برای نریختن اشک های مادرم است اگر به زندگی ادامه میدهم.
- محمود درویش

به قول نیلوفر:
من دیگه اولین دیدارم رو با آدما تاریخ نمی‌زنم. دیگه اولین دوستت دارم‌‌شون رو سیو نمی‌کنم. دیگه نمی‌بینم ساعت چند بود که شنیدمش. دیگه به زمان‌ها دقت نمی‌کنم؛ چون تمام حافظه‌م پر شده از تاریخ و ساعت‌هایی که آدماش رفتن.

می‌دونید آخرش چی گفت؟ گفت دیگه منو نمی‌خواد. می‌فهمید؟ گفت دیگه «بنده» رو نمی‌خواد. حتی نگفت زندگی با منو نمی‌خواد، گفت «م ن و» نمی‌خواد!

• بنده‌ی ناخواسته
• رضا عظیمی

خداحافظ ماهِ قشنگم...

عزیزم زخم، زخمه
حتی بوسه هم به دردش میاره.

و اما جايزه‌ى درد آشناترين بيت هم که بتونه حال الان و توصیف کنه می‌رسه به «تمام خانه سكوت و تمام شهر صداست، هم از سكوت گريزان، هم از صدا بيزار» .

من خیلی وقته مُردم و دیگه نیستم، ولی تو نمی فهمی چون هر روز باید برم سرکار، خرید کنم، تو جمع لبخند بزنم و گرم بگیرم، شعر بنویسم و هزار تا کار دیگه که دیگران نفهمن مُردم، که ناراحت نشن، ببخش من طاقت دیدن اشک عزیزامو نداشتم، مجبور شدم خودمو به زنده بودن بزنم، من خیلی وقته مردم…

يك نفر گفت خدا كاش كه عاشق بشوم
شد و در پيچ و خم عشق خدا را گم كرد…

این همه رنج،
این همه زخم
و این همه غصه
کافی نبود
که این همه دار و تیر و تفنگ می ساختند؟


#عباس_معروفی

من کسی بودم که شکستن کنار تورو ترجیح میدادم به ساختن کنار یکی دیگه ، کسی که حاضر شد منتظرت بمونه !
منتظر بمونه خودت رو پیدا کنی، منتظر بمونه معنی عشق رو بفهمی
ولی تو منو تخریب کردی !
انقد تخریب که دیگه چیزی ازم نمونده .

قوی بودن تو لحظه‌هایی که کم آوردی،
خیلی سخته عزیزِ من.

مگه من مردم که چشمای قشنگ تو ابری شه؟
قلب من خونته،هیچ کجا خونه ی آدم نمیشه:)))

آدم بعضی وقتا زورش نمی‌رسه به یه چیزایی. منتظر می‌مونه یکی پیدا شه که زورش بچربه به همه‌چیز. یکی که شمشیر و زره و تفنگ رو از دستش بگیره، بغلش کنه و بعد قایمش کنه پشت خودش و بگه نترسه. یکی که تلافیِ همه کم زور بودناشو در بیاره.

اره خلاصه ...:)

‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌‌
‌‌‌‌‌‌‌‌‌مادر مرا در سایه‌ی سپیداری هدف قرار دادند ؛
‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرزندی که دلت نمی‌آمد او را ببوسی ،
بر خاک افتاد ...
‌
#یوسف_حایال_اوغلو ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌‌‌
‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌‌‌

که گفت‌ خانه‌ی دل کردم از غمت خالی؟
نکرده‌ام... نکنم هرگز این‌... خدا مکناد...

#ابن_حسام_خوسفی

من دیگه خیلی ضعیف شدم. لاجون و بند به باد. خسته شدم از اینهمه «درست می‌شه» ها، که هم من می‌دونم الکیه هم تو. هیچی که درست نمی‌شه دیگه، عوض می‌شه فقط. میگی قوی بمونم، من که از اولم قوی نبودم آخه. میگی نترسم، نمی‌شه. اصلا آدم دلش می‌خواد بترسه. دلش می‌خواد یکم خودشو یه جایی قایم کنه، کسی هم پیداش نکنه.

ببین منو
حواست هست که آدمي‌زاد ‌عین یه شیشه‌‌ی تک جداره‌ی نازُکه؟ می‌شکنه، آسون‌تر از آب خوردن.