مورخ بزرگ ابن خلدون نیز در «مقدمه‌ای بر تاریخ» (یا مقدّمه ) استدلال می‌کند که مردم کوچ‌نشین، ترک‌ها در میان آنها، پرانرژی‌ترین و رزمنده‌ترین مردم بودند و سلسله‌ها و رژیم‌های امپراتوری از چنین گروه‌هایی پدید آمدند تا زمانی که به وجود آمدند.

این تحلیل بسیار درست است، زیرا زمانی که خلافت عباسی در اواسط قرن نهم شروع به از دست دادن قدرت و نفوذ خود کرد، اکثر سلسله هایی که برای کنترل مناطق مختلف جهان اسلام به وجود آمدند توسط ترک ها، اعم از عشایر قبیله ای یا سربازان برده سابق، تأسیس شدند. ابن خلدون حتی پیروزی مسلمانان بر مغول ها را به قدرت رزمی و انرژی ترک ها نسبت می دهد که در بین سال های 1260 تا 1260، صفوف نخبگان ارتش ممالیک ترک را تشکیل دادند که مغول ها را در چندین نوبت در تلاش برای پیشروی به سوریه و مصر شکست دادند.

مروری اجمالی بر حضور ترک ها در ارتش های جهان اسلام قرون وسطی نیز تأیید خواهد کرد که آنها به عنوان بهترین سربازان تلقی می شدند و هر حاکمی به دنبال پر کردن صفوف ارتش خود با مزدوران نخبه ترک یا سربازان برده بود.

اولین خلیفه عباسی که ترک ها را به تعداد زیاد جذب کرد، #المعتصم (833-842م) بود. حتی قبل از به سلطنت رسیدن او یک ارتش خصوصی متشکل از 4000 ترک را فرماندهی می کرد. پس از اینکه او خلیفه شد، این تعداد به 10000 تا 70000 افزایش یافت (به نظر می رسد تخمین پایین تر دقیق تر است، آنها احتمالاً بین 10000 تا 30000 سرباز علاوه بر سایر گروه هایی که ارتش شاهنشاهی را تشکیل می دادند) بودند

سلسله‌های مسلمان منطقه‌ای که در اواخر قرن نهم پس از افول قدرت مؤثر عباسیان پدید آمدند، تقریباً همیشه دارای هسته‌ای از سربازان نخبه برده ترک بودند که ستون فقرات ارتش‌های آنها را تشکیل می‌دادند. در شرق، سامانیان و جانشینان غزنوی آنها (بنیانگذار امپراتوری غزنویان خود ترک بود و کار خود را به عنوان یک سرباز مملوک یا برده آغاز کرده بود) هر دو هزاران سرباز ترک در ارتش خود داشتند.

سلسله های ایرانی آل بویه (939-1062) و صفاریان (861-1002) هر دو با حمایت هموطنان خود برخاستند، اما هنگامی که به قدرت رسیدند بلافاصله گروه هایی از سواره نظام نخبه ترک ایجاد کردند که حامیان اصلی خود را به عنوان نخبگان ارتش خود جایگزین کردند.

سلجوقیان (1037-1194) خود رهبران یک کنفدراسیون قبیله ای بزرگ ترک بودند و با پیروان خود توانستند امپراتوری وسیعی را که بخش بسیار زیادی از جهان اسلام را در بر می گرفت، فتح کنند. در واقع، پس از شکست بیزانسی ها در نبرد ملازگرد در سال 1071، قبایل ترک به آناتولی سرازیر شدند و عملاً شروع به «ترکیه کردن» منطقه ای کردند که تا آن زمان از نظر فرهنگی تحت تسلط یونانیان و ارمنی ها بود.

در مصر تولونیدها (868-905)، اخشیدیان (935-969) و فاطمیان (969-1171) همگی مشتاقانه ترکان را در ارتش خود به خدمت گرفتند.

احمد بن طولون (بنیانگذار رژیم تولونی مصر و سرباز ترک سابق عباسیان) در زمان مرگش، علاوه بر 42 هزار آفریقایی، 24000 ترک در ارتش خود داشت.

فاطمیان همچنین تلاش کردند ترک ها را به خدمت بگیرند، اما رقبای آنها در شرق راه های تجاری را که می توان از طریق آنها به دست آورد، مسدود کردند.

سلسله ایوبیان (1171-1250) نیز به همین ترتیب قدرت خود را بر نیروی زبده ای از سربازان ممالوک ترک استوار کرد. پس از ایوبیان، سلطان نشین مملوک (1250-1517)، که یک رژیم نظامی بود که توسط سربازان برده ترک تأسیس شد و برای بیش از دو قرن بر مصر و سوریه حکومت کرد. ارتش ممالیک نه تنها مغول ها را شکست داد و پیشروی آنها را به سمت خاورمیانه متوقف کرد، بلکه تا سال 1291 کشورهای صلیبی را نیز از بین برد. در واقع، ارتش مصر برای یک هزار سال تحت سلطه بیگانگان (عمدتاً ترک ها) بود تا زمان حکومت محمدعلی پاشا. اولین ارتش اجباری متشکل از مصریان از زمان فتح اسلامی منطقه در قرن هفتم ایجاد شد.

اگرچه الجاحظ ممکن است با ستایش از ترک ها به عنوان بهترین سربازان عصر سعی در تملق حامی خود داشته باشد، توصیف او از مهارت ها و شایستگی های رزمی آنها زیاد اغراق آمیز نیست.

برتری ترکها به عنوان جنگجو و سرباز در دوره قرون وسطی توسط نویسندگان متعددی تأیید شده است. علاوه بر این، حضور آنها به عنوان واحدهای نخبه تقریباً تمام سلسله های مسلمان قرون وسطی، اظهارات الجاحظ را در مورد برتری نظامی آنها در برابر سایر گروه ها تأیید می کند. ترک ها نه تنها بهترین جنگجویان جهان اسلام در قرون وسطی بودند، بلکه در برابر بیگانگانی مانند مغول ها و صلیبی های اروپایی نیز فلز خود را به اثبات رساندند و در بیشتر رویارویی های خود از هر دوی آنها برتری داشتند. در واقع، اروپایی‌ها تا زمانی که در اواسط قرن هفدهم سلاح‌های گرم مؤثر و دقیق و توپخانه‌های صحرایی را توسعه ندادند، از نظر نظامی بر ترک‌ها مسلط نبودند.

@tamadone_islami

تأثیر زبانی عرب های مسلمان بر سوئیس قرون وسطی

در قرن نوزدهم، بسیاری از محققان و نویسندگان شروع به پیشنهاد منشأ عربی برای نام برخی از مکان‌ها در #سوئیس کردند. این به این دلیل بود که اعراب قرون وسطی در دوران بنی امیه در مناطق آلپ سکونت داشتند و بسیاری از نام‌های مکان‌ها و حتی خانواده‌هایی که هنوز پیوندهای عربی دارند دیده میشوند

تعداد زیادی مکان در سوئیس وجود دارد که با حرف #ال «Al» شروع می شوند مانند آلماگل (Almagell)، آلبولا (Albula)، آلبریس(Albris) و آلبانا (Albana)

بسیاری از مکان‌ها در ایتالیا، به‌ویژه در دره آنزاسکا، جنوب سوئیس و جنوب فرانسه، دارای تغییراتی از کلمه مور «moor» (اصطلاح مورد استفاده اروپایی‌ها به اعراب) هستند، مانند Mont de Maures در جنوب فرانسه و Mont Moro در مرز بین سوئیس و ایتالیا

چندین مکان که نام‌های عربی دارند یا پایگاه‌های نظامی یا قلعه‌ها یا مسیرهایی برای ساراسین‌ها «Saracens» (عرب ها) بودند( شرقیین «Sharqiyin» به معنای شرقی‌ها، اصطلاح دیگری که برای نشان دادن اعراب استفاده می‌شد).

برخی از کلماتی که ریشه عربی دارند مانند پونترسینا «Pontresina» از ساراسنروم«Saracenrum» و این شهر مهم در جاده برنینا است. ریشه این نام از نام توصیفی لاتین پل ساراسین ها است ، زیرا اعراب پل مهمی را در این منطقه برپا کرده اند.

نام دیگر Almagell از نام المحل (مکان) است که روستایی در دره Saas در نزدیکی Monte Moro است. آلالین یا آلالین Allalin or Allalain که اصل آن علا العین است و کوهی است نزدیک سر دره ساس Saas سرچشمه کوه ویسپ .همچنین Alp Aien از عربی Ain که دره است

مکان‌های متعدد دیگری وجود دارد که حضور اعراب قرون وسطی نشان خود را از خود بر جای گذاشته است، مانند Chateau Sarrasin و Pont Sarrasin و همچنین نام‌های روستایی غالب در غرب سوئیس تا شمال برنر جورا ( La Sarraz ).

منبع:

JOURNAL ARTICLE

The Arab/Muslim Presence in Medieval Central Europe
Manfred W. Wenner

https://www.jstor.org/stable/163627?seq=10

✍️مروان پاشا

@tamadone_islami

بزرگترین جغرافی دان تاریخ اسلام به نظر شما که بود ؟!

@tamadone_islami

بین حقیقت و خیال فاصله ای نیست .....

از هوش مصنوعی بخوای معماری ایران دوران اسلامی رو بهت نشون بده و این نتیجه ی آن

خیره کننده هست....

@tamadone_islami

آیا می‌دانستید که مسلمانان بیمارستان‌ها را اختراع کردند؟

بیمارستان یکی از دستاوردهای بزرگ جامعه اسلامی قرون وسطی بود.

این مسجد جامع و بیمارستان دیوریغی است - یک شاهکار معماری اسلامی. این ساختمان سنگی به طور زیبا و با تزئینات فراوان ساخته شده بود و در گذشته به عنوان یک مرکز شهری در آناتولی مرکزی قرون وسطی مطرح بود.

این بنا در سال ۶۲۶ هجری قمری / ۱۲۲۸-۹ میلادی توسط معمار حُرّمشاه بن موغیث الحِلّاتی برای احمدشاه بن سلیمان و توران ملک بنت فخرالدین بهرامشاه ساخته شد. این سازه به طور همزمان خدمات مذهبی اسلامی مهمی مانند نماز جمعه را برگزار می‌کرد و مراقبت خیریه‌ای برای بیماران فراهم می‌نمود.

این دروازه به نام دروازه بهشت شناخته می‌شود زیرا تمام نقش و نگارهای آن بهشت را به تصویر می‌کشند. توصیف‌های نعمت‌های منحصر به فرد بهشت در آیات قرآنی که بهشت را توصیف می‌کنند، بر روی سنگ حک شده‌اند.

🔰کانال تلگرام
https://www.tg-me.com/isllam_history
@tamadone_islami

سر ارنست گامبریچ Ernst Gombrich مورخ مشهور می نویسد:

مسلمانان طرح های دل انگیز پرظرافت و درهم بافته ای از خطوط و رنگها می آراستند که بر اساس منشأ عربی شان «عربسک» نامیده میشوند

اعراب حتی بیش از ایرانیان از یونانیانی که در شهرهای تسخیر شده امپراتوری روم شرقی به سر می بردند، علم و فرهنگ آموختند آنها به جای سوزاندن کتابها، شروع به جمع آوری و خواندن و ترجمه آنها کردند

بیش از همه به نوشته های آموزگار معروف اسکندر یعنی ،ارسطو، علاقه مند شدند و آنها را به عربی ترجمه کردند. از ارسطو آموختند که به هر چیزی در طبیعت نظر دوزند و اصل و منشأ هر پدیدار را به تفحص گیرند آنها با علاقه و شور و اشتیاق دل مشغول چنین مسائلی شدند.

نام بسیاری از علومی که ما غربیان در مدرسه می آموزیم از زبان عربی گرفته شده است مانند شیمی و جبر! کتابی که در دست دارید از کاغذ ساخته شده است چیزی که ما آن را مدیون اعراب هستیم اعرابی که خود چگونگی ساخت آن را از اسرای جنگی چینی
آموختند.

Instead of burning the books, they (Muslims) started collecting and reading and translating them.

The names of many sciences that we Westerners (Europeans) learn in school are taken from Arabic, such as chemistry, algebra.
179
The book you are holding is made of paper, something we owe to the Arabs.

📚 source: history of world Ernest Gambrich page 179

📚منبع: تاریخ جهان ارنست گامبریچ صفحه ۱۷۰

@tamadone_islami

حمایت مسلمانان از یهودیان در برابر ظلم و تعدی:

"از خلافت عمر تا سلطان مراکش"

در زمان خلافت حضرت عمر رضي‌الله عنه، یهودیان در بیت‌المقدس آرام‌ترین زمان تاریخ خود را سپری کردند و این راه را هر یک از امرای امت دنبال کردند.

همچنان وقتی یهودیان توسط نازی‌ها قتل عام می‌شدند، مسلمانان دست مهر به سوی آن‌ها دراز کرده و حامی‌شان شدند.

چنان‌که سلطان مراکش گفت:

«یهودیان مراکش، رعایای من هستند و وظیفه‌ی من این است که از آن‌ها در برابر تجاوز و تعدی محافظت کنم.»

نکته: همیشه یهودیان در خلافت های اسلامی زندگی مسالمت آمیزی داشتند ، و حتی مسلمانان در قبال ظلم های مسیحیان نسبت به آنان ، از یهودیان محافظت کردند ، ولی این قوم ناسپاس همیشه در طول تاریخ جزو خیانت کار ترین و بی تعهد ترین مردمان بوده اند

@tamadone_islam

شناخت ابومسلم خراسانی معمار انقلاب عباسیان

انگیزه و اهداف ابومسلم چه بود؟

مانند بسیاری دیگر از شخصیت‌های تاریخی، ابومسلم توسط بسیاری از گروه‌های ایرانی به‌عنوان یک ملی‌گرای ایرانی/فارسی شناخته شده است. این ایده به دلیل ماهیت چندقومی انقلاب عباسی و پایگاه حمایتی او واقعاً قابل اثبات نیست. او توسط خراسانی‌ها حمایت می‌شد که تا قرن هشتم شامل گروه‌های مختلفی از ایرانیان، عرب‌ها و مردانی از تبار مختلط عرب و ایرانی بود.


@tamadone_islami

بعلاوه، مفهوم ناسیونالیسم آنطور که ما می فهمیم در دوران قرون وسطی وجود نداشت، به ویژه در میان توده ها. تنها گروهی که ممکن است چیزی شبیه به آنچه ما در ایران ناسیونالیسم می نامیم به نمایش بگذارند، نخبگان امپراتوری ساسانی (یعنی اشراف بالاتر، کاهنان ایرانی زرتشتی که «موبدان » را تعریف کرده بودند، و بقایای سلطنت سلطنتی بودند که درصد ناچیزی از کل جمعیت را تشکیل می دادند.

انگیزه های او ممکن است نابودی بنی امیه و به قدرت رساندن حاکمان عادلانه تر باشد ،ممکن است دین نیز نقش داشته باشد. علیرغم اعتقادات «بدعت آمیز» که بسیاری از پیروان ابومسلم (به ویژه نوکیشان ایرانی) داشتند، منابع ابومسلم را مسلمانی مؤمن توصیف می کنند. جاه طلبی های او ممکن است شخصی و سیاسی نیز بوده باشد. او ممکن است بخواهد خود را به عنوان حاکم خودمختار خراسان یا به عنوان پادشاهی برای کنترل خلفا با ارتش قدرتمند خود معرفی کند. او ممکن است در ابتدای انقلاب چنین آرزوهایی نداشته باشد، اما موفقیت های او و رشد نجومی قدرت و نفوذ او در خراسان، ممکن است دیدگاه و اهداف او را تغییر داده باشد.

او حتی ممکن است نقشه هایی داشته باشد تا در نهایت علیه عباسیان حرکت کند و مانند بنی امیه آنها را بیرون کند. انگیزه ها و اهداف واقعی او هرگز معلوم نیست. با این حال، تردید وجود دارد که صرفاً یکی از موارد ذکر شده در بالا باشد. احتمالاً ترکیبی از این چندین هدف بوده است. ایجاد یک جامعه عادلانه (حداقل برای حامیان وفادار او)، جاه طلبی و قدرت شخصی، مذهب، و منطقه گرایی/بومی گرایی احتمالاً همه در شکل دادن به اهداف او نقش داشته اند.

به هر حال، اقدامات ابومسلم در زمان حیاتش، ظهور عباسیان را تسهیل کرد و مسیر تاریخ را تغییر داد. مرگ او عواقب مشابهی داشت. قتل ابومسلم جرقه‌ای بود که سلسله شورش‌هایی را برانگیخت که بخش‌های شمالی و شرقی خلافت را برای چندین دهه گرفتار کرد ،شورشیانی که قیام کردند اکثراً متعلق به گروه‌های اجتماعی- مذهبی بودند که در منابع از آنها بعدها به عنوان خرمیه یاد شده است.

@tamadone_islami

ابومسلم خراسانی: معمار انقلاب عباسی

در سال 747 میلادی پرچم‌های سیاه شورش در خراسان، استان عظیم شرقی خلافت اموی، برافراشته شد. در طول سه سال بعد، ارتش های انقلابی به سمت غرب حرکت کردند و ارتش امپراتوری امویان را در یک سلسله نبردهای خونین شکست دادند که در نهایت در رویارویی در رودخانه زاب به اوج رسید. در سال 750م، بنی امیه سرنگون شدند و سلسله آنان زمانی که قدرتمند نیرو در جهان بود، به کلی از بین رفت.

نقش ابومسلم در برنامه ریزی، سازماندهی و رهبری انقلاب عباسیان و در موفقیت آن مؤثر بود. او زندگی فوق العاده ای داشت. او یک خدمتگذار، یک انقلابی، یک سرباز وظیفه ی متعهد بود و به قدرتمندترین مرد خلافت تبدیل شد. کاریزما و شخصیت او چنان قدرتمند بود که بسیاری از پیروانش او را می پرستیدند و برای او ادعای خدایی می کردند. هنگامی که او در سال 755م توسط خلیفه المنصور به قتل رسید، فداییان ابومسلم برای انتقام مرگ او قیام کردند و از صمیم قلب اعتقادات مسیحایی داشتند که بازگشت او را برای نجات آنها و آغاز عصر عدالت و رفاه را پیشگویی می کردند.

درباره زندگی اولیه و پیشینه ابومسلم اطلاعات زیادی در دست نیست. او احتمالاً در در شرق خراسان در شهر مرو به دنیا آمده است. منابع در مورد منشاء و نام واقعی وی روشن نیست. ابومسلم لقب انقلابی او بود که توسط امام عباسی ابراهیم که از او حمایت می کرد به او داده بود. برخی منابع او را ایرانی و از نوادگان گودرز و بزرگمهر (وزیر ساسانی خسرو انوشریوان) عنوان کرده اند و نام او را ابراهیم و برخی دیگر بهزادان پسر ونداد هرمز نامیده اند. منابع دیگر او را به خاندان بنی هاشم به عنوان نوادگان عباسیان یا علوین نسبت می دهند. هیچ یک از این ادعاها را نمی توان بدون شک مشخص کرد. با این حال، منابع موافقند که ابومسلم در کوفه (عراق) بزرگ شد، شهری که به آشوب‌های سیاسی و مذهبی معروف بود و به مرکز نارضایتی علیه حکومت اموی تبدیل شده بود.

سیاست‌های بنی‌امیه خشم چندین بخش از جمعیت خلافت را برانگیخت. آنها از حامیان عرب خود، عمدتاً قبایل عرب که در سوریه ساکن شده بودند و عمدتاً از عرب شمالی (همچنین به عنوان قیس/قیسی شناخته می شوند) طرفداری می کردند. اعراب عراق، عرب‌های جنوبی (معروف به یمانی)، و نیز غیر عرب‌هایی که به اسلام گرویدند (موسوم به موالی) و بسیاری از غیرمسلمانان همگی از این سیاست‌ها ناراضی بودند.

علاوه بر این گروه‌ها، کسانی نیز بودند که به خلیفه یا امامی از خاندان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) علاقه نشان داده بودند که علوی بودند (بسیاری از آنها در نهایت به فرقه شیعه تبدیل شدند).

در زمان انقلاب عباسی، علویان دارای عقایدی بودند که شدت آنها از متوسط تا افراطی متفاوت بود ،در منابع به غلات یا تندروها اشاره شده است و اعتقاداتی مانند خدایی شدن ائمه و دیگران مانند ابومسلم داشتند.

در خراسان بسیاری از این کارگزاران در شرق از اعیان ایرانی و ایرانی زرتشتی بودند که پس از فتح اعراب سمت خود را حفظ کرده بودند. آنها تقریباً به همان روشی که در زمان ساسانیان به عنوان مأموران حاکمان و باجگیران عمل می کردند، عمل می کردند.این نجیب‌زادگان ایرانی بر جمعیت، به‌ویژه آنهایی که در میان هموطنان خود که از دین زرتشتی یا یکی از آیین‌ها/مذاهب محلی به اسلام گرویده بودند، مالیات بیشتری می‌گرفتند.

امام طبری ابتدا از ابومسلم به عنوان غلام یا موالی یاد می کند. او چندین بار حامیان خود را تغییر داد تا اینکه محمد بن علی، رئیس خاندان عباسی، او را برگزید. ابومسلم به عنوان یک آزاده به حمایت و خدمت به عباسیان ادامه داد (رویه رایج در میان آزادگان) که پس از مرگ پدرش در سال 743 توسط ابراهیم بن محمد رهبری می شد.

در راه مکه، تعدادی از پارتیزان های عباسی را که به ظن تبلیغ علیه امویان زندانی شده بودند، ملاقات کردند. ابومسلم از جمله زندانیان بود.

در منابع آمده است که خراسانی‌ها صفات غیرعادی را در او می‌شناختند و می‌پرسیدند که کیست و همراهان او می‌گویند که او زین‌ساز است. قابل توجه است که خراسانی ها به او توجه کردند که حکایت از کاریزمای ابومسلم دارد. این حکایت، خواه دقیق باشد یا نه، ابومسلم را برای «چیزهای بزرگتر» نیز آماده می کند.

آغاز انقلاب عباسی

عباسیان ابومسلم را برای سازماندهی و رهبری نهضت انقلابی که به نام آنان در خراسان آغاز شده بود فرستادند. عباسیان دریافتند که استان وسیع شرقی مکان مناسبی برای برپا کردن شورش است. از مرکز قدرت امویان دور بود، جمعیت زیادی داشت، بسیاری از مردم آن جنگجویان کهنه کار بودند به دلیل نبردهای دائمی مرزی با مهاجمان کوچ نشین، نارضایتی از حکومت امویان زیاد بود و تنش های قبیله ای بین قیسی ها و..نیز تشدید شده بود.

ادامه...

@tamadone_islami