پیکرک‌های بانوان تورنگ‌تپه هزاره سوم پ.م

رزم‌افزارهایی از تورنگ‌تپه

تورنگ تپه قدیمی‌ترین تپه ایران
در 17 کیلومتری شمال شرقی گرگان مجموعه ای از چند تپه با برجستگی نزدیک به همدیگر قرار دارد که به آنها تورنگ تپه می گویند. تپه ای تاریخی که از جنوب شرقی دریای خزر، 60 کیلومتر فاصله دارد و به آن تورنگ تپه می گویند.

بزرگ‌ترین برجستگی تورنگ ‌تپه ارتفاعی نزدیک به 5/34 متر از سطح دشت های اطرافش دارد و در اولین فصل حفاری که بهار 1310 توسط «وولسین» در آن انجام شد، باستان شناسان سه طبقه را شناسایی کردند. با اینکه او به یافته های مشابه با گنج استرآباد دست پیدا نکرد، کاوش های او نشان داد که قدمت آثار تورنگ تپه به هزاره چهارم پیش از میلاد می رسد.

اهمیت تورنگ تپه با کشفِ اتفاقی مجموعه اشیایی معروف به گنج استرآباد در سال 1841 میلادی آشکار شد. برخی از اشیای این مجموعه را، که امروزه از سرنوشت آنها اطلاعی در دست نیست، به دربار محمدشاه قاجار فرستادند و در آنجا دوبد، دیپلمات و پژوهشگر روسیِ فرانسوی تبار، آنها را مطالعه و طرحهایی از آنها تهیه کرد

سی سال بعد یعنی در دهه‌ی 1340، «ژان» حفاری را در این تپه آغاز کرد، 13 فصل کاوش انجام داد که در نتیجه آنها 9دوره‌ی فرهنگی را در این مکان، باستان‌شناسی کرد که قدیمی‌ترین لایه‌ی آن با سفال‌های فرهنگی جیتون ترکمنستان و فرهنگ اسماعیل‌آباد مقایسه شده است و از نظر زمانی به هزاره‌ی پنجم پیش از میلاد تعلق دارد و آثار پیدا شده در آن تا دوره ایلخانی در سده هفتم هجری بوده اند. در تورنگ‌تپه‌ی گرگان همچنین آثاری از دوره‌ی برنز، آهن و نیز آثاری از دوره‌های هخامنشی، هلنیسی، اشکانی، ساسانی و اسلامی به‌دست آمده‌اند.

اهمیت تورنگ تپه با کشفِ اتفاقی مجموعه اشیایی معروف به گنج استرآباد در سال 1841 میلادی آشکار شد. برخی از اشیای این مجموعه را، که امروزه از سرنوشت آنها اطلاعی در دست نیست، به دربار محمدشاه قاجار فرستادند و در آنجا دوبد، دیپلمات و پژوهشگر روسیِ فرانسوی تبار، آنها را مطالعه و طرحهایی از آنها تهیه کرد.

امروز
به روز فیروز و فرخ
روز؛ شهریور از ماهِ اسفند
سال ۳۷۶۱ ترادادی مزدیسنا

برابر با
شنبه: ۲۸ بهمن‌ماه،
به سال ۱۴۰۲ خورشیدی

۱۷ فوریه ۲۰۲۴ ترسایی

17.02.2024

🌷🌷🌷

🔹شهریور:
- چهارمين روز هر ماه در گاه‌شماری ترادادی مزدیسنان، «شهريور» نام دارد.

- شهریور در اوستا به گونه "خشترَه وَئیریَه" آمده است که در گویش پارسی شهریور گفته می شود.

- واژه‌ خشترَه وَییریَه به چمار(معنی) پادشاهی وسروری مینوی و پادشاهی بر خویشتن است.

- آرمان زرتشت چنین است که مردم جهان در راه برقراری فرمانروایی راستی و درستی به تلاش و کوشش بپردازند. چون با برقراری سروری  راستین است تا هر کسی توانایی خواهد داشت تا بر دروغ و تباهی درون خویش چیره شود و راستی را جایگزین نادرستی کند.

- شهریور که به چم «شهریاری و نیرومندی مینوی» بوده درجهان مادی از فلزات پاسداری می کند. اینگونه شهریاری از اشا (هنجار هستی) سرچشمه دارد و همه‌ جهان را دربر می‌گیرد.


🪻🌸🪻

درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33

#خدایان_باران_زا

#کورش_نیکنام

در استوره برخی از کشورهای گوناگون باستانی به  نمادهایی باران زا اشاره شده است که بیشتر آنها نیز در آسمان ها با نماد خشکسالی در نبردند چون رعد و برق آسمان را پدید می آورند.
گفتنی است در کشورهای آسیایی بیشتر از این نمادهای خدایی یا ایزدان یاد شده است.

این خدایان در استوره ها، اژدهاکُش نیز نام دارند و بدین شیوه هرسال چنان پیش خواهند رفت که خدای باران آور در گاه آغازین شکست می خورد ولی در نبرد بعدی بر اژدها پیروز می گردد تا باران ببارد و آب در جویبارها روان گردد.

کشته شدن اژدها گاهی نیز سبب بدبختی بوده است؛
در استوره های بین النهرین، " نینُوِرتَه" خدای باران آور است و با دیو بیماری زا که در زیرِ زمین‌ جای دارد(دیو آب های شورِ نهان در زمین) این دیو را از بین می برد. آنگاه آب های شور بیرون می ریزد و زندگی دشوار پیش رو خواهد بود.

در کنعان، نبردِ "بَعل"و "سوت" را داشته اند که مبارزه آسمانی بین خدای باران زا و دیو خشکی و مرگ بوده است.

در یونان نبرد بین "زئوس"خدای باران آور با دیو خشکسالی " تیتان"باوری از همین داستان بوده است. نبرد "مردوخ" با "تیامَت"نیز گویای همین باور استوره ای است.

در هند از پایان دوره ودایی، " ایزد آسمانی "ایندره" نماد خدای بزرگ اساتیر هندی است و نبرد او با دیوِ خشکسالی"وِرِترَه" و شکست یافتن ورتره به دست ایزد باران زا از گوشه های برجسته در اساطیر هندی است.

در  استوره باستانی ایران، چنانکه در تِشتَر یشت از اوستا به یادگار مانده، نیز آمده است، "تیشتر"  ایزد باران آور است که با دیو خشکسالی به نام "اَپوش"یا دیو خشکسالی به ریخت(:شکل) اسبی سپید با یال های درخشان در برابر اسبی سیاه و بدشگون مبارزه می کند و سبب جرقه و روشنایی با صداهای بلند در لابلای ابرهای آسمان می شود.
چنانچه تشتر پیروز گردد، سالی پرباران و سرسبز پیش رو خواهد بود.
آنکه همه ایرانیان در روزهای تشتر، هرساله آرزویش را داشته اند.
داریوش نیز در سنگ نگاره ای خواستار است تا اهورامزدا این کشور را از دروغ، خشکسالی و دشمن بدور بدارد.

این استوره همچنان در سیزدهمین روز هرماه در گاه شمار ترادادی(:سنتی) ایرانیان به ویژه نخستین سیزده هرسال در ماه فروردین پررنگ تر آشکار شده و برگزار می گردد با این امید که بازهم  ایزدِ تشتر پیروز گردد و بارشِ باران، دشت و بیابان ایران را سبز و شاداب گرداند.

🔥🔥🔥🔥🔥
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبد کورش نیکنام
🏵 @zoroaster33 🏵

جشن اسفندگان
هنگام پاسداشت جایگاه زن و زمین،
روز گرامی داشت زایش و رویش،
ارژ گزاری به اشغ، فروتنی، گذشت و بردباری،
در سرزمین اهورایی ایران شکوفا فرخنده باد.

درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
@zoroaster33

سرود زیبای تاجیکستانی در ستایش ایران، زرتشت و امیراسماعیل سامانی
.
🔥🔥🔥🔥🔥
درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبد کورش نیکنام
🏵 @zoroaster33 🏵

امروز
به روز فیروز و فرخ
روز؛ سپندارمذ،از ماهِ اسفند
سال ۳۷۶۱ ترادادی مزدیسنا

برابر با
یکشنبه: ۲۹ بهمن‌ماه،
به سال ۱۴۰۲ خورشیدی

۱۸ فوریه ۲۰۲۴ ترسایی

18.02.2024

🌷🌷🌷

🔹سپندارمَذ:
پنجمین روز هرماه در گاه شماری ویژه مزدیسنان، سپندارمذ نام دارد.

- این واژه در اوستا، سپنته آرمیتی (=سپندارمذ) است. به چمار(معنی) پاکدلی و یکرنگی. اشغ و فروتنی. آرامش و آرمان پاک است.

- در گویش پارسی واژه سپنتَه آرمَئیتی به اسفند(اسپند) رسیده است. واژه‌ی آرمئیتی برابر واژهAramato ودایی است.

- سپنته آرمئیتی به‌گونه‌ی بانو است و نماد مهروزی، اشغ، فروتنی و باورمندی می‌باشد.

در اوستا «سپنته آرمئیتی» و به چم بردباری و فروتنی و آرمان سپند است. این امشاسپند در جهان مینوی نماد بردباری، شکیبایی و از خودگذشتگی‌ است و در جهان مادی نگهبانی از زمین را بردوش دار .

- خویشکاری سپندارمذ، خرم، پاک، آباد و بارور نگه داشتن زمین است. خشنودی سپندارمذ هنگامی فراهم می‌شود که زمین پاک بماند، کشت و کار شود یا کارایی نیک‌داشته باشد.

🪻🌸🪻

درگاه (:کانال) زرتشت و مزدیسنان
گزینش ونگرش: موبدکورش نیکنام
🏵 @zoroaster33

#جایگاه_بانوان_در_ایران_باستان

در همان زمانی که در کشورهای دیگر، دختران را با سنگدلی زنده به گور می کردند و در جای دیگر به آتش می کشاندند و در کشوری به بردگی و روسپیگری وا می داشتند و یا به تیر ها می بستند، زنِ ایرانی در اوج والایی و شکوه می زیست و آزاد و آزادمنش بود و او را گرامی و بزرگ می داشتند.
آنگاه می توان این دگردیسیِ فرهنگِ ایرانی با دگر نگرش ها را اندریافت، که به پیشینه ی پایگاه زن در همبودگاه و ریشه ی نامگذاری آنان در زبان ایرانی و انیرانی نگاهی افکنیم.
در زبان انگلیسی مرد "man" و زن "woman" و در فرانسوی مرد "homme" و زن "femme" خوانده می شود که نام زن در هر دو زبان به نام مرد پیوستگی دارد و به سخنی دیگر، مرد در آن دو همبودگاه (جامعه) ستون و پایه ی زندگی است و زن به او پیوسته می باشد.

🔵 این پیوستگی از دورترین زمان ها که این واژه ها پدید آمده اند بوده و تاکنون نیز پابرجاست زیرا که زن اروپایی در این زمان نیز تا به شوهر نرفته است با نام خانوادگی خود زندگی می کند و همینکه به خانه ی شوهر رفت، نامش دیگر می شود و او را به نام شوهرش می خوانند تا آنجایی که اگر از شوی خویش جدا شود، باز باید همان نام را به کار بَرَد، مگر آنکه پَسان (بعدا) با مردِ دیگری پیوندِ زناشویی بندد، که باز، نام مردِ تازه بر روی او است و دیگر این زن هرگز نمی تواند به نام خانوادگی خویش بازگردد.
ریشه ی زن در پارسی، از "کئی نی" اوستایی و کَن پهلوی، برآمده که به چَمِ (معنی) خانه و خانه دار (صاحب خانه) است.

⚪️ این پاژنام زن به چَم دارنده ی خانه گرچه هنوز در ایران برای زنان به کار می رود، وانگهی در درازنای چند هزار سال، زن در فرهنگ ایرانی نام های دیگر نیز به خود گرفته است که شایسته ی نگرش است :

زن در اوستا افزون بر "جِنیکا" (از همان ریشه ی ژِن و کَن) با پاژنام "نائیریکا" نیز خوانده شده است.
"نئیری"، دلیر و جنگ آور و پهلوان است و به مردان پهلوان گفته می شده و همین واژه به گونه ی مادینه برای زنان دلیر و نام آور به کار می رفته : "نائیریکا".( این واژه در زبان پهلوی به گونه ی نائیریک آمده است)

🔰 پاژنام دیگری که زن ایرانی از دوران اوستایی تا کنون برخود دارد "بانو" است که در اوستا به چم فروغ و روشنایی است و بانو و زنِ خانه، روشنایی و چراغ خانه به شمار می رفته و می رود (در پهلوی به گونه ی بانوک و در پارسی بانو است فرای آن پاژنام کَد بانو نیز به همان چم به کار می رود) افزون بر این ها، مردان، زنان خود را همدوش [= همکار در همه ی کارهای زندگی] و یا همسر [= کسی که با مرد در همه کس و همه جا برابر است] می خواندند.

در اندرزِگواه گیران یا پیوند زناشویی در ایران باستان، نخست از دختر می پرسیدند که آیا می پذیرد که مَردِ نامزد را به همسری و هم تنی و هم روانی بپذیرد؟

✅ چون از نام زن بپرداختیم، می باید که به واژه ی دختر بپردازیم :
دختر در زبان سانسکریت (دوهی تَرَ) خوانده می شد و به چَم دوشنده ی شیر است (این پاژنام از دوران دامپروری و گله داری آریاییان است).
این واژه در اوستا "دوغذَر" و در زبان پهلوی "دوخت" و "دوختر" و در پارسی "دخت" و "دختر" است وانگهی فرای این، ایرانیان در درازنای زمان دو پاژنام زیبای دیگر به او داده اند.
نخست "کنیزک" که به چم زن کوچک است و از پاژنام دختر، کهن تر می باشد،
دو دیگر، "دوشیزه" به چَم (معنی) دوست داشتنی کوچک است که از همین واژه، "دوشَست" پهلوی به چم معشوق و دوشارم به چم عشق نیز به کار برده می شده.

استاد فریدون جنیدی_ حقوق جهان در ایران باستان

https://www.tg-me.com/iran_shatra


http://www.tg-me.com/ShahnamehToosi

💕سپندارمزگان

جشن اسپندگان، روز اسپند از ماه اسپند، یکی از جشن‌های باستانی ایران است که برابر گاهشماری زرتشتی پنجمین روز در ماه اسپند بوده ولی در تقویم خورشیدی ایران که شش ماه ِنخست سال۳۱ روز دارد روز ۲۹بهمن جای گرفته است.

واژه «اسپند» در اوستا به ریخت(:شکل) «سپندارمز» آمده و در سروده‌های زرتشت در گات‌ها «سپَنتَ آرمَیتی» است. سپنته به معنی مقدس و آرمیتی به معنی آرمان و اِشغ(:عشق) پاک است.
این ویژگی چهارمین گام‌رازوری(:عرفان) در باور مزدیسنان بوده و یکی از فروزه‌هایی است برگرفته از راز ِاهورامزدا(=دانایی و آگاهی بیکران در هستی) که در جهان مینویی نماد بردباری، فروتنی، فدا شدن و از خود گذشتگی است و از آنجا که این ویژگی‌های نیک را بیشتر در بانوان می‌توان دید. این جشن را به زنان نسبت داده‌اند و چون برخی از ویژگی‌های بانوان مانند زایندگی، پروراندن، فروتنی و شکیبایی را زمین نیز در خود دارد، روز پاسداری زمین نیز می باشد.

جشن اسپندگان، جشن پاسداشت زمین و بزرگداشت جایگاه زنان نیک گرامی باد.

در گاه‌شماری ترادادی(:سنتی) زرتشتی، دوازدهمین ماه از سال و پنجمین روز از هر ماه «اسپند» نام دارد، از این‌روی در روز اسپند از ماه اسپند، پیش از فرارسیدن بهارو پیدایش گل و گیاه همراه با شور ِاشغ در هستی، بالندگی زاستار(:طبیعت) و نوشدن زمین «جشن اسفندگان» برپا می‌گردد.

ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه آورده‌است که: ایرانیان از دیرباز روز پنجم اسفند را جشن ویژه زنان و زمین می‌دانند و در این روز مردان به زنان پیشکشی می دهند، از این روی به آن جشن مردگیران ومزد گیران نیز می‌گویند.

بانوان ایرانی در جشن اسپندگان، پس از نیایش، پوشش نو برتن کرده، خود را می‌آراستند. در چنین روزی دست از کار همیشگی کشیده به شادی و پایکوبی می‌پرداختند. دختران و بانوان در جشن اسپندگان دسته‌های گل را به آغوش می‌گرفتند که شایستگی آن را داشته باشند.
یکی از خوراکی‌های جشن اسپندگان، آش اسپندی بوده که هفت‌ گونه از دانه‌های گیاهی مانند ماش، عدس، لوبیا، نخود، گندم، جو، باقلا و ذرت هر یک در دسترس بوده را آمیخته و می‌پختند که آش هفت دونار و هفت دونی نیز نام داشته است.


جشن اسپندگان،
روز اسپند از ماه اسپند
گاه بزرگداشت زنان،
هنگام پاسداشت زمین،
گاه ِشادی وآزادگی بانوان،
جلوه‌گاه آرمان واِشغ ِ پاک
روز مادر، روز مهر، پیشاپیش بر بانوان مهرپرور گیتی فرخنده باد.
کورش نیکنام

🏵 @zoroaster33 🏵


https://www.tg-me.com/ShahnamehToosi

می ستاییم این زمین را، می ستاییم آن آسمان را،
می ستاییم روان های جانوران سودمند را،
می ستاییم روان های مردان پیرو راستی را،
می ستاییم روان های زنان پیرو راستی را،
در هر سرزمینی که زاده شده باشند،
مردان و زنانی که برای پیروزی آیین راستی کوشیده اند،می کوشند و خواهند کوشید.
(اوستا - فروردین یشت - بند 153 و 154)
سپندارمذ نام جهانی زمین یعنی گستراننده،سپنته و فروتن است.
زمین نماد عشق است چون با فروتنی و گذشت به همه عشق می ورزد. زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد و همه را چون مادری در دامان پر مهر خود امان می دهد. به همین شوند در فرهنگ باستان سپندارمذگان را نماد عشق می نامند.
اشوزرتشت خوشبختى آدمی را وابسته به اندازه ی دانش و خرد انسان مى داند نه جنسیت و قومیت و رنگ و نژاد و از دیدگاه وى همه انسان ها _ همه زنان و مردان _ داراى جایگاه و ارزش برابرند. او دختران را در گزینش همسر آزاد شمرده و عشق پاک و دانش نیک را دو سنجه ی پایه ای مى داند و خوشبختى همسران جوان را در زندگى زناشویى در این مى داند که هر یک بکوشند تا در راستى از دیگرى پیشى جویند.
🔥این روز خجسته بر همه ی بانوان نیک سرزمین اهوراییمان همایون باد

🌺ویژه برنامه جشن سپندارمذگان🌺


ورژینا بردبار پیشکش میدارد


تهیه و پخش از رادیو zntv1

@zntv1

ارتباط با ما

@zntv_1


🌺رادیو zntv این جشن را به تمام بانوان ایران زمین شادباش میگوید🌺

پنجمین روز از ماه اسفند در گاهشمار کهن مزدیسنی که برابر است با ۲۹ بهمن تقویم خورشیدی، جشن آیینی ایرانی «اسفندگان» خجسته باد!
پیشکش به همه هم‌میهنان:

نام آهنگ: «جشن اسفندگان»

سراینده: مژگان زمانی

آهنگساز: یسنا خوشفکر

تنظیم: صابر نظرگاهی

نوازندگان:

تار- بم تار: ‌صابر نظرگاهی

کمانچه: سیناعَلَم

دایره: سهراب فتحعلی‎زاده

خواننده: یسنا


http://www.tg-me.com/ShahnamehToosi

عربستان با بودجه «۷هزار میلیارد تومانی» درحال ساخت فیلمی با موضوع «شکست ایران ساسانی» است

هالیوود با همکاری ام‌بی‌سی درحال ساخت فیلم « جنگجوی صحرا »، درباره شکست ارتش خسروپرویز از قبایل «بکر بن وائل» در جنگ  معروف به «ذوقار» است

این عرب پرستان اشغالگر هم از مختار و مالک اشتر سریال میسازن!

منم بانوی ایرانی


چکامه سرا : بانو هما ارژنگی


به انگیزه ۲۹ بهمن ماه، روز زن و جشن سپندارمذگان