در مارس ۲۰۱۱، وقتی پلیس نظامی افرادی را که در میدان تحریر خواستار حکومت غیرنظامی بودند با خشونت متفرق کرد، شماری از زنان دستگیر شدند، مورد ضرب‌وشتم قرار گرفتند، شوک الکتریکی به آنها داده شد، برهنه شدند و از آنها «آزمایش باکرگی» گرفته شد؛ یکی از آنها سمیرا ابراهیمِ ۲۴ ساله بود که زنی باحجاب بود. سمیرا از افسر پلیس شکایت کرد و در محاکمه‌ای بسیار جنجالی افشا کرد که شورای عالی نیروهای مسلح چطور بر بدن زنان خشونت می‌ورزد و شرح داد که زنان فعال همچون طردشدگانِ ناپاک و فاسدِ اجتماعی و مایۀ شرمساری خانواده و جامعه معرفی می‌شوند. اما هیچ‌یک از خشونت‌های شدید دولتی ضدزن، با خشونتی که بر قربانیِ معروف به «زنی با سینه‌بند آبی» اِعمال شد قابل مقایسه نبود. در ۱۷ دسامبر ۲۰۱۱ گروهی از سربازان این زن را، که هویتش مشخص نیست، گرفتند و به شکمش لگد زدند و جسد بیهوش او را روی زمین کشیدند، درحالی‌که لباسش کنار رفته و سینه‌بند آبی‌اش پیدا شده بود. فیلم این واقعه در فضای مجازی پخش شد و غوغای عمومی فوق‌العاده‌ای علیه خشونت جنسی به پا کرد...

(انقلاب را زیستن، آصف بیات، ترجمۀ شیرین کریمی)

تصاویر: گرافیتی اثر بهیه شهاب
...
@gzingbook

ترک خانه یک چیز بود و برداشتن حجاب چیزی دیگر. همزمان با بهار عربی زنان بی‌شماری، در حرکتی چشمگیر، به‌صورت فردی یا در شبکه‌های دوستی، حجاب برداشتند. از دهۀ ۱۹۹۰ که حجاب به یک هنجار تبدیل شد، این تغییری بنیادین بود. مقیاس دقیق بی‌حجابی ناشناخته باقی ماند، اما حجاب به امری نمایان تبدیل شد، در عرصۀ عمومی مورد بحث قرار گرفت و به نظر می‌رسید افراد زیادی کسی را در میان دوستان، خانواده یا همکاران می‌شناسند که حجاب برداشته باشد. عایشه که برقع و روسری‌اش را برداشت گفت که ۱۰ نفر از دوستانش پس از سال ۲۰۱۱ تصمیم گرفتند حجاب بردارند. او گفت: «به‌نظرم انقلاب رهایی از همه‌چیز بود و تصورات ما از دین تغییر کرد، این شرایط به‌طور خاص به‌دلیل نومیدی از حکومتِ گروه‌های اسلام‌گرا به وجود آمد.» زن دیگری گفت: «حقیقتاً به این درک رسیده‌ام که در جامعه‌ای که زنان را به باحجاب (زن خوب) و بی‌حجاب (زن ناقصی که هدایت نشده)‌ طبقه‌بندی می‌کنند، نمی‌توانم با خشنودی به محجبه بودن ادامه دهم.» نکتۀ توجه‌برانگیز این است که انقلاب تونس فضا را برای دین‌داری و حجابِ گسترده‌تر باز کرد...

(انقلاب را زیستن، آصف بیات، ترجمۀ شیرین کریمی)
...
@gzingbook