سرای فرزندان ایران. 26951

#داستان‌های_شاهنامه؛

‍ خرادبرزین و اشتاد گریان از پیش خسرو به نزد قباد رفتند و سخنان اوو را برایش بازگوو کردند.
وختی شیروی سخنان پدر را دریافت کرد سخت گریست و پیام نگرانی و گریه و زاری اوو به سپاهیان رسید و آن‌ها باهم می‌گفتند:
اگر خسرو برگردد همه سران را می‌کشد.
بامداد همه بزرگان به نزد قباد رفتند.
شهریار گفت: کسی که از درد پدرش غمگین نباشد سزاوار دار است.
یکی از آن‌ها گفت:
اگر کسی بگووید دو شاه را می‌پرستم ناهشیار و خوار است.
شیروی گفت: تا یک ماه درشتی نمی‌کنیم و به پند پدر شاد هستیم سپس به آشپزها گفت:
برای خسرو همه‌چیز فراهم کن و آن‌ها نیز چنین کردند و خسرو چیزی نمی‌خورد و تنها خوراکش از دست شیرین بوود و جز اوو یاری نداشت.
یک ماه گذشت و خسرو دردمند بوود و مزه زندگی را نمی‌چشید.
وختی به باربد پیام رسید که خسرو دردمند و ناکام شده است و همه در اندیشه کشتن اوو هستند از جهرم به تیسفون آمد و نزد خسرو رفت.
چشمانش پر از اشک شد و سوگ‌آوایی با رود و بربط چنین سروود:
ای شاه آن‌همه بزرگی و دستگاهت چه شد.؟ آن‌همه زور و فر و بختت چه شد.؟
پسر می‌خواستی که یار و پشتت باشد.
شاهان از فرزندان خود نیروو می‌گیرند و شاه ما از نیروویش کاسته شد.
به شیروی باید بگوویند که ای شاه بی‌شرم این سزاوار پدرت نبوود.
ای خسرو خداوند یارت و سر بداندیشان تو نگوون باد.
به خداوند سوگند و به نورووز و مهر و بهار خرم سوگند که دیگر من روود نمی‌زنم و ابزار خنیا را می‌سووزانم و چهار انگشتم را می‌برم.
تمام دووستان شیروی نگران بوودند که نکند خسرو بازگردد پس هم‌داستان شدند که اوو را بکشند و کسی را نیافتند که دل این کار را داشته باشد تا اینکه به‌هر رووی زادفرخ کسی به نام مهرهرمزد را پیدا کرد.
اوو مردی با دو چشم کبوود و رخسار زرد و تنی خشک و پرموو و لب لاژوردی با پای‌برهنه و شکم‌گرسنه بوود.
زادفرخ گفت:
اگر این کار را درست انجام دهی یک کیسه دینار به تو می‌دهم و مانند فرزندم تو را گرامی می‌دارم.
مهرهرمزد به نزد خسرو رفت و خنجری به جگرگاه اوو زد.
سپس شوورش شد و همه فرزندان خسرو را هم کشتند.
وختی شیروی شنید گریان شد.
پس از گذشت پنجاه‌وسه رووز از کشته شدن خسرو ، شیروی کسی را نزد شیرین فرستاد و گفت:
در ایران از تو گناهکارتر نیست.
تو شاه را به نیستی کشاندی.
اکنوون نزد من بیا.
شیرین از پیغام اوو آشفته شد و گفت:
کسی که به پدرش مهربانی نکند سزاوار بزرگی نیست.
من نمی‌خواهم اوو را چه از دوور و چه از نزدیک ببینم.
زهری در بسته داشت پس نخست پیامی به شیروی داد و گفت:
از سخنانت شرم کن و از خداوند پووزش بخواه.
شیروی نگران شد و گفت:
چاره‌ای نداری.
بیا و پادشاهی مرا ببین.
شیرین گفت:
نزد تو به‌تنهایی نمی‌آیم و با شماری خواهم آمد.
سپس شیرین برگ کبوود و سیاه پووشید و به همراه پنجاه تن به درگاه شیروی آمد.
شاه گفت:
دو ماه از سووگ خسرو گذشت اینک باید همسر من شوی.
من نیز مانند پدرم تو را گرامی می‌دارم.
شیرین گفت:
پاسخم را بده سپس در کنارت هستم تو گفتی من زن بد و جادوگری هستم.
شیروی گفت:
از تندی من کینه مگیر.
شیرین به کسانی که آنجا بوودند،
گفت:
آیا شما از من بدی دیدید.؟
چندوختی بانووی ایران بوودم و جز راستی نجستم.
بزرگان همه از شیرین به‌خوبی یادکردند.
شیرین گفت:
سه چیز مایه می‌شود زن زیبا و شایسته تخت شاهی شود.
نخست اینکه شرم داشته باشد.
دوم اینکه پسر به بزاید.
سوم اینکه بروروو داشته باشد و موویش پووشیده باشد.
وختی من همسر خسرو شدم از اوو چهار فرزند آوردم به نام‌های نستور– شهریار– فروود– مردانشه.
فرزندانی که جم و فریدون هم نداشتند و زبانم لال شود اگر درووغ بگوویم که اکنوون هر چهارتای آن‌ها زیر خاکند.
سپس روویش را گشوود و گفت:
رووی و مووی من این است که تاکنوون کسی ندیده بوود.
همه از دیدن رخسار شیرین شگفت‌زده شدند و شیروی گفت:
جز تو کسی را نمی‌خواهم.
شیرین گفت:
دو نیاز دارم.
شیروی گفت:
جان بخواه.
شیرین پاسخ داد:
همه دارایی که داشتم به من پس بدهی و باید پیش همه با نوشته خود این را گواهی کنی.
شیروی هم‌ چنین کرد.
شیرین هرچه داشت به درویش داد و بنده‌ها را آزاد کرد و به شیروی پیغام داد در دخمه شاه را بازکن که می‌خواهم اوو را ببینم.
شیروی پذیرفت و در دخمه را گشودند و شیرین موویه‌کنان چهره بر چهره خسرو نهاد و زهر هلاهل را خورد و با این ‌که کنار خسرو نشسته و پشت بر دیوار داشت جان سپرد.
شیرویه از شنیدن خبر مرگ شیرین بیمار شد.
چندی نگذشت که به شیروی زهر دادند و اوو را هم کشتند.

بشومی بزاد و بشومی بمرد
همان تخت شاهی پسر را سپرد.

🖍بازنویسی و ویرایش به پارسی:
ب‌ه ✍:
#سیــاه_ منـصـور.

📘🖌@FARZANDAN_PARSI.💡
🌾🦅🌾🦅🌾🦅

298 views11:07