#معرفی_گروه 📣📣📣📣📣
از بازگشت یکی از فارغ‌التحصیلان دانشکده از فرانسه، شروع شد: «صحبت درمورد مشکلات و نیازهای دختران در دانشکده ریاضی»
کم کم مشکلات را بیشتر دیدیم. در کلاس‌های درس و در سمینارهای ریاضی:
❗️این که دوستانی داشتیم که حالشان در دانشکده خوب نبود و با تمام علاقه‌شان به ریاضی، تصمیم گرفتند دانشگاه را رها کنند، در بین این افراد بعضا کسانی بودند که در مدرسه معروف به مریم میرزاخانی بودند.
❗️این که با وجود خانم‌های موفق در ریاضی، دانشکده از وجود هیات علمی خانم بی بهره است.
❗️این که گاهی اوقات برنامه‌های علمی برگزار می‌شود که تمام برگزارکنندگان و سخنرانان آن آقایان هستند.
❗️این که گاهی نحوه اداره بعضی کلاس‌های دانشکده چنان است که دانشجویان غیر المپیادی نمی‌توانند در کلاس مشارکت فعال داشته باشند و حتی گاهی نمی‌توانند مطالب را دنبال کنند و این مسئله باعث می‌شود اعتماد به نفس‌شان کم و کمتر شود.
❗️این که با وجود فراهم بودن سیاست درهای باز توسط بعضی اساتید، دانشجویان دختر، کمتر از این امکان ارتباط رودررو با استادان، بهره می‌برند.
💡بیشتر که دوستانمان را دیدیم و در این مورد صحبت کردیم دیدیم مشکلات عمیق‌تر و مهمتر از این است که بتوانیم آن را رها کنیم. حتی بسیاری از دختران از لحاظ علمی قوی در دانشکده هم با مسائل جدی مواجه شده بودند.
💡تصمیم گرفتیم گروهی تشکیل دهیم و جلساتی برگزار کنیم و مشکلات را بشنویم و دسته‌بندی کنیم و برای رفع آن‌ها برنامه‌هایی داشته باشیم.
با تعدادی از اساتید دانشکده در این باره صحبت کردیم، پیشنهاداتشان را شنیدیم، مشکلاتمان را غیر رسمی نوشتیم و ایمیل کردیم، حضوری گفتیم و بعضی را نگفتیم و خیلی را هنوز به درستی صورت‌بندی نکردهایم.
الان میخواهیم سر برآوریم و به طور غیر رسمی اما واضح‌تر فعالیت کنیم. لازم به ذکر است که فعالیت‌های این گروه خودجوش است و تحت نظارت یا حمایت هیچ نهاد رسمی در دانشکده و دانشگاه نیست.
📋 و اما بیان خلاصه صحبت‌ها و برنامهها لازم است:
✅بعضی مشکلات که در صحبت‌ها بیان شدند:
❗️اعتماد به نفس کم خانم‌ها، شامل کم صحبت کردن در کلاس‌های درس و سمینارها و اخذ دروسی که به نظر سخت هستند. یا اگر انتظارشان از خودشان برآورده نشد، بیشتر اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهند.
❗️نبود هیات علمی خانم در دانشکده که اگر بود باعث به‌وجود آمدن انگیزه برای آینده تحصیلی و کاری دانشجویان دختر می‌شد.
❗️تنهایی دانشجویان دختری که قویتر هستند یا اعتماد به نفس بیشتری دارند. این دانشجویان معمولا از جایی به بعد تنها می‌شوند و در اقلیت تک عضوی خانم در کلاس‌های خوب خواهند بود. یعنی در بعضی کلاس‌ها یا دانشجویان خانم ثبت‌نام نمی‌کنند یا حداکثر یکی دو نفر ثبت‌نام می‌کنند. این تنهایی از نظر روانی انرژی میگیرد و باعث می‌شود دانشجوی تنها، امکان برقراری مکالمات علمی و امکان مطالعه و تمرین حل کردن گروهی را از دست بدهد.😔😔
❗️بسته بودن حلقه‌های ارتباطی علمی که بیشتر، آقایان در آن حضور دارند. مثلا در پذیرایی‌های سمینارها دیده می‌شود که دانشجویان، از طرف اساتید، مورد کم‌توجهی واقع می‌شوند بخصوص خانم‌ها.
❗️نحوه پذیرفتن خانم‌ها در جوامع علمی و عدم آگاهی از مشکلات و دغدغه و دیدگاه‌های ایشان درمورد کار علمی.
❗️ارتباطات کم بین خود خانم‌ها با وجود این که روحیه انجام کار گروهی بین ایشان بهتر است.
✅چه راه‌حلها و پیشنهاداتی مطرح شد؟
- طرح «#دانشجویار» برای برقراری ارتباط موثر دانشکده‌ای که در مطالب بعدی آن را معرفی خواهیم کرد.👇
- برگزاری سمینارها و تلاش برای حضور بیشتر خانم‌ها در این نوع سمینارها، هم به عنوان سخنران و هم به عنوان شرکتکننده.
- خواندن مطالب علمی و روانشناختی درمورد توانایی ذهنی خانم‌ها، تفاوت‌های معنادار بین خانم‌ها و آقایان و محیط و قوانین مناسب برای امکان رشد و بروز توانایی خانم‌ها و انتشار عمومی آن تا نظر عموم جامعه علمی نسبت به اهمیت توجه ویژه به این بخش بزرگ جامعه جلب شود و چاپ آن در مجله‌های دانشکده
- صحبت با افرادی که فضاهای علمی خارج از دانشگاه شریف را نیز تجربه کرده‌اند وبررسی راهکارهای خوبی از آن‌چه در این محیط‌ها انجام می‌شود
- مصاحبه با خانم‌های موفق علمی و کارآفرین
- راه‌اندازی کانال تلگرام و وبلاگ و بیان دقیق مشکلات و ارائه پیشنهادات، صورتجلسه‌ها، برنامهها و متن مصاحبه‌ها ✍️✍️
✅ مسیر پیش رو (برنامه‌هایی که در آینده‌ای نزدیک تصمیم به عملی کردن آن‌ها داریم)
- برگزاری #سمینار های علمی به صورت سخنرانی یا پنل برای آشنایی بیشتر دانشجویان با حوزه کاری اساتید دانشکده، موضوعات روز و ارتباط با سایر رشته‌ها
- اجرای طرح دانشجویار
- پیگیری مساله هیات علمی خانم در دانشکده
- بزرگ کردن گروه و جذب دانشجویان فعال خانم برای اجرای بهتر برنامهها در گروه و ادامه‌دار شدن این جریان در سال‌های آینده
از بازگشت یکی از فارغ‌التحصیلان دانشکده از فرانسه، شروع شد: «صحبت درمورد مشکلات و نیازهای دختران در دانشکده ریاضی»
کم کم مشکلات را بیشتر دیدیم. در کلاس‌های درس و در سمینارهای ریاضی:
❗️این که دوستانی داشتیم که حالشان در دانشکده خوب نبود و با تمام علاقه‌شان به ریاضی، تصمیم گرفتند دانشگاه را رها کنند، در بین این افراد بعضا کسانی بودند که در مدرسه معروف به مریم میرزاخانی بودند.
❗️این که با وجود خانم‌های موفق در ریاضی، دانشکده از وجود هیات علمی خانم بی بهره است.
❗️این که گاهی اوقات برنامه‌های علمی برگزار می‌شود که تمام برگزارکنندگان و سخنرانان آن آقایان هستند.
❗️این که گاهی نحوه اداره بعضی کلاس‌های دانشکده چنان است که دانشجویان غیر المپیادی نمی‌توانند در کلاس مشارکت فعال داشته باشند و حتی گاهی نمی‌توانند مطالب را دنبال کنند و این مسئله باعث می‌شود اعتماد به نفس‌شان کم و کمتر شود.
❗️این که با وجود فراهم بودن سیاست درهای باز توسط بعضی اساتید، دانشجویان دختر، کمتر از این امکان ارتباط رودررو با استادان، بهره می‌برند.
💡بیشتر که دوستانمان را دیدیم و در این مورد صحبت کردیم دیدیم مشکلات عمیق‌تر و مهمتر از این است که بتوانیم آن را رها کنیم. حتی بسیاری از دختران از لحاظ علمی قوی در دانشکده هم با مسائل جدی مواجه شده بودند.
💡تصمیم گرفتیم گروهی تشکیل دهیم و جلساتی برگزار کنیم و مشکلات را بشنویم و دسته‌بندی کنیم و برای رفع آن‌ها برنامه‌هایی داشته باشیم.
با تعدادی از اساتید دانشکده در این باره صحبت کردیم، پیشنهاداتشان را شنیدیم، مشکلاتمان را غیر رسمی نوشتیم و ایمیل کردیم، حضوری گفتیم و بعضی را نگفتیم و خیلی را هنوز به درستی صورت‌بندی نکردهایم.
الان میخواهیم سر برآوریم و به طور غیر رسمی اما واضح‌تر فعالیت کنیم. لازم به ذکر است که فعالیت‌های این گروه خودجوش است و تحت نظارت یا حمایت هیچ نهاد رسمی در دانشکده و دانشگاه نیست.
📋 و اما بیان خلاصه صحبت‌ها و برنامهها لازم است:
✅بعضی مشکلات که در صحبت‌ها بیان شدند:
❗️اعتماد به نفس کم خانم‌ها، شامل کم صحبت کردن در کلاس‌های درس و سمینارها و اخذ دروسی که به نظر سخت هستند. یا اگر انتظارشان از خودشان برآورده نشد، بیشتر اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهند.
❗️نبود هیات علمی خانم در دانشکده که اگر بود باعث به‌وجود آمدن انگیزه برای آینده تحصیلی و کاری دانشجویان دختر می‌شد.
❗️تنهایی دانشجویان دختری که قویتر هستند یا اعتماد به نفس بیشتری دارند. این دانشجویان معمولا از جایی به بعد تنها می‌شوند و در اقلیت تک عضوی خانم در کلاس‌های خوب خواهند بود. یعنی در بعضی کلاس‌ها یا دانشجویان خانم ثبت‌نام نمی‌کنند یا حداکثر یکی دو نفر ثبت‌نام می‌کنند. این تنهایی از نظر روانی انرژی میگیرد و باعث می‌شود دانشجوی تنها، امکان برقراری مکالمات علمی و امکان مطالعه و تمرین حل کردن گروهی را از دست بدهد.😔😔
❗️بسته بودن حلقه‌های ارتباطی علمی که بیشتر، آقایان در آن حضور دارند. مثلا در پذیرایی‌های سمینارها دیده می‌شود که دانشجویان، از طرف اساتید، مورد کم‌توجهی واقع می‌شوند بخصوص خانم‌ها.
❗️نحوه پذیرفتن خانم‌ها در جوامع علمی و عدم آگاهی از مشکلات و دغدغه و دیدگاه‌های ایشان درمورد کار علمی.
❗️ارتباطات کم بین خود خانم‌ها با وجود این که روحیه انجام کار گروهی بین ایشان بهتر است.
✅چه راه‌حلها و پیشنهاداتی مطرح شد؟
- طرح «#دانشجویار» برای برقراری ارتباط موثر دانشکده‌ای که در مطالب بعدی آن را معرفی خواهیم کرد.👇
- برگزاری سمینارها و تلاش برای حضور بیشتر خانم‌ها در این نوع سمینارها، هم به عنوان سخنران و هم به عنوان شرکتکننده.
- خواندن مطالب علمی و روانشناختی درمورد توانایی ذهنی خانم‌ها، تفاوت‌های معنادار بین خانم‌ها و آقایان و محیط و قوانین مناسب برای امکان رشد و بروز توانایی خانم‌ها و انتشار عمومی آن تا نظر عموم جامعه علمی نسبت به اهمیت توجه ویژه به این بخش بزرگ جامعه جلب شود و چاپ آن در مجله‌های دانشکده
- صحبت با افرادی که فضاهای علمی خارج از دانشگاه شریف را نیز تجربه کرده‌اند وبررسی راهکارهای خوبی از آن‌چه در این محیط‌ها انجام می‌شود
- مصاحبه با خانم‌های موفق علمی و کارآفرین
- راه‌اندازی کانال تلگرام و وبلاگ و بیان دقیق مشکلات و ارائه پیشنهادات، صورتجلسه‌ها، برنامهها و متن مصاحبه‌ها ✍️✍️
✅ مسیر پیش رو (برنامه‌هایی که در آینده‌ای نزدیک تصمیم به عملی کردن آن‌ها داریم)
- برگزاری #سمینار های علمی به صورت سخنرانی یا پنل برای آشنایی بیشتر دانشجویان با حوزه کاری اساتید دانشکده، موضوعات روز و ارتباط با سایر رشته‌ها
- اجرای طرح دانشجویار
- پیگیری مساله هیات علمی خانم در دانشکده
- بزرگ کردن گروه و جذب دانشجویان فعال خانم برای اجرای بهتر برنامهها در گروه و ادامه‌دار شدن این جریان در سال‌های آینده