من و دل آمده بودیم به مهمانی تو
هر دو لبریزِ غزل ٫غرقِ گُل افشانی تو

دلَکَم عرضِ ادب کرد و همان گوشه نشست
من همه محوِ دل و او همه حیرانی تو

شبِ شعری که به پا بود در آن صبحِ لطیف
برد ما را به تبِ خیس و غزلخوانی تو

من دچارت شدم آنگاه نگاهم کردی
دل گرفتارِ همان موسمِ بارانی تو

چشمِ تو خلوتِ خوبی ست اگر بگذارند
من و دل زائرِ آن معبدِ روحانی تو

گاه سرشارتر از حسِ شکفتن در باد
روزِ آغازِ من و خلوتِ عرفانی تو

آسمان نیز ورق خورد همان روز که باز
من و دل آمده بودیم به مهمانی تو

از جنون خاص و ویژه بودن دوری کن ... در زندگی ات کاملا معمولی باش ، ولی آگاهی و گوش بزنگی را چاشنی آن کن ... خدا را در زندگی معمولی خود مهمان کن ، خدا را با زندگی معمولی خود آشنا کن ، بخواب ، بخور ، کار کن ، عشق بورز ؛ نیایش کن ، به مراقبه و مکاشفه بنشین ؛ ولی هیچگاه تصور نکن آدم خاصی شده ای و یا کار ویژه ای انجام میدهی ... در چنین معمولی بودنی است که به خواص (روشن ضمیران و بوداها) میپیوندی ...

اشو

@sedaye_daron

🔴ما زن‌ها خیلی قوی هستیم

خیلی قوی‌تر از اونی که فکرشو می‌کنیم، فقط لازمه که خودمون رو کشف کنیم، خودمون رو باور کنیم، که می‌تونیم زندگی‌ای رو بسازیم که می‌خواهیم.
🔺وقتی زنانگی رو ابزاری تعریف کردند ما هویت خودمون رو از دست دادیم، بعضی از ما به خاطر اینکه اون هویت جعلی رو باور نکنیم، یک هویت با انرژی مردانه جعلی دیگر برای خودمان ساختیم.
🔴اقتدار یک زن در کشفِ خودش، در استفاده از عظیم‌ترین نیروهای درونی خودش هست.. ما دوباره باید باورهامون رو نسبت به اقتدار زن باسازی کنیم..
عصر امروز، عصریه که زنان در حال رشد و بالا آمدن هستند.

@sedaye_daron

همه امراض و دلتنگیها زاییده تخلف از قانون محبت اند ... بومرنگهای نفرت و انزجار و انتقاد آدمی ، مالامال از بیماری و اندوه به سوی خود او باز میگردند ... گویی عشق هنری است گمشده ... هرچند انسان آگاه از قانون معنویت می داند که باید این هنر را بازیابد ...

فلورانس اسکاول شین




@sedaye_daron

تمام کائنات با همه لایه ها و با همه بغرنجی اش در درون انسان پنهان است ... شیطان مخلوقی ترسناک نیست که بیرون از ما در پی فریب دادنمان باشد ، بلکه صدایی است در درونِ خودمان ... در خودت دنبال شیطان بگرد ، نه در بیرون و در دیگران ... و فراموش نکن هر که نفسش را بشناسد ، پروردگارش را شناخته است ... انسانی که نه به دیگران ، بلکه به خود بپردازد ، سرانجام پاداشش شناخت آفریدگار است .


@sedaye_daron

انسان بدون مراقبه انسانی است بدون ترانه در قلبش ، بدون شعری در وجودش و بدون شور و حال ... بهار او هنوز از راه نرسیده است ، گلهایش هنوز منتظرند و هنوز شکفته نشده اند ، او هنوز گل نداده ، هنوز رایحه اش را پراکنده نساخته است ... همچون بذری در خود فرو مانده است : ناآگاه ، کاملا ناآگاه از آنچه می تواند باشد و از آنچه هست ؛ همچنان زندگی معمولی خود را می گذراند ... بدون نشاط ، بدون شادمانی ، بدون رقص ، در حال جان کندن است ؛ زندگی اش باری است بر دوشش ، تلاش می کند این بار را با خود حمل کند ... برای او مرگ همچون راه نجاتی است که دیر یا زود به رویش گشوده خواهد شد ... همه چیز به پایان خواهد رسید و او خواهد توانست در گور بیارامد ... زندگی کلاس درس است ، ما در این دنیا هستیم تا درسی بیاموزیم و مهم ترین درس زندگیت چگونگی آواز خواندن و رقصیدن و چگونگی شاد بودن است ... اینها همه از راه مراقبه ممکن می شوند ، مراقبه همه این انرژیها را در تو رها می سازد ، هزاران گل در وجودت می شکوفاند ؛ آنگاه بهشت دیگر بعد از مرگ نخواهد بود ... بهشتی اکنون و اینجاست ، تنها بهشت حقیقی است ... اشو



@sedaye_daron

همانند كودكان ...

اگر بمانند کودکان شوید ؛ احساس طروات و تازگي مي كنيد ... همانند كودكان شدن ، از بزرگترين مسئوليتهاست ؛‌ مسئوليت در قبال خودتان ... به اين ترتيب همه نقابها و صورتكهاي مصنوعي كه براي خود ساخته بوديد ، ناپديد مي شوند ... ديگران ممكن است از دستتان ناراحت شوند ؛ چون نيازها و انتظاراتشان را بر نمي آوريد ... آنها ممكن است تصور كنند كه بي مسئوليت شده ايد ، ‌ولي شما آزادتر شده ايد ... ممكن است رفتار شما به نظر آنها كودكانه بيايد و شما را متهم به بي مسئوليتي كنند ... در حقيقت ، آزادي در شما رشد كرده است و شما مسئول تر از قبل شده ايد ... اين مسئوليت ، ‌يعني توان پاسخگويي ؛ نه وظيفه اي كه ملزم به انجامش باشيد ... حساس تر بودن است و هرچه حساسيتتان بيشتر شود ، ‌ديگران بيشتر فكر مي كنند كه بي مسئوليت شده ايد ... شما ديگر انتظارات آنها را برنمي آوريد ... هيچكس در اين دنيا براي اين زندگي نمي كند كه انتظارات ديگران را برآورد ... اشو

@sedaye_daron

مراقبه موسیقی سکوت است ... این موسیقی بسیار غنی تر و ژرف تر از همه موسيقی هایی است که می توانیم بوسیله صدا ایجاد کنیم ، زیرا صدا در نهایت یک آشفتگی و به هم خوردگی است ... سکوت هیچ چیزی را بهم نمی زند ، هیچ چیزی به جنبش در نمی آید ، اما موسیقی شور انگیزی آفریده می شود ... در آن حالت بی کلامی و بی صدایی ، آهنگی پر شور هست ... مراقبه به آن حالت سکوت می انجامد و تو تا زمانیکه این سکوت را نشناسی از آنچه که در قلب خود حمل می کنی آگاه نخواهی شد ... از پادشاهی درون ، از ثروت و از گنج خود ناآگاه می مانی ... یک گدا می مانی در حالیکه می توانی هر لحظه با روی آوردن به درون یک پادشاه شوی ... این علم کیمیاگری است ؛ آنگاه که به فرا سوی صدا رخنه کنی ، آنگاه که موانع صدا را پشت سر بگذاری و به هسته وجود خود دست یابی ، به مرکز هسته می رسی ... کسانیکه این موسیقی خاموش را شنیده اند نامهای مختلفی به آن داده اند ؛ یکی از این نامها خداست ... اشو



@sedaye_daron

چرا زندگی اینقدر آشفته و پر هیاهوست؟ ... این زندگی نیست که آشفته است ، تو هستی که آشفته ای ... آن طوری که اکنون هستی ، زندگی فریاد به نظر میرسد ... به این دلیل که تو آشفته ای ... زندگی یک آینه است ، به سادگی تو را و هر چه هستی را منعکس میکند‌ ... اشو


@sedaye_daron

ایگو همچون یک لایه زیرین درتمام فعالیتها احساس میشود ... حسی از کمبود ، ترس و مقاومت که بطور مستمر ادامه دارد ... شاید مدام به آن فکر نکنیم اما آن همچون تمی زیرین در زندگی ما جریان دارد ... هنگامی‌که توجه‌مان به امور بیرونی زندگی نیست و در موردشان فکر نمی‌کنیم دوباره و دوباره به این لایه ایگو برمی‌گردیم ، به لایه کمبود ، ترس و مقاومت ... و همین‌که با آن روبه‌رو می‌شویم برای رها شدن از شرش و آرام کردنش دوباره به بیرون می‌رویم تا بلکه با برآورده کردن نیازهای دائمی‌اش اندکی آرام گیریم ... غافل از اینکه ماهیت حقیقی ما در پس این لایه ایگو قرار دارد و تا زمانی که آن را به‌درستی نبینیم این چرخه مدام تکرار خواهد شد ... روپرت اسپایرا


@sedaye_daron

در خواب عمیق ذهن ناپدید می شود، زیرا حتی رویا دیدن هم وجود ندارد، محتوایی وجود ندارد
در خوابِ عمیق تو دوباره به طبیعت خودت بازگشته‌ای. برای همین است که خواب عمیق تازه‌ات می‌کند. در بامداد احساس سرزندگی می کنی، بازجوان شده‌ای، جوان و سرحال، زیرا در خوابِ عمیق تو بار دیگر به منبع اصلی خودت فرو رفته‌ای
دیگر یک منیت نبوده‌ای،
دیگر یک ذهن نبوده‌ای،
فقط بخشی از طبیعت بوده‌ای
وقتی در خوابِ عمیق هستی، درست مانند یک درخت یا صخره هستی، دیگر یک فرد نیستی. بخشی از آن اقیانوس گشته‌ای،
البته ندانسته، ناهشیارانه.

اگر این بتواند هشیارانه و آگاهانه رخ بدهد، خوابِ عمیق به سامادی(بیداری) تبدیل می شود و شعف می‌گردد.
در خواب عمیق، تو همان نقطه را لمس می‌کنی که بودا لمس می‌کند، که راماکریشنا، رامانا، اکهارت یا مسیح لمس می‌کند.
ولی آنان هشیار به این نقطه می‌روند،
تو ناهشیار به آن نقطه می‌روی
تو به طبیعت خودت رجوع می‌کنی ولی آگاه نیستی که چه اتفاقی می‌افتد.
آنان به همان طبیعت رجوع می‌کنند،‌ ولی آگاه هستند
این تنها تفاوت بین خواب و سامادی است؛ وگرنه یکی هستند.

#اوﺷﻮ

@sedaye_daron

مهم نیست که چه اتفاقی با جسمت می‌افتد ، مدیتیشن کن ... هرگز شب هنگام به خواب نرو تا اینکه با خدا مناجات کرده باشی ... جسم تو به یادت خواهد آورد که سخت کار کرده‌ای و نیاز به استراحت داری ، اما هر چه بیشتر که تقاضایش را نادیده بگیری و بر پروردگار متمرکز شوی ، به همان شدت همانند گویی آتشین در زندگیِ سُرورآمیز مشتعل میشوی ... آنگاه خواهی دانست که تو جسم نیستی ... پاراماهانسا یوگاناندا

@sedaye_daron

من، ارزش خود را میدانم
هرچه خود را بیشتر با عشق و پذیرش حمایت میکنم خود را بیشتر شایسته میبینم؛ وقتی ارزش، را حس میکنم احساس بهتری دارم؛
به زندگی اجازه میدهم تا مرا به مسیرهای زیبا و تازه ببرد.به ذهنم اجازه میدهمکه به ان سوی ان چه فکر میکنم و ممکن است، سیر کند.
من شایسته همه امکانات موجود هستم و شایستگی یک زندگی مهیج را دارم.
من نیاز دارم از محدوده کهنه گذشته خلاص شوم من شایسته خوبی ها هستم


لوئیز ال هی

@ghodratebikaranedaroon

تو نه بدنت را خلق کردی و نه قادر به کنترلِ عملکرد بدنت هستی ... یک آگاهیِ بزرگ‌تر از ذهنِ انسان کارها را پیش می‌برد ... این همان آگاهی و شعوری است که تمام طبیعت را پایدار نگاه داشته است ... اکهارت تله

@sedaye_daron

هشیار باش - #اکهارت تُله

"توصیه من به جستجوگران معنوی: همین جستجو بزرگترین مانع شماست. جستجو را رها کرده به لحظه حال بیایید و افکار را متوقف کنید."

@sedaye_daron

من زندگی کردم، نگاه کردم، خواندم، احساس کردم.
مگر با خواندن چه می‌شود کرد؟
با خواندن تقریبا همه‌چیز را می‌فهمی.
من‌ هم می‌خوانم. ولی یک نوع خواندن در همه موارد مناسب نیست، بلکه هر خواننده نیاز به نوع خاصی از خواندن دارد. عده‌ای حتی یک عمر می‌خوانند ولی هرگز از حد متن فراتر نمی‌روند، آن‌ها به‌صفحه‌ای می‌چسبند و نمیدانند که کلمات، همچون سنگ‌های بستر رودخانه برای رفتن به آن طرف رودخانه هستند. برای ما مهم رفتن به آن‌ طرف رودخانه است.


#ژوزه_ساراماگو

@sedaye_daron

در سکوت بنشین و صبر کن ...

گاهی آنچه که اتفاق می‌افتد به مدیتیشن نزدیک است ولی شما درگیر چیزهای دیگر هستید ... آن  صدای ساکن کوچک در درون شما است ، اما شما پر از سر و صدا هستید ، پر از درگیری و دل مشغولی‌ها و مسئولیت‌ها هستید و مدیتیشن همچون نجوا می‌آید ... مانند فریاد و شعار نمی‌آید ، بسیار آرام و ساکت می‌آید ، هیچ سر و صدایی ایجاد نمی‌کند ، حتی صدای گام‌ها نیز شنیده نمی‌شود ؛ پس اگر درگیر باشی ، صبر می‌کند و می‌رود ... حداقل روزی یک ساعت ، در سکوت بنشین و منتظرش باش و هیچ کاری نکن ، تنها با چشمان بسته در انتظاری بزرگ بنشین ، با قلبی منتظر ، با قلبی گشوده ... فقط صبر کن ، پس اگر چیزی اتفاق بیفتد آمادگی دریافتش را داری ، اگر چیزی اتفاق نیفتاد ناامید نشو ... حتی یک ساعت در سکوت نشستن و اتفاقی نیفتادن نیز خوب است ... تو را آرام و ساکن می‌کند ، تو را  متمرکزتر و ریشه دارتر می‌کند و آهسته آهسته درکی میان تو و موقعیت مراقبه گون به وجود می‌آید ؛ که تو در ساعت و اتاق مشخصی منتظر می‌شوی ، او خواهد آمد ، بیشتر و بیشتر خواهد آمد ... مدیتیشن چیزی نیست که از بیرون بیاید ، از هسته‌ی درونی خودت می‌آید ، اما وقتی هوشیاری درونی می‌داند که هوشیاری بیرونی منتظرش است ، دیدار  نزدیک‌تر می‌شود ... زیر درخت بنشین ، نسیم می‌وزد و برگ‌های درختان خش خش می‌کنند ... باد لمس‌ات می‌کند ، دور و  برت حرکت کرده و از تو عبور می‌کند ، اما نگذار فقط از کنارت عبور کند ؛ اجازه بده در درون‌ات حرکت کند و از میانت گذر کند ... چشمانت را ببند و گویی که باد از میان درخت گذر می‌کند و برگ‌ها خش خش می‌کنند ، احساس کن که تو هم مانند درخت ، باز هستی و باد از میان تو عبور می‌کند - نه از کنارت ، بلکه درست از میان‌ات ... اشو

@sedaye_daron

‍ "معبدی در درون"

☆ معبدی برای خدا در درونت بساز، تا در هر زمان و هر موقعیت به آن داخل شوی، بی مقدمه و تمهید. معبدی که تحت اشراف هیچکس نیست جز خودش. وسیع و لایتناهی. لطیف و نورانی. معبدی درون تو، و تو درون معبد


@sedaye_daron