گزارش صدای نو- مبارزات زنان در ایران همچنان ادامه دارد، سپیده رشنو را از یاد نبریم

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews

🔻نشست مجازی دیدبان آزار

🔶زنان افغانستان؛ یک سال پس از سیطره طالبان

🔹این نشست مجازی روز جمعه ۲۸ مرداد در همین صفحه در اینستاگرام برگزار می‌شود.

سخنرانان:

▪️عطیه مهربان، فعال حقوق بشر

▪️فریحه ایثار، کنشگر حقوق بشر و‌ مسایل اجتماعی

▪️زهرا سپهر، حقوقدان و فعال حقوق بشر

▪️معصومه امیری، داستان‌نویس و سردبیر نشریه‌ سیندخت (نشریه زنان افغانستانی ساکن ایران)

▪️زهرا حق‌پرست، فعال حقوق بشر و سرگروه جنبش اعتراضی اتحاد و همبستگی زنان افغانستان

▪️سپیده سالاروند، پژوهشگر اجتماعی و فعال حقوق کودکان

▪️سحر فطرت، کنشگر فمینیست


#دیدبان_آزار

@harasswatch

#افغانستان #زنان_افغانستان

🔻برای سپیده رشنو

🔶 به تو قول می‌دهم دیگر آن زن سابق نیستم


🔹زن جوان، یک روز معمولی در مسیر قراری کاری بوده، یا اصلا به خانه بازمی‌گشته یا قرار ملاقاتی با دوستانش در کافه داشته است که زندگی‌اش ناگهان دگرگون می‌شود. او اکنون یک ماه است که در بازداشت به سر می‌برد. من نه تابش را دارم و نه توانش را که تصور کنم بر او چه گذشته است. من حتی از نگاه کردن به چهره رنجور و چشم کبودش هم امتناع کردم. من از فکر کردن به اینکه پای باندپیچی شده او از چه خبر می‌دهد هم به خودم می‌لرزم.

🔹تمام این سال‌ها، از همان کودکی که مانتو و مقنعه‌های تیره را سرمان کردند و حتی نمی‌گذاشتند سر کلاس درشان بیاوریم، به این ستم عادت داده شدیم، پذیرفتیمش، با آن کنار آمدیم. یا شاید هم عادت نکردیم و به همین دلیل است که هنوز به وضوح صدای مدیر مدرسه را که بدلیل «بدحجابی» و «پوشش نامناسب» جلوی دانش‌آموزان دیگر «خراب» خطابم کرد، در ذهنم می‌شنوم و هربار با یادآوری آن بدنم منقبض می‌شود.
وقتی در خیابان، گشت‌های ارشاد زنان را سوار ون‌های سبز می‌کردند تا از آن‌ها تعهد بگیرند که دیگر آرایش نکنند و مانتوی کوتاه نپوشند و چه و چه، یا اصلا بازداشتشان می‌کردند و می‌بردند، بسیاری از ما از جمله خود من، یاد گرفته بودیم مسیرمان را عوض کنیم که گیر نیفتیم.

🔹چند روز پیش از ایستگاه مترو که پیاده شدم زنی چادری تذکر داد: «این چه وضعی است؟ حجابت رو درست کن.» به‌طوری بی‌سابقه، با تمام وجودم صدایم را بالا بردم: «چرا دست از سر ما بر نمی‌دارید؟ سپیده رشنو را به زندان انداختید کافی نبود؟» زن چیزی نگفت و پی مسیرش رفت. اما من آرام نمی‌شدم. دست خودم نبود. نمی‌توانم موقعیت روانی آن لحظه را توضیح بدهم. انگار که در یک لحظه متوجه شده باشید که دیگر به اینجایتان رسیده است.

🔹آنچه که به سر سپیده آمده است برایم روشن کرده که همین تذکرهای روزمره حجاب از سوی شهروندان دیگر، چطور از وضع موجود تغذیه می‌کند و مقوم آن است. این گفت‌وگویی شهروندی و مسالمت‌آمیز میان دو سبک زندگی متفاوت نیست. این هم‌دستی با قدرتی است که ما را اینچنین تحقیر و سرکوب کرده است. اینها را نوشتم به بهانه سپیده و اصلا برای سپیده: «به تو قول می‌دهم که دیگر آن زن سابق نیستم. دیگر هیچ‌کدام از این بلاهایی که سرمان می‌آید برایم جزئی ناگزیر از زندگی روزمره نیست. به تو قول می‌دهم که سختی‌هایی که این روزها کشیدی و می‌کشی بیهوده نبوده است. اراده و عزت نفس تو و دیگرانی مثل تو، مسری است سپیده. و من تردید ندارم که تو به عده زیادی سرایت کرده‌ای.»

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2014

🔴 به گفته برخی خبرگزاری ها رئیس شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب اسلامی تهران از برگزاری جلسه تفهیم اتهام سپیده رشنو خبر داده است.

📌خانم رشنو نویسنده و ویراستاری است که در هفته پایانی تیرماه، به دلیل اعتراض به رایحه ربیعی، زن محجبه‌ای که به او تذکر حجاب داده بود، دستگیر شد.
بر اساس این گزارش وی گفته «با توجه به کیفرخواست صادره و ارجاع پرونده به این شعبه، در اجرای قانون آیین دادرسی کیفری و الزام قانون‌گذار به ابلاغ کیفرخواست، متهم از زندان احضار شده و در شعبه مذکور، مفاد کیفرخواست صادره از سوی دادسرای عمومی و انقلاب تهران به وی ابلاغ شد.»

📌رئیس شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب گفته خانم رشنو «متهم از مفاد پرونده، اتهامات و ادله انتسابی که دایر بر اجتماع و تبانی به قصد ارتکاب جرم علیه امنیت کشور ازطریق ارتباط با افراد خارج‌نشین و فعالیت تبلیغی علیه جمهوری اسلامی و تشویق مردم به فساد و فحشا بود، آگاه شد تا جهت دفاع از خود، با توجه به مفاد کیفرخواست صادره، در جلسه رسیدگی آمادگی لازم را کسب کند.»
👉🏻 @BashgaheZanan 👈🏻

🔹مجله زنان امروز در آخرین شماره خود، نشستی با هیئت پنج نفره منتخب ۸۰۰ زن سینماگر (ترانه علیدوستی، هانیه توسلی، غزاله معتمد، مارال جیرانی، سمیه میرشمسی) داشته است. در این نشست از مباحث مطرح شده در بیانیه و مواضع گروه صحبت شده است. فرشته حبیبی، نویسنده این مطلب در زنان امروز می‌نویسد: «موضوع بیانیه برآمده از تجربە زیسته زنان در سینما و معطوف به این سه محور بود: اعتراض به خشونت و آزار در محیط کار، تقاضای ایجاد کمیته‌ای برای رسیدگی به شکایات، و تلاش در زمینە تحقق محیطی امن در سینما برای زنان.»

🔹چالش‌هایی که این زنان از پیش از انتشار بیانیه تاکنون پشت سر گذاشته‌اند، شکاف‌های ایجاد شده، پشت کردن برخی از هم‌قطاران، حملات، تهدیدها، همبستگی‌ها و ایستادن‌ها، خطاها، انتقادات و پیشنهادات مطرح‌شده، همگی تجربه‌هایی است که ثبت آن در تاریخ جنبش مبارزه با خشونت علیه زنان ضرورت دارد. پافشاری این زنان بر استقلال کمیته پیگیری آزار جنسی از تمامی روابط مالی، مافیایی و نهادهای قدرت، یکی از مهم‌ترین تلاش‌های فمینیستی این گروه پنج نفره بوده است که علی‌رغم تهدیدهای صنفی و امنیتی بر آن ایستادند. نفس این تلاش‌ها فارغ از نتیجه، دستاوردی ماندگار برای جنبش زنان و در امتداد آن است. همانطور که خود هیئت پنج نفره نوشته بود: «آگاهی امروز خود را مدیون تلاش‌ها و شجاعت‌های زنان پیش از ما برای رفع تبعیض می‌دانیم. این یک روند آموزشی در حال کنش است که ما هم خود را بخشی از آن تعریف می‌کنیم.»

🔹هیئت پیگیری مطالبات بیانیه ۸۰۰ زن، پس از برگزاری جلسات متعدد، به کمک تیمی از حقوقدانان ««آیین‌نامه منع خشونت جنسی/جنسیتی علیه زنان سینما و تئاتر» را تدوین کرد. متن این بیانیه در صفحه اینستاگرام ۸۰۰ زن منتشر شد. در نهایت پس از سنگ‌اندازی‌ها و چالش‌های متعدد صفحه ۸۰۰ زن اعلام کرد در تاریخ ۹ مردادماه ۱۴۰۱، یک نسخه از متن نهایی آیین‌نامه به خانه سینما و یک نسخه به خانه تئاتر ارائه و در دبیرخانه آن دو خانه ثبت شد. همچنین در نامه‌ای خطاب به مدیران این دو‌ خانه، آقایان شاهسواری و نعیمی‌ذاکر، هیات پنج نفره‌ پیگیری، خواستار تشکیل جلسه‌ای‌ برای تصویب نهایی این آیین‌نامه شد.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

🔺️چرا بیانیه  ۸۰۰ زن نوشته شد؟
بخش اول- گفتگو با غزاله معتمد

🔹️"خشونت سیستماتیک علیه زنان بخشی از دنیای سینما است و  ما باید برای خودمان و صداهایی که به جایی نمی رسد، فکری کنیم."
«چرا پذیرفتن حرف‌های ما اینقدر سخت است؟ شورای صیانت خانه سینما تخصصی در حوزه خشونت جنسی و جنسیتی ندارند»

🔹️این بخشی از گفتگو «شبکه شرق» با و غزاله معتمد (طراح صحنه و لباس)، یکی از اعضای هیئت پنج نفره 800 زن است. 

مشروح این گفت‌وگو را در سایت شرق ببینید:
https://www.sharghdaily.com/fa/tiny/news-853500

@sharghdaily
sharghdaily.com

از تریبون زمانه - بیانیه‌ای جمعی؛ نگاهی به دو سال جریان روایتگری خشونت جنسی
ما باور داریم اگر می‌تو بتواند فضای درونی خود را گشوده کند و راه را برای بحث و جدل‌های جدی هموار کند، امکان بسط و گسترش فضا (در مقابلِ بستن و متصلب‌کردن آن) فراهم می‌شود؛ تنها در این بستر است که جریان می‌تو امکان فراتر رفتن از ظرفیت‌های کنونی خود و تبدیل شدن به جریانی «اجتماعی» را خواهد داشت و از خطر انحصارگرایی و هویت‌طلبی در امان خواهد ماند.

ادامه مطلب

@RadioZamaneh | رادیو زمانه

🔶زنان؛ حامیِ حق حیاتِ متجاوزان


▪️بخش اول

✍مهسا غلامعلی‌زاده

🔹 مستحقِ مرگ شدن، در تاریخِ جرم‌شناسی و حقوق عمومی به کرات مورد پرسش و گفت‌وگو قرار گرفته است. اینکه ما پاسخ برخی از کنش‌های انسانی را محرومیت آن انسان از زندگی بدانیم در لحظاتی بسیار بدیهی جلوه می‌کند. شکنجه‌گری که ابایی از سال‌ها اذیت و آزارِ زندانیان ندارد، دیکتاتوری که دستانش به هنگام امضای قتل و غارت مردم نمی‌لرزد، قاتلی که ضجۀ مقتولانش، ذره‌ای از ارادۀ کشتن را خدشه‌دار نمی‌کند و بله، متجاوزی که رحمی در تحمیل درد و رنج به تن و روانِ قربانیانش ندارد.

🔹خشمِ ما به یقین، قابل توضیح اما بدون ‌شک غیر قابل‌ توجیه است. فهم این خشم و پذیرفتنِ بروزِ آن در واکنش به چنان جنایت‌هایی امری کاملا متفاوت با توجیه‌پذیر بودن و عمل کردن به تبعِ آن است. در حقیقت ما می‌توانیم بپذیریم ظهور چنین خشمی در افراد طبیعی است اما اینکه خشمِ ما فرمان را به دست گیرد و پایِ درستی این واکنش‌های خشونت‌آمیز را امضا کند، امری کاملا ناپذیرفتنی است. از آرزوی مرگ کسی تا آویزان کردنش به طنابی ضخیم، مسیری است مملو از چرایی و چگونگی که سال‌هاست انسان را به خود مشغول کرده است.

🔹ما تنها با احترام به «حق حیات» است که می‌توانیم امیدوار باشیم «سلب حیات» در جوامع انسانی کم و کم‌تر شود. اگر نظام حقوقی حق ستاندنِ جانِ دیگری را برای خود به رسمیت بشناسد، جانیانِ بالقوه نیز به اشکال مختلف و بهانه‌های متنوع سعی می‌کنند برای خود صلاحیت و حقانیت کسب کنند. اگر قانون می‌گوید «چشم در برابر چشم!»، شهروندِ خشمگین جلوتر می‌رود و می‌گوید: «جان در برابر ناموس!» آیا با عقب‌نشینی قانون، شهروندِ بزهکار هم عقب می‌نشیند؟ نمی‌توان مطمئن بود.اما با حذف اعدام، حداقل این پیام به جامعه مخابره شده که «جانِ آدمی عزیز است ولو جانِ یک جان‌ستان!»

🔹مجازات اساسا در بطن خود حاوی پیام‌های مختلف است. نظام‌های حقوقی باید به پیام‌هایی که ارسال می‌کنند، آگاه باشند. گاهی پیام مجازات در تضادی آشکار با هدف آن است. مجازات سلب حیات با هیچ منطق و استدلالی نمی‌تواند حاوی پیامِ «ارزشمندیِ حیات» باشد. ما قرار است با مجازات به آدم‌ها یادآوری کنیم چه چیزهایی برای یک جامعۀ انسانی مهم و متعالی است و شکستن و بی‌حرمتی به آن‌ها عاقبت خوشی ندارد. چگونه می‌شود با اعدام، اعلام کرد که «زندگی» ارزشمند است؟ برپا کردن چوبه‌های دار، مهر تاییدی است بر معادلۀ جان در برابر جان و نه تکریمِ جان. بنابراین مجازات‌های سالب حیات جز دامن‌زدن به خشونت بیشتر، نتیجه‌ای ندارند. پاسداری از حق حیات تنها و تنها با «نه گفتن» به اعدام محقق و مسجل می‌شود.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2015/

🔹من دختری ۲۶ ساله ساکن پردیس هستم و چندی پیش مورد آزار و تعقیب یه مرد جوان قرار گرفتم. مرا تعقیب می‌کرد و با دوربینش فیلمبرداری می‌کرد. وقتی تعقیب طولانی شد ترسیدم و از مغازه‌دار محل خواستم تا نزدیک خانه همراهی‌ام کند..دم خانه متوجه شدم مرد تا آنجا دنبالم آمده است. با برادرم تماس گرفتم تا خودش را برساند.

🔹 این ماجرا به درگیری فیزیکی برادرم با مرد مزاحم و نهایتا شکایت آن فرد از من و برادرم شد. به بازپرس گفته بود که بسیجی است برای مستندسازی در راستای گزارش دادن بدحجابی از من فیلمبرداری کرده است. با مشورت دیده‌بان آزار من هم از او به اتهام مزاحمت شکایت کردم. با وجود اقرار مرد به تعقیب و فیلمبرداری از من، به خاطر اتهامات بی‌اساسی که به من زده از جمله بی‌حجابی و فحاشی و معاونت در جرم، انگشت اتهام قاضی به سمت من گرفته شد و برای شکایت من از وی هیچ پیگیری جدی صورت نگرفت.

🔹 به بازپرس گفتم من فیلم‌های گوشی این آقا را دارم و شال کامل روی سرم بوده و این آقا همین‌طور دنبالم می‌آمده. اما حتی حاضر نشدند فیلم‌ها را ارایه کنم. دوربین‌های ۷مداربسته مغازه‌ها و مجتمع مسکونی را در طول مسیر چک کرده بودند تا ثابت کنند در نقاطی از مسیر اتفاقی و یک لحظه شال از روی سرم افتاده. در نهایت هم قرار منع تعقیب برای او صادر شد در حالی که شکایت آن مرد از ما هم‌چنان در جریان و در حال پیگیری است و تازه ما باید تلاش کنیم رضایت بگیریم. بدون شک این رویه دستگاه قضایی باعث باز کردن راه برای افراد آزارگر و سواستفاده آنها خواهد شد. البته این بار اول نیست که من از پلیس و دستگاه قضایی نا‌امید می‌شوم.

🔹مثلا یک بار سوار تاکسی گذری شدم و راننده بعد از چند دقیقه شروع کرد به حرف‌های نامربوط زدن. بعد هم پیشنهاد سکس داد و گفت فلان قدر در ازای سکس می‌دهم. می‌خواستم پیاده شوم و تا در را خواستم باز کنم بهم حمله کرد. من هم زدمش و به زور پیاده شدم‌. او دنبالم آمد و همین‌طور که فحش می‌داد گوشی‌ام را درآوردم تا فیلم بگیرم. ترسید و فرار کرد ولی من پلاک را برداشتم. پلاک را به پلیس دادم و گفتند پیگیری می‌کنند و خبری نشد.

🔹یک بار هم در جاده با خواهرم بودیم و یک ماشین انقدر مزاحمت ایجاد کرد که چند بار نزدیک بود تصادف کنیم. پلاکش را برداشتیم و به اولین پلیس راه دادیم. فقط با یه لبخند کذایی گفتند: «ما کار خاصی نمی‌توانیم بکنیم.حالا پیگیری میکنیم» و باز هم خبری نشد. انگار که جان زن‌ها هیچ اهمیتی ندارد.با این حال من هر بار کار خودم را می‌کنم. واکنش نشان می‌دهم و پیگیری می‌کنم تا حقم را بگیرم.

طرح: میلاد موسوی

#دیدبان_آزار
@harasswatch

گفت‌وگوی «شرق» با‌ برادر سپیده رشنو:
🔺همه ‌ منتظر سپیده‌ هستیم
🔺 وکیل رشنو: درخواست ما فک قرار بازداشت موقت و تعیین وثیقه است

🔹«شرق» که مدت‌هاست برای پیگیری پرونده سپیده بارها با خانواده‌اش تماس گرفته بود، روز گذشته بالاخره موفق شد دراین‌باره با وکیل و برادر رشنو گفت‌وگو کند.

🔹نعیم‌رضا نظامی-چهارمحالی، وکیل پرونده نخستین اولویت کاری خود را بر فک قرار بازداشت موقت و تعیین وثیقه متمرکز دانست: «در‌حال‌حاضر تنها درخواستی که ما داریم، این است که دادگاه محترم هرچه زودتر بازداشت موقت را مرتفع و با تعیین وثیقه، امکان تودیع وثیقه را برای ما مهیا کند».

🔹سامان رشنو هم در گفتگو با شرق از انتظار خانواده برای آزاد شدن خواهر گفت: حالا فقط می‌خواهیم خواهرم هرچه زودتر از زندان بیرون بیاید و در کنار خانواده‌اش باشد تا همه ما هم کمی به آرامش برسیم».

گفت‌‌وگو کامل را اینجا بخوانید:

https://www.sharghdaily.com/fa/tiny/news-854130

@sharghdaily
sharghdaily.com

🔻دادخواهی و اعدام؛ باری بر دوش بازماندگان

🔶 ما تا همیشه مخالف اعدام می‌مانیم


بخش دوم

✍مهسا غلامعلی‌زاده

🔹 «خودم خواستم پدرم به من تجاوز کند.» این جمله یکی از مخوف‌ترین ‌جملاتی بود که در پرونده‌های مربوط به تجاوز به محارم خواندم. جایی که پدری به اعدام محکوم شد و دخترِ قربانی، لابد با صدایی لرزان و بی‌خبر از اینکه چقدر کلماتش تناقض‌آمیزند، تنها برای رهایی پدرش از طناب دار گفت، نوشتند و امضا کرد. متجاوز رها و قصه به آخر رسید. دیگر خبری از این دختر و پدر نداریم. درد تجاوز به انواع گوناگونش یک طرف ماجراست و دادخواهی و پایانِ مرگ‌بارش طرف دیگر. هردو هم بر شانه‌های نحیفِ بزه‌دیده.

🔹بخش عمده‌ای از تجاوزهای جنسی در خانواده رخ می‌دهد. آمار تجاوز به محارم سرسام‌آور است. تنها در یک سال و در جغرافیای محدود ایران، نزدیک به ۵۲۰۰ پروندۀ تجاوز پدر به دختر و برادر به خواهر ثبت و ضبط شده است. اعدام‌کردن پدر نه‌تنها دردی از کودک دوا نمی‌کند که اتفاقا دردی است مضاعف و تا پایان عمر گریبان‌گیر کودک و خانواده خواهد بود. در یکی از جلسات رسیدگی به جرم تجاوز، یک عموی ۴۰ ساله به برادرزادۀ ۸ ساله‌اش، قاضی در روز روشن خطاب به دختر تاکید و تکرار می‌کرد که با مجازات عمویش تا عمر دارد نمی‌تواند سرش را پیش خانواده بلند کند.

🔹می‌بینید؟ تاوانِ جنایتِ متجاوز را، قربانی نه تنها با تجاوز که این بار با مجازات مجرم می‌پردازد. تصور کنید دختری سال‌های سال از کودکی مورد تجاوز مستمر پدر خود قرار دارد و به‌دشواری هرچه تمام‌تر توانسته این جرم را در دادگاه ثابت کند. حکم در نتیجۀ تجدیدنظر پدر به دیوان عالی می‌رود. وکلای مرد، قربانی را راضی کرده‌اند که از شکایت خود بگذرد و جانِ پدر را به او ببخشد. قربانیِ این قصه برای گذشت و برای جلوگیری از اعدام چاره‌ای ندارد جز اینکه بگوید این رابطه و به تعبیر ساده‌دلانۀ خودش این تجاوز را می‌خواسته و به آن راضی بوده است. وحشتناک است. چطور می‌توان تجاوز را خواست؟ چطور می‌توان به خشونت جنسیِ هرروزۀ پدر راضی بود؟

🔹اصرار قانون‌گذار بر حفظ مجازات اعدام، قربانی را گرفتار موقعیتی دشوار می‌کند؛ دادخواهی او به چیزی می‌انجامد که در وضعیتِ عادی با آن مخالف است. به تعبیرِ بهتر منِ مخالفِ اعدام، با وقوع جرم علیه خودم، یا باید پرچمِ «اعدامم نکنید!» را زمین بگذارم یا در قامتِ مدافعِ حق حیاتِ متجاوزم ظاهر شوم. گزینۀ پرتکرار و انتخابی بسیاری از بزه‌دیدگانِ جرایم جنسی اما چیزی خارج از این دو راه است. آن‌ها به اجبار، سکوت را انتخاب می‌کنند. تحمیل چنین وضعیتی به بزه‌دیده به غایت ظالمانه و در تضاد با اهداف حمایت‌گرانه از قربانیانِ جرم است.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2016/

🔻بیانیه‌ای در حمایت از سپیده رشنو:

🔶«ما نه مجرمیم و نه متخلف»

🔹جمعی از شهروندان در حمایت از سپیده رشنو، بیانیه‌ای با عنوان «از هما دارابی تا سپیده رشنو؛ ما نه مجرمیم و‌ نه متخلف» منتشر کرده‌ و در آن نوشته‌اند:

🔹برای بیان ستم بر زنان لازم نیست چهار دهه پوشش اجباری و در پی آن حذف زنان از فضای عمومی را مرور کنیم. شاید اگر تنها به تیر ماه گذشته بازگردیم کافی باشد. به یک روز گرم که ممکن بود هر کدام از ما با خستگی روزمره و کلافه از کار، با یک روسری که حتی بر شانه‌هایمان هم سنگینی می‌کرد، در شهر در حال رفت‌و‌آمد باشیم. و ممکن بود هر لحظه کسی به خودش اجازه بدهد که به ما بگوید «حجابت مناسب نیست». در این لحظه ممکن بود هرکدام از ما چنان خشمگین شویم و چنان فریاد بزنیم که تا چند لحظه پیش، از خود انتظار نداشتیم.

🔹بعد هم ممکن بود که بازداشت شویم، شکنجه فیزیکی شویم، به اجبار‌ جلوی دوربین نشانده شویم، به سودجویانی که آزادی زنان تنها بخشی از کسب‌و‌کارشان است منسوب شده و فریب‌خورده نامیده شویم و...
این‌ها بخشی از اتفاقاتی است که سپیده رشنو از سر گذراند و ممکن بود هرکدام از ما سپیده رشنو باشیم. ممکن بود یکی از اعضای خانواده‌ ما یا یکی از دوستان ما جای او باشد.

🔹این اتفاق از ما دور‌ نیست و وظیفه خود می‌دانیم که نسبت به آن اعتراض کنیم. ما‌ امضاکنندگان این بیانیه، علاوه بر اعتراض به پوشش اجباری، به روند رسیدگی غیرقانونی، به شکنجه و آسیب فیزیکی، بازجویی، اعتراف اجباری، حبس و مجرم‌دانستن زنانی که برای ابتدایی‌ترین حقوق خود، یعنی حق پوشش مبارزه کرده‌اند و به اجبار تن نداده‌اند، اعتراض داریم.

🔹ما به پولی‌سازی آزادی و جریمه مالی برای انتخاب پوشش خود اعتراض داریم.
ما نه مجرم هستیم و نه متخلف، ما کسانی هستیم که با دیدن چشمان کبود سپیده رشنو نه‌تنها یک پا به عقب نمی‌رویم، بلکه با یکدیگر فریاد می‌زنیم: رهایی، حق ما و قدرت ما در جمع ما است.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

برای امضای این بیانیه وارد لینک زیر شوید:

https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSekO-0wIqQ40yGVwgp38wA-ies4TKqwagoQtZZQFFegaq6ksg/viewform

متن کامل گفت‌وگو با نمایندگان «۸۰۰ زن» را در سایت «زنان امروز» بخوانید.
zananemrooz.com/article/شکستن-تابوی-روایت-آزار/
@zanan_emrooz

🔻در هند، نپال و سریلانکا صورت می‌گیرد:

🔶 برچسب‌زنی به بازماندگان تجاوز با معاینه دوانگشتی واژینال

✍نویسنده: سارا جانسون
🖊برگردان: سمیرا راهی

🔹زنی را تصور کنید که مورد تجاوز قرار گرفته است و درحالیکه با تروما دست‌به‌گریبان است، مجبور به انجام معاینه واژینال برای بررسی بکارت می‌شود. گزارشی که جدیدا منتشرشده (این متن مربوط به یک سال قبل است)، معاینات فیزیکی واژینال هنوز هم برای تشخیص اینکه آیا زنان یا دختران در هند، نپال و سریلانکا مورد تجاوز گرفته‌اند یا نه، استفاده می‌شود. این عمل به صورت گسترده در این سه کشور انجام می‌شود و برخی دادگاه‌ها برای داوری‌ و قضاوت به نتایج این آزمایش ارجاع می‌دهند. این در حالی است که این موضوع هیچ مبنای علمی‌ای ندارد و در هند ممنوع شده است.

🔹سومیرا شرتسها، مدیر اجرایی سازمان نپالی به نام «زنان برای حقوق بشر» می‌گوید: «این معاینه تحقیرگرانه و غیرانسانی است. این معاینه صرفا برای بررسی اینکه آیا تجاوزی رخ داده است انجام نمی‌شود، بلکه در واقع بکارت شما را معاینه می‌کنند.»

🔹او توضیح می‌دهد که این معاینه توسط مقامات به‌کار می‌رود تا نشان دهند قربانیان تجاوز فاسد و هرزه‌اند. در نپال، آزمایش واژینال در ارتباط با افکاری مثل «عفت و پاکدامنی» و این باور که زنان و دختران باید پاک و معصوم باشند، صورت می‌گیرد. در این معاینه پزشک دو انگشت خود را داخل واژن شخص مورد تجاوز قرار گرفته فرو می‌کند و سعی می‌کند تشخیص دهد که آیا پرده بکارت پاره شده یا نه و همچنین سستی یا شلی واژن را معاینه کند. اگر پرده‌ بکارت سالم باشد، طبق معاینه ادعا می‌شود که تجاوز رخ نداده است، هرچند که تجاوز الزاماَ با پاره شدن پرده‌ بکارت همراه نیست.

🔹این معاینه اغلب برای برچسب زدن به قربانیان و ارجاع به پیشینه روابط جنسی آنان بکار می‌رود. به عبارت دیگر، تست بکارت در دادگاه بعنوان مستندات، علیه قربانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. با استناد به روابط جنسی گذشته قربانی، دادگاه تلاش می‌کند در ادعای او مبنی بر تجاوز شبهه ایجاد شود. پنج کشور در این منطقه یعنی بنگلادش، بوتان، مالدیو، نپال و سریلانکا مجوز استفاده از مستنداتی که سابقه جنسی قربانی تجاوز را توضیح می‌دهد، صادر کرده‌اند.

🔹گزارشی که به تجربیات زنان در شش کشور جنوب آسیا می‌پردازد، می‌گوید که معاینه‌ دوانگشتی واژن یکی از بی‌شمار عواملی است که فرایند گزارش تجاوز و دادخواهی را برای بازماندگان بسیار طاقت‌فرسا و خسته‌کننده می‌کند.

🔹این گزارش راه‌حل‌هایی را برای موانع بی‌شماری که قربانیان با آن مواجه هستند، شرح داده است. سرینیواسان به سراغ افسران پلیسی که از ثبت پرونده‌های تجاوز سرباززدند، رفت و از آن‌ها خواست که پاسخگو باشند و به تمام مقامات قضایی و متخصصان مراقبت‌های بهداشتی آموزش داد و گفت قضّات باید معاینه‌ دوانگشتی واژینال را ممنوع اعلام کنند.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2004

🔴 دادگاه سپیده رشنو برگزار شد

📌برادر سپیده رشنو در توییتر خبر داد: جلسه اول رسیدگی به اتهامات خواهرم سپیده رشنو به صورت علنی برگزار شد، قرار بازداشت موقت فک و مقرر به تودیع وثیقه شد/ جماران

👉🏻 @BashgaheZanan 👈🏻

🔻اعتراض به آزادی ۱۱ مرد متجاوز در هند

🔶 «حق زندگی بدون ترس را به من بازگردانید»


🔹دیدبان آزار: روز دوشنبه به دنبال یک حکم دولتی، ۱۱ مرد که به جرم تجاوز گروهی و قتل به حبس ابد محکوم شده بودند، پس از توصیه یک هیئت حکومتی ایالتی در گجرات از زندان آزاد شدند. این مردان هندو در شورش‌های مذهبی سال ۲۰۰۲، دسته‌جمعی به یک زن مسلمان به نام بلقیس بانو تجاوز کرده و دختر سه‌ساله و ۱۳ عضو دیگر خانواده او را به قتل رسانده بودند.

🔹مجرمان پس از گذراندن ۱۴ سال حبس، مشمول عفو شده‌اند. بانو و همسرش هیچ اطلاعی نداشتند که قرار است محکومان آزاد شوند: «ما از ناباوری شوکه شدیم و بی‌حس.» بانو که اکنون ۴۰ ساله است و در سال ۲۰۰۲ که در گجرات مورد تجاوز گروهی قرار گرفت، باردار بود در اطلاعیه‌ای که توسط وکیلش صادر شده، می‌گوید: «واژه‌ای برای گفتن ندارم. امروز فقط این را می‌توانم بگویم که عدالت برای هر زنی چگونه می‌تواند اینچنین پایان یابد؟ من به بالاترین من به بالاترین دادگاه سرزمین‌مان و به سیستم اعتماد کردم و آرام آرام یاد می‌گرفتم که با غم‌هایم زندگی کنم. آزادی این محکومان آرامشم را از من گرفته و ایمانم به عدالت را متزلزل کرده است. غم، اندوه و باور متزلزل من تنها برای خودم نیست بلکه برای هر زنی است که در محاکم برای عدالت مبارزه می‌کند.» بانو از دولت خواسته که آسیب وارد شده به او را جبران کند و حق زندگی بدون ترس و آرامش را به او بازگرداند.

🔹بعد از انتشار خبر آزادی این مردان متجاوز از زندان، صدها نفر در چندین ایالت هند، با شعارهایشان این تصمیم دولت را محکوم و علیه آن تظاهرات خیابانی برگزار کردند. کاویتا کریشنان، یک فعال برجسته زنان در هند گفته کل کشور باید مستقیماً از نخست وزیر این کشور در این باره پاسخ بخواهد.

🔹شبانه اعظمی، بازیگر و فعال حقوق زنان هم که یکی از شرکت‌کنندگان در این تظاهرات بوده، خطاب به معترضان و در صحبت با رسانه‌ها، اشک می‌ریخته و با محکوم کردن آزادی این ۱۱ محکوم، خواهان بازگرداندن آنها به زندان بوده است. آدیتی، یک دانشجوی معترض، دراین باره می‌گوید: «همزمان با فراگیری زن‌ستیزی و مردسالاری حالا فرهنگ تجاوز هم عادی‌انگاری می‌شود.»

🔹آسیه قریشی، یک زن معترض در دهلی نو می‌گوید در این تظاهرات برای عدالت خواهی قربانی شرکت کرده است: «مودی در ۱۵ اوت، همان روزی که متجاوزان را آزاد کردند، در مورد ایمنی و حفاظت از زنان هند سخنرانی کرد و از هندی‌ها خواست به کرامت زنان احترام بگذارند! ما چگونه در چنین جوی احساس امنیت کنیم؟»

🔹مقامات در گجرات، جایی که حزب بهارتیا جاناتای نارندرا مودی نخست‌وزیر هند که قدرت را در دست دارد، در پاسخ به این اعتراضات گفته‌اند که درخواست محکومان برای بخشش پذیرفته شده زیرا آنها بیش از ۱۴ سال را در زندان سپری کرده بودند و زمان باقی مانده از مدت محکومیت آنها، به مناسبت هفتادوپنجمین سالروز استقلال هند بخشیده شده است. مقامات گفته‌اند که این افراد تحت سیاست عفو که در سال ۱۹۹۲ تصویب شده و در زمان محکومیت آنها معتبر بوده، واجد شرایط آزادی شده‌اند. این درحالی است که نسخه جدیدتری از این سیاست که در سال ۲۰۱۴ توسط دولت فدرال اتخاذ شد، عفو را برای کسانی که بابت جرایم خاصی از جمله تجاوز جنسی و قتل محکوم شده‌اند، ممنوع می‌کند.

🔹مدت‌هاست مودی که در زمان شورش‌های مذهبی، بالاترین مقام منتخب گجرات بود، با ادعاهایی مبنی بر صدور مجوز و حتی تشویق به خونریزی‌ها در شورش سال ۲۰۰۲، روبروست. حزب او هم از زمان به قدرت رسیدن در سال ۲۰۱۴ به تشویق تندروان هندو به آزار و اذیت مسلمانان و دیگر اقلیت‌ها متهم شده است؛ اتهامی که این حزب و مودی آن را همواره رد کرده‌اند و دادگاه عالی هم گفته که هیچ مدرکی برای محاکمه مودی پیدا نکرده است.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/2021