☆نماز و نیایش☆
بخش دوم:
در این بند زرتشت به گونه ای ویژه از نیایش می پردازد. او با دستان افراشته، بهرمندی از راستی و خرد بر آن است تا کرداری داشته باشد تا روان هستی و جهانیان را خشنود و خوشبخت کرده باشد.
ساده تر اینکه بهترین نیایش انجام کار نیک و رفتاری است که بر خردمندی استوار باشد و همگان را به خوشبختی برساند.
به باور ترادادی(سنتی)زرتشتیان، نماز و نیایش پنج بار در شبانه روز سروده می شود که ترکیب سروده هایی کهن برگرفته از پیام زرتشت در گاتاها و بخش هایی جوان تر از موبدان زمان ساسانی است که پس از گردآوری و تنظیم، در آن زمان به خرده اوستا افزوده شده است.
نیایش کننده رو به سوی روشنایی می کند و با دست های برافراشته بخش هایی از خرده اوستا که شامل سروش باج و اوستای کُشتی است را زمزمه می کند. او در نیایشگاه یا مکانی که به پاکیزگی آن بیگمان است، ایستاده است، سدره و کشتی بر تن دارد دست و روی خود را شسته و پاک کرده است و کلاه یا روسری سپید بر سر دارد.
در فرهنگ ترادادی و دینی زرتشتی نماز، انسان را به اهورامزدا نزدیک می گرداند که از دیدگاه مینوی و روانی برای مرتو(انسان) سودمند خواهد بود ولی با خواندن نماز و نیایش، اشتباه و گناهان کسی بخشوده نخواهد شد زیرا در بینش زرتشت، کردار هرکسی بیان کننده هویت فردی و روانی است، نه گفتاری و سخنی که در نیایش بر زبان می آورد.
نیایش های ترادادی و پنج گانه با جمله اوستایی « خُشنَه اُترَه اَهورَهِه مَزداوْ» یعنی با خشنود گرداندن خداوند آغاز می گردد، سپس نسبت به اینکه چه هنگامی از شبانه روز (گاه نیایش) باشد یکی از نمازهای پنج گانه ادامه خواهد یافت.
روز ترادادی(سنتی) زرتشتی از سپیده دم و روشنایی هر روز آغاز می گردد و شبانه روز تا سپیده دم روز دیگر ادامه خواهد یافت.هر رویدادی از جمله در گذشت مرتو چنانچه پیش از سپیده دم باشد در گاه شماری روز پیش از آن ثبت خواهد شد.
پنج گاه نماز و نیایش ترادادی زرتشتی عبارتند از:« اُشَهِن، هاون، رَپیتون، اُزیرن، و ائیوی سروترم» که در هر گاه به سرور و سرپرست مکانی که از کوچک‌ترین بخش اجتماع یعنی خانواده است آغاز می گردد و تا رهبر دینی ادامه می یابد.
به این ترتیب که در هر گاه به ویژگی و فروزه آن گاه اشاره می شود و پس از آن در گاهِ اُشهن به سرپرست خانه( پدر و مادر)، گاهِ هاون به سرپرست روستا و دهکده (کد خدای ده)، گاهِ رپیتون به مدیریت شهر (شهردار)، در گاهِ ازیرن به سرور و رهبر کشور(پادشاه)، و در گاهِ ائیوی سروترم به رهبر دین درود فرستاده شده که ویژگی مورد انتظار برای همه این سروران پیروی از راستی، خردمندی و دادگستری است.
به شیوه ترادادی گاه نخست به هنگام سپیده خورشید، گاه هاون از بامداد تا نیمروز، گاه رَپیتون از نیمروز تا سه ساعت پس از آن، گاه ازیرن از آن زمان تا غروب آفتاب و گاه ائیوی سروترم از غروب آفتاب به بعد خواهد بود.
سُرایش اوستا سروش باج ادامه می یابد، در بخشی از آن کمربند کُشتی از کمر باز می شود و در لابه لای انگشتان دست قرار می گیر. سرود «اَهمایی رَئیشچَه» دنبال آن است که نیایش کننده برای نیکوکاران روزگار آرزوهای خوب و تندرستی دارد، برگردان آن چنین است:
آنکه بهترین را برگزیند،
برای او باد فر و شکوه
برای او باد درستی تن
برای او باد پایداری تن
برای او باد پیروزی تن
برای او باد خواسته دلخواه خرمی آور
برای او باد فرزندان نامور و زندگی دراز
برای او باد بهترین پایگاه پارسایی
که سرشار از روشنایی و‌خرمی است.
پس از این سرود اوستای کُشتی خوانده می شود و در بخشی از آن دوباره کشتی بر روی سدره بر کمر بسته خواهد شد، آنگاه با سرود «مَزدَیَسنُواَهمی» که پذیرفتن و اقرار به دین است ادامه یافته و در پایان سرودِ «همازوربیم» زمزمه می شود که برگردان آن چنین است:
همیار باشیم،همیار همه پاکان باشیم
همیار بیشترین کرفه(ثواب) باشیم
هم کرفه، کرفه کاران باشیم
از گناه و گناهکاران دور باشیم
هم کرفه بسته کُشتیان و نیکان و خوبان هفت کشور زمین باشیم
ای دادار اورمزد در گذرگاه بزرگِ آزمونِ نیکی و بدی
سبک و شاد و آسان گذر باشیم
ای دادار اورمزد ما را به همه مردمان پاک
و به سرودگاه روشن(بهشت) برسان
در بخش پایانی هرگاه، نیایش ترادادی زرتشتی، اوستای برساد از خرده اوستا نیز سروده خواهد شد. در این اوستا به هر یک از امشاسپندان و یاران و ایزدان همکار او اشاره شده و به خشنودی آنان نیز نیایش سروده شده است.
پایان برساد نام گاه نیایش، نام روز ترادادی در گاه شماری زرتشتی و نام هر ماه، آورده می شود.
بن مایه:
نسک(کتاب) یادگار دیرین
آیین ها، مراسم و باورهای مذهبی_سنتی زرتشتیان ایران
پژوهش و نگارش: کورش نیکنام
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33 🏵
بخش دوم:
در این بند زرتشت به گونه ای ویژه از نیایش می پردازد. او با دستان افراشته، بهرمندی از راستی و خرد بر آن است تا کرداری داشته باشد تا روان هستی و جهانیان را خشنود و خوشبخت کرده باشد.
ساده تر اینکه بهترین نیایش انجام کار نیک و رفتاری است که بر خردمندی استوار باشد و همگان را به خوشبختی برساند.
به باور ترادادی(سنتی)زرتشتیان، نماز و نیایش پنج بار در شبانه روز سروده می شود که ترکیب سروده هایی کهن برگرفته از پیام زرتشت در گاتاها و بخش هایی جوان تر از موبدان زمان ساسانی است که پس از گردآوری و تنظیم، در آن زمان به خرده اوستا افزوده شده است.
نیایش کننده رو به سوی روشنایی می کند و با دست های برافراشته بخش هایی از خرده اوستا که شامل سروش باج و اوستای کُشتی است را زمزمه می کند. او در نیایشگاه یا مکانی که به پاکیزگی آن بیگمان است، ایستاده است، سدره و کشتی بر تن دارد دست و روی خود را شسته و پاک کرده است و کلاه یا روسری سپید بر سر دارد.
در فرهنگ ترادادی و دینی زرتشتی نماز، انسان را به اهورامزدا نزدیک می گرداند که از دیدگاه مینوی و روانی برای مرتو(انسان) سودمند خواهد بود ولی با خواندن نماز و نیایش، اشتباه و گناهان کسی بخشوده نخواهد شد زیرا در بینش زرتشت، کردار هرکسی بیان کننده هویت فردی و روانی است، نه گفتاری و سخنی که در نیایش بر زبان می آورد.
نیایش های ترادادی و پنج گانه با جمله اوستایی « خُشنَه اُترَه اَهورَهِه مَزداوْ» یعنی با خشنود گرداندن خداوند آغاز می گردد، سپس نسبت به اینکه چه هنگامی از شبانه روز (گاه نیایش) باشد یکی از نمازهای پنج گانه ادامه خواهد یافت.
روز ترادادی(سنتی) زرتشتی از سپیده دم و روشنایی هر روز آغاز می گردد و شبانه روز تا سپیده دم روز دیگر ادامه خواهد یافت.هر رویدادی از جمله در گذشت مرتو چنانچه پیش از سپیده دم باشد در گاه شماری روز پیش از آن ثبت خواهد شد.
پنج گاه نماز و نیایش ترادادی زرتشتی عبارتند از:« اُشَهِن، هاون، رَپیتون، اُزیرن، و ائیوی سروترم» که در هر گاه به سرور و سرپرست مکانی که از کوچک‌ترین بخش اجتماع یعنی خانواده است آغاز می گردد و تا رهبر دینی ادامه می یابد.
به این ترتیب که در هر گاه به ویژگی و فروزه آن گاه اشاره می شود و پس از آن در گاهِ اُشهن به سرپرست خانه( پدر و مادر)، گاهِ هاون به سرپرست روستا و دهکده (کد خدای ده)، گاهِ رپیتون به مدیریت شهر (شهردار)، در گاهِ ازیرن به سرور و رهبر کشور(پادشاه)، و در گاهِ ائیوی سروترم به رهبر دین درود فرستاده شده که ویژگی مورد انتظار برای همه این سروران پیروی از راستی، خردمندی و دادگستری است.
به شیوه ترادادی گاه نخست به هنگام سپیده خورشید، گاه هاون از بامداد تا نیمروز، گاه رَپیتون از نیمروز تا سه ساعت پس از آن، گاه ازیرن از آن زمان تا غروب آفتاب و گاه ائیوی سروترم از غروب آفتاب به بعد خواهد بود.
سُرایش اوستا سروش باج ادامه می یابد، در بخشی از آن کمربند کُشتی از کمر باز می شود و در لابه لای انگشتان دست قرار می گیر. سرود «اَهمایی رَئیشچَه» دنبال آن است که نیایش کننده برای نیکوکاران روزگار آرزوهای خوب و تندرستی دارد، برگردان آن چنین است:
آنکه بهترین را برگزیند،
برای او باد فر و شکوه
برای او باد درستی تن
برای او باد پایداری تن
برای او باد پیروزی تن
برای او باد خواسته دلخواه خرمی آور
برای او باد فرزندان نامور و زندگی دراز
برای او باد بهترین پایگاه پارسایی
که سرشار از روشنایی و‌خرمی است.
پس از این سرود اوستای کُشتی خوانده می شود و در بخشی از آن دوباره کشتی بر روی سدره بر کمر بسته خواهد شد، آنگاه با سرود «مَزدَیَسنُواَهمی» که پذیرفتن و اقرار به دین است ادامه یافته و در پایان سرودِ «همازوربیم» زمزمه می شود که برگردان آن چنین است:
همیار باشیم،همیار همه پاکان باشیم
همیار بیشترین کرفه(ثواب) باشیم
هم کرفه، کرفه کاران باشیم
از گناه و گناهکاران دور باشیم
هم کرفه بسته کُشتیان و نیکان و خوبان هفت کشور زمین باشیم
ای دادار اورمزد در گذرگاه بزرگِ آزمونِ نیکی و بدی
سبک و شاد و آسان گذر باشیم
ای دادار اورمزد ما را به همه مردمان پاک
و به سرودگاه روشن(بهشت) برسان
در بخش پایانی هرگاه، نیایش ترادادی زرتشتی، اوستای برساد از خرده اوستا نیز سروده خواهد شد. در این اوستا به هر یک از امشاسپندان و یاران و ایزدان همکار او اشاره شده و به خشنودی آنان نیز نیایش سروده شده است.
پایان برساد نام گاه نیایش، نام روز ترادادی در گاه شماری زرتشتی و نام هر ماه، آورده می شود.
بن مایه:
نسک(کتاب) یادگار دیرین
آیین ها، مراسم و باورهای مذهبی_سنتی زرتشتیان ایران
پژوهش و نگارش: کورش نیکنام
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33 🏵
Forwarded from رازها و نمادها و آموزه‌های شاهنامه (سیروس حامی)
بزرگداشت پیمان در فرهنگ ایرانی
👈 #فریدون_جنیدی
ایرانیان با پدیدار کردن بزرگداشت مهر، نماد ِ پیمان و روشنیِ نگاهبان و نگرنده به پیمان‌ها، گامی بزرگ را برای بزرگداشت پیمان در سراسر جهان برداشتند و بدانروی مهر را دارنده هزار گوش و ده هزار چشم نامیدند تا همه پیمان‌داران و پیمان‌شکنان را در سرتاسر گیتی در پرتو راستی ببیند و به آنان پاداش و سزا دهد. پیشتر در بررسی جشن «مهرگان» گفته شد که واژه «مهر» در زبان پهلوی «میتر» از گونه کهن‌ترِ «میترَ» یا «میثرَ» برمی‌آید که معنایش پیمان و نام ایزد پیمان است.
در کتاب کهن «مینوی خرد» پیمان‌شکنی از گناهان به شمار می‌آید، و نیز آن کسی در خور بهشت‌‌است که: «... خود را از پیمان شکنی سخت دور دارد». پیمان‌شکنان در مرز کشور، کشور را به ویرانی می‌کشند. در کتاب بسیار کهن «یشت‌ها» چنین آمده:
«زننده مهر (پیمان‌شکن) نابکار، سرتاسر کشور را ویران سازد».
در آیین ایرانیان باستان پیمان چه با نیکوکاران چه با بدکاران، بایستی استوار بماند. در «یشت‌ها» باز می‌خوانیم: «... تو نباید مهر و پیمان بشکنی، نه آن [پیمان که] تو بایک پیرو دروغ، و نه آن پیمان که تو با یک پیرو راستی بستی؛ زیرا که پیمان‌بستن با هر دو درست است، خواه پیرو دروغ، خواه پیرو راستی»!
در کتابی بر جای مانده از دوره ساسانیان، با نام «ارداویراف‌نامه» که موضوعش سرگذشت روان بدکاران و نیک‌کرداران پس از مرگ است، چنین آمده که در دوزخ:
«این روان آن مرد ِ پیروِ دروغ است که در گیتی بسیار پیمان‌شکنی کرد و با پاکان و پیروان دروغ پیمان‌شکنی کرد؛ زیرا هر دو پیمان است، هم با پاکان و هم با پیروان دروغ».
شاهنامه نیز پیمان‌شکنی را مایه همه گونه درد و آزار جهانی می‌شمارد:
ز پیمان نگردند و از راستی
پدید آید از هر سویی کاستی
و به همین روی است که چون پیروز شاه ساسانی خواست پیمانی را بشکند که میان بهرام گور و هیونان (هون‌ها) بر سر مرز ایران و کشور هیون بسته شده بود، خوشنواز، پادشاه هیون، که از فرهنگ و آیین ایرانی آگاهی داشت، در نامه‌ای به پیروز نوشت:
چنین گفت: کز عهدِ شاهانِ داد ،
بگردی، نخوانمت خسرونژاد!
و نامه چنان بی‌پروا و گستاخانه است که با پشتگرمی (اعتماد و استناد) به آیین ایرانی (یعنی آیین نگاهبانی از پیمان)، شاهنشاه ساسانی را فرزندِ پدر به شمار نمی‌آورد!
نمونه برتر پیمان‌داری در شاهنامه، در داستان سیاوش آمده، آنجا که سیاوش، 100 گروگان از تورانیان را به فرمان پدر خود کاووس نمی‌کشد، یا به ایران نمی‌فرستد، زیرا پیمانی میان سیاوش و افراسیاب بسته شده بود تا با نجنگیدن افراسیاب و بازگشت به مرزهایش، این 100 گروگان (در شاهنامه به گونه 100 نوا) آسیبی نبینند، و چون سیاوش با افراسیاب در پیشگاه خدا، مهر (پیمان) بسته بود، با این که پیروی از پدر و فرمانروای کشور از گونه‌های پیمان‌داری است، برای نگاهبانی از 100 تن و بالاتر از آن، نشکستن پیمان با خداوند، فرمان پدر و شاهش را کنار می‌گذارد.
داستان سیاوش را باید در شاهنامه خواند و این جا تنها گفتار سیاوش در شاهنامه را بخوانیم، که به‌راستی بازتاب فرهنگ کهن برجای مانده از زمان فریدون پیشدادی و آیین مهر است، که رویه دیگری از آن را در نوشته‌های کهن ایرانی می‌توان دید:
چنین داد پاسخ که فرمان شاه
برآنم که برتر ز خورشید و ماه
ولیکن به فرمان یزدان دِلیر
نباشد ز خاشاک، تا پیل و شیر!
پاسخ سیاوش، ریشه در فرهنگ ایران و کیش مهر دارد، زیرا که در سروده کهن «مهر یشت» بخشی از کتاب «یشت‌ها» اندازه پیمانی که میان کسان با یکدیگر بسته می‌شود روشن است: «درجه مهر (پیمان)،20 است میان دو همدوش، 30 است میان دو همکار، 40 است میان دو کس از یک دودمان، 50 است میان دو هم‌خانه، 60 است میان دو تن از پیشوایان، 70 است میان شاگرد و استاد، 80 است میان داماد و پدرزن، 90 است میان دو برادر، 100 است میان پدر و فرزند، 1000 است میان دو کشور، 10000 است میان پیروان آیینِ ستایشِ خرد».
و بر این بنیاد سیاوش می‌گوید پیمانی که با خدا بسته‌ام، دارای 10000 درجه است، باز آن که پیمانی که میان من و پدرم بسته شده است، دارای 100 درجه است، و پیوند میان من و پدرم در پایگاه پادشاه کشور 1000 درجه است و چون پیمان با خداوند برتر است، آن را برای خشنودی پدرم، نمی‌شکنم.
برگرفته از کانال : بنیاد نیشابور
https://www.tg-me.com/ShahnamehToosi
👈 #فریدون_جنیدی
ایرانیان با پدیدار کردن بزرگداشت مهر، نماد ِ پیمان و روشنیِ نگاهبان و نگرنده به پیمان‌ها، گامی بزرگ را برای بزرگداشت پیمان در سراسر جهان برداشتند و بدانروی مهر را دارنده هزار گوش و ده هزار چشم نامیدند تا همه پیمان‌داران و پیمان‌شکنان را در سرتاسر گیتی در پرتو راستی ببیند و به آنان پاداش و سزا دهد. پیشتر در بررسی جشن «مهرگان» گفته شد که واژه «مهر» در زبان پهلوی «میتر» از گونه کهن‌ترِ «میترَ» یا «میثرَ» برمی‌آید که معنایش پیمان و نام ایزد پیمان است.
در کتاب کهن «مینوی خرد» پیمان‌شکنی از گناهان به شمار می‌آید، و نیز آن کسی در خور بهشت‌‌است که: «... خود را از پیمان شکنی سخت دور دارد». پیمان‌شکنان در مرز کشور، کشور را به ویرانی می‌کشند. در کتاب بسیار کهن «یشت‌ها» چنین آمده:
«زننده مهر (پیمان‌شکن) نابکار، سرتاسر کشور را ویران سازد».
در آیین ایرانیان باستان پیمان چه با نیکوکاران چه با بدکاران، بایستی استوار بماند. در «یشت‌ها» باز می‌خوانیم: «... تو نباید مهر و پیمان بشکنی، نه آن [پیمان که] تو بایک پیرو دروغ، و نه آن پیمان که تو با یک پیرو راستی بستی؛ زیرا که پیمان‌بستن با هر دو درست است، خواه پیرو دروغ، خواه پیرو راستی»!
در کتابی بر جای مانده از دوره ساسانیان، با نام «ارداویراف‌نامه» که موضوعش سرگذشت روان بدکاران و نیک‌کرداران پس از مرگ است، چنین آمده که در دوزخ:
«این روان آن مرد ِ پیروِ دروغ است که در گیتی بسیار پیمان‌شکنی کرد و با پاکان و پیروان دروغ پیمان‌شکنی کرد؛ زیرا هر دو پیمان است، هم با پاکان و هم با پیروان دروغ».
شاهنامه نیز پیمان‌شکنی را مایه همه گونه درد و آزار جهانی می‌شمارد:
ز پیمان نگردند و از راستی
پدید آید از هر سویی کاستی
و به همین روی است که چون پیروز شاه ساسانی خواست پیمانی را بشکند که میان بهرام گور و هیونان (هون‌ها) بر سر مرز ایران و کشور هیون بسته شده بود، خوشنواز، پادشاه هیون، که از فرهنگ و آیین ایرانی آگاهی داشت، در نامه‌ای به پیروز نوشت:
چنین گفت: کز عهدِ شاهانِ داد ،
بگردی، نخوانمت خسرونژاد!
و نامه چنان بی‌پروا و گستاخانه است که با پشتگرمی (اعتماد و استناد) به آیین ایرانی (یعنی آیین نگاهبانی از پیمان)، شاهنشاه ساسانی را فرزندِ پدر به شمار نمی‌آورد!
نمونه برتر پیمان‌داری در شاهنامه، در داستان سیاوش آمده، آنجا که سیاوش، 100 گروگان از تورانیان را به فرمان پدر خود کاووس نمی‌کشد، یا به ایران نمی‌فرستد، زیرا پیمانی میان سیاوش و افراسیاب بسته شده بود تا با نجنگیدن افراسیاب و بازگشت به مرزهایش، این 100 گروگان (در شاهنامه به گونه 100 نوا) آسیبی نبینند، و چون سیاوش با افراسیاب در پیشگاه خدا، مهر (پیمان) بسته بود، با این که پیروی از پدر و فرمانروای کشور از گونه‌های پیمان‌داری است، برای نگاهبانی از 100 تن و بالاتر از آن، نشکستن پیمان با خداوند، فرمان پدر و شاهش را کنار می‌گذارد.
داستان سیاوش را باید در شاهنامه خواند و این جا تنها گفتار سیاوش در شاهنامه را بخوانیم، که به‌راستی بازتاب فرهنگ کهن برجای مانده از زمان فریدون پیشدادی و آیین مهر است، که رویه دیگری از آن را در نوشته‌های کهن ایرانی می‌توان دید:
چنین داد پاسخ که فرمان شاه
برآنم که برتر ز خورشید و ماه
ولیکن به فرمان یزدان دِلیر
نباشد ز خاشاک، تا پیل و شیر!
پاسخ سیاوش، ریشه در فرهنگ ایران و کیش مهر دارد، زیرا که در سروده کهن «مهر یشت» بخشی از کتاب «یشت‌ها» اندازه پیمانی که میان کسان با یکدیگر بسته می‌شود روشن است: «درجه مهر (پیمان)،20 است میان دو همدوش، 30 است میان دو همکار، 40 است میان دو کس از یک دودمان، 50 است میان دو هم‌خانه، 60 است میان دو تن از پیشوایان، 70 است میان شاگرد و استاد، 80 است میان داماد و پدرزن، 90 است میان دو برادر، 100 است میان پدر و فرزند، 1000 است میان دو کشور، 10000 است میان پیروان آیینِ ستایشِ خرد».
و بر این بنیاد سیاوش می‌گوید پیمانی که با خدا بسته‌ام، دارای 10000 درجه است، باز آن که پیمانی که میان من و پدرم بسته شده است، دارای 100 درجه است، و پیوند میان من و پدرم در پایگاه پادشاه کشور 1000 درجه است و چون پیمان با خداوند برتر است، آن را برای خشنودی پدرم، نمی‌شکنم.
برگرفته از کانال : بنیاد نیشابور
https://www.tg-me.com/ShahnamehToosi
Telegram
رازها و نمادها و آموزه‌های شاهنامه
تو این را دروغ و فسانه مدان
به یکسان رَوِشنِ زمانه مدان
از او هرچه اندرخورد با خرد
دگر بر ره رمز معنی برد
این تالار بازتاب دهنده برداشت‌های گرداننده از واکاوی رازهای نهفته در ژرفای داستان‌های شاهنامه است.
گرداننده تالار : سیروس حامی
@Cyrus_Hami
به یکسان رَوِشنِ زمانه مدان
از او هرچه اندرخورد با خرد
دگر بر ره رمز معنی برد
این تالار بازتاب دهنده برداشت‌های گرداننده از واکاوی رازهای نهفته در ژرفای داستان‌های شاهنامه است.
گرداننده تالار : سیروس حامی
@Cyrus_Hami
امروز
به روز فیروز و فرخ
روز سروش،از ماهِ خورداد
سال ۳۷۶۲ترادادی مزدیسنا
برابر با
سه شنبه: ۱۵ خورداد ماه،
به سال ۱۴۰۳خورشیدی
۴ ژوئن ۲۰۲۴ ترسایی
04.06.2024
🌷🌷🌷
🔹سروش:
- هفدهمین روز هر ماه در گاه‌شماری ترادادی زرتشتیان، «سروش» نام دارد.
- سروش در اوستا «سرَئوشَه» خوانده می‌شود که به چمار(:معنی) فرمان‌برداری والهام است.
- بزرگی جایگاه سروش با ایزد مهر برابری میکند و گاهی او را از امشاسپندان می‌دانند.
- سروش، پيک اهورایی و ندای درونی است.
پورشیراز(حافظ) پیرامون این ایزد می‌سراید:
در راه عشق وسوسه اهرمن بسی است
پيش آی و گوش دل به پيام سروش کن
تانگردی آشنا، زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش
🪻🌸🪻
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33
به روز فیروز و فرخ
روز سروش،از ماهِ خورداد
سال ۳۷۶۲ترادادی مزدیسنا
برابر با
سه شنبه: ۱۵ خورداد ماه،
به سال ۱۴۰۳خورشیدی
۴ ژوئن ۲۰۲۴ ترسایی
04.06.2024
🌷🌷🌷
🔹سروش:
- هفدهمین روز هر ماه در گاه‌شماری ترادادی زرتشتیان، «سروش» نام دارد.
- سروش در اوستا «سرَئوشَه» خوانده می‌شود که به چمار(:معنی) فرمان‌برداری والهام است.
- بزرگی جایگاه سروش با ایزد مهر برابری میکند و گاهی او را از امشاسپندان می‌دانند.
- سروش، پيک اهورایی و ندای درونی است.
پورشیراز(حافظ) پیرامون این ایزد می‌سراید:
در راه عشق وسوسه اهرمن بسی است
پيش آی و گوش دل به پيام سروش کن
تانگردی آشنا، زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش
🪻🌸🪻
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33
ای نور چشم من سخنی هست گوش کن
چون ساغرت پُر است بنوشان و نوش کن
در راه عشق وسوسهٔ اهرمن بسی است
پیش آی و گوشِ دل به پیام سروش کن
برگ نوا تبه شد و ساز طرب نماند
ای چنگ ناله برکش و ای دف خروش کن
تسبیح و خرقه لذّت مستی نبخشدت
همّت در این عمل طلب از می‌فروش کن
پیران سخن ز تجربه گویند گفتمت
هان ای پسر که پیر شوی پند گوش کن
بر هوشمند سلسله ننهاد دست عشق
خواهی که زلف یار کشی ترک هوش کن
با دوستان مضایقه در عمر و مال نیست
صد جان فدای یار نصیحت نیوش کن
ساقی که جامت از می صافی تهی مباد
چشم عنایتی به من دردنوش کن
سرمست در قبای زرافشان چو بگذری
یک بوسه نذر حافظ پشمینه‌پوش کن
☆نماز و نیایش☆
بخش پایانی:
از نیایش ترادادی(سنتی) زرتشتی که بر گرفته از خرده اوستا بوده، چنین برداشت می شود که هر نیایش کننده به پدر و مادر خود، به سرور دهکده یا محله خویش که دادگر و سازنده است، به شهردار که تازه کننده و نیکوکار باشد به رهبر و پادشاه کشور که خردمند و دادگستر باشد و به پیشوای دینی که راهنمای مردم به سوی نیکی ها باشد، درود می فرستد. نماز را به خشنودی اهورامزدا می خواند و با سرود اشم وهو، بهترین راستی را برای خود و دیگران آرزو می کند. با سرود یَتااَهو وَئیریُو بینش و آرزوی زرتشت را یادآوری می کند. از خداوند یاری می گیرد تا بداندیش و دروغ کار به راستی روی آورد. آرزو می کند تا بداندیشی(اهریمن) از او دور بماند و نیروی انگره مینو شکسته گردد. تندرستی و بهروزی را برای نیکوکاران آرزو دارد. از کارهای ناشایستی که با اندیشه، گفتار و کردار او روی داده، پشیمان است. به دین مزدیسنا که آورده زرتشت است، اقرار می کند و پایبندی خود را به اندیشه نیک، گفتار نیک و کردار نیک آشکار می کند. او دینی را گزینش کرده که مخالف جنگ،خونریزی، ستایشگر آتشی و نیک اندیشی است و در پایان آرزو می کند تا همراه و هماورد باشد با نیکوکاران و از هرگونه کار ناشایستی بدرو بماند.
بن مایه:
نسک(کتاب) یادگار دیرین
آیین ها، مراسم و باورهای مذهبی_سنتی زرتشتیان ایران
پژوهش و نگارش: کورش نیکنام
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33 🏵
بخش پایانی:
از نیایش ترادادی(سنتی) زرتشتی که بر گرفته از خرده اوستا بوده، چنین برداشت می شود که هر نیایش کننده به پدر و مادر خود، به سرور دهکده یا محله خویش که دادگر و سازنده است، به شهردار که تازه کننده و نیکوکار باشد به رهبر و پادشاه کشور که خردمند و دادگستر باشد و به پیشوای دینی که راهنمای مردم به سوی نیکی ها باشد، درود می فرستد. نماز را به خشنودی اهورامزدا می خواند و با سرود اشم وهو، بهترین راستی را برای خود و دیگران آرزو می کند. با سرود یَتااَهو وَئیریُو بینش و آرزوی زرتشت را یادآوری می کند. از خداوند یاری می گیرد تا بداندیش و دروغ کار به راستی روی آورد. آرزو می کند تا بداندیشی(اهریمن) از او دور بماند و نیروی انگره مینو شکسته گردد. تندرستی و بهروزی را برای نیکوکاران آرزو دارد. از کارهای ناشایستی که با اندیشه، گفتار و کردار او روی داده، پشیمان است. به دین مزدیسنا که آورده زرتشت است، اقرار می کند و پایبندی خود را به اندیشه نیک، گفتار نیک و کردار نیک آشکار می کند. او دینی را گزینش کرده که مخالف جنگ،خونریزی، ستایشگر آتشی و نیک اندیشی است و در پایان آرزو می کند تا همراه و هماورد باشد با نیکوکاران و از هرگونه کار ناشایستی بدرو بماند.
بن مایه:
نسک(کتاب) یادگار دیرین
آیین ها، مراسم و باورهای مذهبی_سنتی زرتشتیان ایران
پژوهش و نگارش: کورش نیکنام
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33 🏵
جستاری پیرامون آرامگاه فردوسی
ارائه : احمد مضطرزاده
نشست همگانی خردسرای فردوسی یزد
انجمن شاهنامه فردوسی یزد
و انجمن شاهنامه چکامه مهر یزد
✍️ متن جستار:
نصیرالدوله و اندیشه‌ی ساختنِ آرامگاه فردوسی
دکتر احمدرضا بهرام‌پور عمران
بنای فعلیِ آرام‌گاهِ حکیمِ طوس که با پیام و بلاغتِ باشکوهِ شاهنامه نیز سخت هماهنگ است، تاریخچه‌ی روشنی دارد. اما شاید جالب باشد اگر بدانیم در دورانِ متأخّر، نخستین‌بار نصیرالدله (میرزا عبدالوهّاب‌خانِ شیرازی؛ ۱۳۰۴ _ _۱۲۲۴ ه. ق) چنین اندیشه‌ای را درسرمی‌پرورانْد. وی در شیراز زاده‌شد و مناصبی هم‌چون ریاستِ گمرک‌خانه و وزارتِ تجارت را عهده‌دار بود. سالِ ۱۳۰۱ ه. ق، به حکومتِ خراسان و تولیتِ آستانِ قدسِ رضوی منصوب و به آصف‌الدوله ملقّب شد. نصیرالدله پس‌از یک‌سال‌ونه‌ماه در سالِ ۱۳۰۳ از حکومتِ خراسان معزول شد و سالِ ۱۳۰۴ در تهران درگذشت.
مکتوباتِ نصیرالدوله در «موسسه‌ی مطالعاتِ تاریخِ معاصرِ ایران» نگهداری می‌شود. وی فردی به‌نسبت آزاداندیش، صریح‌اللّهجه و جسور بود و با دولت‌های روسیه و انگلستان ناسازگار.
نصیرالدوله هنگامِ حکمرانی‌اش بر خراسان (۳_۱۳۰۱ ه. ق)، فکرِ بنای مقبره‌ی فردوسی را درسرداشت. در این‌باره، از او نامه‌ای تأمل‌برانگیز خطاب به ناصرالدین‌شاه (براساسِ سندِ ۳۲۵۶۲ ق) در موسسه‌ی مطالعاتِ تاریخِ ایران موجود است. اما این فکرِ مبارک، با درگذشتِ وی به‌تعویق‌افتاد. گرچه بعدها انجمنِ آثارِ ملیِ ایران، به فکرِ برگزاریِ «هزاره‌ی فردوسی» و بنای آرامگاه شاعرِ طوس برآمد، اما گویا هیچ‌گاه از نصیرالدوله و پیشگامی‌اش در این راه یادی‌نشده‌است. به‌پاسِ اندیشه‌ی ارجمندِ این مرد، و اهمیتی که برای میراثِ فرهنگیِ ایران قائل بوده، نامه‌اش به ناصرالدین‌شاه را نقل‌می‌کنیم. این نامه خطاب به ناصرالدین‌شاهی است که اوضاعِ فکری و فرهنگیِ تباه در دورانِ حکومتش را باید در خاطراتِ اعتمادالسلطنه جُست. نامه‌ای که هم‌امروز نیز برای ما و به‌خصوص دولت‌مردان، درس‌آموز است:
«قربانِ خاک‌پای جواهرآسای اقدسِ همایون گردم! فردوسی اوّل‌شیعه بود که در زمانِ خود، چنانچه بر رأی مُنیرِ همایون معلوم است تقیّه نکرده، حرف را پوست‌کنده زد و نترسید. مقبره‌ی این شخص در طوس واقع است. گویا ازقدیم باغچه و رباطی داشته و جایی بوده که حالا به‌کلی منهدم و مُنطمِس شده. غلامْ آدم فرستاد جای قبر را معیّن کردند. پارچه‌سنگی از قبر باقی است.
پرنس آلبرت شوهرِ ملکه‌ی انگلیس، چون اهلِ علم و صنعت بود و روسای اهلِ علم و صنعت را دوست‌داشت، آنها هم او را زیاد دوست‌می‌داشتند. بعداز فوتِ او همه جمع‌شدند، مقبره‌ی او را ساختند، که امروز سی‌کرور تومانِ ایران است، درآن‌جا خرج شده. در شَوری طرح‌قراردادند که در چهار رکنِ عمارت، صورتِ چهار نفر که در فنونِ علم و بیان منفرد باشند، با سنگِ مرمر، مجسّمه‌ی او را با لباسِ همان زمان بسازند و نصب‌نمایند. یکی از آن اربعه‌ی متناسبه، فردوسی را انتخاب‌کرده و ساختند و آن بنا حالا بیرونِ شهرِ لندن موجود و از اولْ‌بنای عالم و تماشاگاهِ سیّاحانِ دنیا است. ذاتِ اقدسِ همایون، _روحُناه فداه_ هم البته در سفرِ فرنگستان آن بنا را مشاهده‌فرمودند.
حالا شایسته است قبرِ هم‌چون آدمی در ایران معدوم و بی‌اثر بماند؟ و تابه‌حال احدی هم به این خیال نیفتاده؟! حالا غلام خیال دارد _انشاألله تعالی_ به اقبالِ همایونی _روحناه فداه_ اولِ بهار قبر را بسازد. رباط حالا در آنجا بی‌حاصل است. حیاط و بقعه و باغچه، ساخته شود. خادم و باغبانی معیّن شود و یک مِلکِ مختصر که سالی پنجاه‌شصت تومان نقد و بیست‌خرواری جنس حاصلِ آن باشد، وقف بر مصارفِ آن کرده، جزوِ موقوفاتِ آستانه‌ی مقدسه، نظارتش با متولّیِ هر عصر باشد؛ و به شرایطِ مخصوصه که در وقف‌نامه ضبط و در دفترِ آستانه است، رفتار شود و _انشاءالله تعالی_ به‌هیچ‌جا هم ضررنخواهدداشت. این همان فردوسی است که گفته‌است: «عجم زنده کردم بدین پارسی». و خدا می‌داند راست‌گفته‌است. حیف است قبرِ او در ایران معلوم نباشد. الأمر ُ‌الأقدس الأرفع الأعلی مُطاع» (اولین‌های تهران، سیروسِ سعدوندیان، سازمانِ چاپ و انتشاراتِ وزارتِ فرهنگ و ارشادِ اسلامی، ۱۳۸۰، صص ۵_۴۰۴).
ارائه : احمد مضطرزاده
نشست همگانی خردسرای فردوسی یزد
انجمن شاهنامه فردوسی یزد
و انجمن شاهنامه چکامه مهر یزد
✍️ متن جستار:
نصیرالدوله و اندیشه‌ی ساختنِ آرامگاه فردوسی
دکتر احمدرضا بهرام‌پور عمران
بنای فعلیِ آرام‌گاهِ حکیمِ طوس که با پیام و بلاغتِ باشکوهِ شاهنامه نیز سخت هماهنگ است، تاریخچه‌ی روشنی دارد. اما شاید جالب باشد اگر بدانیم در دورانِ متأخّر، نخستین‌بار نصیرالدله (میرزا عبدالوهّاب‌خانِ شیرازی؛ ۱۳۰۴ _ _۱۲۲۴ ه. ق) چنین اندیشه‌ای را درسرمی‌پرورانْد. وی در شیراز زاده‌شد و مناصبی هم‌چون ریاستِ گمرک‌خانه و وزارتِ تجارت را عهده‌دار بود. سالِ ۱۳۰۱ ه. ق، به حکومتِ خراسان و تولیتِ آستانِ قدسِ رضوی منصوب و به آصف‌الدوله ملقّب شد. نصیرالدله پس‌از یک‌سال‌ونه‌ماه در سالِ ۱۳۰۳ از حکومتِ خراسان معزول شد و سالِ ۱۳۰۴ در تهران درگذشت.
مکتوباتِ نصیرالدوله در «موسسه‌ی مطالعاتِ تاریخِ معاصرِ ایران» نگهداری می‌شود. وی فردی به‌نسبت آزاداندیش، صریح‌اللّهجه و جسور بود و با دولت‌های روسیه و انگلستان ناسازگار.
نصیرالدوله هنگامِ حکمرانی‌اش بر خراسان (۳_۱۳۰۱ ه. ق)، فکرِ بنای مقبره‌ی فردوسی را درسرداشت. در این‌باره، از او نامه‌ای تأمل‌برانگیز خطاب به ناصرالدین‌شاه (براساسِ سندِ ۳۲۵۶۲ ق) در موسسه‌ی مطالعاتِ تاریخِ ایران موجود است. اما این فکرِ مبارک، با درگذشتِ وی به‌تعویق‌افتاد. گرچه بعدها انجمنِ آثارِ ملیِ ایران، به فکرِ برگزاریِ «هزاره‌ی فردوسی» و بنای آرامگاه شاعرِ طوس برآمد، اما گویا هیچ‌گاه از نصیرالدوله و پیشگامی‌اش در این راه یادی‌نشده‌است. به‌پاسِ اندیشه‌ی ارجمندِ این مرد، و اهمیتی که برای میراثِ فرهنگیِ ایران قائل بوده، نامه‌اش به ناصرالدین‌شاه را نقل‌می‌کنیم. این نامه خطاب به ناصرالدین‌شاهی است که اوضاعِ فکری و فرهنگیِ تباه در دورانِ حکومتش را باید در خاطراتِ اعتمادالسلطنه جُست. نامه‌ای که هم‌امروز نیز برای ما و به‌خصوص دولت‌مردان، درس‌آموز است:
«قربانِ خاک‌پای جواهرآسای اقدسِ همایون گردم! فردوسی اوّل‌شیعه بود که در زمانِ خود، چنانچه بر رأی مُنیرِ همایون معلوم است تقیّه نکرده، حرف را پوست‌کنده زد و نترسید. مقبره‌ی این شخص در طوس واقع است. گویا ازقدیم باغچه و رباطی داشته و جایی بوده که حالا به‌کلی منهدم و مُنطمِس شده. غلامْ آدم فرستاد جای قبر را معیّن کردند. پارچه‌سنگی از قبر باقی است.
پرنس آلبرت شوهرِ ملکه‌ی انگلیس، چون اهلِ علم و صنعت بود و روسای اهلِ علم و صنعت را دوست‌داشت، آنها هم او را زیاد دوست‌می‌داشتند. بعداز فوتِ او همه جمع‌شدند، مقبره‌ی او را ساختند، که امروز سی‌کرور تومانِ ایران است، درآن‌جا خرج شده. در شَوری طرح‌قراردادند که در چهار رکنِ عمارت، صورتِ چهار نفر که در فنونِ علم و بیان منفرد باشند، با سنگِ مرمر، مجسّمه‌ی او را با لباسِ همان زمان بسازند و نصب‌نمایند. یکی از آن اربعه‌ی متناسبه، فردوسی را انتخاب‌کرده و ساختند و آن بنا حالا بیرونِ شهرِ لندن موجود و از اولْ‌بنای عالم و تماشاگاهِ سیّاحانِ دنیا است. ذاتِ اقدسِ همایون، _روحُناه فداه_ هم البته در سفرِ فرنگستان آن بنا را مشاهده‌فرمودند.
حالا شایسته است قبرِ هم‌چون آدمی در ایران معدوم و بی‌اثر بماند؟ و تابه‌حال احدی هم به این خیال نیفتاده؟! حالا غلام خیال دارد _انشاألله تعالی_ به اقبالِ همایونی _روحناه فداه_ اولِ بهار قبر را بسازد. رباط حالا در آنجا بی‌حاصل است. حیاط و بقعه و باغچه، ساخته شود. خادم و باغبانی معیّن شود و یک مِلکِ مختصر که سالی پنجاه‌شصت تومان نقد و بیست‌خرواری جنس حاصلِ آن باشد، وقف بر مصارفِ آن کرده، جزوِ موقوفاتِ آستانه‌ی مقدسه، نظارتش با متولّیِ هر عصر باشد؛ و به شرایطِ مخصوصه که در وقف‌نامه ضبط و در دفترِ آستانه است، رفتار شود و _انشاءالله تعالی_ به‌هیچ‌جا هم ضررنخواهدداشت. این همان فردوسی است که گفته‌است: «عجم زنده کردم بدین پارسی». و خدا می‌داند راست‌گفته‌است. حیف است قبرِ او در ایران معلوم نباشد. الأمر ُ‌الأقدس الأرفع الأعلی مُطاع» (اولین‌های تهران، سیروسِ سعدوندیان، سازمانِ چاپ و انتشاراتِ وزارتِ فرهنگ و ارشادِ اسلامی، ۱۳۸۰، صص ۵_۴۰۴).
Forwarded from سفرنگار
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
کوشک اردشیر از بناهای بجای مانده از دوران ساسانیان است که در روستای پشت پر درمنطقه کوهستانی بخش ارم برازجان، #بوشهر قرار دارد. این بنا از نظر ساختار و سبک معماری دارای شباهت بسیاری به کاخ اردشیر در فیروز آباد است. در ساخت کوشک اردشیر ازسنگ های ناهمواری استفاده شده که برای اتصال آن ها به یکدیگر از ساروج استفاده کرده اند.
کوشک اردشیر طاق هایی گهواره ای شکل دارد و زیر بنای آن نیز به صورت صلیب است. در بخش بالایی بنا ستونی به چشم می خورد که مورخان معتقد هستند در گذشته به منظور دیده بانی و خبر رسانی مورد استفاده قرار می گرفته است. با توجه به محل قرار گیری این بنا در تنگ ارم به احتمال فراوان این بنا به منظور استراحت و محل شکار توسط شاهان و پادشاهان به کار برده می شد.
📸@javid.azadbakht_irangard
سفرنگار
@safarnegar
کوشک اردشیر طاق هایی گهواره ای شکل دارد و زیر بنای آن نیز به صورت صلیب است. در بخش بالایی بنا ستونی به چشم می خورد که مورخان معتقد هستند در گذشته به منظور دیده بانی و خبر رسانی مورد استفاده قرار می گرفته است. با توجه به محل قرار گیری این بنا در تنگ ارم به احتمال فراوان این بنا به منظور استراحت و محل شکار توسط شاهان و پادشاهان به کار برده می شد.
📸@javid.azadbakht_irangard
سفرنگار
@safarnegar
امروز
به روز فیروز و فرخ
روز رشن ،از ماهِ خورداد
سال ۳۷۶۲ ترادادی مزدیسنا
برابر با
چهارشنبه: ۱۶ خورداد ماه،
به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۵ ژوئن ۲۰۲۴ ترسایی
05.06.2024
🌷🌷🌷
🔹رَشن:
- هجدهمین روز هر ماه سی روزه در گاه‌شمار ویژه زرتشتیان «رشن» نام دارد.
- واژه «رشن» که در اوستا به ریخت «رَشنُو» آمده، به چمار(:معنی) دادگری است.
- رشن، ایزد درستی، دادگری و دادگستری است و نام يکی از ايزدان همکار اَمشاسپند اَمرداد، همراه با ایزدان مهر و سروش است.
- ایزد رشن در استوره ایرانی در برابر راهزنان و دزدان ایستادگی می کند.
- در ستایش رشن، پس از ستودن دادار اورمزد رایومند و فرهمند در ادبیات کهن اوستایی، اشاره به «رشنِ ترازو دار» نیز شده است.
🪻🌸🪻
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33
به روز فیروز و فرخ
روز رشن ،از ماهِ خورداد
سال ۳۷۶۲ ترادادی مزدیسنا
برابر با
چهارشنبه: ۱۶ خورداد ماه،
به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۵ ژوئن ۲۰۲۴ ترسایی
05.06.2024
🌷🌷🌷
🔹رَشن:
- هجدهمین روز هر ماه سی روزه در گاه‌شمار ویژه زرتشتیان «رشن» نام دارد.
- واژه «رشن» که در اوستا به ریخت «رَشنُو» آمده، به چمار(:معنی) دادگری است.
- رشن، ایزد درستی، دادگری و دادگستری است و نام يکی از ايزدان همکار اَمشاسپند اَمرداد، همراه با ایزدان مهر و سروش است.
- ایزد رشن در استوره ایرانی در برابر راهزنان و دزدان ایستادگی می کند.
- در ستایش رشن، پس از ستودن دادار اورمزد رایومند و فرهمند در ادبیات کهن اوستایی، اشاره به «رشنِ ترازو دار» نیز شده است.
🪻🌸🪻
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33
سخن بشنو و بهترین یادگیر
نگر تا کدام آیدت دلپذیر
مکن خوار خواهنده درویش را
بر تخت منشان بداندیش را
هرانکس که پوزش کند بر گناه
تو بپذیر و کین گذشته مخواه
همه داده ده باش و پروردگار
خنک مرد بخشنده و بردبار
بیارای دل را به دانش که ارز
به دانش بود تا توانی بورز
چو بخشنده باشی گرامی شوی
ز دانایی و داد نامی شوی
همی خواهم از کردگار جهان
شناسندهٔ آشکار و نهان
که باشد ز هر بد نگهدارتان
همه نیک نامی بود یارتان
ز یزدان و از ما بر آن کس درود
که تارش خرد باشد و داد پود
نگر تا کدام آیدت دلپذیر
مکن خوار خواهنده درویش را
بر تخت منشان بداندیش را
هرانکس که پوزش کند بر گناه
تو بپذیر و کین گذشته مخواه
همه داده ده باش و پروردگار
خنک مرد بخشنده و بردبار
بیارای دل را به دانش که ارز
به دانش بود تا توانی بورز
چو بخشنده باشی گرامی شوی
ز دانایی و داد نامی شوی
همی خواهم از کردگار جهان
شناسندهٔ آشکار و نهان
که باشد ز هر بد نگهدارتان
همه نیک نامی بود یارتان
ز یزدان و از ما بر آن کس درود
که تارش خرد باشد و داد پود
☆ینگهه هاتام، سرود برتری زن و مرد در اوستا☆
یِنگهه هاتام. آئت یِسنِه . پَئی تی وَنگهُو.
مزدا اهورا. وَاِتا. اَشات هَچا.
یا ئونگهامچا. تائونس چا. تائوس چا . یَزَه مَئیدِه ..
این سرود در بخش های گوناگون اوستا سروده شده است که به هنگام نیایش های آیینی خوانده می شود ازیک سو اشاره به تساوی حقوق زن ومرد دارد و از سوی دیگر اشاره به ابزار وراهکاری شده است که هرمرد و زن با اراده خویش بتواند با دیگری مسابقه بگذارد ودر راه پیشرفت زندگی از رقیب خود پیشی بگیرد.
چمار(معنی) هریک از واژگانی که در این سرود آمده به زبان پارسی چنین است.
یِنگهه: از میان ، از بین
هاتام : مردمان، هستی ها ،
آئت یِسنِه : برای ستایش، از روی ستایش
پَئی تی وَنگهُو: به بهترین وجه ، با نیکوترین روش
مزدا اهورا: خداوند، پروردگار
وَئتا : می شناسد، تشخیص می دهد
اشات هَچا : از روی راستی، با هنجار اشا
یائُونگهانس چا : همهً این ها، همهً آنها
تانس چا : زنان، بانوان
تائُوس چا : مردان، آقایان
یَزَه مَئیده : درود می فرستیم، ستایش می کنیم
برگردان سرود:
درود می فرستیم ومی ستاییم،
همهً زنان ومردانی که از میان مردمان،
به شناخت اهورامزدا،
درانجام کارنیک وپیوستن به اشا،
بهترین باشد.
در بینش اشوزرتشت زن و مرد با یکدیگر تفاوتی ندارند و هیچیک به سبب جنسیت یا توانمندی بدنی بر دیگری برتری ندارند، تنها پیوستن به هنجار راستی و اشا ( بهره مندی از منش نیک وسازنده، گفتاردرست وگویش اثربخش و انجام کارنیک وسود رسان) هر مرد و زنی را بهتر، والاتر وارزشمند تر می گرداند. در بینش زرتشت، اشا ، هنجارو نظامی است که برجهان هستی پیوسته جاری و پایداراست زیرا از آغاز ساختارآفرینش بر اشا استوار شده است. همان نیرویی که ابر و باد و مه و خورشید و فلک را به کار واداشته است تا هستی برای انسان نیزخوش آیند و به کام باشد . در این راستا انسان نیز( زن ومرد ، پسر ودختر ، پیر وجوان ) باید بکوشد تا در هنجار گرایی و گسترش راستی و اشا سهمی داشته باشد. بنابراین کسی که بهره بیشتری ازکردار خویش در راستای نیکوکاری وخدمت به دیگران از زمانه برگیرد در مسابقه زندگی، با نشانِ باشکوهِ انسان بودن سرافراز گشته و بر سکوی قهرمانی در جایگاهی بالاترایستاده و از رقیب خود در زندگی پیشی گرفته است.
برگرفته از تارنمای www.kniknam.com
🍁🍁🍁
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبد كورش نیکنام
🏵 @zoroaster33 🏵
یِنگهه هاتام. آئت یِسنِه . پَئی تی وَنگهُو.
مزدا اهورا. وَاِتا. اَشات هَچا.
یا ئونگهامچا. تائونس چا. تائوس چا . یَزَه مَئیدِه ..
این سرود در بخش های گوناگون اوستا سروده شده است که به هنگام نیایش های آیینی خوانده می شود ازیک سو اشاره به تساوی حقوق زن ومرد دارد و از سوی دیگر اشاره به ابزار وراهکاری شده است که هرمرد و زن با اراده خویش بتواند با دیگری مسابقه بگذارد ودر راه پیشرفت زندگی از رقیب خود پیشی بگیرد.
چمار(معنی) هریک از واژگانی که در این سرود آمده به زبان پارسی چنین است.
یِنگهه: از میان ، از بین
هاتام : مردمان، هستی ها ،
آئت یِسنِه : برای ستایش، از روی ستایش
پَئی تی وَنگهُو: به بهترین وجه ، با نیکوترین روش
مزدا اهورا: خداوند، پروردگار
وَئتا : می شناسد، تشخیص می دهد
اشات هَچا : از روی راستی، با هنجار اشا
یائُونگهانس چا : همهً این ها، همهً آنها
تانس چا : زنان، بانوان
تائُوس چا : مردان، آقایان
یَزَه مَئیده : درود می فرستیم، ستایش می کنیم
برگردان سرود:
درود می فرستیم ومی ستاییم،
همهً زنان ومردانی که از میان مردمان،
به شناخت اهورامزدا،
درانجام کارنیک وپیوستن به اشا،
بهترین باشد.
در بینش اشوزرتشت زن و مرد با یکدیگر تفاوتی ندارند و هیچیک به سبب جنسیت یا توانمندی بدنی بر دیگری برتری ندارند، تنها پیوستن به هنجار راستی و اشا ( بهره مندی از منش نیک وسازنده، گفتاردرست وگویش اثربخش و انجام کارنیک وسود رسان) هر مرد و زنی را بهتر، والاتر وارزشمند تر می گرداند. در بینش زرتشت، اشا ، هنجارو نظامی است که برجهان هستی پیوسته جاری و پایداراست زیرا از آغاز ساختارآفرینش بر اشا استوار شده است. همان نیرویی که ابر و باد و مه و خورشید و فلک را به کار واداشته است تا هستی برای انسان نیزخوش آیند و به کام باشد . در این راستا انسان نیز( زن ومرد ، پسر ودختر ، پیر وجوان ) باید بکوشد تا در هنجار گرایی و گسترش راستی و اشا سهمی داشته باشد. بنابراین کسی که بهره بیشتری ازکردار خویش در راستای نیکوکاری وخدمت به دیگران از زمانه برگیرد در مسابقه زندگی، با نشانِ باشکوهِ انسان بودن سرافراز گشته و بر سکوی قهرمانی در جایگاهی بالاترایستاده و از رقیب خود در زندگی پیشی گرفته است.
برگرفته از تارنمای www.kniknam.com
🍁🍁🍁
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبد كورش نیکنام
🏵 @zoroaster33 🏵
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
سرود«اَشِم وُهو» در اوستا چنین آمده است:
اَشِم وُهو. وَهیشتِم اَستی.
اوشتا اَستی.
اوشتا اَهمایی. هیَت اَشایی. وَهیشتایی. اَشِم؛
-برگردان:
اشویی بهترین گزینش است.
روشن روانی(:خوشبختی) است.
این چنین خورسندی برای پوینده ای است که خواهان بهترین اشویی باشد.
به برداشتی ساده تر، اشویی را تنها برای ارزش اشویی خواستار باشد.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33 🏵
اَشِم وُهو. وَهیشتِم اَستی.
اوشتا اَستی.
اوشتا اَهمایی. هیَت اَشایی. وَهیشتایی. اَشِم؛
-برگردان:
اشویی بهترین گزینش است.
روشن روانی(:خوشبختی) است.
این چنین خورسندی برای پوینده ای است که خواهان بهترین اشویی باشد.
به برداشتی ساده تر، اشویی را تنها برای ارزش اشویی خواستار باشد.
🔥🔥🔥🔥🔥🔥
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33 🏵
امروز
به روز فیروز و فرخ
روز فروردین ،از ماهِ خورداد
سال ۳۷۶۲ ترادادی مزدیسنا
برابر با
پنجشنبه: ۱۷ خورداد ماه،
به سال ۱۴۰۳خورشیدی
۶ ژوئن ۲۰۲۴ ترسایی
06.06.2024
🌷🌷🌷
🔹فروردین:
- نوزدهمین روز هرماه در گاه‌شمار ترادادی(سنتی) زرتشتیان، «فروردین» نام دارد.
- فروردین بر گرفته از واژه فرَوَهَر fravahr است که در اوستا به ریخت فرَوَشی وفرَوَرتی آمده و به چمار (:معنی) پیش برنده و پیش کشنده است.
- در ایران باستان باور داشتند که ذره‌ای از این نور اهورایی(فروهر) در هر آفریده‌ای به صورت امانت گذاشته شده است، این ذره در آغاز پاک و بدون آلودگی بوده و همیشه نیز پاک خواهد ماند و هرگز هیچ آلودگی و ناپاکی را به خود نخواهد گرفت.
- پیشینیان بر این باور بودند که فروهر و روان درگذشتگان، چند روز پیش از نوروز هرسال، نزد خویشان وابسته خود به زمین باز می گردند.
- فرتوری نیز از دوران هخامنشی بر سنگ نگاره ها آمده است که اکنون آن را نیز "فروهر" می گویند.
🪻🌸🪻
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33
به روز فیروز و فرخ
روز فروردین ،از ماهِ خورداد
سال ۳۷۶۲ ترادادی مزدیسنا
برابر با
پنجشنبه: ۱۷ خورداد ماه،
به سال ۱۴۰۳خورشیدی
۶ ژوئن ۲۰۲۴ ترسایی
06.06.2024
🌷🌷🌷
🔹فروردین:
- نوزدهمین روز هرماه در گاه‌شمار ترادادی(سنتی) زرتشتیان، «فروردین» نام دارد.
- فروردین بر گرفته از واژه فرَوَهَر fravahr است که در اوستا به ریخت فرَوَشی وفرَوَرتی آمده و به چمار (:معنی) پیش برنده و پیش کشنده است.
- در ایران باستان باور داشتند که ذره‌ای از این نور اهورایی(فروهر) در هر آفریده‌ای به صورت امانت گذاشته شده است، این ذره در آغاز پاک و بدون آلودگی بوده و همیشه نیز پاک خواهد ماند و هرگز هیچ آلودگی و ناپاکی را به خود نخواهد گرفت.
- پیشینیان بر این باور بودند که فروهر و روان درگذشتگان، چند روز پیش از نوروز هرسال، نزد خویشان وابسته خود به زمین باز می گردند.
- فرتوری نیز از دوران هخامنشی بر سنگ نگاره ها آمده است که اکنون آن را نیز "فروهر" می گویند.
🪻🌸🪻
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33
☆پیام زرتشت☆
اشوزرتشت در رسانیدن پیام اَشا که در راستای پیوستن به هنجار درست زندگی به مردم است، نیاز به هیچ معجزه‌ای نداشته است او نه تنها با کارهای ناشدنی وشگفت انگیز، بلکه با زبان خرد و منطق با مردم سخن گفته است. اشوزرتشت، پیام اهورامزدا را به شیوایی و رسایی در دفتری به نام گات ها، سرودهای خویش آورده است.
گات‌ها، که نخستین سرودهای چکامه گونه و شعری جهان را دارد از روش درست زیستن و رستگار شدن سخن می‌گوید. گات‌ها، اندیشه‌پرور و خردگرا است و برای همه انسان‌ها در هر زمان و مکان ساده‌ترین و بهترین الگوی رفتاری را به گونه منطقی و به دور از هرگونه پندارهای خرافی و نادرست، بیان کرده است.
گات‌ها به چِمار(معنی) سرودهای پاک وسپند است. این نام را پیروانی دریافته اند که پیام اشوزرتشت را به کار بسته‌اند، آنان در پرتو ایمان و درک خویش، چنین نگرشی داشته اند، پیام گات‌ها در بیان اشوزرتشت، مانتره نام‌دارد که چمار آن سخن اندیشه برانگیز است.
از دیدگاه گات‌ها، شایسته است تا زندگی مادی انسان با طبیعت، سازگار و هماهنگ باشد. در بینش مینوی و رازورگونه(عرفانی) که در این دفتر آمده است، انسان باید با یاری وهومن، دریچه دل خود را به سوی راز هستی بگشاید تا روشنی وفروغ اهورایی نمایان گردد.
سخن گات‌ها تنها برای دانایان است زیرا نادان و جاهل، برپایه احساسات تند و بی‌منطق خویش گزینش کرده و رفتار میکند. بیگمان اینان گوش شنوایی برای پیام اهورایی نخواهند داشت.
هنگامی که دانا اندیشه راستی را در پرتو خرد فرا گرفته وگزینش می کند، خویشکاری دارد تا دانش و بینش خود را به دیگران، به ویژه افراد ناآگاه برساند، تا پندار بافی و خرافات از هازمان انسانی رخت بربندد.
برگرفته از نسک آیین اختیار
نگارش، کورش نیکنام
🔥🔥🔥🔥🔥🔥
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33 🏵
اشوزرتشت در رسانیدن پیام اَشا که در راستای پیوستن به هنجار درست زندگی به مردم است، نیاز به هیچ معجزه‌ای نداشته است او نه تنها با کارهای ناشدنی وشگفت انگیز، بلکه با زبان خرد و منطق با مردم سخن گفته است. اشوزرتشت، پیام اهورامزدا را به شیوایی و رسایی در دفتری به نام گات ها، سرودهای خویش آورده است.
گات‌ها، که نخستین سرودهای چکامه گونه و شعری جهان را دارد از روش درست زیستن و رستگار شدن سخن می‌گوید. گات‌ها، اندیشه‌پرور و خردگرا است و برای همه انسان‌ها در هر زمان و مکان ساده‌ترین و بهترین الگوی رفتاری را به گونه منطقی و به دور از هرگونه پندارهای خرافی و نادرست، بیان کرده است.
گات‌ها به چِمار(معنی) سرودهای پاک وسپند است. این نام را پیروانی دریافته اند که پیام اشوزرتشت را به کار بسته‌اند، آنان در پرتو ایمان و درک خویش، چنین نگرشی داشته اند، پیام گات‌ها در بیان اشوزرتشت، مانتره نام‌دارد که چمار آن سخن اندیشه برانگیز است.
از دیدگاه گات‌ها، شایسته است تا زندگی مادی انسان با طبیعت، سازگار و هماهنگ باشد. در بینش مینوی و رازورگونه(عرفانی) که در این دفتر آمده است، انسان باید با یاری وهومن، دریچه دل خود را به سوی راز هستی بگشاید تا روشنی وفروغ اهورایی نمایان گردد.
سخن گات‌ها تنها برای دانایان است زیرا نادان و جاهل، برپایه احساسات تند و بی‌منطق خویش گزینش کرده و رفتار میکند. بیگمان اینان گوش شنوایی برای پیام اهورایی نخواهند داشت.
هنگامی که دانا اندیشه راستی را در پرتو خرد فرا گرفته وگزینش می کند، خویشکاری دارد تا دانش و بینش خود را به دیگران، به ویژه افراد ناآگاه برساند، تا پندار بافی و خرافات از هازمان انسانی رخت بربندد.
برگرفته از نسک آیین اختیار
نگارش، کورش نیکنام
🔥🔥🔥🔥🔥🔥
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33 🏵
امروز
به روز فیروز و فرخ
روز ورهرام ،از ماهِ خورداد
سال ۳۷۶۲ ترادادی مزدیسنا
برابر با
آدینه: ۱۸ خورداد ماه
به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۷ ژوئن ۲۰۲۴ ترسایی
07.06.2024
🌷🌷🌷
🔷ورهرام:
- بیستمین روز هر ماه در گاه‌شمار ویژه وترادادی(سنتی) زرتشتیان «وَرَهرام» نام دارد.
- وَرهرام در اوستا به ریخت وِرِترَغنه آمده، در پهلوی وَرهران و در گویش پارسی به نام بهرام گفته می شود.
- وَرهرام به چمار(معنی) پیروزی و کامیابی قابل ستایش است. در باور نیاکان ما نام و جایگاه ورهرام، ایزد وفروزه پیروزی بخش بوده است.
- برخی از باورمندان در چنین روزهایی، به نیایشگاه «شاوَرهرام ایزد» می روند و با سرودن اوستا برای خود، خانواده و همه‌ی راستکرداران آرزوی پیروزی و سربلندی می‌کنند.
- از آیین‌های این روز پختن آش ترادادی، سیروگ(نان روغنی) و پخش آجیل وشیرینی است.
🪻🌸🪻
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33
به روز فیروز و فرخ
روز ورهرام ،از ماهِ خورداد
سال ۳۷۶۲ ترادادی مزدیسنا
برابر با
آدینه: ۱۸ خورداد ماه
به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۷ ژوئن ۲۰۲۴ ترسایی
07.06.2024
🌷🌷🌷
🔷ورهرام:
- بیستمین روز هر ماه در گاه‌شمار ویژه وترادادی(سنتی) زرتشتیان «وَرَهرام» نام دارد.
- وَرهرام در اوستا به ریخت وِرِترَغنه آمده، در پهلوی وَرهران و در گویش پارسی به نام بهرام گفته می شود.
- وَرهرام به چمار(معنی) پیروزی و کامیابی قابل ستایش است. در باور نیاکان ما نام و جایگاه ورهرام، ایزد وفروزه پیروزی بخش بوده است.
- برخی از باورمندان در چنین روزهایی، به نیایشگاه «شاوَرهرام ایزد» می روند و با سرودن اوستا برای خود، خانواده و همه‌ی راستکرداران آرزوی پیروزی و سربلندی می‌کنند.
- از آیین‌های این روز پختن آش ترادادی، سیروگ(نان روغنی) و پخش آجیل وشیرینی است.
🪻🌸🪻
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33
گفت دانایی که: گرگی خیره سر
هست پنهان در نهاد هر بشر
لاجرم جاری است پیکاری سترگ
روز و شب، مابین این انسان و گرگ
زور بازو چاره ی این گرگ نیست
صاحب اندیشه داند چاره چیست
ای بسا انسان رنجور پریش
سخت پیچیده گلوی گرگ خویش
وی بسا زور آفرین مرد دلیر
هست در چنگال گرگ خود اسیر
هر که گرگش را در اندازد به خاک
رفته رفته می شود انسان پاک
و آنکه از گرگش خورد هردم شکست
گرچه انسان می نماید گرگ هست
و آن که با گرگش مدارا می کند
خلق و خوی گرگ پیدا می کند
در جوانی جان گرگت را بگیر!
وای اگر این گرگ گردد با تو پیر
روز پیری، گر که باشی هم چو شیر
ناتوانی در مصاف گرگ پیر
مردمان گر یکدگر را می درند
گرگ هاشان رهنما و رهبرند
اینکه انسان هست این سان دردمند
گرگ ها فرمانروایی می کنند
و آن ستمکاران که با هم محرم اند
گرگ هاشان آشنایان هم اند
گرگ ها همراه و انسان ها غریب
با که باید گفت این حال عجیب؟...
هست پنهان در نهاد هر بشر
لاجرم جاری است پیکاری سترگ
روز و شب، مابین این انسان و گرگ
زور بازو چاره ی این گرگ نیست
صاحب اندیشه داند چاره چیست
ای بسا انسان رنجور پریش
سخت پیچیده گلوی گرگ خویش
وی بسا زور آفرین مرد دلیر
هست در چنگال گرگ خود اسیر
هر که گرگش را در اندازد به خاک
رفته رفته می شود انسان پاک
و آنکه از گرگش خورد هردم شکست
گرچه انسان می نماید گرگ هست
و آن که با گرگش مدارا می کند
خلق و خوی گرگ پیدا می کند
در جوانی جان گرگت را بگیر!
وای اگر این گرگ گردد با تو پیر
روز پیری، گر که باشی هم چو شیر
ناتوانی در مصاف گرگ پیر
مردمان گر یکدگر را می درند
گرگ هاشان رهنما و رهبرند
اینکه انسان هست این سان دردمند
گرگ ها فرمانروایی می کنند
و آن ستمکاران که با هم محرم اند
گرگ هاشان آشنایان هم اند
گرگ ها همراه و انسان ها غریب
با که باید گفت این حال عجیب؟...
Forwarded from فرهنگ و منش پارسی
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
#هگمتانه شهری تاریخی با قدمتی بیش از ۳۰۰۰ سال است.
.
🔹تپه هگمتانه با مساحت ۳۰ هکتار یکی از بزرگ ترین تپه های باستانی ایران است و با احتساب زمین هایی که اکنون مسکونی شده اند، وسعتش به بیش از ۴۰ هکتار می رسد.
.
🔹دیاکو نخستین شاه ماد این شهر را پایتخت حکومت قرار داد سپس شروع به ساخت دژی مستحکم و عظیم نمود. او هفت قلعه تو در تو را طوری بنا نهاد که قصر پادشاهی و خزانه داری در قلعه هفتم در هگمتانه قرار گرفت.
.
🔹هرودوت شهر هگمتانه را چنین توصیف میکند:
دیاکو دژ شهر هگمتانه را به شکل هفت قلعه تو در تو ساخته بود و به تقلید از رنگ‌آمیزی قصر های بابلی دستور داد کنگره های هر قلعه را به رنگ مخصوص دربیاورد.
.
🔹به این ترتیب کنگره ها به رنگ سفید ، سیاه ، ارغوانی ، آبی ، نارنجی ، نقره ای وطلایی در آمدند که تقلیدی بود از رنگ سیاره های کیهانی.
.
💎
🆔 @maneshparsi
.
🔹تپه هگمتانه با مساحت ۳۰ هکتار یکی از بزرگ ترین تپه های باستانی ایران است و با احتساب زمین هایی که اکنون مسکونی شده اند، وسعتش به بیش از ۴۰ هکتار می رسد.
.
🔹دیاکو نخستین شاه ماد این شهر را پایتخت حکومت قرار داد سپس شروع به ساخت دژی مستحکم و عظیم نمود. او هفت قلعه تو در تو را طوری بنا نهاد که قصر پادشاهی و خزانه داری در قلعه هفتم در هگمتانه قرار گرفت.
.
🔹هرودوت شهر هگمتانه را چنین توصیف میکند:
دیاکو دژ شهر هگمتانه را به شکل هفت قلعه تو در تو ساخته بود و به تقلید از رنگ‌آمیزی قصر های بابلی دستور داد کنگره های هر قلعه را به رنگ مخصوص دربیاورد.
.
🔹به این ترتیب کنگره ها به رنگ سفید ، سیاه ، ارغوانی ، آبی ، نارنجی ، نقره ای وطلایی در آمدند که تقلیدی بود از رنگ سیاره های کیهانی.
.
💎
🆔 @maneshparsi
امروز
به روز فیروز و فرخ
روز رام ،از ماهِ خورداد
سال ۳۷۶۲ ترادادی مزدیسنا
برابر با
شنبه: ۱۹ خورداد ماه،
به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۸ ژوئن ۲۰۲۴ ترسایی
08.06.2024
🌷🌷🌷
🔷 رام:
- بیست و یکمین روز هر ماه در گاه‌شماری ترادادی مزدیسنان روز «رام» نام دارد.
- رام یا ایزد رام، که در اوستا به گونه رامَه یا رامَن آمده، در زبان پهلوی به صورت رامشن یا همان رام خوانده شده است.
- «رام» به چمار(:معنی) رامش، دوستی و آشتی، آرام، خوشحال است.
- رام، بخشنده چراگاه‌ها و خوراک‌های خوب است. ایزد رام همیشه در فرهنگ آیینی با ایزد وَایو یا ایزد «باد» آمده است.
- روز رام در هرماه، یکی از چهار روز پرهیز از خوردن خوراکی های گوشت دار است.
🪻🌸🪻
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33
به روز فیروز و فرخ
روز رام ،از ماهِ خورداد
سال ۳۷۶۲ ترادادی مزدیسنا
برابر با
شنبه: ۱۹ خورداد ماه،
به سال ۱۴۰۳ خورشیدی
۸ ژوئن ۲۰۲۴ ترسایی
08.06.2024
🌷🌷🌷
🔷 رام:
- بیست و یکمین روز هر ماه در گاه‌شماری ترادادی مزدیسنان روز «رام» نام دارد.
- رام یا ایزد رام، که در اوستا به گونه رامَه یا رامَن آمده، در زبان پهلوی به صورت رامشن یا همان رام خوانده شده است.
- «رام» به چمار(:معنی) رامش، دوستی و آشتی، آرام، خوشحال است.
- رام، بخشنده چراگاه‌ها و خوراک‌های خوب است. ایزد رام همیشه در فرهنگ آیینی با ایزد وَایو یا ایزد «باد» آمده است.
- روز رام در هرماه، یکی از چهار روز پرهیز از خوردن خوراکی های گوشت دار است.
🪻🌸🪻
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33