ما خودمان را از درون می‌بینیم اما دیگران را صرفاً از بیرون می‌بینیم. ما همواره از اضطراب‌ها، تردیدها و حماقت‌های خودمان از درون آگاهی داریم. ولی همه‌ی آنچه در مورد دیگران می‌دانیم چیزهایی است که ازقضا مرتکب شده و با ما در میان گذاشته‌اند؛ حرف‌های دیگران یک منبع اطلاعات بسیار محدودتر است و در عین حال اطلاعات را به شکل تصفیه‌شده در اختیارمان می‌گذارد. ما به‌کرات ناگزیر به این نتیجه می‌رسیم که حتماً جزو ناجورترین و انزجارآورترینِ انسان‌ها هستیم، در حالی که در واقع به‌هیچ‌وجه این‌طور نیست. با آنکه دقیقاً نمی‌دانیم فردی که از بیرون بسیار گیراست در درونش چه رنج‌ها و ویرانی‌هایی وجود دارد، می‌توانیم یقین داشته باشیم که چنین چیزی قطعاً وجود دارد. چه بسا دقیقاً ندانیم چه حسرت‌هایی در درون آنان است، اما در هر صورت احساساتی دردناک در درونشان جریان دارد.

تمام فعالیت‌ها، بدون در نظر گرفتن اهمیتشان، زمان و توجه محدود شما را به صورت یکسان مصرف می‌کنند. بنابراین اگر به فعالیت‌های کم‌اثر توجه کنید، زمانی را که می‌توانید به فعالیت‌هایی که تأثیرگذاری بیش‌تری دارند، اختصاص دهید، از آن‌ها می‌گیرید. این یک بازی حاصل‌جمع صفر است. و چون هنگامی‌که وقتتان را در فعالیت‌های با تأثیر زیاد سرمایه‌گذاری می‌کنید، نسبت به زمانی که در فعالیت‌های کم‌اثرتر سرمایه‌گذاری می‌کنید، اساساً پاداش بیش‌تری به دست می‌آورید، هرچه قدر که آن را به سمت دومی ببرید، سود کلی شما کاهش می‌یابد. دنیای کسب‌وکار، این فرمول ریاضی را درک می‌کند. به همین دلیل است که دیدن شرکتی که مشتریان بدون فایده‌اش را بیرون می‌کند، غیرعادی نیست.

تقلای دائمی ما برای دست یافتن به احساس بهتر و شادی بیشتر، حکم شتافتن بر روی تردمیل را دارد. هر قدر بیشتر می‌دویم، کمتر احساس اقناع و رضایت می‌کنیم. به قول یکی از خوانندگان «هر چه تلاش می‌کنیم به آرامش نمی‌رسیم». اما چرا چنین است؟

زیرا ما نیاموخته‌ایم که از موهبت‌هایی که داریم و بسیاری از آن‌ها را با رنج فراوان حاصل کرده‌ایم بهره ببریم، حتی بلد نیستیم آن‌ها را ببینیم. این داشته‌ها می‌تواند امکانات مادی و رفاهی باشد، خانواده و دوستان‌مان باشند، دستاوردها و موفقیت‌های‌مان باشد یا حتی قابلیت‌ها و شایستگی‌های فکری و روحی‌مان. واقعیت آن است که بیشتر ما به‌دست آوردن را آموخته‌ایم ولی بهره‌بردن را نیاموخته‌ایم.

اغلب ما به‌سان کشاورزی هستیم که در «کاشت» و «داشت» ماهر است ولی از «برداشت» چیزی نمی داند. از همین روست که هر قدر هم به سوی رسیدن به شغل بهتر، درآمد بیشتر و موقعیت بالاتر پیش می‌رویم و به وضعیت بهتری می‌رسیم، باز هم به‌دنبال رسیدن‌ها و داشتن‌های بیشتر هستیم بدون آن‌که به داشته‌های‌ فعلی‌مان وقعی بنهیم. گویی در چشم ما همواره «نسیه» جذاب‌تر و پرزرق و برق‌تر از «نقد» است.

| تفکرات مسموم |

«به قدری قوی باش که کسی نتونه آرامش تو را بر هم بزنه»؛ این نوع تفکر به ما میگه که بر هم خوردن آرامش یعنی ضعف، تنها یک ربات یا انسان فاقد احساسات، آرامشش به هم نمی‌ریزد، ما انسان هستیم، غمگین می‌شویم، خشمگین می‌شویم، عزیزانمان را از دست می‌دهیم، پیر می‌شویم زیبایی‌مان کمتر می‌شود، مضطرب می‌شویم و همیشه میزبان دردها هستیم، انسان قوی کسی نیست که هیچ‌وقت آرامشش به هم نریزد، بلکه کسی هست که سوگ و غم را تجربه می‌کند و واقعیت‌ها را پذیرش می‌کند.

«به جنبه خوشایند هر چیز فکر کنید»، این تفکر مثبت‌نگری نیست، انکار واقعیت هست، واقعیت مخلوطی از خوشایند و ناخوشایند هست، انکار واقعیت فقط آسیب‌ها را بیشتر می‌کند؛ مثلا در این شرایط خاص کسی ماشینش را با خوشبینی بیرون ول نمی‌کند بلکه به خاطر نگرانی به جا از دزدی آن را در جای امن نگهداری می‌کند.

«فقط در انتظار بهترین‌ها باشید»؛ وقتی چیز بد آمد چکار کنیم؟ نبینیم آن را!؟ نه خوش‌بینی زیاد مطلوب است، نه بدبینی مرضی، واقع‌بینی سالم‌ترین کار ممکن است.

✍رشد کردن یعنی:

↲ یاد یگیریم که برای ارتباط به افرادی که به عمد در دسترس نیستند، دست و پا نزنیم.

↲ شجاعت این را داشته باشیم که داستانمان را با کسی که به او اعتماد داریم، در میان بگذاریم.

↲ بتوانیم رشته ی افکار منفی خود را پاره کنیم تا نگذاریم ما را در خود غرق کنند.

↲ به نقطه ای برسیم که دیگر هر فکری که به ذهنمان خطور کرد را باور نکنیم.

↲ قدم هایی برداریم تا کمی خودآگاهی به زندگی ناخودآگاه و خودکار خود اضافه کنیم.

↲ قادر باشیم قبل از هر حرکتی، کمی مکث کرده و شرایط را واقع بینانه بررسی کنیم.

↲ به اندازه کافی شجاع باشیم تا گفتگویی را که همیشه از آن اجتناب می‌کردیم انجام دهیم.

↲ بدون اینکه خودمان را سرزنش کنیم، مسئولیت کارهایمان را برعهده بگیریم.

عضو شدید بردارم؟

اگر به شما بگویم گنجینه‌ای پنهان از ویژگی‌های شخصی وجود دارد که می‌تواند زندگی شما را تغییر دهد، آیا شما کنجکاو هستید بدانید آن‌ها چه هستند؟ در اینجا پنج ویژگی خوب را که به شما کمک می‌کند تا از این چیزِ پر هرج‌ومرج، غیرقابل پیش‌بینی و کاملاً خنده‌دار که آن را زندگی می‌نامیم، بگذرید.

۱. خودآگاهی: سیستم عامل نهایی
قبل از اینکه بتوانید چیزی را در زندگی خود تغییر دهید، باید بدانید که در ذهن شما چه می گذرد. خودآگاهی مانند سیستم عاملی است که باعث می‌شود دستگاه روانشناختی شما را به خوبی کار کند. بدون آن، از شکست‌های خود درس نخواهید گرفت و عادت‌های خود را تنظیم نمی‌کنید. بنابراین چگونه می‌توان خودآگاهی را توسعه داد؟ جواب، زیر سوال بردن افکار، احساسات شما و تمرین درو‌ن‌نگری است. مهمتر از همه، این را عادت دهید که سوالات سخت را از خود بپرسید؛ و از یک درمانگر کمک بگیرید.

۲. تحمل خطر: شکست خوردن و شرمساری خود را در آغوش بگیرید
در همه مراحل زندگی ریسک کردن یکی از کارهایی‌ست که باید بکنید. اگر می خواهید به جایی برسید، باید در برابر شکست و خجالت تحمل داشته باشید. چرا؟ زیرا پاداش های بزرگ اغلب با یک ریسک همراه است. بنابراین، برای رویارویی با خطرات جسارت به خرج دهید و احتمال شکست را در نظر بگیرید.

۳. صبر: آهسته و پیوسته برنده مسابقه است
اگر بتوانید برای تحمل طوفان صبر داشته باشید و روی پاداش‌های بلندمدت تمرکز کنید، جلوتر از منحنی خواهید بود. بنابراین، یاد بگیرید که برای نتیجه خوب صبر داشته باشید. به هر حال، لاک پشت همچنان در مسابقه برنده می‌شود و خرگوش بی‌حوصله در این فکر می‌ماند که همه‌چیز به کجا رسیده است.

۴. شک و تردید: هم‌ چیز را زیر سوال ببرید
شک و تردید باید حالت پیش فرض شما باشد. شواهد طلب کنید، منطقی فکر کنید و برای زندگی با عدم قطعیت آماده باشید.

| احساس‌های هماهنگ در مقابل احساس‌های وسواسی |

وقتی حسرت می‌خورید به چیزی بیرون خودتان نیاز دارید. انگیزه را از بیرون می‌گیرید، مدام به چیزی که در بیرون اتفاق می‌افتد واکنش نشان می‌دهید؛ ولی در فرصت به چیزی بیرون خودتان نیاز ندارید از درون خودتان انگیزه می‌گیرید، اتفاق‌های بیرون را می‌گیرید و به چیزی تبدیل می‌کنید که مایه پیشرفتتان باشد. «انگیزه و سرچشمه‌ی حسرت نیازهای ناسالم است». «انگیزه و سرچشمه فرصت، خواست‌های آگاهانه و سالم است». روان‌شناسان نیازها و خواست‌ها را به دو دسته احساس تقسیم کرده‌اند: وسواسی و هماهنگ.

احساس‌های وسواسی به شدت تکانه‌ای‌اند و منشا آن‌ها هیجانات سرکوب شده و تعارضات حل نشده درونی است. وسواس یعنی تبدیل کردن چیزی به مشغولیت روانی تا حد درماندگی با تمام وجود حس می‌کنید به آن نیاز دارید و بدون آن هرگز شادکام نخواهید شد. این احساس‌ها معمولاً با اعتیاد همراه‌اند؛ به علاوه، وقتی به چیزی وسواس پیدا می‌کنید از دیگر جنبه‌های زندگی غافل می‌شوید، وسواستان بر همه چیز سایه می‌اندازد و شما را برای رسیدن به آنچه وسواسش را دارید، به تصمیم‌های کوته‌بینانه‌ای وا می‌دارد که تأثیر نامطلوبی بر دیگر جنبه‌های زندگی می‌گذارد. از همان لحظه‌ای که به چیزی وسواس یا وابستگی پیدا می‌کنید حسرت شما آغاز می‌شود. فرقی ندارد چیزی کوچک باشد یا چیزی بزرگ.

اگر به پیروزی در بحث نیاز داشته باشید دچار حسرت هستید؛ اگر چیزی مطابق برنامه‌تان پیش نرود و ناراحت شوید، دچار حسرتید؛ همیشه تجربه یا وضعیتتان را در مقایسه با چیزی می‌سنجید که خیال می‌کردید قرار است بشود، در حالی که باید از تجربه‌ها درس بگیرید و بدون توجه به اتفاقی که افتاده شادکام باشید. پژوهش‌ها ثابت می‌کنند احساسات وسواسی نمی‌گذارند درست فکر کنید. حضور ذهن در لحظه برایتان دشوار می‌شود، چون تمام فکر و ذکرتان گرفتار وسواس است. وسواس، احساس فرساینده‌ای است آکنده از حسرت و تنازعات درونی. بنابراین احساس وسواسی مانع غرقگی شما در فعالیت‌هایتان می‌شود؛ یعنی نمی‌توانید با تمام وجودتان غرق کار شوید؛ به جای اینکه سیال و روان کار کنید، مدام ارتباطتان با خود و اطرافتان قطع می‌شود.

ولی احساس‌های هماهنگ، درست در نقطه مقابل وسواس‌ها ذاتاً برانگیخته و سالم‌اند؛ وقتی احساس هماهنگی نسبت به چیزی دارید، مهار احساس به دست شماست، نه مهار شما به دست احساس؛ کارتان را با فکر و بینش عمیق انجام می‌دهید نه به شکلی نامعقول و واکنشی. انگیزه شما رسیدن به هدف است نه «نیاز».

| یادزدودگی کودکی |

گابریل و هارلن از اساتید دانشگاه اوتاگو، عدم رشد زبان را به عنوان عاملی که مانع از به خاطر سپاری اطلاعات می‌شود، بیان می‌کنند. دایره لغات کودکی محدود است. بنابراین کودک نمی‌تواند تجربیات خود را با کلماتی مناسب ذخیره‌سازی کند؛ در نتیجه کودکان قادر نیستند تجربیاتی را که قبل از زبان‌آموزی کامل به ذهن سپرده‌اند، بیان کنند. درواقع در ترجمه تجربیات خود به زبان واژه‌ها عاجزند، همچنین خاطرات زمانی بیش‌تر در ذهن باقی می‌مانند و شما می‌توانید آن‌ها را به خوبی به یاد بیاورید که یک بار‌هیجانی داشته باشند.

حتما برای‌تان اتفاق افتاده که یک رخداد مهم و هیجانی را تجربه کرده‌ باشید و خاطره‌ی آن تجربه تا مدت‌ها در ذهن شما باقی مانده و بارها آن را برای دیگران تعریف باشید. همین تعریف‌های مکرر و استمرار و تکرار یادآوری به بایگانی موثر آن خاطره و فراخوانی آن حتی در سال‌های بعد کمک می‌کند. اما کودکی به دلیل ماهیت خاص خودش، محدود بودن خاطراتش و عدم وجود احساسات قوی، امکان بایگانی را ندارد و اغلب به خاطر نمی‌ماند.

یکی از دلایل به تعویق انداختن کارها احساس استیصال حاصل از مشغولیت ذهنی است. وقتی نگران صدها چیز دیگر هستید سخت است که تنها بر روی کار جاری تمرکز کنید. اما این احساس استیصالی که به ما دست می‌دهد به دلیل حجم کارهایی که هنوز کامل نشده‌اند نیست، بلکه اغلب حاصل چگونگی پروراندن ایده‌ها و برنامه‌ی عملیاتی شماست. طبق اثر زایگارنیک هر فکر یا ایده‌ی ناقصی آن‌قدر ذهن ما را به خود مشغول می‌کند تا این که بالاخره یا آن را انجام دهیم و یا برای چگونگی انجامش برنامه‌ی عملیاتی‌ای بریزیم.

🔴فوری فوری مرکز روانشناسی رابینیا استخدام میکند 👇🏻

🔥مرکز مشاوره آنلاین رابینیا روانشناس و مشاور جذب میکند!🚀

🎯اولین پلتفرم تخصصی مشاوره آنلاین!

🎯سیستم رزرو نوبت و نوبت دهی آنلاین

🎯ایجاد صفحه اختصاصی برای مشاوران

🎯دریافت تیک آبی در سایت

🎯ارائه تخفیف برای تست‌ها به مشاوران

🎯کل حق مشاوره برای مشاور میباشد

🎯واریز تمام و آنی هزینه مشاوره به حساب متخصص

🎯قابلیت مشخص کردن تعرفه توسط مشاور

و ...

ثبت نام از طریق آی‌دی زیر :
👉🏻 @Rabiniavip 👈🏻

اینستاگرام رابینیا :
https://instagram.com/rabinia.ir