"Апошні пацалунак". 1858 г. Шарль Франсуа Маршал.

Маладая жанчына, заплюшчыўшы вочы, прыціснулася шчакой да тварыка немаўля. Праз некалькі імгненняў яна перадасць яго ў прыёмнае акно выхаваўчага дома і больш ніколі не ўбачыць сваю дробачку.

Мастак аддаваў перавагу жанру сацыяльнай драмы, асвятляючы вострыя праблемы грамадства. Гэта палатно таксама напісана на надзённую тэму. Да дзяцей, народжаных па-за шлюбам, ставіліся як да нязмыўнай плямы на жаночай рэпутацыі. Адзінокіх мам не бралі на службу. Каб хоць неяк пракарміцца, яны паступалі ў дамы памяркоўнасці. Але, як правіла, гэта не ратавала няшчасных: і маці, і дзіця гінулі ад голаду і хвароб.

Гераіня скарысталася адзіным шанцам на выратаванне ад усеагульнай пагарды і галоднай смерці. Яна аддае малога ў сірочы прытулак, дзе яму захаваюць жыццё.

Прайшоў снег. Каля акенца сляды такіх жа пакутніц. Калі прыгледзецца, то ў змроку аконнага праёму бачная жаночая постаць. Рукі сястры міласэрнасці ўжо гатовыя прыняць сірату.

#жывапіс #Маршал #Marchal

Алена Бархаткова🎨

Прыгожы восеньскі нацюрморт🍎🍂

Мастачка са Слуцка.

Зраблю вялікі пост пра яе, бо яна майстар атмасферных восеньскіх пейзажаў і нацюрмортаў, а зараз самы час.

#жывапіс #Бархаткова #пейзаж #нацюрморт #Беларусь

"Пара чаравікаў". 1887 г. Вінцэнт Ван Гог.

Адной з вех на шляху да новага творчага бачання, на шляху да "Сланечнікаў" і "Зорнай ночы", стала серыя карцін, якія адлюстроўваюць старыя і патрапаныя чаравікі. Яны сталі адным з самых вядомых вобразаў у творчасці мастака і яркім сымбалам няпростых і доўгіх пошукаў самога сябе.

Пару пацёртых чаравікаў Вінцэнт купіў на Парыжскім блышыным рынку толькі для таго, каб выкарыстаць іх у нацюрморце. Аднак яны здаліся яму недастаткова зношанымі, таму, перш чым прыступіць да працы, Ван Гог надзеў іх і доўга хадзіў пад дажджом. Толькі тады яны сталі вартыя таго, каб іх намаляваць. За час жыцця ў Парыжы ён стварыў адразу некалькі нацюрмортаў з маляўнічай парай абутку.

#жывапіс #ВанГог #нацюрморт #постімпрэсіянізм #vanGogh

"Марскі пехацінец, які вярнуўся дадому". 1945 г. Норман Роквэл.

На карціне намаляваны марпех і, мяркуючы па ўзнагародах на яго форме, сапраўдны герой. На гэта таксама намякаюць трафейны японскі ваенна-марскі сцяг у яго ў руках і газетны артыкул з яго партрэтам, прымацаваны да сцяны на заднім плане. З газетнага загалоўка, "Garageman a Hero", відаць, што ён - чалавек з мірным мінулым (аўтамеханік), а не прафесійны салдат. Сіняя зорка ў чырвонай рамцы на белым фоне, якая бачная побач з газетнай выразкай - амерыканская традыцыя часоў Другой сусветнай. Яна паказвае на тое, што член сям'і служыў у дзеючай арміі і выжыў.

Я люблю Роквэла за тое, што ў яго заўсёды хэпі энд😌

#жывапіс #Роквэл #Rockwell

"Клас са спячым настаўнікам". 1672 г. Ян Стэн (Стэйн).

Стэн - галандскі жывапісец бытавога жанру Залатога века галандскага жывапісу. Яго творчасць вядома іранічным і, часам, гумарыстычным поглядам на жыццё.

Першай прыступкай галандскай адукацыі былі малыя школы: у іх прымалі дзяцей абодвух палоў з трох гадоў. Школы размяшчаліся ў любых месцах: напрыклад, у вёсцы для навучання дзяцей маглі прыстасаваць закінутую стайню. Далёка не ўсе настаўнікі ў школах умелі чытаць - больш за ўсё ў той час у педагога шанавалася не пісьменнасць, а ўменне сачыць за дысцыплінай. З ёй, як мы бачым, у мясцовых дзетак здараліся вялікія праблемы. Нездарма ў Галандыі існавала прымаўка: Лепш ужо міма кузні прайсці, чым міма школы.

#жывапіс #Стэн #Steen

"Танцоркі ля станка". 1877 г. Эдгар Дэга.

Лейка заўсёды стаяла ў балетных рэпетыцыйных залях: з яе на падлогу пырскалі вадой, каб не падымаўся пыл падчас руху балерын.

Дэга таксама выкарыстаў лейку як жарт, візуальны каламбур: форма лейкі супадае з паставай танцоркі справа.

#жывапіс #Дэга #імпрэсіянізм #балет #Degas

"П'еро і Арлекін". 1888 г. Поль Сэзан.

У твора ёсць іншая французская назва "Mardi-Gras" (Мардзі-Гра) - "Масленіца", дзень карнавала перад пачаткам Вялікага посту. Па традыцыі ў гэты дзень перад гледачамі разгортваецца спектакль "Камедзі дэль артэ" пра канфлікт двух тэмпераментаў, якіх увасабляе два сусветна вядомых героя - меланхалічны і задуменны П'еро і энергічны і жыццярадасны Арлекін. Але, на жаль, няма весялосці ў тварах герояў, напісаных рукой Сэзана, што ўвогуле кажа пра цяжкі лёс артыста - быць марыянеткай, забаўляць іншых.

Мадэлямі для карціны былі 16-гадовы сын мастака Поль (Арлекін) і яго сябар, сын шаўца, Луі Гіём (П'еро), які нават страціў прытомнасць падчас пазіравання - настолькі доўга і моташна было стаяць нерухома. Тыповы Сэзан🤷‍♂️

#жывапіс #Сэзан #імпрэсіянізм #постімпрэсіянізм #Cézanne