❄️ بهشت

❁ کپی ممنوع، مگر با ذکر منبع ( نام نویسنده )

🖋☕️
@Best_Stories
#داستان‌_کوتاه

کشتی بی‌مقصد

سوار کشتی‌ای بزرگ بودم. کشتی، شبانه روز مرتب پیش می‌رفت و دودی سیاه از خود بیرون می‌فرستاد. صدای مهیبی داشت. نمی‌دانستم مقصدش کجاست. فقط هر روز خورشید را می‌دیدم که مانند تکه‌ی آهنی داغ از پشت امواج بیرون می‌آمد، درست در بالای دکل بلند کشتی مدتی توقف می‌کرد، نمی‌فهمیدم کِی ولی از کشتی سبقت می‌گرفت و در نهایت با صدایی مانند فرو رفتن آهن داغ در آب، در امواج فرو می‌رفت و ناپدید می‌شد. هر بار که خورشید غروب می‌کرد، امواج کبود رنگ در دوردست به رنگ سرخ تیره در می‌آمد و خروشان می‌شد: کشتی با صدایی وحشتناك دنبال خورشید می‌رفت ولی هیچ وقت به آن نمی‌رسید. یک روز از ملوان پرسیدم: «این کشتی به طرف مغرب می‌رود؟»
ملوان چند لحظه حیران به من نگاه کرد و گفت: «چه طور؟»
«چون ظاهرا خورشید در حال غروب را تعقیب می کند.»
ملوان قهقهه‌ای زد و مرا تنها گذاشت و رفت.
صدای آواز دسته جمعی می‌آمد که می‌خواندند: «مقصد خورشید که می‌رود به مغرب، مشرق است. بله، بله، درست است. زادگاه خورشید که از شرق طلوع می‌کند، مغرب است. بله، بله، درست است. زندگی ما، روی موج، خوابمان روی موج . بی‌خیال برانیم.»
رفتم به قسمت جلوی کشتی و دیدم تعداد زیادی جاشو دارند با هم طناب بادبان را می‌کشند. خیلی مضطرب و دلتنگ شدم. نه می‌دانستم کی می‌توانم پا به خشکی بگذارم، نه می‌دانستم کشتی مرا به کجا می‌برد. فقط می‌دانستم که کشتی دود سیاه به هوا می‌فرستد و امواج را پشت سر می‌گذارد. موج‌ها بسیار وسیع و بی‌اندازه کبود بودند و گاهی به رنگ بنفش می‌گرائیدند. در اطراف مسیر کشتی همیشه حباب‌های سفید بشدت از آب بیرون می‌زد. خیلی مضطرب و دلتنگ بودم. فکر کردم که اگر خود را از کشتی پرت کنم و بمیرم صد برابر بهتر از این است که به سفر ادامه دهم.
به جز من مسافران زیادی در کشتی حضور داشتند. اکثرشان خارجی بودند و از نژادهای مختلف. ناگهان هوا ابری شد و کشتی سخت تکان می‌خورد، زنی خود را به نرده تکیه داده، بشدت گریه می‌کرد. او با دستمالی سفید اشک چشمش را پاك می‌کرد و لباسی به تن داشت که از پارچه‌ای شبیه به پارچه باتیک دوخته شده بود. وقتی آن زن را دیدم، متوجه شدم فقط من نیستم که غمگینم و غصه می‌خورم.
شبی از شبها، وقتی روی عرشه، تنها به ستارگان نگاه می‌کردم، یکی از مسافران خارجی پیش من آمد و پرسید که علم نجوم می‌دانم؟ جواب ندادم چون از یکنواختی زندگی در کشتی و دلتنگی، حتی فکر خودکشی به سرم زده بود. دانستن علم نجوم کمکی به من نمی‌کرد. آن خارجی درباره هفت ستاره‌ای که در نوك صورت فلکی ثور قرار دارد، داستانی نقل کرد. سپس گفت که ستاره‌ها، دریاها و همه چیز را خدا خلق کرده و در آخر از من پرسید که به خدا اعتقاد دارم یا نه. من داشتم به آسمان نگاه می‌کردم و باز جواب او را ندادم. یک روز وقتی وارد سالن کشتی شدم، زنی با لباسی برازنده، پشت به من داشت پیانو می‌زد. در کنارش مردی بلند و بالا و در نظر اول باشخصیت، ایستاده بود و آواز می‌خواند. دهان مرد بسیار گشاد بود. به نظر می‌رسید این زن و مرد اصلا به دیگران توجه ندارند و فقط مشغول کار خودشانند. حتی انگار یادشان رفته بود که سوار کشتی‌اند.
روز به روز از حوصله‌ام کاسته می‌شد. سرانجام تصميم گرفتم خودکشی کنم. یک شب وقتی کسی در اطرافم نبود، دل به دریا زده، خود را به دریا پرت کردم اما ... به محض این که پاهایم از عرشه کشتی جدا و رابطه من با کشتی قطع شد، ناگهان جانم برای من عزیز شد. از ته دل از کرده‌ی خود پشیمان شدم ولی کار از کار گذشته بود و می‌دانستم چه بخواهم و چه نخواهم باید به دریا بیفتم. با این حال، مثل این که ارتفاع کشتی بسیار زیاد بود و بعد از جدا شدن بدنم از کشتی پاهایم بزودی به آب دریا نمی‌رسید. چون هیچ چیز وجود نداشت که به آن بند شوم، بتدریج به آب نزدیک می‌شدم. هرچه پاهایم را جمع می‌کردم دریا به من نزدیکتر می‌شد. رنگ آب دریا سیاه بود. کشتی که طبق معمول دود سیاه از خود خارج می‌کرد، مرا پشت سر گذاشت و رفت. تازه فهمیده بودم بهتر بود در کشتی‌ای که حتی مقصدش معلوم نبود می‌ماندم اما این چه وقت سر عقل آمدن بود! من با یک دنیا پشیمانی و وحشت، در حالی که فریاد در گلویم خشک شده بود، به طرف امواج تاریک کشیده شدم.

نویسنده: ناتسومه سوسه‌کی
نویسنده ادیب و متفکر مشهور اهل ژاپن بود.
زاده ۹ فوریهٔ ۱۸۶۷ - درگذشت ۹ دسامبر ۱۹۱۶

داستان‌های کوتاه جهان...!

@Best_Stories

16.0K views15:00