💢گزارش نشست نخست هفتمین مرحله‌ از سلسله‌نشست‌های جامعه‌شناسان ايرانی و جامعه ایرانی

9 آبان 1403

نخستین نشست از هفتمین مرحله همایش‌های جامعه شناسان ایرانی و جامعه ایرانی که اختصاص به آثار و کنشگری دکتر مرتضی فرهادی دارد در تاریخ 9 آبان ساعت 16 الی 18 با حضور سه سخنران در سالن انجمن جامعه‌شناسی ایران واقع در دانشکده علوم اجتماعی تهران برگزار شد. دکتر داریوش رحمانیان سردبیر مردم نامه با عنوان «کرآبی: فرهادی و مسئله‌ی آب»، دکتر رحیم محمدی جامعه‌شناس و پژوهشگر با عنوان «چگونه می‌توان با سنت ایرانی مواجه شد؟»، دکتر جبار رحمانی هیئت‌علمی پژوهشگاه مطالعات فرهنگی و اجتماعی با عنوان «فرهادی و مسئله فهم جامعه و فرهنگ ایرانی» به ایراد سخنرانی پرداختند.
ابتدای نشست محمدرضا ذوالفقاری به‌عنوان مدیر نشست ضمن خوشامدگویی به حضار در جلسه گزارش مختصری از شش مرحله از نشست‌ها و همایش‌های جامعه‌شناسان ایرانی و جامعه ایرانی ارائه داد. وی در این گزارش آغاز اجرای پروژه نشست‌ها را در سال 1392 عنوان کرد و این مجموعه نشست‌ها را پاسخی به پرسش‌هایی مانند: کدام جامعه‌شناسان ایرانی مسئله آنها ایران بوده است؟ و یا جامعه‌شناسان و متخصصان علوم اجتماعی چه میزان جامعه ایران و ایرانی را موضوع مسئله جامعه‌شناسی کرده‌اند؟ و نیز در نگاه اصحاب علوم‌اجتماعی ایران چه روایتی از جامعه ایرانی برساخته شده است؟ عنوان کرد.

ادامه این گزارش را روی وب سایت انجمن جامعه شناسی ایران بخوانید.

@iran_sociology
#انجمن_جامعه_شناسی_ایران
با حمایت انجمن جامعه شناسی، از فرهنگ‌ و فرهیختگی حمایت کنید

گزارش روزنامه اعتماد چهارشنبه 16 آبان 1403 درباره نشست نخست نقد آثار دکتر مرتضی فرهادی

https://yek.link/kavehfarhadi
@mardomnameh
@ir_sociology

📌 مردم‌نامه را در یوتیوب دنبال کنید:

https://youtu.be/JHZKYY6DqSk?si=7slFC5VFMHqZgA68

سخنرانی دکتر محمد جواد عبداللهی
در نشست تاریخ خرد به مثابه رهیافت روش شناختی
@tarbiatmodaresunihistory

سخنرانی آقای هادی اقاجان زاده
در نشست تاریخ خرد به مثابه رهیافت روش شناختی
@tarbiatmodaresunihistory

سخنرانی دکتر سید هاشم آقاجری_بخش اول
در نشست تاریخ خرد به مثابه رهیافت روش شناختی
@tarbiatmodaresunihistory

سخنرانی دکتر سید هاشم آقاجری_بخش دوم به همراه پرسش و پاسخ
در نشست تاریخ خرد به مثابه رهیافت روش شناختی
@tarbiatmodaresunihistory

✍️کامبیز نوروزی

🖊فیلترینگ و یک ترس تاریخی


  @sokhanranihaa
در میان تمام مشکلاتی که امروزه کشور با آن درگیر است، مشکل فیلرینگ از یک جهت آسانترین آنهاست.
اگر حل مسائل اقتصادی و بین المللی و تحریمها و مشکلات دیگر مستلزم برنامه های دقیق  و پیچیده و طولانی مدت است، مشکل فیلترینگ با چیزی شبیه زدن یک دکمه و خاموش کردن دستگاهها و تجیهیزاتی که فیلترینگ را انجام می دهند انجام می شود.

فیلترینگ با همۀ دردسرها و هزینه های هنگفتی که روی دست دولت ملت گذاشته است، کلاً بیهوده و بی ثمر بوده است.

اینک این پرسش را باید پاسخ داد که چرا برای یک کار غیر قانونی، شکست خورده، بی ثمر که صدها و شاید هزاران میلیارد تومان هزینه به دولت و ملت تحمیل می کند و موجب افزایش شکاف بین دولت و ملت است این همه پافشاری وجود دارد و هیچ تحلیل کارشناسی یا اقدام سیاسی نتوانسته است تصمیم سازان و تصمیم گیران فیلترینگ را از این کار زیانبار منصرف کند؟

گمانها بر این است که یکی از دلایل این
اصرارها منافع اقتصادی سرشاری است که شرکتهای متصدی فیلترینگ و فیلترشکن ها از این روند به دست می آورند.
چه بسا این دو گروه در فرآیند تصمیم سازی و تصمیم گیری در مورد فیلترینگ نقش آفرینی مؤثری دارند.

اما غیر از این باید سراغ یک دلیل تاریخی عمیق تر و تجربۀ  دولت در ایران رفت.

به گواهی تاریخ نهاد قدرت در ایران همواره از هر وسیلۀ ارتباطی که ارتباطات بینافردی و جمعی را تسهیل و ترویج کند به شدت هراس داشته و تلاش کرده است آن را تا نهایت امکان محدود کند.

اولین روزنامه ها در دوران قاجار به ایران وارد شدند و در دورۀ ناصری کم و بیش رواج یافتند. تاریخ سانسور نشریات در ایران همزمان تولد نشریات است. با این حال رواج مطبوعات چنان شد که نشریات به یکی از پایگاههای ترویج انقلاب مشروطه بدل شدند.

سانسورهای خشونت بار مطبوعات در عصر رضا شاهی نیز ادامه یافت. نام محرمعلی خان، درجه دار دون پایۀ نظمیه را همۀ روزنامه نگاران شنیده اند که مسئول سانسور مطبوعات بود و به پشتوانۀ سرتیپ رکن الدین مختاری، رئیس شهربانی وقت، تسمه از گردۀ روزنامه نگاران و مطبوعات می کشید.

در ۱۳۱۳ که رادیو وارد ایران شد، ادارۀ شهربانی در اطلاعیه ای شرایط متعددی برای خرید و فروش و نگهداری و استفاده از رادیو و نصب انتن رادیو بر بامها صادر کرد. هرکس می خواست رادیو داشته باشد باید از شهربانی یا ادارۀ پست و تلگراف و تلفن مجوز می گرفت.

بعد از سالهای کوتاه فعالیت تلویزیون خصوصی معروف به تلویزیون ثابت پارسال، دولت این شبکه را منحل کرد و با تأسیس سازمان رادیو و تلویزیون ملی ایران، هر دو رسانه را در انحصار مطلق خود درآورد.

در تمام این سالها سانسور همچنان بر کار رسانه ها حاکم بود.

از سال ۵۷، با وجود وقوع انقلاب و تغییر نظام سیاسی این روند و این نگاه همچنان ادامه یافت.
در اوایل دهۀ ۶۰ که دستگاه فکس وارد ایران شد، وزارت پست در اطلاعیه ای نگهداری و استفاده از این دستگاه را منوط به اخذ مجوز کرد. این بخشنامه آنقدر سست بود که هیچگاه اجرا نشد.

در همان سالها خرید و فروش و نگهداری و استفاده از دستگاههای ویدئو ممنوع و مستوجب مجازات شد. چیزی نگذشت که سیاست تقابل با ویدئو نیز شکستی تمام را متحمل شد.

وسیلۀ بعدی گیرنده های خانگی ماهواره ای بودند که باز همان قصه تکرار شد. ممنوعیت، مجازات و برخوردهای سخت و خشن چیزی بیش از دو دهه سال ادامه یافت. اما بالاخره دستگاه سیاسی بدون آنکه به روی خود بیاورد دستها را بالا برد و تسلیم شد و قانون و فشارها به کناری رفتند.

ورود اینترنت به عالم ارتباطات چالشی تازه و متفاوت آفرید. قصۀ تاریخی تکرار شد. به فاصلۀ کمی دولت با فیلترینگ باز هم بر سر دسترسی به اطلاعات مانع تراشید. این بار رواج فیلترشکنها این سیاست را شکست داد.

تاریخ ۱۸۰ سالۀ رسانه های جمعی و سانسور و فیلترینگ که در سه ساخت سیاسی قاجار، پهلوی و جمهوری اسلامی تکرار شده است حکایت از آن دارد که نهاد قدرت در سنت سیاسی ایرانی از گردش اطلاعات بیمناک است.
ساخت قدرت گرایش به آن دارد که با تک صدایی، جامعه صرفاً آن چیزی را بخواند و بشنود که حکومتها می خواهند.

ترس مانع از تصمیم گیری درست است. در تمام این سالهای طولانی ترس از گردش اطلاعات و اتکا به تک صدایی در رسانه ها موجب شده است ساخت سیاسی قادر به مشاهده و درک واقعیتهای جاری نشود و از انها عقب بیافتد. و زمانی آگاه شود که کار از کار گذشته است و توان مهار باقی نمانده است.

اگر دولت و سایر نهادهای تصمیم گیر به فکر حضور مؤثر در فرآیند گردش اطلاعات باشند، جز این راهی ندارند که با از میان برداشتن فیلترینگ امکان گردش اطلاعات در محیطی آزاد و امن و مسئول را فراهم آورند.



.
🆔 @sokhanranihaa
🆔 @hooreechannel
🆑 #کانال‌سخنرانی‌ها
🌹

📌 مردم‌نامه را در یوتیوب دنبال کنید:

https://youtu.be/NGR79np3vmk?si=bRa8Bu3SH4G5_XQ1

داستان خردها و خرد‌ه‌ریزها و کوچک‌ها
تاریخ ریز و ریز‌تاریخ‌نگاری
مردم‌/مردمی‌نامه‌نویسی

در کتاب «تاریخ» سطور ریز را نیز بخوانیم. میان سطور را نیز ببینیم. حواس‌مان به حواشی و هامش و پیرامون هم باشد. تنها درشت‌ها را دیدن و خواندن که هنری نیست. عادت به درشت‌بینی و سنت درشت‌خوانی کار ما را به گره انداخته است.
درشت‌بینان و درشت‌خوانان از درشت، درشت می‌نویسند.‌درشت‌گویی عادت مألوف و طریق معروف است در سنت تاریخ‌نویسی ما و دیگران. (نه همه‌ی دیگران، دیگرانی که همچون ما تاریخی دیرین و کهن دارند و سنت‌های سترگ‌ در ادب و هنر و دانش.) درشت‌گویی و هرز‌‌ه‌درایی درباره‌ی خردان کلان‌نما. ریزها و کوچک‌های بزرگ‌نما. کوچکمردان بزرگمردنما. ناقهرمانان قهرمان‌نما.
این سنت شخصیت‌زده آب در آسیاب شخصیت‌پرستی ریخته و می‌ریزد و، تا هنگامی که چیرگی و رواج دارد، همچنان خواهد ریخت.
ریز‌ها را بزرگ‌ و درشت کردن کار ما را به گره انداخته‌ است. ریزها را درشت کردیم و درشت دیدیم که خوار شدیم. ریزها و کوچک‌هایی که چنین درشت و بزرگ شدند ما را خوار و کوچک کردند. تاریخ‌نویسی درشت‌بین درشت‌خوان درشت‌نویس درشت‌گو در این بلایی که بر سر ما آمد نقش و سهم و اثر داشت. شاید بیش از هرچیز دیگر سهم داشت. و دارد...

در تاریخ، ریزها و کوچک‌ها و معمولی‌ها و پیش‌پاافتاده‌ها را نیز ببینیم. تنها درشت‌ها و بزرگ‌ها را دیدن هنری نیست. چندان هنری نیست. تنها سطور درشت را خواندن بسنده نیست.تاریخ(تاریخ۱) پر است از ریزها و معمولی‌ها. اما تاریخ‌نگاری ما خالی‌ست. تاریخ‌نگاری قدیم‌مان را می‌گویم؛ اما از سلطه و چیرگی آن بینش و نگرشی که پایه و بنیاد آن بود بر تاریخ‌نگاری و تاریخ‌خوانی و تاریخ‌آموزی اکنون و امروزمان نیز می‌گویم. در تاریخ‌نگاری ما مردم غایب‌اند. زندگی مردم غایب است. مغفول است. و در سیاست ما نیز. سیاست ما عین تاریخ‌نگاری ما و تاریخ‌نگاری ما عین سیاست ماست.
و...

درد بزرگی‌ست. بلای بزرگی‌ست.
مردم‌نامه درپی درمان این درد و چاره‌ی این بلاست.
در این درد و در این کوشش درمان همراه باشید.
مردم‌نامه را دریابید...

#داریوش_رحمانیان
بیستم آبان هزار و چهارصد و سه

https://www.tg-me.com/mardomnameh