ای که دست تو بوده مأمن من
دست بی تو وبال گردن من
قتله گاهت شبیه کوچه و من
سپرت می‌شوم به جای حسن

و خم شد تا طفل خود را ببوسد، تير پيش از وى گلويش را بوسيده بود ..

حق بده این‌قدر حالم مضطر است
حنجرت از برگ گل نازک‌تر است

حسین جان؛
من اشک فرو ریخته از چشم فراتم،
بشناس منو، من یکی از گریه‌کناتم...
- امید روزبه.

ارباً اربا دل بابای علی‌اکبر بود

چشم من تار شده یا که تو کوچک شده‌ای
علی‌اکبر! علی‌اصغر شده‌ای در نظرم

خبرش پخش شده، پخش شدی روی زمین
خبرش پخش شده، ریخته‌ای دور و برم

من از این چند برابر شدنت فهمیدم
چقدر کینه به دل داشته‌اند از پدرم

بغلت می‌کنم و از بغلم می‌ریزی
آه بابا! چه کنم با تو و این دردسرم

با چنین ریخت و پاشی که شدی، ممکن نیست
که تو را یک‌نفری تا دم خیمه ببرم

دارد از سمت حرم عمّه‌ی تو می‌آید
ولدی گفتنم انگار رسیده به حرم

أمّا القلوبُ المنکسرة،
العباس کفیلها
؛
‏اما قلب‌های شکسته،
عباس ضامن و سرپرست آن‌هاست

دست من خورد به آبی که نصیب تو نشد

واشد گره از ما به نگاهی به اباالفضل
هربار که گفتیم الهی به اباالفضل
ما کوه گرفتیم به کاهی به اباالفضل

آقای همه ارمنیان جان سن قربان
ای مقصد حاجات گران جان سن قربان

ما را بنویسید بدهکارتر از این
دیوانه و ویرانه و سربارتر از این
ما را بنویسید گرفتارتر از این

می‌گفت فقط  مادرِ من جاندی ابالفضل
می‌گفت به من آذری ایماندی ابالفضل

این کیست علی ابن علی معنی نامش
این کیست که خواندند همه ختم کلامش
این کیست که جبریل گرفته است لگامش

ای جان همه خوش قد و بالایی‌ات آقا
بر روی سرم سایه‌ی آقایی‌ات آقا

خورشید ترین ماهِ شبِ کامل زینب
ای سایه‌ی تو روی سرِ محملِ زینب
بازی مکن امیدِ همه با دلِ زینب

امیدِ لب کودک تبدار نیامد
ای اهل حرم میر و علمدار نیامد

پیش تو کشیدم بدنِ محتضر خویش
دستی به کمر دارم و دستی به سرِ خویش
بگذار که فریاد زنم از جگر خویش

شرمنده شدی آب اگر نیست نباشد
وای از حرمم نامِ تو کافیست نباشد