دکتر فرهاد میثمی پزشک، معلم کلاسهای آمادگی کنکور، فعال مدنی و زندانی سیاسی است. او در دهه‌ی هفتاد و اوایل دهه‌ی هشتاد شمسی مدیرمسئول انتشارات کمک آموزشی اندیشه‌سازان بود. میثمی در تاریخ ۹ مرداد ۱۳۹۷ در کتابخانه خانگی خود بازداشت و به زندان اوین منتقل شد. وی از مروجان کنش‌های اجتماعی خشونت‌پرهیز در ایران است، و به تازگی کتابی را در همین زمینه ترجمه و منتشر کرده است.
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
🗞 اطلاعیه‌ی تجربه‌ها
محکومیت ایجاد مزاحمت برای همکاران پزشک
در روزهای اخیر گروهی تلگرامی به زعم خود با انتشار اسامی پزشکانی که در روزهای فراخوان تعطیلی کسب و کارها، مطب خود را تعطیل نکرده‌اند به آنها برچسب خائن زده و تهدید به افشاگری بیشتر در روزهای اینده در صورت تکرار کرده است.
ماهیت رشته‌ی پزشکی که با تسکین آلام و درد و رنج مردم سروکار دارد با بقیه‌ی کسب و کارها آن‌چنان متفاوت است که به جرات می‌توان گفت در این روزهای پرالتهاب گاهی باز بودن مطب کاری مردمی است. #تجربه‌های_روان‌پزشکانه این اقدام را در راستای رو در رو قرار دادن بخشی از مردم در مقابل بخشی دیگر می‌داند و آن را محکوم می‌کند. امیدواریم گردانندگان این گروه در این اقدام تجدیدنظر بنمایند.
#پاینده_ایران
تحریریه‌ی #تجربه‌های_روان‌پزشکانه
۲۵ آبان ۱۴۰۱
محکومیت ایجاد مزاحمت برای همکاران پزشک
در روزهای اخیر گروهی تلگرامی به زعم خود با انتشار اسامی پزشکانی که در روزهای فراخوان تعطیلی کسب و کارها، مطب خود را تعطیل نکرده‌اند به آنها برچسب خائن زده و تهدید به افشاگری بیشتر در روزهای اینده در صورت تکرار کرده است.
ماهیت رشته‌ی پزشکی که با تسکین آلام و درد و رنج مردم سروکار دارد با بقیه‌ی کسب و کارها آن‌چنان متفاوت است که به جرات می‌توان گفت در این روزهای پرالتهاب گاهی باز بودن مطب کاری مردمی است. #تجربه‌های_روان‌پزشکانه این اقدام را در راستای رو در رو قرار دادن بخشی از مردم در مقابل بخشی دیگر می‌داند و آن را محکوم می‌کند. امیدواریم گردانندگان این گروه در این اقدام تجدیدنظر بنمایند.
#پاینده_ایران
تحریریه‌ی #تجربه‌های_روان‌پزشکانه
۲۵ آبان ۱۴۰۱
پرتقال کوکی
استنلی کوبریک
«برای بعضی از دانش‌آموزان که به طور طبیعی نظم و انضباط محیط را به هم ریختند، دوستان ما در مراکز مشاوره کار می‌کنند و آن زمینه‌هایی که وجود دارد را تشخیص می‌دهند و ان‌شاالله با روش‌های مشاوره‌ای و روانشناسی به دانش‌آموزان کمک کنند.» (وزیر آموزش و پرورش، ایلنا، ۲۸ آبان ۱۴۰۱)
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
استنلی کوبریک
«برای بعضی از دانش‌آموزان که به طور طبیعی نظم و انضباط محیط را به هم ریختند، دوستان ما در مراکز مشاوره کار می‌کنند و آن زمینه‌هایی که وجود دارد را تشخیص می‌دهند و ان‌شاالله با روش‌های مشاوره‌ای و روانشناسی به دانش‌آموزان کمک کنند.» (وزیر آموزش و پرورش، ایلنا، ۲۸ آبان ۱۴۰۱)
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
🗞 یادداشت
#دکتر_ونداد_شریفی. روانپزشک. تهران
مدیریت خشم
«برای بعضی از دانش‌آموزان که به طور طبیعی نظم و انضباط محیط را به هم ریختند، دوستان ما در مراکز مشاوره کار می‌کنند و آن زمینه‌هایی که وجود دارد را تشخیص می‌دهند و ان‌شاالله با روش‌های مشاوره‌ای و روانشناسی به دانش‌آموزان کمک کنند.» (وزیر آموزش و پرورش، ایلنا، ۲۸ آبان ۱۴۰۱)
«- متاسفم آلکس. این کار به نفع خودته. باید کمی ما را تحمل کنی...
- ولی این انصاف نیست که هر بار موسیقی دلخواهم از لودویگ وان (بتهوفن) را بشنوم، حالم این طور بد شود.» (پرتقال کوکی، آنتونی برگس، ۱۹۶۱)
اسکینر در رمان «والدن دو» (۱۹۴۸) آرمانشهری را توصیف کرد که در آن می‌توان با «مهندسی رفتار» جامعة بهتری برای بشر ساخت و این شاید آغاز شکل‌گیری دورانی در تاریخ بشر بود که می‌خواست رفتار اجتماعی انسانها و جوامع را با مداخلات «علمی» اصلاح، و انسانی مناسب برای جامعه تربیت کرد. «والدن دو» صرفاً داستانی علمی-تخیلی نبود و تلاش‌هایی برای به مرحلة عمل رساندن این رؤیا شکل گرفت؛ یک نمونة آن جامعة مصنوعی لُس هورکونس در مکزیک است که از تکنیک‌های رفتاری برای اصلاح مستمر فرد و جامعه بر اساس اصول بنیادین همکاری، خشونت پرهیزی و عدالت استفاده می‌کند. علاوه بر نمونه‌هایی این چنین که مستقیماً از رفتارگرایی رادیکال الهام گرفته بودند، حکومت‌های زیادی هم سعی کردند که رفتارهای اجتماعی و فرهنگی «درست» را، نه با روش‌های مرسوم و سنتی، بلکه اکنون با اصول علمی سامان دهند.
«پرتقال کوکی» استنلی کوبریک که بر اساس رمانی از آنتونی برگس ساخته شد، واکنشی به استفاده‌ی این‌چنین از علوم رفتاری برای مهندسی رفتارهای اجتماعی بود. در این فیلم کلاسیک دهة ۱۹۷۰، آلکس مجرمی ضد-جتماعی در بریتانیای آینده است که پس از دستگیری، تحت درمانهای رفتاری قرار می‌گیرد (از جمله، ایجاد تهوع هنگام شنیدن قطعات موسیقی دلخواهش از لودویگ وان بتهوفن). این روش که «تکنیک لودویکو» نام داشت و با ابتکار وزارت داخلة بریتانیا به کار گرفته می‌شد، در واقع، نوعی توانبخشی روانی و رفتاری بود که از طریق آن، دولت سعی داشت با انزجاردرمانی، رفتارهای ناسالم را نه در بین بیماران، بلکه در سطح جامعه، اصلاح و از این طریق جرم را مهار کند.
امّا از دنیای داستانی که فاصله بگیریم، اکنون در دنیای واقعی و مدرن ما، اصلاح رفتارهای اجتماعی دیگر محدود به روش‌های مجازات کلاسیکی مانند زندان نیست. قوانین جزایی دنیای مدرن اکنون از روش‌های علمی و علوم رفتاری نیز برای کنترل جرم و رفتارهای غیراجتماعی استفاده می‌کند. مثال کلاسیک آن کلاسهای «مدیریت خشم» به عنوان مجازاتی قضائی است. مدیریت (یا تدبیر) خشم، سابقة نسبتاً طولانی در روانشناسی و روانپزشکی دارد و عموم پژوهش‌ها حکایت از اثربخشی آنها در کنترل رفتارهای پرخاشگرانه به‌ویژه در بین بیماران روانپزشکی دارد. از همین رو است که سال‌هاست در آمریکا و بسیاری از کشورهای دیگر، دادگاه ها می‌توانند شرکت در کلاسها یا گروههای کنترل خشم را به عنوان مجازاتی برای مجرمان در نظر گیرند. بسیاری، این احکام را مترقی‌تر و جایگزینی مناسب‌تر برای احکام دیگر قضایی میدانند؛ هرچند، شواهد در مورد اثربخشی مدیریت خشم یا انواع مشاوره‌های روانشناختی با دستور قضایی بسیار محدودتر است. آمادگی برای تغییر و انتظار بهبود، عنصرهایی اساسی برای تمام درمانهای روانشناختی است که معمولا در موارد قضائی چندان قوی نیست. چالش‌های اخلاقی زیادی هم در مورد این درمانهای قانونی مطرح شده است. در اینجا، درمانگر وارد رابطه‌های می‌شود که به قصد مجازات فرد شکل گرفته است و ابهام‌های زیادی در باب محرمانگی و رضایت آگاهانه وجود دارد.
به نظرم باید سخنان وزیر آموزش و پرورش دربارة استفاده از مراکز مشاوره و روانشناسی برای دانش‌آموزان «بی‌‌نظم» را جدی گرفت. ظاهراً سیاست کشتیبان چنین است و اعتنایی هم به انتقادات وارده از سوی عموم روانپزشکان و روان‌شناسان و نهادهای صنفی و علمی آنان ندارند. بعید هم نیست که معدودی از روان‌شناسان یا روانپزشکان خواسته (از روی همدلی با دیدگاه کشتیبان یا با نیت کمک به معترضان) و یا ناخواسته و از روی اجبار، اقداماتی رفتاری و روانشناختی را برای «کنترل» اعتراض و اصلاح جامعه به کار گیرند. به هر حال می‌دانیم که عموم دانشگاهها و مدارس ما و بسیاری از مراکز مشاوره و درمانی ما «دولتی» و ناگزیر از تبعیّت از قوانین و دستورهای دولتی هستند.
🔑 لطفا ورق بزنید...
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
#دکتر_ونداد_شریفی. روانپزشک. تهران
مدیریت خشم
«برای بعضی از دانش‌آموزان که به طور طبیعی نظم و انضباط محیط را به هم ریختند، دوستان ما در مراکز مشاوره کار می‌کنند و آن زمینه‌هایی که وجود دارد را تشخیص می‌دهند و ان‌شاالله با روش‌های مشاوره‌ای و روانشناسی به دانش‌آموزان کمک کنند.» (وزیر آموزش و پرورش، ایلنا، ۲۸ آبان ۱۴۰۱)
«- متاسفم آلکس. این کار به نفع خودته. باید کمی ما را تحمل کنی...
- ولی این انصاف نیست که هر بار موسیقی دلخواهم از لودویگ وان (بتهوفن) را بشنوم، حالم این طور بد شود.» (پرتقال کوکی، آنتونی برگس، ۱۹۶۱)
اسکینر در رمان «والدن دو» (۱۹۴۸) آرمانشهری را توصیف کرد که در آن می‌توان با «مهندسی رفتار» جامعة بهتری برای بشر ساخت و این شاید آغاز شکل‌گیری دورانی در تاریخ بشر بود که می‌خواست رفتار اجتماعی انسانها و جوامع را با مداخلات «علمی» اصلاح، و انسانی مناسب برای جامعه تربیت کرد. «والدن دو» صرفاً داستانی علمی-تخیلی نبود و تلاش‌هایی برای به مرحلة عمل رساندن این رؤیا شکل گرفت؛ یک نمونة آن جامعة مصنوعی لُس هورکونس در مکزیک است که از تکنیک‌های رفتاری برای اصلاح مستمر فرد و جامعه بر اساس اصول بنیادین همکاری، خشونت پرهیزی و عدالت استفاده می‌کند. علاوه بر نمونه‌هایی این چنین که مستقیماً از رفتارگرایی رادیکال الهام گرفته بودند، حکومت‌های زیادی هم سعی کردند که رفتارهای اجتماعی و فرهنگی «درست» را، نه با روش‌های مرسوم و سنتی، بلکه اکنون با اصول علمی سامان دهند.
«پرتقال کوکی» استنلی کوبریک که بر اساس رمانی از آنتونی برگس ساخته شد، واکنشی به استفاده‌ی این‌چنین از علوم رفتاری برای مهندسی رفتارهای اجتماعی بود. در این فیلم کلاسیک دهة ۱۹۷۰، آلکس مجرمی ضد-جتماعی در بریتانیای آینده است که پس از دستگیری، تحت درمانهای رفتاری قرار می‌گیرد (از جمله، ایجاد تهوع هنگام شنیدن قطعات موسیقی دلخواهش از لودویگ وان بتهوفن). این روش که «تکنیک لودویکو» نام داشت و با ابتکار وزارت داخلة بریتانیا به کار گرفته می‌شد، در واقع، نوعی توانبخشی روانی و رفتاری بود که از طریق آن، دولت سعی داشت با انزجاردرمانی، رفتارهای ناسالم را نه در بین بیماران، بلکه در سطح جامعه، اصلاح و از این طریق جرم را مهار کند.
امّا از دنیای داستانی که فاصله بگیریم، اکنون در دنیای واقعی و مدرن ما، اصلاح رفتارهای اجتماعی دیگر محدود به روش‌های مجازات کلاسیکی مانند زندان نیست. قوانین جزایی دنیای مدرن اکنون از روش‌های علمی و علوم رفتاری نیز برای کنترل جرم و رفتارهای غیراجتماعی استفاده می‌کند. مثال کلاسیک آن کلاسهای «مدیریت خشم» به عنوان مجازاتی قضائی است. مدیریت (یا تدبیر) خشم، سابقة نسبتاً طولانی در روانشناسی و روانپزشکی دارد و عموم پژوهش‌ها حکایت از اثربخشی آنها در کنترل رفتارهای پرخاشگرانه به‌ویژه در بین بیماران روانپزشکی دارد. از همین رو است که سال‌هاست در آمریکا و بسیاری از کشورهای دیگر، دادگاه ها می‌توانند شرکت در کلاسها یا گروههای کنترل خشم را به عنوان مجازاتی برای مجرمان در نظر گیرند. بسیاری، این احکام را مترقی‌تر و جایگزینی مناسب‌تر برای احکام دیگر قضایی میدانند؛ هرچند، شواهد در مورد اثربخشی مدیریت خشم یا انواع مشاوره‌های روانشناختی با دستور قضایی بسیار محدودتر است. آمادگی برای تغییر و انتظار بهبود، عنصرهایی اساسی برای تمام درمانهای روانشناختی است که معمولا در موارد قضائی چندان قوی نیست. چالش‌های اخلاقی زیادی هم در مورد این درمانهای قانونی مطرح شده است. در اینجا، درمانگر وارد رابطه‌های می‌شود که به قصد مجازات فرد شکل گرفته است و ابهام‌های زیادی در باب محرمانگی و رضایت آگاهانه وجود دارد.
به نظرم باید سخنان وزیر آموزش و پرورش دربارة استفاده از مراکز مشاوره و روانشناسی برای دانش‌آموزان «بی‌‌نظم» را جدی گرفت. ظاهراً سیاست کشتیبان چنین است و اعتنایی هم به انتقادات وارده از سوی عموم روانپزشکان و روان‌شناسان و نهادهای صنفی و علمی آنان ندارند. بعید هم نیست که معدودی از روان‌شناسان یا روانپزشکان خواسته (از روی همدلی با دیدگاه کشتیبان یا با نیت کمک به معترضان) و یا ناخواسته و از روی اجبار، اقداماتی رفتاری و روانشناختی را برای «کنترل» اعتراض و اصلاح جامعه به کار گیرند. به هر حال می‌دانیم که عموم دانشگاهها و مدارس ما و بسیاری از مراکز مشاوره و درمانی ما «دولتی» و ناگزیر از تبعیّت از قوانین و دستورهای دولتی هستند.
🔑 لطفا ورق بزنید...
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
🗞 بخش دوم یادداشت #دکتر_ونداد_شریفی
مدیریت خشم. ۲/۲
باید دانست که مرز بین سلامت و بیماری باریک است و ممکن است برخی هر بی‌نظمی را (چنان‌که در سخنان وزیر مستتر است) پاتولوژیک یا بیمارگونه تلقی کنند. به‌سادگی ممکن است بی‌نظمی گروهی از دانش‌آموزان یا دانشجویان به حساب شخصیت ضداجتماعی و جرم گذاشته شود و از روان‌شناس و روانپزشک برای «نظم‌بخشی» بهره گیرند.
البته تاکید می‌کنم که کمک گرفتن از علوم روانشناختی برای بهبود رفتارهای اجتماعی و زندگی اجتماعی ابداً مذموم نیست. نگرانی آنجا است که استفادة نابجا از این علوم در جایی که امکان نقد و اصلاح آنها از سوی جامعة علمی اندک است ممکن است عواقب ناگواری داشته باشد و اعتبار جامعة علمی را نیز زیر سؤال ببرد.
همانطور که در نوشتار قبلی‌ام در همین کانال (بازخوانی نسبت روانپزشکی و قدرت) نوشتم، ما روانپزشکان باید با آغوش باز از انتقادهایی که درباره موارد سوءاستفاده از روانپزشکی و روانشناسی می‌شود استقبال کنیم. ما باید در چنین بزنگاههایی از نهادهای صنفی و علمی خود بخواهیم به جدّ، موارد گزارش شده از چنین اقداماتی را بررسی و در مورد آن شفاف‌سازی کنند. اگر چنین اقداماتی انجام نمی‌گیرد یا بسیار ناچیز است، این موضوع را اعلام کنند و اگر هم به صورت سیستمیک یا موردی تواتر دارد، آن را به اطلاع به جامعة روانپزشکی و روانشناسی برسانند و صورت امکان، نسبت به اصلاح این سوءاستفاده حمایت‌طلبی نمایند.
در پرتقال کوکی، آلکس بعد از درمان به جامعه باز می‌گردد، اما متوجه می‌شود که پلیس بریتانیا تمام دارایی‌اش را برای جبران به قربانیهایش بخشیده؛ دوستان مجرم قبلی‌اش که اکنون پلیس شده‌اند، او را این بار بی‌دلیل دستگیر و بعد از کتک زدن، رهایش می‌کنند. سپس یکی از قربانیان قدیم، آلکس را پیدا می‌کند و چون از «تکنیک لودویکو» آگاه بوده، در اتاقی حبسش می‌کند و برایش سنفونی نهم بتهوفن را پخش می‌کند. آلکس که تحمل چنین زجری را ندارد، به قصد خودکشی خود را از پنجره به بیرون پرت می‌کند. و این ویرانشهری است که اسکینر نمی‌خواست و پیشبینی نکرده بود.
-(دکتر برودسکی خطاب به آلکس) «بله... این تداعی است... قدیمی‌ترین شیوة آموزش در جهان... و به این دلیل است که حالت بد می‌شود.» (پرتقال کوکی، آنتونی برگس، ۱۹۶۱)
🔑 پایان. ۲/۲
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
مدیریت خشم. ۲/۲
باید دانست که مرز بین سلامت و بیماری باریک است و ممکن است برخی هر بی‌نظمی را (چنان‌که در سخنان وزیر مستتر است) پاتولوژیک یا بیمارگونه تلقی کنند. به‌سادگی ممکن است بی‌نظمی گروهی از دانش‌آموزان یا دانشجویان به حساب شخصیت ضداجتماعی و جرم گذاشته شود و از روان‌شناس و روانپزشک برای «نظم‌بخشی» بهره گیرند.
البته تاکید می‌کنم که کمک گرفتن از علوم روانشناختی برای بهبود رفتارهای اجتماعی و زندگی اجتماعی ابداً مذموم نیست. نگرانی آنجا است که استفادة نابجا از این علوم در جایی که امکان نقد و اصلاح آنها از سوی جامعة علمی اندک است ممکن است عواقب ناگواری داشته باشد و اعتبار جامعة علمی را نیز زیر سؤال ببرد.
همانطور که در نوشتار قبلی‌ام در همین کانال (بازخوانی نسبت روانپزشکی و قدرت) نوشتم، ما روانپزشکان باید با آغوش باز از انتقادهایی که درباره موارد سوءاستفاده از روانپزشکی و روانشناسی می‌شود استقبال کنیم. ما باید در چنین بزنگاههایی از نهادهای صنفی و علمی خود بخواهیم به جدّ، موارد گزارش شده از چنین اقداماتی را بررسی و در مورد آن شفاف‌سازی کنند. اگر چنین اقداماتی انجام نمی‌گیرد یا بسیار ناچیز است، این موضوع را اعلام کنند و اگر هم به صورت سیستمیک یا موردی تواتر دارد، آن را به اطلاع به جامعة روانپزشکی و روانشناسی برسانند و صورت امکان، نسبت به اصلاح این سوءاستفاده حمایت‌طلبی نمایند.
در پرتقال کوکی، آلکس بعد از درمان به جامعه باز می‌گردد، اما متوجه می‌شود که پلیس بریتانیا تمام دارایی‌اش را برای جبران به قربانیهایش بخشیده؛ دوستان مجرم قبلی‌اش که اکنون پلیس شده‌اند، او را این بار بی‌دلیل دستگیر و بعد از کتک زدن، رهایش می‌کنند. سپس یکی از قربانیان قدیم، آلکس را پیدا می‌کند و چون از «تکنیک لودویکو» آگاه بوده، در اتاقی حبسش می‌کند و برایش سنفونی نهم بتهوفن را پخش می‌کند. آلکس که تحمل چنین زجری را ندارد، به قصد خودکشی خود را از پنجره به بیرون پرت می‌کند. و این ویرانشهری است که اسکینر نمی‌خواست و پیشبینی نکرده بود.
-(دکتر برودسکی خطاب به آلکس) «بله... این تداعی است... قدیمی‌ترین شیوة آموزش در جهان... و به این دلیل است که حالت بد می‌شود.» (پرتقال کوکی، آنتونی برگس، ۱۹۶۱)
🔑 پایان. ۲/۲
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
🗞 جدایی همکار قدیمی از تجربه‌ها
همراهان محترم تجربه‌ها
به اطلاع می‌رسانیم همکار قدیمی ما دکتر مرتضی نخستین تصمیم گرفت شورای سردبیری مجله را ترک گوید. ما مشتاق بودیم مرتضی را در جمع خود همچنان داشته باشیم. او سهم مهمی در آن‌چه به نام #تجربه‌های_روان‌پزشکانه شناخته می‌شود داشته و نوشته‌های ماندگار او از یاد نخواهد رفت و اغراق نیست اگر بگوییم در تاریخ فرهنگ مکتوب روانپزشکی ایران خواهد ماند.
ایران زمانه‌ای مهم از تاریخش را زندگی می‌کند. ما ایرانیان بر گذرگاهی سرنوشت‌ساز ایستاده‌ایم که هر سوی آن بر مدار بیم و امید ما را به آبادی یا ویرانی یا چیزی که نمی‌دانیم خواهد برد. بر ابرهای ندانستن راه می‌پیماییم و در تاریکی نا-درکی از آن‌چه خواهد یا نخواهد شد قدم می‌زنیم. درک #دکتر_مرتضی_نخستین با اکثریت شورای سردبیری از این وضعیت نمی‌خواند و او تصور کرد راهی برای آشتی در عین ناسازی ایده‌ها متصور نیست.
برای مرتضی سلامت تن و بقای اندیشه‌ورزی آرزومندیم.
شورای سردبیری
۳۰ آبان ۱۴۰۱
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
همراهان محترم تجربه‌ها
به اطلاع می‌رسانیم همکار قدیمی ما دکتر مرتضی نخستین تصمیم گرفت شورای سردبیری مجله را ترک گوید. ما مشتاق بودیم مرتضی را در جمع خود همچنان داشته باشیم. او سهم مهمی در آن‌چه به نام #تجربه‌های_روان‌پزشکانه شناخته می‌شود داشته و نوشته‌های ماندگار او از یاد نخواهد رفت و اغراق نیست اگر بگوییم در تاریخ فرهنگ مکتوب روانپزشکی ایران خواهد ماند.
ایران زمانه‌ای مهم از تاریخش را زندگی می‌کند. ما ایرانیان بر گذرگاهی سرنوشت‌ساز ایستاده‌ایم که هر سوی آن بر مدار بیم و امید ما را به آبادی یا ویرانی یا چیزی که نمی‌دانیم خواهد برد. بر ابرهای ندانستن راه می‌پیماییم و در تاریکی نا-درکی از آن‌چه خواهد یا نخواهد شد قدم می‌زنیم. درک #دکتر_مرتضی_نخستین با اکثریت شورای سردبیری از این وضعیت نمی‌خواند و او تصور کرد راهی برای آشتی در عین ناسازی ایده‌ها متصور نیست.
برای مرتضی سلامت تن و بقای اندیشه‌ورزی آرزومندیم.
شورای سردبیری
۳۰ آبان ۱۴۰۱
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
معرفی انیمیشن ایرانی لوپتو که حاوی انگ به بیماران و بیماری روانپزشکی است را فردا در ارغنون این هفته خواهید خواند.
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
🗞 ارغنون
یادداشتی روان‌پزشکانه بر انیمیشن «لوپتو» به کارگردانی عباس عسکری
#دکتر_فاطمه_شیرزاد. روانپزشک. تهران
«لوپتو» انیمیشنی سینمایی است که این روزها بر پرده‌ی سینماهای کشور در حال اکران است؛ داستان روان‌شناس مهربان و خوش‌نیتی که در آسایشگاهی در کنار بیماران روانپزشکی مشغول ساخت اسباب‌بازی برای کودکان است: اسباب‌بازی‌هایی ایرانی که به‌خوبی توانسته جای نمونه‌های خارجی را در بین کودکان بگیرد.
داستان در محیطی منطبق با معیارهای فرهنگ ایرانی روایت می‌شود. بیماران در آسایشگاه در محیطی شاد در کنار هم زندگی می‌کنند و فرصت دارند خلاقیت خود را در قالب ساخت اسباب‌بازی به جامعه ارائه کنند. همه چیز به‌خوبی پیش می‌رود تا اینکه پس از مشکلی که به‌طرزی مرموز برای تولیدات آنها پیش می‌آید، ابتدا بیماران بی‌کار می‌شوند و سپس مهمان ناخوانده‌ای وارد داستان می‌شود: یک خانم دکتر روانپزشک، با قیافه‌ای عبوس و جدی و نامنعطف که بیماران را موجودات خطرناکی می‌داند که باید مهار شوند. او در بدو ورود بدون هیچ‌گونه ارتباط کلامی با بیماران، دارت‌های حاوی داروهای احتمالاً آرام‌بخش را با تفنگ به سمت بیماران شلیک می‌کند و در این بین، واکنش تعقیب و گریز بین او و بیماران صحنه‌های خنده‌داری برای بیننده فراهم می‌آورد. ولی در ادامه بیماران خواب‌آلوده‌ای را می‌بینیم که هیچ‌گونه عملکردی ندارند.
اگرچه کیفیت بالای انیمیشن، محیط ایرانی (چیزی که در انیمیشن‌ها کمتر شاهد آن هستیم) شاد و کمدی و موزیکال از نکات قوت انیمیشن هستند. اما سوال این است که در شرایطی که متخصصان سلامت روان برای انگ‌زدایی از بیماران و درمانهای روانپزشکی تلاش می‌کنند، دیدن چنین صحنه‌هایی چه تأثیری بر کودکان و خانواده‌هایی دارد که چه بسا تجربه‌ای از برخورد با یک روانپزشک یا درمانهای روانپزشکی را ندارند؟ همچنین نمایش بیماران روانپزشکی به شکل افرادی با رفتارهای کودکانه و ابلهانه، آیا تصویر درستی از بیماران روانپزشکی است؟
این البته موضوعی است که در فیلم های متعدد ایرانی و خارجی گذشته تکرار شده و در مقالات متعددی به آن پرداخته‌اند. در این مقالات اشاره شده که مردم اطلاعات خود از بیماران روانپزشکی را بیشتر از آنکه از راه مطالعه منابع علمی به‌دست بیاورند، از تصاویر رسانه‌ها کسب می‌کنند. برخورد و رفتار رسانه‌ها، چه از طریق نشان دادن تصاویر اغراق‌آمیز نادرست و خنده‌دار از بیماران و چه به‌صورت افرادی با خشونت‌های شدید پیش‌بینی‌نشده، به افزایش انگ در بیماران منجر می‌شود.
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
یادداشتی روان‌پزشکانه بر انیمیشن «لوپتو» به کارگردانی عباس عسکری
#دکتر_فاطمه_شیرزاد. روانپزشک. تهران
«لوپتو» انیمیشنی سینمایی است که این روزها بر پرده‌ی سینماهای کشور در حال اکران است؛ داستان روان‌شناس مهربان و خوش‌نیتی که در آسایشگاهی در کنار بیماران روانپزشکی مشغول ساخت اسباب‌بازی برای کودکان است: اسباب‌بازی‌هایی ایرانی که به‌خوبی توانسته جای نمونه‌های خارجی را در بین کودکان بگیرد.
داستان در محیطی منطبق با معیارهای فرهنگ ایرانی روایت می‌شود. بیماران در آسایشگاه در محیطی شاد در کنار هم زندگی می‌کنند و فرصت دارند خلاقیت خود را در قالب ساخت اسباب‌بازی به جامعه ارائه کنند. همه چیز به‌خوبی پیش می‌رود تا اینکه پس از مشکلی که به‌طرزی مرموز برای تولیدات آنها پیش می‌آید، ابتدا بیماران بی‌کار می‌شوند و سپس مهمان ناخوانده‌ای وارد داستان می‌شود: یک خانم دکتر روانپزشک، با قیافه‌ای عبوس و جدی و نامنعطف که بیماران را موجودات خطرناکی می‌داند که باید مهار شوند. او در بدو ورود بدون هیچ‌گونه ارتباط کلامی با بیماران، دارت‌های حاوی داروهای احتمالاً آرام‌بخش را با تفنگ به سمت بیماران شلیک می‌کند و در این بین، واکنش تعقیب و گریز بین او و بیماران صحنه‌های خنده‌داری برای بیننده فراهم می‌آورد. ولی در ادامه بیماران خواب‌آلوده‌ای را می‌بینیم که هیچ‌گونه عملکردی ندارند.
اگرچه کیفیت بالای انیمیشن، محیط ایرانی (چیزی که در انیمیشن‌ها کمتر شاهد آن هستیم) شاد و کمدی و موزیکال از نکات قوت انیمیشن هستند. اما سوال این است که در شرایطی که متخصصان سلامت روان برای انگ‌زدایی از بیماران و درمانهای روانپزشکی تلاش می‌کنند، دیدن چنین صحنه‌هایی چه تأثیری بر کودکان و خانواده‌هایی دارد که چه بسا تجربه‌ای از برخورد با یک روانپزشک یا درمانهای روانپزشکی را ندارند؟ همچنین نمایش بیماران روانپزشکی به شکل افرادی با رفتارهای کودکانه و ابلهانه، آیا تصویر درستی از بیماران روانپزشکی است؟
این البته موضوعی است که در فیلم های متعدد ایرانی و خارجی گذشته تکرار شده و در مقالات متعددی به آن پرداخته‌اند. در این مقالات اشاره شده که مردم اطلاعات خود از بیماران روانپزشکی را بیشتر از آنکه از راه مطالعه منابع علمی به‌دست بیاورند، از تصاویر رسانه‌ها کسب می‌کنند. برخورد و رفتار رسانه‌ها، چه از طریق نشان دادن تصاویر اغراق‌آمیز نادرست و خنده‌دار از بیماران و چه به‌صورت افرادی با خشونت‌های شدید پیش‌بینی‌نشده، به افزایش انگ در بیماران منجر می‌شود.
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
Forwarded from انجمن علمی روانپزشکان ایران
سوءاستفاده از روانپزشکی
بیانیه انجمن علمی روانپزشکان ایران
(دوم آذر ۱۴۰۱)
نظر به انتشار غیردقیق و تحریف‌شده‌ی اخبار مربوط به انتقال برخی افرادی که به دلایل سیاسی در بازداشت یا زندان به سر می‌برند به بیمارستان‌های روانپزشکی و ادعای آزار و اذیت این افراد در این بیمارستان‌ها، انجمن علمی روانپزشکان ایران لازم می‌داند توضیحاتی را خدمت هم‌وطنان گرامی ارائه کند.
روانپزشکی یکی از شاخه‌های پزشکی است و مانند همه‌ی حرفه‌های بالینی و یاریگر، هدف اصلی آن تأمین سلامت و آسایش خدمت‌گیرندگان است. اختلالات روانپزشکی از موارد خفیف تا شدید، در مجموع شیوع چشمگیری در جهان دارد و در ایران نیز حدود یک‌چهارم افراد جامعه به یکی از آنها مبتلا هستند. این نسبت در شرایط پرتنش محیطی و اجتماعی بیشتر است و سلامت روان افرادی که در مسیر بازداشت، محاکمه و حبس قرار می‌گیرند در خطر بالای آسیب قرار دارد. بنابراین بسیاری از مردم و به خصوص آنهایی که این شرایط دشوار را تجربه می‌کنند نیاز به دریافت خدمات حمایتی و درمانی سلامت روان دارند و از جمله نباید به واسطه‌ی مسایل سیاسی و حبس از این خدمات محروم شوند.
از سوی دیگر، این خدمات باید با رعایت حقوق شهروندی افراد و اصول اخلاق حرفه‌ای ارائه شود و هرگز نباید تشخیص و درمان روانپزشکی عاملی برای تحت فشار قرار دادن گروه‌هایی از شهروندان یا سلب حقوق اساسی آنان شود. جامعه‌ی روانپزشکی ایران با هر نوع سوءاستفاده از روانپزشکی به شدت مخالف است و خود را متعهد می‌داند که بر اساس سوگند پزشکی و اصول اخلاق حرفه‌ای، در چهارچوب‌های انسان‌دوستانه و در راستای منافع بیماران عمل کند. چنین نگرش و حساسیتی در «منشور اخلاق حرفه‌ای روانپزشکی» (مصوب مجمع عمومی انجمن علمی روانپزشکان ایران) نیز مورد تصریح و تأکید قرار گرفته و در این راستا انجمن به نمایندگی از روانپزشکان ایران به کرات در سال‌های مختلف و به مناسبت‌های گوناگون، از جمله در جریان اعتراضات جاری، حساسیت خود را نسبت به این مسأله نشان داده است.
در عین حال باید تأکید شود ارائه‌ی گزارش‌های نادرست، تحریف‌شده یا اغراق‌آمیز از وضعیت افرادی که در بیمارستان‌های روانپزشکی بستری شده‌اند، انگ این بیماری‌ها را تشدید می‌کند، به نگرانی افراد نیازمند این خدمات و عدم مراجعه آنان دامن می‌زند و با تخریب اعتماد مردم به این نظام خدمت‌رسانی، پیامدهای ناگواری برای سلامت روان جامعه دارد. بنابراین از رسانه‌ها انتظار می‌رود در تهیه گزارش‌های مرتبط با وضعیت ارائه‌ی خدمات روانپزشکی در ایران، ضمن صرف دقت کافی، حتماً از اطلاعات افراد و منابع معتبر و قابل اعتماد بهره گیرند. از سوی دیگر، شفافیت افراد و سازمان‌های قانونی مسئول در انعکاس وضعیت افراد در حبس یا بازداشت که به بیمارستان روانپزشکی ارجاع شده‌اند و روند قانونی آن و نیز آگاه کردن به موقع خانواده‌ها از وضع سلامت این افراد می‌تواند نگرانی جامعه را کاهش دهد و چگونگی حفظ حقوق افراد را شفاف نماید. لازم به یادآوری است که اجرای چنین فرایندی مستلزم حساسیت زیاد در زمینه‌ی رعایت حقوق افراد است و ضروری است با چارچوبی مشخص و زیر نظر پزشک بیمار و نیز افراد مطلع، مستقل، مورد وثوق جامعه و صاحب‌نظر در زمینه‌ی مسایل حقوق پزشکی صورت گیرد.
در پایان باید تصریح کرد که بر پایه‌ی بررسی‌های مستقل انجمن که نهادی علمی و مردم‌نهاد است، در مراکز و بیمارستان‌های روانپزشکی کشور ارایه‌ی خدمات صرفاً در جهت کمک به مراجعان، با رعایت حقوق انسانی آنها، و به دور از هرگونه جهت‌گیری غیرعلمی انجام می‌شود.
بیانیه انجمن علمی روانپزشکان ایران
(دوم آذر ۱۴۰۱)
نظر به انتشار غیردقیق و تحریف‌شده‌ی اخبار مربوط به انتقال برخی افرادی که به دلایل سیاسی در بازداشت یا زندان به سر می‌برند به بیمارستان‌های روانپزشکی و ادعای آزار و اذیت این افراد در این بیمارستان‌ها، انجمن علمی روانپزشکان ایران لازم می‌داند توضیحاتی را خدمت هم‌وطنان گرامی ارائه کند.
روانپزشکی یکی از شاخه‌های پزشکی است و مانند همه‌ی حرفه‌های بالینی و یاریگر، هدف اصلی آن تأمین سلامت و آسایش خدمت‌گیرندگان است. اختلالات روانپزشکی از موارد خفیف تا شدید، در مجموع شیوع چشمگیری در جهان دارد و در ایران نیز حدود یک‌چهارم افراد جامعه به یکی از آنها مبتلا هستند. این نسبت در شرایط پرتنش محیطی و اجتماعی بیشتر است و سلامت روان افرادی که در مسیر بازداشت، محاکمه و حبس قرار می‌گیرند در خطر بالای آسیب قرار دارد. بنابراین بسیاری از مردم و به خصوص آنهایی که این شرایط دشوار را تجربه می‌کنند نیاز به دریافت خدمات حمایتی و درمانی سلامت روان دارند و از جمله نباید به واسطه‌ی مسایل سیاسی و حبس از این خدمات محروم شوند.
از سوی دیگر، این خدمات باید با رعایت حقوق شهروندی افراد و اصول اخلاق حرفه‌ای ارائه شود و هرگز نباید تشخیص و درمان روانپزشکی عاملی برای تحت فشار قرار دادن گروه‌هایی از شهروندان یا سلب حقوق اساسی آنان شود. جامعه‌ی روانپزشکی ایران با هر نوع سوءاستفاده از روانپزشکی به شدت مخالف است و خود را متعهد می‌داند که بر اساس سوگند پزشکی و اصول اخلاق حرفه‌ای، در چهارچوب‌های انسان‌دوستانه و در راستای منافع بیماران عمل کند. چنین نگرش و حساسیتی در «منشور اخلاق حرفه‌ای روانپزشکی» (مصوب مجمع عمومی انجمن علمی روانپزشکان ایران) نیز مورد تصریح و تأکید قرار گرفته و در این راستا انجمن به نمایندگی از روانپزشکان ایران به کرات در سال‌های مختلف و به مناسبت‌های گوناگون، از جمله در جریان اعتراضات جاری، حساسیت خود را نسبت به این مسأله نشان داده است.
در عین حال باید تأکید شود ارائه‌ی گزارش‌های نادرست، تحریف‌شده یا اغراق‌آمیز از وضعیت افرادی که در بیمارستان‌های روانپزشکی بستری شده‌اند، انگ این بیماری‌ها را تشدید می‌کند، به نگرانی افراد نیازمند این خدمات و عدم مراجعه آنان دامن می‌زند و با تخریب اعتماد مردم به این نظام خدمت‌رسانی، پیامدهای ناگواری برای سلامت روان جامعه دارد. بنابراین از رسانه‌ها انتظار می‌رود در تهیه گزارش‌های مرتبط با وضعیت ارائه‌ی خدمات روانپزشکی در ایران، ضمن صرف دقت کافی، حتماً از اطلاعات افراد و منابع معتبر و قابل اعتماد بهره گیرند. از سوی دیگر، شفافیت افراد و سازمان‌های قانونی مسئول در انعکاس وضعیت افراد در حبس یا بازداشت که به بیمارستان روانپزشکی ارجاع شده‌اند و روند قانونی آن و نیز آگاه کردن به موقع خانواده‌ها از وضع سلامت این افراد می‌تواند نگرانی جامعه را کاهش دهد و چگونگی حفظ حقوق افراد را شفاف نماید. لازم به یادآوری است که اجرای چنین فرایندی مستلزم حساسیت زیاد در زمینه‌ی رعایت حقوق افراد است و ضروری است با چارچوبی مشخص و زیر نظر پزشک بیمار و نیز افراد مطلع، مستقل، مورد وثوق جامعه و صاحب‌نظر در زمینه‌ی مسایل حقوق پزشکی صورت گیرد.
در پایان باید تصریح کرد که بر پایه‌ی بررسی‌های مستقل انجمن که نهادی علمی و مردم‌نهاد است، در مراکز و بیمارستان‌های روانپزشکی کشور ارایه‌ی خدمات صرفاً در جهت کمک به مراجعان، با رعایت حقوق انسانی آنها، و به دور از هرگونه جهت‌گیری غیرعلمی انجام می‌شود.
عدم برگزاری چهارمین کنگره روانکاوی و روان‌درمانی پویای ایران در اردیبهشت سال آینده
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
🗞 تازه‌ها
#دکتر_زهرا_محدث_اردبیلی. دستیار روانپزشکی. تهران
پیشگیری از بارداری اورژانسی برای بیماران روانپزشکی
بارداری‌های ناخواسته یا برنامه‌ریزی نشده ۴۵ درصد از تمام بارداری‌ها را تشکیل می‌دهند.
در حالی که پیامدهایی برای هر بارداری ناخواسته‌ای وجود دارد، خطرات برای بیماران مبتلا به بیماری‌های روانپزشکی بیشتر است و شامل اثرات نامطلوب احتمالی بر روی نوزاد ناشی از بیماری روانپزشکی و داروهای روانپزشکی و بدتر شدن علائم روانپزشکی و خطر خودکشی در دوره حوالی زایمان می‌تواند باشد. این خطرات زمانی که داروهای روانپزشکی به طور واکنشی در بارداری قطع یا کاهش می‌یابند، بیشتر می‌شوند.
در ایالات متحده، تصمیم اخیر دیوان عالی، حمایت‌های فدرال برای سقط جنین را که قبلا توسط Roe v Wade اعطا شده بود، حذف کرده است. در نتیجه، از اوایل اکتبر ۲۰۲۲، سقط جنین در ۱۱ ایالت غیرقانونی و احتمالاً در بسیاری از ایالت‌های دیگر ممنوع شده است. (معمولاً در ایالت‌هایی که حمایت محدودی از والدین یا فرزندان وجود دارد). بنابراین، پیشگیری از بارداری‌های برنامه ریزی نشده باید یکی از ملاحظات درمانی برای همه‌ی رشته‌های پزشکی باشد.
روانپزشکان ممکن است در تجویز داروهای پیشگیری از بارداری اضطراری به دلیل ترس از این که خارج از محدوده عمل آنها باشد تردید کنند. با این حال، روانپزشکی قبلاً به سمت تجویز داروهای غیر روانپزشکی حرکت کرده است، داروهایی که به وضوح برای بیمار مفید است. یک مثال، تجویز متفورمین برای درمان سندرم متابولیک مربوط به استفاده از داروهای آنتی سایکوتیک نسل دوم است. داروهای پیشگیری از بارداری اورژانسی دارای پروفایل ایمنی قوی هستند و به راحتی قابل تجویز می‌باشند.
متأسفانه، موانع زیادی برای افزایش دسترسی بیماران روانپزشکی به داروهای پیشگیری از بارداری اورژانسی وجود دارد؛ شامل این باور اشتباه که معاینات آزمایشگاهی و فیزیکی قبل از شروع داروی اضطراری مورد نیاز است، یا هزینه و/یا موجودی محدود داروهای پیشگیری از بارداری اورژانسی در داروخانه‌ها.
روانپزشکان به ویژه برای حمایت از استقلال باروری و احساس به‌زیستی بیماران که برای تعامل با سایر پزشکان تلاش می‌کنند، موقعیت خوبی دارند.
پیشگیری از بارداری اورژانسی چیست؟
روش‌های پیشگیری اضطراری شامل داروها یا وسایلی است که بیماران می‌توانند بعد از رابطه جنسی برای جلوگیری از بارداری از آنها استفاده کنند. آنها مانعی برای پيشرفت یک بارداری پایدار شده و بنابراین موجب سقط آن نيستند. داروی اضطراری به عنوان یک وسیله اصلی پیشگیری از بارداری توصیه نمی‌شود، اما می‌تواند برای کاهش خطر بارداری پس از رابطه‌ی محافظت نشده یا شکست در روش‌های پیشگیری از بارداری مانند کاندوم یا دوز فراموش شده قرص‌های ضد بارداری بسیار ارزشمند باشد. داروی اضطراری می تواند از ۹۵٪ از حاملگی‌ها جلوگیری کند، به شرطی که در عرض ۵ روز پس از رابطه‌ی در معرض خطر مصرف شود.
آیا داروی اضطراری خوراکی بر درمانهای روانپزشکی تأثیر می‌گذارد؟
بعید است که روش‌های پیشگیری اضطراری خوراکی تأثیر معنی‌داری بر علائم روانپزشکی و مدیریت آن داشته باشد، به‌ویژه زمانی که با تأثیرات قابل توجه بارداری‌های ناخواسته مقایسه می‌شود. هیچ یک از داروها هیچ اثر بالینی قابل توجهی بر فارماکوکینتیک یا فارماکودینامیک داروهای روان‌پزشكی نداشته است، مطالعات وسيع تر انجام شده در مورد پیشگیری از بارداری هورمونی نشان می‌دهد که اکثر بیماران مبتلا به اختلالات روانپزشکی معمولاً میزان مشابه یا پایین‌تری از علائم خلقی مرتبط با استفاده از این داروها را گزارش می‌کنند. بدتر شدن علایم خلق ديسفوريك در اين نوع درمان گزارش شده اما هر گونه اثرات ناشی از لوونورژسترول احتمالا گذرا خواهد بود. اختلالات خلقی یا سایر علائم روانپزشکی با استفاده از اولیپریستال استات مرتبط نبوده است.
نحوه تجویز داروهای پیشگیری از بارداری اورژانسی خوراکی
زنان در سنین باروری باید در مورد روش‌های پیشگیری اضطراری به عنوان بخشی از راهنماهای پیش بینی شده، صرف نظر از قصد فعلی آنها برای رفتار های سكچوال، مشاوره شوند. بیماران قبل از تجویز یا استفاده از روش‌های پیشگیری اضطراری خوراکی نیازی به معاینه فیزیکی یا تست بارداری ندارند.
🔑 لطفاً ورق بزنید... ۱/۲
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
#دکتر_زهرا_محدث_اردبیلی. دستیار روانپزشکی. تهران
پیشگیری از بارداری اورژانسی برای بیماران روانپزشکی
بارداری‌های ناخواسته یا برنامه‌ریزی نشده ۴۵ درصد از تمام بارداری‌ها را تشکیل می‌دهند.
در حالی که پیامدهایی برای هر بارداری ناخواسته‌ای وجود دارد، خطرات برای بیماران مبتلا به بیماری‌های روانپزشکی بیشتر است و شامل اثرات نامطلوب احتمالی بر روی نوزاد ناشی از بیماری روانپزشکی و داروهای روانپزشکی و بدتر شدن علائم روانپزشکی و خطر خودکشی در دوره حوالی زایمان می‌تواند باشد. این خطرات زمانی که داروهای روانپزشکی به طور واکنشی در بارداری قطع یا کاهش می‌یابند، بیشتر می‌شوند.
در ایالات متحده، تصمیم اخیر دیوان عالی، حمایت‌های فدرال برای سقط جنین را که قبلا توسط Roe v Wade اعطا شده بود، حذف کرده است. در نتیجه، از اوایل اکتبر ۲۰۲۲، سقط جنین در ۱۱ ایالت غیرقانونی و احتمالاً در بسیاری از ایالت‌های دیگر ممنوع شده است. (معمولاً در ایالت‌هایی که حمایت محدودی از والدین یا فرزندان وجود دارد). بنابراین، پیشگیری از بارداری‌های برنامه ریزی نشده باید یکی از ملاحظات درمانی برای همه‌ی رشته‌های پزشکی باشد.
روانپزشکان ممکن است در تجویز داروهای پیشگیری از بارداری اضطراری به دلیل ترس از این که خارج از محدوده عمل آنها باشد تردید کنند. با این حال، روانپزشکی قبلاً به سمت تجویز داروهای غیر روانپزشکی حرکت کرده است، داروهایی که به وضوح برای بیمار مفید است. یک مثال، تجویز متفورمین برای درمان سندرم متابولیک مربوط به استفاده از داروهای آنتی سایکوتیک نسل دوم است. داروهای پیشگیری از بارداری اورژانسی دارای پروفایل ایمنی قوی هستند و به راحتی قابل تجویز می‌باشند.
متأسفانه، موانع زیادی برای افزایش دسترسی بیماران روانپزشکی به داروهای پیشگیری از بارداری اورژانسی وجود دارد؛ شامل این باور اشتباه که معاینات آزمایشگاهی و فیزیکی قبل از شروع داروی اضطراری مورد نیاز است، یا هزینه و/یا موجودی محدود داروهای پیشگیری از بارداری اورژانسی در داروخانه‌ها.
روانپزشکان به ویژه برای حمایت از استقلال باروری و احساس به‌زیستی بیماران که برای تعامل با سایر پزشکان تلاش می‌کنند، موقعیت خوبی دارند.
پیشگیری از بارداری اورژانسی چیست؟
روش‌های پیشگیری اضطراری شامل داروها یا وسایلی است که بیماران می‌توانند بعد از رابطه جنسی برای جلوگیری از بارداری از آنها استفاده کنند. آنها مانعی برای پيشرفت یک بارداری پایدار شده و بنابراین موجب سقط آن نيستند. داروی اضطراری به عنوان یک وسیله اصلی پیشگیری از بارداری توصیه نمی‌شود، اما می‌تواند برای کاهش خطر بارداری پس از رابطه‌ی محافظت نشده یا شکست در روش‌های پیشگیری از بارداری مانند کاندوم یا دوز فراموش شده قرص‌های ضد بارداری بسیار ارزشمند باشد. داروی اضطراری می تواند از ۹۵٪ از حاملگی‌ها جلوگیری کند، به شرطی که در عرض ۵ روز پس از رابطه‌ی در معرض خطر مصرف شود.
آیا داروی اضطراری خوراکی بر درمانهای روانپزشکی تأثیر می‌گذارد؟
بعید است که روش‌های پیشگیری اضطراری خوراکی تأثیر معنی‌داری بر علائم روانپزشکی و مدیریت آن داشته باشد، به‌ویژه زمانی که با تأثیرات قابل توجه بارداری‌های ناخواسته مقایسه می‌شود. هیچ یک از داروها هیچ اثر بالینی قابل توجهی بر فارماکوکینتیک یا فارماکودینامیک داروهای روان‌پزشكی نداشته است، مطالعات وسيع تر انجام شده در مورد پیشگیری از بارداری هورمونی نشان می‌دهد که اکثر بیماران مبتلا به اختلالات روانپزشکی معمولاً میزان مشابه یا پایین‌تری از علائم خلقی مرتبط با استفاده از این داروها را گزارش می‌کنند. بدتر شدن علایم خلق ديسفوريك در اين نوع درمان گزارش شده اما هر گونه اثرات ناشی از لوونورژسترول احتمالا گذرا خواهد بود. اختلالات خلقی یا سایر علائم روانپزشکی با استفاده از اولیپریستال استات مرتبط نبوده است.
نحوه تجویز داروهای پیشگیری از بارداری اورژانسی خوراکی
زنان در سنین باروری باید در مورد روش‌های پیشگیری اضطراری به عنوان بخشی از راهنماهای پیش بینی شده، صرف نظر از قصد فعلی آنها برای رفتار های سكچوال، مشاوره شوند. بیماران قبل از تجویز یا استفاده از روش‌های پیشگیری اضطراری خوراکی نیازی به معاینه فیزیکی یا تست بارداری ندارند.
🔑 لطفاً ورق بزنید... ۱/۲
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
🗞 دنباله‌ی تازه‌ها
#دکتر_زهرا_محدث_اردبیلی. دستیار روانپزشکی. تهران
کدام داروها قابل تجویز است؟
🧷 اولیپریستال استات
تا ۱۲۰ ساعت پس از رابطه جنسی، از جمله برای زنان دارای اضافه وزن یا چاق، نسبت به لوونورژسترول در پیشگیری از بارداری موثرتر است.
به بیماران چه بگوییم؟
داروهای اضطراری زمانی که در محیط خشک و خنک نگهداری شود حداقل به مدت ۳ سال ماندگار است. بیماران باید در اسرع وقت پس از رابطه ی جنسی پرخطر دارو را مصرف کنند. اگر ظرف ۳ ساعت پس از مصرف دارو استفراغ کردند، باید دوز دوم را مصرف کنند. روش‌های پیشگیری اضطراری در برابر عفونت‌های مقاربتی یا رابطه جنسی که پس از مصرف دارو رخ می‌دهد محافظت نمی‌کند (در واقع، به دلیل تاخیر در تخمک‌گذاری می‌توانند احتمال بارداری را در اواخر آن سیکل قاعدگی افزایش دهند). کسانی که قرص‌های ضد بارداری مصرف می کنند می‌توانند بلافاصله پس از استفاده از لوونورژسترول دوباره مصرف کنند. آنها باید ۵ روز پس از مصرف اولتراپریستال صبر کنند.
پس از مصرف هر کدام از دو دارو نیازی به پیگیری نیست. با این حال، اگر بیماران در عرض ۳ هفته پریودشان شروع نشد، باید آزمایش بارداری انجام دهند و اگر درد قابل توجهی در قسمت پایین شکم یا خونریزی نامنظم مداوم داشتند، باید به دنبال ارزیابی پزشکی باشند تا عوارض مرتبط با بارداری را رد کنند. به بیمارانی که به طور مکرر از روش‌های پیشگیری اضطراری استفاده می کنند باید مراقبت های معمول پیشگیری از بارداری را انجام دهند.
متن کامل این مقاله با عنوان Emergency contraception for psychiatric patients در Current Psychiatry در نوامبر ۲۰۲۲ توسط Kevin K . Makino به چاپ رسيده است.
🔑 پایان. ۲/۲
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
#دکتر_زهرا_محدث_اردبیلی. دستیار روانپزشکی. تهران
کدام داروها قابل تجویز است؟
🧷 اولیپریستال استات
تا ۱۲۰ ساعت پس از رابطه جنسی، از جمله برای زنان دارای اضافه وزن یا چاق، نسبت به لوونورژسترول در پیشگیری از بارداری موثرتر است.
به بیماران چه بگوییم؟
داروهای اضطراری زمانی که در محیط خشک و خنک نگهداری شود حداقل به مدت ۳ سال ماندگار است. بیماران باید در اسرع وقت پس از رابطه ی جنسی پرخطر دارو را مصرف کنند. اگر ظرف ۳ ساعت پس از مصرف دارو استفراغ کردند، باید دوز دوم را مصرف کنند. روش‌های پیشگیری اضطراری در برابر عفونت‌های مقاربتی یا رابطه جنسی که پس از مصرف دارو رخ می‌دهد محافظت نمی‌کند (در واقع، به دلیل تاخیر در تخمک‌گذاری می‌توانند احتمال بارداری را در اواخر آن سیکل قاعدگی افزایش دهند). کسانی که قرص‌های ضد بارداری مصرف می کنند می‌توانند بلافاصله پس از استفاده از لوونورژسترول دوباره مصرف کنند. آنها باید ۵ روز پس از مصرف اولتراپریستال صبر کنند.
پس از مصرف هر کدام از دو دارو نیازی به پیگیری نیست. با این حال، اگر بیماران در عرض ۳ هفته پریودشان شروع نشد، باید آزمایش بارداری انجام دهند و اگر درد قابل توجهی در قسمت پایین شکم یا خونریزی نامنظم مداوم داشتند، باید به دنبال ارزیابی پزشکی باشند تا عوارض مرتبط با بارداری را رد کنند. به بیمارانی که به طور مکرر از روش‌های پیشگیری اضطراری استفاده می کنند باید مراقبت های معمول پیشگیری از بارداری را انجام دهند.
متن کامل این مقاله با عنوان Emergency contraception for psychiatric patients در Current Psychiatry در نوامبر ۲۰۲۲ توسط Kevin K . Makino به چاپ رسيده است.
🔑 پایان. ۲/۲
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
🗞 بازتاب
بیانیه جمعی از بانوان جامعه‌شناس
به مناسبت روز جهانی منع خشونت علیه زنان
امسال روز جهانی منع خشونت علیه زنان، در شرایطی فرا می‌رسد که زنان ایرانی بیش از دو ماه است برای اعتراض به خشونت و تبعیض جنسیتی به خیابان آمده‌اند و با کنش اعتراضی مسالمت‌آمیز، خشم تاریخی‌شان را از ستم جنسیتی فریاد می زنند. زنان با شعار «زن، زندگی، آزادی»/ «ژن، ژیان، ئازادی» که در ریشۀ کردی‌اش، به نفی خشونت، حق حیات و رهایی زنان اشاره دارد، می‌کوشند، بار دیگر حقوق انسانی‌شان را در عرصه عمومی مطرح و بازپس بگیرند.
خشونت بر زنان قدیمی‌ترین و در عین حال عادی‌ترین شکل خشونت بدون عقوبت است که برای اعمال سلطه مردانه و واداشتن زنان به اطاعت از فرامین و هنجارهای نظام مردسالاری کارکرد یافته است. استیلای نظام فرهنگی و اجتماعی مردسالاری و روابط نابرابر قدرت مرد و زن، محیط خانواده را برای زنان ناامن و گاه به قتلگاه تبدیل کرده است. در ایران خشونت علیه زنان با شیوعی بیشتر از متوسط جهانی ادامه دارد و در اشکال گوناگونی چون خشونت خانگی، کودک همسری و قتل‌های ناموسی مشاهده می‌شود. تجربه خشونت برای زنانی که همزمان تحت ستم طبقاتی و قومیتی قرار دارند شدیدتر است.
از طرف دیگر ساختار اجتماعی که بر پایه‌ی روابط نابرابر قدرت مرد و زن شکل گرفته، خشونت را تنها به خانواده محدود نمی‌کند و در نظام حقوقی، ایدئولوژی و عرصه عمومی نیز به شکل مداوم و مستمر اعمال می‌شود.
حکومت‌های معاصر همواره زنان را با رویکردی مبتنی بر صغارت و حقارت نگریسته‌اند و چه برای مدرن نمایی و چه برای اسلامی سازی جامعه ایران، به نقض حق انتخاب و کنترل پوشش زنان متوسل شده‌اند، و در این مسیر، از اعمال خشونت به دست امنیه و پاسبان و پلیس گشت ارشاد ابایی نداشته‌اند.
شهریورماه امسال، روش‌های کنترلی و پلیسی برای گستراندن پوشش استاندارد موجب فاجعه مرگ مهسا امینی در بازداشت شد. خشونت علیه این زن جوان در بستر نارضایتی اجتماعی برخاسته از شکاف طبقاتی، نابرابری‌های قومیتی و مذهبی و جنسیتی، فساد ساختاری و بی کفایتی و ناکارآمدی مدیریتی آتش خشم مردم را شعله‌ور کرد و زنان به عنوان پیش قراول اعتراض راهی خیابان شدند و در این راه چندین زن جان شان را از دست دادند.
حال در آستانه روز جهانی منع خشونت علیه زنان، ما جمعی از جامعه‌شناسان زن، با احساس خطر از خشونت و تهدید فزاینده علیه زنان چه در حوزه خصوصی و چه حوزه عمومی، خواستار مقابله با خشونت علیه زنان و حذف زمینه‌ها و بسترهای آن هستیم.
با وجود هشدارهای مکرر دانشگاهیان، پژوهشگران و پیگیری فعالان حقوق زنان تاکنون هیچ تدبیری برای مقابله با خشونت علیه زنان اتخاذ نشده و واکنش رسمی به این مسآله، فروکاستن آن به موضوعی خصوصی، قربانی نکوهی و دعوت زنان به پذیرش اقتدار مردانه بوده است. پژوهش‌های متعدد، کارزارهای مدنی، مطالبه‌گری از مسیرهای قانونی، چانه‌زنی و مذاکره، فعالیت‌های رسانه‌ای، هیچ کدام موجب نشده که اقدامی جدی و مؤثر برای مقابله با خشونت علیه زنان صورت گیرد و امروز شاهد آن هستیم که خشونت علیه زنان مرزهای عرصه خصوصی را درنوردیده و به طور آشکار در عرصه عمومی نیز اعمال می‌شود.
ما امضاءکنندگان این بیانیه، ضمن اعلام نگرانی از گستردگی خشونت علیه زنان، با درک جنبش «زن، زندگی، آزادی» به عنوان یک حرکت نفی خشونت و صلح‌طلب که به دنبال بازگرداندن کرامت انسانی، آزادی و حق انتخاب به جامعه ایران به‌ویژه زنان است، خواستار پایان یافتن خشونت خیابانی علیه معترضان، آزادی بازداشت شدگان، خروج پلیس از دانشگاهها و حفظ امنیت و سلامت دانش‌آموزان هستیم.
همچنین با فهم این که، در شرایط سیطره نظام مردسالاری کنترل همه جانبه بر زنان به مثابه حقی مردانه ترویج و خشونت به مثابه ابزار سلطه بر زنان عادی سازی می‌شود، و همزمان با آن نابرابری‌های طبقاتی و قومیتی به خشونت علیه زنان دامن می‌زند، خواستار شکل گرفتن عزمی جدی و عمومی برای پی‌ریزی جامعه‌ای هستیم که با برچیده شدن همه صور ستم و نابرابری، خشونت علیه زنان در آن محو شود.
با آرزوی برقراری صلح، برابری و آزادی
ژاله شادی‌طلب، شهلا اعزازی، سیمین کاظمی، فاطمه موسوی ویایه، اعظم راودراد، عالیه شکربیگی، بیتا مدنی، آذر تشکر، نفیسه آزاد، گیتی خزاعی، فاطمه موسوی میرک، سمیرامیس شاه اسماعیلی
بازنشر از کانال انجمن جامعه‌شناسی ایران
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
بیانیه جمعی از بانوان جامعه‌شناس
به مناسبت روز جهانی منع خشونت علیه زنان
امسال روز جهانی منع خشونت علیه زنان، در شرایطی فرا می‌رسد که زنان ایرانی بیش از دو ماه است برای اعتراض به خشونت و تبعیض جنسیتی به خیابان آمده‌اند و با کنش اعتراضی مسالمت‌آمیز، خشم تاریخی‌شان را از ستم جنسیتی فریاد می زنند. زنان با شعار «زن، زندگی، آزادی»/ «ژن، ژیان، ئازادی» که در ریشۀ کردی‌اش، به نفی خشونت، حق حیات و رهایی زنان اشاره دارد، می‌کوشند، بار دیگر حقوق انسانی‌شان را در عرصه عمومی مطرح و بازپس بگیرند.
خشونت بر زنان قدیمی‌ترین و در عین حال عادی‌ترین شکل خشونت بدون عقوبت است که برای اعمال سلطه مردانه و واداشتن زنان به اطاعت از فرامین و هنجارهای نظام مردسالاری کارکرد یافته است. استیلای نظام فرهنگی و اجتماعی مردسالاری و روابط نابرابر قدرت مرد و زن، محیط خانواده را برای زنان ناامن و گاه به قتلگاه تبدیل کرده است. در ایران خشونت علیه زنان با شیوعی بیشتر از متوسط جهانی ادامه دارد و در اشکال گوناگونی چون خشونت خانگی، کودک همسری و قتل‌های ناموسی مشاهده می‌شود. تجربه خشونت برای زنانی که همزمان تحت ستم طبقاتی و قومیتی قرار دارند شدیدتر است.
از طرف دیگر ساختار اجتماعی که بر پایه‌ی روابط نابرابر قدرت مرد و زن شکل گرفته، خشونت را تنها به خانواده محدود نمی‌کند و در نظام حقوقی، ایدئولوژی و عرصه عمومی نیز به شکل مداوم و مستمر اعمال می‌شود.
حکومت‌های معاصر همواره زنان را با رویکردی مبتنی بر صغارت و حقارت نگریسته‌اند و چه برای مدرن نمایی و چه برای اسلامی سازی جامعه ایران، به نقض حق انتخاب و کنترل پوشش زنان متوسل شده‌اند، و در این مسیر، از اعمال خشونت به دست امنیه و پاسبان و پلیس گشت ارشاد ابایی نداشته‌اند.
شهریورماه امسال، روش‌های کنترلی و پلیسی برای گستراندن پوشش استاندارد موجب فاجعه مرگ مهسا امینی در بازداشت شد. خشونت علیه این زن جوان در بستر نارضایتی اجتماعی برخاسته از شکاف طبقاتی، نابرابری‌های قومیتی و مذهبی و جنسیتی، فساد ساختاری و بی کفایتی و ناکارآمدی مدیریتی آتش خشم مردم را شعله‌ور کرد و زنان به عنوان پیش قراول اعتراض راهی خیابان شدند و در این راه چندین زن جان شان را از دست دادند.
حال در آستانه روز جهانی منع خشونت علیه زنان، ما جمعی از جامعه‌شناسان زن، با احساس خطر از خشونت و تهدید فزاینده علیه زنان چه در حوزه خصوصی و چه حوزه عمومی، خواستار مقابله با خشونت علیه زنان و حذف زمینه‌ها و بسترهای آن هستیم.
با وجود هشدارهای مکرر دانشگاهیان، پژوهشگران و پیگیری فعالان حقوق زنان تاکنون هیچ تدبیری برای مقابله با خشونت علیه زنان اتخاذ نشده و واکنش رسمی به این مسآله، فروکاستن آن به موضوعی خصوصی، قربانی نکوهی و دعوت زنان به پذیرش اقتدار مردانه بوده است. پژوهش‌های متعدد، کارزارهای مدنی، مطالبه‌گری از مسیرهای قانونی، چانه‌زنی و مذاکره، فعالیت‌های رسانه‌ای، هیچ کدام موجب نشده که اقدامی جدی و مؤثر برای مقابله با خشونت علیه زنان صورت گیرد و امروز شاهد آن هستیم که خشونت علیه زنان مرزهای عرصه خصوصی را درنوردیده و به طور آشکار در عرصه عمومی نیز اعمال می‌شود.
ما امضاءکنندگان این بیانیه، ضمن اعلام نگرانی از گستردگی خشونت علیه زنان، با درک جنبش «زن، زندگی، آزادی» به عنوان یک حرکت نفی خشونت و صلح‌طلب که به دنبال بازگرداندن کرامت انسانی، آزادی و حق انتخاب به جامعه ایران به‌ویژه زنان است، خواستار پایان یافتن خشونت خیابانی علیه معترضان، آزادی بازداشت شدگان، خروج پلیس از دانشگاهها و حفظ امنیت و سلامت دانش‌آموزان هستیم.
همچنین با فهم این که، در شرایط سیطره نظام مردسالاری کنترل همه جانبه بر زنان به مثابه حقی مردانه ترویج و خشونت به مثابه ابزار سلطه بر زنان عادی سازی می‌شود، و همزمان با آن نابرابری‌های طبقاتی و قومیتی به خشونت علیه زنان دامن می‌زند، خواستار شکل گرفتن عزمی جدی و عمومی برای پی‌ریزی جامعه‌ای هستیم که با برچیده شدن همه صور ستم و نابرابری، خشونت علیه زنان در آن محو شود.
با آرزوی برقراری صلح، برابری و آزادی
ژاله شادی‌طلب، شهلا اعزازی، سیمین کاظمی، فاطمه موسوی ویایه، اعظم راودراد، عالیه شکربیگی، بیتا مدنی، آذر تشکر، نفیسه آزاد، گیتی خزاعی، فاطمه موسوی میرک، سمیرامیس شاه اسماعیلی
بازنشر از کانال انجمن جامعه‌شناسی ایران
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
روایت روان‌شناسان و روانپزشکان از شرایط جامعه پس از شهریور
روزنامه‌ی هم‌میهن. ۱۰ آذر ۱۴۰۱
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
روزنامه‌ی هم‌میهن. ۱۰ آذر ۱۴۰۱
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
🗞 بازتاب
#دکتر_امیرحسین_جلالی‌ندوشن. روانپزشک. تجربه‌ها
کمک به گروههای آسیب‌پذیر فوریتی انسانی است
به‌طور نسبتا آشکاری نشانههایی مانند اضطراب و بی‌خوابی در میان شکایت‌های مردم مراجعه‌کنندگان افزایش پیدا کرده است، با این حال هر چند به‌طور نسبتا آشکاری می‌شود فراوان‌تر شدن نشانههایی مثل اضطراب، بی‌خوابی و شکایت‌های بدنی را که زمینه روانشناختی دارد، در چند وقت اخیر دید، میتوانیم پیشگویی کنیم که ما در آینده شاهد بروز نشانههای دیگری مثل افسردگی و متاسفانه شاید روند روبه‌افزایش اقدام به خودکشی و مرگ بر اثر خودکشی هم باشیم. اما این چند نشانه اولیهای که گفتم، نشانههایی است که در مواجه با یک تروما یا آسیب بروز و افزایش پیدا می‌کنند. این شرایط می‌تواند شرایطی بحرانی و خطرناک هم نباشد. البته درباره افزایش نشانهها، من برآوردی علمی ندارم که قیاس دقیقی کنم ولی می‌توان انتظار داشت وقتی یک ترومای جمعی رخ می‌دهد، قاعدتا نشانههایی هم بروز کند نشانههایی مثل کاهش تمرکز و بیعلاقگی به امور روزمره زندگی و توجه جدی به اخبار، علائم دور از انتظاری نیست. واقعیت این است که نباید به همه این نشانهها نگاه منفی داشته باشیم، پژوهش‌ها نشان می‌دهد وقتی ترومایی رخ می‌دهد، حدود ۲۰ تا ۲۵ درصد جامعه احتمالا به کمک نیاز دارند و دیگران با زمینه روانشناختی خودشان و با کمک شبکههای حمایتی می‌توانند بهبود پیدا کنند. چیزی که در ایران باید نگران آن باشیم، فقدان شبکههای حمایتکنندهای است که درحالت عادی انتظار می‌رود آنها ضربهگیر جامعه باشند. ضربهگیرهای جامعه، خانواده، آموزش‌وپرورش، دانشگاه، سازمان‌های مردم‌نهاد و به‌طور عام جامعه‌مدنی است، اما نقش نهادهای جامعه‌مدنی در التیام‌بخشی به جامعه به این دلیل که روند تضعیف‌شان شکل گرفته بود، کمرنگ است. گروههای آسیب‌پذیر زیادی اکنون وجود دارند که نیازمند کمک هستند. افرادی که بازداشت می‌شوند، اکثرا آدمهای عادی هستند که تجربه‌ای از موقعیت ندارند و حتما به کمک نیاز دارند یا دانش‌آموزان مدارس یا دانشجویان دانشگاهها که بنا بر آمار عدهایشان درگیر شدند؛ این اتفاق یک تجربه آسیب‌زننده است و این فهرست را می‌شود بلندتر کرد. پرسش اینجاست که کدام نهاد، متولی رسیدگی به این وضعیت است چون بخشنامه و اعلام آمادگی‌ای ندیده‌ایم، اما در مسئله کرونا این آمادگی وجود داشت. هر چند ممکن است گفته شود این یک وضعیت سیاسی است و گروهی از مردم معترض‌اند و رویاروی دولت قرار دارند. اما مسئله درمان و التیام، امری ضروری و فارغ از تعارض و درگیری‌ها باید امکان‌پذیر و در دسترس برای همگان باشد. عموم خدماتی که این روزها ارائه می‌شود، به صورت داوطلبانه اما ناکافی است.
انتشار در هم‌میهن. پنجشنبه ۱۰ آذر ۱۴۱۰
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
#دکتر_امیرحسین_جلالی‌ندوشن. روانپزشک. تجربه‌ها
کمک به گروههای آسیب‌پذیر فوریتی انسانی است
به‌طور نسبتا آشکاری نشانههایی مانند اضطراب و بی‌خوابی در میان شکایت‌های مردم مراجعه‌کنندگان افزایش پیدا کرده است، با این حال هر چند به‌طور نسبتا آشکاری می‌شود فراوان‌تر شدن نشانههایی مثل اضطراب، بی‌خوابی و شکایت‌های بدنی را که زمینه روانشناختی دارد، در چند وقت اخیر دید، میتوانیم پیشگویی کنیم که ما در آینده شاهد بروز نشانههای دیگری مثل افسردگی و متاسفانه شاید روند روبه‌افزایش اقدام به خودکشی و مرگ بر اثر خودکشی هم باشیم. اما این چند نشانه اولیهای که گفتم، نشانههایی است که در مواجه با یک تروما یا آسیب بروز و افزایش پیدا می‌کنند. این شرایط می‌تواند شرایطی بحرانی و خطرناک هم نباشد. البته درباره افزایش نشانهها، من برآوردی علمی ندارم که قیاس دقیقی کنم ولی می‌توان انتظار داشت وقتی یک ترومای جمعی رخ می‌دهد، قاعدتا نشانههایی هم بروز کند نشانههایی مثل کاهش تمرکز و بیعلاقگی به امور روزمره زندگی و توجه جدی به اخبار، علائم دور از انتظاری نیست. واقعیت این است که نباید به همه این نشانهها نگاه منفی داشته باشیم، پژوهش‌ها نشان می‌دهد وقتی ترومایی رخ می‌دهد، حدود ۲۰ تا ۲۵ درصد جامعه احتمالا به کمک نیاز دارند و دیگران با زمینه روانشناختی خودشان و با کمک شبکههای حمایتی می‌توانند بهبود پیدا کنند. چیزی که در ایران باید نگران آن باشیم، فقدان شبکههای حمایتکنندهای است که درحالت عادی انتظار می‌رود آنها ضربهگیر جامعه باشند. ضربهگیرهای جامعه، خانواده، آموزش‌وپرورش، دانشگاه، سازمان‌های مردم‌نهاد و به‌طور عام جامعه‌مدنی است، اما نقش نهادهای جامعه‌مدنی در التیام‌بخشی به جامعه به این دلیل که روند تضعیف‌شان شکل گرفته بود، کمرنگ است. گروههای آسیب‌پذیر زیادی اکنون وجود دارند که نیازمند کمک هستند. افرادی که بازداشت می‌شوند، اکثرا آدمهای عادی هستند که تجربه‌ای از موقعیت ندارند و حتما به کمک نیاز دارند یا دانش‌آموزان مدارس یا دانشجویان دانشگاهها که بنا بر آمار عدهایشان درگیر شدند؛ این اتفاق یک تجربه آسیب‌زننده است و این فهرست را می‌شود بلندتر کرد. پرسش اینجاست که کدام نهاد، متولی رسیدگی به این وضعیت است چون بخشنامه و اعلام آمادگی‌ای ندیده‌ایم، اما در مسئله کرونا این آمادگی وجود داشت. هر چند ممکن است گفته شود این یک وضعیت سیاسی است و گروهی از مردم معترض‌اند و رویاروی دولت قرار دارند. اما مسئله درمان و التیام، امری ضروری و فارغ از تعارض و درگیری‌ها باید امکان‌پذیر و در دسترس برای همگان باشد. عموم خدماتی که این روزها ارائه می‌شود، به صورت داوطلبانه اما ناکافی است.
انتشار در هم‌میهن. پنجشنبه ۱۰ آذر ۱۴۱۰
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
🗞 توضیح
بابت عدم انتشار مجله طی هفته‌ی جاری عذر می‌خواهیم. شاید همین قدر ماندن‌مان هم در این شرایط چون معجزه‌ای است!
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه
بابت عدم انتشار مجله طی هفته‌ی جاری عذر می‌خواهیم. شاید همین قدر ماندن‌مان هم در این شرایط چون معجزه‌ای است!
#تجربه‌های_روان‌پزشکانه