This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
👈🏿 خوشبختی چیزی نیست که بخواهی آن را به تملک خود درآوری! خوشبختی کیفیتِ تفکر است، حالت روحی است، خوشبختی وابسته به جهان درون توست.
✍🏼 #دافنه_دوموریه
همطناب «کوه‌گرام» شوید 👇🏿
© @KoohGram
✍🏼 #دافنه_دوموریه
همطناب «کوه‌گرام» شوید 👇🏿
© @KoohGram
📖داستان
⛰تنگه رغز
👈قسمت:دوازدهم
از ایستگاه خروجی تنگه رغز تا منزل آقای دهقان چهل،پنجاه کیلومتری راه بود و با تجربه ای که ایشون داشت و حال بچه ها را کاملا درک میکرد ، پای در گاز نیسان آبی کرده و با تمام سرعت ممکن راه خانه را در پیش گرفته بود.
با رسیدن به مقصد کوله ها را برداشتیم و وارد خانه آقای دهقان شدیم ،بوی عطر غذا همه جا را پر کرده بود، برای ما که ظهر هم غذای درست و حسابی نخورده بودیم ورود به خانه مانند ورود به بهشت بود و همگی مست بوی غذا بطرف سفره ای که خانواده آقای دهقان توی حیاط ،بالای سکو ای بزرگ پهن کرده بودند رفتیم و چون آنها هم با تجربه ای که داشتند می دانستند هیچ کدام از بچه ها طاقت یک لحظه صبر کردن را هم ندارند ،غذا و مخلفات را از قبل داخل سفره چیده بودند،بچه ها بعد از اینکه آبی به سر و صورت خود زدند یکی یکی سر سفره نشستند و بدون معطلی مشغول خوردن شدند،اما من که دیگر طاعت دوری عینکم را نداشتم ،بطرف آقای دهقان رفتم و سوال کردم:آیا در این نزدیکی فروشگاهی و جود دارد که برای چسباندن عینکم ،چسب تهیه کنم؟
جناب دهقان آدرس سوپر مارکتی که در همین نزدیکی بود را به من داد و بدون معطلی از خانه بیرون زدم .
تا فروشگاه راه زیادی نبود و ابتدای ورودی کوچه قرار داشت ،از فروشگاه یک چسب قطره ای کوچک تهیه کردم و دوباره به خانه برگشتم،همه مشغول خوردن بودند و توجه کسی به من نبود ،عینک شکسته را از کیف بغل کوله بیرون کشیدم و با دقت کامل ،شیشه ها یش را در جای خودشان قرار داده و قاب شکسته ان را با چسب ،محکم کردم،وقتی چسب کاملا خشک شد.زیر شیر آب،حیاط آن را خوب شسته و خشک کردم.
وقتی بعد از یک روز تمام آن را به چشم زدم ،دنیا برایم روشن شد و دیدن هر شیئ ناچیز و کم اهمیت برایم لذت بخش بود،آری چه خوبند نعمت هایی که داریم و اما قدرشان را نمی دانیم.
بعد از گذراندن یک روز سرد و خسته کننده، مبهم و تار،حالا دنیا روشن و شفاف شده بود و شامی گرم و دلچسب انتظار مرا میکشید.
به جمع بچه ها پیوستم و با نشستن در کنار سفره مشغول غذا خوردن شدم.
زرشک پلو با مرغ ،زیتون و ماست محلی،و از همه مهم تر نوشابه که در این زمان و این مکان واقعا می چسبید.
بیشتر بچه ها غذایشان را تمام کردند و برای تحویل لوازم و ابزاری که از آقای دهقان به امانت گرفته بودند بطرف کوله های خود رفتند.
ادامه دارد.......
#سیدمحمد_حجازی
@Kooh_O_Vaje
@cafekohneveshte
@KoohGram
⛰تنگه رغز
👈قسمت:دوازدهم
از ایستگاه خروجی تنگه رغز تا منزل آقای دهقان چهل،پنجاه کیلومتری راه بود و با تجربه ای که ایشون داشت و حال بچه ها را کاملا درک میکرد ، پای در گاز نیسان آبی کرده و با تمام سرعت ممکن راه خانه را در پیش گرفته بود.
با رسیدن به مقصد کوله ها را برداشتیم و وارد خانه آقای دهقان شدیم ،بوی عطر غذا همه جا را پر کرده بود، برای ما که ظهر هم غذای درست و حسابی نخورده بودیم ورود به خانه مانند ورود به بهشت بود و همگی مست بوی غذا بطرف سفره ای که خانواده آقای دهقان توی حیاط ،بالای سکو ای بزرگ پهن کرده بودند رفتیم و چون آنها هم با تجربه ای که داشتند می دانستند هیچ کدام از بچه ها طاقت یک لحظه صبر کردن را هم ندارند ،غذا و مخلفات را از قبل داخل سفره چیده بودند،بچه ها بعد از اینکه آبی به سر و صورت خود زدند یکی یکی سر سفره نشستند و بدون معطلی مشغول خوردن شدند،اما من که دیگر طاعت دوری عینکم را نداشتم ،بطرف آقای دهقان رفتم و سوال کردم:آیا در این نزدیکی فروشگاهی و جود دارد که برای چسباندن عینکم ،چسب تهیه کنم؟
جناب دهقان آدرس سوپر مارکتی که در همین نزدیکی بود را به من داد و بدون معطلی از خانه بیرون زدم .
تا فروشگاه راه زیادی نبود و ابتدای ورودی کوچه قرار داشت ،از فروشگاه یک چسب قطره ای کوچک تهیه کردم و دوباره به خانه برگشتم،همه مشغول خوردن بودند و توجه کسی به من نبود ،عینک شکسته را از کیف بغل کوله بیرون کشیدم و با دقت کامل ،شیشه ها یش را در جای خودشان قرار داده و قاب شکسته ان را با چسب ،محکم کردم،وقتی چسب کاملا خشک شد.زیر شیر آب،حیاط آن را خوب شسته و خشک کردم.
وقتی بعد از یک روز تمام آن را به چشم زدم ،دنیا برایم روشن شد و دیدن هر شیئ ناچیز و کم اهمیت برایم لذت بخش بود،آری چه خوبند نعمت هایی که داریم و اما قدرشان را نمی دانیم.
بعد از گذراندن یک روز سرد و خسته کننده، مبهم و تار،حالا دنیا روشن و شفاف شده بود و شامی گرم و دلچسب انتظار مرا میکشید.
به جمع بچه ها پیوستم و با نشستن در کنار سفره مشغول غذا خوردن شدم.
زرشک پلو با مرغ ،زیتون و ماست محلی،و از همه مهم تر نوشابه که در این زمان و این مکان واقعا می چسبید.
بیشتر بچه ها غذایشان را تمام کردند و برای تحویل لوازم و ابزاری که از آقای دهقان به امانت گرفته بودند بطرف کوله های خود رفتند.
ادامه دارد.......
#سیدمحمد_حجازی
@Kooh_O_Vaje
@cafekohneveshte
@KoohGram
📖داستان
⛰تنگه رغز
👈قسمت:آخر
هنگام خوردن غذا ،متوجه راننده مینی بوس شدم که روبروی من نشسته بود که تا آن لحظه متوجه ایشون نشده بودم.
پس از سلام و احوال پرسی از آقای راننده عذر خواهی کردم که به دلیل خستگی و گرسنگی ، متوجه ایشون نشده بودم.
راننده مینی بوس با خنده جواب داد:اشکالی نداره ،من گروه های زیادی رو برای پیمایش تنگه رغز به اینجا آوردم و با همه این رفتار و کردار کاملا آشنا هستم و شما رو کاملا درک میکنم.
خوردن غذا که تمام شد ،برای تحویل لوازم آقای دهقان بطرف کوله ام رفتم.
همه بچه ها لوازم و ابزاری را که از آقای دهقان امانت گرفته بودند تحویل دادند و حساب و کتابشان را هم تصفیه کردند و برای رفتن آماده شدیم.
هنگامی که کوله ها را برای قرار دادن در مینی بوس بیرون می بردیم ،متوجه شیشه ها و دبه های پر از زیتون،رب انار و ترشی شدم که روی میز بزرگی گوشه حیاط چیده شده بود ،با کنجکاوی از آقای احمدی سوال کردم: جریان این شیشه ها و دبه ها چیست؟ اقای احمدی در جواب گفت: بعضی از بانوان این روستا به همراه همسر و دختران آقای دهقان،با درست کردن ،ترشی،رب انار و زیتون، برای خود ایجاد اشتغال کرده و با فروش این محصولات به کوهنوردان و گردشگران کمک شایانی به اقتصاد خانواده های خود میکنند.
با این صحبتهای جناب احمدی ،پیش خودم فکر کردم حالا که ما در مرکز این محصولات محلی و کاملا ارگانیک هستیم ، چرا مقداری خرید نکنیم! با این کار هم خودمان بهره ای برده ایم و دست خالی به خانه نمی رویم و هم با این کار تشکری کرده باشیم از مردم خوب این روستا و خانواده محترم جناب دهقان.
بطرف میزی که این محصو لات روی آن چیده شده بود رفتم و مشغول ورانداز کردن آنها شدم.
خانم دهقان که متوجه کنجکاوی من شده بود درب یک بطری زیتون را باز کرد و در حالی که تعارف میکرد گفت ،امتحان کنید ،کاملا بهداشتی ،محلی و ساخته دست خودمان هست ،از هر کدام که دوست دارید کمی بچشید و امتحان کنید.
یه دونه زیتون برداشتم ،به خلاف بعضی از زیتونها که مزه گس و تلخی خاصی داشتند ،اینها بسیار خوش طعم بودند.
خلاصه که چند شیشه ترشی و زیتون و مقداری رب انار از خانم دهقان خریداری کردم و از آقای راننده خواهش کردم آنها را در قسمت بار مینی بوس قرار دهد،بقیه بچه ها هم که وسوسه شده بودند به اندازه مصرف خود ،خرید کردند و راننده همه را در جعبه ماشین قرار داد،آقای احمدی هم که تجربه بیشتری در این مورد داشت قبل از ما تهیه کرده و در جعبه ماشین قرار داده بود.
هنگام باز گشت بود ، آخرین کارمان را نیز انجام داده بودیم، از خانواده خونگرم و مهربان دهقان خدا حافظی کردیم و پس از سوار شدن ،بطرف شهر و دیارمان حرکت کردیم ،دوباره من جلو کنار راننده نشستم و بقیه بچه ها در قسمت عقب سوار شدند.
هنوز ده کیلومتر هم از خانه آقای دهقان دور نشده بودیم که بچه ها از شدت خستگی به خوابی عمیق فرو رفتند.
جز صدای خر و پف چیزی شنیده نمیشد و مینی بوس در تاریکی پیش می رفت.
متاسفانه به علت عادت بدی که داشتم و هیچ وقت داخل ماشین نخوابیده بودم و بدتر از آن هنگامی که خودم راننده نبودم مدام حرکات راننده را زیر نظر داشتم ،اینجا هم با آن همه خستگی و کوفتگی زیاد ،نمی توانستم بخوابم و در حالی که یک چشمم به راننده بود و چشم دیگرم به جاده ،با خواب و خستگی به شدت می جنگیدم ، گاهی خستگی پیروز میشد و مشغول چرت زدن میشدم،در خواب بالای یکی از حوضچه های تنگه رغز ایستاده بودم و میخواستم درون آن شیرجه بزنم ،با ترس از خواب بیدار میشدم و دوباره راننده را زیر نظر می گرفتم که خواب نرود ،بنده خدا آقای راننده هم متوجه این رفتار من شده بود اما به روی خودش نمی آورد و گاهی یواشکی لبخندی میزد.
راننده که میدید همه بچه ها خواب هستند و احتیاجی به توقف نیست،تمام شب را رانندگی کرد و من هم در طول مسیر چندین بار از خواب پریدم و وقتی خودم را داخل مینی بوس می دیدم و متوجه میشدم که همه چیز تمام شده ،خدا رو شکر میکردم و دوباره به خواب میرفتم تا اینکه بالا خره به سیرجان رسیدیم و این داستان هم به خیر و خوشی تمام شد.
پایان
#سیدمحمد_حجازی
@KoohGram
@Kooh_O_Vaje
@cafekohneveshte
⛰تنگه رغز
👈قسمت:آخر
هنگام خوردن غذا ،متوجه راننده مینی بوس شدم که روبروی من نشسته بود که تا آن لحظه متوجه ایشون نشده بودم.
پس از سلام و احوال پرسی از آقای راننده عذر خواهی کردم که به دلیل خستگی و گرسنگی ، متوجه ایشون نشده بودم.
راننده مینی بوس با خنده جواب داد:اشکالی نداره ،من گروه های زیادی رو برای پیمایش تنگه رغز به اینجا آوردم و با همه این رفتار و کردار کاملا آشنا هستم و شما رو کاملا درک میکنم.
خوردن غذا که تمام شد ،برای تحویل لوازم آقای دهقان بطرف کوله ام رفتم.
همه بچه ها لوازم و ابزاری را که از آقای دهقان امانت گرفته بودند تحویل دادند و حساب و کتابشان را هم تصفیه کردند و برای رفتن آماده شدیم.
هنگامی که کوله ها را برای قرار دادن در مینی بوس بیرون می بردیم ،متوجه شیشه ها و دبه های پر از زیتون،رب انار و ترشی شدم که روی میز بزرگی گوشه حیاط چیده شده بود ،با کنجکاوی از آقای احمدی سوال کردم: جریان این شیشه ها و دبه ها چیست؟ اقای احمدی در جواب گفت: بعضی از بانوان این روستا به همراه همسر و دختران آقای دهقان،با درست کردن ،ترشی،رب انار و زیتون، برای خود ایجاد اشتغال کرده و با فروش این محصولات به کوهنوردان و گردشگران کمک شایانی به اقتصاد خانواده های خود میکنند.
با این صحبتهای جناب احمدی ،پیش خودم فکر کردم حالا که ما در مرکز این محصولات محلی و کاملا ارگانیک هستیم ، چرا مقداری خرید نکنیم! با این کار هم خودمان بهره ای برده ایم و دست خالی به خانه نمی رویم و هم با این کار تشکری کرده باشیم از مردم خوب این روستا و خانواده محترم جناب دهقان.
بطرف میزی که این محصو لات روی آن چیده شده بود رفتم و مشغول ورانداز کردن آنها شدم.
خانم دهقان که متوجه کنجکاوی من شده بود درب یک بطری زیتون را باز کرد و در حالی که تعارف میکرد گفت ،امتحان کنید ،کاملا بهداشتی ،محلی و ساخته دست خودمان هست ،از هر کدام که دوست دارید کمی بچشید و امتحان کنید.
یه دونه زیتون برداشتم ،به خلاف بعضی از زیتونها که مزه گس و تلخی خاصی داشتند ،اینها بسیار خوش طعم بودند.
خلاصه که چند شیشه ترشی و زیتون و مقداری رب انار از خانم دهقان خریداری کردم و از آقای راننده خواهش کردم آنها را در قسمت بار مینی بوس قرار دهد،بقیه بچه ها هم که وسوسه شده بودند به اندازه مصرف خود ،خرید کردند و راننده همه را در جعبه ماشین قرار داد،آقای احمدی هم که تجربه بیشتری در این مورد داشت قبل از ما تهیه کرده و در جعبه ماشین قرار داده بود.
هنگام باز گشت بود ، آخرین کارمان را نیز انجام داده بودیم، از خانواده خونگرم و مهربان دهقان خدا حافظی کردیم و پس از سوار شدن ،بطرف شهر و دیارمان حرکت کردیم ،دوباره من جلو کنار راننده نشستم و بقیه بچه ها در قسمت عقب سوار شدند.
هنوز ده کیلومتر هم از خانه آقای دهقان دور نشده بودیم که بچه ها از شدت خستگی به خوابی عمیق فرو رفتند.
جز صدای خر و پف چیزی شنیده نمیشد و مینی بوس در تاریکی پیش می رفت.
متاسفانه به علت عادت بدی که داشتم و هیچ وقت داخل ماشین نخوابیده بودم و بدتر از آن هنگامی که خودم راننده نبودم مدام حرکات راننده را زیر نظر داشتم ،اینجا هم با آن همه خستگی و کوفتگی زیاد ،نمی توانستم بخوابم و در حالی که یک چشمم به راننده بود و چشم دیگرم به جاده ،با خواب و خستگی به شدت می جنگیدم ، گاهی خستگی پیروز میشد و مشغول چرت زدن میشدم،در خواب بالای یکی از حوضچه های تنگه رغز ایستاده بودم و میخواستم درون آن شیرجه بزنم ،با ترس از خواب بیدار میشدم و دوباره راننده را زیر نظر می گرفتم که خواب نرود ،بنده خدا آقای راننده هم متوجه این رفتار من شده بود اما به روی خودش نمی آورد و گاهی یواشکی لبخندی میزد.
راننده که میدید همه بچه ها خواب هستند و احتیاجی به توقف نیست،تمام شب را رانندگی کرد و من هم در طول مسیر چندین بار از خواب پریدم و وقتی خودم را داخل مینی بوس می دیدم و متوجه میشدم که همه چیز تمام شده ،خدا رو شکر میکردم و دوباره به خواب میرفتم تا اینکه بالا خره به سیرجان رسیدیم و این داستان هم به خیر و خوشی تمام شد.
پایان
#سیدمحمد_حجازی
@KoohGram
@Kooh_O_Vaje
@cafekohneveshte
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
👈🏿 فوت یک کوهنورد در شیرکوه یزد
باز هم هشدار و باز هم یک کوهنورد در اثر عارضه قلبی جان خود را از دست داد.
طبق گزارش های رسیده روز گذشته جمعه ۲۷ شهریور ۱۴۰۲ یک کوهنورد در ارتفاعات #شیرکوه #یزد در اثر عارضه قلبی جان خود را از دست داد.
طبق این گزارش هیچ نیروی امدادی به منطقه نرسید و با کمک کوهنوردان حاضر در مسیر پیکر وی به ارتفاعات پایین منتقل و تحویل نیروی انتظامی و خانواده شد.
همطناب «کوه‌گرام» شوید 👇🏿
© @KoohGram
باز هم هشدار و باز هم یک کوهنورد در اثر عارضه قلبی جان خود را از دست داد.
طبق گزارش های رسیده روز گذشته جمعه ۲۷ شهریور ۱۴۰۲ یک کوهنورد در ارتفاعات #شیرکوه #یزد در اثر عارضه قلبی جان خود را از دست داد.
طبق این گزارش هیچ نیروی امدادی به منطقه نرسید و با کمک کوهنوردان حاضر در مسیر پیکر وی به ارتفاعات پایین منتقل و تحویل نیروی انتظامی و خانواده شد.
همطناب «کوه‌گرام» شوید 👇🏿
© @KoohGram
👈🏿 تالاب انزلی در خطر نابودی
در صورت ادامه این وضعیت، تا ۵ سال دیگر تالاب انزلی به حوضچه‌های جدا افتاده و کم‌عمق تبدیل خواهد شد؛ این جمله‌ای است که محمد کهنسال، فعال محیط‌زیستی عنوان می‌کند.
او معتقد است تالاب انزلی تقریبا با هر تهدید یا آسیبی که در کتب مرجع برای تالاب‌ها لیست شده، مواجه است. می‌توان گفت نفس تالاب به شماره افتاده و سرنوشت غمناکی در انتظار این تالاب بین‌المللی است. همان‌طور که حالا دریاچه ارومیه در حالت احتضار است، دور نیست روزی که تالاب انزلی هم خشک شود و از آن تنها عکسی در آلبوم‌ها باقی بماند.
📄 روزنامه اعتماد
همطناب «کوه‌گرام» شوید 👇🏿
© @KoohGram
در صورت ادامه این وضعیت، تا ۵ سال دیگر تالاب انزلی به حوضچه‌های جدا افتاده و کم‌عمق تبدیل خواهد شد؛ این جمله‌ای است که محمد کهنسال، فعال محیط‌زیستی عنوان می‌کند.
او معتقد است تالاب انزلی تقریبا با هر تهدید یا آسیبی که در کتب مرجع برای تالاب‌ها لیست شده، مواجه است. می‌توان گفت نفس تالاب به شماره افتاده و سرنوشت غمناکی در انتظار این تالاب بین‌المللی است. همان‌طور که حالا دریاچه ارومیه در حالت احتضار است، دور نیست روزی که تالاب انزلی هم خشک شود و از آن تنها عکسی در آلبوم‌ها باقی بماند.
📄 روزنامه اعتماد
همطناب «کوه‌گرام» شوید 👇🏿
© @KoohGram
📖داستان
⛰تنگه رغز
👈پی نوشت.
سلام.
قبل از هر چیز ،این داستان رو تقدیم میکنم به استاد و مربی جوان،جناب آقای( مهدی جاویدان) که با سعی و تلاش خود در یادگیری فنون علمی شاخه های ،کوهنوردی،سنگ نوردی،غار نوردی،برف و یخ و.......... توانسته است گوی سبقت را از پیشکسوتان این رشته ربوده و جایگاه خود را تا عالی ترین مراتب علمی این ورزش ارتقا بخشیده و راهنمای افرادی چون من ،که سالها این راه را اشتباه می رفتیم باشد.
از خداوند متعال برای ایشون سلامتی و طول عمر با عزت را خواستارم.
و اما ،داستان تنگه رغز هم با همه ی فراز و نشیبش تمام شد.
جا دارد از همه عزیزانی که این داستان و دیگر داستانهای بنده را دنبال میکنند و با انتقادات و پیشنهادات سازنده خودشون شوق و ذوق بنده را برای نوشتن داستان و گزارش ،دو چندان میکنند،تشکر و قدر دانی میکنم.
هدف بنده از انگشت گذاشتن بر نقاط ضعف شخصی، یا گله و شکایت از کمبودها و کاستی های یک برنامه ، برای دلسرد کردن افراد و بد جلوه دادن آن برنامه نبوده و نیست و بلعکس با نوشتن واقعیات سعی بر این داشتم که افراد قبل از هر برنامه ی صعود یا فرود تمام جوانب کار را سنجیده و پیش از اجرای برنامه ،توانایی های شخصی خود را محک زده و ابزار و لوازم مورد نیاز آن برنامه را تمام و کمال تهیه کنند و قبل از شرکت در برنامه، با اطلاع کامل از موقعیت جغرافیایی ، وضعیت آب و هوای و دیگر اطلاعات لازم آن منطقه،برنامه را مروری کرده و آن را در ذهن خود شبیه سازی کنند، اینگونه بهتر می توان برای هر مشکلی آماده بود و همچنین برای اتفاقات احتمالی برنامه ریزی کرده و از وقوع پیش آمد های ناگوار جلو گیری نمود .
با استفاده از تجربیات دیگران روند پیشگیری از مشکلات و اتفاقات سریع تر شده و با مرور این تجربیات احتیاج به دوباره تجربه کردن آنها نیست(آزموده را آزمودن خطاست).
مثلا در این داستان ، اگر من قبل از فرود،وت سوت (لباس غواصی) خودم را خیس نکرده بودم و با کمی تلاش آنرا خشک پوشیده بودم،شاید سرما از همان ابتدای صبح بر من قالب نمیشد و با ورود به دره ،بدنم کم کم به هوای سرد عادت میکرد و آن مشکلات پیش نمی آمد و یا با تهیه عینکی مقاوم تر ، با قابی متناسب با شرایط این برنامه ،شاید مشکل بینایی من حل میشد و با دیدن مناظر شفاف و زیبا نهایت لذت را از این برنامه می بردم و چندین مورد دیگر که اگر قبل از شرکت در برنامه کمی به آنها بیشتر فکر و دقت کرده بودم لازم نبود آن همه سختی و مشقت را تحمل کنم.
در هر صورت امیدوارم این داستان و دیگر داستانها برای شما مفید و آموزنده بوده و با خواندن آنها وقت عزیز شما بزرگواران تلف نشده باشد.
با تشکر از مدیران محترم کانالهای :کافه کوه نوشته« سرکار خانم زید وند», کوه و واژه« جناب استاد امیر ملیحی»،کوه گرام« جناب آقای میثم رودکی» که داستانهای بنده را پشتیبانی میکنند.
✍ارادتمند:سید محمد حجازی.
#سیدمحمد_حجازی
✔️تصاویر مربوط به داستان تنگه رغز👇👇👇👇
⛰تنگه رغز
👈پی نوشت.
سلام.
قبل از هر چیز ،این داستان رو تقدیم میکنم به استاد و مربی جوان،جناب آقای( مهدی جاویدان) که با سعی و تلاش خود در یادگیری فنون علمی شاخه های ،کوهنوردی،سنگ نوردی،غار نوردی،برف و یخ و.......... توانسته است گوی سبقت را از پیشکسوتان این رشته ربوده و جایگاه خود را تا عالی ترین مراتب علمی این ورزش ارتقا بخشیده و راهنمای افرادی چون من ،که سالها این راه را اشتباه می رفتیم باشد.
از خداوند متعال برای ایشون سلامتی و طول عمر با عزت را خواستارم.
و اما ،داستان تنگه رغز هم با همه ی فراز و نشیبش تمام شد.
جا دارد از همه عزیزانی که این داستان و دیگر داستانهای بنده را دنبال میکنند و با انتقادات و پیشنهادات سازنده خودشون شوق و ذوق بنده را برای نوشتن داستان و گزارش ،دو چندان میکنند،تشکر و قدر دانی میکنم.
هدف بنده از انگشت گذاشتن بر نقاط ضعف شخصی، یا گله و شکایت از کمبودها و کاستی های یک برنامه ، برای دلسرد کردن افراد و بد جلوه دادن آن برنامه نبوده و نیست و بلعکس با نوشتن واقعیات سعی بر این داشتم که افراد قبل از هر برنامه ی صعود یا فرود تمام جوانب کار را سنجیده و پیش از اجرای برنامه ،توانایی های شخصی خود را محک زده و ابزار و لوازم مورد نیاز آن برنامه را تمام و کمال تهیه کنند و قبل از شرکت در برنامه، با اطلاع کامل از موقعیت جغرافیایی ، وضعیت آب و هوای و دیگر اطلاعات لازم آن منطقه،برنامه را مروری کرده و آن را در ذهن خود شبیه سازی کنند، اینگونه بهتر می توان برای هر مشکلی آماده بود و همچنین برای اتفاقات احتمالی برنامه ریزی کرده و از وقوع پیش آمد های ناگوار جلو گیری نمود .
با استفاده از تجربیات دیگران روند پیشگیری از مشکلات و اتفاقات سریع تر شده و با مرور این تجربیات احتیاج به دوباره تجربه کردن آنها نیست(آزموده را آزمودن خطاست).
مثلا در این داستان ، اگر من قبل از فرود،وت سوت (لباس غواصی) خودم را خیس نکرده بودم و با کمی تلاش آنرا خشک پوشیده بودم،شاید سرما از همان ابتدای صبح بر من قالب نمیشد و با ورود به دره ،بدنم کم کم به هوای سرد عادت میکرد و آن مشکلات پیش نمی آمد و یا با تهیه عینکی مقاوم تر ، با قابی متناسب با شرایط این برنامه ،شاید مشکل بینایی من حل میشد و با دیدن مناظر شفاف و زیبا نهایت لذت را از این برنامه می بردم و چندین مورد دیگر که اگر قبل از شرکت در برنامه کمی به آنها بیشتر فکر و دقت کرده بودم لازم نبود آن همه سختی و مشقت را تحمل کنم.
در هر صورت امیدوارم این داستان و دیگر داستانها برای شما مفید و آموزنده بوده و با خواندن آنها وقت عزیز شما بزرگواران تلف نشده باشد.
با تشکر از مدیران محترم کانالهای :کافه کوه نوشته« سرکار خانم زید وند», کوه و واژه« جناب استاد امیر ملیحی»،کوه گرام« جناب آقای میثم رودکی» که داستانهای بنده را پشتیبانی میکنند.
✍ارادتمند:سید محمد حجازی.
#سیدمحمد_حجازی
✔️تصاویر مربوط به داستان تنگه رغز👇👇👇👇
یک بار است زندگانی، یک بار! همان یک بار که نسیم صبح را به سینه فرو می دهیم، همان یک بار که عطش خود را با قدحی آب خنک فرو می نشانیم. همان یک بار که سوار بر اسب در دشت تاخت می‌کنیم. یک بار، یک‌بار و نه بیشتر. زندگانی یک بار است، در هر فصل!
#هسارچال #علم‌کوه
📸 رویا علیزاده
همطناب «کوه‌گرام» شوید 👇🏿
© @KoohGram
#هسارچال #علم‌کوه
📸 رویا علیزاده
همطناب «کوه‌گرام» شوید 👇🏿
© @KoohGram
داستان📖
🏔کوه یار باشیم یا کوهنورد.
✍نوشته ی سید محمد حجازی.
👈قسمت : اول
این داستان بر اساس واقعیت نوشته شده و چون امکان داشت در طول داستان ناخواسته از شخص یا گروهی تعریف و تمجید ویا انتقاد شود ،نام اشخاص واقعی نیست
.
ای کاش اولین اشخاص و یا گروه ها ای که اقدام به کوهنوردی کردند،بجای کلمه کوهنورد از کلمه کوه یار استفاده کرده بودند ،زیرا این کلمه هم زیبا تر بود و هم افراد را تشویق میکرد برای کوه یار باشند و از کوه و کوهستان نگهداری کنند نه فقط کمر بر نوردیدن آن ببندند.
بگذریم،عصر پنج شنبه بود و مانند پرنده ای که برای آزادی از قفس ثانیه شماری میکنم مغازه را بستم و برای خرید و تهیه مایحتاج برنامه کوهنوردی فردا راهی خیابان و بازار شدم.
باید به عطاری میرفتم و یک شیشه روغن سیاه دانه برای مش یدالله می گرفتم ،آخه پای مش یدالله درد میکرد و در آخرین صعودی که به این منطقه داشتیم به او قول داده بودم که دفعه بعد حتما برایش روغن سیاه دانه بیاورم تا روی پایش بمالد شاید این روغن دردش راکمی تسکین دهد.
مش یدالله ساکن یکی از کوهپایه های مناطق کوهستانی شهر ما بود و در طول سالیان سال ،با همه کوهنوردان این منطقه آشنا شده بود،او مانند یکی از اعضای گروه پیشکسوتان همه ی کوهنوردان این شهر را کاملا می شناخت.
پس از تهیه روغن سیاه دانه ،مقداری
ارزن برای پرندگان و قدری نان و پنیر برای صبحانه فردای خودم تهیه کردم و به خانه باز گشتم.
بعد از صرف شامی سبک، کوله رو جمع و جور کردم و تمام لوازم مورد نیازم را برای صعود فردا،به همراه روغن سیاه دانه و ارزن ها، داخل کوله گذاشتم و زود تر از دیگر شبهای هفته خوابیدم تا صبح را سر حال تر بیدار شوم.
ساعت چهار صبح بود که از خواب بیدار شدم و پس از انجام کارهای شخصی، صبحانه مختصری خوردم ،آخه عادت داشتم و هیچ وقت بدون خوردن صبحانه از خانه بیرون نمی رفتم.
کفش و کوله آماده شده از شب قبل رو پشت در گذاشتم و کمی با گوشی موبایلم ور رفتم تا قدری زمان بگذرد ،ده دقیقه به ساعت شش صبح مانده بود که مانند بچه های کلاس اولی،با شوق و ذوق کفش هایم را پوشیدم و کوله بر پشت بطرف ایستگاه همیشگی به راه افتادم.
آری این برنامه هر هفته من شده و سالها بود که به این روش زندگی عادت کرده بودم.
ادامه دارد......
#سیدمحمد_حجازی
@cafekohneveshte
@KoohGram
@Kooh_O_Vaje
🏔کوه یار باشیم یا کوهنورد.
✍نوشته ی سید محمد حجازی.
👈قسمت : اول
این داستان بر اساس واقعیت نوشته شده و چون امکان داشت در طول داستان ناخواسته از شخص یا گروهی تعریف و تمجید ویا انتقاد شود ،نام اشخاص واقعی نیست
.
ای کاش اولین اشخاص و یا گروه ها ای که اقدام به کوهنوردی کردند،بجای کلمه کوهنورد از کلمه کوه یار استفاده کرده بودند ،زیرا این کلمه هم زیبا تر بود و هم افراد را تشویق میکرد برای کوه یار باشند و از کوه و کوهستان نگهداری کنند نه فقط کمر بر نوردیدن آن ببندند.
بگذریم،عصر پنج شنبه بود و مانند پرنده ای که برای آزادی از قفس ثانیه شماری میکنم مغازه را بستم و برای خرید و تهیه مایحتاج برنامه کوهنوردی فردا راهی خیابان و بازار شدم.
باید به عطاری میرفتم و یک شیشه روغن سیاه دانه برای مش یدالله می گرفتم ،آخه پای مش یدالله درد میکرد و در آخرین صعودی که به این منطقه داشتیم به او قول داده بودم که دفعه بعد حتما برایش روغن سیاه دانه بیاورم تا روی پایش بمالد شاید این روغن دردش راکمی تسکین دهد.
مش یدالله ساکن یکی از کوهپایه های مناطق کوهستانی شهر ما بود و در طول سالیان سال ،با همه کوهنوردان این منطقه آشنا شده بود،او مانند یکی از اعضای گروه پیشکسوتان همه ی کوهنوردان این شهر را کاملا می شناخت.
پس از تهیه روغن سیاه دانه ،مقداری
ارزن برای پرندگان و قدری نان و پنیر برای صبحانه فردای خودم تهیه کردم و به خانه باز گشتم.
بعد از صرف شامی سبک، کوله رو جمع و جور کردم و تمام لوازم مورد نیازم را برای صعود فردا،به همراه روغن سیاه دانه و ارزن ها، داخل کوله گذاشتم و زود تر از دیگر شبهای هفته خوابیدم تا صبح را سر حال تر بیدار شوم.
ساعت چهار صبح بود که از خواب بیدار شدم و پس از انجام کارهای شخصی، صبحانه مختصری خوردم ،آخه عادت داشتم و هیچ وقت بدون خوردن صبحانه از خانه بیرون نمی رفتم.
کفش و کوله آماده شده از شب قبل رو پشت در گذاشتم و کمی با گوشی موبایلم ور رفتم تا قدری زمان بگذرد ،ده دقیقه به ساعت شش صبح مانده بود که مانند بچه های کلاس اولی،با شوق و ذوق کفش هایم را پوشیدم و کوله بر پشت بطرف ایستگاه همیشگی به راه افتادم.
آری این برنامه هر هفته من شده و سالها بود که به این روش زندگی عادت کرده بودم.
ادامه دارد......
#سیدمحمد_حجازی
@cafekohneveshte
@KoohGram
@Kooh_O_Vaje