‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌
‌‌‌‌‌‌‌اندوهم را به هیچ‌کس نشان نمی‌دهم ؛
‏منی که روزها می‌خندم
‏و شب‌ها
‏در تنهایی گریه می‌کنم ...

#اعوز_آتای ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌
‌ ‌ ‌ ‌‌‌‌

«می‌روم بخوابم، خرد و خسته‌ام؛ تمام بعدازظهر بی‌محابا گریستم؛ تو را بیش‌تر در آغوش می‌گیرم. تو هم بیش از پیش دوستم بدار، چون غمگین‌ام.»
-از میان نامه‌ی ژرژ ساند به گوستاو فلوبر ‹ پاریس، ۱۰ نوامبر ۱۸۸۶ ›

کاش همین الآن، همین لحظه یه بغل داشتم!

بغل می‌خوام، بغلِ آروم و طولانی.

دوست داشتم، دوست داشته شوم
نشد!

‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌‌‌
‌‌‌مگه یه آدم چقدر تحمل شکنجه داره ؟

#احمد_محمود ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌‌   ‌‌‌
‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌‌

گریه کردم چنان که چشمانم
گریه‌م را نمی‌برد از یاد…

‏شاید یه روزی رازِ هستی رو بفهمم ولی هیچوقت نمی‌فهمم چجوری میشه فهمید یه نفر واقعا دوسِت داره یا نه!

دوستت دارم، و اگر تو را از دست بدهم چیزهای زیادی در من ویران خواهد شد، و می‌دانم که غبار روزها بر زخم خواهد نشست امّا به همان اندازه هم می‌دانم که مانند سایر زخم‌های تنم خواهد بود: هربار که باد بر آن‌ها بوزد ملتهب می‌شوند.


#غسان_کنفانی

امیدوارم، اگر چه که جان رسیده به لب
به صبح می‌رسد این روزگارِ دائم شب!

مرا بگیر در آغوش لعنتیت عزیز
که گریه های من از شب بزرگتر شده است:)))

#سید_مهدی_موسوی

تو هم با چشم من خود را ببینی، اشک میریزی…

ما چیزی به غیر از غم
به غیر از هم نداریم
ما حسرت یک خنده ی دنباله داریم
ما خسته از این روزهای بی قراری..

تو را گریه کردم که وقت وداع
به جز شانه‌ات تکیه گاهی نبود…

تا ابد همین که آقای قربانی میگه اقا:)))

چیزی نمیدانید،
از منی که تن ویرانم را
پشت پرده‌های گل‌دار
پنهان می‌کنم!

| دیدَم ماداک؛ فارسیِ سیامک تقی‌زاده. |

عزیزِ همیشه و هنوزِ من... سلام

#سید_علی_صالحی

آره خلاصه...:)

‏می‌دانم اگر گریه کنم حالم خوب می‌شود؛
اما نمی‌توانم گریه کنم...


اُزدمیر آصاف - سیامک تقی‌زاده