جمله‌ی اول، جمله‌ی آخر

از بهترین شیوه‌های تکرار، یکی هم بازگفتِ بخش نخست متن در انتهای آن است.
بنگریم به شعری از شاپور بنیاد:

میان باران
برگی بودم
که درخت خود را
جست‌وجو می‌کرد
میانِ
باران

پیشنهاد نوشتن:
جمله‌یی را اول صفحه بنویسیم، سپس همان جمله را در آخر صفحه تکرار کنیم. در فاصله‌ی بین جمله‌ی نخست تا واپسین جمله به خلق سفری بپردازیم که معنای جمله‌ی اول را در ذهن خاننده دگرگون سازد.

شاهین کلانتری

#تردیدار
@Shahinkalantari @Tardidar

نثرنویسی حل مسئله است

نثرنویسی یعنی حل مسئله؛ البته نه نوشتن هر نثری.
نوشتن، تا زمانی که دغدغه‌ی انتشار در میان نباشد، محاسبه‌ی چندانی نمی‌طلبد و راحت پیش می‌رود، اما همین‌که پای حتا یک مخاطب میاید وسط، دودوتاچهارتا شروع می‌شود. این موقعیت هم توانفرساست‌ هم توان‌افزا.

عضله‌های مغز درست در همین محاسبات پیشانشر تقویت می‌شوند؛ این‌جاست که نقش هر کلمه و جمله و اهمیت ساختارها را بهتر درک می‌کنیم.
زجر و مشقت بخش جدایی‌ناپذیر فرایند انتشار است، گمان نبریم که مشکل شخصی ماست یا قرص و آمپولی برای درمان فوری آن وجود دارد.

وقتی با سخت‌ترین قسمت یک فعالیت مواجه می‌شویم می‌توانیم به خودمان بگوییم: «ببین، سایر مشتاقان انجام این کار هم به همین دشواری‌ها برمی‌خورند، پس من این سختی را به جان می‌خرم، و همین عاملِ تمایز، مرا به دستاوردهای متفاوت‌تری می‌رساند.»
چنین نگرشی بارها نجاتم داده و محرکم بوده؛ برای مثال من از اجرا و ضبط ویدیو لذت می‌برم، اما در لحظات پیش از ضبط دچار چنان استرس و افکار ناجوری می‌شوم که به زمین‌و‌زمان لعنت می‌فرستم، درست در همین لحظه‌هاست که به خودم می‌گویم: «آفرین، این یعنی کارِ درست. اگر برای تو سخت است، برای دیگران هم سخت است، پس انجامش بده که نتیجه در همین است.»
پس اگر کانالی تلگرامی دارید و هر روز کاسه‌ی چه‌کنم چه‌کنم دست می‌گیرید، یعنی در مسیر درستی قرار دارد.

لیسا لو، مدیر عامل AMD، می‌گوید: «همه‌ی آموزش‌ها درباره‌ی یادگیری تفکر است، در مورد حل مسئله. فرقی هم نمی‌کند، سی سال پیش یا سی سال بعد. تکنولوژی در طول زمان دگرگون می‌‌‌شود اما اگر یاد بگیری چگونه مسئله حل کنی همیشه می‌توانی با آن کارهای بزرگی انجام بدهی.»
نگارش هر یادداشت ورزشی در حل مسئله است.

شاهین کلانتری

#تردیدار
@Shahinkalantari @Tardidar

خیال می‌بافی یا ایده می‌سازی؟

گاهِ جوگیر شدن، به خودم نهیب می‌زنم:
«خیال نباف، ایده بساز»

خیالبافی یعنی به جای اصل کار به نتیجه‌ی کار و دستاوردهایش فکر کنی؛ به اینکه اگر رمانت چاپ شد فلان نویسنده‌ی معروف چگونه در برابر زبان و ساختار نوآورانه‌ی ‌آن لب ‌به تحسین خاهد گشود و از این قبیل خوش‌خیالی‌ها.
ایده‌سازی یعنی رؤیایت را بگذاری یک گوشه‌ی امن و دیگر فقط برای تحقق آن‌ بکوشی. مثلن ذهنت را متمرکز کنی روی اینکه چطور می‌شود صحنه‌ی افتتاحیه‌ی داستان را به سه شکل دیگر نوشت.

برای عبور از خیالبافی به ایده‌سازی تنها یک پُل مطمئن وجود دارد:
هدف
ذهن ما باید برای چه چیزی ایده بسازد؟

مثال:
با هدف
تصمیم می‌گیری کانالی تلگرامی راه بیندازی و هر روز -تحت هر شرایطی- یادداشت کوتاهی در آن منتشر کنی. و بی‌درنگ اولین مطلب کانال را می‌نویسی.
نتیجه: تکاپو برای ایده‌سازی و رشد روزافزون

بی هدف
دوست داری نثر خوبی داشته باشی و هر روز چیزی نو بیافرینی. در هپروت آینده‌یی که در آن با نوشتن شاد و شکوفا شده‌یی غوطه‌ می‌خوری. اما هیچ نقشه‌ی مشخصی برای جاری‌سازیِ نوشتن در برنامه‌ی روزانه‌ات نداری.
نتیجه: سرگردانی و انفعال بیشتر


شاهین کلانتری

#تردیدار
@Shahinkalantari @Tardidar

دومین مصوبه‌ی شورای نوواژه‌سازی

@novajesazi

یا به و به‌‌گوی شو و به‌ شنو
یا ره گنگان و کران گیر و رو

-امیر خسرو دهلوی

#پرسه_در_پارسی
@shahinkalantari

دیگر خودت ننویس

همه همزاد ندارند. نویسنده دارد اما، نه یکی، هزار تا حتا: به اندازه‌ی تمام نوشته‌هاش.

سیروس (قاسم) سیف در مقدمه‌ی رمانش (آوارگان خوابگرد) نوشته بود:
«اگرچه، همزادم «نویسنده‌ی این کتاب» را دوست دارم، اما اگر قرار شود که بین او و حقیقت، یکی را انتخاب کنم، حقیقت را انتخاب می‌کنم. و حقیقت این است که نویسنده در این کتاب حقیقت را کتمان کرده‌ است!»

اگر بپنداری که قلمْ دستِ همزاد توست، چگونه می‌نویسی؟
شاید دست همزادت را بازتر بگذاری. شاید کم‌تر سرزنشش کنی. شاید بهتر از همیشه بنویسی.

شاهین کلانتری

#تردیدار
@Shahinkalantari @Tardidar