درگیرم. با خودم، با خاطرات، با موسیقی، با راه تکراری هر روز صبح، با پیاده روی های عصر. چاقو گذاشتم زیر گلوم، هی فشار میدم. رضا میشنوم که بغض کنم. بیشتر از همیشه مینویسم. بیشتر از همیشه خونده میشم. من ولی خواننده نمیخوام. حتی نمیدونم میخوام تو هم جزو این خواننده ها باشی یا نه. عکس تو بود و هق هق، قاب تو بود و انکار. سیگار پشت سیگار
خونه کم بود که شهر رو بمب گذاری کردی؟ کجا برم نباشی؟

که اگر‌ دلتنگی نامی داشت، می‌شد من.

‏«غریبگی نکن
نکن غریبگی پسرم!
این‌جا خاورمیانه است
و هر کجای خاک را بکَنی
دوستی، عزیزی، برادری
بیرون می‌زند.»

- گروس عبدالملکیان.

تو بلدی چطوری میشه غمگین نبود؟

بدون امید به درد نمی‌خورم مامان

آدم بعضی وقتا نیاز داره یکی براش یه آهنگ بفرسته بگه ببین، این حسم به توئه گوش کن...

لابد وسع من از دلتنگی خیلی زیاده. یعنی قبل آفرینش گفتن این آدمی‌زاد، اینم دلش! هرچی دوست داری کوچیکش کن.

« تو از قبیله‌ی لبخند، من از قبیله‌ی اندوه»

ای کاش زندگی در این مملکت هم مانند این کیک هویج کذایی دستورالعمل خاصی داشت، یا نهایتاً با کمی تغییر به مزه‌ی دلخواه می‌رسید اما ندارد.. بیهوده است؛

به رقصِ مرگ میانِ تنت ادامه بده
نفس بگیر و به جان کندنت ادامه بده.

‏چیزی به اسم وطن بود
که باید از آن مراقبت می‌کردیم.
ما هر روز صبح
یک صدا قسم می‌خوردیم
که آن را از خودمان بیشتر دوست داریم.


- اُعوز آتای؛ فارسیِ سیامک تقی‌زاده.

أحلی شي بالکون عیون حضرتك :)

قشنگ‌ترین چیز در دنیا،
چشم‌های جنابعالی‌ست…

🫶💖

میل به فروپاشی دارم،تو تنها بهانه‌ی ماندنی.

-نیاز به دوست داشته شدن

-نیاز به مهم بودن

منو جمع کن از پشت پنجره‌.منو از زیر ماشین جمع کن.منِ متلاشی رو از بین جمعیت بکش بیرون.منو از تموم اونجاهایی که نمیشناختم و رفتم جمع کن.منو از تموم ناشناخته هایی که با تو شناس شدن بلندم کن.منو از خاطره هام ور دار.منو بذار لای صفحه‌ی اول کتابت.

بی تا

- تو می‌دونی آدم باید روحِ خستشو کجا بذاره که دیگه سراغش نیاد؟!

اومده بودی فقط من رو غم‌زده کنی؟