"Пусты подпіс". 1965 г. Рэнэ Магрыт.

Магрыт заўсёды любіў галаваломкі, звычайна псіхалагічныя. Але тут ён стварыў самую сапраўдную: на першы погляд, гэта выява жанчыны, якая скача на кані праз лес. Аднак мы хутка разумеем, што гэты малюнак немагчымы, паколькі дрэвы, вершніца і конь дзіўным чынам пераплецены. Конь і наезніца знаходзяцца адначасова наперадзе і ззаду дрэваў.

Калі паглядзець на часткі гэтага малюнка паасобку, то яны не павінны збірацца ў цэласную карцінку, аднак наш мозг інтэрпрэтуе ўбачанае менавіта так.

"Мае карціны - гэта бачныя выявы, якія нічога не хаваюць. Яны выклікаюць таямнічасць і, сапраўды, калі бачыш адну з маіх карцін, задаеш сабе гэтае простае пытанне: што гэта значыць? Гэта не азначае нічога, таму што таямніца нічога не значыць, гэта непазнавальнае." - Рэнэ Магрыт.

Што тут скажаш? Ён мастак. Ён так бачыць.

#жывапіс #Магрыт #сюррэалізм

"Партрэт Пабла Пікаса ў XXI стагоддзі". 1947 г. Сальвадор Далі.

У 1926 г. яшчэ не вядомы Далі першы раз быў у Парыжы. Ён наведаў майстэрню Пікаса, пра што напісаў у аўтабіяграфіі "Таемнае жыццё Сальвадора Далі, напісанае ім самім":

"Мы з сястрой і цёткай пабывалі ў Парыжы і правялі там тыдзень. Усяго толькі тыдзень, але за гэты кароткі тэрмін я паспеў зрабіць тры важныя справы: наведаў Версаль, музей Грэвен і Пікаса. Працяг - ⬇️

"Апошняя кропля (Вясёлы кавалер)". 1639 г. Юдыт Лейстэр.

Адна з нешматлікіх дам, прынятых тады ў цэх Св. Лукі (аб'яднання мастакоў, скульптараў і друкароў у еўрапейскіх гарадах).

Нягледзячы на вясёлыя твары гулякаў, падтэкст у карціны даволі змрочны. Гэта, несумненна, "ванітас" (алегарычны барочны сюжэт цэнтрам якога з'яўляецца чалавечы чэрап), карціна са свецкай мітуснёй. Яна нагадвае гледачу пра тое, што, які б ты ні быў багаты, здаровы, румяны, вясёлы - кубак твайго жыцця (у дадзеным выпадку - збан і кубак) непазбежна вычарпаецца, трубка - прыкмета марных забаў - згасне, лучына, што асвятляе тваё свята - дагарыць, а апошнія макулінкі жыцця перасыплюцца ў ніжнюю палову пясочнага гадзінніка. І ўсё, грэшніку канец. Яго радасцям жыцця канец. А таму варта пакаяцца ўжо цяпер, пакуль не позна.

Ну, а што вы хочаце? Панядзелак.

#жывапіс #Лейстэр #ванітас

"Начны дазор". 1642 г. Рэмбрандт Харменс ван Рэйн.

Адна з самых вядомых карцін Рэмбрандта каля 200 гадоў правісела ў розных залах і была заўважаная мастацтвазнаўцамі толькі ў XIX ст. Паколькі здавалася, што фігуры выступаюць на цёмным фоне, яе празвалі "Начны дазор". Пад гэтай назвай яна і ўвайшла ў гісторыю сусветнага мастацтва.

Але пры рэстаўрацыі, праведзенай у 1947 г., выявілася, што карціна паспела пакрыцца пластом сажы, які сказіў яе каларыт. Пасля чысткі канчаткова высветлілася, што сцэна, прадстаўленая Рэмбрандтам, на самой справе адбываецца днём. Пастава ценю ад левай рукі аднаго з герояў карціны паказвае, што час дзеяння - не пазней за 14:00.

(падрабязней пра карціну)

#жывапіс #Рэмбрандт #НачныДазор

Карпатлівая праца рэстаўратара

Партрэт алеем XIX ст. у антыкварнай драўлянай раме. Працэс рэстаўрацыі ўключаў у сябе ачыстку паверхні, выдаленне карычневага акісленага лаку, рамонт даволі значнага разрыву, фінальную рэтуш і фінішны лак.

#жывапіс #партрэт #рэстаўрацыя

"Вячэра ў Эмаусе". 1601 г. Мікеланджэла Мерызі дэ Караваджа.

Апосталы запрасілі незнаёмца раздзяліць з імі вячэру. Падзеі адбываюцца пасля распяцця Хрыста. У працэсе вячэры Настаўнік адкрываецца ім. Стол, пакрыты белым абрусам сімвалізуе алтар. Хлеб і віно – цела і кроў Госпада. На краі стала кошык, здаецца, што ён вось-вось упадзе. Гэты прыём выкарыстоўваецца для надання трывожнасці.

У карціне недакладнасць: дзеянне адбываецца напярэдадні Вялікадня, да збору ўраджаю далёка, садавіна не маглі быць на стале. Але яна нясе важны сэнс. Цёмны вінаград - смерць, белы — знак Уваскрасення, гранат — сімвал Пакутаў Хрыстовых, яблыкі адсылаюць на першародны грэх, выкуплены крывёю Хрыста. Аб грахоўнасці людзей сведчаць чарвяточыны на яблыках. Курыца тлумачыцца як плоць.

Важны сімвал – рыба. Са старажытна-грэцкага Іхтіс. Гэта акронім імя Ісуса Хрыста. Яна ў цені, які адкідвае кошык.

#жывапіс #Караваджа #барока