در محیط عمر، جان را رهزنی جز جسم نیست
غرقه را پیراهنِ خود بس بوَد دشمن در آب

#بیدل
@ghazalshermahdishabani

مزه‌ای در جهان نمی‌بینم
دهر گویی دهانِ بیمار است

#طالب
@ghazalshermahdishabani

یه روزی دوباره ... #ابی
ترانه‌سرا: #پویان_مقدسی
آهنگ‌ و تنظیم: #شوبرت_آواکیان
@ghazalshermahdishabani

بخت جوان دارد آن‌که با تو قرین است
پیر نگردد که در بهشت برین است

دیگر از آن جانبم نماز نباشد
گر تو اشارت کنی که قبله چنین است

آینه‌ای پیش آفتاب نهاده‌ست
بر در آن خیمه یا شعاع جبین است؟

گر همه عالم ز لوح فکر بشویند
عشق نخواهد شدن که نقش نگین است

گوشه گرفتم ز خلق و فایده‌ای نیست
گوشه چشمت بلای گوشه‌نشین است!

تا نه تصور کنی که بی‌تو صبوریم
گر نفسی می‌زنیم بازپسین است

حسن تو هرجا که طبل عشق فروکوفت
بانگ برآمد که غارت دل و دین است

سیم و زرم گو مباش و دنیي و اسباب
روی تو بینم که ملک روی زمین است

عاشق صادق به زخم دوست نمیرد
زهر مذابم بده که ماء معین است

#سعدی از این پس که راه پیش تو دانست
گر ره دیگر رود ضلال مبین است

@ghazalshermahdishabani

تا قوّتم به پاست، تو را جست‌وجو کنم
چون پا ز کار شد، به خیال تو خو کنم

جانی که می‌برد دو سه روز دگر، اجل
امروز بهتر آن‌که به قربان او کنم ...

#مجید_شکسته‌نویس
@ghazalshermahdishabani

بررسی اجمالی پیشینه تمام وزن‌های تازه در مجموعه اشعار سیمین بهبهانی. مهدی شعبانی. در شماره هفتم مجله وزن دنیا 👆
@ghazalshermahdishabani

مرد داریم تا مرد، یکی سرِ کار
یکی سرِ بار، یکی سرِ دار ...

#حسین_منزوی
@ghazalshermahdishabani

.
صفرخان! دست‌هایت را نشانم ده
صفرخان! آستین بالا بزن وآن زخم‌های جای‌جایت را نشانم ده
بگو شلاق‌های سیمیِ سنگین
به روز تو چه آوردند؟
چه‌ها زنجیرها با بازوان بسته‌ات کردند؟
صفرخان! مرد سی پاییزِ پیوسته!
حکایت کن
بگو از سال‌های پرپرت، باری
بگو با من در آن سی سال، در آن دخمه، در آن بیغوله، آن گودال
چه آمد بر سرت، باری
بگو هرچند خط‌هایِ نوشته روی پیشانی‌ت
حکایت می‌کند با صد زبان، خاموش
از آن سی سال، سی سالِ پریشانی‌ت اما بی‌پشیمانی‌ت

#حسین_منزوی
@ghazalshermahdishabani

.
منظومه بلند نیمایی «صفرخان» در سال ۱۳۵۸ از سوی نشر چکیده منتشر شد. این کتاب به «صفر قهرمانیان، زندانی سیاسی زمان شاه که سی سال حبس کشید» و برادر شاعر تقدیم شده‌است (نشر جدید: زنجان، مؤسسه یکتارَصد). صفر قهرمانیان [یا قهرمانی] متولد ۱۳۰۰ در شهر عجب‌شیر استان آذربایجان شرقی، افسر فرقه دموکرات آذربایجان، معروف به صفرخان بود. به گفته علی‌اشرف درویشیان طولانی‌ترین زندان سیاسی را تحمل کرد؛ صفرخان که در قیام روستاییان آذربایجان بر ضد شاه شرکت کرد، پس از شکست قیام، به عراق گریخت و در ۱۳۲۶ در عراق زندانی شد. وی پس از آزادی در سال ۱۳۵۷ به ایران بازگشت. صفرخان در سال ۱۳۸۱ در تهران درگذشت و در امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.

از مقدمه کتاب صفرخان:
مردی را که سی سال در برابر ظلم قد برافراشته و هرگز از پا ننشسته باید تحسین کرد. نفْسِ این مقاومت و این تسلیم‌ناپذیریْ پرارج و گرامی است. اگر می‌خواهید بهتر بدانید که چرا، تنها یک روز در را به روی خودتان ببندید و کلیدش را از پنجره به کوچه پرتاب کنید!

از کتاب در حال چاپ قرار با ستاره، گزیده آثار حسین منزوی، به کوشش مهدی شعبانی. به‌زودی ...
@ghazalshermahdishabani

پیغمبرانْ رسالت ویرانی را
با خود به قرن ما آوردند
این انفجارهای پیاپی
و ابرهای مسموم
آیا طنین آیه‌های مقدس هستند؟
ای دوست! ای برادر! ای همخون!
وقتی به ماه رسیدی
تاریخ قتل‌عام گل‌ها را بنویس.

#فروغ_‌فرخ‌زاد
@ghazalshermahdishabani

روزگار ظالم از مظلوم باشد تیره‌تر
خانه‌ای تاریک‌تر از خانه‌ی شمشیر نیست

#نوذر_پرنگ

چه ممکن‌ است‌ که ظالم رسد به اوجِ کمال؟
مگر کشیدنِ دارش کند رسا گردن

#بیدل
@ghazalshermahdishabani

ظالم به ظلم خویش گرفتار می‌شود
از پیچ و تاب نیست رهایی کمند را

#صائب
@ghazalshermahdishabani

مقام ظالم آخِر بر ضعیفان است ارزانی
که چون آتش ز پا افتد به خاکستر دهد جا را

#بیدل
@ghazalshermahdishabani

می‌ترسم
درست مثل کسی که قرار است فردا بمیرد
می‌ترسم
می‌ترسم نمیرم

۲۱ مهر ۱۳۸۹
#مهدی_شعبانی
@ghazalshermahdishabani

www.tg-me.com/poster_cinematography/1415

کيست کز راه تو چون خاشاک بردارد مرا
شعله‌جاروبى کند تا پاک بردارد مرا

شمع خاموشى به داغ سرنگونى رفته‌ام
تا کجا آن شعله بی‌باک بردارد ما

ننگ دارد خاک هم از طينت بى‌حاصلم
خون نخجيرم، چه‌سان فتراک بردارد مرا

هستی‌ام عهدى ‌به‌نقش‌سجده‌او‌بسته است
خاک خواهم شد اگر از خاک بردارد مرا

صد فلک ريزد غبار دامن افشانده‌ام
يک شرر گر شعله ادراک بردارد مرا

صبح بى‌سرمايهٔ احرام از خود رفتنم
کو گريبان تا به دوش چاک بردارد مرا

بار اسباب گران‌جانی‌ست سر تا پاى من
کيست غير از خاطر غمناک بردارد مرا

پيکرم گردد غبار يأس و برخيزد ز خاک
به که دست منّت افلاک بردارد مرا

نشئه‌ای از درد مخمورى به خاک افتاده‌ام
شوق مى‌خواهم به دست تاک بردارد مرا

گرد من بيدل هواى عرصه‌گاه نيستی‌ست
از طپيدن هر که گردد خاک بردارد مرا

#بیدل
دکلمه: #نرگس_نوروزی
@ghazalshermahdishabani