حالم خوب بود نبودی، له بودم نبودی، ذوق زده بودم نبودی، گریه می‌کردم نبودی، تولدم شد نبودی، شب خوابم نمی‌برد نبودی، صبح خورشید درومد نبودی، وقتی خیلی تنها بودم نبودی، ناراحت بودم نبودی، وقتی دلم گرفته بود نبودی، هنوزم نیستی؛ دیگه کی می خوایی بیای و باشی پس ؟
چی میشه که آدما یهو میزارن میرن؟ جدی یعنی پیش خودشون چه فکری میکنن که اون همه خاطرات و احساسات رو یهو ول میکنن؟ یعنی واقعا اینقد آسونه یا من خیلی دارم سختش میکنم؟
احساستو خرج آدمی کن که مالِ یه نفر بودن رو بلد باشه، یکی که قدر لحظه هایی که کنارته رو بدونه، قدر اهمیت دادناتو و حرص خوردناتو بدونه نه یکی که فقط باعث بشه به غم و غصه هات اضافه بشه و بعدشم ولت کنه بره.