🔶همایش مجازی روز جهانی زنان؛ تلاشی برای گسترش همبستگی


🔹کلیه پنل‌های همایش مجازی دیدبان آزار به مناسبت ۸ مارس در یوتیوب در دسترس قرار گرفته است. البته به جز مواردی که بنا به ملاحظات و درخواست ارائه‌دهندگان حذف شده است. از طریق لینکی که در استوری هم درج شده است می‌توانید پنل‌ها را تماشا کنید. در کپشن ویدئوها این امکان را دارید که ارائه مورد نظر خود را از کل پنل انتخاب کنید.

🔹در روند برگزاری همایش بارها مورد حملات سایبری قرار گرفتیم. اکانت‌هایی سعی داشتند با ارسال مستمر تصاویر و ویدئوی آلت جنسی، ویدئوهای پورنوگرافیک، کامنت‌های نژادپرستانه و کامنت‌های جنسی برنامه‌ها را مختل کنند و فشار و خشونت شدیدی به مدید فنی و پنل‌گردانان وارد کردند. این حملات آزاردهنده از ویدئوهایی که در دسترس قرار گرفته حذف شده‌اند. متاسفانه در یک پنل هکرها توانستند قسمت چت زوم رو هم هک کنند و شرکت‌کنندگان شاهد کامنت‌های رگباری آزاردهنده بودند. اما این حملات در نهایت با مراقبت و هم‌دلی جمعی مدیریت شد.

🔹انتقادات و نظرات خود را درباره این همایش و هم‌چنین دیگر فعالیت‌های دیگه دیدبان‌ آزار‌ به ما انتقال دهید. ما مطلقا قائل به خودی و دیگری نیستم و به گسترش همکاری‌‌ و ارتباط گشوده‌ایم. امیدواریم این همایش مولد همبستگی‌هایی جدید و دیرپا باشد. سارا احمد در مقدمه کتاب فمینیستی زیستن (کتاب توسط آتنا کامل ترجمه شده و در ماه‌های آتی منتشر می‌شود) می‌نویسد:

🔹«این تجربه زیسته ما از برخورد با دیوار است که ما را به سوی اندیشیدن، به ایده‌هایی جدید رهنمون می‌کند. ایده‌هایی که نه از ذهنی که جهان آن را به کنج انزوا کشانده است، که از گوشت و پوست و بدن‌هایمان مایه می‌گیرد. بدن‌هایی که به در و دیوارِ بسته می زند تا جایی برای خود باز کند. حالا فرض کنید این بدن‌های ملتهب و ورم‌کرده از درد تاریخ، همگی یک جا گرد هم جمع شوند. چه دانش و چه فهمی انباشت می‌شود! معلوم است که جمع شدنمان، بدن یکپارچه فمینیستی‌مان رعششه بر اندامشان می‌اندازد: ما با همدیگر خطرناکیم.»

#دیدبان_آزار
@harasswatch

برای تماشای این پنل‌ها وارد لینک زیر شوید:
https://youtube.com/playlist?list=PLeHuPvPunYVCy8DN0Yt49AxW-4ELMJC89

🔻تداوم خشونت جنسی نظامیان روسیه در اوکراین

🔶 این تنها نوک کوه یخ است، صدای ما را بشنوید


🔹️دیدبان آزار: ۴۸ روز از حمله روسیه به اوکراین می‌گذرد و درحالیکه در روزهای گذشته گزارش‌های نگران‌کننده‌ای از خشونت جنسی سربازان روسیه علیه غیرنظامیان اوکراینی منتشر شده بود، گزارش‌های جدیدی از تداوم این خشونت‌ها علیه زنان در اوکراین منتشر شده است.

🔹️«سیما بحوث»، مدیر اجرایی بخش زنان سازمان ملل متحد، در جلسه شورای امنیت این سازمان ضمن تایید افزایش گزارش‌های تجاوز به زنان در اوکراین از سوی نظامیان روسیه، گفته که ترکیبی از آوارگی دسته جمعی، حضور گسترده نظامیان و خشونت علیه غیرنظامیان اوکراینی همه پرچم‌های قرمز را برافراشته است: «تمام اتهامات باید به طور مستقل بررسی شود تا عدالت و پاسخگویی تضمین شود. خطر قاچاق انسان هم در حال افزایش است و زنان جوان و نوجوانان بدون همراه در معرض خطر خاصی هستند. من از همه کشورها می‌خواهم که تلاش‌ خود را در مبارزه با قاچاق افزایش دهند.»

🔹️«اترینا چرپاخا»، رییس سازمان جامعهٔ مدنی اوکراین موسوم به (La Strada-Ukraine) هم که از طریق ویدیو کنفرانس در جلسه شورای امنیت سازمان ملل متحد صحبت می‌کرد گفت سازمان او شهادت‌های معتبری از حدود ۱۲ زن دارد که در مناطقی که تحت اشغال روسیه بوده‌اند، مورد تجاوز جنسی قرار گرفته‌اند: «این فقط نوک کوه یخ است. ما خبر داریم، به چشم می‌بینیم و می‌خواهیم که صدای ما را بشنوید که می‌گوییم اکنون خشونت و تجاوز به عنوان سلاح جنگی توسط مهاجمان روسی در اوکراین استفاده می‌شود. این زنان چندین بار از سوی گروهی از نظامیان تهدید جانی شده و مقابل کودکان، اعضای خانواده‌هایشان و سایر مردم مورد تجاوز جنسی قرار گرفته‌اند.»

🔹️این هشدارها و گزارش‌ها درحالی منتشر می‌شود که ناظران حقوق بشر سازمان ملل ادعا می‌کنند که نیروهای اوکراینی و شبه نظامیان این کشور هم مرتکب خشونت جنسی شده‌اند. در مقابل، نماینده اوکراین در سازمان ملل به درخواست‌ها برای اظهارنظر درباره این اتهامات علیه نیروهای اوکراینی پاسخ نداده است.

🔹️چند وقت پیش بود که زنی پس از کشته شدن همسرش به‌دست نیروهای روس، در مقابل چشمان فرزندش مورد تجاوز قرار گرفت. او می‌گوید:‌ «سرباز جوانتر به من گفت لباسم را در بیاورم. سپس هر دو یکی پس از دیگری به من تجاوز کردند. آنها اهمیتی نمی‌دادند که پسرم در اتاق دیگر گریه می‌کرد و به من گفتند برو دهنش را ببند و برگرد. به من طعنه می‌زدند و می‌گفتند: "فکر می‌کنی پسرت چطور آلت جنسی‌مان را می‌مکد؟ او را بکشیم یا زنده نگه داریم؟»

🔹️اما بعضی از زنان دیگر در اوکراین نتوانستند بعد از تجاوز نظامیان روسیه به آنها، جان سالم به در ببرند. چندی پیش فیلمی منتشر شد که مدعی است صحنه قتل یک زن اوکراینی را نشان می‌دهد که گفته می‌شود توسط سربازان تحت فرمان «رمضان قدیروف»، رئیس‌جمهور چچن، اسیر شده و مورد تجاوز جنسی قرار گرفته است. به گفته ساکنان شهر، پس از روزها شکنجه، یکی از سربازان برای آخرین بار به او تجاوز کرد، سپس گلوی او را برید و بدون تشریفات جسد بی‌جان او را در یک قبر کم عمق انداخت.

🔹️«میا ام. بلوم»، استاد ارتباطات دانشگاه ایالتی جورجی چند روز پیش در یادداشتی با توجه به جنگ اوکراین از پیوند جنسیت و جنگ نوشت و تجاوز جنسی در زمان جنگ را یک استراتژی عمدی خواند. او نوشته است: «تصاویر تکان‌دهنده از بوچا و سایر نقاط اوکراین مانند تصویری از زنان برهنه مرده زیر پتو که در جاده رها شده‌اند، آنچه را که بسیاری پیش از این به آن مشکوک بودند، آشکار کرد: سربازان روسی مرتکب جنایات جنگی شده‌اند. این تصاویر نشان می‌دهد سربازان روسی از تجاوز جنسی به عنوان یک تاکتیک عمدی جنگی استفاده کردند. استفاده از تجاوز جنسی در طول جنگ ممکن است هویت‌ها را مجدداً پیکربندی کند، و نحوه نگرش مردم و جوامع به خصوص به اینکه آیا کودکان متولد شده از تجاوز جنسی را طرد می کنند یا آنها را به عنوان اعضای جامعه خود در آغوش می‌گیرند، تغییر دهد.

🔹️پوتین تهاجم روسیه به اوکراین را با عبارات جنسی توصیف کرد و اشعار یک گروه پانک دوران شوروی را در مورد تجاوز و نکروفیلیا نقل کرد که می‌گوید: «بخواب زیبای من، به هر حال باید آن را تحمل کنی.» آنطور که اکونومیست گزارش داده، پاسخ به این بیانیه تکان‌دهنده در لویو، شهری در غرب اوکراین صورت گرفت. جایی که پوسترهای زنانی با لباس‌های محلی اوکراینی در آن دیده می‌شد که تفنگ را به دهان پوتین فرو برده بودند و زیرش نوشته شده بود: «من زیبای تو نیستم.»

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1934/

⭕️افسانه‌ی «قربانی واقعی» چگونه به فرهنگ تجاوز خدمت می‌کند؟ ⭕️

به محض اینکه سکوت درباره‌ی خشونت جنسی شکسته می‌شود، مکانیسم‌های دفاعی مردسالاری به کار می‌افتد. در فرهنگ تجاوز حساسیت زدایی و عادی انگاری تجاوز (مثلا در گفتار روزمره) عمل متجاوزانه را تسهیل می‌کند و بعد از وقوع، قربانی نکوهی، تعریف و به کارگیری استاندارهای چندگانه و متناقض برای تمایز میان عمل متجازوانه از اعمال عادی می‌کوشد تا صدای قربانیان را خاموش یا بی‌اثر کند. یکی از مکانیسم‎هایی که برای کم‌رنگ کردن صدای راویان تجاوز به کار می‎رود خزیدن در لوای جانب‌داری از «قربانیان واقعی» است. «قربانیان واقعی» از این منظر به کسانی اطلاق می‌شود که به سختی در چهارچوب تنگ تعاریف قانونی و استاندارهای چندگانه‌ی عرفی از «تجاوز» و «بزه‌دیدگی» می‌گنجند.

🛑راستی آزمایی ناکارآمد

یکی ازتصوارت غالب این است که آزارگران از ما دورند، هر چه آزار به دایره‌ی روابط و منافع افراد نزدیک‌تر می‌شود احتمال قلابی بودن قربانی، توطئه و دسیسه برای فرد متهم توسط افراد بیشتر می‌شود. به ویژه در مواردی که متهم فردی مشهور یا با نفوذ است. در این حالت افراد ذی‌نفع یا حامیان ناباور با زیر سوال بردن روایات (مثلا با درخواست سند و مدرک «موثق» از تجاوز) در ظاهر در جهت حمایت از «قربانیان واقعی» و در حقیقت به قصد بی‌اعتبار کردن صدای یک قربانی راه را برای سرکوب همه‌ی قربانیان هموار می‌کنند. یکی از تاکتیک‌هایی که با این هدف به کار برده می‌شود، مطالبه‌ تشکیل پرونده قضایی علیه آزارگری ست که در خاموشی و سکوت مشغول آزار است. «اگر راست می‌گویید شکایت کنید»، «ثابت کنید» در حقیقت حربه‎هایی هستند که حامیان آزارگر دانسته یا نادانسته می‌کوشند با توسل به آنان قربانیان را خلع سلاح کنند، چون واقفند که اثبات خشونت و آزار حتی در موارد منجر به جرح و پس از ثبت شکایت در ساعات اولیه پس از آن در بسیاری موارد نزدیک به غیرممکن است. حتی در مواردی که قربانیان اقدام به پیگیری قضایی می‌کنند، احتمال تبرئه‌ی متهمان، علی رغم آزار، به دلیل عدم وجود شواهد و مدارک کافی وجود دارد. به این ترتیب عدم سازوکارهایی قانونی متناسب برای پیگیری پرونده‌های خشونت جنسی دسترسی بزه‌دیدگان به عدالت را از هر سو محدود می‌کند.

🛑 معیارهای چندگانه‌ی تشخیص «قربانی واقعی»‌

هنگامی که تنها یک روایت از آزار شخصی منتشر می‌شود، آن را یک «تسویه حساب شخصی»، انتقام و فرصت‌جویی قلمداد می‌کنند و تکرر روایت‌ها را دال بر «واقعی بودن» آزارگری و قربانی در نظر می‌گیرند. در حالی که تمام آزارگران متجاوزان سریالی یا بیمارگونه نیستند. ممکن است آزارگری در طول عمر خود تنها یک بار و یک فرد را آزار داده باشد و این به معنای بی اعتبار بودن تجربه‌ی تنها قربانی نیست. از سوی دیگر نیز، هرچه روایات آزار بیشتر می‌شوند، حامیان آزارگر شائبه‌ی توطئه و تلاش گروهی و سازمان‌یافته برای بی‌اعتبار کردن آزارگر را مطرح می‌کنند. هرچند مورد اخیر در خصوص چهره‌‌های شناخته شده بیشتر نمود می‌یابد، اما مختص آنان نیست؛ در مواردی که هویت آزارگر پس از افشای آزارگری او شناخته می‌شود، پیوند‌های نامرئی برادری (خواهری) در حمایت آزارگر شکل می‌گیرد. مدافعان آزارگر با طرح شبهه‌ی توطئه‌ علیه فرد و بر مبنای آن همذات پنداری با فردی که می‌پندارند به دروغ مورد تهمت قرار گرفته صدای قربانی را به نفع «قربانیان واقعی» سرکوب می‌کنند.
هرچند مواردی (اندک) که در آن قربانیان به دروغ ادعایی را مطرح کنند وجود دارند، اما انگشت شمار بودن چنین ادعاهایی در مقابل روایت‌های آزار و نیز بستری که حامیان آزار در آن موارد آزار قلابی را پیش می‌کشند، یعنی مشخصا به محض آن‌که سکوت قربانیان شکسته می‌شود، نه بیانگر حسن نیت نسبت به «قربانیان واقعی» که نشانگر سوء نیت آشکار نسبت به قربانیان و جانبداری از آزارگران و آزارگران بالقوه و دستکاری حقیقت به نفع تسهیل آزار و تجاوز است.

🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻🔻

#یادداشت #سکوت_نکنیم #من_هم #خشونت_جنسی #فرهنگ_تجاوز #آزار_جنسی #تعرض_جنسی #تجاوز_جنسی #قربانی_نکوهی #خشونت_علیه_زنان #اینجازنی

#rape_culture #sexual_violence #sexual_harassment #sexual_assault
#metoo #metooiran #hereawoman

@hereawoman

Instagram➡️ https://instagram.com/hereawoman?igshid=1bjkw07jcgwzc

🔻نگاهی به پیشینه جنبش من هم در آمریکا

🔶️ اکنون رساتر، قوی‌تر و شجاع‌تر از همیشه هستیم

✍نویسنده: تارانا بورک
🖊برگردان: مرضیه اینانلو


🔹️تارانا بورک (بنیانگذار من‌ هم در امریکا): دختران جوان و زنانی که در سال‌های اولیه فعالیت جنبش Me Too خدمات حمایتی دریافت می‌کردند، بسیار متفاوت از افرادی هستند که امروزه با این جنبش -یا با این هشتگ- احساس همدلی می­‌کنند. تا چند سال قبل، بازماندگان تجاوز جنسی، حامیان و فعالان این حوزه تقلا و حس می‌کردند در اعماق تاریکی فریاد می‌کشند و منتظر بودند دنیا از خواب بیدار شود. از سال ۲۰۱۷، این گفتگوی عمومی فراتر و گسترده‌تر از آنچه تاکنون در مبارزه با خشونت جنسی شاهد بوده‌ایم، صورت گرفته است. اگرچه هم‌چنان خشونت جنسی به‌منزله یک بحران جهانی سلامت عمومی تلقی و مطرح نمی‌شود، اما باید اذعان داشته باشیم که اکنون رساتر، قوی‌تر و شجاع‌تر از همیشه هستیم.

🔹️حتی زمانی­ که هشتگ #MeToo محبوبیت و عمومیت پیدا کرد، تعداد زنان و دختران سیاه‌پوستی که در محله‌های خود ناپدید می‌شدند (و می‌شوند) آمار نگران‌کننده­‌ای داشت و به نظر می‌رسید که کسی در پی یافتن آنها نیست، در حالی که برخی از قدرتمندترین سلبریتی‌ها و چهره‌های سرشناس در حال سودجویی از همان مخاطبانی بودند که به آنها آسیب می‌­رساندند.
من بی­‌عدالتی­‌های متداوم و جنبش‌­های متعدد تحول‌خواه را مرتبط و درهم‌­تنیده می­‌بینم. ما از وضع موجود به تنگ آمده بودیم و قصد ایجاد تحولات حقیقی را داشتیم. بازماندگان خشونت نه تنها در خط مقدم این لحظات تاریخی حضور داشته‌­اند، بلکه به طور همزمان متحمل آسیب­­‌های ثانویه و از این جنبش‌ها محو شده‌اند.

🔹️جنبش Me Too نسخه جدیدی از مبارزه­‌ای چنددهه‌ای برای پایان دادن به خشونت جنسی است، اما آنچه که بسیار متفاوت، قدرتمند و موثرش می­‌کند، بیان نیازها و مطالبات تمامی بازماندگان است و هم‌چنین مواجهه با خشونت جنسی به منزله امری سیستماتیک. این جنبش توضیح می‌­دهد که چگونه معضلات سیستماتیک دیگر مانند نژادپرستی، سرمایه­‌داری و طبقه‌­گرایی، فقر و مسکن بر بازماندگان خشونت تاثیر می­‌گذارد. این جنبش فضایی را برای بازماندگان فراهم می‌­سازد تا ما را در مسیری درست هدایت کنند.

🔹️باید اذعان داشته باشیم کسانی که در حاشیه این جنبش‌ها قرار دارند -زنان و دختران سیاه­پوست، رنگین­‌پوست، بومی، زنان ترنس و افراد کوئیر- هم‌چنان برای برخورداری از یک زندگی توام با کرامت و امنیت مبارزه می‌کنند. در این دنیایی که زندگی می‌کنیم تنها زمانی حق شما برای درمان و بهبودی به رسمیت شناخته و مهم انگاشته می­‌شود که امکانات و امتیازاتی داشته باشید. بی‌صبرانه انتظار می‌کشم که شاهد باشم جنبش بر میزان شهرت و بدنامی متهم یا شاکی، متکی نیست، بلکه بر پایه دستیابی به تحولات فکری و رفتاری  گسترده استوار شده و به‌ راه‌حل‌هایی اتکا دارد که توسط آسیب‌دیده‌ترین‌ها ابداع شده‌اند.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1895

روایتی از زندان قرچک: باند فروش پرده بکارت دختربچه‌ها برای لذت جنسی مردان
آتنا دائمی، فعال حقوق کودکان و زندانی سیاسی سابق در گفت‌وگو با زمانه از آشنایی با متهمان و باندهایی گفته است که دخترهای خردسال یک تا پنج ساله را می‌دزدیدند تا به‌منظور سوءاستفاده جنسی و برداشتن پرده بکارت، به مردان بفروشند. این متهمان با وجود جرم‌های سنگینی که مرتکب می‌شدند، تنها چند ماه حکم زندان دریافت می‌کردند و سریعا آزاد می‌شدند.

ادامه مطلب

@RadioZamaneh | رادیو زمانه

🔶️ارائه هاله میرمیری(دانش‌آموخته رشته جامعه شناسی و مطالعات فرهنگی در ایران و دانشجوی کارشناسی ارشد در رشته زنان، جنسیت و مطالعات سکسوالیته در دانشگاه ساسکاچوان کانادا) در همایش روز جهانی زنان با عنوان سیاست خاطره-تن تروماتیک در ایران پساانقلابی و پساجنگی؛ بررسی تروماهای دختران دهه شصت در عرصه پوشش، رابطه عاطفی و جنسی در دیاسپورا

ایمیل: [email protected]


🔹️هاله میرمیری تلاش دارد که به سوی قسمی تاریخ‌نگاری خرد گام بردارد و رفته‌رفته خاطرات زنان در دهه ۶۰ را به شکل جمعی احیا و احضار کند و به شکل بدنمند به رشته تحریر بیاورد و به این واسطه به پیکربندی جدیدی از نظم سیاسی و اجتماعی موجود در این دهه دست پیدا کند.

🔹️میرمیری توضیح می‌دهد که چطور جایگاه خاطرات تروماتیک ما، نه صرفا در ناخودآگاه و اذهانمان، بلکه در کل عرصه بدن و جوارح انباشت شده است و در بسیاری مواقع خود را در مصادیقی چون انقباضات، نحوه حرکت کردن، فریز شدن و حرکت نکردن نشان می‌دهد. او بخشی از این زخم‌های روان‌تنی را در عرصه بدن و سکسوالیته زنان بررسی می‌کند. تن و سکسوالیته زنان و اقلیت‌های جنسیتی در ایران، به میانجی مکانیسم‌های ارعابی-تربیتی و به واسطه دستگاه ایدئولوژیک دولت در مدرسه و فضاهای عمومی که به خانواده نیز نشت پیدا کرده، احساسات ما را با تن دیگری رقم زده است.

🔹️ از اولین مصادیق این تروماها حجاب اجباری است. میرمیری می‌گوید: «این خاطرات به شدت و حدت در بدن ما حی و حاضرند و یک جرقه کافی است که بازگردند. ما متولدان دهه ۶۰ و صدالبته پس از آن، رفتارهای خشونت‌آمیز مدیران و ناظمان در سر کردن و نکردن مقنعه در حیاط مدرسه، پوشیدن جوراب‌های ساق‌کوتاه، اصلاح کردن موی صورت، اخراج شدن به خاطر رنگ مو، لاک ناخن، گشتن کیف‌ها برای لوازم آرایش و ... به یاد داریم و شاید یکی از دلایل لکنت‌های ما، انقباض بدن‌هایمان و احساس شرم و گناهی که نسبت به تن خود داریم همین گفتار بازجویانه‌ای بوده که دائم از تن ما، رفتار جنسی ما سوال پرسیده است.

🔹️وقتی صحبت از روابط جنسی و عاطفی به میان می‌آید، خاطرات تنی ما جدا از این ترس‌ها نیست. ما برای طبیعی‌ترین امور بازخواست شده‌ایم، ما بابت راه رفتن با شریک عاطفی خود و گرفتن دست او، بازداشت شده و به ایستگاه پلیس فرستاده شدیم، یادمان نمی‌‌رود که سر کلاس تعلیمات دینی وقتی صحبت از روابط خارج از ازدواج می‌شد، چطور از جزغاله شدن در آتش جهنم، آویخته شدن از موها و ... ترسانده شدیم. ما تمامی این خاطرات را در بدن خود حمل می‌کنیم.»

#دیدبان_آزار
@harasswatch

برای تماشای این سخنرانی وارد لینک زیر شوید:

https://www.instagram.com/tv/CcVX2iZj7Uy/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

🔻ورزشی که توانسته زندگی بسیاری از زنان کم‌برخوردار نیجریه‌ای را متحول کند

🔶 من یک زن بوکسورم و احساس آزادی می‌کنم


🔹️یک سال پیش، زمانی که «استر اونی» ورزش بوکس را آغاز کرد، تصور نمی‌کرد که زندگی‌اش متحول شود. او در دوران کودکی مورد خشونت و سوءاستفاده جنسی قرار گرفته بود. این تجربه اعتمادبه‌نفسش را نابود کرده و او را مضطرب و منزوی کرده بود. امروز او چشم خود را به ورزش بوکس به‌طور حرفه‌ای دوخته است و با بهترین‌های دنیا رقابت می‌کند: «من تبدیل به آدم دیگری شدم، متفاوت از آنچه که پیش از شروع بوکس بودم. از فردی خجالتی و ترسیده به زنی قوی با اعتمادبه نفس. احساس آرامش می‌کنم، گویی باری سنگین مرا رها کرده است. احساس آزادی می‌کنم.»
او یکی از ۶ زن بوکسور نیجریه‌ای است که «تایوو آینا»، عکاس و مستندساز از آنها در باشگاه  EliteBox عکاسی کرده است. برخی از این زنان در جهت آموزش دفاع شخصی به بوکس روی آورده‌اند و برخی دیگر ورزشکاران حرفه‌ای هستند. این زنان متفق‌القول باور دارند که بوکس نقشی اساسی در بهبود سلامت روانشان داشته است.

🔹️اونی می‌گوید قبلا به خاطر تجربه‌های کودکی به ترس‌ و وحشت خو گرفته بوده اما اکنون حس می‌کند از همه قوی‌تر است: «وقتی با دوستانم بیرون می‌رویم و مردی مزاحممان می‌شود و بدرفتاری می‌کند، من تنها کسی هستم که مقابل آزارگران می‌ایستم و به آنها هشدار می‌دهم. من تنها زن مبارز و جنگجو در گروه دوستی‌مان هستم.»

🔹️اوریومی از دیگر زنانی است که بوکس کار می‌کند. در کودکی پدر و مادرش از یکدیگر جدا می‌شوند. مادر او را به پدر واگذار و رها می‌کند. نامادری با او رفتارهای بسیار بدی داشته تا اینکه در ۱۳ سالگی، اوریومی را که باردار بوده از خانه بیرون می‌کند. او اکنون ۲۵ ساله و مادر یک پسر ۱۱ ساله است که در کنارش زندگی می‌کند. پسرش گاهی به تماشای مبارزاتش می‌رود و به او افتخار می‌کند. اوریومی می‌گوید بوکس او را از گذشته‌ای تیره و تار جدا کرده و به سوی آینده‌ای روشن سوق داده است.

🔹️امروز، ورزش بوکس توانسته زندگی بسیاری از زنان نیجریه‌ای را متحول کند. یکی از این زنان می‌گوید که خانواده‌اش امکان پرداخت هزینه مدرسه را برای او نداشته و از تحصیل بازمانده، اما امروز بواسطه بوکس، آتیه‌ای روشن برای خودش متصور است‌.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1935

🔶️ نقض حقوق زنان در بازرسی فرودگاه امام خمینی

✍🏻 نسترن فرخه

🔹️ روایت‌های بسیاری در لابه‌لای صفحات شخصی افراد در فضای مجازی و حتی داستان‌هایی در فضای واقعی از بازرسی‌های غیراصولی در بخش حراست فرودگاه امام خمینی به چشم می‌خورد و شنیده می‌شود که اغلب این راویان زنان هستند. افرادی که شاید با هیجان بسیار برای یک سفر خاطره‌انگیز عزم رفتن دارند و یا برای مهاجرتی همیشگی در فرودگاه حاضر شدند، با تجربه چنین رفتاری در بخش حراست فرودگاه باید تلخی سفر را به جان بخرند و یا تا مدت‌ها قصد سفر به کشور را از سر بیرون کنند. حتی در مردادماه ۱۳۹۶، انتشار خبری در مورد بازرسی نامتعارف تعدادی از زنان در فرودگاه بین‌المللی امام خمینی تهران که مسافر سفر حج بودند، جنجال‌برانگیز شد، البته با وجود دستگاه اسکنر در بیشتر فرودگاه‌ها، بازرسی در بخش حراست فرودگاه‌ کشورهای مختلف همیشه مورد انتقاد بوده و حتی در مواردی هم به دلایل نژادی و جنسی به شکل سلیقه‌ای افراد مورد بازرسی قرار گرفتند که ایران هم از این قاعده مستثنا نبوده است. اما گلناز فیروزی وکیل و کارشناس ارشد جزا در مورد اینکه گاه به دلیل اتفاقاتی مثل حملات تروریستی، بمب‌گذاری، انتخابات و مواردی از این دست بازرسی‌ها با حساسیت بیشتر انجام می‌شود، اضافه می‌کند: اگر این نوع از بازرسی‌ها خلاف عرف بود، یعنی خلاف آن عرف شرایط مکانی و زمانی که عرض کردم بوده و به نحوی صورت گرفته باشد که به کرامت انسانی آن اشخاص لطمه وارد کرده باشد آن اشخاص می‌توانند به لحاظ رفتاری و حرکاتی که موجب تحقیر آنها شده تحت عنوان توهین عملی طرح شکایت کنند، چراکه ما یک ماده‌واحده قانون از مجلس داریم که توهین عملی را به رسمیت شناخته است.

https://telegra.ph/%D9%86%D9%82%D8%B6-%D8%AD%D9%82%D9%88%D9%82-%D8%B2%D9%86%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D8%A8%D8%A7%D8%B2%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%D9%81%D8%B1%D9%88%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D9%87-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%AE%D9%85%DB%8C%D9%86%DB%8C-04-19

#دیدبان_آزار
@harasswatch

🔻در پاسخ به مقصرانگاری زنان سینماگر

🔶 زنان به ایستادگی در برابر تمامی اشکال سلطه ادامه خواهند داد


🔹️دیدبان آزار: فرزاد موتمن، کارگردان فیلم شب‌های روشن، زنان سینماگر معترض را به خاطر شکل‌گیری «شورای اخلاق حرفه‌ای سینما» سرزنش کرده است. این شورای اخلاق که از آن صحبت می‌شود چیست؟ اوایل فروردین پس از انتشار روایات متعددی از خشونت جنسی اعمال‌شده توسط فرهاد اصلانی، صدها زن سینما‌گر بیانیه‌ای علیه خشونت جنسی و جنسیتی نسبت به زنان در سینما امضا کردند. دقیقا همان روزها که امضاکننده‌ها مشغول برگزاری انتخابات مجازی بودند تا از میان خود کمیته‌ای برای پیگیری مطالبات عنوان‌شده در بیانیه برگزینند، از وزارت ارشاد دستور صادر شد تا شورایی به اسم شورای اخلاق به‌منظور پیگیری همین مسئله شکل بگیرد.

🔹️این دستور را رییس سازمان سینمایی صادر و اعضایش را هم خود مشخص کرد: هفت مرد و دو زن. جدا از این ترکیب جنسیتی که خود جای پرسش دارد، تمامی این اعضا نماینده‌ای از قدرت بودند؛ چه مردان که شامل رئیس حراست، مدیرکل حقوقی سازمان سینمایی، مدیرعامل بنیاد فارابی، مدیرعامل خانه سینما و دیگر دست‌اندرکاران نهادهای وابسته به قدرت می‌شدند و چه زنان. از دو عضو زن این کمیته چه می‌دانیم؟ یکی از آنها یعنی انسیه شاه‌حسینی، همین هفته پیش به ابراهیم رییسی در جلسه افطاری با هنرمندان گفته است: «آقای دکتر ما نه سال منتظر ظهور شما بودیم.» دیگری هم مائده چینی‌ساز، حقوقدان و از مشاوران خانواده قوه قضاییه است که در اینستاگرام، توییتر و تلگرامش هیچ‌گونه دغدغه‌ای نسبت به خشونت علیه زنان به چشم نمی‌خورد.

🔹️هم‌زمان با شکل‌گیری این شورا، هیئت دیگری هم به صورت مستقل و با برگزاری انتخابات، کار خود را برای پیگیری مطالبات درج‌شده در بیانیه زنان سینماگر آغاز کرد. از همان آغاز تفاوت جهت‌گیری‌های این دو ائتلاف روشن بود. هیئت مستقل از آزار و خشونت جنسی می‌گفت و شورای دولتی خود را «شورای اخلاق» نامیده بود. اعضای کمیته مستقل زنان سینما به درستی نام خشونت جنسی را روی تمامی روایات می‌گذارند. آنها با انتخاب درست کلمات، سعی دارند درباره اتفاق‌های بدون نامی که قبلا در سکوت برای زنان سینماگر رخ می‌داد حرف بزنند. این گروه به درستی کلمه‌ها را می‌سازند و کلمه‌ها افکار عمومی را. اما شورای اخلاق چه می‌کند؟ در جلسه اول این شورا به جز اشاره‌ای کوتاه به این نامه، حرف دیگری از آزار و خشونت علیه زنان به میان نیامده است. آنها به جای صحبت علنی از آزار جنسی، از صیانت از سینما می‌گویند؛ صیانت کلیدواژه نهادهای قدرت برای تشدید سلطه است.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1937

🟤اتحاد فمینیست‌های لهستانی در جهت فراهم کردن خدمات سقط جنین برای پناهجویان اوکراینی


زاگاه- فعالان حامی حق #سقط_جنین در لهستان اعلام کرده‌اند روزانه بین ۵ تا ۱۰ تماس تلفنی از سوی زنان باردار و پناهجوی اوکراینی دریافت می‌کنند. این زنان از کشوری که سقط جنین در آن منع نداشته مجبور به فرار شده‌اند و به کشوری پناه آورده‌اند که سقط جنین به جز در مواردی بسیار خاص در آن ممنوع است. همین موضوع نگرانی این زنان را تشدید کرده و شرایط ویژه‌ای به آنان تحمیل کرده است که به آن خو ندارند. یکی از فعالان لهستانی می‌گوید زنان پناهجوی اوکراینی از اینکه نتوانند به بهداشت و حقوق باروری دسترسی داشته باشند، وحشت‌زده‌ و مضطربند و حتی از داوطلبان و کنشگران حاضر در اوکریان خبر رسیده زنانی که در بوچا مورد تجاوز قرار گرفته‌اند از آمدن به لهستان وحشت دارند.

◽️گزارش‌ها و شواهد گردآوری شده توسط نهادهای حقوق بشری، حاکی از استفاده سیستماتیک نظامیان روسیه از تجاوز به مثابه سلاح جنگی است. دنیزوا از فعالان شبکه 《سقط جنین بدون مرز》 می‌گوید تاکنون چند زن اوکراینی باردار که مورد تجاوز قرار گرفته بودند برای دسترسی به سقط جنین از آنها کمک خواسته‌اند.

◽️ سازمان 《رویای سقط جنین》 که به زنان لهستانی برای دسترسی به سقط خودخواسته کمک می‌کند و عضو کالکتیو 《سقط جنین بدون مرز》 است اعلام کرده که روزانه حداقل ۵ تماس از سوی زنان #اوکراینی پناهجو دریافت می‌کند. جنگ که آغاز شد این گروه زیرزمینی سریعا تمامی منابع آموزشی و اطلاع‌رسانی خود را به زبان اوکراینی و روسی ترجمه کرد که برای پناهجویان دسترس‌پذیر باشد. اطلاعاتی درباره چگونه دسترسی به داروها، سفارش دارو و ... . المپیا یکی از اعضای این سازمان می‌گوید: 《جنگ هولناک‌ترین زمان ممکن برای باردار بودن است. این افراد خانه و زندگی و امکانات خود را پشت سر رها کرده‌اند. دور از ذهن نبود که از ما کمک بخواهند.》

◽️پیش از جنگ، زنان لهستانی برای دسترسی به سقط جنین به #اوکراین سفر می‌کردند و حالا زنان اوکراینی پناهجو به کشوری فرار کرده‌اند که دسترسی به سقط جنین در آن غیرممکن است. برخی از گروه‌های ضد سقط جنین لهستانی حتی در مرز لهستان-اوکراین به پناهجویان بروشوهایی می‌دهند که رویش نوشته شده: 《بزرگ‌ترین تهدید علیه صلح، سقط جنین است.》 روی یکی دیگر از این بروشورها نوشته شده: 《اگر یه زن مجاز باشد فرزند خود را بکشد، چه چیز ما را از کشتن یکدیگر منع خواهد کرد؟》 از زمان آغاز جنگ در روز ۲۴ فوریه، بیش از دو ملیون اوکراینی که اکثریت زنان و کودکانند، به #لهستان پناه آورده‌اند.

@zaagaah
🔻ادامه مطلب:

https://zaagaah.com/ha85

🔻پرفورمنس‌های اعتراضی علیه خشونت جنسی نظامیان روسیه در اوکراین

🔶 رد خون و تجاوز بر بدن زنان اوکراینی

🔹️زنان کیسه‌ای مشکی روی سر خود کشیده‌اند، دستانشان را پشت خود گره زده‌ و با پایین‌تنه‌های برهنه و خونین روبروی سفارت ایستاده‌اند. بدن‌های خونین آنها گویای خشونتی است که با حضور و سکوت خود به آن اعتراض می‌کنند‌. آنها قصد دارند توجه افکار عمومی را به وقایع جنگ اوکراین جلب کنند.

🔹️هفته گذشته حدود ۲۰ زن استونیایی در تالین، پایتخت این کشور روبروی سفارت روسیه پرفورمنسی اعتراضی اجرا کردند. اعتراض این زنان متمرکز بر خشونت جنسی نظامیان روسیه علیه زنان اوکراینی بود. طی هفته‌های اخیر موارد متعددی از خشونت جنسی سربازان روسیه علیه زنان اوکراینی گزارش شده است؛ به‌طوریکه سازمان‌های حقوق بشری نسبت به تجاوز به مثابه سلاح جنگی در اوکراین هشدار داده‌اند. معترضان در بیانیه‌ای اعلام کرده‌اند: «سربازان روسیه به زنان و کودکان تجاوز می‌کنند و آنها را می‌کشند. افرادی که از این جنگ پشتیبانی می‌کنند، حامی جنایات جنگی هم هستند. آنها هم‌دست کشتارند. این پیام ما به حامیان رژیم پوتین است.»

🔹️در ویلنیوس، پایتخت لیتوانی هم در اقدامی مشابه، زنان در نزدیکی سفارت روسیه جمع شدند و پرفورمنس اعتراضی اجرا کردند. عده‌ای از معترضان عروسک‌هایی خونین به دست گرفته بودند که توجهات را به خشونت علیه کودکان اوکراینی جلب کنند. در وین هم اعضای اوکراینی انجمن «دموکراسی نامحدود» در مرکز وین تجمع و خشونت جنسی سربازان روسیه علیه زنان اوکراین را محکوم کردند. این زنان هم لباس‌هایی سفید به تن کرده بودند که روی آن رد خون و کف دست متجاوز روی آن پرینت شده بود.

🔹️از طرفی دیگر در آمریکا، حدود ۱۰۰ زن اوکراینی در میدان واشنگتن، علیه تجاوز به زنان اوکراینی، تجمع سکوت برگزار کردند. برخی از این زنان حلقه‌های گل سنتی روی سر گذاشته بودند و اکثریت لبان خود را چسب سیاه زده و روبان قرمز دور دست خود پیچیده بودند. آنها پلاکاردهایی به دست گرفته بودند که اشاره به جنایات در حال وقوع در اوکراین داشت. روی یکی از آنها نوشته شده: «دختران اوکراینی موهای خود را می‌تراشند تا کم‌تر جذاب به‌ نظر برسند و از تجاوز نظامیان روسی در امان بمانند.»

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1939

🔻گزارشی از دوچرخه‌سواری جمعی زنان

🔶 این بدن مطیع نمی‌شود


🔹️تابستان سال ۱۳۹۹ بود که در واکنش به یکی از مراجع تقلید که از ممنوعیت دوچرخه‌سواری زنان در فضای عمومی حرف زده بود، جمعی از زنان در تهران تصمیم گرفتند به طور هفتگی دور هم جمع شوند و در همبستگی با زنانی که در شهرهای دیگر با ممنوعیت و محدودیت مواجهند، در خیابان‌های پرتردد تهران رکاب بزنند. این زنان عموما حد فاصل خیابان تا میدان آزادی را رکاب می‌زدند، دور میدان می‌چرخیدند و سپس به مقصد اولیه بازمی‌گشتند.

🔹️سارا یکی از زنانی که هرهفته در این رکاب‌زنی جمعی شرکت می‌کرده تعریف می‌کند: «هر از گاهی می‌شنویم که در شهرهای مختلف، مقامات و روحانیون علیه دوچرخه‌سواری زنان اظهارنظر و آن را تحریک‌آمیز و شنیع عنوان می‌کنند. تنها راه مقابله با این مواضع و ممانعت از اجرایی شدن این محدودیت‌ها، اصرار ورزیدن زنان بر دوچرخه‌سواری است. سارا ادامه می‌دهد: «باید تلاش کنیم حضورمان را به فضا‌های عمومی مردانه تحمیل کنیم. باید در برابر نیروهایی که سعی دارند ما از شهر حذف کنند رکاب بزنیم، حضورمان حضور زنده و متحرکمان را تثبیت کنیم.حداقل در شهرهایی که ممنوعیت کمتر و دوچرخه‌های اشتراکی و اجاره‌ای در دسترس است. دوچرخه‌سواری جمعی اعلام مخالفت ما با این رویکردها است و هم‌چنین عادی‌سازی رکاب‌زدن زنان در ملاء‌عام. ما نشان می‌دهیم که این بدن مطیع نمی‌شود.»

🔹️ زنان دوچرخه‌سوار بارها از تجربه آزارهای خیابانی در حین رکاب زدن روایت کرده‌اند. آزار‌هایی چون تعقیب، بوق زدن، متلک‌پرانی، نزدیک شدن با خودرو و ... .گاهی آزارها تا حدی شدت می‌یابد که برای زنان خطرات فیزیکی و جانی ایجاد می‌کند. پیش‌تر زنانی به دیدبان آزار گزارش داده‌اند که از شدت این آزارها دوچرخه‌سواری را به کل کنار گذاشته‌اند. 

🔹️نیلوفر، یکی دیگر از زنانی که در دوچرخه‌سواری‌های جمعی تهران حضور داشته می‌گوید: «من تجربه دوچرخه‌سواری تک‌نفره و ورزش‌های دیگر مانند نرمش و دو را در سطح شهر داشته‌ام. بارها و بارها با آزار مواجه شده‌ام. اما رکاب‌‌زدن جمعی تجربه‌ای متفاوت بود. انکار نمی‌کنم موارد معدودی متلک هم شنیدیم اما در قیاس با گذشته بسیار کم بود و بیشتر با برخوردهای مثبت مواجه شدیم. مردم به ما ای‌ولله و دمتان گرم می‌‌گفتند و علامت پیروزی نشان می‌دادند. این حمایت برای ما خیلی انگیزه‌بخش بود. انگار که این رکاب‌زدن جمعی نوعی قدرتنمایی و نمودی از حس همبستگی بود و آزارگران را مرعوب و مقهور می‌کرد.»

🔹️او ادامه می‌دهد: حق فریاد زدن در خیابان‌ها از ما دریغ شده، ما با رکاب زدن حرفمان را زدیم. او با اشاره به آغاز فصل گرما و طولانی شدن روزها ادامه می‌دهد: «این جمع به زودی دوباره شکل می‌گیرد و دوچرخه‌سواری را در سطح شهر آغاز خواهد کرد.» 

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1941/

🖍فصلنامه مطالعات زنان، شماره 01، خواهرانگی 1
🖌هیئت تحریریه: نازیتا شاه اسماعیلی، طلیعه حسینی، زاهره دنیادیده، مائده میرزایی
📎فایل فصلنامه را از سایت حلقه تجریش و یا از اینجا دانلود کنید.
https://www.tajrishcircle.org/project-01/
https://www.tajrishcircle.org/wp-content/uploads/2022/04/خواهرانگی-1.pdf

🔻درسی که از یک عمر تجربه آزار جنسی گرفته‌ام

🔶چه زمانی نوبت به من می‌رسد؟

✍نویسنده: آنتیه اولریک متیوس
🖊برگردان: ستاره صالح

🔹️آلمان غربی، ۱۹۵۸_ سه سال دارم. مادرم به من می‌گوید که هیچ‌وقت از غریبه‌ها شکلات نگیرم. اما غریبه‌ها و شکلات تابه‌حال برایم مشکلی ایجاد نکرده‌اند.
۱۹۵۹_ زیر میز نشسته‌ام و پایین پای زنان فامیل بازی می‌کنم. آنها راجع به جنگ و تجاوز صحبت می‌کنند، از زنانی اسم می‌برند که در طول جنگ و هرج‌و‌مرج‌های پس از آن مورد تجاوز قرار گرفته‌اند. من همیشه معنای تجاوز را می‌دانستم. مادر خوش‌اخلاق و معتدلم از پدرش متنفر است. از ۱۲ سالگی - یا شاید هم ۱۴ سالگی- که او را فرستادند تا با خانواده دایی‌اش زندگی کند، دیگر با پدرش حرف نزده است. من هیچ‌وقت پدربزرگم را ندیدم. او مادربزرگم را آزار می‌داد و من فکر نمی‌کنم مادرم‌هم از آزارهایش در امان مانده باشد.

🔹️در دوران کودکی داستان‌های زیادی در مورد جنگ و هولوکاست می‌خوانم و فیلم‌های زیادی پر از صحنه‌های کشت‌و‌کشتار و تجاوز‌ تماشا می‌کنم. ترسیده‌ام و با خود فکر می‌کنم که چه زمانی نوبت به من می‌رسد؟ کی من را صدا می‌کنند که به همسایه کمک کنم؟ آیا زنده می‌مانم؟ اگر آره، چه چیز از من باقی خواهد ماند؟ با خود سناریوهای مختلفی را تمرین می‌کنم اگر در اردوگاه کار اجباری باشم،. چه کنم … اگر وایکینگ‌ها و مغول‌ها برگردند چه کنم؟ یاد می‌گیرم که بجنگم. با پسرها دعوا می‌کنم. کلاس جودو ثبت نام می‌کنم. تمرین می‌کنم تا در دویدن، مخفی شدن، بالا رفتن، ثابت ماندن، شنا، شیرجه و حیله‌گری بهترین باشم. فکر می‌کنم که زیر آب پنهان شدن، مهارت بسیار مهمی است و می‌توانم از ساقه‌های نی برای نفس کشیدن استفاده کنم. من عصبانی‌ هستم. (حتی الان هم هنوز عصبانی هستم.)

🔹️دهه‌ ۱۹۶۰_ از همسایه‌مان که با دخترانش دوست هستم، می‌ترسم. سعی می‌کنم که از او فاصله بگیرم. یک‌بار در ماشینش بالا می‌آورم. بابت این اتفاق متأسفم، اما در عین حال خوشحال هم هستم؛ چون انتقام با سرعت زیاد راندنش را گرفته‌ام. بعدها متوجه می‌شوم که از صلیب سرخ و دو خانم مسن دزدی کرده است. همچنین، در محله شایعه شده که دختر کوچکترش که به هروئین معتاد است، به شهر فرار کرده است. دختر بزرگش به من می‌گوید که پدر، خواهرش را آزار جنسی می‌داده است. من اصلا تعجب نمی‌کنم.

🔹️در این متن حتی به روایت دهۀ ۸۰ هم نرسیدم. درحالی‌که به اندازۀ ۴۰ سال دیگر ماجرا برای تعریف کردن دارم. در سال ۲۰۱۸ –سالی که این متن نوشته شده است- سوءرفتار جنسی در میان خبرها جای پیدا کرده است و دائم با این سوال مواجه می‌شویم که «چرا هیچ‌چیز نگفتی و سکوت کردی؟» اما واقعیت این است که در بیشتر مواقع در موردش حرف زدیم و گاهی به تغییراتی منجر شد. به دخترانم می‌گویم که تحت هر شرایطی از آنها حمایت می‌کنم. وقتی از تحقیر یا آزار شکایت می‌کنند،‌ همیشه می‌گویم: «می‌خواهید بیایم و یک صف اعتراضی تشکیل بدهیم؟»

🔹️خشم و نا‌امیدی زندگی مرا مدیریت نمی‌کند، بلکه کاملاً برعکس. من یک کنشگر امیدوار هستم. ماجراهایی که تعریف کردم همگی حقیقت دارند اما تنها بخشی از زندگی‌ام را تشکیل می‌دهد. یک خانوادۀ بی‌نظیر، رفقایی دوست‌داشتنی و اجتماعاتی لذت‌بخش دارم. تجربه خشونت و آزار جنسی، دریچه‌ای است رو به رنجی که به‌علت جنگ، نژاد، طبقه‌ اجتماعی، جنسیت یا هویت جنسی صورت گرفته است. درس مهمی که باید گرفت این است که از خودمان و دیگران حمایت و راجع به آن صحبت کنیم و برای ایجاد تغییر، دست به سازمان‌دهی بزنیم. تنها چالش باقی‌مانده برای من این است که هنوز به سختی می‌توانم در هتل، قطار، ماشین یا خانۀ دوستانم بخوابم. برخی شب‌ها در خانه‌ با صدای وزش باد، مویه درختان، یا قژقژ کرکره‌ها از خواب می‌پرم. ناخودآگاهم به من می‌گوید: حواست را جمع کن.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1893/

🔰بیانیه قرائت شده درتجمع دانشجویان علم و صنعت در اعتراض به فضای پلیسی و دانشگاه رفتارها واقدامات حراست پس از بازگشایی

دانشجویان! همکلاسی‌ها!
امروز دو هفته از بازگشایی دانشگاه، بعد از دو سال تعطیلی میگذرد.
امروز شاهد اولین تجمع دانشجویی، در دفاع از حق دانشجویان هستیم.
با اینکه مدت کوتاهی است که از بازگشایی دانشگاه می‌گذرد اما در همین مدت کوتاه شاهد شدت گرفتن تلاش‌هایی برای استقرار نظم پلیسی در دانشگاه هستیم. گویا تعطیلی دو ساله دانشگاه و شکاف نسلی ایجادشده میان دانشجويان، به اقتدارگرایان فرصتی برای از بین بردن دستاوردهای مبارزات دانشجویی داده. آن ها فکر می کردند که می توانند نبض دانشجو را خاموش کنند. اما این گمان، خیال خامی بیشتر نیست.
دو هفته از بازگشایی دانشگاه ها می گذرد و ما چیزی جز اذیت و آزار ندیده‌ایم. حراست دانشگاهی که وظیفه حفاظت از دانشجو را دارد، امروزه بیش از هر نهاد دیگری مخل آسایش اوست. روندی که تنها منحصر به علم و صنعت نیست و در سایر دانشگاه‌ها نیز به شکل های مختلف دیده می‌شود. پروژه‌ای که برای سرکوب و خنثی کردن پتانسیل سیاسی دانشگاه در جریان است نه فقط با تشدید فشارها بر فعالان و تشکل‌ها و نهادهای دانشجویی بلکه همراه با فشارهایی روزانه بر عموم دانشجویان. فشارهایی همچون گسترش حوزه دخالت در پوشش دانشجویان حتی خارج از دانشگاه و ایجاد رعب و وحشت و تهدید دانشجویانی که تا پیش از این رنگ دانشگاه حضوری را به چشم ندیده بودند و برای تحصیل، کیلومترها از شهرهای خود دور شده‌اند.
در این میان عملکرد حراست و حفاظت فیزیکی دانشگاه‌ علم و صنعت جان‌هایمان را به لب رسانده. این نهاد قدرت تا بدان جا پیش رفته که هفته گذشته وقتی تشکلی علیه این عملکرد آن‌ها دست به صدور بیانیه‌ای زد، به جمع‌آوری بیانیه‌های یک تشکل از سطح دانشگاه پرداخت و یکی از دانشجویان را مضروب و به همراه تعدادی دیگر به کمیته انضباطی احضار کرد و پای نیروهای نظامی را به صحن دانشگاه باز کرد.
امروز دهه شصت نیست! که بتوان با اجبار، سلایق و عقاید عصر حجری خود را با زور و چماق به خورد دانشجو داد. امروزه باید حق آزادی انتخاب را پذیرفت. چاره‌ای هم جز پذیرش آن نیست. حق انتخاب، مهم‌ترین حق هر انسانی بعد از حق زندگی ست.
ما دانشجویان، حضور نیرو های امنیتی در دانشگاه و ایجاد رعب و وحشت را به شدت محکوم می کنیم.
امروز ما دانشجویان خواستار موارد زیر هستیم:
1. تشکیل شورای نظارت بر حراست
2. توقف دخالت در امور شخصی دانشجویان و زیست دانشجویی و به رسمیت شناختن حق آزادی انتخاب
3. شفاف شدن عملکرد حراست، انتشار آیین نامه‌ها و مصوبه‌ها به صورت علنی
4. مشخص شدن هویت نیروهای حفاظت فیزیکی! (افراد باید اتیکت اسمشان را روی بیرونی‌ترین لباسشان نصب کنند.)
5. توقف گشت زنی در سطح دانشگاه، و حذف و عدم استعمال موتورسیکلت و وسایل نقلیه موتوری توسط حفاظت فیزیکی
6. برخورد با عاملان ضرب و شتم یک دانشجو
7. توقف ممانعت از فعالیت‌های دانشجوییِ سیاسی، مدنی، صنفی و فرهنگی
8. توقف پیگرد کمیته انضباطی دانشجویانی که اخیرا احضار شده‌اند
9. رفع محدودیت رفت و آمد خوابگاه‌ها
10. حدف سرشماری شبانه خوابگاه‌ها
و در آخر:
11. توقف امنیتی سازی دانشگاه و عدم حضور دوباره نیروهای نظامی


🆔 @anjmotahed | دانشجویان متحد