کوتاه نوشتار

🖌یوسف محمدی


ویلیام فاکنر جمله دارد که بسیار قابل تامل است:
«چیز جدیدی اتفاق نمی‌افتد، فقط همان داستان‌های قدیمی هستند که انسان‌های تازه از راه‌رسیده آن را تجربه می‌کنند.»
سیالیت ذهن عصاره ای است از تمام رویکرد فاکنر به زندگی، انسانهای جدید با داستان قدیمی، گویی داستان از یک ابر ذهن روایت می شود که مدام مهره ها را جابجا می کند. که چه! زندگی یک زنجیره کهنه است که خود را نو می نمایاند.؟ فاکنر ما را با این پرسش رها می کند تا انتخاب فدای اجبار و مقاومت فدای قدرت نشود.

☯رسانه ورای موسیقی
@Beyondthemusic

کنایه به روابط در مدرنیته از زبان مارگارت آتوود:
آدم دو نفری احساس امنیت بیشتری می کند، اما
«تو»
شخصیت لغزنده ای است، همه توهایی که می شناختم یک جوری گم شدند. آن ها یا جیم شدند یا خیانت کردند یا مثل پشه از پا درآمدند.

☯رسانه ورای موسیقی
@Beyondthemusic

⁦
آندرس گویدوتاتاپ نوازنده ی استثنایی گیتار آکوستیک است که به دلیل معلولیت با یک دست ساز می زند. وی شعار عجیب و در عین حال آشنایی دارد: «هرگز تسلیم/ناامید نشو» وی تا به حال چندین آلبوم هم روانه بازار کرده است. تمامی قطعات وی بدون کلام است.


☯ رسانه ورای موسیقی
@Beyondthemusic

#تأملات
ویلیام اِنگدال در کتاب «بذرهای نابودی» حمله ای تامل برانگیز دارد: «اگر غذا را کنترل کنید مردم را کنترل خواهید کرد.» کنترل غذا تعبیر جالبی است و غذا استعاره از تمام موجودیت انسان مدرن است. به این جمله در مطلبی مفصل خواهیم پرداخت.

☯ رسانه ورای موسیقی
@Beyondthemusic

🔗 #جامعه_شناسی_خواب

🔗 #مطالعات_فرهنگی

🔗 #بخش_اول
.............................................................

برایمان زیاد پیش آمده که با افرادی رو به رو می شویم که مدام از بی خوابی می گویند.

«اصلن خوب نخوابیدم»
«نمی تونم مداوم بخوابم»
«دو روز که نخوابیدم»
«سردرد دارم دیشب بیدار بودم»
و ....

اما چه فرآیندی طی شده تا خواب به پدیده ای گران سنگ بدل شود.؟
به نظر می رسد در آینده ای نه چندان دور مراکزی تاسیس شود که به مردم خواب بفروشند. یا برایشان خواب آرام محیا کنند. مراکزی که با استفاده از فضایی که بر می سازند، خواب را تکینه می کنند. به عبارت دگر، هر کس بتواند خوب بخوابد ارزش والا پیدا می کند و در سوی مقابل عدم خواب از ارزش می کاهد.
خواب امروزه طبقه زدایی شده است. در هر سطح، هر قشر و هر نوع سبک زندگی دست و پنجه کردن با عدم خواب عمیق قابل ردیابی است. روزی می‌رسد که دلالان خواب ظهور می کنند؛ دلالانی که مراتب خواب را تعیین می کنند. بالتبع سرمایه در اینجا دوباره نقش مهمی را ایفا می نماید.
اما چطور، امروز تمام زندگی رسیدن به یک هدف است. رسیدن به یک خواب عمیق و بی دردسر.
سیری در تاریخ اندیشمندان در این میان بسیار جالب می نماید. برای نمونه #دکارت، فلسفه مدرن هنوز مبتنی بر اندیشه های دکارت است، پر واضح است که اصالت چنان در دکارت و اسپینوزا بود که راه به منسوخ شدن نمی برند. دکارت روزانه ۱۵ ساعت می خوابید، #اسپینوزا برای خواب ارزش دو چندان قائل بود. و در هنر موسیقی #باخ بیشتر وقت خود را در خواب می گذراند. از قرن هجدهم و آغاز انقلاب صنعتی و فرایند مدرنیته خواب کمتر شد، انسانها نیاز داشتند بیشتر روز بیدار بمانند و کار کنند، چرخه صنعت روز به روز گسترش پیدا کرد، جامعه مکانیکی به ارگانیک تبدیل شد و در پی آن عقلانیت در جامعه اندام واره مرکزیت یافت. از اینرو عقلانیت خواب را سرکوب می کرد و آن را عبث می شمرد. بیداری ارزش والا پیدا کرد و زندگی روزمره در بیداری معنا گزید. خواب به کناری وانهاده شد‌. و دو گانه بیداری و خواب ساخته شد، بیداری نماد انسان متمدن قرار گرفت؛ انسانی که می جوید، می کاود و مدام خود را باز نمایی می کند. و در طرف دیگر ، خواب مساوی با کاهلی، نامتمدن بودن و جدایی از فرایند پیشرفت در نظر گرفته شد. عقلانیت صوری و قدرت گفتمان خواب را تحکم بخشیدند، برای آن ساعت تعیین کردند، آن را چارچوب مند کردند و براساس سن بیولوژیک، ساعت قرار دادند. انسان مدرن نیاز به بیداری بیشتری پیدا نمود برای آنکه اعتلای بیرونی و درونی را در بیدار ماندن و بها به بیداری داد ، تمام عرصه های زندگی اینهمان با بیداری قرار گرفت که هدفش جز استیلا بر انسان چیز دیگری نیست. اما خواب امروز مقاومتی علیه بیداری نیست، بل مقابله ای علیه تمام وجوهات قدرت و عقلانیت است.
#یوسف_محمدی


https://ibb.co/hMaAYy
☯ #رسانه_ورای_موسیقی

https://www.tg-me.com/joinchat-AAAAAD_IfxatW0Y6NFcitQ

🔗 #جامعه_شناسی_خواب

🔗 #مطالعات_فرهنگی

🔗 #بخش_دوم
.............................................................
در ادامه به این موضوع می پردازیم که خواب در زندگی روزمره ما چه نقشی دارد؟ ما با خواب رابطه دوگانه ای برقرار کرده ایم، از طرفی میل بدان افزون است و در سویی دیگر از آن دوری می جوییم. امروز افراد بر سر کاهش زمان خواب خود، خود را به نحوی بازنمایی می کنند که بیداری هر چه بیشتر فضا را در بر می گیرد. خواب در سلطه ساختار و فردیت گرفتار می شود، از اینرو از خواب مکان زدایی می شود. جلد کتاب «#جامعه_و_خواب» #مخاطره_ای_جامعه_شناسانه_به_دنیای_ناشناخته_ها نوشته: #سیمون_ویلیامز مصداق بارز چنین امری است. او در کتابش ابتدا به فواید خواب اشاره می کند. گزاره های وی از چشم انداز پزشکی، جامعه شناختی و فرهنگی به نقش تعیین کننده خواب می پردازد. در ادامه او به این مطلب می پردازد که چگونه در دنیای امروز خواب طرد شده و بیشتر اعضای جامعه از آن غفلت نمودند.
در حالی که خواب اسرار آمیز ترین مسأله در زندگی انسان است. ورود به دنیایی دگر و جایی که انسان هم کنش دارد و هم تحت تاثیر فضای خواب است. بنا براین وی نتیجه می گیرد که خواب یک مسأله اجتماعی، فرهنگی و تاریخی متغیر و مهم است.
اخیرا به طور نسبی جامعه شناسان و دیگر محققان در علوم اجتماعی و انسان شناسی آغاز کردند که به نقش تعیین کننده خواب در جامعه بپردازند.
با بررسی ارتباط خواب و جامعه، رهسپار سفری پرثمر و سراسر اعجاز می شویم؛ سفری به حوزه های عمدتاً غریب علوم جامعه شناختی.
تم های کلیدی در این میان شامل: نظریه های تغییر و تبیین خواب از میان سنین مختلف است. نگاه تاریخی و تفاوت های فرهنگی در الگوی های خواب و عمل خوابیدن، خواب، تجسد و دنیای زندگی، خواب در سراسر لحظات زندگی، الگوهای اجتماعی و تنظیمات اجتماعی خواب، پزشکی کردن (اختلال خواب) و تجاری سازی آن (مراکز خواب آرام) را شاهد هستیم.
کتاب پیش رو (خواب و جامعه) به نثر آسان اما در عین حال گیرا نگاشته شده و شامل مطالبی است از همه قبیل، با تمرکز بر مسائل روز و بحث بر انگیز و با تفاسیر نو. لذا بی شک هدیه ایست مناسب برای مخاطبِ به واقع مشتاق به مطالعات بین رشته ای.
شامل: دانشجویان و محققان در علوم اجتماعی و انسان شناسی، علوم خواب و حوزه های دگر امری جذاب به نظر می رسد. مشارکت و سیاست گذاری به واسطه علاقه ای که خواب با دیگر حوزه ها می تواند داشته باشد.
فارغ از معرفی این اثر، جنبه های گوناگون خواب بر ما پوشیده است، به طوری که ما درباره بیداری زیاد می دانیم، بیداری عقلانی شده است، بیداری رنج آور شده است، بیداری ناخواسته شده است. بنا براین خواب در این میان بیداری و فضای آن را به یکباره برای خود می کند. تصویر جلد کتاب #ویلیامز مردی است که در یک اتوبوس خالی به خواب رفته است. اینطور به نظر می رسد که اتوبوس تمام ایستگاههای تعیین شده را پشت سر گذاشته است، اما مسافر در خواب عمیقی فرو رفته است و حال تنها مسافر این اتوبوس است. جایی و زمانی که می بایست بیداری را به رخ کشد، به خواب رفته است و در سوی دگر جایی می بایست خواب را ارج نهد، بیدار است. دنیای روزمره ما کشمکش میان کارکرد و عمل این دو مفهوم است. و در این میان ما هر زمان به سوی یک سو کشیده می شویم، بی شک که بیداری بیشتر سهم دارد، اما خواب عجیب است، مرموز است و در بزنگاهی ما را در بر می گیرد که نه خود را در میاییم و نه دگر اجتماعی که در آن زندگی می کنیم. چرا که روند مدرنیسم با قبضه بیداری، یعنی با شعار بیداری بیشتر موفقیت بیشتر، خواب را به حاشیه و با گفتمان پزشکی مثل اختلال خواب و بی خوابی، خواب را ناب و بارزش می پندارد و حول آن اختلالاتی را تعریف می کند که به واسطه عدم خواب ایجاد می‌شود. هوش و قدرت این هیولای هنجارین راه فراری باقی نگذاشته است.
پایان.
#یوسف_محمدی

🔵 با تشکر از آریا مهتدی حقیقی برای همراهی در ترجمه ی بخش هایی از کتاب مذکور

https://ibb.co/jVjNBT

☯ #رسانه_ورای_موسیقی

https://www.tg-me.com/joinchat-AAAAAD_IfxatW0Y6NFcitQ

#خطوط_برجسته

من بارها به این مسئله برخورده بودم که اقوام و خویشاوندان، نسبت به یکدیگر رفتار و اخلاق نامطلوب‌تری دارند تا نسبت به بیگانگان.

خویشاوندانِ آدم، به نقاط ضعف و نیروی انسان آشنا هستند و برای حمله به او مواقع مناسبی را انتخاب می‌کنند. برای تهمت‌های خود کم و بیش مدرک دارند و به آسانی با هم دست به گریبان می‌شوند. به این دلیل است که بیگانگان بیشتر مورد احترام قرار میگیرند.

از کتابِ در جستجوی نان
#ماکسیم_گورکی

☯رسانه ورای موسیقی
@Beyondthemusic

#تاملات
یک انسان بزرگ در حکم فاجعه ای برای عوام است.
آندره تارکوفسکی

⁦☯️⁩رسانه ورای موسیقی
@Beyondthemusic

#تاملات
این وسوسه‌ی دائمی صداقت تنها یادآور غمگنانه‌ی این واقعیت است که چقدر
اعتماد به خود و دیگران در زندگی روزمره کم شده است.

ژان بودریار

☯رسانه ورای موسیقی

@Beyondthemusic

#تاملات
هنر ویرانگر است. در پیِ برانگیختنِ انسان و خلاص کردن‌اش از روزمرگی است. خواه با ستایشِ زیبایی یا نشان دادنِ خدایان هولناک؛ هدف یکی است.

بهمن محصص


☯ رسانه ورای موسیقی
@Beyondthemusic

#خطوط_برجسته
علت این همه آشفتگی کار دنیا
این است که هیچ کاری به طور کامل
و درست انجام نمی گیرد.
همه کارها سَرهم بندی انجام می شود.

زوربای یونانی
نیکوس کازانتزاکیس

☯رسانه ورای موسیقی
@Beyondthemusic

درباب اثر هنری

تجربه ی اثر هنری تجربه ای است که "امکان دیدن و لمس کردن نیست بلکه غیر ممکن بودن ندیدن است".

موریس بلانشو

☯رسانه ورای موسیقی
@Beyondthemusic

درباره فیلم
من از فیلم‌هایی که تلاش می‌کنند تماشاگر را مجاب کنند اتفاقی در شرف وقوع است، متنفرم.
در حقیقت اتفاقی نمی‌افتد، ما فقط از یک وضعیت به وضعیت دیگر می‌رویم و همه‌چیز در زمان غرق می‌شود. تنها چیز حقیقی زمان است؛ سال‌ها، روزها، ساعت‌ها، دقایق و ثانیه‌ها...

بلاتار

☯رسانه ورای موسیقی
@Beyondthemusic

◾️جدولِ زما‌ن‌بندیِ رویدادهای دومین دوره‌ی #جشنواره‌ی_موسیقی_صبا
~
@SabaMusicFestival

پوسترِ اصلیِ دومین جشنواره‌ی موسیقیِ صبا
@SabaMusicFestival

درباره ی هنر امروز
🖌 یوسف محمدی

درباره ی هنر این روزها سخن زیاد است، دیگر اطناب در عمل که روزی هنرمندان را آبدیده می کرد و آنها را در عین سرخوردگی به راه خویش باش را نوید می داد، امروزه جای خود را به لفاظی داده است. انگار می بایست حرف بزنی تا در صف هنر دانان قرار گیری، این حرف زدن نقطه مقابل سکوت هم نیست. روزگاری حرف ارزش داشت، گوینده از فوران درونی خویش به بیرون را با کلمات ادا می کرد، مانند روزگار یونان باستان یا دوران عقل گرایی، جایی که سکوت دیگر برازنده نبود، امروز اما سکوت در بین افراد قلیلی برازنده است، اگر سکوت کنی تو را به یک فرد بی تفاوت به هنر تعبیر می کنند. فردی میان مایه، و در سوی دیگر اگر لفاظ باشی در تمام برنامه هایی که یک پای آن یا تمام آن هنر است تو را چیز دانِ همه چیز دان خطاب می کنند، مرشد همه چیز دان، یک بزرگتر، شاید یک عمو...
اما این لفاظی پیامد است نه علت. آنکه علت آن چیست؟
پیامد یک ندیدن بزرگ، پیامد یک عدم انتقاد به خود، پیامد بها به صداهای بی موزون، آیا وقت آن نرسیده که هنر را از کلام خارج کنیم، از پرگویی، یاوه گویی، مبالغه و در انتها از دست هاله مقدسِ متعفن.
این لفاظی امروز به گونه ای دیگر کارکرد دارد، پشت عمل خود را همچون فرصت طلبی پنهان می کند و به موقع بیرون می آید. در واقع افراد کار هنری می کنند که درباره ی آن حرف بزنند و حرف زده شود. این عمل نه سوی دیگر لفاظی است، بلکه مقدمه ای برای لفاظی های بزرگ است‌. عمل هنری در نقد امروز از جنس سکوت است. از جنس دمِ طبیعت که در سکوت می آید و می رود. امروز عمل آمیخته با سکوت، سکوتی که در بطن آن نقد و معنا را در هم می آمیزد را می بایست به هر صورتی وارد میدان بازی این روزهای هنر دانان و هنر نمایان کنیم.
https://ibb.co/T1PGVsx

☯ رسانه ورای موسیقی

@Beyondthemusic

#خطوط_برجسته
این نوع زندگی که ما امروزه داریم، زندگی نیست، رکود است. مرگ در حال زندگی است. به تمام این خانه های لعنتی نگاه کن و همین طور به افراد بی هدف داخل خانه ها! گاهی اوقات فکر می کنم ما همه جسد هستیم، فقط فرقمان با جسد این است که درحالی که ایستاده ایم، درحالی پوسیدنیم.

🔵 کم نیستند نویسندگانِ ایرانی که بدین نحو آرایش نگارشی شأن را در مواجهه با وضعیت امروز سروشکل دادند، اما جای ارجاع خالی است.


📖 #همه_جا_پای_پول_در_میان_است
📝#جورج_اورول
🔗 #George_Orwell

☯ رسانه ورای موسیقی
@Beyondthemusic

#خطوط_برجسته
اگر بستن ذهن مردم به همان آسانی بستن زبانشان می‌بود، آنگاه هر حاکمی در یک امنیت کامل حکمرانی می‌‌کرد و حکومتِ سرکوبگری هم وجود نمی‌‌داشت ...

چون آنگاه جمله‌ی آدمیان مطابق اذهان کسانی که حکمرانی می‌کنند به سر می‌‌کردند و تنها به صلاحدید آنان درست را از نادرست، یا خوب را از بد ، تمییز می‌دادند. اما غیر ممکن است که ضمیر کسی مطلقاً به فرمان کسی دیگر درآید. زیرا هیچکس نمی‌تواند حق یا توانایی طبیعی خویش برای آزادانه اندیشیدن و قضاوت درباره‌ی نیک و بد را به دیگری واگذارد، و نمی‌توان کسی را به این کار واداشت. از این رو است که دولتی که بخواهد ضمایر مردم را تحت تحکم خویش درآورد، ستمگر دانسته می‌شود.

📖 رساله الهی- سیاسی
🖌باروخ اسپینوزا


☯ رسانه ورای موسیقی
@Beyondthemusic

خطوط ذیل برگرفته از کتاب خیلی کم تقریبا هیچ نوشته سایمون کریچلی را بخوانید
در ناامیدی سیاسی، احساس فقدان یا شکست از این‌جا می‌آید که درمی‌یابیم در جهانی به‌شدت ناعادلانه زندگی می‌کنیم، جهانی که دهشتِ جنگ آن را تعریف می‌کند؛ جهانی که در آن، به قول داستایفسکی، خون به سرخوشانه‌ترین راه ریخته می‌شود، انگار که شرابی است.

📖 خیلی کم... تقریباً هیچ
🖌 سایمون کریچلی

☯رسانه ورای موسیقی
@Beyondthemusic

نامیدن تعلیق: برنامه‌ای پژوهشی برای جامعه شناسی تاریخی انتقادی در ایران

كتاب ناميدن تعليق اثری است به كوشش دکتر ابراهيم توفيق و جمعی از پژوهشگران. كتاب پيش رو به مطالعه‌ی مفهوم و موقعيت تاريخ انتقادی در ايران كنونی می‌پردازد، موضوعاتی را كه تاريخ انتقادی بايد در دوره‌ی گذار از سنت به مدرنيته، به آن ها بپردازد، مطرح می‌کند و چگونگی نگارش تاريخ اين كشور را به دور از نگاه شرق شناسانه مورد بررسی قرار می‌دهد.

گزیده ای از کتاب:
چاكراباتی معتقد است برای پرهيز از افتادن به دام تاريخ غياب بايد به «تاريخ نگاری فرودستان» پرداخت. بازگويی صداهای طرد شده از تاريخ مسلط. برای اين كار به شكلی ديگرگونه از مفهوم پردازی نياز است كه بتواند زبانی برای طردشدگان باشد. چاكراباتی می‌پرسد: «در فضايی كه نخبگان ملی اغلب تلاش می‌كنند تا طبقات فرودست را ذيل تئوری‌های مرحله‌مند تاريخ براساس ايده‌های اروپايی مدرنيته توضيح دهند، چگونه می‌توان مسائل تاريخی و سياسی را در چارچوبی كه فرودستان و رعايا بخشی از آن هستند، مفهوم سازی كرد؟»

☯ رسانه ورای موسیقی

@Beyondthemusic