This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
جشن #مهرگان از بزرگ‌ترین #جشن‌های_ایرانیان_باستان پس از #نوروز است که آن را به‌نوعی #جشن_آغاز_سال_نو_هخامنشی می‌دانند. در گذشته این جشن را ابتدای ماه مهر برگزار می‌کردند، امروزه مهرگان یا جشن مهر از 10 تا 16 مهر ماه برگزار می‌شود. اگرچه درباره تاریخ دقیق برگزاری جشن مهرگان اختلاف‌نظرهایی وجود دارد اما آنچه واضح است، برگزاری هر ساله جشنی برخاسته از دل آیین‌های کهن ایرانی و پاسداشت آن میان هموطنان #زرتشتی و سایر ایرانیان است.
جشن مهرگان همانند جشن نوروز، #جشن_تیرگان و #جشن_سده در میان ایرانیان از جایگه ویژه‌ای برخوردار بود. امروزه از میان این جشن‌ها تنها جشن نوروز است که با جدیت و هرساله برگزار می‌شود. جشن مهرگان بعد از نوروز دومین جشن مهم ایرانیان بوده که در ابتدای مهر آن را برگزار می‌کردند؛ مهرگان را در گذشته #متراکانا یا #میتراکانا می‌نامیدند و پس از اسلام نیز به آن #مهرجان می‌گفتند.
جشنِ #مهرگان خجسته و شاد باد🔥
💎
🆔 @maneshparsi
جشن مهرگان همانند جشن نوروز، #جشن_تیرگان و #جشن_سده در میان ایرانیان از جایگه ویژه‌ای برخوردار بود. امروزه از میان این جشن‌ها تنها جشن نوروز است که با جدیت و هرساله برگزار می‌شود. جشن مهرگان بعد از نوروز دومین جشن مهم ایرانیان بوده که در ابتدای مهر آن را برگزار می‌کردند؛ مهرگان را در گذشته #متراکانا یا #میتراکانا می‌نامیدند و پس از اسلام نیز به آن #مهرجان می‌گفتند.
جشنِ #مهرگان خجسته و شاد باد🔥
💎
🆔 @maneshparsi
🔹 قدمت جشن #مهرگان به پیش از دوره هخامنشیان باز می‌گردد. قبل از تقویم خورشیدی که در ایران رواج دارد تقویم اوستایی مورد استفاده ایرانیان بود. در آن تقویم به جای چهار فصل، سال به دو فصل تقسیم می‌شد با نام‌های فصل زمستان بزرگ و فصل تابستان بزرگ؛ جشن مهرگان برابر با 16 مهر و سرآغاز فصل زمستان بزرگ بود و در واقع سور و سات شروع زمستان در سراسر ایران انجام می‌شد.
🔹جشن مهرگان بعد از نوروز بزرگ‌ترین و مهم‌ترین جشن آن زمان بود که حتی بعد از ورود اسلام به ایران، این مراسم به برگزاری خود ادامه داد.
🔹جالب است بدانید اینکه در دوران باستان دو تاریخ برای روز مهرگان وجود دارد، دلیلش این است که دو جشن مهرگان برگزار می‌شد. یکی با نام مهرگان کوچک که مختص به عوام بود و در 16 مهر جشن گرفته می‌شد و دیگری مهرگان بزرگ که متعلق به درباریان بود و زمان برگزاری آن در 21 مهر بود. اگر نگاهی به تقویم 1403 در یک نگاه بیندازید متوجه خواهید شد امروزه جشن مهرگان در روز دهم مهر برگزار می‌شود. اما مردم لر این روز را 7 مهر ماه جشن می‌گیرند. با ما در مقاله همه چیز درباره مهرگان؛ روز مهرگان چه روزی است؟ همراه باشید.
جشن مهرگان چیست و چرا جشن می گیرند؟
با توجه به اینکه ایرانیان از ابتدا به خداوند (اهورا مزدا) و به یگانگی او اعتقاد داشتند الهه‌های زیادی نیز (فرشتگان) در رسوم آنها نهادینه شده بود. این الهه‌ها با نام‌های #امرتات (الهه پاسدار گیاهان و جانوران)، #سپنته آرمیتی (الهه باروری و زایش)، #هوروتات (الهه نگهبان آب‌ها)، #خشاتریا (خدای جنگ آور)، اهریمن (از بین برنده پلیدی‌ها)، #وهومن (الهه خورد و دانایی)، #میترا (الهه عهد و پیمان) در کتب قدیمی به جای مانده یافت می‌شوند. تاریخ دانان الهه میترا یا همان مهر را از الهگان مهم می‌دانند به طوری که در اوستا این نام تکرار شده است. برابری روز مهرگان و ماه مهر یکی از دلایل این پایکوبی است با این حال از دلایل مهم‌تر آن قیام کاوه است.
💎
🆔 @maneshparsi
🔹جشن مهرگان بعد از نوروز بزرگ‌ترین و مهم‌ترین جشن آن زمان بود که حتی بعد از ورود اسلام به ایران، این مراسم به برگزاری خود ادامه داد.
🔹جالب است بدانید اینکه در دوران باستان دو تاریخ برای روز مهرگان وجود دارد، دلیلش این است که دو جشن مهرگان برگزار می‌شد. یکی با نام مهرگان کوچک که مختص به عوام بود و در 16 مهر جشن گرفته می‌شد و دیگری مهرگان بزرگ که متعلق به درباریان بود و زمان برگزاری آن در 21 مهر بود. اگر نگاهی به تقویم 1403 در یک نگاه بیندازید متوجه خواهید شد امروزه جشن مهرگان در روز دهم مهر برگزار می‌شود. اما مردم لر این روز را 7 مهر ماه جشن می‌گیرند. با ما در مقاله همه چیز درباره مهرگان؛ روز مهرگان چه روزی است؟ همراه باشید.
جشن مهرگان چیست و چرا جشن می گیرند؟
با توجه به اینکه ایرانیان از ابتدا به خداوند (اهورا مزدا) و به یگانگی او اعتقاد داشتند الهه‌های زیادی نیز (فرشتگان) در رسوم آنها نهادینه شده بود. این الهه‌ها با نام‌های #امرتات (الهه پاسدار گیاهان و جانوران)، #سپنته آرمیتی (الهه باروری و زایش)، #هوروتات (الهه نگهبان آب‌ها)، #خشاتریا (خدای جنگ آور)، اهریمن (از بین برنده پلیدی‌ها)، #وهومن (الهه خورد و دانایی)، #میترا (الهه عهد و پیمان) در کتب قدیمی به جای مانده یافت می‌شوند. تاریخ دانان الهه میترا یا همان مهر را از الهگان مهم می‌دانند به طوری که در اوستا این نام تکرار شده است. برابری روز مهرگان و ماه مهر یکی از دلایل این پایکوبی است با این حال از دلایل مهم‌تر آن قیام کاوه است.
💎
🆔 @maneshparsi
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۱ مهر سالروز به قدرت رسیدن داريوش بزرگ
داريوش‌هخامنشی، پسر ويشتاسپ از بزرگان پارس، در نخستين روز از جشن‌های مهرگان "پس از تطبيق با تقويم ميلادی؛ سوم اكتبر یا ۱۱ مهر" در سال ۵۲۲ پيش از ميلاد، شاه ايران شد.
در دوران حكومت ۳۶ ساله داريوش‌بزرگ، قلمرو ايران از دره سند (Indus) تا سواحل ليبی در افريقا و از شمال دريای مرمره "Thrace در اروپا" تا كوههای پامير در آسيا، شامل همه خاورميانه امروز، آسيای ميانه، قسمتی از آسيای جنوبی، قفقاز، مصر و قسمتی از سودان بود كه به استانهای متعدد "ساتراپی" تقسيم شده و مستقيما زير نظر حكومت مركزی و برپايه قوانين واحد اداره می‌شدند و به آن قسمت كه سه طايفه ايرانی در آن سكونت داشته، دارای نياكان و فرهنگ مشترك بوده و آيين‌های نوروز را گرامی داشته و يكسان برگزار كرده‌اند، "ايران زمين" گفته‌اند (مادها از «ری» به سمت غرب و شمالغربی از جمله كردها و آذری‌ها، پارس‌ها از منطقه ری به‌جنوب تاجزاير خليج فارس و از شرق تا آن سوی هندوكش و انتهای بدخشان، و پارت‌ها در شمال شرقی). مصر ساتراپی ششم ايران بود.
كوروش بنيانگذار كشور ايران بوده است، ولی ناسيوناليسم ايرانی با داريوش بزرگ به دنيا آمده است. كوروش، جهانی فكر می‌كرد و يك جامعه، بامنافع مشترك و حقوق مساوی به مركزيت " ايران زمين " به‌وجود آورده بود و مداخله در امور داخلی اعضای اتحاديه را روا نمی‌داشت.
داريوش بزرگ در كتيبه‌هايی كه از او باقی مانده‌اند، با ستايش اهورامزدا "خدا" كه زمين و آسمان و بشر و شادی‌ها را آفريده است، شاهی خود بر اين سرزمين پهناور را كه مردان خوب و اسبان خوب "مقصود ارتش خوب" دارد از عنايات او دانسته است و در يكی از كتيبه‌هايش از اهورامزدا خواسته است كه " ايران زمين" را از آفت دروغ و بلای خشكسالی در امان دارد.
از كارهای مهم داريوش، ايجاد آبراهی ميان دريای سرخ و رودنيل بود كه خليج فارس را به دريای مديترانه متصل سازد. كار مهم ديگر او دستور ساختن تخت‌جمشيد بود كه شاه‌نشين ايران زمين باشد "پايتخت اداری ايران شهر شوش بود" . ايجاد يك سپاه هميشه آماده در مركز كه تا رسيدن ساير واحدهای ارتش از شهرستانها و نقاط دور دست کشور، بتواند در برابر هرگونه تهاجم ناگهانی ايستادگی كند، اقدام مهم ديگر او بود. ضرب سكه زر و سيم، مخصوصا سكه‌های طلای تقريبا خالص موسوم به دريك ـ داريك ـ در سال ۵۱۵ پیش از ميلاد ابتكار مهم داريوش اول بود. تاسيس پستخانه، دادگاه، كودكستان و دبستان و وضع قوانين و تعرفه مالياتی و ايجاد يك نيروی دريايی در خليج فارس چند نمونه ديگر از كارهای داريوش بزرگ به‌شمار می‌آيد. آمريكاييان ۲۳ قرن بعد هنگام تاسيس پستخانه دولتی "فدرال" آن كشور، همان شعار داريوش را بر سر در آن حك كردند كه باد و باران مانع كار چاپارها نخواهد شد. داريوش ميان شوش و ساحل مديترانه نوعی جاده آسفالته كشيده بود كه اخيراً قسمتی از آن به‌دست آمده است. اقدام نظامی بی‌سابقه داريوش، انتقال ۲۴ هزار سوار و پياده با كشتی از شرق مديترانه به ساحل آتن در يونان "۸۰۰ كيلومتر مسافت" بود.
داريوش كه با آتوسا دختر كوروش بزرگ ازدواج كرد بود، در سال ۴۸۶ پيش از ميلاد درگذشت و پسرش خشايارشا نوه كوروش بر جای او نشست که سياست پدر را عينا دنبال کرد. داريوش در نقش رستم مدفون شده است.
برخی مورخان شاه شدن داريوش را ۱۶ مهر "هشتم اكتبر" آخرين روز آيين‌های مهرگان "روز اصلی مهرگان" نوشته‌اند. در آن زمان مراسم مهرگان شش روز ادامه داشت. آيين‌های مهر "جشن های مهرگان" پس از نوروز مهمترين اعياد ملی ايرانيان بوده است.
از زمان داريوش بود كه مدارس، پس از آيين‌های مهرگان آغاز به‌كار كرده‌اند كه اين رسم از طريق يونان به سراسر جهان منتقل شده است. گرچه در بعضی نقاط كشور به ملاحظات اقليمی، مدارس چند روز جلوتر آغاز به‌كار می‌كنند. هدف اصلی از مدارس در ايران عهد هخامنشی، عمدتا تدريس اخلاقيات، تندرستی، سواری و تيراندازی و سرانجام انتخاب مستعدترين كودكان برای خدمت در ارتش بود. به نوشته مورخان رومی "به‌نقل از يونانيان" آموزگاران ايرانی در دبستانها به كودكان می‌آموختند كه اقتدار و عظمت میهن و حفظ تمدن آنان بستگی به آن دارد كه دوست و متحد باشند و ارتشی شكست‌ناپذير داشته باشند.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#به_قدرت_رسیدن_داریوش
۱۱ مهر سالروز به قدرت رسیدن داريوش بزرگ
داريوش‌هخامنشی، پسر ويشتاسپ از بزرگان پارس، در نخستين روز از جشن‌های مهرگان "پس از تطبيق با تقويم ميلادی؛ سوم اكتبر یا ۱۱ مهر" در سال ۵۲۲ پيش از ميلاد، شاه ايران شد.
در دوران حكومت ۳۶ ساله داريوش‌بزرگ، قلمرو ايران از دره سند (Indus) تا سواحل ليبی در افريقا و از شمال دريای مرمره "Thrace در اروپا" تا كوههای پامير در آسيا، شامل همه خاورميانه امروز، آسيای ميانه، قسمتی از آسيای جنوبی، قفقاز، مصر و قسمتی از سودان بود كه به استانهای متعدد "ساتراپی" تقسيم شده و مستقيما زير نظر حكومت مركزی و برپايه قوانين واحد اداره می‌شدند و به آن قسمت كه سه طايفه ايرانی در آن سكونت داشته، دارای نياكان و فرهنگ مشترك بوده و آيين‌های نوروز را گرامی داشته و يكسان برگزار كرده‌اند، "ايران زمين" گفته‌اند (مادها از «ری» به سمت غرب و شمالغربی از جمله كردها و آذری‌ها، پارس‌ها از منطقه ری به‌جنوب تاجزاير خليج فارس و از شرق تا آن سوی هندوكش و انتهای بدخشان، و پارت‌ها در شمال شرقی). مصر ساتراپی ششم ايران بود.
كوروش بنيانگذار كشور ايران بوده است، ولی ناسيوناليسم ايرانی با داريوش بزرگ به دنيا آمده است. كوروش، جهانی فكر می‌كرد و يك جامعه، بامنافع مشترك و حقوق مساوی به مركزيت " ايران زمين " به‌وجود آورده بود و مداخله در امور داخلی اعضای اتحاديه را روا نمی‌داشت.
داريوش بزرگ در كتيبه‌هايی كه از او باقی مانده‌اند، با ستايش اهورامزدا "خدا" كه زمين و آسمان و بشر و شادی‌ها را آفريده است، شاهی خود بر اين سرزمين پهناور را كه مردان خوب و اسبان خوب "مقصود ارتش خوب" دارد از عنايات او دانسته است و در يكی از كتيبه‌هايش از اهورامزدا خواسته است كه " ايران زمين" را از آفت دروغ و بلای خشكسالی در امان دارد.
از كارهای مهم داريوش، ايجاد آبراهی ميان دريای سرخ و رودنيل بود كه خليج فارس را به دريای مديترانه متصل سازد. كار مهم ديگر او دستور ساختن تخت‌جمشيد بود كه شاه‌نشين ايران زمين باشد "پايتخت اداری ايران شهر شوش بود" . ايجاد يك سپاه هميشه آماده در مركز كه تا رسيدن ساير واحدهای ارتش از شهرستانها و نقاط دور دست کشور، بتواند در برابر هرگونه تهاجم ناگهانی ايستادگی كند، اقدام مهم ديگر او بود. ضرب سكه زر و سيم، مخصوصا سكه‌های طلای تقريبا خالص موسوم به دريك ـ داريك ـ در سال ۵۱۵ پیش از ميلاد ابتكار مهم داريوش اول بود. تاسيس پستخانه، دادگاه، كودكستان و دبستان و وضع قوانين و تعرفه مالياتی و ايجاد يك نيروی دريايی در خليج فارس چند نمونه ديگر از كارهای داريوش بزرگ به‌شمار می‌آيد. آمريكاييان ۲۳ قرن بعد هنگام تاسيس پستخانه دولتی "فدرال" آن كشور، همان شعار داريوش را بر سر در آن حك كردند كه باد و باران مانع كار چاپارها نخواهد شد. داريوش ميان شوش و ساحل مديترانه نوعی جاده آسفالته كشيده بود كه اخيراً قسمتی از آن به‌دست آمده است. اقدام نظامی بی‌سابقه داريوش، انتقال ۲۴ هزار سوار و پياده با كشتی از شرق مديترانه به ساحل آتن در يونان "۸۰۰ كيلومتر مسافت" بود.
داريوش كه با آتوسا دختر كوروش بزرگ ازدواج كرد بود، در سال ۴۸۶ پيش از ميلاد درگذشت و پسرش خشايارشا نوه كوروش بر جای او نشست که سياست پدر را عينا دنبال کرد. داريوش در نقش رستم مدفون شده است.
برخی مورخان شاه شدن داريوش را ۱۶ مهر "هشتم اكتبر" آخرين روز آيين‌های مهرگان "روز اصلی مهرگان" نوشته‌اند. در آن زمان مراسم مهرگان شش روز ادامه داشت. آيين‌های مهر "جشن های مهرگان" پس از نوروز مهمترين اعياد ملی ايرانيان بوده است.
از زمان داريوش بود كه مدارس، پس از آيين‌های مهرگان آغاز به‌كار كرده‌اند كه اين رسم از طريق يونان به سراسر جهان منتقل شده است. گرچه در بعضی نقاط كشور به ملاحظات اقليمی، مدارس چند روز جلوتر آغاز به‌كار می‌كنند. هدف اصلی از مدارس در ايران عهد هخامنشی، عمدتا تدريس اخلاقيات، تندرستی، سواری و تيراندازی و سرانجام انتخاب مستعدترين كودكان برای خدمت در ارتش بود. به نوشته مورخان رومی "به‌نقل از يونانيان" آموزگاران ايرانی در دبستانها به كودكان می‌آموختند كه اقتدار و عظمت میهن و حفظ تمدن آنان بستگی به آن دارد كه دوست و متحد باشند و ارتشی شكست‌ناپذير داشته باشند.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#به_قدرت_رسیدن_داریوش
Telegram
attach 📎
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
گزارشی از مجموعه توس بزرگ
🔸هرآنچه باید درباره آرامگاه فردوسی بدانید
🔸به کوشش: غزاله توکلی فر (راهنمای آرامگاه فردوسی)
💎
🆔 @maneshparsi
🔸هرآنچه باید درباره آرامگاه فردوسی بدانید
🔸به کوشش: غزاله توکلی فر (راهنمای آرامگاه فردوسی)
💎
🆔 @maneshparsi
☘☘ برگی از تقویم تاریخ ☘☘
۱۲ مهر آغاز هزاره فردوسی
این جشن، مجموعه آیین‌هایی بود که به مناسبت هزارمین سال زادروز فردوسی، سال ۱۳۱۳ در تهران، توس و دیگر شهرهای ایران برگزار شد. در کنگره هزاره فردوسی، که نخستین گردهم‌آیی بزرگ علمی در ایران بود، ۴۰ تن از ایران‌شناسان برجسته از ۱۷ کشور و ۴۰ تن از دانشمندان و ادیبان ایرانی شرکت داشتند و به مدت ۵ روز، از ۱۲ تا ۱۶ مهر ۱۳۱۳ سخنرانی‌هایی در تالار دارالفنون تهران ایراد شد، که تعدادی از آنها در کتاب هزاره فردوسی به‌چاپ رسید.
شرکت کنندگان این مراسم، مقابل تالار دارالفنون:
ردیف اول: حیدرعلی کمالی (ترکیه) محمدتقی بهار، هانری ماسه (فرانسه) عباس اقبال، عیسی صدیق، محمد آقااغلو (آمریکا) فرانکلین گونتر (آمریکا) سباستیان بک (آلمان)
ردیف دوم: جان درینک واتر (انگلستان) عبدالوهاب عظام (مصر) ژرژکونتنو (فرانسه) ابراهیم حکیمی، یوگنی برتلس (شوروی) سفیر شوروی، حسن اسفندیاری، محمدعلی فروغی، خانم گدار، دستور نوشیروان (هند) آرتور کریستنسن (دانمارک) فریدریش زاره (آلمان) عبدالحسین شیبانی، حسن پیرنیا.
ردیف سوم: مجتبی مینوی، ولی‌اله نصر، مهدی دیبا، وحید دستگردی، میرزایانس، بدیع‌الزمان فروزانفر، سعید نفیسی، جمیل صدقی زهاوی (عراق) رضازاده شفق، فؤادکوپرولو (ترکیه) ابوالقاسم اعتصام‌زاده، محمد نظام‌الدین، ادوارد دنیسن راس، آشیکاگا آتسوجی (ژاپن) زین‌العابدین رهنما، آ.آ. بولوتنیکوف (شوروی) طاهر رضوی (هند) غلامرضا رشیدیاسمی.
ردیف چهارم: مایل تویسرکانی، حامدصراف (عراق) علی‌اصغر حکمت، یان ریپکا (چکسلواکی) نصراله فلسفی، محمد عشاق (هند) آلکساندر فرایمان (شوروی) عبدالکریم حسینی (حیدرآباد دکن، هند) عبدالعظیم قریب، علی نهادبی (ترکیه) شیخ‌الملک اورنگ، احمد بهمنیار، رحیم‌زاده صفوی.
ردیف پنجم: ژوزف هاکن (فرانسه) جلال همایی، یوری نیکولایویچ مار (شوروی) علی قویم، آلکساندر روماسکویچ (شوروی) یوزف اوربلی (شوروی) جمشیدجی اونوالا (هند)
ردیف ششم: بهرام‌گور آنکلساریا (هند) احمد کسروی، نصراله تقوی، ولادیمیر مینورسکی (انگلستان) عبدالحمید عبادی (مصر) آنتونیو پاگلیارو (ایتالیا) ملک کرم، ارنست کوهنل (آلمان) عباس خلیلی، علی جواهرکلام، ال.آ. مایر (اسرائیل).
در این کنگره ۴۰ تن از خاورشناسان جهان نیز بودند، از جمله: بهرام‌گور آنکلساریا (هند) جمشید جی اونوالا (از پارسیان هند) یوگنی برتلس از (شوروی) سباستیان بک (آلمان) آنتونیو پاگیلارو (ایتالیا) ادوارد دنیسن راس (انگلستان) جمیل صدقی زهاوی (عراق) یان ریپکا (چکسلواکی) عبدالحمید عبادی (مصر) عبدالوهاب عزام (مصر) فهیم بیر قدارویچ (یوگسلاوی) ولادیمیر مینورسکی (انگلستان) ادیب‌السلطنه سمیعی، اعتصام‌الملک، احمد بهمنیار، ابراهیم پورداود، محمدعلی تربیت، حکیم‌الملک، مشیرالدوله پیرنیا
گزارش جلسه‌های کنگره:
اولین جلسه کنگره پنجشنبه ۱۲ مهر در تالار دارالفنون تشکیل شد. محمدعلی فروغی سخنانی در تشکر از خاورشناسان و نمایندگان دولت‌های خارجی شرکت‌کننده ایراد کرد. پس از او علی‌اصغر حکمت سخنانی به‌زبان فرانسه ایراد کرد. سپس اعضای هیئت رئیسه کنگره برگزیده شدند و حسن اسفندیاری (محتشم‌السلطنه) به‌عنوان رئیس کنگره انتخاب شد.
دومین نشست کنگره جمعه ۱۳ مهر تشکیل شد. در این نشست سفیران شوروی و آلمان نیز شرکت داشتند. اولین سخنران سفیر شوروی بود و اعلام داشت که دولت متبوع او مجموعه‌ای از هدایای تاریخی را برای نگاهداری در موزه ملی ایران تقدیم می‌دارد که شامل روگرفتی از نسخه خطی شاهنامه فردوسی به تاریخ ۱۳۳۳ میلادی است. پس از او فون بلوخر وزیر مختار آلمان در ایران طی سخنرانی اش سابقه ممتد آشنایی ملت آلمان با شاهنامه فردوسی را یادآوری کرد و اظهار داشت که اینک در جشنی که به‌یاد این شاعر ارجمند گرفته می‌شود، آلمان با منتهای علاقه شرکت می‌کند. سپس اعلام داشت که فهرست لغات و اسامی و اعلام شاهنامه که حاوی مقایسه سه طبع معروف شاهنامه است، تألیف دکتر فریتز ولف از خاورشناسان آلمانی را به‌ملت ایران تقدیم می‌دارد و نیز دیپلم دکترا در فلسفه از دانشگاه فردریک ویلهلم برلین به محمدعلی فروغی و دیپلم عضویت انجمن شرقی آلمان از جانب این انجمن را به علی‌اصغر حکمت و حسین علا تقدیم داشت.
پس از خاتمه بیانات فون بلوخر، رئیس کنگره، بیاناتی مبنی بر اظهار تشکر از سفیر شوروی و وزیرمختار آلمان و دولت‌های شوروی و آلمان ایراد کرد. پس از آن فهرست سخنرانی‌ها در میان حاضران در جلسه توزیع و برنامه سخنرانی‌های کنگره آغاز شد.
جلسه‌های کنگره در روزهای بعد ادامه داشت و هفتمین جلسه که جلسه پایانی کنگره بود در روز ۱۶ مهر برگزار شد.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#هزاره_فردوسی
۱۲ مهر آغاز هزاره فردوسی
این جشن، مجموعه آیین‌هایی بود که به مناسبت هزارمین سال زادروز فردوسی، سال ۱۳۱۳ در تهران، توس و دیگر شهرهای ایران برگزار شد. در کنگره هزاره فردوسی، که نخستین گردهم‌آیی بزرگ علمی در ایران بود، ۴۰ تن از ایران‌شناسان برجسته از ۱۷ کشور و ۴۰ تن از دانشمندان و ادیبان ایرانی شرکت داشتند و به مدت ۵ روز، از ۱۲ تا ۱۶ مهر ۱۳۱۳ سخنرانی‌هایی در تالار دارالفنون تهران ایراد شد، که تعدادی از آنها در کتاب هزاره فردوسی به‌چاپ رسید.
شرکت کنندگان این مراسم، مقابل تالار دارالفنون:
ردیف اول: حیدرعلی کمالی (ترکیه) محمدتقی بهار، هانری ماسه (فرانسه) عباس اقبال، عیسی صدیق، محمد آقااغلو (آمریکا) فرانکلین گونتر (آمریکا) سباستیان بک (آلمان)
ردیف دوم: جان درینک واتر (انگلستان) عبدالوهاب عظام (مصر) ژرژکونتنو (فرانسه) ابراهیم حکیمی، یوگنی برتلس (شوروی) سفیر شوروی، حسن اسفندیاری، محمدعلی فروغی، خانم گدار، دستور نوشیروان (هند) آرتور کریستنسن (دانمارک) فریدریش زاره (آلمان) عبدالحسین شیبانی، حسن پیرنیا.
ردیف سوم: مجتبی مینوی، ولی‌اله نصر، مهدی دیبا، وحید دستگردی، میرزایانس، بدیع‌الزمان فروزانفر، سعید نفیسی، جمیل صدقی زهاوی (عراق) رضازاده شفق، فؤادکوپرولو (ترکیه) ابوالقاسم اعتصام‌زاده، محمد نظام‌الدین، ادوارد دنیسن راس، آشیکاگا آتسوجی (ژاپن) زین‌العابدین رهنما، آ.آ. بولوتنیکوف (شوروی) طاهر رضوی (هند) غلامرضا رشیدیاسمی.
ردیف چهارم: مایل تویسرکانی، حامدصراف (عراق) علی‌اصغر حکمت، یان ریپکا (چکسلواکی) نصراله فلسفی، محمد عشاق (هند) آلکساندر فرایمان (شوروی) عبدالکریم حسینی (حیدرآباد دکن، هند) عبدالعظیم قریب، علی نهادبی (ترکیه) شیخ‌الملک اورنگ، احمد بهمنیار، رحیم‌زاده صفوی.
ردیف پنجم: ژوزف هاکن (فرانسه) جلال همایی، یوری نیکولایویچ مار (شوروی) علی قویم، آلکساندر روماسکویچ (شوروی) یوزف اوربلی (شوروی) جمشیدجی اونوالا (هند)
ردیف ششم: بهرام‌گور آنکلساریا (هند) احمد کسروی، نصراله تقوی، ولادیمیر مینورسکی (انگلستان) عبدالحمید عبادی (مصر) آنتونیو پاگلیارو (ایتالیا) ملک کرم، ارنست کوهنل (آلمان) عباس خلیلی، علی جواهرکلام، ال.آ. مایر (اسرائیل).
در این کنگره ۴۰ تن از خاورشناسان جهان نیز بودند، از جمله: بهرام‌گور آنکلساریا (هند) جمشید جی اونوالا (از پارسیان هند) یوگنی برتلس از (شوروی) سباستیان بک (آلمان) آنتونیو پاگیلارو (ایتالیا) ادوارد دنیسن راس (انگلستان) جمیل صدقی زهاوی (عراق) یان ریپکا (چکسلواکی) عبدالحمید عبادی (مصر) عبدالوهاب عزام (مصر) فهیم بیر قدارویچ (یوگسلاوی) ولادیمیر مینورسکی (انگلستان) ادیب‌السلطنه سمیعی، اعتصام‌الملک، احمد بهمنیار، ابراهیم پورداود، محمدعلی تربیت، حکیم‌الملک، مشیرالدوله پیرنیا
گزارش جلسه‌های کنگره:
اولین جلسه کنگره پنجشنبه ۱۲ مهر در تالار دارالفنون تشکیل شد. محمدعلی فروغی سخنانی در تشکر از خاورشناسان و نمایندگان دولت‌های خارجی شرکت‌کننده ایراد کرد. پس از او علی‌اصغر حکمت سخنانی به‌زبان فرانسه ایراد کرد. سپس اعضای هیئت رئیسه کنگره برگزیده شدند و حسن اسفندیاری (محتشم‌السلطنه) به‌عنوان رئیس کنگره انتخاب شد.
دومین نشست کنگره جمعه ۱۳ مهر تشکیل شد. در این نشست سفیران شوروی و آلمان نیز شرکت داشتند. اولین سخنران سفیر شوروی بود و اعلام داشت که دولت متبوع او مجموعه‌ای از هدایای تاریخی را برای نگاهداری در موزه ملی ایران تقدیم می‌دارد که شامل روگرفتی از نسخه خطی شاهنامه فردوسی به تاریخ ۱۳۳۳ میلادی است. پس از او فون بلوخر وزیر مختار آلمان در ایران طی سخنرانی اش سابقه ممتد آشنایی ملت آلمان با شاهنامه فردوسی را یادآوری کرد و اظهار داشت که اینک در جشنی که به‌یاد این شاعر ارجمند گرفته می‌شود، آلمان با منتهای علاقه شرکت می‌کند. سپس اعلام داشت که فهرست لغات و اسامی و اعلام شاهنامه که حاوی مقایسه سه طبع معروف شاهنامه است، تألیف دکتر فریتز ولف از خاورشناسان آلمانی را به‌ملت ایران تقدیم می‌دارد و نیز دیپلم دکترا در فلسفه از دانشگاه فردریک ویلهلم برلین به محمدعلی فروغی و دیپلم عضویت انجمن شرقی آلمان از جانب این انجمن را به علی‌اصغر حکمت و حسین علا تقدیم داشت.
پس از خاتمه بیانات فون بلوخر، رئیس کنگره، بیاناتی مبنی بر اظهار تشکر از سفیر شوروی و وزیرمختار آلمان و دولت‌های شوروی و آلمان ایراد کرد. پس از آن فهرست سخنرانی‌ها در میان حاضران در جلسه توزیع و برنامه سخنرانی‌های کنگره آغاز شد.
جلسه‌های کنگره در روزهای بعد ادامه داشت و هفتمین جلسه که جلسه پایانی کنگره بود در روز ۱۶ مهر برگزار شد.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#هزاره_فردوسی
Telegram
attach 📎
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
#شاهنامه بخوانیم ...
💥فریدون فرخ فرشته نبود
💥زمشک و ز عنبر سرشته نبود
💥به داد و دهش یافت آن نیکویی
💥تو دادو دهش کن فریدون تویی...
💎
🆔 @maneshparsi
💥فریدون فرخ فرشته نبود
💥زمشک و ز عنبر سرشته نبود
💥به داد و دهش یافت آن نیکویی
💥تو دادو دهش کن فریدون تویی...
💎
🆔 @maneshparsi
☘☘ برگی از تقویم تاریخ ☘☘
۱۳ مهر زادروز ابوالحسن صدیقی
(زاده ۱۳ مهر ۱۲۷۶ تهران – درگذشته ۲۰ آذر ۱۳۷۴ تهران) نقاش و مجسمه‌ساز
او نزد کمال‌الملک در مدرسه صنایع مستظرفه تحصیل کرد و سال ۱۲۹۹ با درجه ممتاز دیپلم گرفت و در همان مدرسه به آموزش هنرجویان پرداخت.
بعدها با وجودی که در آن زمان هیچ استاد مجسمه‌سازی در ایران نبود، با وسایلی ابتدایی مجسمه‌ای گچی از نیم‌تنه کودکی را ساخت. کمال‌الملک با دیدن آن مجسمه متوجه استعداد شاگردش شد و کتاب‌هایی که از اروپا آورده بود در اختیار وی قرار داد تا با جنبه‌های نظری مجسمه‌سازی آشنا شود.
چندی بعد که از روی عکسی از مجسمه ونوس، مجسمه سنگی او را ساخت، کمال‌الملک او را به‌همراه آن مجسمه، نزد احمدشاه برد و در این دیدار احمدشاه پنجاه تومان که در آن زمان پول زیادی بود، به اضافه مقرری ماهانه‌ای برایش تعیین کرد و سرپرستی کارگاه مجسمه‌سازی را به او سپردند.
در این دوران او مجسمه‌های بسیاری ساخت، از جمله: مجسمه گچی فردوسی، مجسمه‌های نیم‌تنه و تمام قد امیرکبیر، مجسمه ابوالقاسم، مجسمه الیاس دوره‌گرد و دلاک حمام و مجسمه سیاه نی‌زن "حاج مقبل" که هم‌اکنون در موزه هنرهای ملی نگه‌داری می‌شود.
عزیمت به اروپا:
سال ۱۳۰۶، کمال‌الملک به وی پیشنهاد داد به اروپا برود و تحصیلات تکمیلی‌اش را در آنجا بگذراند و سال بعد وی به فرانسه رفت و چهارسال در مدرسه عالی ملی هنرهای زیبای پاریس زیر نظر آنژالبر به فراگیری و کسب تجربه در مجسمه‌سازی و حجاری پرداخت.
او در فاصله دو جنگ جهانی در اروپا به‌سر برد و ۱۶۰ تابلو در این دوران کشید. سال ۱۳۱۲ با کوله‌باری از تجربه به‌کشور بازگشت و با کمک دوست و هم‌کلاسی قدیمی‌اش حیدریان، دوباره مدرسه هنرهای مستظرفه را دایر کرد.
او در سال ۱۳۲۹ به انجمن آثار ملی پیوست و چهره‌نگاری از مشاهیر علمی و ادبی ایرانی را به انجام رساند و مجسمه‌های ماندگاری از این مشاهیر ساخت که چهره‌نگاری از سعدی، بوعلی سینا، فردوسی و حافظ حاصل این دوران است.
و سرانجام در سال ۱۳۴۰ از دانشگاه تهران بازنشسته شد و تمام وقتش را به مجسمه‌سازی اختصاص داد و با سفر به ایتالیا موفق شد مجسمه‌های ماندگاری در ایتالیا بسازد.
دیگر آثار:
مجسمه نادر و همراهاش در آرامگاه نادرشاه مشهد
مجسمه امیرکبیر
مجسمه خیام پارک لاله تهران
تندیس فردوسی در میدان فردوسی تندیس یعقوب لیث‌صفاری در زابل تندیس خیام در پارک لاله تهران
طرح چهره ابوعلی سینا.
در سال ۱۳۹۴ فیلم مستند سرآمد به کارگردانی هادی موسوی درباره وی ساخته شد. این فیلم مستند هم‌زمان با مروری بر زندگی و آثار هنرمند، داستان بازگشت مجسمه امیرکبیر به ایران را روایت می‌کند. این فیلم در هشتمین جشنواره بین‌المللی هنرهای تجسمی فجر و در مراسم یکصد و بیستمین زادروز استاد صدیقی در سینما تک موزه هنرهای معاصر ایران به نمایش درآمد.
در سال ۱۳۷۰ کمیسیون ملی یونسکو در ایران تصمیم گرفت از آثار او عکس‌برداری کند و کتابی در این زمینه در سال ۱۳۷۳ منتشر شد.
آرامگاه وی در قطعه هنرمندان است.
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#ابوالحسن_صدیقی، ز
۱۳ مهر زادروز ابوالحسن صدیقی
(زاده ۱۳ مهر ۱۲۷۶ تهران – درگذشته ۲۰ آذر ۱۳۷۴ تهران) نقاش و مجسمه‌ساز
او نزد کمال‌الملک در مدرسه صنایع مستظرفه تحصیل کرد و سال ۱۲۹۹ با درجه ممتاز دیپلم گرفت و در همان مدرسه به آموزش هنرجویان پرداخت.
بعدها با وجودی که در آن زمان هیچ استاد مجسمه‌سازی در ایران نبود، با وسایلی ابتدایی مجسمه‌ای گچی از نیم‌تنه کودکی را ساخت. کمال‌الملک با دیدن آن مجسمه متوجه استعداد شاگردش شد و کتاب‌هایی که از اروپا آورده بود در اختیار وی قرار داد تا با جنبه‌های نظری مجسمه‌سازی آشنا شود.
چندی بعد که از روی عکسی از مجسمه ونوس، مجسمه سنگی او را ساخت، کمال‌الملک او را به‌همراه آن مجسمه، نزد احمدشاه برد و در این دیدار احمدشاه پنجاه تومان که در آن زمان پول زیادی بود، به اضافه مقرری ماهانه‌ای برایش تعیین کرد و سرپرستی کارگاه مجسمه‌سازی را به او سپردند.
در این دوران او مجسمه‌های بسیاری ساخت، از جمله: مجسمه گچی فردوسی، مجسمه‌های نیم‌تنه و تمام قد امیرکبیر، مجسمه ابوالقاسم، مجسمه الیاس دوره‌گرد و دلاک حمام و مجسمه سیاه نی‌زن "حاج مقبل" که هم‌اکنون در موزه هنرهای ملی نگه‌داری می‌شود.
عزیمت به اروپا:
سال ۱۳۰۶، کمال‌الملک به وی پیشنهاد داد به اروپا برود و تحصیلات تکمیلی‌اش را در آنجا بگذراند و سال بعد وی به فرانسه رفت و چهارسال در مدرسه عالی ملی هنرهای زیبای پاریس زیر نظر آنژالبر به فراگیری و کسب تجربه در مجسمه‌سازی و حجاری پرداخت.
او در فاصله دو جنگ جهانی در اروپا به‌سر برد و ۱۶۰ تابلو در این دوران کشید. سال ۱۳۱۲ با کوله‌باری از تجربه به‌کشور بازگشت و با کمک دوست و هم‌کلاسی قدیمی‌اش حیدریان، دوباره مدرسه هنرهای مستظرفه را دایر کرد.
او در سال ۱۳۲۹ به انجمن آثار ملی پیوست و چهره‌نگاری از مشاهیر علمی و ادبی ایرانی را به انجام رساند و مجسمه‌های ماندگاری از این مشاهیر ساخت که چهره‌نگاری از سعدی، بوعلی سینا، فردوسی و حافظ حاصل این دوران است.
و سرانجام در سال ۱۳۴۰ از دانشگاه تهران بازنشسته شد و تمام وقتش را به مجسمه‌سازی اختصاص داد و با سفر به ایتالیا موفق شد مجسمه‌های ماندگاری در ایتالیا بسازد.
دیگر آثار:
مجسمه نادر و همراهاش در آرامگاه نادرشاه مشهد
مجسمه امیرکبیر
مجسمه خیام پارک لاله تهران
تندیس فردوسی در میدان فردوسی تندیس یعقوب لیث‌صفاری در زابل تندیس خیام در پارک لاله تهران
طرح چهره ابوعلی سینا.
در سال ۱۳۹۴ فیلم مستند سرآمد به کارگردانی هادی موسوی درباره وی ساخته شد. این فیلم مستند هم‌زمان با مروری بر زندگی و آثار هنرمند، داستان بازگشت مجسمه امیرکبیر به ایران را روایت می‌کند. این فیلم در هشتمین جشنواره بین‌المللی هنرهای تجسمی فجر و در مراسم یکصد و بیستمین زادروز استاد صدیقی در سینما تک موزه هنرهای معاصر ایران به نمایش درآمد.
در سال ۱۳۷۰ کمیسیون ملی یونسکو در ایران تصمیم گرفت از آثار او عکس‌برداری کند و کتابی در این زمینه در سال ۱۳۷۳ منتشر شد.
آرامگاه وی در قطعه هنرمندان است.
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#ابوالحسن_صدیقی، ز
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
ارگ تاریخی بم ، #کرمان
ایران ای سرای من
خاکت توتیای من.
جاویدان بهشت من
عشقت کیمیای من
ای سرزمین بیکران ای یادگار عاشقان. ای خفته در ...
💎
🆔 @maneshparsi
ایران ای سرای من
خاکت توتیای من.
جاویدان بهشت من
عشقت کیمیای من
ای سرزمین بیکران ای یادگار عاشقان. ای خفته در ...
💎
🆔 @maneshparsi
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۴ مهر روز دامپزشکی
چهاردهم مهرماه، در تقويم رسمی كشورمان، روز دامپزشكی نامگذاری شده و سبب اين نامگذاری هم پيشينه ايرانيان در توجه به حيوانات در اين روز بوده است. در كنار اين مناسبت ملی، جهانيان هم آخرين شنبه آوريل هرسال را به‌عنوان روز جهانی دامپزشكی گرامی می‌دارند و هرسال در كشورمان همگام با شعار جهانی مبنی بر {جهان واحد، سلامت واحد: در گرو همكاری بيشتر دامپزشكان و پزشكان} اهتمام ويژه‌ای به تبيين ضرورت همكاری بهتر و بيشتر پزشك و دامپزشك در ارتقاء بهداشت عمومی صورت می‌گيرد.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#روز_دامپزشکی
۱۴ مهر روز دامپزشکی
چهاردهم مهرماه، در تقويم رسمی كشورمان، روز دامپزشكی نامگذاری شده و سبب اين نامگذاری هم پيشينه ايرانيان در توجه به حيوانات در اين روز بوده است. در كنار اين مناسبت ملی، جهانيان هم آخرين شنبه آوريل هرسال را به‌عنوان روز جهانی دامپزشكی گرامی می‌دارند و هرسال در كشورمان همگام با شعار جهانی مبنی بر {جهان واحد، سلامت واحد: در گرو همكاری بيشتر دامپزشكان و پزشكان} اهتمام ويژه‌ای به تبيين ضرورت همكاری بهتر و بيشتر پزشك و دامپزشك در ارتقاء بهداشت عمومی صورت می‌گيرد.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#روز_دامپزشکی
Telegram
attach 📎
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۴ مهر سالروز درگذشت محسن فروغی
(زاده ۲۳ اردیبهشت ۱۲۸۶ – درگذشته ۱۴ مهر ۱۳۶۲ تهران) استاد معماری و رئیس پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران
او که فرزند محمدعلی فروغی ادیب و سیاستمدار نامدار بود، در سال ۱۳۱۶ از دانشسرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس فارغ‌التحصیل شد. وی در زمره نخستین معماران معاصر ایرانی به استخدام دولت درآمد و به همراه آندره گدار، ماکسیم سیرو و رولاند دابرول از بنیان‌گذاران و استادان دانشکده معماری دانشگاه تهران بود. او پس از آندره گدار، به مدت ۹ سال رئیس دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد. وی به همراه حیدر غیایی در سال ۱۳۴۲ به اتهام زد و بندهای غیرقانونی در طرح ساختمان مجلس سنای ایران، به زندان افتاد و پس از مدتی تبرئه شد و خود به عضویت مجلس سنا درآمد. در سال ۱۳۵۷ نزدیک ۳ ماه در کابینه‌های جعفر شریف‌امامی و غلامرضا ازهاری، سمت وزیر فرهنگ و وزیر علوم را عهده‌دار بود. پس از انقلاب در فروردین ۱۳۵۸ دستگیر شد و مجموعه اشیا و آثار هنری شخصی‌اش ضبط و به موزه ایران باستان منتقل شد.
گزیده آثار:
از مهم‌ترین آثار معماری او دانشکده حقوق دانشگاه تهران (با همکاری ماکسیم سیرو)، ساختمان وزارت دارایی، آرامگاه باباطاهر همدان، آرامگاه سعدی (سعدیه) (با همکاری علی صادق) آرامگاه رضاشاه، کاخ نیاوران و همچنین شعبه‌های بانک ملی ایران در شهرهای شیراز، اصفهان، تبریز و بازار تهران بود. بسیاری از این آثار، از جمله ساختمان‌های دانشگاه تهران و آرامگاه سعدی امروزه جزو میراث فرهنگی ایران شناخته می‌شود. اگر چه نگاه وی به معماری نگاهی مدرن بود اما وی با اصول و عناصر معماری ایرانی چون ایوان و کاشی‌کاری به خوبی آشنایی داشت. این شیوه طراحی به خوبی در ساختمان بانک ملی که تضادی بین مصالح نوین و طراحی داخلی و نمای سنتی است، خودنمایی می‌کند.
او همچنین خانه‌ها و ویلاهای مسکونی متعددی را در تهران طراحی کرد که در آنها به جای شیوه مرسوم و سنتی تقسیم فضاها در پلان بر اساس میزان عمومی و خصوصی بودن آنها، شیوه مدرن طراحی فضاهای کاربردی را پیاده سازی کرد.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#محسن_فروغی، د
۱۴ مهر سالروز درگذشت محسن فروغی
(زاده ۲۳ اردیبهشت ۱۲۸۶ – درگذشته ۱۴ مهر ۱۳۶۲ تهران) استاد معماری و رئیس پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران
او که فرزند محمدعلی فروغی ادیب و سیاستمدار نامدار بود، در سال ۱۳۱۶ از دانشسرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس فارغ‌التحصیل شد. وی در زمره نخستین معماران معاصر ایرانی به استخدام دولت درآمد و به همراه آندره گدار، ماکسیم سیرو و رولاند دابرول از بنیان‌گذاران و استادان دانشکده معماری دانشگاه تهران بود. او پس از آندره گدار، به مدت ۹ سال رئیس دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران شد. وی به همراه حیدر غیایی در سال ۱۳۴۲ به اتهام زد و بندهای غیرقانونی در طرح ساختمان مجلس سنای ایران، به زندان افتاد و پس از مدتی تبرئه شد و خود به عضویت مجلس سنا درآمد. در سال ۱۳۵۷ نزدیک ۳ ماه در کابینه‌های جعفر شریف‌امامی و غلامرضا ازهاری، سمت وزیر فرهنگ و وزیر علوم را عهده‌دار بود. پس از انقلاب در فروردین ۱۳۵۸ دستگیر شد و مجموعه اشیا و آثار هنری شخصی‌اش ضبط و به موزه ایران باستان منتقل شد.
گزیده آثار:
از مهم‌ترین آثار معماری او دانشکده حقوق دانشگاه تهران (با همکاری ماکسیم سیرو)، ساختمان وزارت دارایی، آرامگاه باباطاهر همدان، آرامگاه سعدی (سعدیه) (با همکاری علی صادق) آرامگاه رضاشاه، کاخ نیاوران و همچنین شعبه‌های بانک ملی ایران در شهرهای شیراز، اصفهان، تبریز و بازار تهران بود. بسیاری از این آثار، از جمله ساختمان‌های دانشگاه تهران و آرامگاه سعدی امروزه جزو میراث فرهنگی ایران شناخته می‌شود. اگر چه نگاه وی به معماری نگاهی مدرن بود اما وی با اصول و عناصر معماری ایرانی چون ایوان و کاشی‌کاری به خوبی آشنایی داشت. این شیوه طراحی به خوبی در ساختمان بانک ملی که تضادی بین مصالح نوین و طراحی داخلی و نمای سنتی است، خودنمایی می‌کند.
او همچنین خانه‌ها و ویلاهای مسکونی متعددی را در تهران طراحی کرد که در آنها به جای شیوه مرسوم و سنتی تقسیم فضاها در پلان بر اساس میزان عمومی و خصوصی بودن آنها، شیوه مدرن طراحی فضاهای کاربردی را پیاده سازی کرد.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#محسن_فروغی، د
Telegram
attach 📎
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۴ مهر سالروز درگذشت عزیزاله بیات
(زاده ۱ فروروین ۱۲۹۹ نهاوند -- درگذشته ۱۴ مهر ۱۳۹۰ تهران) نویسنده و تاریخ‌نگار
او از دانشسرای عالی تهران مدرک کارشناسی گرفت و در سال ۱۳۳۲ از طرف اداره فرهنگ به کرمانشاه رفت و به مدت ۲۰ سال به پژوهش تاریخ و جغرافیای آن منطقه پرداخت و چند کتاب درباره تاریخ و جغرافیای آنجا نوشت.
در سال ۱۳۴۲ با استفاده از بورسیه تحصیلی کارمندان دولت به فرانسه رفت و در آنجا به تحصیل در رشته تاریخ و جغرافیا پرداخت و در سال ۱۳۴۸ با درجه دکترا از دانشگاه پل ساباتیه در شهر تولوز دانش‌آموخته شد.
گزیده آثار:
«آثار باستانی کرمانشاه»
«جغرافیای مختصر کرمانشاه»
«تاریخ ایران از ظهور اسلام تا دیالمه»
«تاریخ ایران از آغاز تا انقراض پهلوی با تجزیه و تحلیل منابع و ماخذ»
«شناسایی منابع و ماخذ تاریخ ایران از آغاز تا سلسله صفویه»
«تاریخ تطبیقی ایران (از سلسله ماد تا پهلوی) با تمام دنیا»
«تاریخ مختصر ایران»
«تاریخ منابع و ماخذ ایران»
«تحریر و تحشیه تاریخ گیتی‌گشای نامی»
«جغرافیا برای دانشسراها و دبیرستان‌ها»
«کلیات تاریخ و تمدن ایران پیش از اسلام»
«علل و زمینه‌های پیروزی‌ها و شکست‌های ایرانیان»
«کتب درسی تاریخ برای دانشسراها و دبیرستان‌ها»
«کلیات جغرافیای طبیعی و تمدنی ایران»
«کلیات گاه‌شماری در جهان»
«نهاوند».
تدریس:
او در کرمانشاه به عنوان معلم تاریخ و جغرافیا به تدریس در دبیرستان شاهدخت پرداخت و پس از دریافت مدرک دکترا در مقاطع کارشناسی ارشد و دکترا، دروس تاریخ تمدن اسلام، تاریخ ایران، گاه‌شماری و تقویم را در دانشگاه‌های شهید بهشتی (به عنوان عضو هیئت علمی)، دانشگاه آزاد، دانشگاه تربیت مدرس و دانشگاه الزهرا تدریس کرد.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#عزیزاله_بیات، د
۱۴ مهر سالروز درگذشت عزیزاله بیات
(زاده ۱ فروروین ۱۲۹۹ نهاوند -- درگذشته ۱۴ مهر ۱۳۹۰ تهران) نویسنده و تاریخ‌نگار
او از دانشسرای عالی تهران مدرک کارشناسی گرفت و در سال ۱۳۳۲ از طرف اداره فرهنگ به کرمانشاه رفت و به مدت ۲۰ سال به پژوهش تاریخ و جغرافیای آن منطقه پرداخت و چند کتاب درباره تاریخ و جغرافیای آنجا نوشت.
در سال ۱۳۴۲ با استفاده از بورسیه تحصیلی کارمندان دولت به فرانسه رفت و در آنجا به تحصیل در رشته تاریخ و جغرافیا پرداخت و در سال ۱۳۴۸ با درجه دکترا از دانشگاه پل ساباتیه در شهر تولوز دانش‌آموخته شد.
گزیده آثار:
«آثار باستانی کرمانشاه»
«جغرافیای مختصر کرمانشاه»
«تاریخ ایران از ظهور اسلام تا دیالمه»
«تاریخ ایران از آغاز تا انقراض پهلوی با تجزیه و تحلیل منابع و ماخذ»
«شناسایی منابع و ماخذ تاریخ ایران از آغاز تا سلسله صفویه»
«تاریخ تطبیقی ایران (از سلسله ماد تا پهلوی) با تمام دنیا»
«تاریخ مختصر ایران»
«تاریخ منابع و ماخذ ایران»
«تحریر و تحشیه تاریخ گیتی‌گشای نامی»
«جغرافیا برای دانشسراها و دبیرستان‌ها»
«کلیات تاریخ و تمدن ایران پیش از اسلام»
«علل و زمینه‌های پیروزی‌ها و شکست‌های ایرانیان»
«کتب درسی تاریخ برای دانشسراها و دبیرستان‌ها»
«کلیات جغرافیای طبیعی و تمدنی ایران»
«کلیات گاه‌شماری در جهان»
«نهاوند».
تدریس:
او در کرمانشاه به عنوان معلم تاریخ و جغرافیا به تدریس در دبیرستان شاهدخت پرداخت و پس از دریافت مدرک دکترا در مقاطع کارشناسی ارشد و دکترا، دروس تاریخ تمدن اسلام، تاریخ ایران، گاه‌شماری و تقویم را در دانشگاه‌های شهید بهشتی (به عنوان عضو هیئت علمی)، دانشگاه آزاد، دانشگاه تربیت مدرس و دانشگاه الزهرا تدریس کرد.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#عزیزاله_بیات، د
Telegram
attach 📎
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۴ مهر زادروز یحیی ذُکاء
(زاده ۱۴ مهر ۱۳۰۲ تبریز – درگذشته ۲۸ دی ۱۳۷۹ تهران) ایران‌شناس و پژوهشگر تاریخ هنر
او تحصیلات متوسطه را در دبیرستان فیروز بهرام، در رشته ادبی گذراند و از استادان برجسته، ذبیح‌اله صفا، ناتل خانلری، مشایخ فریدنی و محمدجواد تربتی بهره گرفت و ایرج افشار، هوشنگ کاووسی و احمد فتحی از همدوره‌های او بودند. در سال‌های ۱۳۲۱–۱۳۲۲ دوره ایران‌شناسی را نیز که به همت ابراهیم پورداوود و محمد معین در تالار این مدرسه برگزار می‌شد گذراند. افزون بر آن، در دوره تخصصی رشته کتابداری که در سال‌های دهه ۱۳۲۰ در محل باشگاه دانشگاه تهران تشکیل شده بود تحصیل کرد. او در سال ۱۳۳۳ از دانشکده ادبیات دانشگاه تهران در رشته باستانشناسی فارغ‌التحصیل شد.
مشاغل:
وی پس از سال ۱۳۳۰ به بعد چندین سال متوالی در دبیرستان اندیشه (مدرسه سالزین‌ها موسوم به سن ژان تسکو) به تدریس پرداخت. در بهمن ۱۳۳۵ به استخدام رسمی دولت درآمد و بیش از یک سال در کتابخانه دانشکده حقوق در کنار محمدتقی دانش‌پژوه، ایرج افشار، و محمد مشکوة به کسب تجربه کتابداری پرداخت. سپس در اداره هنرهای زیبای کشور که بعدها به وزارت فرهنگ و هنر تبدیل شد، مسئولیت‌هایی چون کارمند و کفیل اداره موزه‌ها و فرهنگ عامه (۱۳۳۵–۱۳۳۶) رئیس موزه هنرهای تزئینی (۱۳۳۷) معاونت اداره کل موزه‌ها و فرهنگ عامه (۱۳۴۰) رئیس موزه مردم‌شناسی (۱۳۴۱) رئیس انتشارات ادارات کل باستانشناسی و فرهنگ عامه و موزه‌ها و حفظ بناهای تاریخی (۱۳۴۵) رئیس کتابخانه ملی ایران (۱۳۴۷ حدود یک سال) و مشاور وزیر فرهنگ و هنر (۱۳۴۹ تا اواخر دوران خدمت ۱۳۵۷) را برعهده گرفت.
او پس از سالها اشتغال در اداره هنرهای زیبا و وزارت فرهنگ و هنر در سال ۱۳۵۷ بازنشسته شد و پس از آن تا پایان زندگی به فعالیت‌های فرهنگی و تحقیق و تألیف مشغول بود.
آرامگاه وی در قطعه هنرمندان است.
https://fa.wikipedia.org/wiki/%DB%8C%D8%AD%DB%8C%DB%8C_%D8%B0%DA%A9%D8%A7
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#یحیی_ذکا، ز
۱۴ مهر زادروز یحیی ذُکاء
(زاده ۱۴ مهر ۱۳۰۲ تبریز – درگذشته ۲۸ دی ۱۳۷۹ تهران) ایران‌شناس و پژوهشگر تاریخ هنر
او تحصیلات متوسطه را در دبیرستان فیروز بهرام، در رشته ادبی گذراند و از استادان برجسته، ذبیح‌اله صفا، ناتل خانلری، مشایخ فریدنی و محمدجواد تربتی بهره گرفت و ایرج افشار، هوشنگ کاووسی و احمد فتحی از همدوره‌های او بودند. در سال‌های ۱۳۲۱–۱۳۲۲ دوره ایران‌شناسی را نیز که به همت ابراهیم پورداوود و محمد معین در تالار این مدرسه برگزار می‌شد گذراند. افزون بر آن، در دوره تخصصی رشته کتابداری که در سال‌های دهه ۱۳۲۰ در محل باشگاه دانشگاه تهران تشکیل شده بود تحصیل کرد. او در سال ۱۳۳۳ از دانشکده ادبیات دانشگاه تهران در رشته باستانشناسی فارغ‌التحصیل شد.
مشاغل:
وی پس از سال ۱۳۳۰ به بعد چندین سال متوالی در دبیرستان اندیشه (مدرسه سالزین‌ها موسوم به سن ژان تسکو) به تدریس پرداخت. در بهمن ۱۳۳۵ به استخدام رسمی دولت درآمد و بیش از یک سال در کتابخانه دانشکده حقوق در کنار محمدتقی دانش‌پژوه، ایرج افشار، و محمد مشکوة به کسب تجربه کتابداری پرداخت. سپس در اداره هنرهای زیبای کشور که بعدها به وزارت فرهنگ و هنر تبدیل شد، مسئولیت‌هایی چون کارمند و کفیل اداره موزه‌ها و فرهنگ عامه (۱۳۳۵–۱۳۳۶) رئیس موزه هنرهای تزئینی (۱۳۳۷) معاونت اداره کل موزه‌ها و فرهنگ عامه (۱۳۴۰) رئیس موزه مردم‌شناسی (۱۳۴۱) رئیس انتشارات ادارات کل باستانشناسی و فرهنگ عامه و موزه‌ها و حفظ بناهای تاریخی (۱۳۴۵) رئیس کتابخانه ملی ایران (۱۳۴۷ حدود یک سال) و مشاور وزیر فرهنگ و هنر (۱۳۴۹ تا اواخر دوران خدمت ۱۳۵۷) را برعهده گرفت.
او پس از سالها اشتغال در اداره هنرهای زیبا و وزارت فرهنگ و هنر در سال ۱۳۵۷ بازنشسته شد و پس از آن تا پایان زندگی به فعالیت‌های فرهنگی و تحقیق و تألیف مشغول بود.
آرامگاه وی در قطعه هنرمندان است.
https://fa.wikipedia.org/wiki/%DB%8C%D8%AD%DB%8C%DB%8C_%D8%B0%DA%A9%D8%A7
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#یحیی_ذکا، ز
☘ ☘ برگی از تقویم تاریخ ☘ ☘
۱۴ مهر، روز تهران
در ۱۴ مهر ۱۳۹۵ در تقویم ایران، این روز به‌عنوان روز تهران، پایتخت ایران ثبت شده است. در طی این سالها شورای شهر تهران کوشیده است که این روز را در میان پایتخت نشین‌ها و دیگر شهروندان ایرانی به‌عنوان روز گرامی‌داشت پایتخت ۲۰۰ ساله ایران جا بیندازد.
طهران تا تهران، دارالخلافه تا پایتخت
تهران که تا پیش از تشکیل فرهنگستان اول زبان و ادبیات فارسی در دوره رضاشاهی «طهران» نوشته می‌شد، پیشینه‌ای فراتر از این ۲۰۰ سال پایتختی دارد.
آیا می‌دانستید ریشه نام تهران چیست؟
پیداشدن اسکلت زنی حدود ۳۰ ساله در منطقه‌ی مولوی تهران، قدمت این شهر را تا ۷۰۰۰ سال به‌عقب برد. علاوه بر این وجود تپه‌های باستانی در این شهر، چون تپه باستانی قیطریه نشان از این دارد که احتمالاً تهران از سکونت‌‌گاههای اولیه در فلات ایران بوده است.
آنچه از متون تاریخی و جغرافیایی کهن برداشت می‌شود این است که قطعاً طهران در قرن ششم و در هنگام یورش مغولان از آبادیهای سرسبز و پرجمعیت شمال ری بوده است. در هنگام یورش مغولان، بسیاری از مردم ری به تهران مهاجرت کردند و از این پس توسعه این آبادی آغاز شده است.
در دور صفوی، طهران همچنان به‌عنوان یکی از آبادیهای ری به‌شمار می‌آمده تا اینکه در در دوره صفوی مورد توجه شاه‌طهماسب قرار می‌گیرد. شاه‌طهماسب که ارادت ویژه‌ای به امامزاده حمزه، جد اعلای صفویان داشته، به ری بسیار سفر می‌کرد. او دستور می‌دهد در طهران که به نسبت ری خوش آب و هواتر بوده برایش اقامتگاهی ساخته شود. همچنین او دستور می‌دهد برج و بارویی درخور شاه‌نشین صفوی گرداگرد طهران بسازند.
از این زمان شهر شدن طهران آغاز می‌شود. دور شاه‌عباس بزرگ نیز طهران مورد توجه پادشاه صفوی قرار می‌گیرد و بیشتر بر سر زبان‌ها می‌افتد.
در نوروز ۱۱۶۵ آقامحمدخان قاجار در طهران تاجگذاری می‌کند و طهران را به عنوان مرکز پادشاهی خود قرار می‌دهد. از آن هنگام تا به امروز طهران به‌عنوان پایتخت ایران شناخته می‌شود.
بیشتر درباره تهران بدانید:
چرا ۱۴ مهر روز تهران است؟
تا انقلاب مشروطه، طهران عمدتاً با عنوان دارالخلافه شناخته می‌شده است. به ویژه اینکه در زمان سلطنت ناصرالدین‌شاه و مظفرالدین‌شاه، مرکز پادشاهی ممالک محروسه ایران به «دارالخلافه ناصری» و «دارالخلافه مظفری» شهرت داشته است.
در امردادماه ۱۲۸۵ فرمان برپایی مشروطیت به امضای مظفرالدین‌شاه قاجار می‌رسد و اولین جلسه مجلس شورای‌ملی در ۱۴ مهر همان سال در کاخ گلستان و در حضور شاه قاجار تشکیل می‌شود.
قانون اساسی مشروطه و پایتختی طهران:
به‌دنبال تشکیل نخستین دوره مجلس شورای‌ملی، قانون اساسی ایران تصویب می‌شود و طهران رسماً و به‌طور قانونی به‌عنوان «پایتخت ایران» انتخاب می‌شود.
تا سال ۱۳۹۵ در تقویم ایران روزی برای تهران ثبت نشده بود تا اینکه نمایندگان چهارمین دوره شورای شهر تهران کوشیدند، روزی برای تهران در تقوم ایران ثبت شود.
۱۴ مهر به‌دلیل اهمیت این روز در تاریخ معاصر ایران و آغاز فرآیندی که موجب رسمیت یافتن پایتختی تهران در قانون اساسی وقت شده بود، به‌عنوان روز تهران پیشنهاد شد. این طرح پیشنهادی در قالب یک فوریت به شورای فرهنگ عمومی کشور فرستاده شد. در تیرماه ۱۳۹۵ این طرح به تصویب شورای فرهنگ عمومی کشور رسید.
برنامه‌های روز تهران:
هرسال شهرداری تهران و شورای پایتخت برنامه‌هایی را در راستای روز تهران ترتیب می‌دهند.
به نقل از ایسنا، تورهای تهرانگردی با شعار “تهران باتو” از سوی سازمان فرهنگی و هنری برگزار می‌شود و همچنین در روز ۱۴ مهر، موزه‌ها و خانه موزه‌های متعلق به میراث فرهنگی و سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران رایگان است.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#روز_تهران
۱۴ مهر، روز تهران
در ۱۴ مهر ۱۳۹۵ در تقویم ایران، این روز به‌عنوان روز تهران، پایتخت ایران ثبت شده است. در طی این سالها شورای شهر تهران کوشیده است که این روز را در میان پایتخت نشین‌ها و دیگر شهروندان ایرانی به‌عنوان روز گرامی‌داشت پایتخت ۲۰۰ ساله ایران جا بیندازد.
طهران تا تهران، دارالخلافه تا پایتخت
تهران که تا پیش از تشکیل فرهنگستان اول زبان و ادبیات فارسی در دوره رضاشاهی «طهران» نوشته می‌شد، پیشینه‌ای فراتر از این ۲۰۰ سال پایتختی دارد.
آیا می‌دانستید ریشه نام تهران چیست؟
پیداشدن اسکلت زنی حدود ۳۰ ساله در منطقه‌ی مولوی تهران، قدمت این شهر را تا ۷۰۰۰ سال به‌عقب برد. علاوه بر این وجود تپه‌های باستانی در این شهر، چون تپه باستانی قیطریه نشان از این دارد که احتمالاً تهران از سکونت‌‌گاههای اولیه در فلات ایران بوده است.
آنچه از متون تاریخی و جغرافیایی کهن برداشت می‌شود این است که قطعاً طهران در قرن ششم و در هنگام یورش مغولان از آبادیهای سرسبز و پرجمعیت شمال ری بوده است. در هنگام یورش مغولان، بسیاری از مردم ری به تهران مهاجرت کردند و از این پس توسعه این آبادی آغاز شده است.
در دور صفوی، طهران همچنان به‌عنوان یکی از آبادیهای ری به‌شمار می‌آمده تا اینکه در در دوره صفوی مورد توجه شاه‌طهماسب قرار می‌گیرد. شاه‌طهماسب که ارادت ویژه‌ای به امامزاده حمزه، جد اعلای صفویان داشته، به ری بسیار سفر می‌کرد. او دستور می‌دهد در طهران که به نسبت ری خوش آب و هواتر بوده برایش اقامتگاهی ساخته شود. همچنین او دستور می‌دهد برج و بارویی درخور شاه‌نشین صفوی گرداگرد طهران بسازند.
از این زمان شهر شدن طهران آغاز می‌شود. دور شاه‌عباس بزرگ نیز طهران مورد توجه پادشاه صفوی قرار می‌گیرد و بیشتر بر سر زبان‌ها می‌افتد.
در نوروز ۱۱۶۵ آقامحمدخان قاجار در طهران تاجگذاری می‌کند و طهران را به عنوان مرکز پادشاهی خود قرار می‌دهد. از آن هنگام تا به امروز طهران به‌عنوان پایتخت ایران شناخته می‌شود.
بیشتر درباره تهران بدانید:
چرا ۱۴ مهر روز تهران است؟
تا انقلاب مشروطه، طهران عمدتاً با عنوان دارالخلافه شناخته می‌شده است. به ویژه اینکه در زمان سلطنت ناصرالدین‌شاه و مظفرالدین‌شاه، مرکز پادشاهی ممالک محروسه ایران به «دارالخلافه ناصری» و «دارالخلافه مظفری» شهرت داشته است.
در امردادماه ۱۲۸۵ فرمان برپایی مشروطیت به امضای مظفرالدین‌شاه قاجار می‌رسد و اولین جلسه مجلس شورای‌ملی در ۱۴ مهر همان سال در کاخ گلستان و در حضور شاه قاجار تشکیل می‌شود.
قانون اساسی مشروطه و پایتختی طهران:
به‌دنبال تشکیل نخستین دوره مجلس شورای‌ملی، قانون اساسی ایران تصویب می‌شود و طهران رسماً و به‌طور قانونی به‌عنوان «پایتخت ایران» انتخاب می‌شود.
تا سال ۱۳۹۵ در تقویم ایران روزی برای تهران ثبت نشده بود تا اینکه نمایندگان چهارمین دوره شورای شهر تهران کوشیدند، روزی برای تهران در تقوم ایران ثبت شود.
۱۴ مهر به‌دلیل اهمیت این روز در تاریخ معاصر ایران و آغاز فرآیندی که موجب رسمیت یافتن پایتختی تهران در قانون اساسی وقت شده بود، به‌عنوان روز تهران پیشنهاد شد. این طرح پیشنهادی در قالب یک فوریت به شورای فرهنگ عمومی کشور فرستاده شد. در تیرماه ۱۳۹۵ این طرح به تصویب شورای فرهنگ عمومی کشور رسید.
برنامه‌های روز تهران:
هرسال شهرداری تهران و شورای پایتخت برنامه‌هایی را در راستای روز تهران ترتیب می‌دهند.
به نقل از ایسنا، تورهای تهرانگردی با شعار “تهران باتو” از سوی سازمان فرهنگی و هنری برگزار می‌شود و همچنین در روز ۱۴ مهر، موزه‌ها و خانه موزه‌های متعلق به میراث فرهنگی و سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران رایگان است.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#روز_تهران
Telegram
attach 📎
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
کــــردار بیـار و گــرد گــفـتار مـگرد
چون کرده شود کار، بگویند که کرد
🔹 کاشی خوشنویسی « مسجد کبود تبریز » : سروده‌ای زیبا به زبان پارسی بدون هیچ واژه بیگانه‌ای و به سبک شاهنامه فردوسی، منسوب به جهانشاه حقیقی، پادشاه قراقویونلو در سال‌های ۱۴۳۸ تا ۱۴۶۷ م است
💎
🆔 @maneshparsi
چون کرده شود کار، بگویند که کرد
🔹 کاشی خوشنویسی « مسجد کبود تبریز » : سروده‌ای زیبا به زبان پارسی بدون هیچ واژه بیگانه‌ای و به سبک شاهنامه فردوسی، منسوب به جهانشاه حقیقی، پادشاه قراقویونلو در سال‌های ۱۴۳۸ تا ۱۴۶۷ م است
💎
🆔 @maneshparsi
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
برگزاری کهن‌جشن ایرانی #مهرگان در روستای کُردکندی مزرعه از توابع شاهین‌دژ در استان آذربایجان‌غربی
مردم این روستا هر ساله به سنت آیینی ایرانیان، جشن مهرگان را پاس می‌دارند
💎
🆔 @maneshparsi
مردم این روستا هر ساله به سنت آیینی ایرانیان، جشن مهرگان را پاس می‌دارند
💎
🆔 @maneshparsi
به مناسبت ۱۴ مهر روز ملی دامپزشکی
🔹دامپزشکی قدمتی دیرینه دارد. اولین اشاره به یک دامپزشک مربوط به "اورلوگالدینا" است که ۵۰۰۰ سال قبل در سومر می‌زیسته و "در درمان حیوانات ماهر بوده است". (پایین تصویر مهر اورلوگالدینا است). او اولین دامپزشک ثبت شده تاریخ است
🔹در زمان حمورابی نرخ درمان دامپزشکان کاملا مشخص بوده و دامپزشکی یک حرفه تثبیت شده بوده است.
🔹در ایران ۱۴ امین روز هر ماه به افتخار "گوش‌اورون" یا ایزد نگهبان چهارپایان به روز گوش معروف است.
گوش‌اورون یا ایزد درواسپ که ایزد حافظ چهارپایان بوده است در اوستا ستایش شده است (بالای تصویر، نقش درواسپ بر روی سکه کوشانی است).
🔹در گاهان گوشورون از بدکرداری دیو خشم و ستمی که مردمان بر چهارپایان روا می‌دارند، به درگاه اهورامزدا گله می‌کند و به نگاهبانی و پشتیبانی از چهارپایان گماشته می‌شود. گوشورون در اوستای نو نگاهبان گله ها و رمه هاست.
درواسپ به معنی دارنده اسب درست است.
روز ۱۴ مهر به همین مناسبت روز ملی دامپزشکی نامیده شده است.
💎
🆔 @maneshparsi
🔹دامپزشکی قدمتی دیرینه دارد. اولین اشاره به یک دامپزشک مربوط به "اورلوگالدینا" است که ۵۰۰۰ سال قبل در سومر می‌زیسته و "در درمان حیوانات ماهر بوده است". (پایین تصویر مهر اورلوگالدینا است). او اولین دامپزشک ثبت شده تاریخ است
🔹در زمان حمورابی نرخ درمان دامپزشکان کاملا مشخص بوده و دامپزشکی یک حرفه تثبیت شده بوده است.
🔹در ایران ۱۴ امین روز هر ماه به افتخار "گوش‌اورون" یا ایزد نگهبان چهارپایان به روز گوش معروف است.
گوش‌اورون یا ایزد درواسپ که ایزد حافظ چهارپایان بوده است در اوستا ستایش شده است (بالای تصویر، نقش درواسپ بر روی سکه کوشانی است).
🔹در گاهان گوشورون از بدکرداری دیو خشم و ستمی که مردمان بر چهارپایان روا می‌دارند، به درگاه اهورامزدا گله می‌کند و به نگاهبانی و پشتیبانی از چهارپایان گماشته می‌شود. گوشورون در اوستای نو نگاهبان گله ها و رمه هاست.
درواسپ به معنی دارنده اسب درست است.
روز ۱۴ مهر به همین مناسبت روز ملی دامپزشکی نامیده شده است.
💎
🆔 @maneshparsi
☘️ ☘️ برگی از تقویم تاریخ ☘️ ☘️
۱۵ مهر زادروز سهراب سپهری
(زاده ۱۵ مهر ۱۳۰۷ کاشان -- درگذشته ۱ اردیبهشت ۱۳۵۹ تهران) شاعر، نویسنده و نقاش
او نوه میرزا نصراله سپهری، نخستین رئیس تلگرافخانه کاشان بود و پدرش «اسداله» و مادرش «ماه‌جبین» نام داشتند که هر دو اهل هنر و شعر بودند.
وی فارغ‌التحصیل دانشسرای مقدماتی بود و از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران نیز فارغ‌التحصیل شد و نشان درجه اول علمی گرفت. در سال ۱۳۳۰ نخستین مجموعه شعر نیمایی را به‌نام "مرگ رنگ" انتشار داد و دومین مجموعه شعرش "زندگی خوابها" بود. او در چند نمایشگاه نقاشی در تهران شرکت کرد و در آذر ۱۳۳۳ در اداره کل هنرهای زیبا "فرهنگ و هنر" در بخش موزه‌ها مشغول شد و در هنرستان‌های هنرهای زیبا نیز به‌تدریس پرداخت.
وی به فرهنگ مشرق زمین علاقه خاصی داشت و به هندوستان، پاکستان، افغانستان، چین و ژاپن رفت و مدتی در ژاپن زندگی کرد و هنر «حکاکی روی چوب» را در آنجا فراگرفت. همچنین به‌شعر کهن سایر زبان‌ها نیز علاقه داشت؛ از این رو ترجمه‌هایی از شعرهای کهن چینی و ژاپنی را انجام داد.
در امرداد ۱۳۳۶ از راه زمینی به کشورهای اروپایی سفر کرد و به‌پاریس و لندن رفت و در مدرسه هنرهای زیبای پاریس در رشته لیتوگرافی نام‌نویسی کرد. در دورانی که به اتفاق حسین زنده‌رودی در پاریس بود، بورس تحصیلی‌اش قطع شد و برای تأمین مخارج و ماندن بیشتر در فرانسه و ادامه نقاشی، مجبور به‌کار شد و برای پاک کردن شیشه آپارتمان‌ها، گاهی از ساختمان‌های بیست طبقه آویزان می‌شد.
او همچنین کارهای هنری‌اش را در نمایشگاه‌ها به معرض نمایش می‌گذاشت و حضور در نمایشگاه‌های نقاشی تا پایان زندگی‌اش ادامه داشت. مدتی در سال ۱۳۳۷ در اداره کل اطلاعات وزارت کشاورزی با سمت سرپرست سازمان سمعی و بصری مشغول به‌کار شد و از مهر ۱۳۴۰ نیز شروع به‌تدریس در هنرکده هنرهای تزیینی تهران کرد.
در سال ۱۳۴۱ از کلیه مشاغل دولتی کناره‌گیری کرد و با حضور فعال‌تر در زمینه شعر و نقاشی، آثار بیشتری آفرید و راه خویش را پیدا کرد. وی با سفر به کشورهای مختلف، ضمن آشنایی با فرهنگ و هنرشان نمایشگاه‌های بیشتری را برگزار کرد.
برخی از کتاب‌های او، اینها هستند: «تا انتها حضور» «سهراب مرغ مهاجر» و «هنوز در سفرم» «بیدل، سپهری و سبک هندی» «تفسیر حجم سبز» «حافظ پدر، سهراب سپهری پسر، حافظان کنگره»، «نیلوفر خاموش: نظری به‌شعر سهراب سپهری» و «نگاهی به سهراب سپهری».
سهراب سپهری در سال ۱۳۵۸ برای درمان به انگلستان رفت، اما بیماری‌اش بسیار پیشرفت کرده بود و ناکام از درمان به‌تهران بازگشت و مدتی بعد درگذشت.
آرامگاه وی در روستای مشهد اردهال واقع در اطراف کاشان است.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#سهراب_سپهری، ز
۱۵ مهر زادروز سهراب سپهری
(زاده ۱۵ مهر ۱۳۰۷ کاشان -- درگذشته ۱ اردیبهشت ۱۳۵۹ تهران) شاعر، نویسنده و نقاش
او نوه میرزا نصراله سپهری، نخستین رئیس تلگرافخانه کاشان بود و پدرش «اسداله» و مادرش «ماه‌جبین» نام داشتند که هر دو اهل هنر و شعر بودند.
وی فارغ‌التحصیل دانشسرای مقدماتی بود و از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران نیز فارغ‌التحصیل شد و نشان درجه اول علمی گرفت. در سال ۱۳۳۰ نخستین مجموعه شعر نیمایی را به‌نام "مرگ رنگ" انتشار داد و دومین مجموعه شعرش "زندگی خوابها" بود. او در چند نمایشگاه نقاشی در تهران شرکت کرد و در آذر ۱۳۳۳ در اداره کل هنرهای زیبا "فرهنگ و هنر" در بخش موزه‌ها مشغول شد و در هنرستان‌های هنرهای زیبا نیز به‌تدریس پرداخت.
وی به فرهنگ مشرق زمین علاقه خاصی داشت و به هندوستان، پاکستان، افغانستان، چین و ژاپن رفت و مدتی در ژاپن زندگی کرد و هنر «حکاکی روی چوب» را در آنجا فراگرفت. همچنین به‌شعر کهن سایر زبان‌ها نیز علاقه داشت؛ از این رو ترجمه‌هایی از شعرهای کهن چینی و ژاپنی را انجام داد.
در امرداد ۱۳۳۶ از راه زمینی به کشورهای اروپایی سفر کرد و به‌پاریس و لندن رفت و در مدرسه هنرهای زیبای پاریس در رشته لیتوگرافی نام‌نویسی کرد. در دورانی که به اتفاق حسین زنده‌رودی در پاریس بود، بورس تحصیلی‌اش قطع شد و برای تأمین مخارج و ماندن بیشتر در فرانسه و ادامه نقاشی، مجبور به‌کار شد و برای پاک کردن شیشه آپارتمان‌ها، گاهی از ساختمان‌های بیست طبقه آویزان می‌شد.
او همچنین کارهای هنری‌اش را در نمایشگاه‌ها به معرض نمایش می‌گذاشت و حضور در نمایشگاه‌های نقاشی تا پایان زندگی‌اش ادامه داشت. مدتی در سال ۱۳۳۷ در اداره کل اطلاعات وزارت کشاورزی با سمت سرپرست سازمان سمعی و بصری مشغول به‌کار شد و از مهر ۱۳۴۰ نیز شروع به‌تدریس در هنرکده هنرهای تزیینی تهران کرد.
در سال ۱۳۴۱ از کلیه مشاغل دولتی کناره‌گیری کرد و با حضور فعال‌تر در زمینه شعر و نقاشی، آثار بیشتری آفرید و راه خویش را پیدا کرد. وی با سفر به کشورهای مختلف، ضمن آشنایی با فرهنگ و هنرشان نمایشگاه‌های بیشتری را برگزار کرد.
برخی از کتاب‌های او، اینها هستند: «تا انتها حضور» «سهراب مرغ مهاجر» و «هنوز در سفرم» «بیدل، سپهری و سبک هندی» «تفسیر حجم سبز» «حافظ پدر، سهراب سپهری پسر، حافظان کنگره»، «نیلوفر خاموش: نظری به‌شعر سهراب سپهری» و «نگاهی به سهراب سپهری».
سهراب سپهری در سال ۱۳۵۸ برای درمان به انگلستان رفت، اما بیماری‌اش بسیار پیشرفت کرده بود و ناکام از درمان به‌تهران بازگشت و مدتی بعد درگذشت.
آرامگاه وی در روستای مشهد اردهال واقع در اطراف کاشان است.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#سهراب_سپهری، ز
Telegram
attach 📎
☘☘ برگی از تقویم تاریخ ☘☘
۱۵ مهر زادروز مهرانگیز منوچهریان
(زاده ۱۵ مهر ۱۲۸۵ مشهد -- درگذشته ۱۴ تیر ۱۳۷۹ تهران) حقوقدان، موسیقیدان و نخستین سناتور زن در ایران
او در نوجوانی فراگيری موسيقی را زير نظر استادان علینقی وزيری و روح‌اله خالقی آغاز کرد و درسال ۱۳۱۱ در مدرسه ژاندارک به تدریس زبان فرانسه پرداخت. در سال ۱۳۱۳ وارد دانشسرای عالی دانشکده فلسفه و علوم تربیتی شد و در سال ۱۳۱۷ مدرک لیسانس دریافت کرد. در سال ۱۳۲۵ وارد دانشکده حقوق شد و همراه با ۱۳ دختر دیگر از نخستین دانشجویان دانشکده حقوق بودند.
وی در سال ۱۳۴۱ مدرک دکترا در رشته حقوق قضایی‌جزا از دانشگاه تهران دریافت کرد و در دانشکده حقوق بود که با همسرش آشنا شد و با دکتر حسینقلی حسینی‌نژاد استاد دانشکده حقوق ازدواج کرد. موضوع پایان‌نامه دکترای او نیز «جرایم اطفال - طرح تاسیس محاکم اختصاصی اطفال» بود.
وی که به‌زبان‌های فرانسه و انگلیسی مسلط بود و با زبان‌های آلمانی و عربی آشنایی داشت، در کنار دیگر فعالیت‌ها، سابقه فراوانی در تدریس نیز داشت و در دانشگاه‌ها و موسساتی چون «موسسه عالی حسابداری» «دانشگاه ملی ایران» «مرکز آموزش سازمان امور استخدامی کشور» به تدریس رشته حقوق پرداخت.
وی دارای سِمت‌های داخلی و بین‌المللی زیادی بود که عضویت در کانون وکلای دادگستری ایران، عضو اتحادیه بین‌المللی وکلای دادگستری، ریاست افتخاری مادام‌العمر اتحادیه بین‌المللی زنان حقوقدان، عضو کمیته مکاتبات وابسته به‌شورای ملی زنان آمریکا، عضو اتحادیه بین‌المجالس و عضو انجمن بین‌المللی حقوقدانان، از آن جمله بود.
وی در سال ۱۹۶۸ به‌همراه «النور روزولت» اولین جایزه «صلح حقوق بشر سازمان ملل متحد» را دریافت کرد و در سال ۱۹۷۱ نیز برنده «جایزه صلح مرکز صلح جهانی از طریق حقوق» شد.
او یک کتاب در انتقاد از قوانین به‌لحاظ حقوق زن به‌چاپ رساند که اولین کتابی است که یک زن حقوقدان نوشته است.
یکی دیگر از اقدامات بسیار مهم وی، تاسیس «اتحادیه زنان حقوقدان ایران» است که سالها رئیس این اتحادیه بود. در واقع این یک اتحادیه بین‌المللی بود که او در راه اندازی شعبه ایران آن نقشی به یادماندنی و منحصر به‌فرد داشت. «توران شهریاری» که خود کارآموز منوچهریان بوده است، این اقدام او را «بسیار مهم» توصیف می‌کند. اقدامی که در نتیجه آن، بیش از ۵۰ زن حقوقدان از سراسر جهان به تهران آمدند و جلسه جهانی زنان حقوقدان در ایران تاسیس شد.
منوچهریان در سال ۱۹۷۱ برنده «جایزه صلح مرکز صلح جهانی از طریق حقوق» شد
او جزو نخستین زنان سناتور ایرانی بود و از سال ۱۳۴۲ تا ۱۳۵۱ و از دوره چهارم تا ششم مجلس سنا در آن عضویت داشت.
وی در سال ۱۳۵۱ در اعتراض به قانون گذرنامه در مجلس سنا، از سناتوری استعفا کرد و با وجود اصرار مقامات، حاضر به بازپس گیری آن نشد. قانون گذرنامه مسافرت زنان به‌خارج از کشور را مشروط به اجازه همسر می‌دانست و او در اعتراض خود به این قانون، آن را با ماده ۱۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر- که دولت ایران آن را امضا کرده بود - در تعارض می‌دانست. او پس از استعفا، با پیشنهاداتی چون وزارت دادگستری، آموزش و پرورش، و ریاست دانشکده حقوق دانشگاه تهران رو به رو شد که همه را رد کرد.
وی یکی از معدود افرادی بود که فعالانه با اعدام‌های اول انقلاب مخالفت کرد و به‌قوانینی چون لغو قضاوت زنان نیز اعتراض داشت.
او بار‌ها به دادگاه‌های حکومت اسلامی احضار شد و در یکی از این احضار‌ها نیز، درسال ۱۳۶۱، پروانه وکالتش برای همیشه لغو شد.
آرامگاه وی در قطعه ۷۴ بهشت زهرا است.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#مهر_انگیز_منوچهریان، ز
۱۵ مهر زادروز مهرانگیز منوچهریان
(زاده ۱۵ مهر ۱۲۸۵ مشهد -- درگذشته ۱۴ تیر ۱۳۷۹ تهران) حقوقدان، موسیقیدان و نخستین سناتور زن در ایران
او در نوجوانی فراگيری موسيقی را زير نظر استادان علینقی وزيری و روح‌اله خالقی آغاز کرد و درسال ۱۳۱۱ در مدرسه ژاندارک به تدریس زبان فرانسه پرداخت. در سال ۱۳۱۳ وارد دانشسرای عالی دانشکده فلسفه و علوم تربیتی شد و در سال ۱۳۱۷ مدرک لیسانس دریافت کرد. در سال ۱۳۲۵ وارد دانشکده حقوق شد و همراه با ۱۳ دختر دیگر از نخستین دانشجویان دانشکده حقوق بودند.
وی در سال ۱۳۴۱ مدرک دکترا در رشته حقوق قضایی‌جزا از دانشگاه تهران دریافت کرد و در دانشکده حقوق بود که با همسرش آشنا شد و با دکتر حسینقلی حسینی‌نژاد استاد دانشکده حقوق ازدواج کرد. موضوع پایان‌نامه دکترای او نیز «جرایم اطفال - طرح تاسیس محاکم اختصاصی اطفال» بود.
وی که به‌زبان‌های فرانسه و انگلیسی مسلط بود و با زبان‌های آلمانی و عربی آشنایی داشت، در کنار دیگر فعالیت‌ها، سابقه فراوانی در تدریس نیز داشت و در دانشگاه‌ها و موسساتی چون «موسسه عالی حسابداری» «دانشگاه ملی ایران» «مرکز آموزش سازمان امور استخدامی کشور» به تدریس رشته حقوق پرداخت.
وی دارای سِمت‌های داخلی و بین‌المللی زیادی بود که عضویت در کانون وکلای دادگستری ایران، عضو اتحادیه بین‌المللی وکلای دادگستری، ریاست افتخاری مادام‌العمر اتحادیه بین‌المللی زنان حقوقدان، عضو کمیته مکاتبات وابسته به‌شورای ملی زنان آمریکا، عضو اتحادیه بین‌المجالس و عضو انجمن بین‌المللی حقوقدانان، از آن جمله بود.
وی در سال ۱۹۶۸ به‌همراه «النور روزولت» اولین جایزه «صلح حقوق بشر سازمان ملل متحد» را دریافت کرد و در سال ۱۹۷۱ نیز برنده «جایزه صلح مرکز صلح جهانی از طریق حقوق» شد.
او یک کتاب در انتقاد از قوانین به‌لحاظ حقوق زن به‌چاپ رساند که اولین کتابی است که یک زن حقوقدان نوشته است.
یکی دیگر از اقدامات بسیار مهم وی، تاسیس «اتحادیه زنان حقوقدان ایران» است که سالها رئیس این اتحادیه بود. در واقع این یک اتحادیه بین‌المللی بود که او در راه اندازی شعبه ایران آن نقشی به یادماندنی و منحصر به‌فرد داشت. «توران شهریاری» که خود کارآموز منوچهریان بوده است، این اقدام او را «بسیار مهم» توصیف می‌کند. اقدامی که در نتیجه آن، بیش از ۵۰ زن حقوقدان از سراسر جهان به تهران آمدند و جلسه جهانی زنان حقوقدان در ایران تاسیس شد.
منوچهریان در سال ۱۹۷۱ برنده «جایزه صلح مرکز صلح جهانی از طریق حقوق» شد
او جزو نخستین زنان سناتور ایرانی بود و از سال ۱۳۴۲ تا ۱۳۵۱ و از دوره چهارم تا ششم مجلس سنا در آن عضویت داشت.
وی در سال ۱۳۵۱ در اعتراض به قانون گذرنامه در مجلس سنا، از سناتوری استعفا کرد و با وجود اصرار مقامات، حاضر به بازپس گیری آن نشد. قانون گذرنامه مسافرت زنان به‌خارج از کشور را مشروط به اجازه همسر می‌دانست و او در اعتراض خود به این قانون، آن را با ماده ۱۳ اعلامیه جهانی حقوق بشر- که دولت ایران آن را امضا کرده بود - در تعارض می‌دانست. او پس از استعفا، با پیشنهاداتی چون وزارت دادگستری، آموزش و پرورش، و ریاست دانشکده حقوق دانشگاه تهران رو به رو شد که همه را رد کرد.
وی یکی از معدود افرادی بود که فعالانه با اعدام‌های اول انقلاب مخالفت کرد و به‌قوانینی چون لغو قضاوت زنان نیز اعتراض داشت.
او بار‌ها به دادگاه‌های حکومت اسلامی احضار شد و در یکی از این احضار‌ها نیز، درسال ۱۳۶۱، پروانه وکالتش برای همیشه لغو شد.
آرامگاه وی در قطعه ۷۴ بهشت زهرا است.
💎
🆔 @maneshparsi
#برگی_از_تقویم_تاریخ
☘☘☘☘☘☘☘☘☘☘
#مهر_انگیز_منوچهریان، ز
Telegram
attach 📎