زیادی نباشید
تو هر رابطه ای زیادی بودن
دل میزنه
تو رابطه ی زناشویی
خانوادگی
رفاقت
هرجا زیاد از حد بودنت بذاری وسط
دل میزنه :)

خیلیا رفیق نیستن لباس رفاقت فقط پوشیدن

اینجوریه که دایره ی ارتباطت رو اونقدر کوچیک‌میکنی که جا فقط واسه دو سه نفر میمونه

حس می‌کنم هیشکی دوسم نداره. نه اینکه تنهای تنها باشم. بلکه حس می‌کنم اونایی هم که هستن، دارن وانمود می‌کنن که دوسم دارن. بخاطر همین از همهٔ اطرافیانم فاصله گرفتم و تا وقتی کسی رو پیدا نکنم که حس کنم واقعا دوسم داره، از کنج تنهاییم بیرون نمیام.

»Kevin«

تو بقیه رو از غم نجات می‌دی،
ولی هیچکس نمی‌تونه تو رو نجات بده.

تقریباً هرروز انرژی لازم برای کندن کوه رو تو وجودم جمع می‌کنم تا بتونم تکه‌های از هم پاشیده‌ام‌ رو کنار هم بذارم، لبخند بزنم، پروداکتیو باشم، و به زندگی برگردم. تقریباً هرروز با هر درصدی از کیفیت این کار رو انجام می‌دم‌. تقریباً هر شب دوباره تکه‌ها از هم می‌پاشن، تا صبح فردا.

ولی من مطمئنم غم وزن داره؛ وقتی غمگینم کندتر میشم، اگر خوابیده باشم نمی‌تونم بلند شم، اصلا انگار دستگاه پرس داره بهت فشار وارد می‌کنه.

به خودم بدهکارم، خوشحالی بدهکارم، شب راحت خوابیدن بدهکارم، خنده بدهکارم، دوست داشتن بدهکارم، آرامش بدهکارم.

من از خودم برابر خودم پیشگیری میکنم‌

گفت:
«تو چه می‌دانی شانه‌های کوچک، چه غم‌های بزرگی را به دوش می‌کشند؟»

خواب واقعا نجاته، وقتی میخوابی ناراحت نیستی، عصبانی نیستی، غمگین نیستی.

به نظر من این که یکی برات وقت بذاره
بهت توجه کنه، به حرفات‌ گوش بده‌
و بخندونتت‌ قشنگ‌ترین هدیه‌ست
چون که مادیات میان و میرن اما زمانی
که برای شما صرف میشه هرگز
فراموش نمیشه.

‏عزیزم، وقتی صدبار به یه موضوعی اشاره می‌کنم، یعنی داره اذیتم می‌کنه، بفهم نفهم.

«و بعضی روز ها می‌رسد، که هیچ چیز نمی‌تواند تورا آرام کند. گویا که قلبت بی دلیل تن به اعدام خویشتن می‌دهد.»

وفا چه اسم غریبی، کجا شنیده‌امش؟

کاش تولدِ من هم می‌ماند برای بعد، به کجای دنیا بَر می‌خورد؟

•عباس معروفی

یه روزی وسط خوشیای روزگار ,
اونجا که تازه داشتم برق چشمای غم زده مو به رخ عالم میکشیدم که بگم :میگذره !
دیر یا زود ،
سخت و آسون میگذره
یه آن دنیا غافلگیرم کرد ،
چطور و چجوری و چرا بمونه واسه چند روز و چند ماه و چند سال بعد که بازم بعد غم فراوون رفته ی چشمام، بیام و همین جا برات بنویسم اینم گذشت !
ولی میخوام ایننو بگم که :
آدميزاد زاده شده برای درد و رنج ،به هر نحو و شکلی،
جوری که انگار با دنیا قرار بستی این یکی که تموم شد اون یکی رو بذار جاش!
و این یک چرخه است که ادامه داره ،یک چرخه ی بی پایان که تهش رو نه من دیدم نه تو ،اون آخر راهی که هی نشستیم و گفتیم میاد و باز میشه در ،صبح میشه شب و نشد ،
دلم میخواست برای عالم و آدم بنویسم
من دیدم، من حس کردم ،لمس کردم
باز نمیشه ،
صبح نمیشه ,
نمیگذره ،
سخت میگذره ،
عجیب و نفس گیر میگذره ،
ولی اونی که قراره تا ته این مسیر بره ،تویی ،
منم ،
ماییم ،
پس بذار خاطرت رو جمع کنم ،این روزها ،این شبا،این اشکا ،این دردا ،تموم نمیشن عزیزکم
باهاشون راه بیا ،مدارا کن ،
روشون کم کن،
زانوی غم بغل نگیر ،انقد قبل من وتو رنج کشیدن و الان نفسشون حبس شده زیر خاک ،
دنیا همینِ ، من و توهم همینیم ،انسانیم و زاده ی همین غصه های خرد و کلان
بخند ،
برو ،بگرد ، برقص، و دل قدِ گنجیشکت رو
قوی کن و پوستت رو کلفت کن مثه کرگدن،
واسه تموم روزا و شبایی که پیش رو داری ..
دردی که تموم نشه رو باید آروم کرد
با مسکنی ،مرهمی ،نوری،امیدی ،امیدی ،امیدی...

#فاطمه_سلمانی

@termenevesht

ازـچشمهایم برو ..
هیچکس در خانه ای که از سقفش غُصه میچِکَد خوشبخت نمیشود!
#‌فاطمه_‌سلمانی
@termenevesht

بله زندگی را تحمل می‌کنم و می گذرانم؛
اما اینکه چطور می‌گذرانم را از من نپرسید.

برایش نوشت:
من اشک‌های تو را هنگام غمگین بودنت بوسیده‌ام؛
پس کنار من خودت باش، حتی غمگین و خسته.