▫️▫️▫️▫️▫️
اگون شیله: هم‌آغوشی (۱۹۱۵)
گواش، مداد
۵۲ × ۳۳.۴ سانتی‌متر
© موزه لئوپولد، وین (Kallir d1786)
مرد در این اثر، خود شیله است، اما زن را نمی‌توان به‌طور قطعی شناسایی کرد. اگرچه بیشتر افراد معتقدند که او ادیت است، اما می‌دانیم که ادیت اغلب تمایلی نداشت که به‌صورت صریح به تصویر کشیده شود. بنابراین، شیله معمولاً سر او را با یکی از مدل‌هایی که برایش ژست می‌گرفتند جایگزین می‌کرد.
Egon Schiele:
Coitus (1915)
Gouache, pencil
52 x 33.4 cm
©Leopold Museum, Vienna
(Kallir d1786)
اگون شیله: هم‌آغوشی (۱۹۱۵)
گواش، مداد
۵۲ × ۳۳.۴ سانتی‌متر
© موزه لئوپولد، وین (Kallir d1786)
مرد در این اثر، خود شیله است، اما زن را نمی‌توان به‌طور قطعی شناسایی کرد. اگرچه بیشتر افراد معتقدند که او ادیت است، اما می‌دانیم که ادیت اغلب تمایلی نداشت که به‌صورت صریح به تصویر کشیده شود. بنابراین، شیله معمولاً سر او را با یکی از مدل‌هایی که برایش ژست می‌گرفتند جایگزین می‌کرد.
Egon Schiele:
Coitus (1915)
Gouache, pencil
52 x 33.4 cm
©Leopold Museum, Vienna
(Kallir d1786)
▫️▫️▫️▫️
ادیت هارمز (۱۸۹۳–۱۹۱۸) همراه با خواهرش آدل و والدینش در خیابان هیئتزینگر هاوپت‌اشتراسه زندگی می‌کرد، درست روبه‌روی استودیوی اگون شیله (۱۸۹۰–۱۹۱۸). در طول سال ۱۹۱۴، رابطه‌ای عاشقانه میان این هنرمند، که در آن زمان هنوز با والی نویزیل (۱۸۹۴–۱۹۱۷) در ارتباط بود، و همسایه‌اش، ادیت هارمز، شکل گرفت. کمی پیش از پیوستن به خدمت نظامی در ژوئن ۱۹۱۵، شیله سرانجام با این زن جوان از یک خانواده بورژوا ازدواج کرد.
پرتره ادیت شیله با لباس راه‌راه، نشسته، که در همان سال کشیده شد، او را از زاویه‌ای بالا به تصویر می‌کشد؛ او تقریباً مردد از قاب بیرون می‌نگرد، درحالی‌که لباسی راه‌راه با تضادهای شدید و جلیقه‌ای که رنگ موهایش را تکرار می‌کند، بر تن دارد. ادیت شیله بارها برای همسرش مدل شد. اما ازدواج آن‌ها بیش از سه سال دوام نداشت: ادیت شیله در ۲۸ اکتبر ۱۹۱۸، در حالی که شش ماهه باردار بود، درگذشت—تنها سه روز پیش از مرگ همسرش. هر دو قربانی بیماری همه‌گیر اسپانیایی شدند.
اگون شیله: ادیت شیله با لباس راه‌راه، نشسته، ۱۹۱۵
مداد، گواش روی کاغذ
۵۰.۸ × ۴۰.۲ سانتی‌متر
© موزه لئوپولد، وین (Kallir d1717)
ادیت هارمز (۱۸۹۳–۱۹۱۸) همراه با خواهرش آدل و والدینش در خیابان هیئتزینگر هاوپت‌اشتراسه زندگی می‌کرد، درست روبه‌روی استودیوی اگون شیله (۱۸۹۰–۱۹۱۸). در طول سال ۱۹۱۴، رابطه‌ای عاشقانه میان این هنرمند، که در آن زمان هنوز با والی نویزیل (۱۸۹۴–۱۹۱۷) در ارتباط بود، و همسایه‌اش، ادیت هارمز، شکل گرفت. کمی پیش از پیوستن به خدمت نظامی در ژوئن ۱۹۱۵، شیله سرانجام با این زن جوان از یک خانواده بورژوا ازدواج کرد.
پرتره ادیت شیله با لباس راه‌راه، نشسته، که در همان سال کشیده شد، او را از زاویه‌ای بالا به تصویر می‌کشد؛ او تقریباً مردد از قاب بیرون می‌نگرد، درحالی‌که لباسی راه‌راه با تضادهای شدید و جلیقه‌ای که رنگ موهایش را تکرار می‌کند، بر تن دارد. ادیت شیله بارها برای همسرش مدل شد. اما ازدواج آن‌ها بیش از سه سال دوام نداشت: ادیت شیله در ۲۸ اکتبر ۱۹۱۸، در حالی که شش ماهه باردار بود، درگذشت—تنها سه روز پیش از مرگ همسرش. هر دو قربانی بیماری همه‌گیر اسپانیایی شدند.
اگون شیله: ادیت شیله با لباس راه‌راه، نشسته، ۱۹۱۵
مداد، گواش روی کاغذ
۵۰.۸ × ۴۰.۲ سانتی‌متر
© موزه لئوپولد، وین (Kallir d1717)
▫️▫️▫️
آرامگاه اگون شیله، نقاش اکسپرسیونیست اتریشی، و همسرش ادیث شیله در گورستان اوبر سنت ویت در وین. خیلی ها نمی‌دانند که خواهر ادیث، آدل، نیز در همین قبر دفن شده است.
The grave of the Austrian Expressionist painter, Egon Schiele and his wife Edith Schiele at Ober St. Veit Cemetery, Vienna. Unknown for most is that Edith's sister Adele is buried here too in the same grave.
Credit to: Harold Van de Laar [Klimt & Schiele - the Art of Secession and be
آرامگاه اگون شیله، نقاش اکسپرسیونیست اتریشی، و همسرش ادیث شیله در گورستان اوبر سنت ویت در وین. خیلی ها نمی‌دانند که خواهر ادیث، آدل، نیز در همین قبر دفن شده است.
The grave of the Austrian Expressionist painter, Egon Schiele and his wife Edith Schiele at Ober St. Veit Cemetery, Vienna. Unknown for most is that Edith's sister Adele is buried here too in the same grave.
Credit to: Harold Van de Laar [Klimt & Schiele - the Art of Secession and be
▫️▫️▫️▫️▫️
آن‌چه بیشتر در مورد شیله برجسته است، رویکرد خام و بی‌پرده او به فرم انسانی و احساسات است. آثار او اغلب پرتره‌ها و مطالعه‌ی حالات حاد بدن است که گاه به شکلی ناراحت‌کننده آن‌ها را به تصویر می‌کشید، او نه فقط اعوجاج بدن که آسیب‌پذیری روانی سوژه‌هایش را نیز نشان می‌داد.
استفاده شیله از فرم‌های تحریف‌شده، خطوط برجسته و رنگ‌های روشن و تقریبا وحشیانه، به او کمک می‌کرد تا آشفتگی درونی و درگیری‌های عاطفی را به تصویر بکشد که در زمان خود چیزی کم‌یاب به حساب می‌آمد. در انتقال چنین جنبه‌های شخصی و صمیمی، اکتشاف او از جنسیت، که اغلب تحریک‌آمیز و جنجالی بود، یکی دیگر از جنبه‌های حیاتی هنر او بود.
آن‌چه بیشتر در مورد شیله برجسته است، رویکرد خام و بی‌پرده او به فرم انسانی و احساسات است. آثار او اغلب پرتره‌ها و مطالعه‌ی حالات حاد بدن است که گاه به شکلی ناراحت‌کننده آن‌ها را به تصویر می‌کشید، او نه فقط اعوجاج بدن که آسیب‌پذیری روانی سوژه‌هایش را نیز نشان می‌داد.
استفاده شیله از فرم‌های تحریف‌شده، خطوط برجسته و رنگ‌های روشن و تقریبا وحشیانه، به او کمک می‌کرد تا آشفتگی درونی و درگیری‌های عاطفی را به تصویر بکشد که در زمان خود چیزی کم‌یاب به حساب می‌آمد. در انتقال چنین جنبه‌های شخصی و صمیمی، اکتشاف او از جنسیت، که اغلب تحریک‌آمیز و جنجالی بود، یکی دیگر از جنبه‌های حیاتی هنر او بود.
▫️◽️
اگون شیله و والی نویزل در گموندن آم تراونزه، در ژوئیه ۱۹۱۳.
تا سن ۱۶ سالگی، والبورگا "والی" نویزل مدل گوستاو کلیمت بود و ممکن است در آن زمان معشوقه او نیز بوده باشد، زیرا مدلینگ هنری و روابط عاشقانه در وین (و البته در پاریس نیز) ارتباط نزدیکی با یکدیگر داشتند و زمینه‌ای مناسب برای شایعات فراهم می‌کردند.
والی و شیله ممکن است در سال ۱۹۱۱ از جانب کلیمت به یکدیگر معرفی شده باشند: او ۱۷ ساله و ایگن ۲۱ ساله بود. آن‌ها عاشق یکدیگر شدند و والی به‌زودی به خانه شیله در وین نقل مکان کرد. در طول چهار سال بعد، او به‌طور منظم به عنوان مدل در نقاشی‌های شیله ظاهر شد (اولین آن‌ها، پرتره والی در سال ۱۹۱۲ بود).
رابطه آن‌ها بلافاصله پس از اعلام نامزدی شیله با ادیت، همسر آینده‌اش، به پایان رسید و دیگر یکدیگر را ندیدند. با این حال، نامه‌ای از یکی از آشنایان مشترک نویزل و شیله نشان می‌دهد که شیله تا سال ۱۹۱۵ همچنان از نظر مالی به والی کمک می‌کرده است.
اگون شیله و والی نویزل در گموندن آم تراونزه، در ژوئیه ۱۹۱۳.
تا سن ۱۶ سالگی، والبورگا "والی" نویزل مدل گوستاو کلیمت بود و ممکن است در آن زمان معشوقه او نیز بوده باشد، زیرا مدلینگ هنری و روابط عاشقانه در وین (و البته در پاریس نیز) ارتباط نزدیکی با یکدیگر داشتند و زمینه‌ای مناسب برای شایعات فراهم می‌کردند.
والی و شیله ممکن است در سال ۱۹۱۱ از جانب کلیمت به یکدیگر معرفی شده باشند: او ۱۷ ساله و ایگن ۲۱ ساله بود. آن‌ها عاشق یکدیگر شدند و والی به‌زودی به خانه شیله در وین نقل مکان کرد. در طول چهار سال بعد، او به‌طور منظم به عنوان مدل در نقاشی‌های شیله ظاهر شد (اولین آن‌ها، پرتره والی در سال ۱۹۱۲ بود).
رابطه آن‌ها بلافاصله پس از اعلام نامزدی شیله با ادیت، همسر آینده‌اش، به پایان رسید و دیگر یکدیگر را ندیدند. با این حال، نامه‌ای از یکی از آشنایان مشترک نویزل و شیله نشان می‌دهد که شیله تا سال ۱۹۱۵ همچنان از نظر مالی به والی کمک می‌کرده است.
▫️▫️▫️▫️▫️
اگون شیله:
خانواده (زوج چمباتمه‌زده)، ۱۹۱۸ - Die Familie (Kauerndes Menschenpaar)
رنگ روغن روی بوم
۱۵۲.۵ × ۱۶۲.۵ سانتی‌متر (۶۰ × ۶۴ اینچ)
©Belvedere, وین
(Kallir P326)
یادداشت موزه:
«مرد و زنی، هر دو برهنه، در تاریکی یک اتاق چمباتمه زده‌اند. کودکی از میان پاهای زن سرک می‌کشد. مرد، با حالتی هوشیار، چهره‌ای مشابه شیله دارد و به‌گونه‌ای محافظت‌کننده پشت آن دو قرار گرفته است. بدن استخوانی مرد در تضاد با انحنای نرم بدن زن است که اندکی به پایین نگاه می‌کند و در افکار خود غرق شده است. با وجود نزدیکی فیزیکی آن‌ها، بدن‌هایشان به نظر می‌رسد که از یکدیگر جدا هستند.
خانواده‌ی شیله هرگز تشکیل نشد. همسرش، ادیت، در ماه ششم بارداری، در ۲۸ اکتبر ۱۹۱۸، بر اثر آنفولانزای اسپانیایی درگذشت و خود هنرمند نیز تنها سه روز بعد از دنیا رفت. منتقد هنری، برتا زوکرکندل، پس از آن برای نخستین بار عنوان «خانواده» را برای نقاشی «زوج چمباتمه‌زده» به کار برد.»
یادداشت تکمیلی جین کالیر (KRI):
«احتمالاً این نقاشی در سال ۱۹۱۷ آغاز شده است. در نمایشگاه سال ۱۹۱۸ به قیمت ۵۰۰۰ کرون فروخته شد، اما همچنان بدون امضا باقی ماند و گاهی ناتمام در نظر گرفته شده است. مرد در نقاشی همان هنرمند است، اما زن آشکارا همسرش نیست. با این حال، آلِساندرا کُومینی کد تصویری پیچیده‌ای را پیشنهاد می‌کند که طبق آن، به دلیل شباهت زن با نقاشی «دختر» (۱۹۱۷)، او را می‌توان از نظر نمادین با پرتره‌ی ادیت در سال ۱۹۱۵ مرتبط دانست.
علاوه بر این، پیوندهای شخصی بیشتری با توجه به محیط قابل شناسایی استودیو پیشنهاد شده‌اند، که با پس‌زمینه‌های خنثی سایر نقاشی‌های برهنه‌ی ۱۹۱۷-۱۹۱۸ شیله تفاوت دارد. ادیت در مارس یا آوریل ۱۹۱۸ باردار شد، بنابراین بعید است که شیله به پدر شدن قریب‌الوقوع خود اشاره کرده باشد. با این حال، عنوان «خانواده» برخلاف برخی گفته‌ها، پس از مرگ او به این اثر داده نشده، بلکه خود هنرمند از آن استفاده کرده است.
آدل هارمس به آلِساندرا کُومینی گفته بود که در ابتدا دسته‌گلی در پای زن وجود داشت که بعدها با کودک جایگزین شد. اما تصاویر اشعه ایکس هیچ تغییری در نقاشی نشان نمی‌دهند. عنوان جایگزین، «زوج چمباتمه‌زده»، ارتباط عمدی با نقاشی‌های بعدی مانند «زنان چمباتمه‌زده» و «دو مرد چمباتمه‌زده» را نشان می‌دهد. به طور کلی، باور بر این است که تمامی نقاشی‌های برهنه‌ی سال ۱۹۱۸ برای نمایش گروهی در یک آرامگاه برنامه‌ریزی‌شده طراحی شده بودند، احتمالاً به‌عنوان بخشی از نمای بیرونی آن که «زندگی زمینی» را به تصویر می‌کشید.»
©2025-516
🔻🔻🔻
اگون شیله:
خانواده (زوج چمباتمه‌زده)، ۱۹۱۸ - Die Familie (Kauerndes Menschenpaar)
رنگ روغن روی بوم
۱۵۲.۵ × ۱۶۲.۵ سانتی‌متر (۶۰ × ۶۴ اینچ)
©Belvedere, وین
(Kallir P326)
یادداشت موزه:
«مرد و زنی، هر دو برهنه، در تاریکی یک اتاق چمباتمه زده‌اند. کودکی از میان پاهای زن سرک می‌کشد. مرد، با حالتی هوشیار، چهره‌ای مشابه شیله دارد و به‌گونه‌ای محافظت‌کننده پشت آن دو قرار گرفته است. بدن استخوانی مرد در تضاد با انحنای نرم بدن زن است که اندکی به پایین نگاه می‌کند و در افکار خود غرق شده است. با وجود نزدیکی فیزیکی آن‌ها، بدن‌هایشان به نظر می‌رسد که از یکدیگر جدا هستند.
خانواده‌ی شیله هرگز تشکیل نشد. همسرش، ادیت، در ماه ششم بارداری، در ۲۸ اکتبر ۱۹۱۸، بر اثر آنفولانزای اسپانیایی درگذشت و خود هنرمند نیز تنها سه روز بعد از دنیا رفت. منتقد هنری، برتا زوکرکندل، پس از آن برای نخستین بار عنوان «خانواده» را برای نقاشی «زوج چمباتمه‌زده» به کار برد.»
یادداشت تکمیلی جین کالیر (KRI):
«احتمالاً این نقاشی در سال ۱۹۱۷ آغاز شده است. در نمایشگاه سال ۱۹۱۸ به قیمت ۵۰۰۰ کرون فروخته شد، اما همچنان بدون امضا باقی ماند و گاهی ناتمام در نظر گرفته شده است. مرد در نقاشی همان هنرمند است، اما زن آشکارا همسرش نیست. با این حال، آلِساندرا کُومینی کد تصویری پیچیده‌ای را پیشنهاد می‌کند که طبق آن، به دلیل شباهت زن با نقاشی «دختر» (۱۹۱۷)، او را می‌توان از نظر نمادین با پرتره‌ی ادیت در سال ۱۹۱۵ مرتبط دانست.
علاوه بر این، پیوندهای شخصی بیشتری با توجه به محیط قابل شناسایی استودیو پیشنهاد شده‌اند، که با پس‌زمینه‌های خنثی سایر نقاشی‌های برهنه‌ی ۱۹۱۷-۱۹۱۸ شیله تفاوت دارد. ادیت در مارس یا آوریل ۱۹۱۸ باردار شد، بنابراین بعید است که شیله به پدر شدن قریب‌الوقوع خود اشاره کرده باشد. با این حال، عنوان «خانواده» برخلاف برخی گفته‌ها، پس از مرگ او به این اثر داده نشده، بلکه خود هنرمند از آن استفاده کرده است.
آدل هارمس به آلِساندرا کُومینی گفته بود که در ابتدا دسته‌گلی در پای زن وجود داشت که بعدها با کودک جایگزین شد. اما تصاویر اشعه ایکس هیچ تغییری در نقاشی نشان نمی‌دهند. عنوان جایگزین، «زوج چمباتمه‌زده»، ارتباط عمدی با نقاشی‌های بعدی مانند «زنان چمباتمه‌زده» و «دو مرد چمباتمه‌زده» را نشان می‌دهد. به طور کلی، باور بر این است که تمامی نقاشی‌های برهنه‌ی سال ۱۹۱۸ برای نمایش گروهی در یک آرامگاه برنامه‌ریزی‌شده طراحی شده بودند، احتمالاً به‌عنوان بخشی از نمای بیرونی آن که «زندگی زمینی» را به تصویر می‌کشید.»
©2025-516
🔻🔻🔻
▫️▫️▫️
معروف است که اگون شیله تنها سه پرتره از سفارش‌های مربوط به سوژه‌های زن را به پایان رسانده است که از جمله آن‌ها "پرتره ترود انگل" است. این نقاشی که امروزه در مجموعه موزه هنر لنتوس قرار دارد، داستان پیدایش نسبتاً دراماتیکی دارد.
پدر انگل، که دندانپزشک بود، موافقت کرد خدمات خود را با اثری از شیله (که علاقه او به شیرینی‌ها به دندان‌هایش آسیب رسانده بود) معامله کند. تصویر شیله از ترود ۱۲ ساله، ظاهراً آن چیزی نبود که دکتر انگل در ذهن داشت، زیرا به زودی شیله دیگر در میان خانه و خانواده انگل مورد استقبال قرار نگرفت. مکاتبات باقی‌مانده به "بدرفتاری" شیله با دختر، و همچنین نارضایتی دکتر انگل از بخش‌های بیش از حد صمیمی بوم (که از آن زمان رنگ‌آمیزی شده است) اشاره دارد. صرف نظر از این‌که آیا هیچ معاشقه‌ای بین مدل و هنرمند رخ داده است یا خیر، وضعیت نهایی پرتره، دختری نوجوان را نشان می‌دهد که لباس‌های حجیم و محجوبش فرم او را پنهان می‌کند.
تصویر: اگون شیله، "پرتره ترود انگل"، 1911، رنگ روغن روی بوم؛ موزه هنر لنتوس، لینز.
معروف است که اگون شیله تنها سه پرتره از سفارش‌های مربوط به سوژه‌های زن را به پایان رسانده است که از جمله آن‌ها "پرتره ترود انگل" است. این نقاشی که امروزه در مجموعه موزه هنر لنتوس قرار دارد، داستان پیدایش نسبتاً دراماتیکی دارد.
پدر انگل، که دندانپزشک بود، موافقت کرد خدمات خود را با اثری از شیله (که علاقه او به شیرینی‌ها به دندان‌هایش آسیب رسانده بود) معامله کند. تصویر شیله از ترود ۱۲ ساله، ظاهراً آن چیزی نبود که دکتر انگل در ذهن داشت، زیرا به زودی شیله دیگر در میان خانه و خانواده انگل مورد استقبال قرار نگرفت. مکاتبات باقی‌مانده به "بدرفتاری" شیله با دختر، و همچنین نارضایتی دکتر انگل از بخش‌های بیش از حد صمیمی بوم (که از آن زمان رنگ‌آمیزی شده است) اشاره دارد. صرف نظر از این‌که آیا هیچ معاشقه‌ای بین مدل و هنرمند رخ داده است یا خیر، وضعیت نهایی پرتره، دختری نوجوان را نشان می‌دهد که لباس‌های حجیم و محجوبش فرم او را پنهان می‌کند.
تصویر: اگون شیله، "پرتره ترود انگل"، 1911، رنگ روغن روی بوم؛ موزه هنر لنتوس، لینز.
▫️▫️▫️▫️▫️
اِگون شیله شخصیتی پرشور، سرکش و تا حدی تندخو داشت. او هنرمند بی‌باکی بود که هیچ هراسی از به چالش کشیدن هنجارهای اجتماعی و زیبایی‌شناختی زمان خود نداشت. شیله فردی حساس، درون‌گرا و گاهی متلاطم بود که این ویژگی‌ها را می‌توان در نقاشی‌هایش دید—آثاری که سرشار از تنش، احساسات عریان و نوعی اضطراب وجودی هستند.
او از همان جوانی، روحیه‌ای مستقل و نافرمان داشت، به‌طوری که حتی از کلیمت، استاد و حامی‌اش، فاصله گرفت تا سبک شخصی خود را دنبال کند. شیله همچنین در زندگی شخصی فردی عاطفی و پرشور بود، اما گاهی رفتارهایش او را به دردسر می‌انداخت، مانند زمانی که به دلیل نقاشی‌هایش متهم به فساد اخلاقی شد. بااین‌حال، او تا پایان زندگی کوتاهش، به دیدگاه هنری خود وفادار ماند و بدون ترس از قضاوت دیگران، به نمایش حقیقت انسانی در تمام زشتی‌ها و زیبایی‌هایش ادامه داد.
اِگون شیله شخصیتی پرشور، سرکش و تا حدی تندخو داشت. او هنرمند بی‌باکی بود که هیچ هراسی از به چالش کشیدن هنجارهای اجتماعی و زیبایی‌شناختی زمان خود نداشت. شیله فردی حساس، درون‌گرا و گاهی متلاطم بود که این ویژگی‌ها را می‌توان در نقاشی‌هایش دید—آثاری که سرشار از تنش، احساسات عریان و نوعی اضطراب وجودی هستند.
او از همان جوانی، روحیه‌ای مستقل و نافرمان داشت، به‌طوری که حتی از کلیمت، استاد و حامی‌اش، فاصله گرفت تا سبک شخصی خود را دنبال کند. شیله همچنین در زندگی شخصی فردی عاطفی و پرشور بود، اما گاهی رفتارهایش او را به دردسر می‌انداخت، مانند زمانی که به دلیل نقاشی‌هایش متهم به فساد اخلاقی شد. بااین‌حال، او تا پایان زندگی کوتاهش، به دیدگاه هنری خود وفادار ماند و بدون ترس از قضاوت دیگران، به نمایش حقیقت انسانی در تمام زشتی‌ها و زیبایی‌هایش ادامه داد.
▫️▫️▫️▫️▫️
پرتره «ستوان هاینریش واگنر» اثر اگون شیله، سال ۱۹۱۷، چهره‌ای کاملاً جدید از پرتره‌های نظامی را نشان می‌دهد: به‌جای صحنه‌پردازی قهرمانانه، تمرکز بر روان‌نگاری فرد است.
ستوان واگنر میان غرور و خستگی می‌نگرد، چهره‌اش از جنگ نشانه‌ها با خود دارد.
این اثر نادر که به‌ندرت به نمایش درآمده است، در دوران خدمت نظامی خود شیله خلق شده ....
پرتره «ستوان هاینریش واگنر» اثر اگون شیله، سال ۱۹۱۷، چهره‌ای کاملاً جدید از پرتره‌های نظامی را نشان می‌دهد: به‌جای صحنه‌پردازی قهرمانانه، تمرکز بر روان‌نگاری فرد است.
ستوان واگنر میان غرور و خستگی می‌نگرد، چهره‌اش از جنگ نشانه‌ها با خود دارد.
این اثر نادر که به‌ندرت به نمایش درآمده است، در دوران خدمت نظامی خود شیله خلق شده ....
▫️▫️▫️
در سال ۱۹۱۷، تمرکز اگون شیله بر حجم، به آثارش روی کاغذ کیفیتی واقع‌گرایانه‌تر نسبت به سال‌های گذشته بخشید. شیله که اکنون در اواخر دهه‌ی ۲۰ زندگی‌اش بود و کمتر به آزمایش‌های سبکی رادیکال تمایل داشت، اغلب تنها از خط برای انتقال بافت و حجم استفاده می‌کرد.
وقتی رنگدانه به کار می‌برد، مانند این تصویر گواش از یک پسر ناشناس، معمولاً به درخواست مدل بود و خود رنگ، دغدغه‌ی ثانویه‌ای محسوب می‌شد. هدف شیله این بود که سوژه‌اش را به شکلی قانع‌کننده‌تر سه‌بعدی نشان دهد.
تصویر: اگون شیله، «پسر درازکشیده، ۱۹۱۷، گواش و مداد سیاه روی کاغذ؛ مجموعه گرافیکی دولتی، مونیخ».
Egon Schiele
, “Reclining Boy, 1917, gouache and black crayon on paper; Staatliche Graphische Sammlung, Munich.
در سال ۱۹۱۷، تمرکز اگون شیله بر حجم، به آثارش روی کاغذ کیفیتی واقع‌گرایانه‌تر نسبت به سال‌های گذشته بخشید. شیله که اکنون در اواخر دهه‌ی ۲۰ زندگی‌اش بود و کمتر به آزمایش‌های سبکی رادیکال تمایل داشت، اغلب تنها از خط برای انتقال بافت و حجم استفاده می‌کرد.
وقتی رنگدانه به کار می‌برد، مانند این تصویر گواش از یک پسر ناشناس، معمولاً به درخواست مدل بود و خود رنگ، دغدغه‌ی ثانویه‌ای محسوب می‌شد. هدف شیله این بود که سوژه‌اش را به شکلی قانع‌کننده‌تر سه‌بعدی نشان دهد.
تصویر: اگون شیله، «پسر درازکشیده، ۱۹۱۷، گواش و مداد سیاه روی کاغذ؛ مجموعه گرافیکی دولتی، مونیخ».
Egon Schiele
, “Reclining Boy, 1917, gouache and black crayon on paper; Staatliche Graphische Sammlung, Munich.
▫️▫️▫️
کاتالوگ جامع آثار اگون شیله که در سال ۱۹۳۰ توسط اتو کالیر، بنیان‌گذار KRI، منتشر شد، که نخستین ثبت کامل نقاشی‌های رنگ ِ روغن این هنرمند بود. این مجموعه که تنها ۱۲ سال پس از درگذشت شیله منتشر شد، کلکسیونر وینی، آرتور استمر (۱۸۸۰-۱۹۵۴) را به‌عنوان مالک ۹ اثر نام می‌برد. استمر، اگرچه از حامیان دوران زندگی شیله نبود، اما مجموعه‌ای ارزشمند از نقاشی‌ها و طراحی‌های او را گردآوری کرد که بسیاری از آن‌ها را از املاک شیله به دست آورد.
آزار و اذیت نازی‌ها، استمر که یهودی بود را مجبور کرد در بهار ۱۹۴۰ به لندن مهاجرت کند. خوشبختانه او توانست آثار هنری خود را نیز به انگلستان منتقل کند. او در اواخر عمر، بسیاری از آثار شیله خود را به مجموعه‌دار اتریشی، رودلف لئوپولد فروخت. این آثار، از جمله «شاعر (خودنگاره)» (۱۹۱۱)، «گوشه‌نشینان» (۱۹۱۲)، و «تجلی (نابینایان II)» (۱۹۱۵)، امروزه از ارزشمندترین دارایی‌های موزه لئوپولد محسوب می‌شوند.
🖼 تصاویر آثار اگون شیله:
- «شاعر (خودنگاره)»، ۱۹۱۱
- «گوشه‌نشینان»، ۱۹۱۲
- «تجلی (نابینایان II)»، ۱۹۱۵
همگی رنگ روغن روی بوم، موزه لئوپولد، وین.
کاتالوگ جامع آثار اگون شیله که در سال ۱۹۳۰ توسط اتو کالیر، بنیان‌گذار KRI، منتشر شد، که نخستین ثبت کامل نقاشی‌های رنگ ِ روغن این هنرمند بود. این مجموعه که تنها ۱۲ سال پس از درگذشت شیله منتشر شد، کلکسیونر وینی، آرتور استمر (۱۸۸۰-۱۹۵۴) را به‌عنوان مالک ۹ اثر نام می‌برد. استمر، اگرچه از حامیان دوران زندگی شیله نبود، اما مجموعه‌ای ارزشمند از نقاشی‌ها و طراحی‌های او را گردآوری کرد که بسیاری از آن‌ها را از املاک شیله به دست آورد.
آزار و اذیت نازی‌ها، استمر که یهودی بود را مجبور کرد در بهار ۱۹۴۰ به لندن مهاجرت کند. خوشبختانه او توانست آثار هنری خود را نیز به انگلستان منتقل کند. او در اواخر عمر، بسیاری از آثار شیله خود را به مجموعه‌دار اتریشی، رودلف لئوپولد فروخت. این آثار، از جمله «شاعر (خودنگاره)» (۱۹۱۱)، «گوشه‌نشینان» (۱۹۱۲)، و «تجلی (نابینایان II)» (۱۹۱۵)، امروزه از ارزشمندترین دارایی‌های موزه لئوپولد محسوب می‌شوند.
🖼 تصاویر آثار اگون شیله:
- «شاعر (خودنگاره)»، ۱۹۱۱
- «گوشه‌نشینان»، ۱۹۱۲
- «تجلی (نابینایان II)»، ۱۹۱۵
همگی رنگ روغن روی بوم، موزه لئوپولد، وین.
▫️▫️▫️
اگون شیله تحت تأثیر عمیق فرانتس مارتین هابردیتزل (۱۸۸۲-۱۹۴۴) قرار داشت، کسی که از سال ۱۹۱۵ تا زمان برکناری‌اش توسط نازی‌ها در سال ۱۹۳۸، ریاست گالری ملی اتریش (Österreichische Staatsgalerie) در وین را بر عهده داشت.
این تحسین دوطرفه بود. هابردیتزل نزدیک به دوازده اثر از شیله را برای این موزه دولتی خریداری کرد، از جمله پرتره‌ای از همسر شیله در سال ۱۹۱۷، که نخستین نقاشی رنگ روغن شیله بود که وارد یک موزه اتریشی شد. بعدها، آثار انتخابی هابردیتزل بین گالری ملی اتریش (که امروزه موزه بلوِدِر است) و آلبرتینا تقسیم شد تا مجموعه‌ها و اهداف موزه‌های اتریش بهتر متمایز شوند. به این ترتیب، دو مؤسسه عمومی در وین امروزه از تلاش‌های گردآورنده آن بهره‌مند هستند.
موزه بلوِدِر در سال ۲۰۰۳ پرتره باشکوه شیله از هابردیتزل را به مجموعه خود افزود تا از خدمات فرهنگی او به شهر و کشور تقدیر کند. بیشتر طراحی‌های اولیه این اثر تا اوایل دهه ۲۰۰۰ در خانواده سوژه نقاشی باقی ماندند.
آثار اگون شیله:
«پرتره دکتر فرانتس مارتین هابردیتزل»، ۱۹۱۷
- «پرتره همسر هنرمند، نشسته»، ۱۹۱۸
هر دو اثر رنگ روغن روی بوم، موزه بلوِدِر، وین.
اگون شیله تحت تأثیر عمیق فرانتس مارتین هابردیتزل (۱۸۸۲-۱۹۴۴) قرار داشت، کسی که از سال ۱۹۱۵ تا زمان برکناری‌اش توسط نازی‌ها در سال ۱۹۳۸، ریاست گالری ملی اتریش (Österreichische Staatsgalerie) در وین را بر عهده داشت.
این تحسین دوطرفه بود. هابردیتزل نزدیک به دوازده اثر از شیله را برای این موزه دولتی خریداری کرد، از جمله پرتره‌ای از همسر شیله در سال ۱۹۱۷، که نخستین نقاشی رنگ روغن شیله بود که وارد یک موزه اتریشی شد. بعدها، آثار انتخابی هابردیتزل بین گالری ملی اتریش (که امروزه موزه بلوِدِر است) و آلبرتینا تقسیم شد تا مجموعه‌ها و اهداف موزه‌های اتریش بهتر متمایز شوند. به این ترتیب، دو مؤسسه عمومی در وین امروزه از تلاش‌های گردآورنده آن بهره‌مند هستند.
موزه بلوِدِر در سال ۲۰۰۳ پرتره باشکوه شیله از هابردیتزل را به مجموعه خود افزود تا از خدمات فرهنگی او به شهر و کشور تقدیر کند. بیشتر طراحی‌های اولیه این اثر تا اوایل دهه ۲۰۰۰ در خانواده سوژه نقاشی باقی ماندند.
آثار اگون شیله:
«پرتره دکتر فرانتس مارتین هابردیتزل»، ۱۹۱۷
- «پرتره همسر هنرمند، نشسته»، ۱۹۱۸
هر دو اثر رنگ روغن روی بوم، موزه بلوِدِر، وین.