🎶"Curse Of The Traveller"

🎧 Chris Rea

🌱On the restless road to nowhere
تو جاده‌ی بی‌قراری که به هیچ‌جا نمی‌رسه

There’s no certain peace it seems
به نظر می‌آد هیچ آرامشی توش نیست

Desire to keep on moving
این میل که همین‌طور ادامه بدی

Till the river of dreams
تا برسی به رودخونه‌ی رویاها

🍂Is it just because someone told you
فقط به این خاطر که یکی به‌ت گفته؟

Is it just because you found
یا فقط چون خودت فهمیدی؟

Old freedom feels uneasy when duty is around
اون آزادی قدیمی وقتی مسئولیت دور و برش باشه، حس راحتی نداره

🍃When allegiance asks the questions
وقتی که وفاداری سوالا رو می‌پرسه

Old freedom twists and turns
اون آزادی قدیمی پیچ‌وتاب می‌خوره

And chokes on codes of honour
و توی قوانین افتخار خفه می‌شه

On the sword of no return
روی شمشیری که برگشتی نداره

☘️And it’s the curse of the traveller
این نفرینِ مسافره

The curse of the traveller
نفرینِ مسافری که

Got a hold of me
منو گرفته

🍁And it won’t let you be
و نمی‌ذاره راحت باشی

And in sleepless nights
و تو شبای بی‌خوابی

You’ll call her name
اسم‌ش رو صدا می‌زنی

🍀And feel loneliness cold to the bone
و تنهایی رو تا مغز استخونات حس می‌کنی

And when the daylight breaks
و وقتی روز می‌شه

This old tired heart aches
این قلب خسته‌ و کهنه درد می‌گیره

🍃To be such a long way, such a long way from home
چون خیلی خیلی از خونه دور شده

And you long for the harbourlights
و دل‌ت برای چراغای بندر تنگ می‌شه

But you’ll never be free
ولی هیچ‌وقت آزاد نمی‌شی

🍂Of the craving for refuge
از اون میلِ پناه بردن

And the call of the sea
و صدای دریا

Always wanting to sell up
همیشه می‌خوای تموم‌ش کنی

🌱But always needing to buy
ولی همیشه هم نیاز داری دوباره شروع کنی

So till the road leads to somewhere
پس تا وقتی جاده به جایی برسه

And that river runs dry
و اون رودخونه خشک بشه

🍃It’s the curse of the traveller
این نفرین مسافره

Ain’t gonna let you be
که نمی‌ذاره راحت باشی

The curse of the traveller
نفرین مسافری که

🍂And it sure got a hold of me
منو حسابی گرفته...
#music 🎶

тнe ѕтrαɴɢeѕт people were oɴce тнe мoѕт ғαмιlιαr!

غریبه‌ترین‌ آدم‌ها، یک روز آشناترین بودند!
⠀
     🍁⃤•

◽️Alone

☂️The noon's greygolden meshes make
All night a veil,
The shorelamps in the sleeping lake
Laburnum tendrils trail.

☂️The sly reeds whisper to the night
A name— her name-
And all my soul is a delight,
A swoon of shame.

■ تنها

☂️تورهای طلایی-خاکستری مه‌تاب
بر سرتاسرِ شب پرده می‌کشند،
فانوس‌های ساحلی در دریاچه‌ی خواب
پیچک‌های آبنوسی را پیِ خود می‌کشند.

☂️نی‌زارهای حیله‌گر در گوشِ شب نجوا می‌کنند
نامی را -نام او را-
و روحِ من یک‌پارچه سرخوش است،
در نشئه‌یی از شرم.

✍️#جیمز_جویس

📝Analysis:

💭 "Alone," a poem characterized by ethereal imagery and introspective undertones, presents a solitary speaker immersed in a tranquil nocturnal setting. The poem's use of the lakeside as a metaphorical backdrop echoes the Romantic era's preoccupation with nature as a source of both solace and longing.

💭The poem's opening lines establish a surreal atmosphere, where the "greygolden meshes" of sunlight at noon cast an ethereal veil upon the night, blurring the boundaries between day and darkness. This liminal space reflects the speaker's own state of mind, a blend of tranquility and longing.

💭The sensory details of the setting—the whispering reeds, the scent of laburnum—evoke a sense of intimacy and communion with nature. The whispering reeds seem to speak a secret, a name that stirs within the speaker's soul, triggering both delight and a sense of shame. This unnamed desire remains elusive, hinted at but never fully revealed, adding to the poem's air of mystery and unspoken longing.

💭The poem's brevity and elliptical language create a sense of ambiguity and open interpretation. It can be read as a meditation on the solitary nature of human existence, the bittersweet longing for connection, or the ephemeral nature of beauty and desire. While it lacks the overt emotional intensity of some of Joyce's other works, "Alone" captures a subtle and evocative moment of introspection, where the boundaries between the self and the external world blur.
#Analysis #poem #james_joyce

🔷️James Augustine Aloysius Joyce (born James Augusta Joyce[a]; 2 February 1882 – 13 January 1941) was an Irish novelist, poet, and literary critic. He contributed to the modernist movement and is regarded as one of the most influential and important writers of the twentieth century. Joyce's novel Ulysses (1922) is a landmark in which the episodes of Homer's Odyssey are paralleled in a variety of literary styles, particularly stream of consciousness. Other well-known works are the short-story collection Dubliners (1914) and the novels A Portrait of the Artist as a Young Man (1916) and Finnegans Wake (1939). His other writings include three books of poetry, a play, letters, and occasional journalism.
#james_joyce #poem

🔷️جیمز آگوستین آلویسیوس جویس ‏(۲ فوریه ۱۸۸۲ دوبلین – ۱۳ ژانویه ۱۹۴۱ زوریخ) نویسنده ایرلندی که گروهی رمان اولیس وی را بزرگ‌ترین رمان سده بیستم خوانده‌اند. (این کتاب که سومین اثر جیمز جویس است در سال ۱۹۲۲ در پاریس منتشر شد) تمام آثارش را نه به زبان مادری که به زبان انگلیسی می‌نوشت. اولین اثرش دوبلینی‌ها مجموعه داستان‌های کوتاهی است دربارهٔ دوبلین و مردمش که گاهی آن را داستانی بلند و با درون‌مایه‌ای یگانه تلقی می‌کنند. او همراه ویرجینیا وولف از اولین کسانی بودند که به شیوهٔ جریان سیال ذهن می‌نوشتند. وی به ۱۳ زبان آشنایی داشت و دست کم به ایتالیایی و فرانسه مسلط بود.
#ادبیات_انگلیسی #ادبیات

╭┈──────「♥️」
╰─┈➤     ••🅻🅞🆅🅴 🅸🆂
           ᴛʜᴇ sᴡᴇᴇᴛᴇsᴛ ᴅɪsᴇᴀsᴇ

        « عِشق شیرین‌ترین بَلایِ جانِ »
‌‌‌‌‌‌‌‌