«Паўночнікі». 1942 г. Эдвард Хопер.

Мастак казаў, што "Паўночнікі" былі натхнёныя "рэстаранам на Грынвіч-авеню ў Нью-Ёрку, дзе сыходзяцца дзве вуліцы", але карціна на самой справе выходзіць за межы канкрэтнага месца. Адна з самых вядомых работ у мастацтве ХХ ст., яна адлюстроўвае начную закусачную, у якой сабраліся тры наведвальнікі, пагружаныя ў свае думкі. Флуарысцэнтныя лямпы толькі ўвайшлі ва ўжытак у пачатку 1940-х, і закусачная выпраменьвае жудаснаватае ззянне, як маяк на цёмным куце вуліцы.

Чацвёра паўночнікаў выдаленыя і ад гледача і адзін ад аднаго. Хопер адмаўляў, што спецыяльна напоўніў гэтую карціну (і іншыя свае працы) сімваламі чалавечай ізаляцыі і гарадской пустэчы, але прызнаваў, што ў карціне "несвядома пісаў адзіноту вялікага горада".

#жывапіс #Хопер #ЗША

"Жыраф у агні". 1936-1937 г. Сальвадор Далі.

Змярканне. Аб'екты сталі невыразнымі, фантастычнымі. На фоне вечаровага, практычна ўжо начнога неба, жаночыя фігуры. Шуфлядкі, падпоркі на спінах, выцягнутыя рукі. Далі часцяком выкарыстоўваў апоры ў сваіх творах, такім чынам дэманструючы слабасць і заганнасць чалавека. З рук здзёртая скура, бардовым колерам палохае аголеная плоць.

Галоўны персанаж, уласна сам жыраф, змешчаны нават на трэцці план. Далі называў яго малюнак "мужчынскім касмічным апакаліптычным монстрам". Падпалены нібы не заўважае агню, не адчувае яго. Ад гэтага адчуванне трагедыі яшчэ выразней. Насоўваецца нешта жудаснае, няўхільнае. Для Далі падпалены жыраф з'яўляўся сімвалам прадчування вайны.

На фоне велізарных сімвалічных фігур вартым жалю і безабаронным выглядае белы чалавечак, які крочыць сам па сабе, у нікуды. Перасцярогі, сігналы, застаюцца неразгаданымі для яго.

#жывапіс #Далі #сюррэалізм

Беларускі геймер — суполка аматараў відэагульняў, у якой вы знайдзеце ўсё самае цікавае са свету гульняў:

🔸Новыя рэлізы
🔸Найцікавейшыя анонсы
🔸Беларускія пераклады
🔸Абвесткі пра бясплатныя раздачы
🔸Навіны з індустрыі

І ўсё гэта выключна па-беларуску!

"Хлопчык пазбаўляе сабаку ад блох". 1655 г.
Герард Тэрборх.

У гісторыю мастак увайшоў як партрэтыст і цудоўны выканаўца бытавога жанру – спакойнага, мернага побыту і інтэр'еру Нідэрландскіх жыхароў.

А якія незвычайныя дзеці на яго палотнах. Гэта не ідылічныя тоўсценькія немаўляты, а жывыя, рашучыя і самастойныя персанажы.

У Терборха, таксама як і ва ўсіх галандскіх мастакоў, паказаны "кавалачак" жыцця хлопчыка з простай нідэрландскай сям'і ў замкнёнай прасторы – у сценах дома, у маленькім пакойчыку. Глядач не бачыць ні вокнаў, ні дзвярэй, толькі кут невялікага памяшкання. Мэбля - самая неабходная.

Галоўны герой засяроджаны на лоўлі блох у сабакі. Яму гэты занятак здаецца больш займальным, чым урокі, і дзеля яго закінутыя ўсе школьныя прыналежнасці.

#жывапіс #Тэрборх #партрэт

"Сон святога Іосіфа". 1774 г. Антон Рафаэль Менгс.

Сюжэт з Евангелля пра Святое сямейства - Ісуса Хрыста, яго маці Марыю і праведнага Іосіфа, якім даводзіцца бегчы з Віфліема, ратуючыся ад цара Іудзеі Ірада, які загадаў забіць усіх немаўлят у пошуках сына Божага.

На карціне аўтар адлюстраваў момант, калі анёл спусціўся ў сне да Іосіфа, каб папярэдзіць яго аб "ночы збіцця немаўлятаў". Ён загадвае бацьку сямейства хутка сабраць сям'ю і бегчы ў Егіпет.

Фігура мужчыны намаляваная на мяжы полусна-полуяві. Левая рука бязвольна апушчана, але пальцы яшчэ сціскаюць палку. За спіной Іосіфа белы анёл з залацістымі кучарамі - такі лёгкі, паветраны, незямны. Ён паказвае Іосіфу шлях да выратавання Хрыста.

#жывапіс #Рафаэль #ракако

"Дантэ і Вергілій у пекле". 1850 г. Вільям Бугро.

Французскі мастак чэрпаў натхненне ў "Боскай камедыі" Дантэ. Восьмы круг пекла ў гэтым творы адведзены для фальсіфікатараў. У цэнтры двое людзей змагаюцца да смерці: Капачо, алхімік і ерэтык, і Джані Скікі, які прыкідваўся іншым чалавекам, каб займець яго спадчыну.

Чым даўжэй мы глядзім на карціну, тым больш дэталяў заўважаем: дэман-кажан, куча цел на заднім плане, а побач стаяць Дантэ і Вергілій. З гэтай карцінай Бугро спадзяваўся выйграць мастацкі конкурс, але прайграў, затое цяпер яна лічыцца шэдэўрам.

#жывапіс #Бугро #Дантэ

"Партрэт сясцёр Бронтэ". 1834 г. Брэнуэл Бронтэ.

Адзіны вядомы захаваны партрэт Шарлоты, Эмілі і Эн Бронтэ разам напісаў іх брат Брэнуэл.

Але што гэта за прывід стаіць за спінамі знакамітых сясцёр? Фігура ў цэнтры, прыхаваная за напісанай калонай - сам Бренуэлл. Жывапіс алеем даваўся яму нялёгка, ён быў незадаволены сваім аўтапартрэтам, сцёр яго, а затым зафарбаваў зверху.

#жывапіс #Бронтэ #партрэт

"Гарлачыкі". 1908 г. Клод Манэ.

Гісторыя аднаго шэдэўра створаная аўкцыённым домам Sotheby's. толькі паглядзіце на прыгожую сядзібу ў Жыверні, дзе тварыў легендарны імпрэсіяніст. З 1980 г. там адкрыты музей.

#жывапіс #Манэ #імпрэсіянізм

"Сялянскае жыццё". 1925 г. Марк Шагал.

Карціна была напісана Шагалам праз два гады пасля яго пераезду ў Парыж. У ёй усё даволі міла. Простыя радасці: свежая траўка - для вясёлага канька, мары пра дом і сям'ю - для глупаватага на выгляд селяніна. І няхітрыя забавы ў перспектыве. Мабыць, твор чымсьці нагадвае мары самога Шагала, якія спраўдзіліся: утульны дом і простыя радасці жыцця, да якіх ён ішоў так доўга і ўпарта.

#жывапіс #Шагал #Беларусь

Сёння працягну пра Шагала і яго "вясковыя" сюжэты.

"Я і мая вёска". 1911 г. Марк Шагал.

Гэтая карціна напісана ў яго першы прыезд у Парыж, калі ён захапляўся Ван Гогам, Рэнуарам і Гагенам. У ёй відавочна адчуваецца ўплыў кубізму, часткова фавізму, але ўсё гэта пададзена "па-шагалаўску", досыць лірычна, з лёгкім налётам мадэрна.

Сюжэт пабудаваны па прынцыпу люстэрка. Справа профіль самога мастака, насупраць - профіль каровінай пысы. Мастак працягвае ёй звязак галінак і кветак, які трактуюць як дрэва жыцця. У верхняй частцы карціны гэтыя профілі, нібы мостам, злучаныя выявай Віцебска.

#жывапіс #Шагал #Беларусь

"Зняцце пятай пячаці". 1608-1614 г. Эль Грэко.

Мастак звярнуўся да тэмы Апакаліпсісу. Карціну замовіў шпіталь Тавера ў Таледа. Выбар страшнага сюжэту быў зразумелы - Эль Грэка ўвядаў, і думкі пра смерць сталі наведваць яго ўсё часцей.

Па сюжэту душы памерлых, якія згінулі за веру, за Слова Божае, звяртаюцца да нябёсаў, І Гасподзь шле ім белыя адзенні. Як знак помсты за іх пралітую бязвінна кроў.

На пярэднім плане ўтрыравана выцягнутая постаць Святога Іаана. Ён узвёў рукі да нябёсаў і знаходзіцца ў нейкім рэлігійным трансе. Задні план запоўнілі пакутнікі, паўсталыя з магіл. Здаецца, можна пачуць стогны кідаючыхся душ. Група з трох мужчын, фонам для якіх служыць зялёная драпіроўкі, атрымліваюць з нябёсаў адзенні.

Калі я гляджу на карціну, то ў мяне заўсёды ўражанне, што яна створана ў 20-ым стагоддзі, а не ў 17-ым.

#жывапіс #ЭльГрэко