William Blake

 (28 November 1757 – 12 August 1827) was an English poet, painter, and printmaker. Largely unrecognised during his life, Blake has become a seminal figure in the history of the poetry and visual art of the Romantic Age. What he called his "prophetic works" were said by 20th-century critic Northrop Frye to form "what is in proportion to its merits the least read body of poetry in the English language".  While he lived in London his entire life, except for three years spent in Felpham, he produced a diverse and symbolically rich collection of works, which embraced the imagination as "the body of God", or "human existence itself".

#englishliterature #poem

💭Although Blake was considered mad by contemporaries for his idiosyncratic views, he came to be highly regarded by later critics and readers for his expressiveness and creativity, and for the philosophical and mystical undercurrents within his work. His paintings and poetry have been characterised as part of the Romantic movement and as "Pre-Romantic". A theist who preferred his own Marcionite style of theology, he was hostile to the Church of England (indeed, to almost all forms of organised religion), and was influenced by the ideals and ambitions of the French and American revolutions. Although later he rejected many of these political beliefs, he maintained an amicable relationship with the political activist Thomas Paine; he was also influenced by thinkers such as Emanuel Swedenborg. Despite these known influences, the singularity of Blake's work makes him difficult to classify. The 19th-century scholar William Michael Rossetti characterised him as a "glorious luminary", and "a man not forestalled by predecessors, nor to be classed with contemporaries, nor to be replaced by known or readily surmisable successors".

#englishliterature #poem #author

🔸

ویلیام بلیک شاعر،

عارف و نقاش بزرگ انگلستان در قرن هجدهم است که او را از بزرگ‌ترین شاعران در انگلستان و هم ردیف با شکسپیر می‌دانند. بلیک را فردی انسان دوست، صلح طلب و آزادی خواه می‌دانستند چرا که او اندیشه هایش را بی پروا در آثارش بیان می‌کرد.

▫️عرفان او به طرزی بی بدیل با عرفان اسلامی و به خصوص با اندیشه‌های مولانا شباهت و همسانی دارد. اندیشه‌های عرفانی بلیک که در تضاد با کلیسا و دربار بود، از او در محافل رسمی چهره‌ای منفور ساخته بود، تا جایی که وی را مجنون و دیوانه خطاب می‌کردند.

▫️بلیک نقاشی چیره دست نیز بود و از نقاشی هایش به عنوان مکمل و همراه اشعارش استفاده می‌کرد. از زیباترین و بهترین شعر‌های او می‌توان به «راهب» و «گل آفتابگردان» اشاره کرد.

▫️بلیک در ۲۸نوامبر ۱۷۵۷ در لندن چشم به جهان گشود. او سومین پسر یک جوراب فروش لندنی بود. بدون داشتن معلم و به تنهایی به مطالعه پرداخت و کتاب مقدس، نوشته‌های جان میلتون، متون کلاسیک یونان، متون لاتین، اشعار شکسپیر و بن جانسون را خواند.

▫️بلیک در سال ۱۷۷۱ شاگرد یک حکاک شد. در سال ۱۷۷۹ به عنوان حکاک برای یک کتاب فروش محلی کار می‌کرد. در سال ۱۷۸۴ به تدریج و با کمک یکی از دوستانش توانست یک حکاکی را به طور مستقل برای خود به راه اندازد. او به عنوان حکاک و شاعر به کار خود ادامه داد. بلیک تمام عمر خود را به غیر از سه سال، در لندن سپری کرد. از زمانی که چهار سال بیشتر نداشت، تصاویری ذهنی می‌دید. کارهایش ترکیبی بود از تصاویر ذهنی اش، ظلم و ستم، مرگ، باور‌ها و رویاها.

▫️بلیک در دوازدهم آگوست ۱۸۲۷ چشم از جهان فرو بست. او را در گوری بی نام و نشان در قبرستان عمومی منطقه «بان هیل» به خاک سپردند. پس از مرگ بلیک «وردزورث» در وصف او چنین می‌نویسد: هیچ شکی وجود نداشت که این مرد بیچاره مجنون بود، اما در جنون این مرد چیزی بود که بیشتر از سلامت روانی «لرد بایرون» و «والتر اسکات» برای من جذاب بود.

▫️ویلیام بلیک بی شک یکی از برجسته‌ترین شاعران قرن ۱۸ در انگلستان است. فردی هنرمند، عارف و شاعری که همگان او را نخستین شاعر بزرگ شعر‌های عاشقانه انگلستان می‌دانند. بلیک در حوزه نقاشی نیز فعالیت می‌کرد. او حتی به مدت ۶سال در آکادمی سلطنتی به فراگیری نقاشی پرداخت.
#ادبیاتانگلیسی #ادبیات #شعر

‌  ‌
   ‌ ‌‌Be the author of ur ᴼwn ˢtory

‌ ‌ ‌ نویسنده ی داســــــتـــــــانــــــــِ خودت باش...!

‍💜⃤

🎼 Move on

🎧 Deeperise

🩷 It's over I know that
You and I can't go back
Many words left unspoken
You need some time alone
همه چيز تموم شده، اينو ميدونم
ما ديگه نميتونيم به عقب برگرديم
خيلى حرفها ناگفته مونده
تو به كمى تنهايى نياز دارى

❤️ You and I have to know that
Another day soon will shine
Night will bring the cold back
To your heart and mine
هر دومون بايد اينو بدونيم
يه روز تازه به زودى طلوع ميكنه
شب دوباره سرما رو برميگردونه
به قلب تو و من

🧡 There's no way
I can breathe without you
And your smile
Makes it all so simple
But there's a wall
Around your heart
I cannot get through
هيچ راهى نداره،
كه بتونم بى تو نفس بكشم
لبخند تو، همه ى مشكلات رو آسون ميكنه
اما يك ديوار دور قلبت كشيده شده
كه نميتونم ازش رد بشم

💛 You'll find fault
If it's what you're searching
Break down your walls
Learn how to let go
Or your love
It'll fade away
Why can't we move on?
نقص و خطا رو پيدا ميكنى،
اگه اين اون چيزى هست كه دنبالش هستى
ديوارهاى قلبت رو بشكن
رها كردن رو ياد بگير
وگرنه عشقت محو ميشه
چرا نميشه من و تو پيش بريم؟
#متن_موزيك

📚Daddy

"Daddy" was written on October 12th, 1962, a month after Plath had separated from her husband and moved—with their two small children—from their home in Devon to a flat (apartment) in London. Four months later, Plath was dead, but she wrote some of her best poems during that turbulent period.

#englishliterature #poem

Daddy

You do not do, you do not do   
Any more, black shoe
In which I have lived like a foot   
For thirty years, poor and white,   
Barely daring to breathe or Achoo.

Daddy, I have had to kill you.   
You died before I had time——
Marble-heavy, a bag full of God,   
Ghastly statue with one gray toe   
Big as a Frisco seal

And a head in the freakish Atlantic   
Where it pours bean green over blue   
In the waters off beautiful Nauset.   
I used to pray to recover you.
Ach, du.

In the German tongue, in the Polish town   
Scraped flat by the roller
Of wars, wars, wars.
But the name of the town is common.   
My Polack friend

Says there are a dozen or two.   
So I never could tell where you   
Put your foot, your root,
I never could talk to you.
The tongue stuck in my jaw.

It stuck in a barb wire snare.   
Ich, ich, ich, ich,
I could hardly speak.
I thought every German was you.   
And the language obscene

An engine, an engine
Chuffing me off like a Jew.
A Jew to Dachau, Auschwitz, Belsen.   
I began to talk like a Jew.
I think I may well be a Jew.

The snows of the Tyrol, the clear beer of Vienna   
Are not very pure or true.
With my gipsy ancestress and my weird luck   
And my Taroc pack and my Taroc pack
I may be a bit of a Jew.

I have always been scared of you,
With your Luftwaffe, your gobbledygoo.   
And your neat mustache
And your Aryan eye, bright blue.
Panzer-man, panzer-man, O You——

Not God but a swastika
So black no sky could squeak through.   
Every woman adores a Fascist,   
The boot in the face, the brute   
Brute heart of a brute like you.

You stand at the blackboard, daddy,   
In the picture I have of you,
A cleft in your chin instead of your foot   
But no less a devil for that, no not   
Any less the black man who

Bit my pretty red heart in two.
I was ten when they buried you.   
At twenty I tried to die
And get back, back, back to you.
I thought even the bones would do.

But they pulled me out of the sack,   
And they stuck me together with glue.   
And then I knew what to do.
I made a model of you,
A man in black with a Meinkampf look

And a love of the rack and the screw.   
And I said I do, I do.
So daddy, I’m finally through.
The black telephone’s off at the root,   
The voices just can’t worm through.

If I’ve killed one man, I’ve killed two——
The vampire who said he was you   
And drank my blood for a year,
Seven years, if you want to know.
Daddy, you can lie back now.

There’s a stake in your fat black heart   
And the villagers never liked you.
They are dancing and stamping on you.   
They always knew it was you.
Daddy, daddy, you bastard, I’m through.

✍ѕʸˡᵛᶤᵃ ᵖˡᵃᵗʰ
#Englishliterature
#Poem #SylviaPlath

✏️Summary & Analysis

💭The poem daddy is a dramatic monologue in which a daughter verbally assassinates her father. The poem is a phantasy created out of the poet’s obsessive belief that her father’s pure Prussian ancestry could have made him a Nazi and her mother’s Jewish background might have consigned her to a concentration camp. The tension that develops from this situation is the main spring of the poem.

💭Sylvia Plath’s own note to this poem reads: ‘The poem is spoken by a girl with an Electra Complex. Her father died while she thought he was god. Her case is complicated by the fact that her father was also a Nazi and her mother very possibly part Jewish. In the daughter the two strains merge and paralyze each other. She has to act out the awful allegory once over before she is free of it.

💭Based on the ‘Electra Complex’ of Freudian psychology, the poem presents a situation in which the daughter is ‘in love’ with the father. She simultaneously hates and admires him and the conflicting emotions restrict and dwarf her life to such an extent that she must get rid of the situation by killing him. But first she tries to join him through suicide, later through marriage to a man who shares many of the father’s qualities.

💭The suffocation the poetess suffered due to the Electra complex is identified with that of a foot shut up in a black shoe. The colour black and the shoe are emblematic of the Nazi persecution. The poetess says for thirty years she has lived like a foot in the black shoe daring not even to breathe. The poet confesses that she had to kill her father. But she was absolved from the sin of patricide as her father had died before she had time to assassinate him. The poetess’s ambivalent attitude to the father with its mingled admiration and hate is effectively brought out by the images of ‘marble- heavy, a bag full of god’ and ghastly statue with one grey toe’.

💭"Daddy" is a controversial and highly anthologized poem by the American poet Sylvia Plath. Published posthumously in 1965 as part of the collection Ariel, the poem was originally written in October 1962, a month after Plath's separation from her husband, the poet Ted Hughes, and four months before her death by suicide. It is a deeply complex poem informed by the poet's relationship with her deceased father, Otto Plath. Told from the perspective of a woman addressing her father, the memory of whom has an oppressive power over her, the poem details the speaker's struggle to break free of his influence.

💭Sylvia Plath is most known for her tortured soul. Perhaps that is why readers identify with her works of poetry so well, such as ‘Daddy’. She has an uncanny ability to give meaningful words to some of the most inexpressible emotions. She writes in a way that allows the reader to feel her pain. In this poem, ‘Daddy’, she writes about her father after his death. This is not a typical obituary poem, lamenting the loss of the loved one, wishing for his return, and hoping to see him again. Rather, Plath feels a sense of relief at his departure from her life. She explores the reasons behind this feeling in the lines of this poem.

💭Otto Emil Plath, the poetess’ father immigrated to America from a Polish town. The poetess blindly believed that her father’s pure Prussian ancestry could have made him a Nazi. She says: “I never could talk to you/ the tongue stuck in my jaw/ the tongue stuck in barbed wire snare/ Ich. Ich. Ich. / l could hardly speak’. Barbed wire snare is a reference to the concentration camps where Jews were incarcerates by the Nazis during the World War II. The poetess makes a reference to the trains carrying Jewish prisoners to various concentration camps. She had an obsession that every German she met was her father.

#SylviaPlath #analysis #poet
#Summary #poem #Englishliterature

💭The poetess has always been scared of her father- his Germaneness. She has been afraid of the German air force, Luftwaffe, her father’s gobbledygook, his neat moustache, his Aryan eye. She refers to her father as a Panzer-man . The superiority complex and the savagery and violence of the German race are brought out by the sex and such other images as swastika and ‘boot in the face’. The poetess’ mind was complicated with the fact that her father was a brute German with a brute heart.

💭In the picture she has of her father, he appears to have a cleft in his chin instead of his foot. Sylvia Plath was only eight when her father died. He died while she thought him a God. Yet it was he who tore her pretty red heart into two with his seeming Naziness. At twenty she made an attempt to commit suicide by swallowing a large number of sleeping pills. This attempt of her to join her father ended up in failure. When they rescued her, she tried to join her father by another way: ‘I made a model of you/ A man in black with a Meinkamph look’. The implication is that Sylvia married a man who resembled her father. Thus the poetess obliterates her memories of her father by having a stake driven through the heart of his heartlessness. The verbal assassination of the father by the daughter is complete with the utterance of the words’ Daddy, daddy, you bastard, I’m through’.

What is the main idea?

💭Sylvia Plath uses her poem, “Daddy”, to express intense emotions towards her father’s life and death and her disastrous relationship with her husband. The speaker in this poem is Sylvia Plath who has lost her father at age ten, at a time when she still adored him unconditionally.

What is the metaphor?

💭In “Daddy” and “Lady Lazarus” by Sylvia Plath, a persona is widened to a collective metaphor of herself as a Jewish victim of the Holocaust. This is to illustrate her struggle in defining her identity against the consuming male oppression with which she is faced.

What is the analysis?

💭Sylvia Plath’s poem “Daddy” had very dark tones and imagery including death and suicide, in addition to the Holocaust. Plath wrote about her father’s death that occurred when she was eight years old and of her ongoing battle trying to free herself from her father.

What type of poem?

💭Sylvia Plath’s confessional poem “Daddy” is a disturbing poem about a woman’s relationship with two men: her father and her husband.

#SylviaPlath #analysis #poet
#Summary #poem #Englishliterature

بابا

این شعر در بامداد دوازده اکتبر ۱۹۶۲ سروده شده است، یعنی یک روز بعد از جدائی سیلویا از شوهرش تد هیوز، و حدود پنج ماه قبل از خودکشی موفق سیلویا...

بابا

از تو کاری ساخته نیست
دیگر از تو کاری ساخته نیست، ای کفش سیاه
همانی که سی سال (آزگار)
چون پائی ضعیف (لاغر) و سپید
در آن زندگی کردم
بدون آن که جرئت تنفس و (یا) عطسه‌کردنی بیابم
بابا
بایستی ترا می‌کشتم
اما پیش از آنکه زمانش برسد، تو مرده بودی
همچون سنگی مرمرین، سنگین
در کیسه ای پر از خدا
تندیسی ترسناک با انگشتِ پائی خاکستری
(ورم کرده) همچون گراز دریائی تنومندی در ساحل فریسکو
با سری در اقیانوس پر آشوب اطلس
جائی که رنگ های سبز نخودی به آبی می‌پیوندند
در آب‌های ساحل زیبای “ناست”
دعا می‌کردم که ترا باز یابم
آخ تو، آخ تو.
 
در زبان آلمانی
در شهر لهستانی
که با غلتکِ جنگ با خاک یکسان شده
با جنگ، جنگ، جنگ
اما نام چنین شهرهائی فراوانند
دوست لهستانی من  می‌گوید
از این قبیل شهرها یک یا دو دوجین‌اند
پس من هرگز نمی‌توانم بگویم تو کجا پا به زمین نهادی
در کجا ریشه داری
هرگز نتوانستم با تو حرف بزنم
زبان به کام‌‌‌ام ‌‌چسبیده بود
گویی در تله خارداری گیر افتاده بود
من، من، من، من، من، من، من، من
به سختی می‌توانستم حرفی بزنم
می‌پنداشتم  که هر آلمانی یکی مثل تو است
با آن زبان خشن
قطار، قطاری که مرا همچون یهودی به دوردست‌ها می‌بُرد.
همچون یهودی‌ای به اردوگاه دخا، آشویتس، بلسن.
پس به زبان یک یهودی آغاز به سخن کردم
پنداشتم که کمی یهودی‌ام
برف های کوهستان های تیرول
آبجوهای شفاف وین
دیگر نه واقعی‌اند و نه ناب
با نیاکان کولی مادری‌ام
و با شانس عجیب‌ و‌ غریب‌ام

و بسته‌ای از ورق‌های فال‌گیری، از ورق‌های فال‌گیری
شاید کمی یهودی‌ام.
 
همیشه از تو ترسیده‌ام
با شمایل “نیروی هوائی “‌ات، کلمات نامفهوم‌ات
و با آن سبلت جذابت
و آن چشمان آریائی، آبی شفاف
زره پوش هستی تو، مردی زره پوش
نه خدا، که صلیب شکسته ای
آنچنان سیاه
که هیچ آسمانی در آن نفو‌ذ  نمی‌کند
هر زنی مردی فاشیست را دوست دارد
چکمه‌ای خشن بر چهره‌ای
با قلب بی‌رحمی که تو هستی
بابا، در عکسی که از تو دارم
در کنار تخته سیاهی ایستاده‌ای
با چالی در چانه، بجای شکافی در پا (همچون شیطان)
با اینحال شبیه شیطانی،
مانند سیاهپوستی هستی
که قلب زیبای سرخ مرا
دو پاره کرد.
ده ساله بودم که ترا به خاک سپردند
در بیست سالگی تلاش کردم بمیرم
و بازگردم، بازگردم، بازگردم به تو.
گمان کردم که (بازگشت) استخوان‌هایم کافی است
اما مرا از کیسه بیرون آوردند
و با چسب تکه‌هایم را به هم چسباندند
آنگاه دانستم که دست به چه کاری خواهم زد:
مُدلی از پیکر تو ساختم
مردی در لباس سیاه با چهره ای از “نبرد من”
و عشقی به نیمکت (شکنجه) و پیچ
گفتم آری، آری
حالا بابا، بالاخره کارم تمام شد
تلفن سیاه قطع شده است
و صدائی دیگر بگوش نمی‌رسد
اگر مردی را کشته‌ام، دو مرد را کشته‌ام
هیولائی که می‌گفت تو هستی
و خون مرا یکسال مکید
اگر بخواهی بدانی، برای هفت سال (آزگار)
بابا، حالا می‌توانی دراز بکشی
(همچون دراکولا)
تکه ای چوب در قلب فربه سیاه تو فرو رفته
و روستائیان ترا هیچوقت دوست نداشتند
(قبرت) را لگد مال می‌کنند و رویش می‌رقصند
همیشه می‌دانستند این تو هستی
بابا، بابا، ای حرامزاده،
من کارم تمام شده است.
 #ادبیات #ادبیات_انگلیسی #شعر

رمز گشائی

برخی از مفاهیم این شعر:

▫️عنوان شعر خطاب به “بابا” است، یعنی daddy. شاید از روی قصد شاعر این عنوان را انتخاب کرده است و نه father. تفاوت این دو لغت که یک معنی می‌دهند در این است که واژه اولی کمی صمیمی و خودمانی‌تر است، و دومی عنوانی است که بیشتر فاصله را نشان می دهد. استفاده از واژه صمیمی بابا برای پدرش، شاید به هزل معنای  عکس آن را تداعی می‌کند. این که این دختر ده ساله هنگام مرگ پدرش از او فاصله زیادی داشته است. در حالی که در اولین خودکشی‌اش آرزو داشته که استخوان‌هایش در کنار پدرش دفن شوند.

▫️دو خط اول شعر شاعر از واژه دوم شخص you استفاده می‌کند که اشاره‌ای است به پدرش. به نظر من او پدرش را با کفش سیاهی مقایسه می‌کند که پای دختر خردسالش را سال‌ها، سی سال، به بند کشیده‌ است. نگاه کنید به رنگی که در ارتباط با پدرش در سراسر شعر تکرار می‌شود: سیاه. در واقع با دو سطر آغازین این شعر می‌خواهد بگوید که دیگر تحمل شرایط تحمیلی پدر را نخواهد داشت. نوعی اعتراض است. من آن را با “دیگر کاری از تو ساخته نیست..” ترجمه کردم.

▫️این شعر در بامداد دوازده اکتبر ۱۹۶۲ سروده شده است، یعنی یک روز بعد از جدائی سیلویا از شوهرش تد هیوز، و حدود پنج ماه قبل از خودکشی موفق سیلویا. بعد از جدائی، شاعر در آپارتمان کوچکی در لندن زندگی می‌کرد. یک هفته قبل از خودکشی، در خانه دوست دختر صمیمی‌اش به همراه دو کودک خردسالش فریدا و نیکولاس زندگی کرد و سپس به خانه خود رفت. در صبحگاه آن روز، پس از خواب‌کردن کودکان و باقی گذاردن غذائی برای آنان، سر خود را در فر اجاق آشپزی فرو کرد و پیچ گاز را پیچاند.

▫️این شعر رابطه عشق/ نفرت سیلویا به پدرش است، اما بیشتر وزنه آن به نظر من احساس تنفر و خشم از پدر است که او را در هشت/ یا ده سالگی از دست داد. پدر که منشاء آلمانی دارد در پانزده سالگی به آمریکا مهاجرت می‌کند و در آنجا درس حشره شناسی خوانده و استاد دانشگاه در بوستون می‌شود. او پدر پدرهاست. شاعر از او بعنوان کسی که آلمانی بوده و از هیتلر طرفداری می‌کرده یاد می‌کند. هم زبان، هم شکل و شمایلش، هم ادوات شکنجه و جنگی‌اش، هم به عنوان سرباز نیروی هوائی ارتش نازی ها… حکایت از فرهنگ “خشن” آلمانی می‌کند که دختر از آن بسیار آزار دیده و متنفر است. پدر در روستائی در شرق لهستان که زمانی در قلمروی آلمان بوده متولد شده، جائی که خود روستائیان لهستانی به خاطر آلمانی بودن او و ظلم‌هائی که بر آنها رفته است، از او متنفر‌اند.

#بررسی #ادبیات_انگلیسی #ادبیات #شعر