خبر قتل هولناک دختری به دست پدرش در شهرستانی در استان ایلام، تازه‌ترین مورد از قتل‌های موسوم به «ناموسی» زنان و دختران در ایران است که در رسانه‌ها منعکس شده است. رسانه‌های حقوق بشری او را «مبینا زینی وند» معرفی می‌کنند و می‌گویند که این دختر بر سر مخالفت پدرش با داشتن «رابطه با یک پسر» کشته شده است.

مراسم خاکسپاری این دختر که در بیانیه فرماندهی انتظامی ایلام نام او دیده نمی‌شود،‌ با شرکت جمعیت انبوهی دیروز، چهارشنبه ۷ شهریور برگزار شد.
سه‌شنبه ۶ شهریورماه، خبرگزاری رکنا درخبری کوتاه به نقل از جمال سلمانی،‌ فرمانده انتظامی استان ایلام از قتل این دختر در بخش ماژین شهرستان دره شهر به دست پدرش خبر داد.
بر اساس این گزارش پدر ۵۶ ساله با سلاح شکاری دختر خود را به قتل رسانده و متواری شده است.
پلیس بدون اشاره به نام مقتول گفت که علت این قتل «اختلاف خانوادگی» بوده است و پدر با «پادرمیانی ریش سفیدان و معتمدان منطقه» خود را تسلیم پلیس کرده است.
بر اساس قوانین جمهوری اسلامی، پدر «ولی دم» محسوب میشود و در صورت قتل فرزند، مشمول قصاص نمی‌شود و دادگاه او را از «جنبه عمومی جرم» محاکمه می‌‌کند. بنابراین مرد مجرم پس از حداکثر چند سال از زندان آزاد می‌شود؛ موضوعی که مورد اعتراض بسیاری از فعالان زنان و حقوق بشر است.
مطلب کامل در وبسایت بی‌بی‌سی فارسی
@BBCPersian
https://www.bbc.com/persian/articles/c623dlrkl56o

نگاهی لبریز از آرزو و زندگی

ارتزاق آسیاب سنت از خون زن

دختری با سلاح قاتلی به نام پدر کشته می شود و هزاران نفر در تشییع و تدفین مبینای مقتول شرکت می کنند(نام خانوادگی اش را نمی نویسم چون صاحب همان نام خانوادگی قاتل است و هیچ کسی نمی خواهد از نام و عنوان قاتلش نسب ببرد). این حجم از مشارکت از لحاظ کمی مهم است. اما اعلام همدردی آنها با دختر بی گناه نزدیک به صفر و محکوم کردن عمل قاتلی تفنگ به دست که جای پدر ایستاده همراه با اما و اگرهای بسیار. «کاش مبینا به حرف پدرش گوش می داد. خیرش را می خواسته.  والله ما هم به اینجایمان رسیده، تقصیر نداشته، مگر آدم چقدر تحمل دارد؟ این نسل جدید آیه از روی قرآن برداشته اند. بی چشم و رو و مگرگوش. چقدر هم زیبا بوده، حیف» آگهی های ترحیم هم تسلیت به خانواده  پدری است که هم جنس برتر است و هم نسب نسل به او وصل می شود. اینها و بیشتر از اینها روایت های مردمانی ناموس پرست، غیرتی و حامی حریم خانواده و مدافع آبروی خویش اند که بیش از آنکه به احترام دختری لبریز از آرزو و محکومیت عمل شنیعی آمده باشند، از روی کنجکاوی در چنین گردهمایی هایی شرکت می کنند.‌ مثل جمع شدن اطراف یک مارگیر ماجراجو یا صبح زود از خواب برخاستن تا یک بار در عمرشان اجرای مناسک یک اعدام را از نزدیک ببینند و بعدازظهر هم خسته از سرپا ایستادن طولانی بخوابند.  
    می گویند قاتل گریخته و با پادرمیانی (ریش سفیدان!) خودش را تسلیم می کند‌‌. وقتی دستگاه متولی امنیت به ریش سفیدان متوسل می شود پس احتمالا فردا هم همان ریش سفیدان قاتل را آزاد  می کنند تا خانواده بی سرپرست! نماند با این استدلال محکمه پسند که تا بوده از این اتفاقها افتاده و این هم نه اولین است و نه آخرین. کاش این کار را نمی کرد، ولی حالا که شده خدا را خوش نمی آید بقیه خانواده نفله شوند. و پرونده بسته می شود. چرا؟ چون جان زن کم ارزش تر  از آن است که نرینه‌ای قاتل به خاطر گرفتن آن پشت میله های زندان بپوسد.
    وقتی این قتل های فجیع به نام دفاع از ناموس و غیرت مردانه و ناامنی دامنه دار و خشونت فراگیر را می بینم متوجه می شویم که جان انسان در این سرزمین به امری مبتذل و پیش پا افتاده تبدیل شده است. مرور قتل های متوالی با اشکال متفاوت  و محتوایی یکسان ما را به سمت این پرسش سوق می دهد که فردا در کجا نوبت کیست؟ دلیل هم نمی خواهد،اول اتفاق می افتد و بعد از آن افکار عمومی و رسانه های رسمی و غیررسمی دنبال دلایل می گردند و بعد از مدتی این مورد عادی با قتل فجیع تری  پوشیده می شود.(خوش به حال مبینا که با اسلحه پدرش کشته شد، به این یکی تجاوز کرده اند و شکنجه داده اند و یک هفته در اتاقی نگه داشته اند و با زخمهایش مرده است).
     این تنش طولانی میان نگرش های جنسیتی همچنان ادامه دارد و اگر دولت که متولی هر تغییر سخت افزاری و نرم افزاری در ایران بوده و هست از طریق رسانه ها و آموزش و پرورش و مهارت آموزی مواجهه با تصمیمات سخت را به مردم نیاموزد این نرینه محوری با کشتار آشکار و پنهان بازتولید می شود و  در خانواده که خیلی وقت است جای امنی برای زنان نیست، خاموش تر از هر جای دیگری اتفاق می افتد. اما دولت چنین نمی کند. چرا؟ چون جان آدمیزاد در این آبادی امری مبتذل است و جان جنس دوم مبتذل تر. چنان که کارشناسی! می گفت پدر اگر این کار را نمی کرد چه می کرد؟ نتیجه اش این می شود که باید از قاتل به عنوان قهرمان تجلیل کرد تا زنان و دختران متنبه شوند.
   فرهنگ خاورمیانه نرینه محور است و ایران هم در بطن و متن این رویکرد قرار دارد و نرینگی در جامعه با دو منبع تاریخی ملی و مذهبی تقویت می شود. برای مواجهه با چنین نگرش صلبی و در غیاب نهادهای حمایتی و بی تفاوتی دولت، وظیفه ماست که شمعی بیفروزیم و آگهی پیرامون ارزش جان زن و حرمت وجودش را تکثیر کنیم.


https://www.tg-me.com/bokhara1974

☸️قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

✍️محمدباقر تاج الدین

✅چند سال پیش و در پی کشته شدن دختری به نام رومینا اشرفی در استان گیلان و در منطقۀ تالش به دست پدرش متنی با همین عنوان منتشر کردم و طی آن یادآور شدم که به دلیل وجود باورهای نادرست سنتی در جامعۀ ما از یک سو و وجود قوانین ناکارآمد و نهادهای ناکارآمدتر اجتماعی و فرهنگی از سوی دیگر همگی دست به هم داده و چنین فجایع هولناک و دردآوری را رقم می زنند. این چندمین مورد از این دست قتل های فجیع و تلخ است که دختران و زنانی به دست پدران و همسران و یا برادران شان کشته می شوند. نمونۀ بسیار دردناک و اسف بار آن بریده شدن سر زنی به دست شوهرش در استان خوزستان و گرداندن سرش در خیابان ها بود که آدمی را به یاد جنایت های فجیع هزاران سال پیش می انداخت!!! به راستی تا کی و کجا باید شاهد چنین فجایع هولناکی در جامعه باشیم؟ چرا اکنون و در قرن بیست و یکم هنوز باید چنین وضعیت تلخ و اسف باری را تجربه کنیم؟!!

✳️همچنین به نظر می رسد که این دختر مقتول و پدرش با دو نوع باور و ارزش متفاوت رو در روی یکدیگر قرار گرفتند و چون دو نوع تفسیر و برداشت متفاوت را برساخت کرده اند لذا نتوانستند زبان همدیگر را به درستی درک و فهم کنند و در نهایت کار به نزاع کشید و البته پدر که از یک سو خود را بنا بر یک باور نادرست مالک و صاحب دختر تصور می کرد و از سوی دیگر زور و توان اَش در این ماجرا بیشتر بود و البته آبروی خود را نیز در خطر می دید لذا به خود اجازه داد که هر کاری که می تواند با دختر اَش بکند و این چنین حیات و زندگی اَش را به پایان برساند!!! تو گویی که هنوز برخی پدران و شوهران و برادران این سرزمین درنیافته اند که زن ناموس کسی نیست و چنین نگاه های از بنیاد اشتباه را باید به دور بیندازند و بیاموزند که زن نیز مانند مرد انسان است با تمام ویژگی ها و نیازها و خواسته های انسانی و این که زن جنس دوم نیست و هیچ کسی مالک و صاحب هیچ دختر و زنی محسوب نمی شود!!

❇️اما خوب می دانیم که این تمام ماجرا نیست و اضلاع دیگر آن عبارتند از: قوانین ضعیف و غیر کاربردی برای انسان های این جامعه در این دوره و زمانه از یک طرف که باز هم ساخته و پرداخته انسان های همین جامعه و فرهنگ هستند، نبود نهادهای حمایتی برای کودکان، نوجوانان و سایر گروه های اجتماعی و همچنین از طرف دیگر وجود هنجارها و ارزش های اجتماعی فشارآور و محدود کننده همگی مزید بر علت شده اند و چنین حادثه تلخی را رقم زده اند. به خوبی می بینیم که مجموعه ای از شرایط اجتماعی و فرهنگی ای که محصول بازنمایی های معنایی و تفسیری آدمیان همین جامعه و فرهنگ است دست به دست هم داده و این چنین سرنوشت دختری را تباه نموده است. این دختر مقتول و همچنین پدرش قربانی جامعه و فرهنگی هستند که "خودشان" و "دیگران" آن را ساخته و پرداخته کرده اند. اگر چه ممکن است میزان قصوری که متوجه آن دیگرانی است که در بروز این ماجرای تلخ و ماجراهایی از این دست سهیم بوده و هستند بسیار بیشتر از این دختر مقتول و پدر قاتلش باشد. همه می دانیم که واقعیت ها و پدیده های اجتماعی بسیار پیچیده تر از آن هستند که صرفاً از طریق برخی ساده سازی ها و تقلیل گرایی ها قابل تحلیل و تبیین باشند، لذا شاید بتوان گفت مجموعه ای از شرایط در کنار هم قرار گرفته اند که چنین حادثۀ هولناکی رقم خورده است و آن مجموعه از خود دختر مقتول گرفته تا پدرش تا خانواده اَش تا فرهنگ منطقه اَش تا قوانین جامعه اَش تا هنجارها، باورها، ارزش ها و قواعد ساخته شده در فرهنگ این جامعه همه و همه مقصران و عاملان این قتل و قتل هایی نظیر آن بوده و هستند.
#قتل_دختر
#پدر_قاتل
#قتل_ناموسی
#فرهنگ
#جامعه
#قوانین
#زن
#دختر
#ایلام


@tajeddin_mohammadbagher

محمدعلی بهمنی شاعر و ترانه‌سرای برجسته در سن هشتاد و دو سالگی درگذشت.
دلخوشم با غزلی تازه همینم کافیست
 تو مرا باز رساندی به یقینم کافیست
 
 قانعم بیشتر از این چه بخواهم از تو؟ 
 گاه گاهی که کنارت بنشینم کافیست
 
 گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم
 گاهی از دور تو را خوب ببینم کافیست
 
 آسمانی تو! در آن گستره خورشیدی کن
 من همین قدر که گرم است زمینم کافیست
 
 من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه
 برگی از باغچه ی شعر بچینم کافیست
 
 فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز
 که همین شوق ٬ مرا خوب ترینم ! کافیست

@sahandiranmehr

نام ترانه : خرچنگ های مردابی

شاعر: استاد محمد علی بهمنی

خواننده: حبیب محبیان


متن ترانه:
در این زمانه بی هیاهوی لال پرست
خوشابه حال کلاغان قیل و قال پرست

چگونه شرح دهم، لحظه لحظه خود را
برای این همه ناباور خیال پرست

به شب نشینی خرچنگ های مردابی
چگونه رقص کند ماهی زلال پرست

رسیده ها چه غریب و نچیده می افتند
به پای هرزه علف های باغ کال پرست

رسیده ام به کمالی که جز اناالحق نیست
کمال دار را برای من کمال پرست

هنوزم زنده ام و زنده بودنم خاریست
به تنگ چشمی نامردم زوال پرست

@Saeed_Maadani

واکنش مثبت!

واکنش دکتر پزشکیان به حادثۀ دلخراش لاهیجان و دستور تشکیل هیئتی برای بررسی سریع موضوع، نشانه و علامتِ مثبتی از اهتمام و جدیت رئیس‌جمهور برای تحقق وعده‌های خود از جمله اجرای عدالت است.
در همۀ جوامع دنیا با هر نوع حکومتی، امکان ارتکاب عمل خلاف قانون و یا انجام جنایت از سوی کارگزاران حکومتی بخصوص نهادهای مسئولِ امنیت وجود دارد. آنچه نظام‌های سیاسی را از هم تفکیک می‌کند، انجام یا عدم انجام عمل مجرمانه از سوی نیروهای تحت امر آنها نیست، بلکه نوع مواجهۀ نظام سیاسی با آن اعمال است. در نظام‌های توتالیتر، اصولاً امکان افشا و طرح علنی این نوع جنایات وجود ندارد و بنابراین کارگزاران حکومت دست‌شان برای ارتکاب هر نوع ظلم و ستم و جنایتی علیه شهروندان و مخفی نگه‌داشتن آن باز است. در نظام‌های استبدادی اعمال خلاف قانون نیروهای تحت امر حکومت تا اندازه‌ای قابل افشاست، اما امیدی به رسیدگی عادلانه به آن نمی‌رود و معمولاً هم سر و ته قضیه با تمهیداتی شبه‌قانونی یا کاملاً زورگویانه به هم می‌آید. در نظام‌های دمکراتیک اما هم اصل جنایت قابل افشاست، هم افشاگران، بویژه رسانه‌ها از آزادی و امنیت لازم برای تحقیق و تفحص در ماجرای پیش آمده و انتشار عمومی نتایج آن برخوردارند و هم اکثریت مردم نسبت به رسیدگی قضایی عادلانه به جنایت رخ داده اطمینان نسبی دارند و اگر هم احیاناً نتیجۀ رسیدگی را شفاف و عادلانه نبینند، حق اعتراض مدنی و مسالمت آمیز برای‌شان محفوظ است.
به هر حال امکان افشای بدون هراسِ عمل خلاف توسط رسانه‌های داخلی و دستور رسیدگی فوری و عادلانه به آن از سوی رئیس جمهور هر دو علائمی مثبت به شمار می‌روند.
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

‍ ✅ کانون را دریابید؛
نامه‌ی انجمن نویسندگان کودک و نوجوان به وزیر آموزش و پرورش

به نام پروردگار کودکی
جناب آقای دکتر کاظمی
وزیر محترم آموزش و پرورش
با سلام و احترام

🔹اهل قلم را با کلام عهد و پیمانی است که اگرچه چنان قسم بقراط بر زبان نمی‌آید، اما بر همان سیاق، استوار و پابرجاست. اینکه با قلم جز راست نگویند؛ جز حق ننویسند؛ جز عدل نجویند و جز بر مهر و درستی نروند. این قول، آنجا که کنار نام کودکان می‌نشیند، عهدی مضاعف است و رنجی مشَرَّف.

🔹انجمن نویسندگان کودک و نوجوان بنا بر این عهد، همیشه دغدغه‌ی کودکان و نوجوانان را دارد و از این‌رو به سرنوشت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نیز اهمیت می‌دهد که علاوه بر قدمت، مهم‌ترین و گسترده‌ترین نهاد فرهنگی این حوزه است. نهادی که به صراحت در اساسنامه‌اش، «ایجاد امکانات لازم جهت رشد و پرورش فکری و ذوقی کودکان و نوجوانان و کمک به شکوفایی استعدادهایشان براساس ارزش‌ها و نظام تعلیم و تربیت اسلامی» را هدف خود اعلام، و وظایفش را در حیطه‌ی تأسیس مراکز، ترویج کتاب و کتابخوانی، تولید و عرضه‌ی محصولات و آموزش‌های فرهنگی- هنری، کمک به توسعه و ترویج ادبیات کودکان و نوجوانان و همکاری با مؤسسات ایرانی و غیر ایرانیِ با اهداف مشابه تعریف کرده است.

🔹دور شدن تدریجی این نهاد از اهداف و وظایف ذاتی خود، به ویژه در چند سال گذشته، نویسندگان کودک و نوجوان را نگران کرده است. کانون اگرچه در چند دهه‌ی گذشته، فراز و فرودهای زیادی داشته، اما گَرد هیچ مشکلی، چهره‌ی زیبای آن را مکدّر نکرده بود؛ چرا که اولویت متولیان کانون در آن دهه‌ها، با هر گرایش و سلیقه‌ای، همواره کودکان بوده‌اند و بس. کانون پرورش فکری متعلق به کودکان و نوجوانان ایران است و شاید با همین نگاه و رویکرد، هرگز سیاسی نبوده؛ هرچند حفظ ارزش‌ها و آیین‌ها و سنت‌های فرهنگی و دینی، همیشه در آن مورد توجه بوده است.

🔹این سال‌ها با انتصاب مدیران ناآشنا با فرهنگ، هنر و ادبیات کودک و نوجوان، هدف، وظایف اصلی و جایگاه و پیشینه‌ی کانون پرورش فکری و غلبه‌ی گرایش‌های حزبی و سیاسی یا سلیقه‌های  شخصی، نفس‌های این نهاد ارزشمند و پرتوان به شماره افتاده است. حالت تعطیل یا نیمه‌تعطیلی بسیاری از کتابخانه‌های(مراکز) کانون و فعالیت‌های پژوهشی آن؛ انتقال، بازنشستگی زودهنگام و تعدیل بسیاری از کارشناسان و مربیان مجرب و کارآمد، ناکارآمدی انتشارات و نیمه‌جان شدن جشنواره‌ها، جذب افراد بدون سنخیت با کانون و کار با کودکان، تعطیلی بسیاری از برنامه‌های پرمخاطب، رواج فعالیت‌های غیرمرتبط با ماهیت این نهاد، عدم پویایی و قطع ارتباط با خالقان آثار ادبی و هنری، بی‌انگیزگی و دلمردگی مربیان و...، زنگ خطر اضمحلال و بی‌اثر شدن این نهاد بزرگ، پراهمیت و دیرین را به صدا درآورده است...

🔸 متن کامل نامه

#امتداد
@emtedadnet