🍃🌺🍃
سوره ق آیه 16 :
وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ
ترجمه :
و ما به او از رگ قلبش نزدیکتریم!
#کلام_پروردگار
@book_tips 🐞
سوره ق آیه 16 :
وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ
ترجمه :
و ما به او از رگ قلبش نزدیکتریم!
#کلام_پروردگار
@book_tips 🐞
🍃🌺🍃
#داستان
#آق_ولی قسمت ۹
آقام بامعرفت بود، آقامنش بود، ضعیفنواز بود ولی در مورد من و طیبه خوب نکرد. اسمال آقا عادت نداشت دختراش رو بخوابونه وَر دلش، اون موقعها اینجوری بود، یادتونه که؛ دختر که میشد هجده ساله مثل این که شده عین چهل سالههای حالا، زود ردش میکردند بره، میگفتند ترشیده میشه، حالا سر از خاک بردارند و ببینید که دخترای حالا تا سی سالشون نشه فکر ازدواجم به کلهشون نمیزنه. طیبه هم اون سال شوهرش دادند و داغ عشقش موند سر دل من و ...".
آقا ولی خوب حرف میزد و مرا جذب خودش کرده بود، مثل یک نقال خوشسخن من را میکشاند دنبال خودش ولی هنوز از علت حضورش در دفتر یک وکیل چیزی دَرنیافته بودم. گفتم: "نکند برا دعوای بابات و شریکش آمدهای اینجا؟" آق ولی سری تکان داد و گفت: "نه؛ اونکه خیلی وقت میشه تموم شده و حساب آقام و اسمال آقا تسویه شد. راستش یکی دو تا کاسب و بزرگای زورخونه افتادند وسط و کار رو فیصله دادند ولی بین آقام و اسمال آقا دیگه رفاقتها تموم شد و تا آخر عمر مثل جن و بسمالله از هم فرار میکردند...". دویدم تو حرفش: "پس آمدن شما ..." اینبار او بود که در میان سخن من دوید و گفت: "اینا که میگم بیارتباط با هم نیست. فقط باید گوش سر و دلتون با من باشه...".
آقا ولی سرش را پایین انداخت و در حالی که به سرعت دانههای تسبیح را از زیر انگشتِ شَست و نشانه رد میکرد گفت: "اسمال آقا صاحب سِر و راز آقام بود، خیلی کاغذای آقام پیش اسمال آقا بود ولی دیگه تو دعوا که خرما خیر نمیکنند، هر کدوم رفتند سی خودشون و انگار نه انگار که روزگاری این دو تا سَری از هم جدا بودند. آقام که دید من از ماجرای طیبه سرخورده شدم زود برام آستین بالا زد و با ننم رفتند خواستگاری طاهره دختر آقا غلامعلی مرشد زورخونه. هم آقام اسم و رسم داشت و هم من کاری و کاسب بودم و برا همین، بی چَک و چونه عروس رو آوردیم به خونه؛ والله به همون خونه که نمیشد، طبقه پایین دست ننم بود و طبقه بالا هم ربابه خانوم زندگی میکرد، مرشد یک اتاقی به من داد و به حساب شدم دوماد سَرخونه. آقام که خیالش از بابت من راحت شد و من رو به سر و سامونی رسوند، دیگه دکون نیومد و نشست خونه و خودش رو به حساب بازنشسته کرد.
آقام کاری بود، یک تیکه آتیش بود، بیکاری و عزلت بهش نیومد، اذیت شد چند ماهی تو خونه علاف بگو مگوهای هووها بود و گاهی که کلافه و عصبانی میاومد تو دکون میفهمیدم که از دست غرغرهای ننم پناه به من آورده. خودشم بیتقصیر نبود. کی آتیش و پنبه رو کنار هم جا میده. حکایت دو تا هوو در یک خونه هم دست کمی از روشن بودن مدام آتیش کنار هیزم خشک نداره. خلاصه آقام زیاد اون وضع را تحمل نکرد، بیزاق و زوق یک شب خوابید و صبح پانشد؛ به همین راحتی.
آقام خوب و بد را با هم جمع کرده بود، مثل بیشتر مردم. میدونید آقا، آدم که فرشته نمیشه، هر چی هم خوب باشه آخرش آدمه، شیر خام خورده و اسیر وسوسه شیطون خدا لعنت کرده. نمیخوام پشت سر مُرده حرف بیراه زده باشم ولی بعد از مردنش هم من کم سختی از دست بعضی کارای آقام نکشیدم. چرا؟ از تا به تا بودن زنهاش. قدیمیها خوب گفته بودند که زن یکیش کمه دوتاش غمه. والله تا اینجا که خدا عمر به من داده فهمیدم که یکیش هم غمه..."و زد به قاه قاه خندیدن. من هم با لبخندی که بر لبم نقش بست نشان دادم که همچنان مشتاق شنیدن ادامه داستان آقا ولی هستم...
(ادامه دارد)
#دکتر_علی_رادان
#حقوقدان_و_استاد_دانشگاه_اصفهان
@book_tips 🐞
#داستان
#آق_ولی قسمت ۹
آقام بامعرفت بود، آقامنش بود، ضعیفنواز بود ولی در مورد من و طیبه خوب نکرد. اسمال آقا عادت نداشت دختراش رو بخوابونه وَر دلش، اون موقعها اینجوری بود، یادتونه که؛ دختر که میشد هجده ساله مثل این که شده عین چهل سالههای حالا، زود ردش میکردند بره، میگفتند ترشیده میشه، حالا سر از خاک بردارند و ببینید که دخترای حالا تا سی سالشون نشه فکر ازدواجم به کلهشون نمیزنه. طیبه هم اون سال شوهرش دادند و داغ عشقش موند سر دل من و ...".
آقا ولی خوب حرف میزد و مرا جذب خودش کرده بود، مثل یک نقال خوشسخن من را میکشاند دنبال خودش ولی هنوز از علت حضورش در دفتر یک وکیل چیزی دَرنیافته بودم. گفتم: "نکند برا دعوای بابات و شریکش آمدهای اینجا؟" آق ولی سری تکان داد و گفت: "نه؛ اونکه خیلی وقت میشه تموم شده و حساب آقام و اسمال آقا تسویه شد. راستش یکی دو تا کاسب و بزرگای زورخونه افتادند وسط و کار رو فیصله دادند ولی بین آقام و اسمال آقا دیگه رفاقتها تموم شد و تا آخر عمر مثل جن و بسمالله از هم فرار میکردند...". دویدم تو حرفش: "پس آمدن شما ..." اینبار او بود که در میان سخن من دوید و گفت: "اینا که میگم بیارتباط با هم نیست. فقط باید گوش سر و دلتون با من باشه...".
آقا ولی سرش را پایین انداخت و در حالی که به سرعت دانههای تسبیح را از زیر انگشتِ شَست و نشانه رد میکرد گفت: "اسمال آقا صاحب سِر و راز آقام بود، خیلی کاغذای آقام پیش اسمال آقا بود ولی دیگه تو دعوا که خرما خیر نمیکنند، هر کدوم رفتند سی خودشون و انگار نه انگار که روزگاری این دو تا سَری از هم جدا بودند. آقام که دید من از ماجرای طیبه سرخورده شدم زود برام آستین بالا زد و با ننم رفتند خواستگاری طاهره دختر آقا غلامعلی مرشد زورخونه. هم آقام اسم و رسم داشت و هم من کاری و کاسب بودم و برا همین، بی چَک و چونه عروس رو آوردیم به خونه؛ والله به همون خونه که نمیشد، طبقه پایین دست ننم بود و طبقه بالا هم ربابه خانوم زندگی میکرد، مرشد یک اتاقی به من داد و به حساب شدم دوماد سَرخونه. آقام که خیالش از بابت من راحت شد و من رو به سر و سامونی رسوند، دیگه دکون نیومد و نشست خونه و خودش رو به حساب بازنشسته کرد.
آقام کاری بود، یک تیکه آتیش بود، بیکاری و عزلت بهش نیومد، اذیت شد چند ماهی تو خونه علاف بگو مگوهای هووها بود و گاهی که کلافه و عصبانی میاومد تو دکون میفهمیدم که از دست غرغرهای ننم پناه به من آورده. خودشم بیتقصیر نبود. کی آتیش و پنبه رو کنار هم جا میده. حکایت دو تا هوو در یک خونه هم دست کمی از روشن بودن مدام آتیش کنار هیزم خشک نداره. خلاصه آقام زیاد اون وضع را تحمل نکرد، بیزاق و زوق یک شب خوابید و صبح پانشد؛ به همین راحتی.
آقام خوب و بد را با هم جمع کرده بود، مثل بیشتر مردم. میدونید آقا، آدم که فرشته نمیشه، هر چی هم خوب باشه آخرش آدمه، شیر خام خورده و اسیر وسوسه شیطون خدا لعنت کرده. نمیخوام پشت سر مُرده حرف بیراه زده باشم ولی بعد از مردنش هم من کم سختی از دست بعضی کارای آقام نکشیدم. چرا؟ از تا به تا بودن زنهاش. قدیمیها خوب گفته بودند که زن یکیش کمه دوتاش غمه. والله تا اینجا که خدا عمر به من داده فهمیدم که یکیش هم غمه..."و زد به قاه قاه خندیدن. من هم با لبخندی که بر لبم نقش بست نشان دادم که همچنان مشتاق شنیدن ادامه داستان آقا ولی هستم...
(ادامه دارد)
#دکتر_علی_رادان
#حقوقدان_و_استاد_دانشگاه_اصفهان
@book_tips 🐞
🍃🌺🍃
سوره الحجرات آیه 12 :
وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضًا
ترجمه :
و هرگز (در کار دیگران) تجسّس نکنید؛ و هیچ یک از شما دیگری را غیبت نکند...
#کلام_پروردگار
@book_tips 🐞🤲
سوره الحجرات آیه 12 :
وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضًا
ترجمه :
و هرگز (در کار دیگران) تجسّس نکنید؛ و هیچ یک از شما دیگری را غیبت نکند...
#کلام_پروردگار
@book_tips 🐞🤲
Forwarded from Daily English practice
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
#positive_thoughts
Keywords:
جیم تورپ»، دونده آمریکایی که در بازیهای المپیک ۱۹۱۲ با کفش و جورابهای متفاوت مسابقه داد
جیم تورپ، صبح قبل از شروع مسابقه متوجه شد کفشهایش را دزدیدهاند؛ او در سطل زباله ۲ کفش پیدا کرد و، چون یکی از کفشها برایش بزرگ بود، مجبور شد یک جوراب اضافی بپوشد. جالب است بدانید این دونده در مسابقه همان روز با آن کفشها ۲مدال طلا گرفت.
@dailyenglish2024
Keywords:
جیم تورپ»، دونده آمریکایی که در بازیهای المپیک ۱۹۱۲ با کفش و جورابهای متفاوت مسابقه داد
جیم تورپ، صبح قبل از شروع مسابقه متوجه شد کفشهایش را دزدیدهاند؛ او در سطل زباله ۲ کفش پیدا کرد و، چون یکی از کفشها برایش بزرگ بود، مجبور شد یک جوراب اضافی بپوشد. جالب است بدانید این دونده در مسابقه همان روز با آن کفشها ۲مدال طلا گرفت.
@dailyenglish2024
🌿🦋🌿🕊📚🕊🌿🦋🌿
📌#یادآوری_مطالعه_گروهی
هجدهمین روز مطالعه
🗓 امروز بیست و پنجم فروردین ماه
📕 #چرا_تا_به_حال_کسی_اینها_را_به_من_نگفته_بود
✍ #جولی_اسمیت
🔁 #آرزو_شنطیائی
#تعداد_صفحات_کتاب : ۲۴۵ (pdf)
سهم مطالعه روزانه کتاب : ۱۲صفحه
شروع: ۱۴۰۳/۰۱/۰۸
پایان: ۱۴۰۳/۰۱/۳۱
🗒 صفحات ۲۰۷ تا ۲۱۸
▫️▪️▫️▪️▫️▪️▫️
🎥 #فیلم_هفته
#لارس_و_دختر_واقعی
#کریگ_گیلسپی
🕊🌿🦋🌿📚🌿🦋🌿🕊
📌#یادآوری_مطالعه_گروهی
هجدهمین روز مطالعه
🗓 امروز بیست و پنجم فروردین ماه
📕 #چرا_تا_به_حال_کسی_اینها_را_به_من_نگفته_بود
✍ #جولی_اسمیت
🔁 #آرزو_شنطیائی
#تعداد_صفحات_کتاب : ۲۴۵ (pdf)
سهم مطالعه روزانه کتاب : ۱۲صفحه
شروع: ۱۴۰۳/۰۱/۰۸
پایان: ۱۴۰۳/۰۱/۳۱
🗒 صفحات ۲۰۷ تا ۲۱۸
▫️▪️▫️▪️▫️▪️▫️
🎥 #فیلم_هفته
#لارس_و_دختر_واقعی
#کریگ_گیلسپی
🕊🌿🦋🌿📚🌿🦋🌿🕊
🍃🌺🍃
#داستان
#آق_ولی قسمت ۱۰
بعد از آن خنده بلند و طولانی اَبروان آقا ولی به علامت جدی شدن به هم نزدیک شد: "آقام که مُرد کار من در اومد. تازه هفتش را گرفته بودیم که ننم اسبش رو زین کرد که یالله ربابه خانوم را ردش کن بره. گفتم ننه! بزار کفن اون خدا بیامرز خشک بشه، بعد جنگ و دعوی با هوو تو این خونه راه بنداز. تا اون آقام زنده بود که هی اَلَمشنگه بپا میکردی، حالام که مُرده مرغت هنوز یک پا داره؟ننم عصبانی شد و داد سرم کشید که: چقد باید این آینه دق رو تحمل کنم؟ تا بابات زنده بود، میگفتم بالاخره مَرد من مَرد اون زنیکه هم هست، حالا که گاومون مرده و ریسمونمون پاره شده باید از اینجا بره. گفتم آخه این پیرهزن بیچاره کجا را داره بره؟ امیر را که من میشناسمش جَلَب و ناخلفه. دخترشم که اسیر خونه مَردُمه. میگفت: به من چه؛ من که پیغمبر نیستم که غم امتم را بخورم، گیرم آقات نبود، بالاخره یکی باید جمعش میکرد یا نه؟
هرجور بود ننم را دنبال خودم کشیدم تا چله آقام. مگه ولکن بود؟ باز سازشو کوک کرد که یالله رباب را هشت یکش را بده تا بره. خداييش من خودم خونه مرشد غلامعلی راحت نبودم، کی زیر بار منت پدر زن رفته که من برم؟ ولی دلم نمیاومد که اون پیرزن بیچاره رو آلاخون والاخون بکنم. اینقدر ننم غر زد که عاق و عوقت میکنم و شیرم را حرومت که آخرش با روی سیاه رفتم سراغ زن آقام.
ربابه خانوم تیز بود، زن فهمیدهای بود. وقتی ملتفت شد برا چی رفتم، گفت: ببین آق ولی، تو جای پسر من میمونی، چه فرقی میکنه من الان بیشتر از سی ساله که تو این خونه زندگی میکنم. هی به اون خدا رحمت کرده گفتم برا من هم یک کاری بکن، یک چیزی بهم بده که آخر عمریه گدای در خونه این و اون نشم. روی بچه سیاهه، بچه تا گشنس شیر مادر را میخوره، وقتی سیر شد گاز به پستون مادر میزنه. امیر را که میشناسی، سر به هوا و ندونم به کار و بیمصرفه. مریم هم که خودش ذلیل یکی دیگهاس. من پیرزن ناخوشاحوال که آفتاب لب بومم، هر جایی که برَم، دو روز مهمونم و بعد باید کاسه و کوزه را جمع کنم و آواره جای دیگه بشم. این رو گفت و زد به گریه. خیلی دلم سوخت. خداییش هیچوقت با من بد نکره بود. حتی بعضی وقتا که ننم مریض بود، یا میرفت پابوس امام رضا، لباسهای منو شسته بود و یک آب و آشی هم میریخت تو حلقم تا گشنه نباشم.
دیدم که خیلی نامردی و بیصفتیه که این بنده خدا را ولش کنم به امان خدا. چند روزی تو خودم بودم و نمیدونستم چکار کنم. آخرش تصمیمو گرفتم. رفتم پیش ربابه خانوم و گفتم: خانم، والله من از چشم خودم بدی دیدم که از شما ندیدم، کاری هم ندارم که هووی ننم بودید. اون به من ربطی نداره. آقام خدا بیامرز خوب کرد یا بد، خودش میدونه و حالام باید پیش خدا جواب کاراشو بده. اما من رو جا پسر دومت حساب کن. من جایی را برات اجاره میکنم و کرایه هم با خودم. تا زندهای و زندهام این کارو در حقت میکنم. بالاخره نمیخوام فردای قیامت پیش آقام مرتضی علی سرافکنده و خوار باشم، اینه که خیالت راحت و خاطرت جمع باشه که من وِلت نمیکنم به امان خدا، البته من کیم، خدا وِلت نکنه. خلاصه که ربابه خانوم خیلی خوشحال شد و هی دعام میکرد.
گفتم به این شرط که ننم از ماجرا بویی نبره که روزگارم رو سياه میکنه. همونطور که گفته بودم عمل کردم. یک جایی جمع و جور را کرایه کردم، مریم دختر ربابه خانوم رو خبر کردم و با هم اسبابشو بردیم اونجا. به مریم هم سپردم که صدای ماجرا رو در نیاره. یک هشت ارث رو هم حساب کردم و نقدی دادم بهش. خودمم اومدم خونه آقام و باز شدم مجاور ننم. چهار پنج سالی گذشت و دخل مغازه یا به برکت دست و پاداریم تو کسب بود یا دعای ربابه خانوم که خوب میچرخید و منم مشکلی نداشتم...
(ادامه دارد)
#دکتر_علی_رادان
#حقوقدان_و_استاد_دانشگاه_اصفهان
@book_tips 🐞
#داستان
#آق_ولی قسمت ۱۰
بعد از آن خنده بلند و طولانی اَبروان آقا ولی به علامت جدی شدن به هم نزدیک شد: "آقام که مُرد کار من در اومد. تازه هفتش را گرفته بودیم که ننم اسبش رو زین کرد که یالله ربابه خانوم را ردش کن بره. گفتم ننه! بزار کفن اون خدا بیامرز خشک بشه، بعد جنگ و دعوی با هوو تو این خونه راه بنداز. تا اون آقام زنده بود که هی اَلَمشنگه بپا میکردی، حالام که مُرده مرغت هنوز یک پا داره؟ننم عصبانی شد و داد سرم کشید که: چقد باید این آینه دق رو تحمل کنم؟ تا بابات زنده بود، میگفتم بالاخره مَرد من مَرد اون زنیکه هم هست، حالا که گاومون مرده و ریسمونمون پاره شده باید از اینجا بره. گفتم آخه این پیرهزن بیچاره کجا را داره بره؟ امیر را که من میشناسمش جَلَب و ناخلفه. دخترشم که اسیر خونه مَردُمه. میگفت: به من چه؛ من که پیغمبر نیستم که غم امتم را بخورم، گیرم آقات نبود، بالاخره یکی باید جمعش میکرد یا نه؟
هرجور بود ننم را دنبال خودم کشیدم تا چله آقام. مگه ولکن بود؟ باز سازشو کوک کرد که یالله رباب را هشت یکش را بده تا بره. خداييش من خودم خونه مرشد غلامعلی راحت نبودم، کی زیر بار منت پدر زن رفته که من برم؟ ولی دلم نمیاومد که اون پیرزن بیچاره رو آلاخون والاخون بکنم. اینقدر ننم غر زد که عاق و عوقت میکنم و شیرم را حرومت که آخرش با روی سیاه رفتم سراغ زن آقام.
ربابه خانوم تیز بود، زن فهمیدهای بود. وقتی ملتفت شد برا چی رفتم، گفت: ببین آق ولی، تو جای پسر من میمونی، چه فرقی میکنه من الان بیشتر از سی ساله که تو این خونه زندگی میکنم. هی به اون خدا رحمت کرده گفتم برا من هم یک کاری بکن، یک چیزی بهم بده که آخر عمریه گدای در خونه این و اون نشم. روی بچه سیاهه، بچه تا گشنس شیر مادر را میخوره، وقتی سیر شد گاز به پستون مادر میزنه. امیر را که میشناسی، سر به هوا و ندونم به کار و بیمصرفه. مریم هم که خودش ذلیل یکی دیگهاس. من پیرزن ناخوشاحوال که آفتاب لب بومم، هر جایی که برَم، دو روز مهمونم و بعد باید کاسه و کوزه را جمع کنم و آواره جای دیگه بشم. این رو گفت و زد به گریه. خیلی دلم سوخت. خداییش هیچوقت با من بد نکره بود. حتی بعضی وقتا که ننم مریض بود، یا میرفت پابوس امام رضا، لباسهای منو شسته بود و یک آب و آشی هم میریخت تو حلقم تا گشنه نباشم.
دیدم که خیلی نامردی و بیصفتیه که این بنده خدا را ولش کنم به امان خدا. چند روزی تو خودم بودم و نمیدونستم چکار کنم. آخرش تصمیمو گرفتم. رفتم پیش ربابه خانوم و گفتم: خانم، والله من از چشم خودم بدی دیدم که از شما ندیدم، کاری هم ندارم که هووی ننم بودید. اون به من ربطی نداره. آقام خدا بیامرز خوب کرد یا بد، خودش میدونه و حالام باید پیش خدا جواب کاراشو بده. اما من رو جا پسر دومت حساب کن. من جایی را برات اجاره میکنم و کرایه هم با خودم. تا زندهای و زندهام این کارو در حقت میکنم. بالاخره نمیخوام فردای قیامت پیش آقام مرتضی علی سرافکنده و خوار باشم، اینه که خیالت راحت و خاطرت جمع باشه که من وِلت نمیکنم به امان خدا، البته من کیم، خدا وِلت نکنه. خلاصه که ربابه خانوم خیلی خوشحال شد و هی دعام میکرد.
گفتم به این شرط که ننم از ماجرا بویی نبره که روزگارم رو سياه میکنه. همونطور که گفته بودم عمل کردم. یک جایی جمع و جور را کرایه کردم، مریم دختر ربابه خانوم رو خبر کردم و با هم اسبابشو بردیم اونجا. به مریم هم سپردم که صدای ماجرا رو در نیاره. یک هشت ارث رو هم حساب کردم و نقدی دادم بهش. خودمم اومدم خونه آقام و باز شدم مجاور ننم. چهار پنج سالی گذشت و دخل مغازه یا به برکت دست و پاداریم تو کسب بود یا دعای ربابه خانوم که خوب میچرخید و منم مشکلی نداشتم...
(ادامه دارد)
#دکتر_علی_رادان
#حقوقدان_و_استاد_دانشگاه_اصفهان
@book_tips 🐞
🍃🌺🍃
سوره فصلت آیه 22 :
وَمَا كُنْتُمْ تَسْتَتِرُونَ أَنْ يَشْهَدَ عَلَيْكُمْ سَمْعُكُمْ وَلَا أَبْصَارُكُمْ وَلَا جُلُودُكُمْ وَلَٰكِنْ ظَنَنْتُمْ أَنَّ اللَّهَ لَا يَعْلَمُ كَثِيرًا مِمَّا تَعْمَلُونَ
ترجمه :
شما اگر گناهانتان را مخفی میکردید نه بخاطر این بود که از شهادت گوش و چشمها و پوستهای تنتان بیم داشتید، بلکه شما گمان میکردید که خداوند بسیاری از اعمالی را که انجام میدهید نمیداند!
#کلام_پروردگار
@book_tips 🐞🤲
سوره فصلت آیه 22 :
وَمَا كُنْتُمْ تَسْتَتِرُونَ أَنْ يَشْهَدَ عَلَيْكُمْ سَمْعُكُمْ وَلَا أَبْصَارُكُمْ وَلَا جُلُودُكُمْ وَلَٰكِنْ ظَنَنْتُمْ أَنَّ اللَّهَ لَا يَعْلَمُ كَثِيرًا مِمَّا تَعْمَلُونَ
ترجمه :
شما اگر گناهانتان را مخفی میکردید نه بخاطر این بود که از شهادت گوش و چشمها و پوستهای تنتان بیم داشتید، بلکه شما گمان میکردید که خداوند بسیاری از اعمالی را که انجام میدهید نمیداند!
#کلام_پروردگار
@book_tips 🐞🤲
زندگی آنچه زیستهایم نیست، بلکه همان چیزی است که در خاطرمان مانده و آنگونه است که به یادش میآوریم تا روایتش کنیم.
#زندهام_که_روایت کنم
#گابریل_گارسیا_مارکز
@book_tips 🐞
#زندهام_که_روایت کنم
#گابریل_گارسیا_مارکز
@book_tips 🐞
از فراوانی شکوفه ها و رنگ ها و عطر هایی که کودکی ام را در بر گرفته بود،
با خودم فکر می کردم که مادرم،
کارمند عطرخانه ی بهشت است ...!
نزار_قبانی
@book_tips 🐞
با خودم فکر می کردم که مادرم،
کارمند عطرخانه ی بهشت است ...!
نزار_قبانی
@book_tips 🐞
🌿🦋🌿🕊📚🕊🌿🦋🌿
📌#یادآوری_مطالعه_گروهی
نوزدهمین روز مطالعه
🗓 امروز بیست و ششم فروردین ماه
📕 #چرا_تا_به_حال_کسی_اینها_را_به_من_نگفته_بود
✍ #جولی_اسمیت
🔁 #آرزو_شنطیائی
#تعداد_صفحات_کتاب : ۲۴۵ (pdf)
سهم مطالعه روزانه کتاب : ۱۲صفحه
شروع: ۱۴۰۳/۰۱/۰۸
پایان: ۱۴۰۳/۰۱/۳۱
🗒 صفحات ۲۱۹ تا ۲۳۰
▫️▪️▫️▪️▫️▪️▫️
🎥 #فیلم_هفته
#لارس_و_دختر_واقعی
#کریگ_گیلسپی
🕊🌿🦋🌿📚🌿🦋🌿🕊
📌#یادآوری_مطالعه_گروهی
نوزدهمین روز مطالعه
🗓 امروز بیست و ششم فروردین ماه
📕 #چرا_تا_به_حال_کسی_اینها_را_به_من_نگفته_بود
✍ #جولی_اسمیت
🔁 #آرزو_شنطیائی
#تعداد_صفحات_کتاب : ۲۴۵ (pdf)
سهم مطالعه روزانه کتاب : ۱۲صفحه
شروع: ۱۴۰۳/۰۱/۰۸
پایان: ۱۴۰۳/۰۱/۳۱
🗒 صفحات ۲۱۹ تا ۲۳۰
▫️▪️▫️▪️▫️▪️▫️
🎥 #فیلم_هفته
#لارس_و_دختر_واقعی
#کریگ_گیلسپی
🕊🌿🦋🌿📚🌿🦋🌿🕊
🍃🌺🍃
#داستان
#آق_ولی قسمت یازده
پیری است و هزار درد. فقط نباید پات درد بکنه یا سر درد داشته باشی که بگند فلانی مرض افتاده به جونش، گاهی مرضای بدتر از اینا وجود دارد. خدا آخر عاقبتمون را به خیر کنه؛ ربابه خانوم یواش یواش بالا خونه رو داد اجاره. من گاهی بهش سر میزدم و دست خالی هم نمیرفتم، خیلی منو تحویل میگرفت عین بچه خودش ولی متوجه شدم که حالش خوب نیست و خیلی چیزا از یادش رفته بود. گاهی منو با پسرش امیر اشتباه میگرفت: "امیر کجایی؟ چرا به من سر نمیزنی ننه؛ دلم پوسید تو این چاردیواری؛ زندون سکندره به خدا؛ حالم خوب نیست، مثل این که عجق و وجق تو سرم مدام دُهل میکوبند "آخرین بار که دیدمش منو نشناخت، هی میگفت تو کی هستی، چرا اومدی اینجا، تو نامحرمی، برو از خونه ما بیرون، الان میگم مَردَم بیاد پدرت رو در بیاره، بعد آقام رو صدا میزد که: " آقا....سید مرتضی، بیا ببین این لندهور کیه از رو دیوار پریده اومده خونه ما...".
دخترش هم بود گریهش گرفت. گفت چی کار کنیم آق ولی؟ از امیر پرسیدم. سری تکون داد و گفت دنبال پیدا کردن گنج و زیر خاکیه؛ خاک بر سرش! چند بار تا حالا گرفتندش، رفته زندون ولی دست بردار نیست. دختر ربابه خانوم هم معلوم بود که وضع درست و حسابی نداره. میدونست که من زیر بال و پر مادرش رو گرفتم و اجاره خونه رو میدم، هی میگفت حالا با این مادر علیل و مجنون چیکار کنم؟ راست میگفت. درست و حسابی دیوونه شده بود.
صاحبخونه هم گفت که خونه را زود تخلیه کنید. موندن این پیرزن با این حالش تنهایی تو خونه دور از عقله. درست میگفت. ولی چیکار میشد کرد. بازم با خودم گفتم جای دوری نمیره؛ دستی از آستين دَرآر آقولی. به دختره گفتم نمیتونی ننت را ببری پیش خودت، خرجش با من. آه و ناله راه انداخت که شوهرش کارگر روز مزده و به زحمت زندگی خودشون رو هم میچرخونند. گفتم شما ربابه خانوم را ببرید یه مرکز سالمندان و از این جور جاها، هزینهاش با من.
به برکت خوب تا کردن با مشتری، وضع دکون بد نبود، هی دخل پر و خالی میشد و آسیاب زندگی میگشت. دختره اسباب ربابه رو جمع کرد و با خودش برد. چند روز بعد زنگ زد که مادرش رو تو یک مرکز نگهداری افراد سالمند بستری کرده؛ آدرس گرفتم و رفتم. جای خوبی نبود، دل آدم میگرفت، سالم دق میکرد، دیگه چه برسه به پیر مریض، مثل یک پادگان بود، یک قفس، ولی کاچی بعض هیچی بود. ربابه خانوم اونجا موند و دیگر حتی دخترش را هم نمیشناخت. ننم که همیشه به ربابه بد و بیراه میگفت، وقتی ماجرا رو شنید، هیچی نگفت، نه خوب، نه بد. چند بار بلند لا اله الا الله گفت. فکر کنم که از عاقبت کار خودش ترسید. شاید از این که نکنه به سرنوشت هووی سابقش گرفتار بشه. بازم نگذاشتم ننم یا حتی زنم از کمکای من به ربابه خانوم بویی ببرند، اَلَمشنگه راه میافتاد که به ما چه و مگه سر گنج نشستی و از اینجور حرفها.
اینا گذشت تا این که زن اسمال آقا زنگ زد که حاجی کارت داره. شال و کلاه کردم و رفتم. خیلی وقت بود اسمال آقا را ندیده بودم. گاهی وقتا میاومد زورخونه و اونجا میديدمش. با من خوب بود. از چشمم بدی دیده بودم که از اسمال آقا ندیده بودم. شنیده بودم که مریضه و خونهنشین. زورخونه هم نمیاومد. چیکارم داشت؟ هزار تا فکر رفت تو کَلّم و دراومد...
(ادامه دارد)
#دکتر_علی_رادان
#حقوقدان_و_استاد_دانشگاه_اصفهان
@book_tips 🐞
#داستان
#آق_ولی قسمت یازده
پیری است و هزار درد. فقط نباید پات درد بکنه یا سر درد داشته باشی که بگند فلانی مرض افتاده به جونش، گاهی مرضای بدتر از اینا وجود دارد. خدا آخر عاقبتمون را به خیر کنه؛ ربابه خانوم یواش یواش بالا خونه رو داد اجاره. من گاهی بهش سر میزدم و دست خالی هم نمیرفتم، خیلی منو تحویل میگرفت عین بچه خودش ولی متوجه شدم که حالش خوب نیست و خیلی چیزا از یادش رفته بود. گاهی منو با پسرش امیر اشتباه میگرفت: "امیر کجایی؟ چرا به من سر نمیزنی ننه؛ دلم پوسید تو این چاردیواری؛ زندون سکندره به خدا؛ حالم خوب نیست، مثل این که عجق و وجق تو سرم مدام دُهل میکوبند "آخرین بار که دیدمش منو نشناخت، هی میگفت تو کی هستی، چرا اومدی اینجا، تو نامحرمی، برو از خونه ما بیرون، الان میگم مَردَم بیاد پدرت رو در بیاره، بعد آقام رو صدا میزد که: " آقا....سید مرتضی، بیا ببین این لندهور کیه از رو دیوار پریده اومده خونه ما...".
دخترش هم بود گریهش گرفت. گفت چی کار کنیم آق ولی؟ از امیر پرسیدم. سری تکون داد و گفت دنبال پیدا کردن گنج و زیر خاکیه؛ خاک بر سرش! چند بار تا حالا گرفتندش، رفته زندون ولی دست بردار نیست. دختر ربابه خانوم هم معلوم بود که وضع درست و حسابی نداره. میدونست که من زیر بال و پر مادرش رو گرفتم و اجاره خونه رو میدم، هی میگفت حالا با این مادر علیل و مجنون چیکار کنم؟ راست میگفت. درست و حسابی دیوونه شده بود.
صاحبخونه هم گفت که خونه را زود تخلیه کنید. موندن این پیرزن با این حالش تنهایی تو خونه دور از عقله. درست میگفت. ولی چیکار میشد کرد. بازم با خودم گفتم جای دوری نمیره؛ دستی از آستين دَرآر آقولی. به دختره گفتم نمیتونی ننت را ببری پیش خودت، خرجش با من. آه و ناله راه انداخت که شوهرش کارگر روز مزده و به زحمت زندگی خودشون رو هم میچرخونند. گفتم شما ربابه خانوم را ببرید یه مرکز سالمندان و از این جور جاها، هزینهاش با من.
به برکت خوب تا کردن با مشتری، وضع دکون بد نبود، هی دخل پر و خالی میشد و آسیاب زندگی میگشت. دختره اسباب ربابه رو جمع کرد و با خودش برد. چند روز بعد زنگ زد که مادرش رو تو یک مرکز نگهداری افراد سالمند بستری کرده؛ آدرس گرفتم و رفتم. جای خوبی نبود، دل آدم میگرفت، سالم دق میکرد، دیگه چه برسه به پیر مریض، مثل یک پادگان بود، یک قفس، ولی کاچی بعض هیچی بود. ربابه خانوم اونجا موند و دیگر حتی دخترش را هم نمیشناخت. ننم که همیشه به ربابه بد و بیراه میگفت، وقتی ماجرا رو شنید، هیچی نگفت، نه خوب، نه بد. چند بار بلند لا اله الا الله گفت. فکر کنم که از عاقبت کار خودش ترسید. شاید از این که نکنه به سرنوشت هووی سابقش گرفتار بشه. بازم نگذاشتم ننم یا حتی زنم از کمکای من به ربابه خانوم بویی ببرند، اَلَمشنگه راه میافتاد که به ما چه و مگه سر گنج نشستی و از اینجور حرفها.
اینا گذشت تا این که زن اسمال آقا زنگ زد که حاجی کارت داره. شال و کلاه کردم و رفتم. خیلی وقت بود اسمال آقا را ندیده بودم. گاهی وقتا میاومد زورخونه و اونجا میديدمش. با من خوب بود. از چشمم بدی دیده بودم که از اسمال آقا ندیده بودم. شنیده بودم که مریضه و خونهنشین. زورخونه هم نمیاومد. چیکارم داشت؟ هزار تا فکر رفت تو کَلّم و دراومد...
(ادامه دارد)
#دکتر_علی_رادان
#حقوقدان_و_استاد_دانشگاه_اصفهان
@book_tips 🐞