هروقت به این درک رسیدی که اصل رابطه کمک کردن به هم، پیشرفت و هدف داشتن و آرامش داشتنه نه گند زدن به اعصاب هم دیگه و خیالپردازی الکی برای آینده؛ اونوقت برو توی رابطه.
یعنی چی باید از هر کی توقع هر چیو داشته باشی؟ فکر کن تو به یکی اعتماد میکنی، حرفایی که به هیشکی نمیتونی بگی رو به اون میگی بعد باید منتظر بمونی که طرف کِی و کجا حرفاتو جار میزنه و تورو از کرده خودت پشیمون میکنه؟ یا فکر کن مثل چی یکیو دوست داری بعد طبق این قانون مسخره باید واسه رفتنتش لحظه شماری کنی؟ چون میدونی از همه هر چی بر میاد؟ جدی؟ پس قلب و معرفت آدما کجا رفته؟ همش کشک؟جنگله مگه؟