انگار دوباره هواپیما رو زدید...انگار باز پلاسکو سوخته و آتش نشانا رو فرستادید تو.انگار باز کشتی سانچی داره غرق میشه.

چه‌چیز نکبت زندگی را جبران می‌کند، جز رویا؟

- رضا براهنی

اون جایی‌ام که حامد اسماعیلیون نوشته بود:

‏«امروز مثل هرروز راه رفتم و گریه کردم،امروز گریه کردم،دیروز گریه کردم،پریروز گریه کردم،چهارهفته را گریه کردم،مشاور می‌گوید چهار هفته زمان زیادی نیست،به زمان زیادی نیست مشاور هم گریه کردم.»

‏

نیازی به دلگرمی ندارم.
دیگر به چه کارم می‌آید؟! آن وقت که می‌خواستم نداشتم..


- کافکا

حسین رونقی تو یکی از مصاحبه هاش درباره زندان رفتنش گفته:وضعیت بی رحمانه ای بود، من بیمار بودم و هیچ مراقبت پزشکی دریافت نکردم. برادرم را هم دستگیر و جلوی چشمانم به طرز فجیعی شکنجه کردند. حالا با یک کلیه زندگی میکنم و خیلی چیزها را از دست داده ام. اما شجاعتم را نه!

ما سرانجام شبی
مست و مدهوش و کمی ژولیده
با بدن های به خون غلطیده
بر مزار نجس و نحس شما میرقصیم...

گریه کنیم؟
+گریه کنیم.
@termenevesht

می‌گه:
هوا غم‌آلود، درخت‌ها غم‌آلود، صدای پرنده‌ها غم‌آلود، تو هم می‌خندی آروم و غم‌آلود؛ راهی نداریم جز دوست داشتنِ این غم، داریم؟

گلم گلم - عرفان طهماسبی
@termenevesht

یارب این کینه و این ظلم دمادم تا کی؟

•ملک‌الشعرای بهار

‏بخدا من بی معرفت نیستم، فقط بی حوصله ام. یعنی ممکنه شما صمیمی ترین و عزیز ترین رفیقم باشی ولی تا چند هفته حال و حوصله سراغ گرفتن ازت رو نداشته باشم، بدون اینکه ذره ای از دوست داشتنم کم بشه.


@barcod |متواری

یه روزی وسط خوشیای روزگار ,
اونجا که تازه داشتم برق چشمای غم زده مو به رخ عالم میکشیدم که بگم :میگذره !
دیر یا زود ،
سخت و آسون میگذره
یه آن دنیا غافلگیرم کرد ،
چطور و چجوری و چرا بمونه واسه چند روز و چند ماه و چند سال بعد که بازم بعد غم فراوون رفته ی چشمام، بیام و همین جا برات بنویسم اینم گذشت !
ولی میخوام ایننو بگم که :
آدميزاد زاده شده برای درد و رنج ،به هر نحو و شکلی،
جوری که انگار با دنیا قرار بستی این یکی که تموم شد اون یکی رو بذار جاش!
و این یک چرخه است که ادامه داره ،یک چرخه ی بی پایان که تهش رو نه من دیدم نه تو ،اون آخر راهی که هی نشستیم و گفتیم میاد و باز میشه در ،صبح میشه شب و نشد ،
دلم میخواست برای عالم و آدم بنویسم
من دیدم، من حس کردم ،لمس کردم
باز نمیشه ،
صبح نمیشه ,
نمیگذره ،
سخت میگذره ،
عجیب و نفس گیر میگذره ،
ولی اونی که قراره تا ته این مسیر بره ،تویی ،
منم ،
ماییم ،
پس بذار خاطرت رو جمع کنم ،این روزها ،این شبا،این اشکا ،این دردا ،تموم نمیشن عزیزکم
باهاشون راه بیا ،مدارا کن ،
روشون کم کن،
زانوی غم بغل نگیر ،انقد قبل من وتو رنج کشیدن و الان نفسشون حبس شده زیر خاک ،
دنیا همینِ ، من و توهم همینیم ،انسانیم و زاده ی همین غصه های خرد و کلان
بخند ،
برو ،بگرد ، برقص، و دل قدِ گنجیشکت رو
قوی کن و پوستت رو کلفت کن مثه کرگدن،
واسه تموم روزا و شبایی که پیش رو داری ..
دردی که تموم نشه رو باید آروم کرد
با مسکنی ،مرهمی ،نوری،امیدی ،امیدی ،امیدی...

#فاطمه_سلمانی

@termenevesht

درگیرم. با خودم، با خاطرات، با موسیقی، با راه تکراری هر روز صبح، با پیاده روی های عصر. چاقو گذاشتم زیر گلوم، هی فشار میدم. رضا میشنوم که بغض کنم. بیشتر از همیشه مینویسم. بیشتر از همیشه خونده میشم. من ولی خواننده نمیخوام. حتی نمیدونم میخوام تو هم جزو این خواننده ها باشی یا نه. عکس تو بود و هق هق، قاب تو بود و انکار. سیگار پشت سیگار
خونه کم بود که شهر رو بمب گذاری کردی؟ کجا برم نباشی؟

که اگر‌ دلتنگی نامی داشت، می‌شد من.

‏«غریبگی نکن
نکن غریبگی پسرم!
این‌جا خاورمیانه است
و هر کجای خاک را بکَنی
دوستی، عزیزی، برادری
بیرون می‌زند.»

- گروس عبدالملکیان.

تو بلدی چطوری میشه غمگین نبود؟

بدون امید به درد نمی‌خورم مامان