ترانه توسط اعضای کویین در سال 95 بازسازی شد. نسخه ی فردی (و البته این میکس طولانی) شاید نمونه ی خوبی از کارهای دیسکوی فردی باشد، چه بصورت شخصی چه در کویین اوایل 80.

☯ @Beyondthemusic

(No More Brothers Remix)
نسخه ی اصلی آن بخاطر کلیپش که "مستندی" است از جشن تولد 39 سالگی فردی قابل توجه است. هرچند همین میکس سال 93 بود که آن را به معروفترین کار فردی تبدیل کرد.

☯ @Beyondthemusic

شعر طبق معمول از آن شوخی های نیشدار فردی است با مطبوعات پخش ارکسترال کار در انتها نیز قابل توجه است؛ شاید مقدمه ای باشد برای ارکسترال های کارهای آخر کویین مثل
Was it All worth it

☯ @Beyondthemusic

کار اولی که فردی، در کنار بسیاری، برای موزیکال دیو کلارک با همین عنوان خواند؛ اثری با تم علمی-تخیلی و اجتماعی، که تاثیرش را در راک-اُپراهای جدید مثل کارهای آرین لوکاسن می توان یافت.
@Beyondthemusic

In My Defence (remix)
ترانه ی دوم فردی برای موزیکال "تایم"؛ فردی در کنار دیسکو و اپرا، از پس راک بلَد ها هم بر آمده بد نیست از تنظیم آمریکایی خوب سال 92-برای این آهنگ هم تعریف کنیم.
☯ @Beyondthemusic

وکال ماقبل نهایی فردی)
بارسلونای فردی و مونسرات برای المپیک 92 این شهر سروده شد، که خود فردی شاهد برگزاریش نبود. این نسخه از نظر نشان دادن طریقه ی کار فردی در استودیو شاید جالب باشد.
@Beyondthemusic

The Golden Boy
هرچند صدای فردی به پختگیِ مونسرات کابایه نبود،
اما همه-فن-حریف بودنِ فردی به خوبی اینجا مشهود است؛ از دیسکوی آلبوم اولش می رسیم به این کارِ نیمه اُپرایی نیمه گاسپل .

☯ @Beyondthemusic

Love is the Hero
یکی از آهنگهای مشترک فردی و بیلی اسکوایر. ساختارش به
Rock It
کویین بی شباهت نیست.
یکی از نمونه های "راک-خوانی" فردی در کارهای سولو.
☯ @Beyondthemusic

آخرین ترانه ای که فردی خواند و به علت فوتش در سال 91، نیمه کاره ماند؛ ادامه ی شعر آن توسط برایان می خوانده شد.
این آهنگ در سال 95 در آلبوم
Made in Heaven
به بازار آمد.
☯ @Beyondthemusic

نسخه نایاب بی کلام

☯ @Beyondthemusic

ریمستر قطعه 2011
☯ @Beyondthemusic

اجرای سال 97 بصورت تئاتری در پاریس با التون جان - پنج سال بعد از اجرای بزرگداشت مرکوری - که در آلبوم
Greatest Hits III
سال 99 منتشر شد.

☯ @Beyondthemusic

نسخه ی زنده ی کویین با پتی روسو، در آمستردام، سال 2002

☯ @Beyondthemusic

اجرای نایاب راجر تیلرِ کویین با گروه سولو، بین سال های 94-96 .

☯ @Beyondthemusic

یکی از نسخه های زنده ی کویین با پل راجرز، در برنامه ی
VH1 Rock Honors

☯ @Beyondthemusic

نگاهی به «سمت نو»، نمایشگاه نقاشی گروهی پرتره

✍🏻 به قلم: حدیث م.
@Beyondthemusic

وقتی صحبت از پرتره به میان می آید، قدمت و سابقه ی تاریخی زیاد آن که نشان از اهمیت و کاربرد فراوان آن در تاریخ هنر است برایمان آشکار می شود. از شاهان و درباریان، شخصیت های بزرگ مذهبی و سایر افراد ممتاز جامعه که پرتره ی آن ها گویای قدرت، ثروت، مکنت و احیانا قداست و کاریزمای آن ها می باشد گرفته تا پرتره افراد عادی از طبقات متوسط و پایین جامعه که احتمالا بیشتر نمایان گر سادگی و برشی از زندگی روزمره ی آنان بوده است. پرتره ها گذشته از این که گویای هویت و جایگاه افراد از خلال چهره ها و حالاتشان است، گویای حس و حال لحظه ای افراد نیز هستند که از قضا پیوند عمیقی با زمان و مکان خاص خود دارند. به طور کلی می توان گفت که در پس پشت احساس و رخداد درونی لحظه ای سوژه كه در ظرف چهره ی نقاشی شده اش ریخته شده و به نمایش گذاشته شده است، تاریخ و تجربه ی زیسته ی او هم نهفته است و در واقع یک پرتره می تواند تجلی سلسله وقایع زندگی یک شخص در یک لحظه ی ثبت شده در یک قاب باشد.
حال با دیدن این نمایشگاه پرتره چه چیزی برایمان آشکار می شود؟
در وهله ی اول آنچه که به نظر می رسد این است که با یک تعداد چهره مواجه شده ایم که از خلأ بیرون آمده اند، چرا که هیچ اثری از معنا و حس قوی در پرتره ها دیده نمی شود و همچنین خود نقاشان از ترکیب حس لحظه ای خود حین نقاشی با حس لحظه ای سوژه، که به نظر می رسد نکته ای اساسی در یک پرتره موفق است، ناکام مانده اند. بیننده با مشاهده ی یکایک این چهره ها نه تنها هيچ حسی، حتی بی تفاوتی، به وی القا نمی شود، بلکه خاص بودگی ای که هر چهره را از چهره ی دیگر در عالم واقع و قلم هر هنرمندی را هنگام ترجمه ی آن چهره ها به اثر هنری در عالم نقاشی از یکدیگر متمایز می کند هم قابل مشاهده نیست... چرا که در این نمایشگاه گروهی که اثر چند نقاش در آن به نمایش درآمده، اکثریت آثار به یکدیگر شباهت دارند و ویژگی منحصر به فردی که به هر اثر تشخص ببخشد و همچنین ادراک، احساس و دریافت شخصی و انحصاری هنرمند را به نمایش گذارد، دیده نمی شود. حتی در معدودی از آثار که نقاش رویکرد امپرسیونیستی یا اکسپرسیونیستی داشت هم تمایزی احساس نمی شد و نقاشان صرفا در دام گزافه گویی های تکنیکی افتاده بودند و گویا از همین راه هم سعی کرده بودند که به پرتره ها حس و معنا تزریق کنند.

به نظر می آید این نمایشگاه که بیشتر از پرتره زنان تشکیل شده است، یک موضوع قابل توجه اجتماعی و زیبایی شناختی را به صراحت به ما می گوید که همان تاکید بر نوعی زیبایی استاندارد شده و تعریف شده برای یک زن «قابل قبول» در دنیای امروز است و چهره ی اکثریت زنان هم به گونه ای ترسیم شده اند که مطابق با همین شابلون است.
نکته ی دیگری که در این نوع زیبایی اپیدمی شده دیده می شود، عدم وجود هرگونه تشخص و اصالت در آن است و از خلال ژست های تصنعی، زن و زنانگی به گونه ای بازنمایی می شود که صرفا کارکرد تزئینی و فانتزی دارد. انفعال و خنثی بودگی، اصرار بر نمایش افراطی وسوسه گری و لوندی در تک تک چهره ها موج می زند، بدون این که تاریخ و تجربه ی زیسته ای را بر دوش خود حمل کنند و این گونه است که می توان این نمایشگاه را مجموعه ای از چهره های ناآشنای آشنا دانست...آشنا از جهت تطابق آن ها با زیبایی توصیه شده و تبلیغ شده و ناآشنا از جهت الکن بودن.
@Beyondthemusic

‍ 🔗 #نقد

🔗 #گفتگو

🔗 #حمایت
نوشته:
🔗 #اعضا_تالیف_محتوا_کانال
--------------------------------------------------------
☯ @Beyondthemusic

🔶 در باب انتقادات وارده از سوی عده ای از "اساتید" حوزه ی موسیقی به نظرم آمد تا مطلبی را با شما دوستان در میان بگذارم.
دوستان عزیز، متاسفانه فرهنگ انتقاد در کشور ما به هیچ وجه جا نیفتاده. از ساده ترین نظر مخالف تا سرسختانه ترین مطلب ممکن همگی با یک پاسخ از سوی دوستان فعال در حوزه ی موسیقی مواجه می شوند: دشمن، حسود، بخیل !!! بحث دشمنی را باز نخواهم کرد که کاملا موضوعی خنده دار است و اصلا در حوصله ی این مطلب نیست توضیح اینکه انتقادها به آثار به اصطلاح "هنرمندان" عزیز وارد است نه به شخصیت آنها. به رفتاری که در جامعه هنری نشان میدهند وارد است نه به موجودیت آنها خارج از فضای موسیقی. اما از آنجایی که ظرفیت انتقاد در بسیاری از ما وجود ندارد سریعا انتقاد را به دشمنی تعبیر می کنند !!
اما درباره حسادت و بخل، بهتر است عزیزان کمی ابتدا "فکر" کنند سپس چنین ایرادی را وارد کنند. دوستان عزیز من در این کانال که مسئولیت سختی را به عهده گرفته اند، هیچگونه سود و منفعت شخصی از مخالفت با جامعه "اساتید" و "عمو" نمی برند. آیا با این مخالفت ها قرار است جای عزیزان روی استیج و پشت استیج و ... تنگ شود؟ قطعا جواب این سوال منفی است چون نویسندگان این کانال مثل اساتید محترم به موسیقی مانند ورزش "رقابتی" نگاه نمی کنند. این کانال حتی جنبه ی حمایتی خود را در کنار "انتقاد" از آثار ضعیف بدون داشتن هیچگونه داعیه ی "منتقد" بودن حفظ کرده و خواهد کرد و مسلما با برچسب هایی که به اعضای آن زده می شود از این رویه پا پس نخواهد کشید... زیرا ما معتقدیم که برای پیشرفت موسیقی در کنار حمایت باید نقاط ضعف آثار به اصطلاح هنرمندان فعلی هم مورد بحث قرار بگیرد و از دل همین بحثها و تبادل نظرها موسیقی بهتر و واقعی تری را بتوانیم در کشور ببینیم. پس بیاییم تنگ نظری ها را کنار گذاشته و با عینک "دشمن" به همدیگر نگاه نکنیم و با رفتار دروغین و "شو آف" با مخاطب برخورد نکنیم. مطمئنا اگر به جای "منم منم" و "بهترین" و "اولین" و هزاران هزار نمایش دیگری از این دست در همین مدت به خود موسیقی پرداخته بودیم قطعا نتایج بهتری را در آثار و رفتار به اصطلاح هنرمندان عزیز می دیدیم.
در پایان از اینکه این مطلب را تحمل کردید صمیمانه تشکر میکنم.