🎧 Boney M

Boney M. are a disco group that specialises in R&B, reggae, disco and funk. The group was created by German record producer Frank Farian, who was the group's primary songwriter. Originally based in West Germany, the four original members of the group's official line-up were Liz Mitchell and Marcia Barrett from Jamaica, Maizie Williams from Montserrat, and Bobby Farrell from Aruba. The group was formed in 1976 and achieved popularity during the disco era of the late 1970s. Since the 1980s, various line-ups of the band have performed with differing personnel.

بُونی‌اِم

یک گروه موسیقی سرشناس در دههٔ ۱۹۷۰ میلادی بود. اعضای اصلی گروه شامل لیز میچل و مارسیا برت اهل جامائیکا و میزی ویلیامز اهل مونتسرات و بابی فارل اهل آروبا بود. 
بیشتر ملودی‌ها و ترانه‌ها توسط فرانک فاریان تهیه می‌شد.
#music

yoυтн ιѕ нαppy вecαυѕe ιт нαѕ тнe αвιlιтy тo ѕee вeαυтy. αɴyoɴe wнo ĸeepѕ тнe αвιlιтy тo ѕee вeαυтy ɴever ɢrowѕ old.

جــــــــوانــــــــ خوشحال است چرا که توانایی دیدن زیبایی را دارد. هر کسی که توانایی دیدن زیبایی را در خود نگه دارد هرگز پــــــــیــــــــر نمی شود.

✍ فرانتس کافکا
𖤐⃟💛♡࿐

📚'Lady Lazarus’

"Lady Lazarus" is a poem written by Sylvia Plath, originally included in Ariel, which was published in 1965, two years after her death by suicide. This poem is commonly used as an example of her writing style. It is considered one of Plath's best poems and has been subject to a plethora of literary criticism since its publication. It is commonly interpreted as an expression of Plath's suicidal attempts and thoughts.
#SylviaPlath #englishliterature

📚Lady Lazarus

I have done it again.   
One year in every ten   
I manage it——

A sort of walking miracle, my skin   
Bright as a Nazi lampshade,   
My right foot

A paperweight,
My face a featureless, fine   
Jew linen.

Peel off the napkin   
O my enemy.   
Do I terrify?——

The nose, the eye pits, the full set of teeth?   
The sour breath
Will vanish in a day.

Soon, soon the flesh
The grave cave ate will be   
At home on me

And I a smiling woman.   
I am only thirty.
And like the cat I have nine times to die.

This is Number Three.   
What a trash
To annihilate each decade.

What a million filaments.   
The peanut-crunching crowd   
Shoves in to see

Them unwrap me hand and foot——
The big strip tease.   
Gentlemen, ladies

These are my hands   
My knees.
I may be skin and bone,

Nevertheless, I am the same, identical woman.   
The first time it happened I was ten.   
It was an accident.

The second time I meant
To last it out and not come back at all.   
I rocked shut

As a seashell.
They had to call and call
And pick the worms off me like sticky pearls.

Dying
Is an art, like everything else.   
I do it exceptionally well.

I do it so it feels like hell.   
I do it so it feels real.
I guess you could say I’ve a call.

It’s easy enough to do it in a cell.
It’s easy enough to do it and stay put.   
It’s the theatrical

Comeback in broad day
To the same place, the same face, the same brute   
Amused shout:

‘A miracle!’
That knocks me out.   
There is a charge

For the eyeing of my scars, there is a charge   
For the hearing of my heart——
It really goes.

And there is a charge, a very large charge   
For a word or a touch   
Or a bit of blood

Or a piece of my hair or my clothes.   
So, so, Herr Doktor.   
So, Herr Enemy.

I am your opus,
I am your valuable,   
The pure gold baby

That melts to a shriek.   
I turn and burn.
Do not think I underestimate your great concern.

Ash, ash—
You poke and stir.
Flesh, bone, there is nothing there——

A cake of soap,   
A wedding ring,   
A gold filling.

Herr God, Herr Lucifer   
Beware
Beware.

Out of the ash
I rise with my red hair   
And I eat men like air.

✍ ѕʸˡᵛᶤᵃ ᵖˡᵃᵗʰ
#Englishliterature #Poem #poetry
#Poem #SylviaPlath

📚بانوی لازورس

باز دوباره این کار را کردم
هر ده سال یک بار انجام اش می‌دهم
معجزه ای جاری شده بر پوستم
نور گرفته شبیه حباب چراغِ نازیها براق است
و پایِ راستِ من چوبی‌ست.

وزنه‌ای را گذاشته‌ام رو کاغذها
صورتم بی‌شکل است
قشنگ شبیه کتانِ قومِ یهود
دستمال را از چهره‌ات بردار
که آیا دشمنم را ترسانده‌ام؟

بینی ام، حدقه‌ی چشم‌هام، ردیفِ کاملِ دندان‌هام
بویِ بدم
یک روزه از بین می‌رود.

به زودیِ زود این ‌جسم
سوراخ قبر مرا در خود خواهد کشید
و من زنی هستم که لبخند بر چهره دارد
تنها سی سالم است
و شبیه گربه‌ها نُه تا جان دارم تا بمیرم.

و این سومی‌ست
و هر دهه باید این به دردنخورها را نابود کنیم
میلیون‌ها اضافه
جماعتی نانِ زیادی
دارند سرریز می‌شوند که ببینند
دست و پاهام را باز می کنند
و لُختم می‌کنند
خانم‌ها، آقایان!

این‌ها دست‌های من‌اند
زانوهای من
پوست و استخوان شده‌ام

به رغم همه‌ی این‌ها
من همانم، یک جور
و خودِ آن زن
ده سالم بود که بارِ اول اتفاق افتاد
اتفاقی بود.

بارِ دوم می‌خواستم که اتفاق بیفتد
که تا آخرش بروم و برنگردم
بسته شدم در تکانی
شبیه یک گوش ماهی
و به ناچار مرا صدا زدند و صدا زدند
و کرم‌ها را که مرواریدهای چسبناکی بودند از بدنم کندند

به مرگ رسیدن
تردستی می‌خواهد
و من آن را خوب بلدم.

جهنمی ست که من آن را می‌سازم
جهنمی ست که من آنرا به واقعیت بدل کرده ام
حدس می زنم که می گویی:
انگار که صدایت زده بودند.
در اتاقی تنها چه آسان است
چه آسان است و اینکه آنجا بمانی
نمایشی‌ست.

و در روزِ روشنیِ بازخواهد گشت
به همان جا، با همان چهره و به همان شکل
در حیرتی فریاد خواهد زد که معجزه‌ای ست.

از پا دَرَم آورده
باید که قیمت‌اش را بپردازی
برای تماشای زخم‌هایم چیزی بپردازید
برای شنیدن قلبم
که رونده است.

قیمتی‌ست گزاف
برای کلمه‌ای یا لمسی
و یا قطره ی خونی
برای نفوذ کردن به موهایم یا لباس‌هایم
ای پزشک که دشمن منی
و من قطعه ای اثرِ تو
به ارزشِ تو
کودکی مطلا.

آب می شوند به جیغی
می‌چرخم و می سوزم
نپدارید که دغدغه‌ی شما را ناچیز شمرده‌ام.

خاک به خاک
که در آن می‌جویی و به هم می‌آمیزی
جسم آدمی‌ست و استخوانِ او
و دیگر هیچ.

صابون و حلقه‌ی عروسی
پر شده از طلا.

ای خدا و ای شیطان،
آگاه باش
که من از خاک برخواهم خواست
و آدمیان را به درون خواهم کشید.

✍ سیلویا پلات

📝 Analysis:

'Lady Lazarus’ is about Sylvia Plath’s failure in her previous suicidal attempts and her mental transformation before the third attempt. Plath is known for her tortured soul. This is what makes this poem intriguing to readers. Most people have experienced agony at least once. This agony is often so deep, there are no words to express the true anguish present. Plath, however, inserts delicate, beautiful words into dark, lonely feelings.

💭The speaker of “Lady Lazarus” despises men like her doctor, in part because they obstruct her agency, but also because they objectify and dehumanize her. The poem's central conceit is that the speaker is a “lady” version of Lazarus, a man who was miraculously restored to life after having been dead and buried for days.

💭The poem begins directly with the main theme of this piece that is suicidal thoughts and death. According to the speaker, she has tried to kill herself once every ten years. The first time, when she was only ten, was not an attempt at all. It was just an accident. But, the second time she was determined to accomplish her goal of self-destruction. However, that attempt also bore no fruit.

💭It gave rise to bitter emotions in her heart concerning those who were around. She reveals her biggest enemy between her and the goal, is the doctor who saved her. So, before the last attempt, she bluntly says no matter what happens in this attempt. If she gets saved, she will rise like a phoenix and devour men like air.

💭Sylvia Plath wrote “Lady Lazarus” in 1962, during an intense burst of creative energy that shortly preceded her death by suicide, early in 1963. This creative burst led to the composition of many of Plath’s most famous poems, which were collected in the posthumous volume of 1965, Ariel. These poems, most of which are autobiographical and written in the first person, belong to what critics have dubbed the “confessional” turn in midcentury American poetry. Confessional poetry is known for its direct language and naked honesty, often addressing traumatic or otherwise troubling personal experiences from the poet’s life. This definition neatly describes many of Plath’s final poems, including “Lady Lazarus,” which centers a thirty-year-old woman who has attempted suicide on three occasions. Each time the speaker has survived a suicide attempt, she experiences a deeply traumatic return to the world she longs to leave behind. The poem’s title ironically likens the speaker’s return from the dead to Christ’s resurrection of Lazarus, as recorded in the Gospel of John. Whereas the biblical story is celebratory, the speaker’s tone is bitterly ironic and full of anguish. She suffers greatly in a patriarchal society that refuses to allow her control over her own body and life decisions.

#analysis #Englishliterature

▫️لازاروس یا ایلعازر در انجیلِ عیسی (بنا به روایت یوحنا) مرده ای دراز کشیده در گور. عیسی به مرده می گوید: ای ایلعازر بیرون آی و در حال مرد دست و پا در کفن بسته و با صورتی در دستمال پیچیده بیرون آمد و ایستاد...

▫️سیلویا وقتی که دکتر یا دشمن یا خدا را خطاب می کند می گوید "هِرررر" قاد یا هِرررر (خدا). این لقب را، هرررر را نازی ها برای افسرهای مافوق و پیشوایشان در آلمان هیتلری به کار می بردند. به فارسی من حضرت آورده ام. شاید احتمال دیگری هم در زبان باشد و من نمی دانم یا به ذهنِ زبانم خطور نمی کند.

🔹Sylvia Plath

(October 27, 1932 February 11, 1963) was an American poet, novelist, and short-story writer. She is credited with advancing the genre of confessional poetry and is best known for two of her published collections, The Colossus and Other Poems (1960) and Ariel (1965), as well as The Bell Jar, a semi-autobiographical novel published shortly before her death in 1963. The Collected Poems were published in 1981, which included previously unpublished works. For this collection Plath was awarded a Pulitzer Prize in Poetry in 1982, making her the fourth to receive this honour posthumously.
#SylviaPlath #Poem

🔹سیلویا پلات

شاعر، رمان‌نویس، نویسندهٔ داستان‌های کوتاه، آمریکایی بود. او به خاطر پیشبرد ژانر شعر اعترافی و با دو مجموعه منتشرشده‌اش به نام‌های کلسوس و شعرهای دیگر (۱۹۶۰)، اَریل (۱۹۶۵) و همچنین حباب شیشه  شناخته می‌شود. مجموعه شعرهایش در سال ۱۹۸۱ منتشر شد که شامل آثار منتشر نشده قبلی او بود. پلات برای این مجموعه در سال ۱۹۸۲ جایزه پولیتزر در شعر را دریافت کرد و چهارمین نفری بود که پس از مرگ این جایزه به او تعلق می‌گیرد.
#SylviaPlath #Poem #Englishliterature