«دیگر هیچ جایی برای زنان امن نیست»
بازماندگان خشونت‌ جنسیت‌محور در افغانستان رها شده‌اند

عفو بین‌الملل اعلام کرد که پس از تسلط طالبان در افغانستان، خدمات ضروری برای زنان و دخترانی که از خشونت مبتنی بر جنسیت رنج می‌برند مانند خانه‌های امن، از بین رفته است. طی ۲۶ مصاحبه‌ای که عفو بین‌الملل با بازماندگان خشونت مبتنی بر جنسیت در ولایات بادغیس، بامیان، دایکندی، هرات، کابل، کندز، ننگرهار، پکتیکا، سرپل و تخار داشت، مشخص شده که با بازشدن زندان‌ها و آزادی زندانیان، بسیاری از محکومان جرایم خشونت جنسی/جنسیتی نیز آزاد شده‌اند.

‌«زینت» زنی است که پیش از انتقال به خانه امن، طور مرتب توسط همسر و برادرش مورد آزار و اذیت و ضرب‌و‌شتم قرار می‌گرفت. با رسیدن طالبان او و چند زن دیگر فرار کردند و هنوز هم به طور مخفیانه زندگی می‌کنند. او می‌گوید: «ما فقط با لباس‌هایی که پوشیده بودیم آمدیم. بخاری نداریم و گرسنه می‌خوابیم. برادرم و شوهرم دشمنان من هستند. اگر من و بچه‌هایم را ببیند، ما را می‌کشند. حالا هم مطمئن هستم که به دنبال من هستند، زیرا می‌دانند خانه امن بسته شده است.»
در چنین شرایطی بسیاری از بازماندگان و همچنین کارکنان مراکز عفو بین‌الملل همچون خانه‌های امن، وکلا، قضات، مقامات دولتی و سایر افرادی که در خدمات حفاظتی دخیل هستند، اکنون در معرض خطر خشونت و مرگ قرار دارند. اگنس کالامار، دبیر کل عفو بین‌الملل با ابراز نگرانی نسبت به این موضوع گفت: «بازماندگان خشونت جنسیت‌محور اساساً در افغانستان رها شده‌اند. شبکه حمایتی‌شان از بین رفته است و پناهگاه‌های آنها ناپدید شده است.»

پیش از تسلط طالبان در افغانستان بسیاری از زنان آسیب‌دیده به شبکه‌های سراسری حمایت از بازماندگان خشونت جنسی/جنسیتی دسترسی داشتند و از این طریق می‌توانستند مشاوره‌ و خدمات حقوقی و پزشکی دریافت کنند. سیستمی که از نظر یوناما، یکی از کارکنان این مراکز، امکانی برای زنان آسیب‌دیده بود: «در محیطی که از هر ۱۰ زن، ۹ نفرشان شکلی از خشونت جنسیت‌محور را تجربه کرده‌آند، چنین امکانی می‌توانست مقابل وقوع مشکلات دیگر را بگیرد. شایع ترین موارد خشونت مبتنی بر جنسیت شامل ضرب‌و‌شتم، تجاوز جنسی، اشکال مختلف خشونت فیزیکی و ازدواج اجباری است. بازماندگان اغلب نیاز به درمان فوری پزشکی داشتند. ما موردی داشتیم که مردی ناخن‌های انگشتان همسرش را کنده بود.»

با به دست گرفتن کنترل افغانستان توسط طالبان، سیستم خدمات حمایتی از بین رفت. خانه‌های امن بسته شد و بسیاری از آنها توسط اعضای طالبان غارت و تصاحب شدند. در برخی موارد، اعضای طالبان کارکنان را مورد آزار و اذیت یا تهدید قرار می دادند.

یکی از مدیران خانه امن که در حال حاضر با برخی از بازماندگان مخفی شده است، به عفو بین‌الملل گفت: «ما مکان مناسبی نداریم. نمی‌توانیم بیرون برویم و خیلی می‌ترسیم. لطفا ما را از اینجا بیرون بیاورید. در غیر این صورت باید منتظر کشته شدن ما باشید.»

با پیشروی طالبان، آنها به طور سیستماتیک زندانیانی را آزاد کردند که بسیاری از آنها به خاطر جرایم جنسی محکوم شده بودند. شهادت شاهدان و همچنین گزارش‌های معتبر رسانه‌ها نشان می‌دهد که اعضای طالبان مسئول باز شدن و آزادی این زندانیان هستند هرچند سخنگوی طالبان این موضوع را در گفتگو با عفو بین‌الملل رد و تاکید کرد که دولت قبلی زندان‌ها را باز کرده است.

حالا دیگر هیچ جایی برای زنان امن نیست. این را یکی از روانشناس‌های فعال در این مراکز می‌گوید: «در گذشته، زنان می توانستند به وزارت امور زنان مراجعه کنند. آنها می‌توانستند به تنهایی بروند و خشونت را گزارش کنند. اما اکنون که زنان بدون محرم (ولی مرد) اجازه ندارند جایی بروند، این کار را واقعاً پیچیده می‌کند. طالبان هم اساسا چیزی درباره نحوه مواجهه با خشونت جنسی و بازماندگان آن نمی‌داند.»

#دیدبان_آزار
@harasswatch

🔸️۱۶ آذر، روز گرامیداشت مبارزات دانشجویی در ایران

🔹️در سه دهه اخیر به دنبال افزایش حضور زنان در دانشگاه‌ها، اثربخشی آنان در جنبش دانشجویی نیز پررنگ‌تر شده است. اگرچه در تشکل‌های دانشجویی به مطالبات زنان آن‌چنان که باید توجه نمی‌شد اما افزایش مشارکت زنان، مبارزه با ستم جنسیتی را در دستورالعمل فعالیت دانشجویی قرار داده است.

🔹️ از یک سو تبعیض‌های سیستماتیک قانونی و فراقانونی در دانشگاه زنان را محدود می‌کند. تفکیک جنسیتی، قوانین تبعیض‌آمیز و محدودیت‌های شدید در خوابگاه‌های دخترانه، دخالت در پوشش دانشجویان به واسطه آیین‌نامه‌ها و سرکوب آنان به بهانه بدحجابی توسط حراست و کمیته انضباطی بخشی از خشونتی است که به‌طور رسمی بر زنان دانشجو اعمال می‌شود.

🔹️از سوی دیگر آزارهای جنسی و جنسیتی نیز در دانشگاه‌ها امری رایج است. برخی از استادان مرد با سواستفاده از جایگاه قدرت خود، به شیوه‌های مختلفی زنان دانشجو را مورد آزار جنسی و جنسیتی قرار می‌دهند. علاوه بر خشونت‌های جنسی که طبق یافته‌های پیمایش‌های تشکل‌های دانشجویی، در دانشگاه شایع است، دست‌کم گرفتن زنان و رفتار تبعیض‌آمیز استادان سر کلاس‌های درس نیز به وفور گزارش شده است. از طرفی دیگر، برخی استادان به زنان تذکر حجاب می‌دهند و بابت پوشش دانشجویان نمره اضافه و کم می‌کنند.

🔹️دانشگاه، عرصه‌ای حیاتی برای مبارزه علیه ستم جنسیتی است و سال‌های اخیر شاهد سازماندهی و تشکل‌یابی دانشجویان فمینیست در این راستا بوده‌ایم. مقابله با اقدامات سرکوبگرانه حراست و مقاومت در برابر تفکیک جنسیتی، برگزاری تجمع‌ و شعار دادن علیه حجاب اجباری، تبعیض جنسیتی و ...، مقابله با مقررات محدودکننده خوابگاه‌ها، تلاش برای حذف استادان آزارگر،‌ اعتراض به امنیتی‌سازی کنشگری فمینیستی در دانشگاه و بازداشت دانشجویان و ... از جمله مداخلات فمینیستی دانشجویان طی چند سال اخیر بوده است.

🔹️دیدبان آزار نیز همواره بر اهمیت این مبارزات واقف بوده و تلاش داشته پیوند خود را با آنچه در دانشگاه‌های سراسر کشور می‌گذرد، حفظ کند. از این رو در وبسایت خود، بخشی مجزا به مبارزات فمینیستی و الهام‌بخش دانشجویی علیه خشونت‌های جنسی و جنسیتی، در ایران و دیگر کشورها اختصاص داده است.

#دیده‌بان_آزار
@harasswatch

گزارش‌های منتشرشده از شیوع خشونت جنسیتی و شیوه‌های سازمانده علیه آن را از طریق لینک‌ زیر مشاهده کنید:

https://harasswatch.com/category/13

طیبه امیری: در گذشته، به مدت هفت سال یزد زندگی کردم. همیشه برگشت از مدرسه یا رفتن به کلاس زبان و به طور کلی پیاده در شهر پلکیدن با دلهره‌ فراوان همراه بود، چون از نگاه‌ها و متلک‌های ناجور در امان نبودم. بدترینش هم که زیاد اتفاق می‌افتاد دستمالی برخی موتوری‌ها یا شلوار پایین کشیدن و آلت‌نمایی تو کوچه‌های خلوت بود. هنوز هم صدای موتور که می‌شنوم، می‌ترسم. تقریبا از آن زمان، هر سال به یزد می‌آیم، متوجه می‌شوم که اوضاع بهتر شده، اما همچنان آن ترس همراهم است. گاهی مردها و حتی زنان طوری نگاهت می‌کنند که انگار از مریخ آمده‌ای. هنوز هم متلک می‌شنوم. این‌دفعه به جای غصه خوردن، تصمیم گرفتم پوسترهای دیدبان آزار را پرینت بگیرم و ببرم در همان بافت تاریخی به دیوارها و مغازه‌ها بچسبانم. همان جایی که محل گذر مسافرها و همینطور خود یزدی‌ها است. با مغازه‌دارها که حرف می‌زدم، خودشان هم حرف‌هایم قبول داشتند و می‌گفتند به پلیس اطلاع داده‌ایم اما اقدامی نکرده است و دیگر خودمان حواسمان هست که تلاش کنیم اوضاع امنیت در کوچه‌های بافت بیشتر بشود. حالا اینجا بخش توریستی یزد است و من از سطح شهر و محل قدیمی زندگی‌ام بی‌خبرم. امیدوارم اوضاع آنجا هم بهتر شده باشد.

#دیدبان_آزار

@harasswatch

🎙#پادکست تهیه شده توسط دانشجویان متحد

🔰 گزارشی از وضعیت زنان در افغانستان تحت حاکمیت طالبان

🆔 @anjmotahed | دانشجویان متحد

🔻نمایشگاهی برای مواجه ساختن مردان با واقعیت تجربه آزار جنسی

 🔶«احساسی که ما تجربه می‌کنیم»

🔹️دیدبان آزار: اتاقی تاریک و کوچک که درون پرده‌ای پنهان شده است. شرکت‌کنندگان، داوطلبانه خود را در آن تاریکی قرار داده‌اند. به محض اینکه وارد آن فضای کوچک و خالی از نور می‌شوند، هدفون معلقی را مقابل خود می‌بینند و در حالی که آینه کوچکی، روبروی صورتشان نصب شده است، آن را روی گوش‌هایشان قرار می‌دهند. حالا قرار است فضایی جدید را تجربه کنند: «هی دختر/ چرا با من حرف نمی‌زنی؟/ هی خوشگله/ می‌خوای باهم بخوابیم؟...»

🔹️«ترا لوپز»، هنرمند و دانش‌آموخته ایالت ساکرامنتو، در نمایشگاه مشارکتی خود با نام «This Is What It Feels Like» تلاش کرد تا فضای تجربه آزار و اذیت جنسی خیابانی علیه زنان را شبیه‌سازی کند. اگرچه حضور در این نمایشگاه برای همه آزاد بود اما لوپز تاکید کرده بود که مخاطب اصلی این نمایشگاه مردان هستند؛ زیرا هدف نمایشگاه، فراهم کردن شرایطی بود تا مردان تصور و درک عمیق‌تری نسبت به آزار خیابانی پیدا کنند. چرا که هنوز هم این باور وجود دارد که زنان از این متلک‌ها خوششان می‌آید و هم‌چنان برخی از مردان تصور می‌کنند متلک‌پرانی نوعی توجه و تمجید است و اصلا زنان برای جلب همین توجه این‌چنین لباس می‌پوشند و آن‌چنان خود را می‌آرایند. 

🔹️لوپز برای این نمایشگاه، با ۱۰۰ زن مصاحبه کرد. سپس روایت‌های آن‌ها از آزار جنسی و متلک‌های روزمره را در یک استودیو ضبط کرد. ضبط روایات توسط مردانی صورت گرفت که لوپز تعدادی از آنها را اصلا نمی‌شناخت. این هنرمند توضیح می‌دهد که در همان زمان ضبط کار هم برخی از مردان تحت تاثیر قرار گرفته بودند: «چند نفر دیگر از شدت سخیف بودن متلک‌ها چندششان شده بود. چند مرد حتی اصطلاحاتی را که ما زنان به طور روزمره می‌شنویم، نشنیده بودند و من بار دیگر فهمیدم که چقدر زندگی روزانه ما زنان و مردان در سطح جامعه با یکدیگر متفاوت است و در واقع جنسیت چگونه تجربه‌های ما را شکل می‌دهد.»

🔹️او که قصد دارد این نمایشگاه را در شهرهای مختلف جهان برگزار کند، معتقد است زنان سال‌های متمادی سکوت کرده‌اند و همین سکوت هم سبب شده تا جامعه درک درستی از شرایط دشوار و انواع تبعیض‌ها و آزارهای جنسی و جنسیتی نداشته باشد. لوپز تاکید می‌کند: «هر کدام از ما باید حرفمان را بزنیم. من به عنوان یک هنرمند و بقیه زنان در هر جایگاهی که هستند. نمی‌توانیم فقط تماشاچی باشیم.»

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1713/

✅ دانشجویان متحد به مناسبت شانزده روز نارنجی منع خشونت علیه زنان برگزار می‌کند:

🔰 جلسۀ دوم نشست مجازی پیرامون خشونت علیه زنان در کلاب‌هاوس

🔻 با موضوع:
🔘 کودک همسری و مسئله خون‌بس

📆 شنبه/ ۲۰ آذر ماه/ ساعت ۲۱

📌لینک ایونت در کلاب هاوس :
https://www.clubhouse.com/event/mJ6g44qN

🆔 @anjmotahed | دانشجویان متحد

🔻نگاهی به روایت تجاوز در رمان «عسل و حنظل»

🔶«امید دارم که دلّاک پوستم را از روی تنم بردارد»


✍🏽نیلوفر حامدی

🔹تنهاییِ مقدرِ من تَرَک برداشت. تکه‌هایی از آن افتاد و زمین، بی‌خوابی‌های مرا پوشاند.» این، آخرین صفحه از دفترچه خاطرات دختری است که می‌خواست شاعری کند و کتاب بنویسد، اما در نهایت زمین را به عنوان تنها مامنِ بی‌خوابی‌هایش برگزید. طاهر بن‌جلون، شاعر، نویسنده و نقاش فرانسوی‌- مراکشی که که به زبان فرانسه می‌نویسد، در آخرین اثرش سراغ موضوعی جدید یعنی تجاوز رفته است.

🔹در این کتاب نویسنده از داستانی واقعی الهام گرفته است. داستانی که چندین دهه قبل در طنجه رخ داده است. به دنبال تجاوز مردی کودک‌آزار به چند نوجوان دختر، طنجه و اهالی‌اش را وحشت فرا می‌گیرد. به گفته لوموند: «طاهر بن‌جلون در این داستان صداهای گمشده را از پس شهرهای درخودفرورفته بیرون می‌کشد.»

🔹«سامیه» در «عسل و حنظل» دختری پرشور است که سودای نویسندگی در سر دارد. برای رسیدن به این آرزو به هر دَری می‌زند و درمی‌یابد قدم اولش باید این باشد که داستان یا شعری از او در یک روزنامه یا مجله چاپ شود. به این منظور شخصی را به عنوان رابط پیدا می‌کند. مردی که از قضا ارتباطات گسترده‌ای دارد اما دیدار کاری آن‌ها اما تنها محدود به چاپ شعر در روزنامه نمی‌شود. چون «خِنزیر»، نامی که سامیه بر آن مرد گذاشته، معتقد است «رسیدن به هر آرزویی یک بهایی دارد» و این بها را با تجاوز به سامیه می‌گیرد.

🔹سامیه با بدنی زخمی و سردردی که ناشی از بی‌هوشی در خانه خنزیر است به خانه می‌رود و در دفتر خاطراتش می‌نویسد: «فردا یکشنبه است. از مادرم می‌خواهم مرا به حمام ببرد. به این امید که دلّاک قبول کند و پوستم را از روی تنم بردارد؛ تا تمام چیزهایی که پوستم را آلوده کرده است از تن جدا شود.» احساس ناپاکی رهایش نمی‌کند. حسی که بسیاری از بازماندگان تجاوز به آن دچار می‌شوند و برای عده‌ای شستن وسواس‌گونه تن و بدنشان به عادتی روزمره تبدیل می‌شود. سامیه در جایی دیگر نوشته: «بیهوده تنم را می‌ساییدم، صابون را بیهوده بر تنم می‌کشیدم و می‌کشیدم. حس می‌کردم کثیفم، نمی‌دانستم چطور باید خودم را از شر این بو خلاص کنم.»

🔹نویسنده کارکرد فرهنگ تجاوز در جامعه‌ای محافظه‌کار و مردسالار را تصویر می‌کند. فرهنگی که تمام موجودیت زن را در بدن عفیف‌مانده‌اش خلاصه می‌کند. بدنی «دست‌نخورده» که اگر مورد تعرض قرار بگیرد دیگر شایسته زندگی نیست. روایت طاهر بن‌جلون اگرچه تلخ و سیاه است و ذره‌ای امید در دل روشن نمی‌کند اما به‌خوبی نشان می‌دهد که فرهنگ آبرومحور چطور می‌تواند بازمانده تجاوز را خلع سلاح کند.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1869

🔻نگرانی‌های زنان حامی جنبش Metoo

🔶زنان هدفی فراتر از اخراج مردان آزارگر را دارند

✍🏽نویسنده: آنا نورث
🖊برگردان: منیژه موذن

🔹طبق نتایج یک نظرسنجی سراسری که خبرگزلری Vox با شرکت رسانه‌ای Morning Consult انجام داده، تعداد قابل توجهی از زنان در مورد جنبش #MeToo نگرانی دارند. البته نگرانی‌ها به این معنا نیست که آنها جنبش را نفی می‌کنند یا مخالف آن هستند. در این نظرسنجی اکثریت زنان اعلام کردند که از این جنبش حمایت می‌کنند و دغدغه موفقیت جنبش را دارند.

🔹طبق گفته‌های زنان، اتهام نادرست آزار جنسی شاید یکی از مهم‌ترین نگرانی‌ها بوده است. از دیگر نگرانی‌ها این است که به دنبال فضای ایجاد‌شده، زنان ممکن است فرصت‌های شغلی خود را از دست بدهند، زیرا مردان که هم‌چنان غالب پست‌های ارشد و مدیریتی را اشغال کرده‌اند، از کارکردن با زنان دچار واهمه شده و آنها را حذف خواهند کرد. در واقع این دغدغه وجود دارد که افشاگری آزار جنسی، فرصت حضورِ زنان در محیط‌های شغلی را کاهش دهد. و مسئله آخر اینکه برخی نگرانند مجازات برای انواع خفیف‌تر آزارهای جنسی با اشکال شدید آن همسان در نظر گرفته شود. در واقع این زنان نگرانند که تفاوتی میان برخورد با مرتکبان اشکال حاد خشونت جنسی و سوءرفتار جنسی (که شکل خفیف‌تر این خشونت‌ها است) وجود نداشته باشد.

🔹یافته‌های این نظرسنجی نشان می‌دهد که خلاف ادعای منتقدان، اتفاقا حامیان جنبش بیشتر از افراد دیگر آثار منفی احتمالی این جنبش را در نظر می‌گیرند و بابت شکست یا انحراف جنبش نگرانی دارند. آنها صرفا به دنبال اخراج و پایین کشیدن مردان آزارگر نیستند، بلکه به دنبال ایجاد محیط‌های کاری عادلانه و شکل‌گیری مباحثی در این زمینه‌اند.

🔹برخی انتقادات از جنبش #MeToo تلویحا به این موضوع اشاره می‌کند که زنان صلاحیت به راه انداختن مکالمات پیچیده و دقیق را ندارند و از این رو قادر به تشخیص تفاوت میان اشکال متعدد خشونت جنسی نیستند. با این حال زنان در گروه‌های نظرسنجی Vox، خلاف انتقادات را ثابت کردند. آنها نه تنها به دقت پیچیدگی‌های مباحث را شناسایی می‌کردند، بلکه جنبش #MeToo را امکانی برای گشایشی مکالمات فراگیرتر عنوان کردند. گفتگوهایی درباره ساختن محیط‌های کاری عادلانه، برقراری روابط جنسی مطلوب و مبتنی بر برابری.

🔹زنان از مدت‌ها قبل گفت‌وگوهای خصوصی را درباره خشونت جنسی آغاز کرده بودند. اما جنبش #MeToo بستری فراهم کرده که این صحبت‌های درگوشی به شکلی مسنجم‌تر و در فضای عمومی مطرح شوند و امکانی برای تحولات بنیادین در سطح مدارس، دانشگاه‌ها، محیط‌های کاری و ... گشوده شود.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://harasswatch.com/news/1870

🔻روایاتی از آزار جنسی و جنسیتی در محیط‌های کاری

🔶از من می‌خواستند لباس کوتاه بپوشم و همیشه آرایش داشته باشم


🔹«به یک شرکت خصوصی رفته بودم. رئیس شرکت گفت رزومه شما خوب است. منشی شرکت برایمان چایی آورد و رئیس گفت ایشون رو می‌بینی؟ خیلی زن خوبیه همه کار هم برام می‌کنه، همه کار. فقط خیلی لاغره. شما هیکلت خوبه... سرم را پایین انداختم و بیرون آمدم.»

🔹 «من طراحی لباس خوندم و بارها پیش اومده که برای قرارداد کاری مراجعه کردم. اول سرتا پام رو برانداز کردند و حساب کردند که چقدر به روز و سانتی‌مانتال هستیم. انگار چون طراحی باید استایلی مشابه مدل‌های روی استیج داشته باشی. من از طرف اکثر تولیدکننده‌هایی که بهشون معرفی شدم یا خودم مراجعه کردم، پیشنهاد رابطه داشتم! بوتیک‌داری که شروع حرفش با الزام به رابطه بود. بعدها هم که برای خودم شروع به کار کردم، نخ دادن‌های پارچه فروش، تعمیرکار، صاحب ملک و... اصلا بگو تو ایران زن باشی و تجربه آزار نداشته باشی؟»

🔹«در طول سال‌هایی که در ایران کار کردم، مدل‌های زیادی از آزارهای جنسی را دیدم. اما الان می‌خواهم فقط به یک مورد آن اشاره کنم. روز مصاحبه مدیر از من پرسید شما متاهل هستید؟ گفتم بله! گفت دلیل خاصی دارید که می‌خواهید کار کنید؟ پرسیدم منظورتون چیه؟ گفت مثلا با همسرتون مشکل دارید؟ من با قاطعیت گفتم خیر. توجه کنید که مسائل زندگی شخصی من به مدیر شرکت ربطی نداشت و ایشان فقط می‌خواستند بدانند رابطه من و همسرم چطور است!! من آن روز خیلی توجهی به این موضوع نکردم ولی بعدها که از روابط آن مدیر و آزارهای جنسی‌اش آگاه شدم فهمیدم چه قصدی پشت آن سوال بود.»

🔹«زمانی که دانشجوی کارشناسی بودم، برای منشی شدن به آگهی‌ها زنگ می‌زدم. چندین مورد در تماس‌های تلفنی از من پرسیدند که چطور لباس می‌پوشم. مواردی هم بود که مستقیم می‌گفتند می‌خواهند همیشه لباس کوتاه و آرایش داشته باشم. منم ترجیح دادم برای ارشد درس بخوانم. تا زمانی که مملکت سروسامانی به خود بگیرد.»

🔹«یک بار به دفتر بیمه رفتم. خیلی رک به من گفتند به کسی نیاز داریم که مردها را جذب کند. آنها را لب چشمه ببرد و تشنه برگرداند.»

🔹اینها تنها تعدادی از کامنت‌هایی است که در پاسخ به سوال «آیا شما تجربه آزار جنسی در هنگام مصاحبه شغلی را داشته‌اید؟» در صفحه‌ دیدبان آزار نوشته شده است. در موقعیت‌هایی مانند مصاحبه‌ کاری ما شاهد رفتارهایی فراتر از جنس تماس‌های فیزیکی یا پیشنهادات صریح جنسی هستیم، یعنی ورود اجباری به حوزه زندگی خصوصی و شخصی خواهان کار. گاهی جسارت کارفرما می‌تواند تا به جایی برسد که از نیروی انسانی‌اش کالایی برای تبلیغات و پیشرفت اقتصادی خود بسازد. این دست روایت‌ها، به ما یادآوری می‌کند که چرخه بهره‌کشی از زنان در یک محیط کار چگونه با اولین نگاه شکل می‌گیرد. نگاهی که بالادستانه و از همان اول فرصت‌های کار و تولید را به ازای سهمی که از بدن‌های این زنان می‌گیرد، به آنها می‌دهد.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1483

🔶مقام‌های ارشد کانادا به‌خاطر تجاوز و تبعیض‌های جنسیتی در ارتش، عذرخواهی کردند/ ثبت ۵۸۱ مورد تجاوز جنسی و ۲۲۱ مورد آزار جنسی در ارتش از سال ۲۰۱۵ تاکنون

🔹مقام‌های ارشد وزارت دفاع و ارتش کانادا به‌دلیل کوتاهی دولت در انجام اقدامات کافی برای جلوگیری از سوءاستفاده جنسی گسترده در ارتش عذرخواهی کردند. آنیتا آناند، وزیر دفاع تازه منصوب شده کانادا در یک کنفرانس خبری آزارهای جنسی و تبعیض‌های جنسیتی در ارتش را تأیید کرد و گفت: «تعداد زیادی از اعضای ارتش مورد تجاوز جنسی یا تبعیض‌های برخاسته از جنسیت، هویت جنسی یا گرایش جنسی قرار گرفته‌اند.»

🔹آناند افزود: «ما باید درد و آسیبی را که آزاردیدگان متحمل شده‌اند به رسمیت بشناسیم، چراکه همان نهادی که وظیفه حفاظت و دفاع از کشور را بر عهده دارد، از اعضای خود محافظت و دفاع نکرده است.» ارتش در ماه آوریل سال جاری در گزارشی به پارلمان از ثبت ۵۸۱ مورد تجاوز جنسی و ۲۲۱ مورد آزار جنسی از سال ۲۰۱۵ تاکنون خبر داد.

🔹وزیر دفاع کانادا خطاب به آزاردیدگان و بازماندگان تجاوز در ارتش این کشور گفت: «من از طرف دولت کانادا از شما عذرخواهی می‌کنم... این رفتار نادرست و سوء‌استفاده از قدرت، منجر به بحران از دست رفتن اعتماد به گروهی شده که مسئولیت دفاع از کشور را برعهده دارند.»

🔹عذرخواهی مقام‌های کانادا اما یک‌شبه و تنها به خاطر به‌رسمیت شناختن یکجانبه حقوق اعضا انجام نشد. به‌دنبال طرح یک دعوای حقوقی که توسط نزدیک به ۱۹هزار نفر از نیروهای در حال خدمت یا بازنشسته ارتش و همچنین دیگر کارکنان وزارت دفاع و ارتش علیه دولت مطرح شده است، دولت کانادا توافق کرد از آزاردیدگان عذرخواهی کند.

🔹شکایت علیه دولت پس از آن وارد مراحل قانونی شد که چندین افسر ارشد ارتش از جمله جاناتان ونس، رئیس سابق ستاد دفاع به‌‌خاطر سوءرفتار جنسی مورد تحقیق قرار گرفتند. تحقیقاتی که با آغوش باز پذیرفته نشد و شخص جاناتان ونس نیز به ممانعت از اجرای عدالت در این تحقیقات متهم است.

🔹ژنرال وین ایر، رئیس فعلی ستاد دفاع دوشنبه ۱۳ دسامبر/ ۲۲ آذر به مسئله اعتماد ازدست‌رفته در ارتش اشاره کرد و گفت: «برای سربازان اعتماد [به بالادستانشان] می‌تواند به معنای تفاوت بین مرگ و زندگی باشد - و ما به این اعتماد خیانت کردیم.» زنان سرباز ارتش می‌گویند دولت لیبرال جاستین ترودو، نخست‌وزیر کانادا که خود را فمینیست معرفی می‌کند، به‌اندازه کافی برای رسیدگی به موضوع آزار جنسی در ارتش و تبعیض علیه زنان و کوییرها که در همان سال ۲۰۱۵ در گزارش مهمی برجسته شده بود، تلاش نکرده است.

🔹دولت کانادا اکنون لوئیز آربور، دادستان سابق دادگاه کیفری بین‌المللی را موظف کرده تا به پاکسازی آنچه فرهنگ تجاوز و خشونت جنسیتی خوانده می‌شود، در درون ارتش کمک کند. براساس توصیه آربور، وزیر دفاع کانادا ماه گذشته تحقیقات و پیگرد قانونی در مورد سوءرفتار جنسی در ارتش را به خاطر «بی‌اعتمادی جدی به دادگاه‌های نظامی» به مقام‌های غیرنظامی سپرد.

🔹جنبش «من هم» (MeToo) مقابله با آزار جنسی را به داخل ارتش‌ها و نظامیان کشانده است. چهارشنبه ۲۰ نوامبر/ ۲۹ آبان، وزرای خارجه کشورهای عضو پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) که به‌منظور بررسی طیف گسترده‌ای از چالش‌های امنیتی در بروکسل گرد هم آمده بودند، معیارهای جامعی را برای مبارزه با آزار جنسی در زمان خدمت نیروهایشان به تصویب رساندند. ینس استولتنبرگ، دبیر کل ناتو نیز از رویکرد «تحمل صفر» این سازمان در قبال آزار جنسی سخن گفت و تاکید کرد این سیاست فراگیر در قبال همه کارکنان ناتو اعمال خواهد شد. بحث بر سر مقابله با آزار جنسی در زمان جنگ در چند سال اخیر و پس از افشای برخی رسوایی‌ها در مورد نیروهای ائتلاف‌های بین‌المللی نیز بالا گرفته بود./ رادیو زمانه

#دیدبان_آزار
@harasswatch

🔻از فلش‌بک تا کابوس و بی‌خوابی

🔶 پی‌تی‌اس‌دی، اختلالی که برخی افراد پس از تعرض جنسی با آن مواجه می‌شوند

🔹️دیدبان آزار: فردی که مورد تعرض جنسی قرار می‌گیرد، عموما بلافاصله پس از واقعه دچار سطح بالایی از اضطراب و پریشانی می‌شود. ترومای تعرض جنسی می‌تواند به شما احساس وحشت، خشم، عذاب وجدان، اضطراب و اندوه تحمیل کند. انگ اجتماعی پیرامون مسئله خشونت جنسی ممکن است سبب شود افراد حس شرم و خجالت پیدا کنند. بعلاوه، بازماندگان تعرض جنسی، ممکن است با علائم اختلال اضطراب پس از سانحه (post-traumatic stress disorder) مانند کابوس و هجوم افکار ناخوانده مواجه شوند. بازماندگان ممکن است به طور دائمی احساس خطر کنند و نسبت به دیگران بی‌اعتماد شوند.

🔹️پی‌تی‌اس‌دی وضعیتی مرتبط با سلامت روان است که پس از تجربه‌ای تروماتیک مانند تعرض جنسی، مجموعه‌ای از علائم مشکل‌زا را بروز می‌دهد. این اختلال میان بازماندگان تعرض جنسی شایع است. نتایج یک مطالعه نشان می‌دهد حدودا ۷۰ درصد از بازماندگان تعرض جنسی، سطح بالایی از تروما را تجربه کرده‌ و ۴۵ درصد علائم PTSD را گزارش داده‌اند.

🔹️این علائم می‌تواند شامل بازتجربه واقعه تروماتیک، اجتناب از یادآوری تروما، حیرت‌زدگی، افکار و باورهای منفی باشد. نکته بسیار مهمی که باید بدانید این است که PTSD نشانه ضعف نیست و تنها یک شرایط روانی است که می‌‌شود آن را تشخیص داد و درمان کرد. اگر علائم PTSD را در خود مشاهده می‌کنید، لازم است که به پزشک یا روان‌درمانگر مراجعه کنید.

🔹️تعرض جنسی می‌تواند برای ماه‌ها یا حتی سال‌ها بر سلامت جسمی، جنسی و رفتاری بازماندگان تاثیر بگذارد. برای بازماندگانی که با آسیب‌های روانی و جسمانی تجربه خشونت جنسی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، روش‌های درمانی و بهبودی متعددی از جمله روان‌‌درمانی، پیوستن به گروه‌های حمایتی و خودمراقبتی توصیه می‌شود.

#دیدبان_آزار
@harasswatch

متن کامل را در لینک زیر بخوانید:

https://harasswatch.com/news/1865/