🔻درباره حاشیه‌ بیانیه جمعی

🔶 خطاب به مردان: همراهی آری، جلوداری نه


🔹شهین غلامی: در چند روز گذشته، فضایی حول بیانیه منتشر شده توسط کنش‌گران و پژوهش‌گران زن درباره جریان روایت‌گری خشونت جنسی شکل گرفته که نیازمند بازاندیشی و توجه است؛ زنانی به این فضاها چه در قالب حمایت و چه نقد پاسخ داده‌اند و واکنش‌هایشان را چه مثبت بخوانیم و چه منفی، فضایی را شکسته و تصویرها را بر هم زده است. در این میان مردانی اعم از کنش‌گر و غیرکنش‌گر، شناس یا ناشناس، با جلوداری و با عَلَمِ حمله یا دفاع، از این سمت بیانیه یا آن سمت بیانیه، به فضایِ گفتگوها گام گذاشته‌اند. شاهد بودیم که شیوه‌های حمایتگری و نقد مردان متاسفانه بر همان الگوی سابق انگ‌زنی، حمله‌های سکسیستی و میساژنی استوار است. این نقدها طیف وسیعی را از: نسبت دادن کنش زنان نویسنده و امضاکننده به متاثر بودن از فضاهای مردانه، انگ‌های امنیتی، ورود به زندگی و حریم شخصی زنان امضاکننده و نسبت دادن عنوان گل‌و‌گشاد و بدون مرز «حامی آزارگر» به این زنان تا توهین‌ به زنان ناقد بیانیه و تمسخر حوزه کارشان در مباحث حساسی چون عاملیت جنسی را شامل می‌شود.

🔹جنبش می‌تو، راویان، حامیان و منتقدانش این حق را دارند که نسبت به حضور مردان در فضاهای گفتگو و در لحظات تنش و مناقشات فمینیستی حساس باشند. چنین حساسیتی نه به معنای حذف یا امکان گفتگو و توافق نداشتن، بلکه انتخاب‌هایی وابسته به موضوع آن هم در موضوعات مهم و حساسی چون آزار جنسی است. پر واضح است که جایگاه مردان در نظام جنسی و جنسیتی و امتیازات خاصی که آنان با توجه به جایگاه‌شان دارا هستند، می‌تواند این انتظار را از آنان ایجاد کند که از دسترسی‌ها و امتیازاتشان برای پایان دادن به نظم هنجار و سرکوب جنسیتی استفاده کنند و به جنبش‌های فمینیستی یاری رسانند.

🔹با این‌وجود، چنین مداخلاتی خالی از مناقشه و به معنای تایید حمایت‌های قیم‌مآب به نفع و له گروه دیگر و جلوداری یا میان‌داری عرصه نزاع نیست. به این معنا که همراهی و همدلی مردان در بازتاب مطالبات و حتی منازعات جنبش فمینیستی اگرچه مثبت و حتی از نظر سیاسی مهم است، اما زمانی که به شکل جلوداری ظاهر و به جای انعکاس صدا صاحب یا نماینده صدای زنان شود، مغایر با ساختن جامعه مطلوبی است که زنان سالهاست برای ساختنش تلاش می‌کنند. جنبش‌های فمینیستی در لحظات بسیاری حضور مردان را به چالش کشیده و آن را فشار و بار مضاعفی دانسته‌اند که در مقاطع حساسی از جنبش‌های فمینیستی، نیروی بسیاری از زنان و اقلیت‌های جنسی و جنسیتی را به جای موضوعات اصلی مورد گفتگو، درگیر حواشی حمایت و حمله‌های بولی‌گر می‌کند. هم‌چنین انتخاب‌ رویکرد «نه گفتن به حمایت و حمله مردسالار» نه به معنای برخورد یا خصومت شخصی با مردان، که برای پاسخگو کردن آنان در مواجهه با موضوعاتی همچون آزار جنسی و دعوت از آنان برای ساختن اشکال متفاوت همدلی و همبستگی توسط جامعه خودشان است.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2023/

🔻درباره انتقادات به بیانیه جمعی

 🔶عاملیت زنانه و روایات خشونت جنسی


✍ستاره سجادی

🔹 بند هفت در بیانیه‌ جمعی در بررسی دو سال جریان روایتگری خشونت جنسی به مسئله «عاملیت» اختصاص دارد. من هم موافقم که به نظر می‌رسد فهم یکسانی از مسئله‌ عاملیت وجود ندارد. در اکثر روایت‌هایی که در چند ماه اخیر منتشر شدند، آزاردیدگان از سر ناچاری در موقعیت خطرناک قرار گرفته‌ و در مواجهه با موقعیت آزار، شوکه شده و یا توان واکنش لحظه‌ای نداشته‌اند، و در نتیجه نتوانستند رضایت نداشتن خود را مستقیما بروز بدهند.

🔹باید اذعان کنم این برای من هم اتفاق افتاده است و احتمالا زنان بسیار دیگری هم تجربه‌ مشابهی داشته‌اند. خیلی از ما به‌خوبی با موقعیت‌هایی از‌این‌دست آشناییم و فکر می‌کنم نه‌تنها باید به این نوع روایت‌ها پرداخت، بلکه باید پیش‌تر رفت و دست به به تحلیل روابط قدرتی زد که باعث می‌شود زنی برخلاف میل باطنی‌ نتواند رضایت نداشتن خود را صراحتا اعلام کند و متحمل خشونت شود. همچنین باید از درک مردسالارانه از رابطه‌ جنسی و فقدان حساسیت و کمبود آموزش نزد بسیاری از مردان نوشت که در چنین شرایطی علیرغم ندیدن نشانه‌های واضح رضایت از جانب طرف مقابل، صرفا بر اساس میل خود پیشروی می‌کنند.

🔹ممکن است ما هیچ سطحی از رابطه‌ جنسی را نخواهیم و خشکمان بزند و متحمل خشونت شویم، ولی ممکن است خود فعالانه شروع‌کننده‌ رابطه‌ جنسی باشیم (عاملیت تام و تمام) و باز متحمل خشونت جنسی شویم. ممکن است از خود عاملیتی نشان دهیم و خشونت متوقف شود و یا نشود. ممکن است بعد از خشونت از طریق دوستی‌ها و شبکه‌های حمایتی در فضای غیرآنلاین جلوی آزارگر بایستیم و یا ممکن است تحت سلطه‌ شریک جنسی/عاطفی قدرتمندی باشیم و تا مدت‌ها خشونت اعمال‌شده را نبینیم و یا حتی آن را انکار کنیم. ممکن است به خشونت تن بدهیم تا امتیازاتی در محل کار یا فعالیت‌های هنری خود بگیریم. (عاملیت امری نه لزوما مثبت و مقدس، بلکه انسانی است.) و ممکن است فارغ از مرد بودن و زن بودن با آزارگر خود در موقعیت قدرت پیچیده‌‌تری باشیم.

🔹چیزی که در صفحه «می‌تو موومنت ایران» (مخصوصا در ماه‌های اخیر) بیشتر دیده می‌شود، یکپارچگی این روایت‌ها است. این نه نقدی به خود راویان -آنچنان که در انتقادات و حملات این چند روز دیده می‌شود- بلکه نقدی متوجه غیر تکثرگرایی در بازنمایی عاملیت در روایت‌های منتشر‌شده است. در واقع اگر در کنار روایت‌های سلب عاملیت، روایت‌هایی که زنان در آنها امکان بروز عاملیت داشته‌اند هم منتشر کنیم با فرهنگ قربانی‌نکوهی جنگیده‌ایم.

🔹 ما در یک جریان روایت‌گریِ همه‌گیر نیازمند به تصویر کشیدن بروز و یا سلب اشکال مختلف عاملیتیم و گرنه در دامی می‌افتیم که وضعیت عاملیت زنانه را در خشونت جنسی فقط با نبودِ آن توضیح دهیم و این به معنای این خواهد بود که انگار خشونت جنسی تنها زمانی اتفاق می‌افتد که زنان ناچارند در شرایط آزار بمانند و یا وقتی که قدرت تقابل و مقاومت ندارند.

🔹یا به قول سارا احمد: «وقتی زنانگی مترادف با شکنندگی تعریف شود، وقتی در توضیح آن‌‌چه که برای زنی اتفاق افتاده یا [توضیح اینکه] چه کاری می‌توانسته یا نمی‌توانسته انجام دهد از «شکنندگی» استفاده می‌کنیم، آن‌گاه پیامد اعمال قدرت به عنوان دلیل آن دیده می‌شود. با زنان محتاطانه‌تر و حساس‌تر رفتار می‌کنیم، چون شکننده‌اند؛ چون با زنان محتاطانه‌تر و حساس‌تر رفتار می‌کنیم، آن‌ها شکننده‌اند. سیاست آن چیزی ا‌ست که میان این دو «چون» اتفاق می‌افتد.»

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2025

🔻نکاح اجباری و ناپدید شدن زنان معترض در افغانستان

🔶 «زنان برده جنسی شما نیستند»


🔹دیدبان آزار: در روزهای اخیر تصویر یک «بیل» به یکی از اصلی‌ترین محتواهای منتشر شده از سوی کاربران افغانستانی در شبکه‌های اجتماعی بدل شده است. ارجاع تصویر اما به یک اتفاق تلخ و تکان‌دهنده است؛ به ویدیویی که الهه دلاورزی، دانشجوی رشته پزشکی در افغانستان منتشر و سعید خوستی، رئیس پیشین مطبوعات و روابط عمومی وزارت کشور افغانستان را متهم به «تجاوز و نکاح اجباری» کرد.

🔹 الهه دلاورزی، دانشجوی رشته پزشکی دانشگاه کابل و دختر یکی از ژنرال‌های نیروهای امنیتی پیشین افغانستان است. الهه می‌گوید که خوستی بعد از آزادی، بدون رضایت او، مراسم عروسی راه انداخته و او را به خانه‌اش در کابل برده است. این زن جوان تصاویر از آثار شکنجه و جراحت‌هایی که بر بدن داشت، منتشر کرد و گفت که خوستی بارها او را به بدترین شکل ممکن با چاقو، کابل و حتی گاز گرفتن شکنجه کرده است.

🔹الهه دلاورزی، در ویدئویی گفت که از آپارتمانی در کابل صحبت می‌کند و طالبان پس از تلاش برای فرار از کشور او را در آنجا محبوس کرده‌اند. او در این ویدیو درخواست کمک کرد: «اینها ممکن است آخرین کلمات من باشد. او مرا خواهد کشت، اما بهتر است یک بار بمیرم تا هر بار بمیرم.»

🔹در مقابل، اکانت کاربری که منتسب به محکمه تحت کنترل طالبان است پس از انتشار ویدئوی الهه دلاورزی، در توییتی نوشت که الهه به دستورعبدالحکیم حقانی، قاضی القضات، به اتهام افترا بازداشت شده است و به زودی طبق قوانین شرعی محکوم خواهد شد.

🔹 اما ویدیوی الهه به طور گسترده در گروه‌های فیس‌بوک، توییتر و واتس‌اپ به اشتراک گذاشته شد. گروه اتحاد و همبستگی زنان افغانستان، کارزار انتشار ویدیو و عکس در حمایت از الهه دلاورزی و دیگر زنان افغان را به راه انداخت. زنان عضو این گروه در یک گردهمایی حمایت خود را از الهه و دیگر زنانی که در یک سال گذشته به ازدواج با اعضای طالبان وادار یا به اشکالی مرموز ناپدید شده‌اند، اعلام کردند.

🔹این زنان، سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا را مخاطب قرار داده و در دستنوشته‌هایشان نوشته‌اند که سکوت این نهادها در مقابل ماجرای الهه، ننگ‌آور است. در یکی از این دستنوشته‌ها، تصویر بیل نمادی از ایستادگی در برابر ظلم دانسته شده و شعاری دیگر ازدواج اجباری را به عنوان یک جنایت معرفی می‌کند.

🔹همچنین «جهادالنکاح تا به کی؟» و«زنان برده جنسی شما نیستند»، از مهم‌ترین شعارهای این گردهمایی بوده‌اند. این زنان در ویدیوهای خود، خطاب به مسئولان سازمان‌های حقوق بشری بین‌المللی گفتند: «تصور کنید کسی با دخترانتان به اجبار ازدواج کرده است یا دخترانتان شکنجه شده‌اند، به آن‌ها تجاوز شده است یا بی‌سروصدا ناپدید شده‌اند؛ شما چه می‌کنید؟»

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2027

«طرد و مقاومت زن کنشگر در دانشگاه»

🖋️ فرشته طوسی

چندین دهه است که دانشگاه در ایران میانجی مهمی در اجتماع شناخته می‌شود. اما آیا این نهاد توانسته در رابطه با دانشجو فارغ از تمایزگذاری از یک سو و تحمیل‌ نکردن قواعد همسان‌ساز از سوی دیگر عمل کند؟ اعمال قدرت در این نهاد و جنبش‌های برآمده از آن چگونه بر «زن دانشجوی کنشگر» تأثیر گذاشته است؟
نظریه‌پردازی، هر اندازه خرد و کوچک، نمی‌تواند خارج از میدان عمل رخ دهد. تماشاچی از بازیگران تئاتر متمایز است. برای همین در بدو امر باید مشخص کرد که چگونه قرار است پیوندی میان تئوریک و پراتیک برقرار شود. تجربه و کنش در درون یک میدان مشخص، زاویۀ دید را برای هر‌گونه تئوری‌پردازی دگرگون می‌کند. کنشگر نمی‌تواند بیرون از دایرۀ نظریه به کنش خود معنا ببخشد و نظریه‌پرداز هم نمی‌تواند خودش را نظاره‌گری صرف بنامد، چرا که در این صورت یا ایده‌ای ناقص و ضعیف زاده می‌شود و یا کنشی که نمی‌تواند مازادی داشته باشد.

نظریه‌های فمینیستی، در کنار تجربۀ زیستۀ افراد و بیان روایات، می‌تواند به شناخت بیشتر رویدادهای تبعیض‌آمیزی کمک کند که پیوسته در حال رخ دادن است. اما صورت‌بندی این رویه‌ها بدون این نظرگاه ناممکن یا بسیار دشوار است. از درون همین وضعیت است که تازه مسئله ساخته می‌شود: زمانی که زن دانشجو، با خودآگاهی نسبت به وضعیت خود، تصمیم به کنشگری در دانشگاهی می‌گیرد که همانند دیگر نهادها از ساختار مرد‌سالار حاکم تعذیه می‌کند.
در ‌واقع، زمانی که زنانْ فمینیست می‌شوند، اتفاق تعیین‌کننده این است که می‌توانند واقعیات را از موضع دیگری ببینند، از جایگاه خودشان به‌عنوان سوژه. فمینیسم یک تفسیر سیاسی از شرایط زن بودن است و بر شناختن آن شرایط به‌عنوان مبنایی برای هویت سیاسی اصرار می‌ورزد.

در همین نقطه و در ادامۀ این فعالیت‌هاست که این ارادۀ کنشگری می‌تواند در دو ساحت مورد بررسی قرار گیرد. اول اینکه چگونه خود نهاد دانشگاه، با توجه به سازو‌کارهایی که در درونش وجود دارد، به فعال دانشجویی زن فشار وارد می‌کند و دوم اینکه چگونه جنبش دانشجویی به این ساز‌و‌کارهای طرد و حذف در درون خود دامن می‌زند.

این مطلب را در شماره ۴۵ مجله «زنان امروز».

لینک خرید این شماره:
https://store.zananemrooz.com/

🔻چاقی‌هراسی و چاقی‌آزاری: بخش دوم

🔶 صدای بزرگ و چاق من، سلاح من است


✍نیلوفر حامدی

🔹 «اصلا چه کسی می‌خواهد به یک زن چاق تجاوز کند؟» احتمالا این جمله را از سوی عده‌ای در واکنش به روایات خشونت جنسی شنیده باشید. جمله‌ای برآمده از کلیشه‌های جنسیتی که استانداردهای زیبایی و لاغری را حتی در مواجهه با گزارش‌های آزار جنسی از سوی زنان، بازتولید می‌کند و افراد گوینده آن با ناباوری هرچه بیشتر به آنها می‌نگرند.

🔹کاربری با عنوان «دوست چاقِ شما» در سایت Upwotthy، از این نوشته که آزار جنسی برای زنان چاق به مراتب بیشتر از زنان لاغر است: «ما زنان چاق بیشتر با آزار جنسی و تمسخر مواجه می‌شویم. غریبه‌ها مدام در خیابان به من نزدیک می‌شوند تا بگویند چاق هستم. گاهی اوقات به من می‌گویند که اگر آدم بهتری بودم چاق نمی‌شدم. برخی فریاد می‌زنند که من نباید صورتم را در جمع نشان دهم. این‌ها آزار جنسی است؛ شبیه زمانی که از افراد ترنس می‌پرسند در شلوارشان چه چیزی دارند. یا وقتی به سیاهان می‌گویند که به کشورشان برگردند. یا زمانی که زنان روسروی‌به‌سر را متهم به تروریست بودن می‌کنند. برای کشف ریشه‌های این خشونت، نمی‌توانیم فقط به داستان‌هایی که شبیه داستان خودمان هستند گوش دهیم، باید فراتر از تجربیات خود حرکت کنیم و به داستان‌هایی که برای ما ناآشنا هستند هم گوش دهیم.»

🔹 «مگان دی‌ماریا»، نویسنده و خبرنگار سایت «گلامور» که در حوزه چاقی‌هراسی قلم می‌زند با اشاره به متلک‌هایی که خودش و بسیاری از زنان دیگر در خیابان‌ها می‌شنوند، ادامه می‌دهد: «"شبیه گالون شیری"، "چقدر گنده‌ای با اون کون چاقت"، "چطوری با اون پاهای گنده جوراب شلواریت پاره نشده؟" این‌ها بخشی از جملاتی است که در خیابان‌ها می‌شنوم. صرفا به این خاطر که به عنوان یک فرد چاق جرات کرده‌ام در انظار عمومی حاضر شوم. این تجربیات نشان می‌دهد که افراد چاق چقدر احساس می‌کنند که بدن آن‌ها نه تنها از نظر زیبایی‌شناختی غیرقابل‌قبول است، بلکه حتی به خودشان تعلق ندارد.»

🔹او معتقد است باید این فضا به زنان دارای اضافه وزن داده شود که بتوانند از تجریباتشان حرف بزنند: «این روزها، یاد گرفتم که چگونه صدای رهگذران بی‌ادب را با تکیه بر دوست‌داشتن خودم و داشتنِ حس مثبت نسبت به بدنم مدیریت کنم. احساس می‌کردم بیشتر بر واقعیت کنترل دارم. مثل اینکه واقعا برای خودم زندگی می کردم. نه به این معنا که بیشتر فست‌فود بخورم اما مثلا در لباس ورزشی۶ راحت‌تر از زمانی بودم که لباس‌های سایز کوچک و تنگ می‌پوشیدم. با این کار به دیگران جرات بیشتری می‌دادم که نظرات ناآگاهانه خود را به اشتراک بگذارند. مهمتر از همه، یافتن روایت‌های افراد دیگری بود که چاقی‌هراسی را تجربه کرده بودند.»

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1955

🔹امروز سه‌شنبه پانزدهم شهریورماه ۱٤۰۱، جمعی از زنان و فعالان جنبش زنان و اجتماعی شهر مریوان در اعتراض به امنیت‌ نداشتن زنان در جامعه، مقابل دادگاه انقلاب این شهر با حمل پلاکارد و سردادن شعار، خواستار تامین امنیت برای زنان شدند.

🔹آنطور که کانال تلگرامی کوله‌برنیوز گزارش داده، زنان معترض مریوانی شعار «ما امنیت می‌خواهیم» را پس از آن سر دادند که روز دوشنبه خبری مبنی بر خودکشی یک زن در این شهر به علت متحمل شدن آزارهای جسمی و جنسی منتشر شده بود.

🔹دادستان مریوان گفته این زن برای فرار از دست مردی که به قصد تعرض وارد خانه او شده، خودش را از پنجره خانه به پایین پرت کرده و حال او وخیم است. به گفته او، این مرد بازداشت شده است.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

🔻روایتی از آزار در بستر رابطه عاطفی نابرابر

🔶 تا سال‌ها نتوانستم لذت جنسی را تجربه کنم


🔹تا پیش از این من اصلا به این فکر نکرده بودم که روایت خود را منتشر کنم، چون شبیه هیچ‌کدام از روایات تجاوز و تعرض‌هایی که منتشر می‌شوند نبود. اما متن ستاره سجادی و بحث عاملیتی که مطرح کرد بسیار مهم است. من این روایت را به دو دلیل می‌نویسم. نخست، نفس روایت کردن از خشونت است که موجب آگاهی‌بخشی و البته ایجاد ساختارهایی برای مقابله با خشونت خواهد شد. اگر چه چنین ساختاری به سرعت و بدون موانع ایجاد نخواهد شد، اما من به قدرت کلام و اثرگذاری آن بر گفتمان جامعه معتقدم و معتقدم همه روایت‌ها، ارزش بازگویی دارند. و بعد از آن روایت کردن خشونتی است که در لایه‌های عاطفی، اجتماعی و فرهنگی پیچیده شده است.

🔹خشونتی که می‌خواهم از آن بگویم، نیازمند شنیدن بستری است که من و طرف آزارگر در آن قرار داشتیم. موقعیت ما در لفظ، دوست‌دختر / دوست‌پسر بود. اما در واقعیت جایگاه طرف مقابل برابر جایگاه من نبود. من دختری ۱۸ ساله بودم، که تجربه‌ام در رابطه جنسی نزدیک به صفر بود و البته آگاهی‌ام از بهداشت جنسی زیر صفر. من نه از بیماری‌های جنسی چیزی می‌دانستم، نه از شرایط امن رابطه و نه حتی بدن خود را به درستی می‌شناختم. نه می‌دانستم ارضای جنسی چیست و چطور اتفاق می‌افتد و نه حتی هنوز آن قدر خودارضایی کرده بودم که این‌ها را بفهمم. طرف مقابل مردی ۳۲ ساله بود، ساکن و بزرگ‌شده تهران، و من به‌تازگی از شهرستان به تهران نقل‌‌مکان کرده و مستقل از خانواده زندگی خود را آغاز کرده بودم. در آغاز شور و اشتیاق جوانی، که همه چیز را تحت‌تاثیر خود قرار می‌دهد، من با این مرد وارد رابطه شدم. در‌حالی‌که شناخت درستی هم از او نداشتم اما شور جنسی بین ما جریان داشت.

🔹زمانی فرصت آن فراهم شد که ما با هم شب را در مکانی بگذرانیم. اما خانه‌ای که در آن بودیم، برای من به شدت ناامن بود. در حال حاضر، هرگز قبول نخواهم کرد که در چنین مکانی که آرامش خاطری در آن ندارم، با کسی سکس داشته باشم. اما آن زمان درک نمی‌کردم که چرا و چگونه امنیت یکی از مهم‌ترین بخش‌های سازنده یک سکس سالم است. من نمی‌دانستم، آیا یک مرد ۳۲ ساله هم نمی‌دانست؟ الان می‌گویم لابد نمی‌دانست، اما تجربه او از من بیشتر بود، و در آن موقعیت نابرابر، شاید او بود که باید این فضای امن را برای هر دو نفرمان ایجاد می‌کرد. زمانی که در رختخواب قرار داشتیم، آن قدر سریع به کندن لباس‌ها رسیدیم که من هنوز تحریک جنسی نشده بودم. شاید بپرسید چرا چیزی نگفتم. ساده است. من نمی‌دانستم سکس چیست. تا به حال هیچ آموزشی ندیده بودم. تنها جایی که سکس دیده بودم، پورن بود که در آن زنان و مردان به راحتی و بدون عشق‌بازی چندانی به دخول می‌رسند. من فکر می‌کردم سکس همین است.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2026/

🎥زنان در آتش، می‌سوزند، خاکستر می‌شوند اما دوباره متولد نمی‌شوند

✍🏻امتداد-نیلو فر حامدی: اینجا پدرها و مادرها در سکوت عزاداری می‌کنند، مبادا آبرویی خدشه‌دار شود. حتی اگر عزیزشان در آتش بسوزد و خاکستر شود. این گزارش، قصه ژاله، زیبا و کُبار، سه زن جوانی است که در روستاهای مجاور یکدیگر زندگی می‌کردند، اما یک روز، آتش را به جای زندگی برگزیدند.

🔺گزارش شرق در اینباره را نیز اینجا بخوانید

🎥تدوین گر: سارا زارع

#امتداد
@emtedadnet

 🔶«من هم» و رهایی جنسی


✍نویسنده: ریچارد شوبرت
ترجمه از آلمانی: یوهان واینکرن و استیو سیوارد

🖊برگردان: فاطیما ترابی

برگردان: فاطیما ترابی

🔹حلقه‌های لیبرال، علت ظاهری بی‌اعتمادی‌ خود به جنبش #من_هم را پدید آمدن نوع جدیدی از نفی کام‌جویی اعلام کرده‌اند، اما این کارزار اصلاً رابطه علی و معلولی‌ از هیچ نوع با نفی لذت‌جویی ندارد. این جنبش، ناخواسته پتۀ جامعۀ غرب را بر آب افکند و و همزمان ازهمدستی مردسالاری و نئولیبرالیسم پرده برداشت. این جنبش گواهی بود بر این که پدرسالاری نه اهریمنی است برخاسته از شرق که همراه پناهجویان، غیرقانونی وارد غرب شده باشد و زن ساده سفیدپوست را فریفته باشد، و نه لولویی است که فمینیست‌های سلیطه مدت‌ها پیش شکستش داده‌ باشند، بلکه در حقیقت بختکی است که سرمایه‌داری به ظاهر لیبرال بهترین اتاقش را برای اقامت در اختیارش قرار داده است.

🔹علت ناتوانی خطرناک ما در تمایز قائل شدن میان تعرض جنسی و اغواگری لذت‌جویانه، فقط سرگردانی تاریخی و لاینحل انسان میان میل، نیاز و ناز نیست، بلکه ریشه این مشکل در مردمحوری میل جنسی است که هم مرد و هم زن را از خواسته‌های واقعی‌شان محروم می‌کند. باید دید چگونه به جایی رسیده‌ایم که اگر زنان، این مسئولان دائمی ارضای میل جنسی مردان، نخواهند مردان حقی نسبت به آنان داشته باشند، به داشتن تفکرات پاک‌دینانه و نفی آزادی جنسی متهم می‌شوند، و چرا زنان که ظاهرا در دنیای روشنفکر غرب مدت‌ها است دیگر ابژه نیستند احساس نیاز می‌کنند همه‌جا اسپری فلفل و نشان‌های نه گفتن همراه داشته باشند؟ چه چیز آنان را مجبور می‌کند مدام در این وضعیت توان‌فرسای واکنشی باشند؟

🔹جنبش #من_هم ثابت کرد توهم برابری شانه‌به‌شانه دو جنس دروغی بیش نیست و این حقیقت سرکوب‌شده و دردناک را برملا کرد که مسیر پیشرفت بسیاری از زنان آکنده از انواع تحقیر بوده است. از جنبش #من_هم این درس را نیز آموختیم که پدرسالاری یکپارچۀ جهانی نه‌تنها از ریو تا جاکارتا را در نوردیده، بلکه از لس‌آنجلس آغاز می‌شود و فرانکفورت و استکهلم را نیز در سیطرۀ خود دارد.

#من_هم
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2000/