◽ انجمن علمی معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات دانشگاه امام صادق (ع) برگزار می‌کند:

⚡رویـایِ انـسانِ ایرانـیِ معاصـر⚡
سیزدهمین مدرسه‌ی تابستانه‌ی «دعوت»

👥 استادان دوره:
حجةالاسلام حمید پارسانیا
دکتر بیژن عبدالکریمی
دکتر سیدجواد میری
دکتر سیدحسین شهرستانی
دکتر کمیل قیدرلو
دکتر عطاءالله بیگدلی
حجةالاسلام حسین مهدی‌زاده
دکتر علیرضا شفاه
آقای محمد نصراوی
آقای ابراهیم اکبری

🕰  زمان برگزاری:
۱۷ الی ۱۹ شهریور ۱۴۰۳

🔻 مکان برگزاری:
خانه‌ی اندیشه‌ورزان

▫️هزینه‌ی ثبت‌نام:
• ثبت‌نام حضوری برای دانشجویان دانشگاه امام صادق(ع): ۳۳۰ هزار تومان
• ثبت‌نام حضوری برای سایر مخاطبان: ۴۸۰ هزار تومان
• ثبت‌نام مجازی: ۲۲۰ هزار تومان

‼️ ظرفیت محدود برای ثبت‌نام حضوری ‼️

🖇  پیوند ثبت‌نام : کلیک کنید

☎️ جهت کسب اطلاعات بیشتر می‌توانید با نشانی @ICCA_admin در پیامرسان‌های بله، ایتا و تلگرام در ارتباط باشید یا با شماره‌ی ۰۹۳۰۸۱۶۱۵۳۱ تماس بگیرید.

➖➖➖➖➖➖
💬 انجمن علمی دانشجویان معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات دانشگاه امام صادق علیه‌السلام
🌐 بله | اینستاگرام | تلگرام | ایتا

🔊فایل صوتی

سخنرانی بیژن عبدالکریمی،
در دانشکده الهیات دانشگاه تهران

دین چیست؟ تئولوژی کدام؟

چرا فردید مهم است؟ - گفتاری از بیژن عبدالکریمی دربارۀ احمد فردید

عاشقانه‌ای مهجور مانده از تاریخ اسلام


کتاب «مشرکی در خانواده پیامبر» کار جدید و مشترک حسن محدثی و بیژن عبدالکریمی، شرح رابطه عاشقانه زینب دختر بزرگ پیامبر با مشرکی به نام ابوالعاص است.


کتاب «مشرکی در خانواده پیامبر» رمان تاریخی می‌کوشد بر اساس مستندات تاریخی تصویر دیگرگونه‌ای از شخصیت پیامبر اسلام ارائه دهد که در روزگار ما به دلیل سیطره اندیشه‌های فرقه‌گرایانه و اندیشه‌های تئولوژیک در خفا باقی مانده است. این داستان نحوه کشمکش میان عشق و ایمان در دل زینب، دختر پیامبر و نیز نحوه رویارویی پیامبر با عشق دخترش به یک مشرک را نشان می‌دهد. این کتاب می‌کوشد تا جایگاه «عشق انسانی» را در روح و احساس پیامبر نشان دهد. همچنین این قصه نشان می‌دهد که می‌توان همچون ابوالعاص مشرکی والامنش بود. پیامبر برای این شخصیت احترام قائل بود و به وی علاقه داشت. این کتاب می‌کوشد در فراسوی باورهای اعتقادی و  تئولوژیک و صرفاً بر اساس رویکردی پدیدارشناسانه وجوهی از شخصیت پیامبر اسلام را آشکار سازد که در روزگار ما بسیار فراموش شده است.

حسن محدثی در پیش درآمد کتاب آورده است: «داستان زندگی‌ زینب، دختر بزرگ پیامبر و ابوالعاص، داماد پیامبر را نخستین‌بار چند سال پیش در کتاب زندگانی محمد (ص) پیامبر اسلام (سیره ابن هشام) خواندم و مجذوب آن شدم. این داستان بسیار مختصر امّا منحصر به‌ فرد بود. در واقع، اوّلین‌بار در سنی در حدود چهل‌وچند سالگی بود که فهمیدم پیامبر اسلام دختری به نام زینب داشته است. از خودم و این بی‌خبری شرمنده شدم. بعد از این بود که کنجکاو شدم بدانم که دیگران نیز تا چه حد از زینب و داستان زندگی‌اش اطلاع دارند؟ در نتیجه، در کلاس‌هایی که تدریس می‌کردم اعم از مقاطع کارشناسی، کارشناسی‌ ارشد، و دکتری از دانشجویانم بارها و بارها پرسیدم، حضرت محمد (ص) و خدیجه چند فرزند داشته‌اند؟ از میان ده‌ها نفر دانشجو فقط یک نفر از میان دانشجویان مقطع دکتری دقیقاً می‌دانست پیامبر اسلام چند فرزند داشته، نام یکی از آن‌ها زینب بوده است.

بررسی‌های بیش‌تر نشان می‌دهد این بی‌خبری از تاریخ اسلام، حتی از لایه‌های گوناگون زندگی پیامبر عظیم‌الشأن‌مان، امری نظام‌مند و همگانی است و مؤیّد این نکته مهم است که تاریخ اسلام بر مبنای جهت‌گیری‌های فرقه‌ای نوشته شده است و این تاریخ‌نگاری و تاریخ‌شناسی فرقه‌ای چنان سوگیری همه‌جانبه‌ای داشته است که بخش مهمی از تاریخ اسلام را مغفول نهاده و نادیده گرفته است. تاریخ اسلام هنوز گنج‌های ناشناخته‌ای را در دل خود نهفته دارد؛ زیبایی‌هایی که تمنّای نگاه‌های مشتاق را دارند و دنیای نادیده‌ای که انتظار گام‌های مکتشفان و سیّاحانی را می‌کشد که به شنیده‌ها و گفته‌های رایج و مرسوم بسنده نمی‌کنند بلکه جسارت اکتشافی تازه را در ذهن و دل خود می‌پرورانند و از رویارویی با مناظر بکر و بدیع هراسی به خود راه نمی‌دهند. باری، یکی از داستان‌های بسیار زیبا، تأمل‌برانگیز و درس‌آموز در تاریخ اسلام داستان رابطه عاشقانه زینب و همسرش ابوالعاص بن ربیع درون خانواده پیامبر است. بر آن شدم تا این داستان را به زبانی ساده  بازنویسی کنم، داستانی که به قول دکتر نابلسی «طعمی خاص» دارد.»

این داستان نحوه کشمکش میان عشق و ایمان در دل زینب، دختر پیامبر و نیز نحوه رویارویی پیامبر با عشق دخترش به یک مشرک را نشان می‌دهد. این کتاب می‌کوشد تا جایگاه «عشق انسانی» را در روح و احساس پیامبر نشان دهد.

اثر قابل اعتنای حسن محدثی در بازنویسی بخشی از تاریخ مهجور مانده صدر اسلام که در برگیرنده زوایای پنهان مشی انسانی پیامبر و به نوعی تاکید بر فصل مشترک خصیصه ذاتی انسان‌ها در تکریم عشق، وفاداری و خوی انسانی است. تلاشی برای پیوند دادن انسان‌ها و فرهنگ‌ها فراتر از زمان و مکان و حذف عصبیت‌های قومی و قبیله‌ای و مهمتر از آن نادیده انگاشتن ایدئولوژی در پیوند میان انسان‌هاست. قطعاً این جسارت یک جامعه‌شناس برای ورود به مباحثی چنین چالش برانگیز نشان تعهد نویسنده به صداقت در فهم تاریخ و درک درست نیازهای احتماعی و به نوعی درک این واقعیت است که در زمانه کنونی تبین الگوهای نو به خلاقیت در کشف ناگفته‌های تاریخی نیاز دارد.اینکه بپذیریم عشق، اخلاق و انسانیت سرمایه مشترک همه انسان‌ها، فرهنگ‌ها و تمدن‌هاست و نهراسیم که انگ گذشته‌گرایی بخوریم حاصل نوعی جسارت تحسین برانگیز جناب محدثی است. اما این اثر به نظر من در مرز میان روایت تاریخی و رمان و یا نوعی قصه‌گویی گرفتار شده است. آیا این اثر می‌خواهد یک رخداد تاریخی را روایت کند؟ آیا رمانی است که می‌خواهد پاسخ‌گوی نیازی اجتماعی باشد؟

نویسنده سعی کرده به هر دو مرز نزدیک شود. اما مقدمه عالمانه دکتر عبدالکریمی کفه را به سمت یک اثر روایی نزدیک کرده است و سعی کرده هم تلقی از پدیدارهای تاریخی را روشن کند هم از افتادن در دام عصبیت دینی بگریزد و هم اتکایش به فصل مشترک انسان، عشق و اخلاق در همه فرهنگ‌ها و تمدن‌ها را به رخ بکشد تا بتواند بر این ادعا پای فشاری کند که چنین اثری مخاطبی جهانی دارد و در عین حال با بیان مفاهیمی انسانی به وادی الگو‌پردازی اجتماعی و بیان تلقی و درکی مفهومی از تاریخ و معرفت دینی هم نزدیک می‌شود. این‌ها را باید ناشی از مقدمه‌ای دانست که عبدالکریمی ارائه کرده و به نوعی سایه سنگین آن را در کل اثر می‌توان یافت. برداشت من این است که اگر این قصه به سیاق قصه‌گویی و حتی پذیرش ارکان فنی رمان می‌توانست پیش برود به مرز یک اثر کاملاً جامعه‌شناختی نزدیک می‌شد. البته این اثر فتح بابی است که مسیری نو در نگاه به مسائل انسانی به اتکای تاریخ و داشته‌های فرهنگی و تمدنی ما دارد و باید از دکتر محدثی و عبدالکریمی برای این شجاعت وجسارتشان تشکر کرد.

کتاب «مشرکی در خانواده پیامبر» تالیف حسن محدثی و بیژن عبدالکریمی توسط انتشارات نقد فرهنگ منتشر شده است.

https://article.tebyan.net/371185/%D8%B9%D8%A7%D8%B4%D9%82%D8%A7%D9%86%D9%87-%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D9%87%D8%AC%D9%88%D8%B1-%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%AF%D9%87-%D8%A7%D8%B2-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE-%D8%A7%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85

🔻اطلاعیه🔻

دوستان و همراهان گرامی

ضمن عرض سلام به اطلاع همه مخاطبین دکتر بیژن عبدالکریمی می‌رسانیم سلسله جلسات پلورالیسم دینی بعد از برگزاری ۹ جلسه در گروه علم و الهیات مشکات خاتمه یافت و طبق وعده دکتر عبدالکریمی جلسه بعدی یعنی جلسه ۱۰ به پرسش و پاسخ اختصاص یافت.

لذا پرسش های خودت را از طریق دو آی دی تلگرام زیر ارسال کنید :

@Saeidrezatofighi

@Mohsen1369ra

سلام به همگی عزیزان

با توجه به پایان توضیحات جناب دکتر عبدالکریمی درباره موضوع پلورالیسم دینی در ۹ جلسه ،از همه دوستان تقاضا می‌شود که سوالات خود را درباره این موضوع و جلسات برگزار شده به آیدی زیر ارسال کنید تا در جلسات پرسش و پاسخ به سوالات پاسخ داده شود.آخرین فرصت ارسال سوالات تا ساعت ۱۸ روز سه شنبه
ارسال سوالات به آیدی زیر 👇
@Mohsen1369ra

♦️راه دشوار وفاق ملی؛ از شعار تا تحقق!

✍دکترمحمدحسن علایی
(جامعه شناس)

روزهای پایانی سال ۱۴۰۲ در فصل سرد سیاست ایران، روز ۱۱ اسفند شاهد انتخاباتی بی فروغ برای دوازدهمین دوره‌ی انتخابات مجلس شورای اسلامی بودیم؛ انتخاباتی که مشارکت مردم در آن بسیار پایین بود و اکثر نخبگان فکری و سیاسی، شرکت در آن را قویا تحریم کرده بودند و ایده‌های رهایی بخش عمدتا هنوز بر مدار ناآرامی‌های ۱۴۰۱ می گردید البته در نهایت ناامیدی و دلسردی. در این میان جز در توهمات بدخواهان قسم خورده، برای هیچ ایران‌دوستی چشم اندازی از آینده متصور نبود و افق آینده سخت مسدود و تیره و تار تلقی می‌شد.
جز برخی صداهای ضعیف از جمله امضاکنندگان بیانیه روزنه‌گشایی که در همهمه‌ی غوغاسالاران به محاق رفت و نتوانست راهی به جامعه بجوید و آن هم غالبا از سمت برخی چهره های سیاسی مطرح شده بود بسیار انگشت شمار بودند چهره های فکری و شخصیت های علمی که با نوعی مواجهه‌ی نظری و تئوریک به دنبال گشودن راهی برای جامعه باشند و گفتن ندارد که جریانات افراطی با توسل به توهم خالص سازی از عدم مشارکت مردم نه تنها نگران نبودند که از آن نمد به دنبال دوختن کلاهی برای خویش بودند تا در زمستان رقابت‌های انتخاباتی کرسی‌های بیشتری را از مجلس شورای اسلامی به دست آوردند.
نگارنده به عنوان دانش آموخته جامعه شناسی و مولف کتاب "گفتمان وفاق" که سال ۱۴۰۰ آن را به چاپ رسانده است در همین انتخابات نه تنها همصدا با عموم جامعه شناسان کشور به تحریم انتخابات نپرداخت بلکه به عنوان کاندیدای دوازدهمین دوره‌ی انتخابات مجلس شورای اسلامی در عرصه ی این رقابت نابرابر ورود پیدا کرد‌. گفتن ندارد که هدف بنده به هیج وجه ربودن گوی سبقت برای فتح صندلی های سبز بهارستان آن هم بدون کمترین پشتوانه‌ی تبلیغاتی و سابقه جناحی و سیاسی نبود بلکه یگانه هدف تنها و تنها طرح گفتمان وفاق به واسطه‌ی امکانی بود که کاندیداتوری برای بنده ایجاد می‌کرد. انتخاب شعار تبلیغاتی "گفتمان وفاق؛ اجماع نخبگان برای توسعه کشور" شعاری نبود که یک شبه به ذهن ما خطور کرده باشد بلکه دو دهه تجربه‌ی آکادمیک را در کارنامه داشتیم که منجر به انتشار کتابی شده بود که با همین دغدغه به نگارش درآمده بود "گفتمان وفاق؛ ارمغان دو دهه زیست آکادمیک؛ انتشارات نقد فرهنگ؛ ۱۴۰۰".
حال خدای را شاکرم که در سالی که با شعار جهش تولید با مشارکت مردم آغاز گردیده است با هزار و یک فراز و فرود به تشکیل دولتی انجامیده است که با شعار "دولت وفاق ملی" روی کار آمده است. پیش از انتخاب دکتر پزشکیان بنده حمایت خویش و "گفتمان وفاق" از ایشان را به چند مورد بسیار مهم مشروط کرده بودم که همگی از ضرورت التزام  به فرازهای نظری گفتمان وفاق در عمل حکایت داشت که در کانال آکادمی وفاق و در روزنامه همدلی در چند شماره به آنها اشاره رفته است. پس از انتخاب ایشان نیز طی نامه‌ای به دکتر بیژن عبدالکریمی استاد محترم فلسفه دانشگاه که ایده ی وفاق ملی بیش و پیش از هر کسی وامدار مساعی نظری ایشان است از حضور وی درخواست کردم که عنوان "دولت وفاق ملی" را به رئیس‌جمهور منتخب پیشنهاد دهد.
گذشته از موارد فوق‌الذکر و شاهد مثال های بسیاری که در آرای نگارنده و دکتر عبدالکریمی قبل از طرح عمومی وفاق ملی به لحاظ تقدم تاریخی وجود دارد آنچه پیام اصلی این جستار به تذکار آن اختصاص دارد توجه دادن مسئولین به محتوای تئوریک و نظری گفتمان وفاق در مواجهه با بحران های ریز و درشت ایران عزیزمان در سطوح منطقه ای، ملی و بین‌المللی است که اهداف آن در ساحات انتولوژیک و سوسیولوژیک (ناظر بر شکاف های اجتماعی؛ تنوعات قومیتی، جنسیتی و ‌...) بدون رجوع به آرای اهل اندیشه و صرفا با تکرار زبانی این شعار به هیچ وجه در عمل محقق نخواهد شد.
لذا انتظار می رود همچنان که دکتر پزشکیان بارها به ضرورت رجوع به متخصصین اشاره کرده است در این مورد خطیر پیش از آنکه بدخواهان در شیپور اعلام شکست شعار وفاق ملی بدمند ساز و کاری اندیشیده شود که در قالب یک اندیشکده‌ی تخصصی، کلان‌تئوری وفاق و نیز نظریات خرد و برد متوسط وفاق متناسب با مقتضیات زمانی و مقطعی به طور دائم و تحت نظارت اندیشمندان ذی صلاح مورد رصد و بازبینی قرار گیرد تا با اتخاذ راهبردهای راهگشای برآمده از مطالعات تخصصی در تصمیم گیری ها و سیاست‌گذاری ها، تحقق شعار وفاق ملی در راستای حفظ منافع ملی در میدان عمل محقق گردد تا با تحقق "وحدت در کثرت و کثرت در وحدت" با به رسمیت شناختن تفاوت‌ها در این شرایط خطیر تاریخی از اتلاف آخرین شانس رنسانس ایرانی پیشگیری به عمل آمده، افق آینده برای دختران و پسران جوان ایران زمین گشوده گردد.

آه! بگذارید این وطن دوباره وطن شود!

✍ محمدعلی محمدی قره‌قانی

شعر زیبای لینگستون هیوز با دکلمه دلنشین احمد شاملو یادش گرامی که می‌گفت:
بگذاريد اين وطن دوباره وطن شود.
بگذاريد دوباره همان رؤيايى شود كه بود.
بگذاريد سرزمين بزرگ و پرتوان عشق شود.

دوست دانشمندی دارم که گرایشات مارکسیستی- توده‌ای دارد. می‌گفت مائو در زمان خودش از ترس امپریالیسم و آمریکا، دور کشور چین را حصار سیاسی محکم‌تری از دیوار بزرگ کشید و چنان قحط‌سالی‌ آمد که ملخ بوستان می‌خورد و مردم ملخ و چینی‌ها به هرجنبده‌ای از حشره تا سگ هجوم می‌آوردند تا زنده بمانند. این که امروزه به عنوان سبک غذای آنان یاد می‌کنیم، نه! تنها راه حل زنده ماندن بوده است. از آن انقلابی که با مردم چین چنان کرد، هیچ به نیکی یاد نمی‌شود. اما وقتی دن‌شیاپنگ آمد، دوره مائو را با اعدام همسر سوپر انقلابی او که برای خودش دارو دسته‌ای راه انداخته بود، پشت سر گذاشت و می‌گفت، روزنامه تایم عکس روی جلد خودش را به کاریکاتوری اختصاص داد که دن‌شیاپینگ یک گام بلند به آنطرف دیوار چین برداشته که منظور تعامل با غرب و رفع تحریم‌ها بود. این که امروزه می‌بینیم شهروند چینی در جهان عزت و شرف پیدا کرده و شادمان، به عنوان توریست در تمام دنیا پراکنده هستند و جولان افتخار شهروندی چین را می‌دهند، حاصل همان گام بلند است.

اما روسیه هنوز هم اسیر دیکتاتورهای کوتوله‌ای است(منظورش پوتین و مدودف)، که آن امپراطوری عظیم و گاهی عزیز در تاریخ را امروز به باتلاق مذلت اوکراین و تورم و فقر فرو برده است. وضعیت کره شمالی را هم که مردمانش علف می‌خورند چاشنی بحث کرد و پرسید؛ راستی اگر مبارزه با امپریالیسم به چنین نتایجی ختم شود، چه فضیلتی دارد؟

ایران ما اما یک بار دیگر از ورطه هلاکت پا پس کشید! گاهی تاریخ انگار نقش تقدیر را بازی می‌کند که بر خلاف آنچه در اگزیستانسیالیسم این روزها می‌گویم که اراده و انتخاب، اما حوادث، تقدیر تاریخی ملتی را رقم می‌زند. وقایع پی در پی به قدرت رسیدن پزشکیان برای ایران امروز از آن گونه تقدیرهاست. گویی که سرنوشت، او را پرورش داده و آماده کرده بود که اینجا و امروز به تاریخ ایران هدیه کند.

رئیس جمهوری که شبیه هیچ‌کدام از روسای جمهور قبل از حودش نیست. مثل هاشمی خود را نفر قدرتمند ایران نمی‌داند، مثل خاتمی لفاظی‌ جامعه مدنی از روی کتاب‌های ترجمه نمی‌کند، مثل روحانی آدم امنیتی پیچیده نیست که همه را بازی دهد، مثل احمدی‌نژاد توهم مدیریت جهان را ندارد و مثل رئیسی که واگرایی ملی در قالب خالص‌سازی راه انداخت هم نیست! او ساده و صمیمی است! کسی است که حالا حرف و عملش به دل ایرانی‌ها می‌نشیند. نه فقط به دل مردم که به دل حاکمیت هم نشسته و اتفاق مهمی در تاریخ تحولات سیاسی ایران در چند دهه اخیر افتاده است. برای اولین بار رهبری، در انتخاب بین یک جریان به شدت انقلابی و یک فکر اصلاح‌طلب، دومی را برگزید، راه او را باز کرد، حتی به نماد اصلاح طلبی او در کابینه، دست نزد! معاون رئیس جمهور اهل سنت برای اولین بار برگزیده شد. حضور زنانی با پرچم مطالبات زنان ایران در کابینه، بسیار معنادار شد.

دوستم که ضد رای بود و مخالف همه چیز، می‌گفت بعد آمدن پزشکیان نگاهم را از بیرون بریده و به اقدامات او در داخل دوخته‌ام و اندک امیدواری در من پیدا شده. دیگر تلویزیون ایران اینترنشنال شب و روز در منازل روشن نیست! رضا پهلوی و سایر لیدرهای گفتمان سرنگونی خارج نشین، به حاشیه رفته و سکوت کرده‌اند. معلوم شد مردم ایران بهتر از رهبران سیاسی اپوزیسیون سیاست و کنشگری سیاسی را بلدند و انتخابی آگاهانه و حساب شده کردند.
اینها عناصر تغییر است، بگذار بگویند نمایش و فریب است، اما علم توسعه می‌گوید؛ تغییر همین است! حتی اگر نمادین باشد.

آری! اعزام سریع هیات ویژه به لاهیجان، بازگشت اساتید و دانشجویان اخراجی، لغو گزینش‌های خالص‌سازانه، بازپس‌گیری تمام شکایات از رسانه‌ها، گفتگوهای جدی و منجر به نتیجه ولو ناقص در مورد محصورین، ثبات نسبی بازار و ایجاد امیدواری و اعتماد، فقط نتیجه اقدام یکماهه یک رئیس جمهور صمیمی است که توانسته هم‌زمان اعتماد رهبری و مردم را جلب و امنیت ملی در سایه امیدواری به تغییرات در کشور را تامین کند.
نامه عباس عبدی به خاتمی، از آن تغییرات بسیار مهم بود که باید تحلیل شود. او می‌گوید؛ تغییر بزرگی در آرایش نیروهای سیاسی در ایران رخ داده است. از تکرار دائم تقابل دولت با حکومت خشنود نیست و به عنوان نماینده مهمی از جریان اصلاح‌طلبی، همراهی کنونی دولت و حکومت را به عنوان الگو به دیگران هم توصیه می‌کند.

ایران در حال تغییر و پیشرفت است، اما
هم‌زمان، حمله به نمادهای تغییر، به وحدت و همدلی، از طرف اپوزیسیون برانداز خارج‌نشین و جریان خالص‌ساز داخل هم با شدت ادامه دارد که دوست دانشمند من زیر لب می‌گفت؛ کاش بگذارند این وطن دوباره وطن شود!

دوستان! سلام. نشست های تلگرامی سه شنبه ها در گروه و کانال اینجانب (کانال بیژن عبدالکریمی) (به استنثای برخی از هفته ها به دلیل پاره ای مشکلات فنی) به هیچ وجه قطع نگردیده است. در این چند هفته اخیر گروه علم و الهیات مشکات میزبان نشست های بنده با عنوان «پلورالیسم دینی» بود. قرار بود نشست های هفتگی به واسطه سه device در گروه علم و الهیات مشکلات، در کانال تلگرامی بیژن عبدالکریمی و در صفحه اینستاگرام اینجانب همزمان با هم به نحو زنده (لایو) پخش گردد که متأسفانه در این چند هفته اخیر برای پخش برنامه در کانال خودمان (کانال بیژن عبدالکریمی) با مشکل مواجه شدیم. از امشب سعی خواهیم کرد برای پخش برنامه در کانال خودمان با مشکلی مواجه نشده، نشست سه شنبه شب ها را به نحو نسبتاً منظم داشته باشیم.
با سپاس
بیژن عبدالکریمی
13 شهریورماه 1403

سلام به همگی عزیزان

با توجه به پایان توضیحات جناب دکتر عبدالکریمی درباره موضوع پلورالیسم دینی در ۹ جلسه ،از همه دوستان تقاضا می‌شود که سوالات خود را درباره این موضوع و جلسات برگزار شده به آیدی زیر ارسال کنید تا در جلسات پرسش و پاسخ به سوالات پاسخ داده شود.آخرین فرصت ارسال سوالات تا ساعت ۱۸ روز سه شنبه
ارسال سوالات به آیدی زیر 👇
@Mohsen1369ra