پیرمو گاهی دلم یاد جوانی می کند

دکلمه لذت بخش از استاد شهریار

@iranboom_ir

حافظ و قرآن پارسی - سرودهٔ محمدحسین بهجت تبریزی (شهریار)

خواجه ما که زندهٔ ابد است
شعرا را گل سر سبد است

زنده از نعمه های موزون است
خرم از ناله های محزون است

من به دیوان او بسی دیدم
وه که قران به پارسی دیدم

جای انکار خواجه ما نیست
که به وجد و سماع روحانی است

سحر باشد لسان او لاریب
راستی، راستی لسان الغیب

خواجه قرآن به سینه داشته است
گوهر آبگینه داشته است

سینه، گنجینه کلام خداست
خواجه آیینه خدای نماست

فال او از غمش غرامت بس
خواجه را خود همین کرامت بس

شاهد عشق از او تجلی یافت
خاطر عاشقان تسلی یافت

عالمی ساخت پر ز فرّ و شکوه
فکر از ابهام و سطوتش به ستوه

روح، مقهور سازد و شیدا
همچو دریا، کرانه ناپیدا

ساحت قدس را یکی گلشن
ساخت با لطف سایه و روشن

از تجلی به پرده ابهام
در رخش خیره دیده افهام

عندلیبی اسب با هزار نوا
هرنوا، برهزار درد، دوا

گلبن طبع خواجه تا گل کرد
خار غم قابل تحمل کرد

گر در این آستانه راه نبود
اهل دل را پناهگاه نبود

دل چو از روزگار رنجه شود
نیمه شب در پناه خواجه شود

خواجه بارش زدوش برگیرد
دل نوازش کنان به گیرد

خواجه مهمان به دیده بنشاند
سرو جانش به مقدم افشاند

در، فراز است داد خواهش را
بار عام است بارگاهش را

کس از این خانه بی مواجب نیست
بر درش گیر و دار حاجب نیست

خوش پناهی است بی پناهان را
دادگاهی است دادخواهان را

خواجه کاغوش ناز باز کند
دل به اورنگ شاه ناز کند

هرکه را دل به خواجه در پیوست
پیش چشمش جهان نماید پست

بر در خواجه هرکه باز آید
از در خلق بی نیاز آید

در خرابات او علی ساقی است
مستی خواجه تا ابد باقی است

خضر دردی کش قرابه اوست
گنج توحید در خرابه اوست

خواجه فوق بشر زده خرگاه
ملکوتش حجاب چهره ماه

مکتب اوست در مقام ملک
بشریت به مکتبش کودک

زهی آن خرقه باز دردکشان
به دو کون آستین و جدفشان

آتش شوق و همت افروزی
خرمن خیر و عافیت سوزی
طرّه آشفته مست و یدایی
خرقه جایی و مولوی جایی

بوالبشر را مهین خلف فرزند
به جوی داده جنت و خرسند

می خرد خالی و شکرخندی
به بخارایی و سمرقندی

دو جهانش به دیده گرد فناست
حیرتم، یارب این چه استغناست!

راه حق رفت و بازگشتی کرد
چون پیمبر عجب گذشتی کرد

هرچه در پرده حقیقت، راز
می نوازد به ارغنون مجاز

گوش می خواهد از تو راز نیوش
که بود محرم پیام سروش

فاش گوییم: شاعر عرفاست
هر سری را به هم او نه وفاست

لطف تشبیه و وقت ایهام
چهر معنی نهفته درابهام

باده ای کش دوای مخموری است
نه از این باده های انگوری است

خواجه در ملک دل جهانبان است
خواجه از تن گذشته و جان است

خواجه سرمشق آدمی باشد
رهبر دین مردمی باشد

از بشر شر و فتنه می کاهد
و آدمی را فرشته می خواهد

هرکه با خواجه دوست اهل وفاست
گر صدش دشمنی کنند، صفاست

شمر هم گر به خواجه راهی داشت
کافرم من اگر گناهی داشت!

گر اروپا به خواجه داشت نظر
بر سر کشتگان نداشت گذار

باده در جام عدل اگر ریزند
کی حریفان بلا برانگیزند؟

کی پسندد صفای گوهر پاک
جنگ، آن هم برای مشتی خاک؟

 

سید محمدحسین بهجت تبریزی (زادروز: ۱۲۸۵ - درگذشت: 27 شهریورماه۱۳۶7 هجری خورشیدی) متخلص به شهریار (با تفألی به دیوان حافظ شیرازی) در تبریز به‌دنیا آمد و بنا به وصیتش در مقبرةالشعرای تبریز به خاک سپرده شد. شهریار در سرودن انواع گونه‌های شعر فارسی - مانند قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی- تبحر داشت. از جمله غزل‌های معروف او می‌توان به «علی ای همای رحمت» و «قصیده تخت جمشید و دیگر اشعار ملی» و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد. شهریار نسبت به حضرت علی بن ابی‌طالب (ع) ارادتی ویژه داشت و همچنین شیفتگی بسیاری نسبت به حافظ شیرازی (لسان الغیب) داشت.

http://www.iranboom.ir/shekar-shekan/chame/14240-hafez-ghoarn-parsi.html

https://www.tg-me.com/iranboom_ir

پاسداشت شعر و ادب فارسی در «خانۀ کتاب دِبا»

آیین روز شعر و ادب فارسی، از سوی خانۀ کتاب دِبا (کتاب‌فروشی مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی) با همکاری فردوسی‌سرای ایران برگزار می‌شود.

در این برنامه اصغر دادبه، مدیر بخش ادبیات مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی سخن خواهد گفت و امیر صادقی، مدیر فردوسی‌سرای ایران به شاهنامه‌خوانی خواهد پرداخت و هم‌چنین آیین ضرب زورخانه‌ای اجرا خواهد شد.

این مراسم سه‌شنبه، ٢٧ شهریور از ساعت ١۵ تا ١٧ در خانۀ کتاب دبا (کتاب‌فروشی مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی) به‌نشانی میدان شهید باهنر (نیاوران)، خیابان شهید پورابتهاج (کاشانک)، نرسیده به سه‌راه آجودانیه، شمارۀ ٢١٠ برپا می‌شود.

@iranboom_ir

خوشا  ای  کهن بوم  ایران ما

بیگی ( سینا ) لنگرودی

خوشا  ای  کهن بوم  ایران ما
همه  مرز تو  برتر ازجان ما

فرازنده ای خاک  روی  زمین
نگهدار  تو دست   یزدان ما

  توای  خاک  آمیخته  با فرهی
زفرت   جهانی  ثنا خوان ما

به خاکت نهفته همه کان زر
به دریای تو دُر و مرجان ما 

بُود خاک تو برتر از هرگهر
که مرزتو باشد  زر وکان ما

توای مرز جاوید  گاه ی کهن
سرشته  ز خون   نیاکان  ما

ز یک سوی مرزت کشد تا فرات
به اربیل و کرکوک و تا وان ما

از آن سو به خوارزم  پهلو زند
به مرو و خجند و خراسان ما

زپامیر رسد پای تو تا به  سند
دگر سو مداین  به ایوان ما

فرازد  زقفقاز مرزت سرش
به گنجه  شماخی و ایروان ما

به تفلیس و اوست و به  آبخازیا
به باکو و دربند  به شروان ما

براند که کشتی  به  دریای پارس
به بحرین و بوموسو  لاوان ما

سند خورده مرز فلات کهن
به نام  تو ای خاک ایران ما

@iranboom_ir

برآمدن اشكانيان و بازسازی دولت فراگير ملی /  دکتر هوشنگ طالع / چاپ نخست ۱۳۹۷، انتشارات سمرقند / قطع رقعی، ۱۰۰ صفحه، جلد شوميز

@iranboom_ir

آشنایی با ریشه های بحران قراباغ ، در یک بررسی تازه

کاوه بیات، تاریخنگار معاصر در گفتاری ، ریشه های بحران قراباغ و نقش آفرینی ابرقدرت ها برای بهره مندشدن از آن، و نقش آتش بیاران همسایه را در این بحران بررسی کرده است. او با اشاره به ریشه داربودن ارمنیان در قفقاز و بازی های روسیه و عثمانی برای تغییر هویت قفقاز به نیت بیرون راندن ایران از معادلات منطقه ای، از وظیفه ی ناگزیر ایران و ایرانیان برای دفاع از حقوق تاریخی خود و نگاهبانی از پیوندهای تاریخی خود با ملت های همسایه سخن گفته است. برای خواندن مقاله ی کاوه بیات روی پیوند زیر کلیک کنید :
http://iranchehr.com/?p=12116

@iranboom_ir

فرهنگ، دانش و آموزش در روزگار مغول

دکترامیر نعمتی لیمایی
دکترای تاریخ

آنچه روشن است در دهه‌های نخستین ورود مغولان، آنان به ضربِ شمشیر و زورِ سرنیزه تحکم و سلطه‌ی خویش را مسلم ساختند، اما ایرانیان از زمانی که دریافتند دیگر بازوهای‌شان را توان شمشیر زدن نیست با سلاحِ قلم و اندیشه به جنگ شمشیر و نیزه رفتند و در صدد برآمدند تا نقش‌های پیشین و تاریخی خویش را بازآفرینی نمایند. چون اداره‌ی حکومت از مغولانِ نابخرد در ملک‌داری و ناآگاه به امورِ سیاست ساخته نبود، به زودی عنصر ایرانی یارای آن را یافت تا در گرداندنِ امور شرکت جوید و این بار او بود که با فرهنگ دیرپای خویش فرهنگ بیگانه را پس راند. فرهیختگان ایرانی‌تبار که وارث مواریث باستانی بودند با سلاح‌هایی بسیار کارآمد، چون دیوان و دین، در برابر بیگانه ایستادگی پیشه ساختند و سرانجام نیز توفیق آن را پیدا کردند تا یاد و خاطره‌ی چنگیز و آیینِ یاسایش را کم‌رنگ نمایند و حتا به تقریب از ذهن‌ها بزدایند. شاید این باشد راز ماندگاری ایران.

آن‌چه روشن است، هجوم مغولان که به تعبیر اغراق‌آمیز ماتیو پاریس، از تاریخ‌نویسان سده‌ی سیزده میلادی، طایفه‌ای ملعون از نژاد اهریمن بودند1 شکافی عمیق بر اساس و تزلزلی بسیار بر بنیان هر آن‌چه جامعه‌ی ایرانی در درازنای تاریخ بنا نهاده بود وارد آورد. در حقیقت، این هجوم ــ با وجود آن‌که سرانجام به برخی نتایج نیکو چون پایان بخشیدن به دوران جدایی سیاسی ایران و میان‌رودان (بین‌النهرین)، عینیت بخشیدن به یک‌پارچگی جغرافیایی ایران، گسترده‌تر شدن عرصه‌ی آموزه‌های شیعی (به سبب برافتادن و اضمحلال بزرگ‌ترین دشمن ایدئولوژیک مذهب شیعه، یعنی خلافت عباسی)، رشد روزافزون اندیشه‌های عارفانه، برتری یافتن زبان پارسی بر زبان عربی پس از سده‌های متمادی تحت الشعاع قرار گرفتن و... منجر شد ــ بسیار تأسف‌بار و دهشتناک بوده است.

http://www.iranboom.ir/tarikh/tarikhe-eslami/10136-farhang-danesh-amozesh-rozegar-moghol.html

https://www.tg-me.com/iranboom_ir

۹ تالاب ایران بیابان شد

گرمای بی‌سابقۀ مردادماه امسال سبب شد تا تالاب‌های انزلی، بامدژ، هامون، جازموریان، طشک، بختگان، گاوخونی، مهارلو، حوض‌سلطان، شیمبار و دریاچه نمک ۹ خشک شود.. سامانه‌های جهانی هواشناسی هم از پاییز خشک در گسترده ایران خبر می‌دهند.

@iranboom_ir

کشف ۴۰۰۰ مُهر گِلی ۵۰۰۰ ساله در «تپه تیلینه» کرمانشاه

مدیرکل میراث فرهنگی استان کرمانشاه:
چهار هزار مُهر گِلی با قدمت حدود پنج هزار سال در تپه تیلینه کرمانشاه کشف شده است.

مجموعه مهرهای جدید مکشوفه از تپه تیلینه حلقه جدیدی از زنجیره مدیریت اداری هزاره پنجم تا دوم قبل از میلاد را در زاگرس مرکزی نشان می‌دهد.

چیزی که در سایر مواد فرهنگی کشف شده در این محوطه همچون مجموعه سفالی نیز وجود دارد.

isna.ir/xdRSZC

@iranboom_ir

سین‌کیان و تاج‌گوران؛ مرز ایران و توران

نادره بدیعی
پژوهش‌گر حوزه‌ی آسیای مرکزی و چین

در فلات پامیر، بام جهانِ تاجیکان1، در دامنه‌های جنوبی کوه مشتاق2، دشتی سبز و بی‌کران گسترده است و این سبزه‌زار مخملین، شهری کوچک و صمیمی را به نام «تاشقورقان» (تاج‌گوران) در آغوش دارد که در آن و در کوه‌ها و مرغزاران پیرامون آن، عشایر فارسی‌زبان تاجیک زندگی می‌کنند که خود را، نه عشایر، که «سرکوهی» می‌نامند. تاشقورقان یکی از شهرهای ایالت سین‌کیان (یا شین‌جیان: ایالت خودمختار باختر چین) است و عشایر تاجیکِ این سامان جزو قومیت‌های چین به شمار می‌آیند.

کوه مشتاق با بلندای 7555 متر از سطح دریا، پدر قله‌های یخین جهان نامیده می‌شود و در تمامی سال پوشیده از برف است و درون بریدگی‌های فراوان آن، یخچال‌های طبیعی بسیار پدید آمده است. تاشقورقان نیز با بلندای بیش از 3600 متر از سطح دریا، پس از تبت، دومین نقطه‌ی بلند مسکونی است که تاکنون بشر زیسته است و از این رو که کوه‌های برف‌آلود و یخ‌آگین از هر سو دشت سبز و گسترده‌ی تاشقورقان را در میان گرفته‌اند، اینان منابعی سرشار از آب و چمن‌زارهای بزرگ و چراگاه‌های سرسبز و طبیعتی زیبا را در اختیار دارند و هم‌چون دیگر عشایر در همه‌ی سرزمین‌ها به دام‌داری و کشاورزی روزگار می‌گذرانند و سرمای بی‌کران زمستانِ درازمدت، آنان را مقاوم کرده و با پشت‌کاری شگفت‌انگیز پرورده است.
کوه افراسیاب و دره‌ی شینگان، کوه استون (ستون)، کوه شونغار (یا شنغار)4 از جمله کوه‌های آن سامان‌اند و رودخانه‌ی پر آب تاشقورقان و رود نامبردار «زرافشان» از میان این سرزمین می‌گذرد...
تاجیکان این سامان به شاخه‌ای از زبان فارسی سخن می‌گویند که فارسی «سرکوهی» (سریقلی) نامیده می‌شود. این زبان از خانواده‌ی زبان‌های ایرانی خاور پامیر به شمار می‌رود و از آن‌جا که سالیانی پیش درباره‌ی زبان فارسی تاشقورقان، پژوهش‌هایی انجام گرفته به همین اشاره‌ی کوتاه بسنده می‌کنم5 و به دیگر عناصر فرهنگی این سرزمین می‌پردازم.

آثار تاریخی، افسانه‌ها و روایات
مهم‌ترین اثر تاریخی که از روزگاران کهن در تاشقورقان به جای مانده است، ‌بنایی است سنگی که بر فراز تپه‌ای بلند در کنار شهر جای دارد و به آن در زبان محلی «کهنه» یا «مول» می‌گویند. گروهی این ساختمان سنگی و بزرگ را، به این دلیل که در دامان کوه افراسیاب قرار دارد، «قلعه‌ی افراسیاب» می‌نامند.
روبه‌روی این قلعه‌ی سنگی و بر روی تپه‌ای دیگر به نام «شاه اولیاء» بنایی است که به آن «برج آتش‌پرستان» می‌گویند. این بنا با ساختمان‌ خشت و ساروج و رواق‌ها و تاق‌ و تاقچه‌های گوناگون ساخته شده است و در میان سقفِ گنبدی آن، سوراخی گرد و بزرگ بنا شده است که گویا برای خارج شدن دود آتش باشد.
چند بنای باستانی دیگر در تاشقورقان و پیرامون آن موجود است که نخستین آن‌ها قلعه‌ی سنگی دیگری است بر فراز یکی از کوه‌های بلند آن سامان، که افسانه‌ی قلعه به یک «بانو» برمی‌گردد. پژوهشی درباره‌ی این بنا از جهت دانش باستان‌شناسی انجام نگرفته است. بر پایه‌ی روایت‌هایی که در میان عشایر تاجیک رواج دارد، یک دوشیزه‌ی پاک‌دامن به کوه رفت، در آن جا از خورشید بارور شد و فرزندی که از پیوند این «نخستین بانو» با فروغ پدید آمد، پدر تاجیکان است و از این‌روست که تاجیکان خود را فرزندان آفتاب می‌خوانند. این دوشیزه، در اسطوره‌های کهن یادآور آناهیتاست.
دیگر، نهری است در نزدیکی تاشقورقان به درازای هشتاد کیلومتر که می‌گویند به دست فرهاد کنده شده است و به آن «اوستانگ فرهاد» می‌گویند. بر پایه‌ی داستان‌های تاجیک، هنگامی که شیرین و فرهاد به هم دل باختند، خسرو برای آن‌که این رقیب عشقی را از میدان به در کند به فرهاد گفت اگر این نهر را بکنی که آب را از کوه به تاشقورقان بیاورد، من از شیرین می‌گذرم. فرهاد برای رسیدن به معشوق، دست به کار کندن این نهر شد. پس از آن که هشتاد کیلومتر کند، خسرو با کمک پیرزنی بداندیش نیرنگ زد. پیرزن به سوی فرهاد رفت و گفت: دیگر خود را رنجه مکن که خسرو با شیرین پیوند زناشویی بست. فرهاد در کنار نهر ناتمام‌مانده‌ی خود، از اندوه جان سپرد.
از دیگر بناهای کهن تاشقورقان، سنگ‌چینی بزرگ در یکی از کوه‌پایه‌های پیرامون آن‌جاست که در روایت‌های تاجیک، آن‌جا را «مزار رستم» می‌گویند و دشتی سبز را که در دامن این گورگاه جای دارد، آوردگاه «رستم و سهراب» می‌دانند. در روایت‌های تاجیکان، افراسیاب شخصیتی منفی و منفور دارد.
دیگر، درختی است در تاشقورقان که بر پایه‌ی داستان‌های تاجیک، همان است که تیر آرش بر آن نشست و مرز ایران و توران از یک‌دیگر باز شناخته شد. به این درخت نیز «درخت آرش» می‌گویند و به همین دلیل کوه افراسیاب و دره‌ی شینگان را که در کنار آن است «مرز ایران و توران» می‌خوانند.


دنباله نوشتار:

https://www.iranboom.ir/iranshahr/iranzamin/2837-

@iranboom_ir

🔹تخریبِ کوهِ مقدسِ تخت جمشید /کوه‌خواری شهرداری مرودشت در حریم درجه دو تخت جمشید

🔹کوه رحمت در تخت جمشید با عملیات معدن کاوی شهرداری مرودشت تخریب شده است و معدن سنگ‌شکن شهرداری مرودشت در حالی همچنان فعال است که این میراث باستانی تخت جمشید در فهرست میراث جهانی یونسکو نیز ثبت شده است.

https://www.ilna.ir/fa/tiny/news-1531169


@iranboom_ir

ردپای انسان‌های اولیه در بام قشم
http://www.iranboom.ir/didehban/yademan-ha/16562-rad-paye-ensan-avalie-gheshm-9503.html

@iranboom_ir

معرفی کتاب «فرهنگ واژه‌های فارسی در زبان اویغوری چین»

نوشته: نادره بدیعی

https://www.iranboom.ir/ketab-khaneh/ketab/17040-vajeh-ouighori-chin-9707.html

@iranboom_ir

امروز ۳۰ شهریورماه، سالروز درگذشت پرویز مشکاتیان (۲۴ اردیبشهت ۱۳۳۴ در نیشابور - ۳۰ شهریور ۱۳۸۸ در تهران) آهنگساز، موسیقی دان، استاد دانشگاه، پژوهشگر و نوازنده سنتور است.
یادش گرامی.

@iranboom_ir

۸۵ سال پیش در ۳۰ شهریور ۱۳۱۸، نوش‌آفرین انصاری ـ کتابدار و از مفاخر فرهنگی ایران ـ به دنیا آمد.

@iranboom_ir

یادی از فریدون مشیری در سالگرد تولدش
https://www.tg-me.com/iranboom_ir/39479

سی‌ام شهریورماه سال‌روز تولد فریدون مشیری، شاعر «کوچه»‌، است.

فریدون مشیری 30 شهریورماه سال 1305 در تهران به دنیا آمد. سال‌های اول و دوم تحصیلات ابتدایی را در تهران گذراند و سپس به علت مأموریت اداری پدرش به مشهد رفت و پس از چند سال دوباره به تهران آمد. او سه سال اول دبیرستان را در دارالفنون گذراند و بعد به دبیرستان ادیب رفت. مشیری از همان کودکی به شعر علاقه داشت و از شعرهای دوران دبیرستان و سال‌های اولیه‌ی دانشگاه، دفترشعری از غزل و مثنوی نوشت؛ اما آشنایی با قالب‌های شعر نو، او را از ادامه‌ی شیوه‌ی کهن بازداشت.

فریدون مشیری که سرودن شعر را ازدوران نوجوانی شروع کرده بود، اولین مجموعه شعرش را با نام «تشنه توفان» در سن ۲۸سالگی و با مقدمه محمدحسین شهریار وعلی دشتی در سال ۱۳۳۴ منتشر کرد. مشیری خود درباره این مجموعه گفته است: «چهارپاره‌هایی بود که گاهی سه مصرع مساوی با یک قطعه کوتاه داشت، و هم وزن داشت، هم قافیه و هم معنا، آن زمان چندین نفر از جمله نادر نادرپور، هوشنگ ابتهاج (سایه)، سیاوش کسرایی، مهدی اخوان ثالث و محمد زهری بودند که به همین سبک شعر می‌گفتند و همه هم شاعران نامداری شدند؛ زیرا به شعر گذشته بی‌اعتنا نبودند. اخوان ثالث، نادرپور و من به شعر قدیم احاطه کامل داشتیم، یعنی آثار سعدی و حافظ و فردوسی را خوانده بودیم، در مورد آن‌ها بحث می‌کردیم و بر آن تکیه می‌کردیم.»

او همچنین توجه خاصی به موسیقی ایرانی داشت و این دلبستگی تا جایی بود که در سال‌های ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ عضو شورای موسیقی و شعر رادیو شد.

این شاعر در سال ۱۳۷۷ به آلمان و آمریکا سفر کرد و در شهرهای کلن، لیمبورگ و فرانکفورت و دیگر شهر های ایالت آمریکا از جمله در دانشگاه‌های برکلی و نیوجرسی به شعرخوانی پرداخت. همچنین در سال ۱۳۷۸ در سفری به سوئد در مراسم شعرخوانی در چندین شهر این کشور به شعرخوانی پرداخت.

معروف‌ترین اثر مشیری شعر «کوچه» نام دارد که ابتدا در اردیبهشت ۱۳۳۹ در مجله «روشنفکر» منتشر شد.

عبدالحسین زرین‌کوب درباره‌ی شعر فریدون مشیری نوشته است: «در طی سال‌ها شاعری، فریدون از میان هزاران فراز و نشیب روز، از میان هزاران شور و هیجان و رنج و درد هرروزینه آن‌چه را به روز تعلق دارد، به دست روزگاران می‌سپارد و به قلمرو افسانه‌های قرون روانه می‌کند. چهل سالی – بیش و کم – هست که او با همین زبان بی‌پیرایهٔ خویش، واژه واژه با همزبانان خویش همدلی دارد... زبانی خوش‌آهنگ، گرم و دلنواز. خالی از پیچ و خم‌های بیان ادیبانه شاعران دانشگاه‌پرورد و در همان حال خالی از تأثیر ترجمه‌های شتاب‌آمیز شعرهای آزمایشی نوراهان غرب.»

فریدون مشیری سوم آبان‌ماه سال ۱۳۷۹ در سن ۷۴سالگی در تهران درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شد.

از فریدون مشیری مجموعه‌های شعر «تشنه توفان»، «گناه دریا»، «نایافته»، «ابر و کوچه»، «بهار را باور کن»، «از خاموشی»، «مروارید مهر»، «آه باران»، «از دیار آشتی»، «یک آسمان پرنده»، «تا صبح تابناک اهورایی»، «با پنج سخن‌سر»، «لحظه‌ها و احساس» و «آواز آن پرنده غمگین» به چاپ رسیده است.

همچنین تعدادی مجموعه به صورت گزینه‌ی اشعار از او به چاپ رسیده که عبارت‌اند از:‌ «پرواز با خورشید»، «برگزیده‌ها»، «گزینه اشعار»، «سه دفتر»،‌ «دلاویزترین»، «زیبای جاودانه»، «ریشه در خاک» و همچنین برگزیده‌ای از کتاب اسرارالتوحید به نام «یکسان گریستن».

http://www.iranboom.ir/nam-avaran/49-bozorgan/7609-siom-shahrivar-yadi-az-fereidun-moshiri.html
____
 کانال تلگرامی ایرانبوم
https://www.tg-me.com/iranboom_ir

یادی از فریدون مشیری در سالگرد تولدش

شادروان فریدون مشیری و استاد شهریار (سید محمدحسین بهجت تبریزی)

http://www.iranboom.ir/nam-avaran/49-bozorgan/7609-siom-shahrivar-

@iranboom_ir

٣٠ شهریور (١٣٠٥)، زادروز فریدون مشیری

@iranboom_ir

گرگ!

گفت دانایی که: گرگی خيره‌سر،
هست پنهان در نهاد هر بشر...!

هر که گرگش را در اندازد به خاک
رفته رفته می شود انسانِ پاک

وآن که با گرگش مدارا می‌کند
خلق و خوی گرگ پيدا می‌کند

در جواني جان گرگت را بگير!
وای اگر اين گرگ گردد با تو پير

روز پيری، گر که باشی هم‌چو شير
ناتوانی در مصاف گرگ پير

مردمان گر يکدگر را مي درند
گرگ هاشان رهنما و رهبر اند...

وآن ستم‌کاران که با هم مَحرم اند
گرگ هاشان آشنايان هم اند

گرگ ها همراه و انسان ها غريب
با که بايد گفت اين حال عجيب؟

(فریدون مشیری)

@iranboom_ir

من اینجا ریشه در خاکم  من اینجا عاشق این خاک اگر آلوده یا پاکم  من اینجا تا نفس باقیست می مانم  من از اینجا چه می خواهم،نمی دانم؟!

شادروان فریدون مشیری

@iranboom_ir