نوشتن برای تغییر، تغییر برای نوشتن

واژه‌ی «شعار» بار منفی هم دارد و چندان خوش ندارم از آن بهره بجویم. در برابرنهادهای پارسی هم چیزی نیافتم که جایگزین درخوری برای شعار باشد. باری، اصلن چه اصراری دارم بگویم شعار؟ چیزی که می‌خواهم* از آن بگویم در واقع بیانیه‌ی (مانیفست) کوچکی‌ست که برای دوره‌ی جدید «کلاس نویسندگی خلاق»‌‌برگزیده‌ام:
«نوشتن برای تغییر، تغییر برای نوشتن»

نوشتن برای تغییر:
آیا جز این است که بسیاری از ما به سبب ناخرسندی از ایستجایمان دست به قلم می‌شویم؟ انگیزه‌ی نوشتن زمانی فزونی می‌یابد که حس کنی جمله به جمله جلو می‌افتی، دگرگون می‌شوی.
تأثیر نوشتن نخست باید در زندگی نویسنده نمود یابد. نتیجه‌ی کار چنین قلمزنی می‌تواند الهام‌بخش دیگران هم باشد.

نوشتن را به تغییر بخش‌های گوناگون زندگی‌‌مان گره بزنیم تا هرگز دست از قلم نکشیم.

تغییر برای نوشتن:
اما تغییر با نوشتن می‌طلبد که اولویت‌ها و سبک‌ زندگی‌مان ‌را تغییر بدهیم. پس همزمان با «نوشتن برای تغییر» کوشیدن برای «تغییر با نوشتن»‌ هم ضروری‌ست. بله گفتن به نوشتن، توامان با نه گفتن‌های بیشمار ممکن می‌شود.

نوشتن وامی‌داردت به رابطه‌های تازه، مشاهده‌ی عمیق و بازاندیشی درباره‌ی همه چیز.


تغییر برای نوشتن، نوشتن برای تغییر. این است که برمی‌انگیزدمان. ما آیندگانیم.

*از شما چه پنهان، چندی‌ست بدجور هوس کرده‌ام «خواستن» و «خواهر» و... را هم به سیاق «حتمن» و «حتا» و... با گفتار همخوان (یا همخان) کنم و بنویسم «خاستن» و «خاهر» و هیچ هم عین خیالم نباشد فرق «برخاستن» و «برخواستن». ولی فعلن ویار نسنجیده‌یی‌ست که بهتر است موکول شود به بعد. چون هیچ حوصله ندارم سر رسمُلخط (رسم‌الخط) با کسی جدل کنم.


شاهین کلانتری

#تردیدار
@Shahinkalantari @Tardidar

تقدیم‌نامه‌ی عجیب دفتر شعر «ترمه»، از نصرت رحمانی، زمستان ۱۳۳۶

@shahinkalantari

جمله‌ی باجُربُزه

جمله‌یی خوب مابقیِ جمله‌ها را هم می‌رساند گاهی. گاهی پس باید تنها در پی همان تک‌جمله‌ی خوب دوید. یک راهش این است که یک فعل را بگذاری وسط و هر چه کلمه در دم به ذهنت آمد بنشانی پیشش. اینطوری:

مصدر فعل: مکیدن
درخت می‌مکم.
نور می‌مکم.
ستاره می‌مکم.
سپیده می‌مکم.
سماق می‌مکم.
کتاب می‌مکم.
سایه می‌مکم.
وبال می‌مکم.
انبردست می‌مکم.
جربزه می‌مکم.
گلایه می‌مکم.
پنجره می‌مکم.
خواب می‌مکم.
سایبان می‌مکم.
ابر می‌مکم.
و…

اینجاست که ناآگاه می‌بینی جمله‌یی چشمک می‌زند و می‌گوید راهم را بگیر و برو.
ابر می‌مکم...

شاهین کلانتری

#تردیدار
@Shahinkalantari @Tardidar

مرگ من

گاه می‌خیالم* بهترین وقت مردنم همین حالاست؛ حالا که هنوز عزیزترین‌هایم سالمند و جوان. تنها به یک دلیل: من طاقت دیدن زوال و بیماری و مرگ آن‌‌ها را ندارم.
اما دردم این است که مردنم عزیزترین‌هایم را غصه‌دار می‌کند. خوش ندارم ذره‌یی غمگین شوند.
درد زیستن همین است. نه تاب زود مردن داری نه تاب دیر مردن.

مرگ نیست که به نوشتن وامی‌داردمان؟

شاهین کلانتری

*زنده باد مصدر جعلی. اول بار «خیالیدن» را در شعری از محمد علی بهمنی دیدم.

#تردیدار
@Shahinkalantari @Tardidar

خلوت در نوشتن

خلوت نکن برای نوشتن،
در نوشتن خلوت کن.
اولی شاید همیشه ممکن نباشد.
دومی اما همواره در دسترس است.

خلوت‌‌نشینی در نوشتن ولی ذهنی می‌خواهد که پیش‌تر پشت‌و‌پسله‌هاش را ریخته باشد روی کاغذ.
ذهن خالی خوب‌تر می‌نویسد، چون خوب‌تر خُل‌بازی می‌کند، چون انباشته‌های پیشینِ ذهن به دست‌وپاش نمی‌پیچند.

نوشتن خلوت می‌کند.

شاهین کلانتری

#تردیدار
@Shahinkalantari @Tardidar

به من امیدوار باش

گاه سرآغاز بلندترین نوشته‌ها کوتاه‌ترین جمله‌یی‌ست که هیچ پیدا نیست از کجای ضمیر نویسنده سربرآورده.

می‌خواهم نوشتن بیاغازم که ناگاه این جمله بی هیچ پیشایندی از ذهنم جاری می‌شود:
«به من امیدوار باش».

حالیا، کارآگاهی می‌شوم پیِ هدفی، حل معمایی.
پس باید طرح پرسش کنم و سپس‌بیفتم پیِ پاسخ و سپس‌تر روایتی بسازم از روند گره‌افکنی و گره‌گشایی.

این جمله بروندادِ کدام حس است؟
نهایت استیصال.
گوینده‌ی مستاصل روایت ما کیست؟
مردی‌ست کنار دیواری سیمانی در کوچه‌یی که آسمانش فقط ابری‌ست. شنونده‌اش اما زنی‌ست اثیری که نقشی از پروانه بر مچ دارد. (در جریان بداهه پردازی چه بهتر که تا می‌توانیم تصویر بسازیم، بنابرین خالکوبیِ پروانه به ذهن بهانه‌یی می‌دهد تا ادامه‌ی ماجرا را سهل‌تر خیال کند.)
چرا کار به اینجا کشیده که مرد می‌‌گوید: «به من امیدوار باش»؟

و ده‌ها سؤال دیگر که می‌توان نگاشت و پاسخ داد و نوشته را گستراند.
پی این پرسش‌ها را اما نویسنده‌یی می‌‌گیرد که به خودش امیدوار است، به نوشتن.

شاهین کلانتری

#تردیدار
@Shahinkalantari @Tardidar

از کجا آورده‌ام

دوست نیکی در جلسه‌ی امروز دوره‌ی آنلاین نویسندگی خلاق،‌لب به تحسین شعار مدرسه‌ی نویسندگی (الهام‌گاه شیفتگان نوشتن) گشود و گفتم «الهام‌گاه» را از نوشته‌های قدیمیِ نویسنده‌ی نامدار تاجیکستان، صدرالدین عینی، وام گرفته‌ام.
و این بهانه‌یی‌ست تا بگویم که از آثار فارسی در سایر سرزمین‌ها نیز می‌توان بسیار آموخت. فارسی در افغانستان و تاجیکستان و پاکستان و هند و... پر از واژه‌های‌نابی‌ست که جای آن‌ها را نباید در گفتار و نوشتار امروزمان خالی گذاشت.

چند نمونه از لغات گویش فارسی سمرقند را ببینید:
بدگیر: کینه‌ور، شکاک
بی‌ایست: متصل، بی‌فاصله
بی‌دوا: بد، نازیبا، ناهنجار
خرخشه: نزاع و مناقشه‌ی بی‌موقع و بیهوده
دودله: ناقطعی، ناباور، شبهه‌دار
دهن‌کلان: شخص بانفوذ، دارا،‌خودستا
سیرخواب: آدم بسیار خواب، دوستدار خواب
ناشد: شخص بی‌لیاقت
نیم‌کاله: کار ناتمام، سست،‌ ضعیف

دلخوشی‌ بزرگی‌ست، به فارسی نوشتن.

شاهین کلانتری

پی‌نوشت:
اخگر انقلاب (آثار برگزیده)، صدرالدین عینی، نشر مدید، ۱۳۹۹
سمرقندیان چه می‌‌‌‌گویند، رسول هادی‌زاده، به‌نشر، ۱۳۸۲

#تردیدار
@Shahinkalantari @Tardidar

نویسنده‌ی خوشبخت

گفتی نویسنده‌ی خوشبخت کسی نیست که کتاب‌های پرفروش و خوانندگان بیشمار دارد.
گفتی نویسنده‌ی خوشبخت کسی‌ست که به واسطه‌ی نوشته‌هایش دوستانی یافته بهتر از آدم‌های خیالش.
گفتی اما، نخست باید، دوستی با نوشتن را بیاموزی.

شاهین کلانتری

#تردیدار
@Shahinkalantari @Tardidar

جمله‌یی که دیروز در وبینار نوشتیار خوانده شد

@shahinkalantari

ژرفابخش

نویسنده به واژه‌ها ژرفا می‌بخشد.
تو می‌نویسی تا بگویی، آی آدم‌ها، که گوشی به دست نشسته و شاد و خندانید، من این کلمه را جور دیگری می‌فهمم.

امیرحسین افراسیابی در پیشانی دفتر شعر «ایست‌گاه*» نوشته بود:
«ایست‌گاه نشانه‌ای است زمان-مکانی که بر ایستایی دلالت دارد.
ایست‌گاه، زمان-مکانی‌است میانِ دو سفر. زمان-مکانی بعد از پایان و دلهرهٔ آغاز. حاضر، ایستا و معلّق میانِ زمان‌ها و مکان‌هایِ غایبِ جاری.
آن‌که در ایست‌گاه توقّف می‌کند، از جایی در گذشته آمده است و به جایی در آینده می‌رود.
ایست‌گاه، مرزی است حاضر، در میان‌ دو جهانِ غایب، دو جهانِ دور از دست‌رس.»

حالیا «ایست‌گاه» در نظرت عمق دیگری نیافت؟

بگو از وسوسه‌هات؛ کدام واژه را، با تعریفی ژرف، از آن خود خواهی کرد؟

شاهین کلانتری

*نشر ویژه‌نگار، ۱۳۸۱

#تردیدار
@Shahinkalantari @Tardidar