« بی حیایی »

26/05/24
@DrSoroush

🎥 روشنفکران علت شکاف ملی در ایران؟

🔶مناظره بیژن عبدالکریمی و حاتم قادری


🔻بیژن عبدالکریمی: نباید در روایت‌مان از امر ملی باعث سرکوب بخشی از جامعه شویم. «دفاع از تمامیت ارضی»، «سازگاری با واقعیت تاریخی» و «گردآوری بخش بزرگی از جامعه» می‌توانند مولفه‌های مهمی در تفسیر امر ملی باشند. روشنفکران ضدسنت ما اسلام و تشیع را بیگانه با امر ملی در نظر می‌گیرند و وحدت ملی ما را به خطر می‌اندازند.

🔻حاتم قادری: نظام ولایت دورترین نسبت را با واقعیت امر ملی دارد، چون با بیگانه‌سازی باعث نفی دیگران به سود عده‌ای دیگر می‌شود. در وجود احزاب سازمان‌یافته‌ای که به دنبال تبلیغ سنت باشند، اشکالی نمی‌بینم. مسئله این است که گروهی با اجبار و نفی دیگران این امر را انجام می‌دهند.

🎞 فیلم کامل این گفتگو در یوتوب آزاد:
https://youtu.be/6hLt_Dz6eP0

🎞 فیلم کامل این گفتگو در پلتفرم آزاد:
🌐 A Z A D. im

🆔@AzadSocial

سلام دکتر عبدالکریمی گرامی،
وقت شما بخیر و نیکی.
بنده گفت و گوی شما و جناب آقای دکتر قادری رو با دقت گوش دادم.

هر دو عزیز صحبت های اساسی و مهمی رو مطرح فرمودید‌.


تلنگری که آقای دکتر قادری بیان داشتند این بود که قشر متدین، که ظلم ستیز است چرا اعتراض خود را نسبت به رفتار های اشتباه حکومت به روشنی بیان نمی کنند؟ چرا قشر متدین در قبال ایرانیانی که به عنوان پناهنده به کشور های دیگر می‌روند و تغییر به آیین مسیحیت می دهند غیرتمند عمل نمی کند و اعتراضی علنی عنوان نمی کند تا حاکمیت چاره ای کند تا ایرانیان ایران بمانند.


و صحبت درستی که دکتر عبدالکریمی بیان داشتند این بود که قشر متدین توسط روشنفکران اغلب نادیده گرفته می شوند، روشنفکران هم باید این قشر که روح خیر خواهانه ، نوع دوستی و وطن دوستی شان ثابت شده است این قشر را حمایت کنند تا این قشر نیرو های تاریخی ایران بمانند و نه نیروهای یک حاکمیت خاص.


نوع گفت و گو به نحوی بود که شنونده با خود میگفت که، این حرف که درسته، اتفاقا حرف طرف مقابل هم که درسته، و مجددا رفت و برگشتی مدام حس میکردی هر دو عزیز نیک خواهی عمیقی برای ایران و جامعه ایرانی دارند.


امیدوارم دوستان روشنفکر، به قول جوانان، به جای «دیس» کردن های پی در پی،و «دیس-بک» های پس از آن ، به یک وفاق و جمع بندی برسند و راه حلی ایجاد کنند تا این وضعیت توهین هایی که در جامعه دو قطب نسبت به هم دارند ، به یک انسجام و اتحاد ملی و یک نوع دوستی مجدد منجر شود.
البته مسوولیت فرد فرد جامعه همچنان پا برجاست. ما افراد جامعه هم باید مسوولیت رفتار و گفتار خود را به دوش بگیریم.
طبیعتا من فرد وظیفه دارم که در قبال شان کشورم، و صرفا برای یک زندگی راحت تر، هر کاری نکنم، به هر کسی پناه نبرم، به ازای این پناهجویی هر تیرگی ای را به وطنم نسبت ندهم.


امید که ایرانی زیبا با مردمانی پر عشق و پر از مسوولیت پذیری در آینده شاهد باشیم.

لینک گروه علم و الهیات مشکات:
https://www.tg-me.com/elm_elahiat_meshkat
لینک کانال:
https://www.tg-me.com/elm_em

لینک پیج اینستاگرام بیژن عبدالکریمی :

www.instagram.com/bijan.abdolkarimi

لینک کانال تلگرام بیژن عبدالکریمی :

@bijanabdolkarimi

🔴 اطلاعیه

با سلام

عزیزان و گرامیان

کارزار پرهیز از خشونت به پایان رسید و خوشبختانه این کمپین با پیروزی توانست به هدف خود (نجات یک جوان از قصاص چشم) برسد. لذا خواهشمندم دیگر به شماره کارت های اعلام شده پولی واریز نشود.

به زودی درباره نحوه عملکرد در این کمپین گزارش کاری ارائه خواهم داد.

با تشکر :

#بیژن_عبدالکریمی

تلخیص سلسله نشست های بیژن عبدالکریمی با عنوان «ما و نظام سلطه»

بیژن عبدالکریمی: فلسفه دانشگاهی ما با مسائل ایران امروز هیچ نسبتی ندارد.
دانشگاه های ما به خصوص در حوزه علوم انسانی را در سیاق همه نهادهای مدرن در جوامع شبه مدرن باید درک کرد.

معرفی کتاب

معرفی کتابی تازه از دکتر بیژن عبدالکریمی

لینک گروه علم و الهیات مشکات:
https://www.tg-me.com/elm_elahiat_meshkat
لینک کانال:
https://www.tg-me.com/elm_em

لینک پیج اینستاگرام بیژن عبدالکریمی :

www.instagram.com/bijan.abdolkarimi

لینک کانال تلگرام بیژن عبدالکریمی :

@bijanabdolkarimi

🔴عزیزان جلسه آغاز شد🔺️

غزه و کودکان فردا
-----
صحنه طوری آراسته شده که همه چیز به گردن نتانیاهو بیافتد. آمریکا و اروپا گه گاه چیزی در مخالفت با ادامه جنگ غزه می‌گویند و کشورهای عربی نیز گاهی اظهار نارضایی می‌کنند. حتی جناح‌هایی در درون اسرائیل با نتانیاهو مخالفت می‌کنند. اما مثل روز روشن است همه منتظرند نتانیاهو بالاخره کار خود را به انجام برساند. نیروی نظامی حماس را در غزه به صفر برساند و نبرد غزه با پیروزی تام و تمام اسرائیل به انجام برسد.
به محض تحقق این هدف نتانیاهو به عنوان یک جنایتکار جنگی از همه سو مورد شماتت قرار خواهد گرفت. از صحنه سیاست اسرائیل به حاشیه خواهد رفت تا همراه او همه آنچه این روزها در غزه می‌گذرد به بوته فراموشی سپرده شود.
امید به فراموشی صحنه گردان بسیاری از جنایت‌های بزرگ در دوران مدرن بوده است.
قدرت مسلط به محض آنکه خود را در معرض یک خطر ببیند، کلماتی مثل قانون، انصاف، عقل، عدالت، دگرپذیری، انسان‌دوستی و ده‌ها نام از این سنخ رویاروی او صف می‌کشند. هر کدام موازینی روی میز می‌گذارند و دفاع از  خود را به رعایت موازینی مشروط می‌کنند. خطر اما عاجل‌تر از این حرف‌ها و کلمات است. برای دفاع عاجل از خود هر کاری مجاز است. هر اندازه جنایت و سرکوب که ضروری باشد به کار می‌افتد. کلمات اگر موجه کننده خشونت و سرکوب باشند، به کار گرفته می‌شوند و اگر مانع کار محسوب شوند، موقتاً زیر خاک مدفون می‌شوند تا کار به انجام برسد.
قدرت‌های مسلط بر این باورند که امروز کار را تمام می‌کنیم و القابی مثل جنایتکار و خونریز را به جان می‌خریم اما اطمینان داریم پس از فتح و غلبه بر حریف، همه فراموش می‌کنند. یکسال و دو سال نه اما ده سال که از ماجرا بگذرد، همه به کسی می‌نگرند که در این صحنه غلبه کرده است نه آنکس که امروز کشته و سرکوب شد. آنگاه دوباره کلمات دفن شده را فرامی‌خوانند و انسان دوستی و دگرپذیری و عدالت و انصاف را بر گردن می‌آویزند. 
غرب با همه هیمنه خود به همین فراموشی دل بسته است.
اشتباه نمی‌کنند. زمان بی‌رحم است. تیغ تیز فریاد معصومانه هزاران هزار کودک و زن بی‌گناه را زمان به گور خواهد سپرد.
اما فراموشی یک سر دیگر هم دارد. فقط مردم فراموش‌کار نیستند. خود جنایت‌کاران نیز چیزی را فراموش می‌کنند و آن مرگ و نابودی نیروی موثر کلمات است. پس از پایان جنایت، همه آنها که صبر می‌کنند تا پس از انجام کار، کلمات مدفون شده انسان دوستی و دگرپذیری و عدالت وصلح را بر گردن بیاویزند، فراموش کرده‌اند برای این مفاهیم هیچ قدرت اثربخشی باقی نمانده است. هیچ‌کس آنها را باور نخواهد کرد. آنها به بی‌بنیاد سازی اساس خود و مدرنیته مشغولند. امروز غلبه می‌کنند اما میراث‌شان برای نسل‌های بعدی جز خلاء و نیستی و ویرانی نخواهد بود.
کودکان فردا چشم‌هایشان به جهانی گشوده می‌شود که دیگر اثری از ارزش‌های انسانی باقی نمانده است. حتی اگر چیزی از ماجرای جنایت‌های امروز غزه به خاطر نیاورند.

دکتر جواد کاشی

✴❇ چرخه‌ی ابتذال


🔻جامعه‌ی ما و اساسا هر جامعه‌ای برای افتادن در مسیر تغییر درست باید از پنج موضوع مبتذل عبور کند.:


🔻ابتذال اهمیت
جامعه‌ی ما در نقطه‌ای قرار دارد که جای مسائل مهم با مسائل بی‌اهمیت تغییر کرده است! مواردی که نیاز به واکنش دارد، جامعه واکنش درستی نشان نمی‌دهد و مواردی که نیاز به واکنش ندارد، بیشترین واکنش را دریافت می‌کند. هر فرد، رسانه، کانال، صفحه، تبدیل به خبرگزاری شده است. هر موردی در روز، تبدیل به خبر می‌شود. جامعه با انبوهی از موضوعات مختلف روبرو می‌شود که در مورد آن‌ها کُلی بحث شکل می‌گیرد و این دایره دائم بزرگ‌تر می‌شود و افراد بیشتری درگیر این ابتذال می‌شوند.


🔻ابتذال جزئیات
[وقتی جامعه به "ابتذال اهمیت" رسید، از دل آن به "ابتذال جزئیات" می‌رسد. حالا نه تنها ما با چیزهای "بی‌اهمیتی" که "مهم شده" طرف هستیم، بلکه وارد موشکافی این موارد شدیم و چسبیدیم به جزئیات بی‌ارزش و داستان‌ها و حاشیه‌های مختلف از آن بیرون می‌کشیم.


🔻ابتذال غرزدن
هر آدمی به بعضی از مسائل زندگی‌اش غر می‌زند و چیز عجیبی نیست. اتفاقی که در جامعه‌ی ما افتاده است، غرزدن تبدیل به رفتار و فعالیت همیشگی شده است! ما سال‌هاست هدایت شده‌ایم به سمت این رفتار و این عادت، آسیب زیادی به ما زده است؛ انرژی ما تخلیه می‌شود، جای اعتراض با غرزدن عوض شده است، شرایطی به‌وجود آمده است که بدترین اتفاقات با غرزدن‌های بیشتر دفن می‌شود. امکان ندارد دو نفر در این جامعه باهم گفتگو کنند و غرزدنی در کار نباشد! این یک فرهنگ شده است و سال‌هاست از حالت عادی خارج شده است!


🔻ابتذال خنده
سال‌هاست که ما مهم‌ترین مسائل جامعه را با طنز دریافت می‌کنیم و همچنین هدایت شده‌ایم به سمت تولید این موارد! تقریبا چیزی نیست که در دایره‌ی این لودگی و خندیدن، قرار نگرفته باشد!


🔻ابتذال تفکر
چیزی که همه‌ی موارد بالا را کنار هم قرار می‌دهد، ابتذال تفکر است. به چیزهایی فکر می‌کنیم که نیاز به فکر کردن ندارند و به چیزهایی که نیاز به تفکر دارند، بی‌توجه هستیم و در کل، جامعه با چنین چیزی روبرو شده است: طنزی که "طنز" نیست. خنده‌ای که "خنده" نیست. خبری که "خبر" نیست. تفکری که "تفکر" نیست. تحلیلی که "تحلیل" نیست. مسئله‌ای که "مسئله" نیست. آگاهی که "آگاهی" نیست. علمی که "علم" نیست. مشکلی که "مشکل" نیست.

🔻تمام این پنج مورد، "چرخه‌‌ی ابتذال" را تشکیل می‌دهند. اگر هر فردی بتواند از این چرخه‌ی مخرب دوری کند، گام مهمی هم برای خودش هم برای جامعه برداشته است و آن‌جاست که تغییر اساسی دیده می‌شود.

✅ #سیاست_شناسی
@Politicology

♡ اقبال به انتخابات مقدم است یا نامزد مورد قبول؟

✍ محمدرضا جوادی یگانه


در وضعیت دوجامعه‌ای‌شده ایران، جامعه دوم، انتخابات را رها کرده است. نشانه‌های این رها کردن و بی‌اعتنایی از ۱۳۹۸ مشخص بود و در انتخابات‌های ۱۴۰۰ و ۱۴۰۲ به اوج خود رسید. دستاورد این رها کردن چه بود؟ آیا معترضین به هدف مورد نظر خود، که فاصله‌گذاری با نظام سیاسی و ایجاد یک جامعه از آن خودشان بود،‌ رسیدند؟ احتمالا خیر.

یکی از دلایل آنها برای عدم حضور این بود که معتقد بودند کسی نیست که بتواند نظرات آنها را در نظام سیاسی نمایندگی و دنبال کند و لذا رای دادن فایده‌ای ندارد:‌ «۷۶ تا ۹۶ که رای دادیم چه فرقی کرد؟»

ولی امروز، با دولتی که علاوه بر تورم افسارگسیخته، در کارنامه خود بدتر شدن وضعیت اینترنت و طرح نور را هم دارد، می‌توان حدس زد که اگر حضور در انتخابات، باعث بهتر شدن وضعیت از نظر معترضین نمی‌شود، عدم حضورشان مطمئنا باعث بدتر شدن وضعیت زندگی آنها خواهد شد.

فاصله سه ساله ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۳ این ویژگی را هم داشت که چهره واقعی براندازان بر معترضین آشکار شد، که به تنها چیزی که فکر نمی‌کنند خواست مردم ایران و رفاه و سعادت آنها است. و لذا تغییر در ایران، راهی جز اصلاحات تدریجی و تعامل با نظام سیاسی ندارد.

منظورم از تعامل، تجربه تعامل نادرست اصلاح‌طلبان نیست، که در نهایت، ماندن در قدرت، برایشان مهم‌تر شد تا پیگیری وعده‌هایی که بخاطر آن مردم به آنها رای داده بودند.

اما امروز، بخشی از معترضین، بر اساس اعتمادی که به نظام سیاسی در اعلام آرای دو انتخابات گذشته پیدا کرده‌اند و نیز رای آوردن برخی از چهره‌های متفاوت در شهرستان‌ها، بی‌میل به حضور در انتخابات نیستند، به شرط آنکه نامزد مورد قبولی وجود داشته باشد. برخی نظرسنجی‌های اخیر نیز حاکی از افزایش تمایل به مشارکت است.


اما نکته مهم، تقدم و تاخر این شرط است. کدام مقدم است: مشارکت معترضین منوط است به داشتن نامزد مورد قبول، یا برعکس، تایید نامزدها منوط است به عزم مردم برای مشارکت؟

به نظر من خطایی رخ داده و جای علت و معلول عوض شده است. نتیجه‌گیری نادرستی است که مردم معترض در ۱۴۰۰ شرکت نکردند چون نامزد مناسب نداشتند؛ بلکه برعکس، چون قصد نداشتند در انتخابات شرکت کنند، نامزدهای نزدیک به آنها هم تایید نشد. (بدیهی است که منظورم رویه‌های حقوقی نیست، بلکه در باره شرایط اجتماعی و توصیه‌های موثر در تصمیم‌گیری‌ها صحبت می‌کنم.)

امیل دورکیم، جامعه‌شناس فرانسوی در کتاب «قواعد روش جامعه‌شناسی» شرح می‌دهد که «پدیده اجتماعی، چون عام است اجباری است، نه چون اجباری است عام است». یعنی ما مجبور به عمل به هنجارهای اجتماعی هستیم چون بقیه آن را مراعات می کنند، نه اینکه چون اجباری است، مردم به آن عمل می‌کنند. قدرت هنجارها، از قدرت مردم حاصل می‌شود. تصمیم نهادهای سیاسی هم، در هر حال و با نسبت‌های متفاوتی، تابع اراده مردم است.

سیاست عرصه چانه‌زنی است نه ناز کردن. اگر معترضین، متمایل به حضور شده‌اند یا سیاست عدم حضور را بی‌فایده می‌دانند و امیدوارند افرادی تایید صلاحیت شوند که بتوانند تغییری در وضعیت ایجاد کنند، راهش انتظار تا زمان اعلام اسامی نامزدهای تاییدشده یا زمان مناظرات و تصمیم‌گیری بر اساس فهرست نامزدهای نهایی نیست. آنها امروز باید تمایل خود برای مشارکت را اعلام کنند و بگویند اگر نامزد مناسبی باشد حتما شرکت خواهند کرد. و البته اعلام هم بکنند که انتظار دارند نامزدهای نزدیک به نظرات آنها، تایید بشوند.

نگاه به تندروها نکنید، آنها آرزوهای خود را به صورت خواست نظام سیاسی مطرح می‌کنند. برای نظام هنوز مشارکت بالا در انتخابات مهم است. از آن‌طرف از طعنه براندازان هم نترسید، آنها هیچ برنامه‌ای برای زندگی در ایران ندارند، ویرانی ایران برایشان آنقدر مهم نیست که سرنگونی نظام سیاسی.

@javadimr

💢

هم میهنان عزیز! سلام. خرسندم که به همه عزیزانی که در کارزار «نجات یک جوان از قصاص چشم، پرهیز از خشونت» شرکت جسته، به شیوه های گوناگون مالی و رسانه ای و حقوقی به این کارزار یاری رساندند، اطلاع دهم که خوشبختانه با مساعدت شما همیهنان عزیز این کارزار سرانجام به پیروزی رسید و جوان شهرکردی، اقای سید مهدی موسوی با گذشت نیروی انتظامی محترم از قصاص چشم نجات یافت و سرانجام امروز جمعه، 11 خرداد ماه 1403 از زندان آزاد گردید. تجربه این کارزار نشان داد که بر اساس پیوند و انسجام اجتماعی میان نیروهای نقاد اجتماعی و مردم انقلابی و مسلمان می توان بسیاری از مطالبات مشروع و بر حق مردم شریف ایران را متحقق ساخت.

فرهاد قنبری
انتخابات

شش سال از خروج آمریکا از برجام و فشار شدید اقتصادی غرب بر ایران می‌گذرد.
تصور ترامپ و مقامات وقت آمریکا این بود که تحریم‌ها باعث فروپاشی اقتصادی و اجتماعی ایران شده و ایران را مجبور به حضور در پای میز مذاکره و تن دادن به شرایط نان در برابر نفت (عراق دهه هفتاد شمسی) و خلع تسلیحاتی و موشکی و تبدیل شدن به کشوری گرسنه و توسری خور خواهد کرد.
در این شش سال سردار سلیمانی ترور شد، اسرائیل بارها به مواضع ایران در سوریه حمله کرد و غرب تمام توان و انرژی خود را روی اپوزسیون وابسته و پروژه ززآ با هدف به آشوب و سوریه‌ای کردن ایران به کار گرفت.

جمهوری اسلامی حالا پس از شش سال (البته با دادن هزینه‌های فراوان از جمله نارضایتی اجتماعی گسترده، کاهش مشارکت‌های مردمی به زیر پنجاه درصد، کشته شدن صدها نفر در اعتراضات، تورم شدید و...) نه تنها سقوط نکرد، بلکه پس از عملیات وعده صادق به غرب و اسرائیل این پیغام را داد که پس از این دیگر خویشتن‌داری نخواهد کرد و آمادگی جنگ تمام عیار را هم دارد.
حالا جمهوری اسلامی پس از دو دهه «همه گزینه‌های روی میز است» را از ادبیات حاکمان غرب حذف کرده و پس از عملیات طوفان الاقصی تا حدود بسیار زیادی اعتبار از بین رفته خود در میان جهان اسلام (به واسطه حضور در جنگ سوریه و حملات شدید رسانه‌ای علیه ایران) را احیا کرده است.

در این شرایط انتخابات پیش روی ایران از این لحاظ دارای اهمیت است که نظام سیاسی می‌تواند با باز کردن نسبی فضا و تایید صلاحیت چهره‌های مهم سیاسی زمینه برگزاری انتخاباتی با مشارکت بیش از  شصت درصد مردم را فراهم کند و در این زمینه نیز بخش زیادی از اعتبار از دست رفته عمومی خود را بازگرداند و اپوزسیون حامی اسرائیل را از صحنه اجتماعی کشور بیرون براند.

به همین دلیل هر آنکه کمی بیشتر از نوک دماغش را نگاه می‌کند و درکی درست از واقعیت‌های ملی و جهانی دارد و منافع ایران را به منافع جناحی و فرقه ای خود ترجیح می‌دهد، نه تنها نباید دنبال رد صلاحیت و حذف صداهای مختلف در انتخابات باشد، بلکه باید از حضور همه جناح‌ها و سلایق سیاسی استقبال کرده و بفهمد که در انتخابات پیش رو مشارکت حداکثری مردم اهمیت به مراتب بیشتری از اینکه چه کسی رای می‌آورد، دارد.
@kharmagaas