🗣️ «برایم خوشایند است که با کلمات همان‌طور کار کنم که یک صنعتگر با چوبش، سنگش و یا هر چیز دیگر کار می‌کند. آن‌ها را بکوبم، بتراشم، فرم دهم، گره بزنم، برجسته کنم و سنباده بزنم تا در الگوها و صحنه‌ها و پیکره‌ها به هم بپیوندند، تا انگیزه‌ی شاعرانه‌ای را بیان کنند، تزلزل یا اعتقادی درونی را، نوعی حقیقتِ مبهمِ به دل گواه‌شده‌ای را...»

©️دیلن توماس


#از_نوشتن #قصار
@shahinkalantari

🗣️ «...این علامت ساده‌ی نگارشی [نقطه] و تمام اعقابی که بعد از آن پدید آمدند -ویرگول، نقطه‌ویرگول، و خط تیره‌ی عزیزتر از جانم- تقریباً کارکردی مشابه دارند، یعنی برای راحت‌ترشدن امر خواندن اختراع شده‌اند، اما کلی اثر جانبی هم داشته‌اند. با علائم نگارشی می‌توان به جمله ریتم، زیرکی، ظرافت و شور بخشید. راستش را بخواهید، همان‌گونه که فرق‌گذاشتن بین شب و روز این دو مفهوم را ساخته است، نخستین نقطه نیز دلیل ‌پیدایش اولین جمله بود...»


©️اد سایمون، ترجمه‌ی محمد قریبی، ش ۲۸، ص ۱۵۹


#از_نوشتن #قصار
@shahinkalantari

🗣️ «نویسندگانی داریم که سخن خود را می‌گویند و هیچکس را که، در برابر آنان، سخنی برای گفتن داشته باشد به خود راه نمی‌دهند. نویسندگانی داریم نیز، از سوی دیگر، که سخن خود را می‌گویند، اما، می‌خواهند که سخن گفتن آنان، همچنین، انگیزه‌ای باشد برای سخن گفتن دیگران.»

©️اسماعیل خوئی، کتاب «آزادی، حق و عدالت»، ۱۳۵۷


#از_نوشتن #قصار
@shahinkalantari

✅خواندنی و الهام‌بخش:
درس نویسندگی | نوشته‌ی نصرالله پورجوادی

نویسندگی هنر است و مثل هر هنر دیگر باید آن را آموخت. مجسمه‌سازان خوب، و نقاشان خوب و پیانیست‌ها و نوازندگان تار و سه تار حتماً آموزش دیده‌اند. حتی شاعران هم باید آموزش دیده باشند. داشتن استعداد برای هنرمند شدن لازم است، ولی کافی نیست. استعداد قوه است و قوه را باید به فعل رسانید. به فعل رساندن قوه هم از طریق آموزش صورت می‌گیرد. به همین دلیل است که در دانشگاه‌های معتبر دنیا و حتی دبیرستان‌ها درس نویسندگی می‌دهند ولی متأسفانه در دانشگاه‌ها و دبیرستان‌های ما هنوز درس نویسندگی داده نمی‌شود و اگر هم داده شود آن را جدی نمی‌گیرند. زمانی که من مشغول تهیهٔ کتاب‌های درسی برای رشته‌های مختلف دانشگاهی بودم می‌دیدم که ما کتاب خوب برای آموزش نویسندگی نداریم. استاد هم اگر داریم کم داریم. دانشجویان ما در رشته‌های مختلف فارغ التحصیل می‌شدند ولی درست یاد نمی‌گرفتند که بنویسند. نمی‌توانستند فکر خودشان را در همان زمینۀ تحصیلات و کارشان خوب بیان کنند.

در دانشگاه‌های آمریکا نویسندگی را خیلی جدی‌تر می‌گرفتند و می‌گیرند. همۀ دانشجویان در هر رشته‌ای که باشند موظف‌اند درس نویسندگی بگیرند. من خودم در دورۀ لیسانس دو سه درس، هر کدام سه واحد، درس نویسندگی گرفتم. علاوه بر آن برای بسیاری از درس‌ها هم مکلف بودیم که مقاله (یا "پی‌پر") بنویسیم. به نظرم برخی از درس‌های فلسفه و همچنین منطق به نویسندگی کمک می‌کند. البته بستگی به استاد هم دارد. من یادم می‌آید که استادی داشتم که مدتی زیر دستش کار کردم و چیزهایی از او یاد گرفتم که بعضی از آنها را در اینجا بازگو می‌کنم.
اسمش خانم دکتر جانستون بود. اگر تاکنون فوت نکرده باشد گمان کنم از صد سال بیشتر داشته باشد. یک سال به عنوان استاد میهمان آمده بود به دانشگاه ما و من سال آخر دورۀ لیسانس بودم و دستیار او شده بودم. مرا دوست داشت. (فکر بد مکنید!) فیلسوف مورد علاقه‌اش افلاطون بود. تکالیف دانشجویان را اول من می‌خواندم و نمره می‌دادم و بعد او آنها را می‌دید و ایرادهای من را می‌گفت. من خیلی چیز در همین کار از او یاد گرفتم. در همان یک سال دو درس با او گرفتم که یکی از آنها فلسفۀ افلاطون بود. خیلی از دانشجویان کار می‌کشید. اکثر آثار افلاطون را باید می‌خواندیم. دو سه مقاله (پی‌پر) هم باید برایش می‌نوشتیم. از آن استادانی بود که تکلیف‌ها را به دقت می‌خواند. حاشیۀ مقاله‌های مرا سیاه می‌کرد. بعد هم مرا صدا می‌زد در دفترش و از اول تا آخر آن حاشیه‌ها را برایم توضیح می‌داد. از کلاس برایم مفید‌تر بود. در اینجا من دو نکته را که خاطرۀ آنها به صورتی برجسته در ذهنم مانده است نقل می‌کنم.

گفتم حاشیۀ مقاله‌ها را سیاه می‌کرد. در حاشیه جا به جا علامت سؤال می‌گذاشت. بعد وقتی مرا صدایم می‌کرد دست می‌گذاشت روی جملاتی که کنار آنها علامت سؤال گذاشته بود. می‌پرسید: منظورت اینجا چیست؟ برایش توضیح می‌دادم. قبول می‌کرد. می‌گفت: چرا همین را ننوشتی؟ می‌گفتم: آخر برای شما که نباید بنویسم. شما خودتان این چیزها را می‌دانید. می‌گفت: نه. تو که برای من نامه نمی‌نویسی. تو داری مقاله‌ای می‌نویسی که صدها نفر احتمالاً آن را خواهند خواند و تو نمی‌دانی که آنها چه می‌دانند و چه نمی‌دانند. تو باید مطلب خودت را درست بپرورانی. اگر داری استدلال می‌کنی همۀ مقدمه‌های لازم را باید بیاوری. می‌گفت: تو باید تصور کنی که خوانندۀ تو بلا نسبت خر است. باید طوری بنویسی که بفهمد.

نکتۀ دیگری که از او آموختم و به یادم مانده این است که می‌گفت: حرف زیادی نباید بزنی. همان طور که در گفتن کم نباید بگذاری حرف زائد هم نباید بزنی. می‌گفت: بعد از این که مطلب را نوشتی آن را مرور کن و ببین اگر کلمه یا عبارتی را می‌توانی حذف کنی بدون این که لطمه‌ای به مطلب تو و استدلالی که داری می‌کنی وارد بیاید حذفش کن. ذهن خواننده‌ات را با مطالب زائد خسته مکن. فضل فروشی مکن. دانسته‌های خودت را به رخ خواننده مکش. سعی مکن به خواننده نشان دهی که فلان نکته را هم می‌دانی، درحالی‌که آن نکته ربطی به موضوع مقالۀ تو ندارد. می‌گفت اگر حرف نامربوط بزنی همان حرف چه بسا باعث شود که خواننده یا موضوع اصلی تو را دیرتر بفهمد یا اصلا نفهمد.

این دو نکته شاید به نظر ساده بیاید و بسیاری از خوانندگان هم چه بسا آنها را شنیده باشند ولی وقتی در عمل شما می‌خواهید آنها را رعایت کنید می‌بینید که کار آسانی نیست، به‌خصوص این‌که معلمی مثل نفس لائمه بالا سر شما باشد که وقتی تخلف می‌کنید مچ شما را بگیرد و به شما تذکر دهد. به همین دلیل دانستن قاعده و دستورالعمل برای خوب نوشتن کافی نیست. باید در عمل آموزش دید. باید معلم دلسوزی باشد که نوشتۀ ما را در دوران دانشجویی بخواند و اشتباهات و غلط‌ها را تذکر دهد. در هر هنری کار هنرمند یا کسی که می‌خواهد هنر‌مند شود باید نقد شود.

🗣️ «دستور عمده‌ی‌ نويسندگی‌ اين‌ است‌ كه‌ اگر كار را با جرأت‌ و اطمينان‌ كامل‌ انجام‌ دهی‌، اجازه‌ داری‌ هر كاری می‌خواهی‌ بكنی‌. (اين‌ دستور چه‌بسا در زندگي‌ هم‌ مصداق‌ داشته‌ باشد. به‌ هر حال‌ در نويسندگی‌ قطعاً صادق‌ است‌.) پس‌ داستانت‌ را آن‌ طور كه‌ بايد و شايد بنويس‌. صداقت‌ به‌ خرج‌ ده‌ و آن‌ را به‌ بهترين‌ وجه‌ بگو. دستور ديگری‌ خيال‌ نكنم‌ باشد، اگر هم‌ باشد اهميتی‌ ندارد.»

©️نیل گیمن، ترجمه‌ی حسن کامشاد، مجله‌ی بخارا


#از_نوشتن #قصار
@shahinkalantari

🗣️ «وقتی کتابی را می‌خوانی، چه می‌کنی؟ آیا تو نیز مدادی در دست داری و زیر بعضی از سطرها خط می‌کشی؟ کتاب را نمی‌خواهی به کسی هدیه کنی؟ یا بعداً در حراجی همراه با کتاب‌های دیگر بفروشی؟ پس مداد را بتراش، زیر سطرهایی خط بکش، تا گاه و بی‌گاه کتاب را برداری و نگاه کنی به آن‌چه زیرش خط کشیده‌ای. وقتی دوستی می‌آید و می‌پرسد تازگی چه خوانده‌ای و آن‌چه خوانده‌ای چگونه بوده است دلت می‌خواهد به سراغ آن کتاب‌هایی بروی که در بعضی از صفحه‌هایش، زیر بعضی از سطرهایش خط کشیده‌ای و آن سطرها را بخوانی. و هر بار گویا همان لحظه‌ی اولین بار خواندن است، با همان لذت از زیبایی کلام.»

©️منصور ملکی، کتاب «کتاب منصور ملکی»، نشر خط و طرح، ص ۷۴


#از_نوشتن #قصار
@shahinkalantari

🗣️ «در پاسخ یک دوست: نقطه‌ی عطف اول در فیلم‌نامه، رخدادی‌ست که برای نخستین بار، جهت فیلم‌نامه را تغییر می‌دهد. در این زمینه میان علمای تئوری فیلم‌نامه‌نویسی اختلافات فاحش و مشهودی وجود دارد که مسأله‌ی خود علماست. فیلم‌نامه‌نویسان در این زمینه زیاد مشکلی ندارند. چون وقتی حادثه‌ای جهت فیلم‌نامه‌شان را تغییر داد، متوجه می‌شوند که این نقطه‌ی معین باید نامی داشته باشد و نام‌اش را بعضی گذاشته‌اند نقطه‌ی عطف اول. نام‌های دیگری هم در کتاب‌ها هست. اما کسی که آن را درست به کار می‌بندد، بر سر نام‌اش دعوا نمی‌کند. باقی بقایت.»

©️سعید عقیقی، فیس‌بوک نویسنده


#از_نوشتن #قصار
@shahinkalantari

🗣️ «...کمی پریشانم، برای همین به نوشتن نشسته‌ام.»


©️ک-تینا، سایه‌بین و مینوآگاهی، ص ۱۴


#از_نوشتن #قصار
@shahinkalantari

🗣️ «...هیچ وظیفه‌ای را که هنرمند برای خود بتراشد قبول ندارم. مثلاً وظیفه ندارد حتماً طوری بنویسد که همه بفهمند. این شاید ضرر هم داشته باشد. ولی باید مثل آدم بنویسد، خودش بفهمد که چه نوشته است. پیچیدگی در کار تا حدی اشکال ندارد، زیرا انسان‌ها به آن می‌رسند. خاطرجمع هستم که شعرهای حافظ را، بخصوص در ابتدای کار فقط متخصصین می‌فهمیدند. این‌قدر شعر حافظ را ضرب‌المثل و آواز روز نکرده بودند. طول کشید تا آن را بفهمند.»

©️هانیال الخاص، کتاب «بی‌پرده با آفتاب»، ص ۱۱۴


#از_نوشتن #قصار
@shahinkalantari

🏐پارسال مطلبی هفت قسمتی نوشتم با عنوان «رسانه‌سازی در ۷ گام». حالا می‌خواهم آن نوشته را طی هفت روز آینده بازنویسی و بازنشر کنم. قسمت اول را می‌توانید با کلیک روی لینک زیر بخوانید:

➡️ https://shahinkalantari.com/resanesazi-1/

⏳اگر لینک باز نشد، فیلترشکنتان‌ را غیرفعال کنید.

🗣️ «می‌خواهی نویسنده شوی؟ نمی‌شوی مگر احساس غرق شدن داشته باشی. باید خواندن و میل به نوشتن برایت تکه چوب شناور در آب باشد. باید تمام وقت به تکه چوبت بچسبی. اگر نچسبی غرق می‌شوی. نویسنده نمی‌شوی.»

©️محمد حسینی


#از_نوشتن #قصار
@shahinkalantari