هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم
نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم
شمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشم

حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد
دگر نصیحت مردم حکایت است به گوشم

مگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانی
که من قرارندارم‌که دیده از‌توبپوشم

من رمیده دل‌آن به که در سماع‌نیایم
که گربه‌پای درآیم به در برندبه‌دوشم

بیا به صلح من امروز در کنار من امشب
که دیده خواب نکرده‌ست از انتظار تو دوشم

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم
که از وجودتومویی به عالمی‌نفروشم

به زخم خورده حکایت کنم ز دست جراحت
که‌تندرست ملامت‌کندچومن‌بخروشم

مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن
سخن چه فایده گفتن چو پند می‌ ننیوشم

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم
| سعدی |

■ شعرخوانی
● @Reading_poem

از قرار آزادم
آزادِ آزاد
تاکی در قید این آزادی
خواهم ماند؟!

■ شعرخوانی
● @Reading_poem

اگر دستم رسد روزی که انصاف از تو بستانم
قضای عهد ماضی را شبی دستی برافشانم

چنانت دوست می‌دارم که گر روزی فراق افتد
تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم

دلم صد بار می‌گوید که چشم از فتنه بر هم نه
دگر ره دیده می‌افتد بر آن بالای فتانم

تو را در بوستان باید که پیش سرو بنشینی
و گر نه باغبان گوید که دیگر سرو ننشانم

رفیقانم سفر کردند هر یاری به اقصایی
خلاف من که بگرفته است دامن در مغیلانم

به دریایی درافتادم که پایانش نمی‌بینم
کسی را پنجه افکندم که درمانش نمی‌دانم

فراقم سخت می‌آید ولیکن صبر می‌باید
که گر بگریزم از سختی رفیق سست پیمانم

مپرسم دوش چون بودی به تاریکی و تنهایی
شب هجرم چه می‌پرسی که روز وصل حیرانم

شبان آهسته می‌نالم مگر دردم نهان ماند
به گوش هر که در عالم رسید آواز پنهانم

دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت
من آزادی نمی‌خواهم که با یوسف به زندانم

من آن مرغ سخندانم که در خاکم رود صورت
هنوز آواز می‌آید به معنی از گلستانم.
| سعدی شیراز |

■ شعرخوانی
● @Reading_poem

تلخ کنی دهان من قند به دیگران دهی
نم ندهی به کشت من آب به این و آن دهی

جان منی و یار من دولت پایدار من
باغ من و بهار من باغ مرا خزان دهی

یا جهت ستیز من یا جهت گریز من
وقت نبات ریز من وعده و امتحان دهی

عود که جود می‌کند بهر تو دود می‌کند
شیر سجود می‌کند چون به سگ استخوان دهی

برگذرم ز نه فلک گر گذری به کوی من
پای نهم بر آسمان گر به سرم امان دهی

عقل و خرد فقیر تو پرورشش ز شیر تو
چون نشود ز تیر تو آنک بدو کمان دهی

در دو جهان بننگرد آنک بدو تو بنگری
خسرو خسروان شود گر به گدا تو نان دهی

جمله تن شکر شود هر که بدو شکر دهی
لقمه کند دو کون را آنک تواش دهان دهی

گشتم جمله شهرها نیست شکر مگر تو را
با تو مکیس چون کنم گر تو شکر گران دهی

گه بکشی گران دهی گه همه رایگان دهی
یک نفسی چنین دهی یک نفسی چنان دهی

مفخر مهر و مشتری در تبریز شمس دین
زنده شود دل قمر گر به قمر قران دهی

| مولانا |

■ شعرخوانی
● @Reading_poem

آزرده دل از کوی تو رفتیم و نگفتی,
کی بود؟
کجا رفت؟
چرا بود و چرا نیست!
•شهریار

■ شعرخوانی
● @Reading_poem

برخيز دلا که دل به دلدار دهيم
جان را به جمال آن خريدار دهيم

اين جان و دل و ديده پي ديدن اوست
جان و دل و ديده را به ديدار دهيم...

| هوشنگ ابتهاج |

■ شعرخوانی
● @Reading_poem

ای دل که بی گدار به آبی نمیزدی،
بی قایقت میانه‌ی دریا چه میکنی؟

• معین دهاز

■شعرخوانی

●@Reading_poem

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد
که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد

لب تو میوه ممنوع ولی لبهایم
هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر
هیچ کس، هیچ کس اینجا به تو مانند نشد

هر کسی در دل من جای خودش را دارد
جانشین تو در این سینه خداوند نشد

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها
عاقبت با قلم شرم نوشتند: نشد!

| فاضل نظری |

■ شعرخوانی
● @Reading_poem

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

به کسی جمال خود را ننموده ای و بینم
همه جا به هر زبانی بود از تو گفتگویی

به ره تو بس که نالم ز غم تو بس که مویم
شده ام ز ناله نالی شده ام ز مویه مویی

همه خوشدل آنکه مطرب بزند به تار چنگی
من از این خوشم که چنگی بزنم به تار مویی

چه شود که راه یابد سوی آب تشنه کامی
چه شود که کام جوید ز لب تو کام جویی

شود اینکه از ترحم دمی ای سحاب رحمت
من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلویی

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت
سر خم می سلامت شکند اگر سبویی

همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نه بنشین کنار جویی

نه به باغ ره دهندم که گلی بکام بویم
نه دماغ اینکه از گل شنوم به کام بویی

ز چه شیخ پاکدامن سوی مسجدم نخواند
رخ شیخ و سجده گاهی سر ما و خاک کویی

بنموده تیره روزم ستم سیاه چشمی
بنموده مو سپیدم صنم سپیده رویی

نظری به سوی رضوان من دردمند مسکین
که بجز درت امیدش نبود به هیچ سویی

| فصیح‌الزمان‌رضوانی |

■ شعرخوانی
● @Reading_poem

جامی است که عقل آفرین میزندش

صد بوسه ز مهر بر جبین میزندش

این کوزه‌گر دهر چنین جام لطیف

می‌سازد و باز بر زمین میزندش

• خیام

■ شعرخوانی
● @Reading_poem

‏پیش از صدای خروسان 
باور کردم 
که پلک‌های تو 
کتاب صبح را گشود.

• بیژن الهی.

■ شعرخوانی
● @Reading_poem

خبرت هست که از خویش خبر نیست مرا
گذری کن که ز غم راه گذر نیست مرا

گر سرم در سر سودات رود نیست عجب
سر سودای تو دارم غم سر نیست مرا

ز آب دیده که به صد خون دلش پروردم
هیچ حاصل به جز از خون جگر نیست مرا

بی رخت اشک همی بارم و گل می کارم
غیر از این کار کنون کار دگر نیست مرا

محنت زلف تو تا یافت ظفر بر دل من
بر مراد دل خود هیچ ظفر نیست مرا

بر سر زلف تو زانروی ظفر ممکن نیست
که تواناییی چون باد سحر نیست مرا

دل پروانه صفت گر چه پر و بال بسوخت
همچنان ز آتش عشق تو اثر نیست مرا

غم آن شمع که در سوز چنان بی خبرم
که گرم سر ببرند هیچ خبر نیست مرا

تا که آمد رخ زیبات به چشم خسرو
بر گل و لاله کنون میل نظر نیست مرا

• اميرخسرو دهلوی

■ شعرخوانی
● @Reading_poem

در من چیزی کم بود
و در این زندگانی هم چیزی کج بود
میان ما و زندگانی یک چیزی گنگ بود ،
ما دیر آمدیم یا زود
هر چه بود به موقع نیامدیم !

• محمود دولت ابادی

■شعرخوانی
●@Reading_poem

ساقی دمید صبح، علاج خمار کن
خورشید را ز پرده شب آشکار کن

رنگ شکسته می شکند شیشه در جگر
از می خزان چهره ما را بهار کن

فیض صبوح پا به رکاب است، زینهار
این سیل را به رطل گران پایدار کن

شرم از حضور مرده دلان جهان مدار
این قوم را تصور سنگ مزار کن

گوهر اگر چه لنگر دریا نمی شود
پیمانه ای به کار من بی قرار کن

درد پیاله ای به گریبان خاک ریز
سنگ و سفال را چو عتیق آبدار کن

خود را شکفته دار به هر حالتی که هست
خونی که می خوری به دل روزگار کن

• صاعب تبریزی

@Reading_poem

تو می دانی 
از مرگ نمی ترسم
فقط 
حیف است هزار سال بخوابم
و خواب تو را نبینم...

• عباس معروفی

■ شعرخوانی
● @Reading_poem

چون زلفِ توام جانا،‌ در عین پریشانی
چون بادِ سحرگاهم، در بی‌ سر و سامانی

من‌‌ خاکم و من گردم من اشکم و من دردم
تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی

خواهم که تورا در بر، بنشانم و بنشینم
تا آتشِ جانم را، بنشینی و بنشانی

ای شاهدِ افلاکی، در مستی و در پاکی
من چشمِ تورا مانَم، تو اشکِ مرا مانی

در سینه‌ی سوزانم، مستوری و مهجوری
در دیده‌ی بیدارم، پیدایی و پنهانی

من زمزمه‌ی عودم، تو زمزمه پردازی
من سلسله‌ی موجم، تو سلسله جنبانی

از آتش سودایت، دارم من و دارد دل
داغی که نمی‌بینی، دردی که نمی‌دانی

دل با من و جان بی تو، نسپاری و بسپارم
کام از تو و تاب از من، نستانم و بستانی

ای چشمِ رهی سویت، کو چشمِ رهی جویت؟
روی از منِ سرگردان، شاید که نگردانی

• رهی معیری

■ شعرخوانی
● @Reading_poem

آینه‌ای کو
تا او را که در من است
نشان بدهد،
نه این را که منم...

• علیرضا روشن


■ شعرخوانی
● @Reading_poem

عاشقان چون زندگی زاينده‌اند
عاشقان در عاشقان پاینده‌اند

عشق از جانی به جانی می‌رود
داستان از جاودانی می‌رود

جاودان است آن نوِ ديرينه‌سال
رفته از جامی به جامی اين زلال

مردنِ عاشق نمی‌ميراندش
در چراغی تازه می‌گيراندش

سرنوشتِ اوست این خود سوختن
شعله گرداندن چراغ افروختن...

• هوشنگ_ابتهاج



■شعرخوانی
●@Reading_poem

وقتی ما آمدیم
اتّفاق اتفاق افتاده بود!
حال
هرکس
به سلیقه خود چیزی می‌گوید
و در تاریکی گم می‌شود

• حسین پناهی




■شعرخوانی
●@Reading_poem

امروز نه آغاز و نه انجام جهان است
ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است

گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری
دانی که رسیدن هنر گام زمان است

تو رهرو دیرینه ی سر منزل عشقی
بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است

آبی که بر آسود زمینش بخورد زود
دریا شود آن رود که پیوسته روان است

باشد که یکی هم به نشانی بنشیند
بس تیر که در چله ی این کهنه کمان است

از روی تو دل کندنم آموخت زمانه
این دیده از آن روست که خونابه فشان است

دردا و دریغا که در این بازی خونین
بازیچه ی ایام دل آدمیان است

دل بر گذر قافله ی لاله و گل داشت
این دشت که پامال سواران خزان است

روزی که بجنبد نفس باد بهاری
بینی که گل و سبزه کران تا به کران است

ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی
دردی ست درین سینه که همزاد جهان است

از داد و داد آن همه گفتند و نکردند
یارب چه قدر فاصله ی دست و زبان است

خون می چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من می کنم افشردن جان است

از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود
گنجی ست که اندر قدم راهروان است

• امیر هوشنگ ابتهاج




■ شعرخوانی
● @Reading_poem