🎙وبینار نو‌شتیار را بشنوید | ۶

☁️نکات متنوعی درباره‌ی نوشتن و نویسندگی

✉️نثر خوب با خواندن آثار این نویسنده‌ها

#پادکست #نوشتیار
@shahinkalantari
@ahleneveshtan

💥شروع ۶۱مین دوره‌ی نویسندگی خلاق از خرداد ۱۴۰۳

✔️ فراخوان دور‌ه‌ی جدید نویسندگی خلاق (کلاس اصلی و پایه‌ی مدرسه نویسندگی)

🔥۶۱مین دوره‌ی آنلاین نویسندگی خلاق (۸ جلسه کلاس+۸ جلسه متن‌خوانی و بازخورد)

🌐 آنلاین (تمامی جلسات ذخیره هم خواهد شد)

✔️شرکت در این کلاس فقط پس از پذیرش در مصاحبه‌ی تلفنی با مدرس دوره (شاهین کلانتری) امکان‌پذیر است.

🟣شهریه: با تخفیف ویژه به طور موقت، یک میلیون و نهصد هزار تومان

🟢لینک جزئیات و سرفصل‌های دوره در سایت رسمی مدرسه نویسندگی:
madresenevisandegi.com/195

همچنین می‌توانید نظرات شرکت‌کنندگان‌ دوره‌های قبلی را در لینک زیر بخوانید:
https://shahinkalantari.com/yadegari

🔽برای درخواست ثبت‌نام نام و نام خانوادگی‌ و شماره‌ی تماستان را برای تیم پشتیبانی مدرسه نویسندگی ارسال کنید:

➡️
@nevisandeganim
👆

🎙فایل صوتی وبینارهای روزانه را در کانال زیر بشنوید:

➡️
@ahleneveshtan

🗣️درسی از احمد محمود

«"یکی از روزهای آبان شصت‌ویک بود. ساعت ده‌ونیم صبح." خب، از همین جمله‌ی اول معلوم است که این یک داستان نیست. این یک گزارش است. یک گزارشِ خبری است. ژورنالیسم است. در داستان، ما اخبار را به این ترتیب به خواننده نمی‌رسانیم. مثلا‌ً می‌توانستی بگویی "سوار تاکسی شد و از او پرسیدم ساعت چند است؟" اطلاعات را باید شخصیت‌های داستان به خواننده بدهند، نه نویسنده‌‌ی داستان. خواننده حرف نویسنده را باور نمی‌کند. شخصیت‌ها خودشان باید حرف بزنند.

داستان به عقیده‌ی من یعنی تعریفِ حرکت. یعنی رویدادها جریان پیدا می‌کنند و در طی جریانشان برای خواننده تعریف می‌شوند. ما نباید بنشینیم و یک مشت عکس را برای خواننده تعریف کنیم. ما یک حرکت را می‌بینیم و آن حرکت را برای خواننده تعریف می‌کنیم.»


©️از کتاب «محمود، پنجشنبه‌ها، درکه»، برزو نابت، صفحه‌ی ۱۰۳، نشر بازتاب‌نگار، ۱۳۸۴


#از_نوشتن #قصار
@shahinkalantari

🎙وبینار نو‌شتیار را بشنوید | ۱۰

☁️نکات متنوعی درباره‌ی نوشتن و نویسندگی

✉️جونت دیاز درباره‌ی ترس از نوشتن می‌گوید

#پادکست #نوشتیار
@shahinkalantari
@ahleneveshtan

🗣️ «من یک‌سالی در دانشگاه نیویورک داستان‌نویسی درس دادم. کار من نیست، گنده‌تر از دهن من است، چون بیشتر دانشجوهای من در دانشگاه نیویورک دنبال آخر ماجرا بودند. یک جور دیگر بگویم، دانشجویان من دوست‌ نداشتند یاد بگیرند. می‌دانم این‌طور کلی حرف زدن بی‌معنی است، از حرف‌های کلی متنفرم، ولی در این جلسه چاره‌ای جز میان‌بر زدن نیست. منظورم از یادگرفتن، آمادگی مواجهه با هرگونه اطلاعات از هر نوع است که ممکن است شما را به کل دگرگون کند. آنچه از من می‌خواستند در یک جمله همین بود: به من بگو چطور بنویسم این چیزی را که می‌خواهم بنویسم. شبیه درس‌دادن به دندان‌پزشک‌ها بود. مشکلی با دندان‌پزشکی ندارم، فقط آن‌طور تدریس کار من نیست، چون هنرمند بودن به نظرم هرچیزی می‌تواند باشد جز بستن درهای ذهنت به هر آنچه ممکن است تو را مجبور کند همه‌چیز را دور بریزی و از نو شروع کنی. دانشجویان من به طرز عجیبی می‌ترسیدند وقتی بهشان چیزی می‌گفتم که معنایش لزوم تجدیدنظر در کل کارشان بود. یادگرفتن ربطی به کاربرد ندارد، آدم وقتی بهتر یاد می‌گیرد که توقع نداشته باشد دانشی که به‌دست آورده برایش کاری انجام دهد. وقتی بهتر یاد می‌گیری که انتظار نداشته باشی دانش برایت این کار و آن کار را سر و سامان دهد. اگر قرار باشد نکته‌ای بگویم که به کار نویسنده جوان بیاید، بعد تجربه تدریس در دانشگاه نیویورک می‌گویم: سر و کله زدن با حجم عظیم ترس که در نویسنده جوان هست، ناراحت‌کننده است. در کلاس‌های تدریس داستان‌نویسی، آنچه در نویسنده‌ها دیدم نه عشق به فرم داستان بود و نه حجم جنون‌آمیزی از خوانده‌ها، که سرریز می‌کند و آدم را به نویسندگی سوق می‌دهد. ترس بود. ترس از این‌که نویسنده خوبی نیستی، ترس از این‌که چیزی که می‌نویسی مطابق انتظارت از آب درنیاید، ترس از این‌که کار فلانی و بهمانی از تو بهتر است، ترس از این‌که از نویسندگی پولی درنمی‌آید، ترس از این‌که راه را اشتباه آمده‌ای، ترس از والدین، که مدام بچه‌ها را تشویق می‌کنند به انجام کاری مشخص‌تر و تضمین‌شده‌تر، ترس، ترس، ترس، این ترس بی‌پایان لعنتی، تا وقتی این ترس هست تو اسیرش هستی. به نظر من کل این کارگاه‌های ادبیات خلاق و آموزشگاه‌های نویسندگی علم شده‌اند تا وانمود کنند که این ترس وجود ندارد و این ترس چه‌قدر شدید و چه‌قدر زیاد است. ما مدام زور می‌زنیم پنهانش کنیم، زور می‌زنیم خونسرد به نظر برسیم. اگر قرار باشد نویسنده جوانی را نصیحتی کنم، می‌گویم تنها راه پیش‌رفتن، تعیین تکلیف با این ترس است. 
منشا این ترس اغلب همین است که کلا فراموش می‌کنی داستان را برای که می‌نویسی. دانشجوهای من می‌ترسیدند، چون از یاد برده بودند کتاب را برای که می‌نویسند. اگر کتاب را برای نویسنده‌های دیگر بنویسی فاتحه‌ات خوانده است. نویسنده‌های دیگر رقبای تو هستند، به نفع‌شان است که تو گند زده باشی. نویسنده‌های دیگر مو را از ماست می‌کشند و کتابت را له می‌کنند. نویسنده‌ها اغلب این‌قدر گرفتار کار خودشانند که کلا یادشان می‌رود در هر کتابی چه‌قدر عشق و امید خوابیده است، طوری درباره‌اش حرف می‌زنند انگار گوشت تکه می‌کنند، انگار جای کتاب یک جفت کفش خریده‌اند. بخشی از ترس دانشجویانم از این بود که به کل فراموش کرده بودند کار نویسنده نوشتن برای خواننده است نه برای نویسنده. در جهان هیچ‌کس سخاوتمندتر، بخشنده‌تر، خوش‌فکرتر از خواننده نیست، اوست که دنبال نشانه‌هایی در کتاب می‌گردد تا عاشقش شود. خواننده استاد رشته‌ ادبیات خلاق نیست، همکار تو نیست. خواننده تنها کسی است که بی‌دلیل ‌گیر نمی‌دهد، در واقع او تنها کسی است که قدر نقص و فقدان را می‌داند. در مقام نویسنده، اگر تکلیفت را با این ترس مشخص کنی، اگر بنویسی برای خواننده‌ها که مشتاق خواندن تو هستند، زندگی راحت‌تر می‌شود. تنها نکته‌ای که در کارم همیشه لحاظ می‌کنم این است که برای نویسنده‌ها ننویسم. هیچ کاری از نوشتن برای نویسنده‌ها کسالت‌بارتر نیست. با نویسنده‌ها که حرف می‌زنی هیچ‌وقت درباره کتاب‌هایی که می‌خوانند چیزی نمی‌گویند، همه‌اش از کتابی می‌گویند که می‌نویسند. معنایش این است که فقط درباره یک کتاب می‌توانند حرف بزنند. این خواننده‌های لعنتی، این‌ها راجع به‌هزار جور کتاب حرف برای گفتن دارند. دوستی به من گفت: تو نویسنده‌های زیادی را می‌شناسی، اما ندیده‌ام با هیچ کدام معاشرت کنی. فکر کردم چرا باید بکنم؟ مشکل شخصی با نویسنده‌ها ندارم، ولی خواننده‌ها به مراتب با حال‌ترند. خواننده‌ها هستند که نوشتن را ممکن می‌کنند.»


©️جونت دیاز، ترجمه‌ی امیر احمدی‌آریان (+)

#از_نوشتن #قصار
@shahinkalantari

🎙وبینار نو‌شتیار را بشنوید | ۱۱

☁️نکات متنوعی درباره‌ی نوشتن و نویسندگی

✉️نوشتن با اسم مستعار

#پادکست #نوشتیار
@shahinkalantari
@ahleneveshtan

✔️نقشه‌ی راه ساختن‌ رسانه‌ی شخصی تأثیرگذار

✏️این سلسله مطلب را نوشتم تا شیوه‌ی کارساز و روشنی برای طراحی و توسعه‌ی رسانه‌ی شخصی ارائه بدهم. کوشیدم از توضیحات اضافه و بیان پیچیده بپرهیزم و برای هر گام اقدامات مشخصی پیشنهاد کنم. هدف این بود که فرد مشتاق، این نوشته‌ها را نقشه‌ی راهی برای آغاز کار خود بیاید. امیدوارم بزودی از موفقیت‌های خودتان برایم بنویسید.
ش. ک.

✔️ برای مطالعه‌ی مجموعه مطالب «رسانه‌سازی در ۷ گام» روی لینک‌های زیر کلیک کنید:

🔗 https://shahinkalantari.com/resanesazi-1/

🔗 https://shahinkalantari.com/resanesazi-2/

🔗 https://shahinkalantari.com/resanesazi-3/

🔗 https://shahinkalantari.com/resanesazi-4/

🔗 https://shahinkalantari.com/resanesazi-5/

🔗 https://shahinkalantari.com/resanesazi-6/

🔗 https://shahinkalantari.com/resanesazi-7/

🗣️ شغلی که از ویلیام ترور نویسنده‌ی بهتری ساخت

«این شغل به شکل عجیب‌وغریبی در نویسندگی کمکم کرد. کمک کرد چون برای نوشتن یک آگهی می‌بایستی بسیار موجز و مختصر بنویسی. نمی‌توانی از موضوع دور بشوی. نمی‌توانی به این شکل کار کنی، به هیچ‌وجه. باید بروی سر اصل مطلب، سر یک موضوع مشتری جلب‌کن و این‌جور چیزها، و این‌جا بود که من چیزهایی را در مورد موجزنویسی یاد گرفتم و شروع کردم به نوشتن. درواقع آنچه می‌نوشتم داستان کوتاه بود، یعنی پیش از نوشتن رمانی که چند لحظه پیش گفتم، داستان کوتاه می‌نوشتم، همه هم در ساعاتی که توی مؤسسه داشتم...»

©️از کتاب «جنون دونفره»، ترجمه‌ی آذر عالی‌پور

⭐️اگر به یادگیری جدی تبلیغ‌نویسی علاقه‌مند هستید، نگاهی به فراخوان راه‌آموز کپی‌رایتینگ بیندازید:

➡️
www.tg-me.com/kelasenevisandegi/277

✏️درباره‌ی جستار شخصی و روایت تجربه‌ی زیسته

با نگاهی به کتاب «باید به کسی می‌گفتم‌ که این‌جا بوده‌ام»

@shahinkalantari

🗣️«با همان نگاهی که می‌نگری، نگریسته می‌شوی.»


©️ژاک لاکان، فرهنگ نوین گفته‌ها، صفحه‌‌‌ی ۱۳۴

#قصار
@shahinkalantari

🎙گفت‌وگوی شاهین کلانتری با علی معتمدی (نویسنده‌ی کتاب «باید به کسی می‌گفتم که این‌جا بوده‌ام»)

✔️درباره‌ی جستار شخصی و روایت تجربه‌ی زیسته

#پادکست

🎞گفت‌وگوی شاهین کلانتری با علی معتمدی (نویسنده‌ی کتاب «باید به کسی می‌گفتم که این‌جا بوده‌ام»)

✔️درباره‌ی جستار شخصی و روایت تجربه‌ی زیسته

#ویدیو #یوتیوب

➡️
https://youtu.be/7KKMRRTneqo?si=mxLIkrHAOYBRluhF

🗣️ ایماژپردازی که هم در شعر و هم در داستان به‌کار گرفته‌ می‌شود، چون بر پایه‌ی برانگیزاندن حواس پنجگانه است، توان تأثیرگذاری بالایی دارد. در ایماژپردازی گاهی از ترفندهایی چون استعاره و تشبیه هم بهره ‌گرفته می‌شود. در میان ایماژها هم ایماژ دیداری بسیار پرکاربرد و بسیار تأثیرگذار است. این بیت شعر زیر (از صادق سرمد) را بسیاری بارها و بارها شنیده و خوانده‌اند: چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد/چه نکوتر آن که مرغی ز قفس پریده باشد. در این خط شعر شاعر هرچند از حال مرغ می‌گوید تا سپس به حال خود برسد، پیش و بیش از هرچیز با بازآفرینی کلامی ایماژی می‌آفریند تا خواننده بتواند تصویری یا نقشی را در خیال خود ببیند. به بیان روشن‌تر، نخست مرغ پران و قفس که فیزیکی یا جسمانی‌اند، در ذهن شکل می‌گیرند تا از این شکل خیالی بشود به شور پریدن و حال مرغ که ذهنی و نادیدنی‌ست، رسید. تضاد مرغ و قفس بدیهی و بی‌چون‌وچرا و دردم درک‌شدنی‌ست. هرکس می‌تواند با «مرغ» یکی‌انگاری کند و «قفس» را بنا به درک و برداشت خود معنی کند.

©️فرشته مولوی (+)


#از_نوشتن
@shahinkalantari