الان اینطوری ام که حس میکنم با دوستام دوست نیستم، عضوی از خانواده نیستم، آدم مورد علاقه هیچکس نیستم چمیدونم کلا به این دنیا تعلق ندارم.

باگ من؟!
زیادی آدم بسازی هستم این باعث میشه آدما به اون چیزایی که برام مهمه به اندازه کافی اهمیت ندن چون در نهایت میدونن قراره کوتاه بیام.

ببخشید رفتم تو غار تنهاییم و خودمو پنهون کردم،
زندگی دوباره معناشو از دست داده.

جایی
دور تر
از خودم ایستاده ام،
به تماشای
کسی که
به جای من
زندگی می کند
چه بی رحمانه تنهاست
و چه به ناچار قوی💙

احساس میکنم که دچار دوگانگی شدم.
از یطرف خستم و دلم نمیخواد که دیگه ادامه بدم و از طرف دیگه‌ای دو دستی زندگی رو سفت چسبیدم.
از یطرف دلم میخواد تنها باشم و از طرف دیگه‌ای از همیشه تنها بودنم ناراضیم.
از یطرف دلم میخواد برم بیرون و از طرف دیگه‌ای از داخل اجتماع بودن متنفرم.
دیگه اصلاً نمیدونم تکلیفم چیه و چی میخوام. نمیدونم خوبم یا فقط دارم بدتر میشم.

چه ساده مادرم عمری خدا عمرت دهد می‌گفت
دعا می‌کرد در ظاهر، نمی‌دانست نفرین است…

«و صَبر، تمامِ داراییِ بی پایانِ من اَست.»

چمیدونم بابا منم بار اولمه دارم زندگی میکنم

زیادی نباشید
تو هر رابطه ای زیادی بودن
دل میزنه
تو رابطه ی زناشویی
خانوادگی
رفاقت
هرجا زیاد از حد بودنت بذاری وسط
دل میزنه :)

خیلیا رفیق نیستن لباس رفاقت فقط پوشیدن

اینجوریه که دایره ی ارتباطت رو اونقدر کوچیک‌میکنی که جا فقط واسه دو سه نفر میمونه

حس می‌کنم هیشکی دوسم نداره. نه اینکه تنهای تنها باشم. بلکه حس می‌کنم اونایی هم که هستن، دارن وانمود می‌کنن که دوسم دارن. بخاطر همین از همهٔ اطرافیانم فاصله گرفتم و تا وقتی کسی رو پیدا نکنم که حس کنم واقعا دوسم داره، از کنج تنهاییم بیرون نمیام.

»Kevin«

تو بقیه رو از غم نجات می‌دی،
ولی هیچکس نمی‌تونه تو رو نجات بده.

تقریباً هرروز انرژی لازم برای کندن کوه رو تو وجودم جمع می‌کنم تا بتونم تکه‌های از هم پاشیده‌ام‌ رو کنار هم بذارم، لبخند بزنم، پروداکتیو باشم، و به زندگی برگردم. تقریباً هرروز با هر درصدی از کیفیت این کار رو انجام می‌دم‌. تقریباً هر شب دوباره تکه‌ها از هم می‌پاشن، تا صبح فردا.

ولی من مطمئنم غم وزن داره؛ وقتی غمگینم کندتر میشم، اگر خوابیده باشم نمی‌تونم بلند شم، اصلا انگار دستگاه پرس داره بهت فشار وارد می‌کنه.

به خودم بدهکارم، خوشحالی بدهکارم، شب راحت خوابیدن بدهکارم، خنده بدهکارم، دوست داشتن بدهکارم، آرامش بدهکارم.

من از خودم برابر خودم پیشگیری میکنم‌

گفت:
«تو چه می‌دانی شانه‌های کوچک، چه غم‌های بزرگی را به دوش می‌کشند؟»

خواب واقعا نجاته، وقتی میخوابی ناراحت نیستی، عصبانی نیستی، غمگین نیستی.

به نظر من این که یکی برات وقت بذاره
بهت توجه کنه، به حرفات‌ گوش بده‌
و بخندونتت‌ قشنگ‌ترین هدیه‌ست
چون که مادیات میان و میرن اما زمانی
که برای شما صرف میشه هرگز
فراموش نمیشه.