گفت اینقد حرفامو خوردم که دلم خونه.

ژک

پس من چی منم میخوام گولشون بزنم؛ با فریاد به شیطان میگفت.

ژک

به جهنم، آخرش میکنم اون دندونتو دلبر.

ژک

نشسته بود رو به روی دیوار اتاقش، گفت هرچی تو دلته بهم بگو

ژک

کارما هم شروع به تبر زدن کرد.

ژک

این درد، مغز را می‌خراشد و روح را دچار زخم های عمیق می‌کند.
زخم هایی آزار دهنده که تا عمق جان ریشه کرده و همچنان که به درون می‌خزد، آرامش را ربوده و آدمی را به هستی و نیستی مشکوک می‌سازد.
در این زمان انسان در خود فرو رفته و روح بر اثر گسترش دانش و معضلِ آگاهی شروع به سم زدایی می‌کند.

ژک

از اشکانم چشمی می آید؛

ژک

من بدون قلبم هم میتونم عاشقت باشم دلبر.

ژک

تا سال‌ها می‌شه از اذان صبح در فیلم‌ ترسناک‌‌ها استفاده کرد.
ناقوس مرگ

- دیوژن

خودشو بازنده بازیِ مضخرف زندگی میدید.

ژک

شب مرده که این همه سرده!؟!

- travis_mlk

میکشم به سمت قاب هرطور
میکشنم اشباح از پشت

داد میزد که نگاهم کن
کشیدنم اشباح از پشت

سورنا

دونه دونه پله‌ های ترقی رو پشت‌ گوش گذاشت!

ژک

خوابی که انگار راهشو گم کرده تو بیداری دست و پا میزنه یکی نجاتم بده

گفت من دلم آسمونه، آسمونه ابریِ ابرهایی تکه تکه شده

ژک

چرک و کثافات بدبوی جهل از روزنه‌های زخم‌های نخراشیده اش، سرازیر می‌شود و چنان لبه های متورم و آب دار این زخم ها می‌سوزد که با هربار خاراندن آن، بند بند وجودش تکه تکه شده و گرفتار در چنگال دردی سخت تر از سرطانی بدخیم و طاعونی سمج، در خفا میگندد و جان می‌کند. این زخم ها هیچ مرهمی ندارد و آدمی را سال ها پیش از فرو رفتن در گور، زجرکش می‌کند.

ژک

صابون به دلت نزن آرزو ها همشون مردن تا از آرزویی بویی نبرن.
راستی آرزو چه رنگی بود؟!