چی میشه که آدما یهو میزارن میرن؟ جدی یعنی پیش خودشون چه فکری میکنن که اون همه خاطرات و احساسات رو یهو ول میکنن؟ یعنی واقعا اینقد آسونه یا من خیلی دارم سختش میکنم؟
احساستو خرج آدمی کن که مالِ یه نفر بودن رو بلد باشه، یکی که قدر لحظه هایی که کنارته رو بدونه، قدر اهمیت دادناتو و حرص خوردناتو بدونه نه یکی که فقط باعث بشه به غم و غصه هات اضافه بشه و بعدشم ولت کنه بره.
فرصت دادن به آدمی که قبلا یه بار به بدترین شکل ممکن قلبتو شکسته مثل این میمونه که یه ظرف شیشه ای رو از یه ساختمون بیست طبقه بندازی پایین و بعد برای اینکه بخوای از دلش در بیاری بری خورده شیشه‌هاشو جمع کنی و بذاریش توی یه جعبه قیمتی و هرروز ازش عذر خواهی کنی به امید اینکه مثل روز اولش سالم و قشنگ بشه، متوجه‌ای که؟