صفحاتی از کتاب عیون اخبار الرضا(ع)
تالیف : شیخ صدوق
شماره نسخه : 1918
تاریخ کتابت : 875
@sepahsalaar
تالیف : شیخ صدوق
شماره نسخه : 1918
تاریخ کتابت : 875
@sepahsalaar
رقم محمد علی بن محمد شفیح اصفهانی متخلص به «صبوح» در صفحه پایانی نسخه 1828 کتاب مراة العقول
کاتب شاعر و موسیقیدان ق12 و در مدرسه کاسه گران اصفهان بوده ...
و در همین صفحه اشعاری درباره مرآه العقول سروده
@sepahsalaar
کاتب شاعر و موسیقیدان ق12 و در مدرسه کاسه گران اصفهان بوده ...
و در همین صفحه اشعاری درباره مرآه العقول سروده
@sepahsalaar
صفحه آغازین نسخه خطی از کتاب «حیاة الحیوان» كمال الدين محمد بن عيسي دميري شافعي م 808 ق
شماره ثبت : 3269
تاریخ کتابت : 832ق
@sepahsalaar
شماره ثبت : 3269
تاریخ کتابت : 832ق
@sepahsalaar
صفحه ای از کتاب «صور الکواکب الثمانیة و الاربعین»
تألیف : عبدالرحمن بن عمر صوفی (م374 یا 376)
شماره نسخه: 8246
تاریخ کتابت : 1115 ق.
@sepahsalaar
تألیف : عبدالرحمن بن عمر صوفی (م374 یا 376)
شماره نسخه: 8246
تاریخ کتابت : 1115 ق.
@sepahsalaar
آغاز نسخه 681
رسالة فی الآلات العجیبة
تألیف: ابو منصور ابو الفتح عبد الرحمان خازني
کتابت : 638
محل کتابت : موصل
@sepahsalaar
رسالة فی الآلات العجیبة
تألیف: ابو منصور ابو الفتح عبد الرحمان خازني
کتابت : 638
محل کتابت : موصل
@sepahsalaar
قصیدة هائیة فی مدح الامام المهدی (ع)
شاعر: مجتهد تبریزی ، احمد بن لطف علی (م1265)
مجموعه: 7098
@sepahsalaar
شاعر: مجتهد تبریزی ، احمد بن لطف علی (م1265)
مجموعه: 7098
@sepahsalaar
قصیده ای در مدح امام زمان (ع)
از محمد مخلص کاشانی (م1150؟)
این قصیده در دیوان چاپی شاعر نیامده است
موجود در هامش مجموعه 2913 که کتابت قرن 12 می باشد
ای برده نرگست ز من ناتوان توان = همواره سوده بر قدمت گلرخان رخان
ز عارضت گرفته مه و آفتاب تاب = وز جلوه تو یافته روح روان روان
با فوج عشوه ات نشود ذو القدر قدر = از سهم غمزه ات نکشد ترکمان کمان
سوزند داغ عشق تو کافر بتان بتن = دارند از جفای تو ظالم فغان فغان
با هر که کردی ای بت طوبی خرام رام = کی میدهد به سرو ریاض جنان جنان
بوسد چو سایه سرو تو را هر قدم قدم = گر در چمن ز ناز در آید چمان چمان
سودن به پای تو ای مه جبین جبین = بهتر ز تکیه بر فلک عزوشان زشان
کس بی سخن ز سر دهانت نشان نیافت = هر دم دهد کلام تو ز بی نشان نشان
تا چند باشی ای بت ناسازگار من = با ناکسان مصاحب و از محرمان رمان
باشد از آن دو لعل گهربار چند چند= یاقوت اشکم از مژه خون چکان چکان
خون دل است و لخت جگر زیب دیده ام = رنگین بود مرا متاع دوکان دکان
جانی به جسمم از نفس روح بخش خش = آبی بر آتشم ز رخ خوی فشان فشان
دیگر نماند در سر هوش و خرد خرد = دیگر نمانده در تن تاب و توان توان
پوشم گر از جفای تو ای شوخ چشم چشم = یابم گر از بلای تو ای بی امان امان
خواهم زدن به وادی بیطاقتی قدم = خواهم شدن به دیده چو آب روان روان
افغان کنان به درگه شاهنشهی که نیست = در هر دو کون ملجأ ما عاجزان جز آن
مهدی هادی آنکه وجود شریف او = دارد چو روح در تن کون و مکان مکان
شاهی که باد عدلش اگر در چمن وزد = گردد به زیر برگ وحشت خزان خزان
بر قدرتش دریدن نه اطلس سپهر = آسان بود چو در کف ذی شوکتان کتان
بر منبر سپر شب و روز و روز و شب = سازند وصف قدرش کرّوبیان بیان
بی شک کمینه پایه قصر جلال توست = باشد اگر رفیعتر از لا مکان مکان
در مکتبی تلاش بزرگی نمی کنند = جز درس شوق بندگیت خسروان روان
توفیق فتح و نصرت و فیروزی و ظفر = خواهند از جناب تو چون سائلان یلان
در رزم گاه حشر نشانی که چون شود = از نعره یلان جگر صفدران در آن
وز تاب تازیانه غیرت در آن مصاف = هر تار مو شود به تن توسنان سنان
ای سروری که از پی طاعت نهاده اند = بر خاک درگه تو بلندافسران سران
وز خانه کمان دلیران شود چو تیر = پیک اجل به غارت گنج روان روان
گردد ز حلقه های زره قطره های خون = مانند اشک از نظر خون چکان چکان
بازند مرد و مرکب از آسیب تیغ تیز = در زیر بار جوشن و بر گستوان توان
در پاس نام و ننگ به باد فنا دهند = نام آوران سران و تهمتن تنان تنان
گر نام نامی چو جوشن کنند حرز = یک مو نمی رسد به تن غازیان زیان
گر در جهان وجود تو را خصم منکر است = شاهد بس است خاتم پیغمبران بر آن
شاها کنون ز چهره بکش پرده خفا = بنمای جلوه در نظر شیعیان عیان
تا کی فتد به کار کسان از خزان گره = تا کی کشند جور از نابخردان دان
اهل نفاق ساخته تیغ ستیر تیز = شمشیر کینه آخته مریخ سان؟؟ جان
پر تیر ظلم ساخته هر جور کیش کیش = زه کرده بهر مظلمه هر شخ گران کان ؟؟
ای حجت خدای بکش تیغ انتقام = در روزگار داد دل دوستان ستان
هم بال نصر طایر و دافع بهم شکن = هم خط نسخ بر رقم کهکشان کشان
از چوب ظلم آتش بیداد شد بلند = این شعله ز آب تیغ جواهر نشان نشان
تا کی شود برات ستم زین رقم رقم = تا کی کشند خواری ازین کرکسان کسان
زهّاد را ز مکر شیاطین نجات ده = عبّاد را ز پیروی گمرهان رهان
با تیغ کین بر آر ز اعدای دین دمار = بینند چند شیعه ازین بیکسان؟؟؟ امان
امروز در ظهور تو گر نیست مصلحت = ای در طریق بندگیت خسروان روان
توفیق بخش کز پی تنبیه این گروه = بندد امیر زمره اسلامیان میان
سلطان مصطفی نسبی کز علو قدر = ذاتش بود معظم از ؟؟ شان نشان
فرزند برگزیده شاه نجف که عقل = چون او نداد داور دارا نشان نشان
فرمانروای کشور دین پروری که هست = حکمش به بر و بحر چو آب روان روان
کاوس را چو کوس بفری عمود کوب = کاموس را به نجم کمند ازکشان کشان
در روم و چین ز قیصر و خاقان خواه خراج = تاج و کمر ز خسرو هندوستان ستان
عالم به دوست بخش ز دشمن بعنف کبر = از قهر امان به خلق ده و قهرمان رهان
سلطان حسین شاه که خدام درگهش = باشد خطاب کسری او جم کسرشان نشان
....
از مشرق ضمیر فروزنده مطلعی گردید همچو پرتو خور در جهان جهان
ای بارگاه جاه تو در کهکشان کشان = وز قصرت آن رواق جواهر نشان نشان
قهرت اگر و مهر کشد تیغ بر سپهر = ای از مهابتت جگر صفدران دران
هم زهره زهره بازد و هم آفتاب تاب = از شیر ناله خیزد و از توأمان امان
گر شخص هیبتت بزند بانک بر اجل = میگشت در رکاب تو چون هندوان دوان
مریخ در جناب تو بوسد زمین ز دور = از بس بود ز واهمه حاجیان جنان
شاها گر از نشان تو گردنکشی کنند = تیغ ظفرنشان کش و در خونشان نشان
ادامه در 👇👇👇
از محمد مخلص کاشانی (م1150؟)
این قصیده در دیوان چاپی شاعر نیامده است
موجود در هامش مجموعه 2913 که کتابت قرن 12 می باشد
ای برده نرگست ز من ناتوان توان = همواره سوده بر قدمت گلرخان رخان
ز عارضت گرفته مه و آفتاب تاب = وز جلوه تو یافته روح روان روان
با فوج عشوه ات نشود ذو القدر قدر = از سهم غمزه ات نکشد ترکمان کمان
سوزند داغ عشق تو کافر بتان بتن = دارند از جفای تو ظالم فغان فغان
با هر که کردی ای بت طوبی خرام رام = کی میدهد به سرو ریاض جنان جنان
بوسد چو سایه سرو تو را هر قدم قدم = گر در چمن ز ناز در آید چمان چمان
سودن به پای تو ای مه جبین جبین = بهتر ز تکیه بر فلک عزوشان زشان
کس بی سخن ز سر دهانت نشان نیافت = هر دم دهد کلام تو ز بی نشان نشان
تا چند باشی ای بت ناسازگار من = با ناکسان مصاحب و از محرمان رمان
باشد از آن دو لعل گهربار چند چند= یاقوت اشکم از مژه خون چکان چکان
خون دل است و لخت جگر زیب دیده ام = رنگین بود مرا متاع دوکان دکان
جانی به جسمم از نفس روح بخش خش = آبی بر آتشم ز رخ خوی فشان فشان
دیگر نماند در سر هوش و خرد خرد = دیگر نمانده در تن تاب و توان توان
پوشم گر از جفای تو ای شوخ چشم چشم = یابم گر از بلای تو ای بی امان امان
خواهم زدن به وادی بیطاقتی قدم = خواهم شدن به دیده چو آب روان روان
افغان کنان به درگه شاهنشهی که نیست = در هر دو کون ملجأ ما عاجزان جز آن
مهدی هادی آنکه وجود شریف او = دارد چو روح در تن کون و مکان مکان
شاهی که باد عدلش اگر در چمن وزد = گردد به زیر برگ وحشت خزان خزان
بر قدرتش دریدن نه اطلس سپهر = آسان بود چو در کف ذی شوکتان کتان
بر منبر سپر شب و روز و روز و شب = سازند وصف قدرش کرّوبیان بیان
بی شک کمینه پایه قصر جلال توست = باشد اگر رفیعتر از لا مکان مکان
در مکتبی تلاش بزرگی نمی کنند = جز درس شوق بندگیت خسروان روان
توفیق فتح و نصرت و فیروزی و ظفر = خواهند از جناب تو چون سائلان یلان
در رزم گاه حشر نشانی که چون شود = از نعره یلان جگر صفدران در آن
وز تاب تازیانه غیرت در آن مصاف = هر تار مو شود به تن توسنان سنان
ای سروری که از پی طاعت نهاده اند = بر خاک درگه تو بلندافسران سران
وز خانه کمان دلیران شود چو تیر = پیک اجل به غارت گنج روان روان
گردد ز حلقه های زره قطره های خون = مانند اشک از نظر خون چکان چکان
بازند مرد و مرکب از آسیب تیغ تیز = در زیر بار جوشن و بر گستوان توان
در پاس نام و ننگ به باد فنا دهند = نام آوران سران و تهمتن تنان تنان
گر نام نامی چو جوشن کنند حرز = یک مو نمی رسد به تن غازیان زیان
گر در جهان وجود تو را خصم منکر است = شاهد بس است خاتم پیغمبران بر آن
شاها کنون ز چهره بکش پرده خفا = بنمای جلوه در نظر شیعیان عیان
تا کی فتد به کار کسان از خزان گره = تا کی کشند جور از نابخردان دان
اهل نفاق ساخته تیغ ستیر تیز = شمشیر کینه آخته مریخ سان؟؟ جان
پر تیر ظلم ساخته هر جور کیش کیش = زه کرده بهر مظلمه هر شخ گران کان ؟؟
ای حجت خدای بکش تیغ انتقام = در روزگار داد دل دوستان ستان
هم بال نصر طایر و دافع بهم شکن = هم خط نسخ بر رقم کهکشان کشان
از چوب ظلم آتش بیداد شد بلند = این شعله ز آب تیغ جواهر نشان نشان
تا کی شود برات ستم زین رقم رقم = تا کی کشند خواری ازین کرکسان کسان
زهّاد را ز مکر شیاطین نجات ده = عبّاد را ز پیروی گمرهان رهان
با تیغ کین بر آر ز اعدای دین دمار = بینند چند شیعه ازین بیکسان؟؟؟ امان
امروز در ظهور تو گر نیست مصلحت = ای در طریق بندگیت خسروان روان
توفیق بخش کز پی تنبیه این گروه = بندد امیر زمره اسلامیان میان
سلطان مصطفی نسبی کز علو قدر = ذاتش بود معظم از ؟؟ شان نشان
فرزند برگزیده شاه نجف که عقل = چون او نداد داور دارا نشان نشان
فرمانروای کشور دین پروری که هست = حکمش به بر و بحر چو آب روان روان
کاوس را چو کوس بفری عمود کوب = کاموس را به نجم کمند ازکشان کشان
در روم و چین ز قیصر و خاقان خواه خراج = تاج و کمر ز خسرو هندوستان ستان
عالم به دوست بخش ز دشمن بعنف کبر = از قهر امان به خلق ده و قهرمان رهان
سلطان حسین شاه که خدام درگهش = باشد خطاب کسری او جم کسرشان نشان
....
از مشرق ضمیر فروزنده مطلعی گردید همچو پرتو خور در جهان جهان
ای بارگاه جاه تو در کهکشان کشان = وز قصرت آن رواق جواهر نشان نشان
قهرت اگر و مهر کشد تیغ بر سپهر = ای از مهابتت جگر صفدران دران
هم زهره زهره بازد و هم آفتاب تاب = از شیر ناله خیزد و از توأمان امان
گر شخص هیبتت بزند بانک بر اجل = میگشت در رکاب تو چون هندوان دوان
مریخ در جناب تو بوسد زمین ز دور = از بس بود ز واهمه حاجیان جنان
شاها گر از نشان تو گردنکشی کنند = تیغ ظفرنشان کش و در خونشان نشان
ادامه در 👇👇👇
ادامه از قبل ☝️☝️☝️
دائم کمر به بندگیت تنگ بسته اند = چون عقل پیر پیر و چو بخت جوان جوان
آن پیر منحنی است کمانیست که تیر او = چون تیر مستقیم دهد از نشان نشان
باشد ز تیر غمزه حد نگش؟؟ زننده تر = بنمود ز طاق ابروی خوبان کمان کمان
آهوست گاه پویه ولی در مصاف خصم = شیریست سر پیکر فیل افکنان کنان
شاها به خاک پای تو سوگند کز شرف = ساینده چهره بهر صفا دلبران بر آن
کز بهر کام بیمزه هرگز نکرده ام = از لقمه خوش آمد فرمان دهان دهان
...
اخلاص باطنی که مرا با جناب توست = آگاه نیست جز احد غیب دان بدان
یابم بر آستان تو گر رخصت سجود = خواهد شد امتیاز من از داعیان عیان
....
@sepahsalaar
دائم کمر به بندگیت تنگ بسته اند = چون عقل پیر پیر و چو بخت جوان جوان
آن پیر منحنی است کمانیست که تیر او = چون تیر مستقیم دهد از نشان نشان
باشد ز تیر غمزه حد نگش؟؟ زننده تر = بنمود ز طاق ابروی خوبان کمان کمان
آهوست گاه پویه ولی در مصاف خصم = شیریست سر پیکر فیل افکنان کنان
شاها به خاک پای تو سوگند کز شرف = ساینده چهره بهر صفا دلبران بر آن
کز بهر کام بیمزه هرگز نکرده ام = از لقمه خوش آمد فرمان دهان دهان
...
اخلاص باطنی که مرا با جناب توست = آگاه نیست جز احد غیب دان بدان
یابم بر آستان تو گر رخصت سجود = خواهد شد امتیاز من از داعیان عیان
....
@sepahsalaar