📝 Analysis;

💭 "Advice to a Prophet” is composed of nine quatrains with an abba rhyme scheme. The formal structure of the poem is appropriate to its serious content. Richard Wilbur begins the poem by addressing a hypothetical prophet who needs to appear in reality to persuade the human race to eliminate the weapons of twentieth century warfare, which can annihilate life on earth. The poet imagines that the prophet, when he states this danger, will be “mad-eyed” from being ignored. Consequently, the prophet needs the poet’s advice on how to tell the truth in effective language.

💭 The poet imagines that the prophet will not speak of humanity’s “fall,” like the prophets of the Old Testament, but will beg people in “God’s name” to have self-pity. The poet begins to offer advice in stanza 2, telling the prophet not to speak of the “force and range” of weapons, because people cannot imagine numbers so large or the destructive power to which they refer. Similarly, the poet explains in stanza 3, the prophet’s talk about the death of the human race will have no effect, because humanity is incapable of imagining an unpeopled world.

💭 Instead, the poet recommends in stanza 4, the prophet should speak of the changes the use of weapons would cause in the natural world. These are comprehensible because they are familiar. Humanity has witnessed changes brought about by natural processes, such as a cloud dispersing or a vine killed by frost. Also, the poet states in stanza 5, people have watched deer flee into a forest and birds fly away, disturbed by human presence. A pine tree growing at a cliff’s edge, its roots half-exposed, about to fall, is also a familiar sight. The poet returns to the effects of war on nature in stanza 6, providing an example from history. The ancient city of Xanthus was burned so severely in war that the debris of the Xanthus river caught on fire, stunning the trout.
#analysis #poem

🔹Richard Wilbur was born on March 1, 1921 in New York City. One of the most lauded and honored poets of 20th century American verse, Wilbur was the second poet laureate of the United States, succeeding Robert Penn Warren. Daniel Boorstin, the Librarian of Congress, announced Wilbur as “a poet for all of us, whose elegant words brim with wit and paradox.” During his lifetime, Richard Wilbur won the Pulitzer Prize and National Book Award for his collection Things of This World: Poems in 1957 and a second Pulitzer for New and Collected Poems (1988). He was the recipient of numerous honors and awards, including the Wallace Stevens Award, the Frost Medal, the Aiken Taylor Award for Modern American Poetry, two Bollingen Prizes, the T.S. Eliot Award, the Edna St. Vincent Millay Memorial Award, the Prix de Rome Fellowship and many more honors, fellowships and awards for his poetry.
#englishliterature #poem

🔹ریچارد ویلبر (انگلیسی: Richard Wilbur؛ زادهٔ ۱ مارس ۱۹۲۱ - درگذشته ۱۴ اکتبر ۲۰۱۷) یک شاعر، پدیدآور و مترجم اهل ایالات متحده آمریکا است. وی برنده جوایزی همچون کمک هزینه گوگنهایم شده‌ است.
#ادبیاتانگلیسی #ادبیات #ادبیات_انگلیسی

wнeɴ ι do ɢood, ι ғeel ɢood.
wнeɴ ι do вαd, ι ғeel вαd.
тнαт'ѕ мy relιɢιoɴ.

وقتی نیکی میکنم، حس شادمانی دارم
و هنگامی که بدی میکنم، حس شرمساری.
این تمام دین من است.
✨
✍ آبراهام لینکن

🎼 Simply Falling
🎧 Iyeoka

🌸 There goes my heart again
All of this time I thought
we were pretending
Nothing looks the same
when your eyes are open
Now you're playing these games
to keep my heartbeat spinning
You show me love, you show me love
You show me everything
my heart is capable of
You reshape me like butterfly origami
‎دلم دوباره داره ميره
‎تمام اين مدت فكر ميكردم داريم تظاهر ميكنيم
‎وقتى چشمهات باز باشه ، هيچى مثل قديم نمى مونه
‎حالا دارى اين بازى ها رو
‎باهام ميكنى كه قلبم رو سردرگم كنى
‎تو تمام اون چيزى كه قلبم ظرفيتش رو داره
‎ رو بهم نشون دادى
‎تو منو مثل يه پروانه ى كاغذى از نو شكل دادى

🍃You have broken into my heart
This time I feel the blues have departed
Nothing can keep me
away from this feeling
I know I am simply falling for you
‎درها رو شكستى و به قلبم وارد شدى
‎اينبار حس ميكنم غم و غصه ها رخت بر بستن
‎هيچ چيز نميتونه منو از اين حس دور كنه
‎ميدونم ، به همين سادگى دارم عاشق تو ميشم

🌸 I'm taking time to envision
where your heart is
And justify why you're
gone for the moment
I tumble sometimes, looking for sunshine
And you know this is right
when you look into my eyes
‎وقتم رو صرف رويا اين ميكنم كه قلبت كجاست
‎و بفهمم كه چرا در اين لحظه رفته اى
‎گاهى بهم ميريزم، دنبال نور خورشيدم
‎وقتى به چشمام نگاه ميكنى ميدونى كه حرفام درسته

🍃You show me love, you show me love
You show me everything
my heart is capable of
And now I can't break away
from this fire that we started
‎تو بهم عشق رو نشون دادى
‎هر چه كه قلبم ظرفيتش رو داشت بهم نشون دادى
‎حالا ديگه نميتونم از اين آتشى كه برافروختيم فرار كنم

🌸 You have broken into my heart
This time I feel the blues have departed
Nothing can keep me
away from this feeling
I know I am simply falling for you

🍃There my heart goes again
In your arms I'm falling deeper
And there's nothing to
break me away from this
‎دوباره دلم داره ميره
‎در آغوشت بيشتر و بيشتر غرق ميشم
‎و هيچى نميتونه منو از اين دور كنه
#متن_موزيک

📚"The Tell-Tale Heart" is a short story by American writer Edgar Allan Poe, first published in 1843. It is related by an unnamed narrator who endeavors to convince the reader of the narrator's sanity while simultaneously describing a murder the narrator committed. The victim was an old man with a filmy pale blue "vulture-eye", as the narrator calls it. The narrator emphasizes the careful calculation of the murder, attempting the perfect crime, complete with dismembering the body in the bathtub and hiding it under the floorboards. Ultimately, the narrator's actions result in hearing a thumping sound, which the narrator interprets as the dead man's beating heart.
#englishliterature #edgarallanpoe

📚 Plot Summary;

💭The Tell-Tale Heart" is a first-person narrative told by an unnamed narrator. Despite insisting that they are sane, the narrator suffers from a disease (nervousness) which causes "over-acuteness of the senses".

💭The old man, with whom the narrator lives, has a clouded, pale, blue "vulture-like" eye, which distresses and manipulates the narrator so much that they plot to murder the old man, despite also insisting that the narrator loves the old man and has never felt wronged by him. The narrator is insistent that this careful precision in committing the murder proves that they cannot possibly be insane. For seven nights, the narrator opens the door of the old man's room to shine a sliver of light onto the "evil eye." However, the old man's vulture-eye is always closed, making it impossible to "do the work," thus making the narrator go further into distress.

💭On the eighth night, the old man awakens after the narrator's hand slips and makes a noise, interrupting the narrator's nightly ritual. The narrator does not draw back and after some time, decides to open the lantern. A single thin ray of light shines out and lands precisely on the "evil eye," revealing that it is wide open. The narrator hears the old man's heart beating, which only gets louder and louder. This increases the narrator's anxiety to the point where they decide to strike. They jump into the room and the old man shrieks once before he is killed. The narrator then dismembers the body and conceals the pieces under the floorboards, ensuring the concealment of all signs of the crime. Even so, the old man's scream during the night causes a neighbor to report to the police, who the narrator invites in to look around. The narrator claims that the scream heard was their own in a nightmare and that the old man is absent in the country. Confident that they will not find any evidence of the murder, the narrator brings chairs for them and they sit in the old man's room. The chairs are placed on the very spot where the body is concealed; the police suspect nothing, and the narrator has a pleasant and easy manner.

💭The narrator begins to feel uncomfortable and notices a ringing in their ears. As the ringing grows louder, the narrator concludes that it is the heartbeat of the old man coming from under the floorboards. The sound increases steadily to the narrator, though the officers do not seem to hear it. Terrified by the violent beating of the heart and convinced that the officers are aware of not only the heartbeat but also the narrator's guilt, the narrator breaks down and confesses. The narrator tells them to tear up the floorboards to reveal the remains of the old man's body.
#summary #englishliterature

📝 Analysis;

▫️"Encyclopedia of Social Psychology", "Poe’s character falsely believes that some police officers can sense his guilt and anxiety over a crime he has committed, a fear that ultimately gets the best of him and causes him to give himself up unnecessarily".

▫️The narrator claims to have a disease that causes hypersensitivity. A similar motif is used for Roderick Usher in "The Fall of the House of Usher" (1839) and in "The Colloquy of Monos and Una" (1841). It is unclear, however, if the narrator actually has very acute senses, or if it is merely imagined. If this condition is believed to be true, what is heard at the end of the story may not be the old man's heart, but deathwatch beetles.

▫️The narrator first admits to hearing deathwatch beetles in the wall after startling the old man from his sleep. According to superstition, deathwatch beetles are a sign of impending death. One variety of deathwatch beetle raps its head against surfaces, presumably as part of a mating ritual, while others emit ticking sounds. Henry David Thoreau observed in an 1838 article that deathwatch beetles make sounds similar to a heartbeat. The discrepancy with this theory is that the deathwatch beetles make a “uniformly faint” ticking sound that would have kept at a consistent pace but as the narrator drew closer to the old man the sound got more rapid and louder which would not have been a result of the beetles. The beating could even be the sound of the narrator's own heart. Alternatively, if the beating is a product of the narrator's imagination, it is that uncontrolled imagination that leads to their own destruction.

▫️It is also possible that the narrator has paranoid schizophrenia. Paranoid schizophrenics very often experience auditory hallucinations. These auditory hallucinations are more often voices, but can also be sounds. The hallucinations do not need to derive from a specific source other than one's head, which is another indication that the narrator is suffering from such a psychological disorder.

▫️The relationship between the old man and the narrator is ambiguous. Their names, occupations, and places of residence are not given, contrasting with the strict attention to detail in the plot. The narrator may be a servant of the old man's or, as is more often assumed, his child. In that case, the "vulture-eye" of the old man as a father figure may symbolize parental surveillance or the paternal principles of right and wrong. The murder of the eye, then, is removal of conscience. The eye may also represent secrecy: only when the eye is found open on the final night, penetrating the veil of secrecy, is the murder carried out.

▫️Richard Wilbur suggested that the tale is an allegorical representation of Poe's poem "To Science", which depicts a struggle between imagination and science. In "The Tell-Tale Heart", the old man may thus represent the scientific and rational mind, while the narrator may stand for the imaginative.
#anlysis #englishliterature

▫️این داستان نخست سال ۱۸۴۳ چاپ شد. موضوع آن «ترس از مرگ» شناخته شده است. «پو » سر این داستان خیلی مشهور شد. او بخشی از جنبش ادبیات گوتیک امریکا بود که در قرن نوزدهم محبوبیت زیادی یافت.
#ادبیاتانگلیسی #ادبیات #داستان_کوتاه

📝 بررسی؛

💭 «پو» سر این داستان خیلی مشهور شد. او بخشی از جنبش ادبیات گوتیک امریکا بود که در قرن نوزدهم محبوبیت زیادی یافت. در همان زمان سبک رمانتیسم رو به کم‌ رنگ‌شدن رفته بود. برخلاف رمانتیسم که تاکید بر قدرت فردیت و بالا مقام‌ بودنِ حقیقتِ طبیعت داشت، ادبیات گوتیک امریکایی شروع به سیر و سیاحت در تجربه‌های بی‌منطق انسانی، دیوانگی، گناه و ترس‌های ماورایی کرد. اغلب شخصیت‌ها از مالیخولیا، زوال عقل و وسواس رنج می‌کشیدند و خط میان فانتزی و واقعیت را مخدوش می‌کردند.

💭 تصویرهای خشونت‌بار و سناریوهای آزار دهنده با دلایل خود رمانتیسم را به چالش می‌کشیدند. ژانرها از داخل تجربه‌های سیاه فرهنگ و جامعه‌ی امریکای قرن نوزدهم برمی‌خاست. این ادبیات به خاطر واکنش به کابوس فقر و فشار حاکم از تاریخ برده‌داری و سیاست‌های نژاد پرستانه و خشونت هولناک سردمداران امریکایی برخاست. البته نقش آلن پو در کنارزدن سایه‌ی ادبیات بریتانیا بر امریکا را نیز نباید دست‌ کم گرفت. چون تا قبل از او رمانتیسمِ اینگلیسی بود که حرف اول در ادبیات امریکا را می‌زد و او یکی از بهترین رمانتیک‌ نویسان امریکایی بود که حال و هوای گوتیک را وارد رمانتیسم کرد. در اشعار و داستان‌هایش بخش‌های تاریک را وارد رمانیسم کرد و نیز گروتسک و نیروهای ماورایی و وحشت را وارد تصورا ت رمانتیک کرد.

💭 در سال ۱۸۳۶ ادگار آلن پو مقاله‌ای به نام «فلسفه‌ی ترکیبی» در باره‌ی داستان‌نویسی نوشت و در آن یک تئوری ارائه داد به نام «وحدت تاثیرگذاری» که می‌گوید: «نویسنده با هماهنگی جزئیات در کار داستانیش باید بتواند واکنش احساسی خواننده را برانگیزد». آلن پو کاری کرد که تمام حواس خواننده را به موضوع یا فضای متن بکشد. چون اعتقاد داشت که بالاترین هنر در جایی بسیار متفاوت از این دنیا قرار دارد.

💭 بنابراین، نویسنده‌ها باید واژه‌ها، صحنه، موضوع، لحن داستان، درگیری‌ها و پلات را انتخاب کنند و کار هر عنصر باید در جهت جلوبردن داستان باشد. به همین منظور، سبک، فرم و لحن از ابزارهای مهم ادبیات‌اند. این اعتقاد را هم داشت که مهم‌ترین چیز در داستانْ احساسات هستند و انتلکت جایی در داستان ندارد. در داستان قلب افشاگر هم شخصیت بر مبنای احساسات رفتار می‌کند و نه منطق. جملات بریده بریده‌اند و به هم متصل نیستند تا پراکندگی ذهن راوی را نشان بدهند.

💭 تکرارهای مکرر، نماینده‌ی طبیعت وسواس‌گونه‌ی راوی‌اند، و گرایش او به قطع‌کردن وسط جمله‌ها نشان‌ دهنده‌ی الگوی فکری غیر منطقی اوست. داستان با اعتراف راوی به جرم خود به شخصی ناشناخته، و خوانندگانی که به آن افزوده شده‌اند، از وسط شروع می‌شود. راوی که خودش یک راوی غیر قابل اعتماد است، ما را مورد اعتماد خود قرار داده است و می‌کشاند به درون ذهن دیوانه‌اش.

💭 راوی باور دارد که دیوانه نیست، ولی او می‌شنود که قلب پیرمرد هنوز دارد می‌زند. در اینجا آلن پو یکی از قدرتمندترین نمونه‌های ظرفیت ذهن انسانی را برای ما آورده که چه‌طور ذهن می‌تواند خود را فریب بدهد و بعد آن را عامل ویرانی خودش هم بداند. این داستان کوتاه‌ترین داستان آلن پوست. از واژه‌ها خیلی مقتصدانه استفاده شده است تا یک پارانویا یا زوال ذهنی را نشان بدهد. آلن پو در هر خط بیش از اندازه جزئیات را می‌نویسد برای این که وسواس و تسخیرشدگی شخصیت توسط فکر و حس و ذهن را پررنگ کند. مثلا از چشم پیرمرد، قلبی که مرتب می‌زند و پافشاری بر این که من آدم سالمی‌ام و دیوانه نیستم و از مسئله‌ی زمان استفاده می‌کند.

 💭 سبک مقتصدانه است و زبان داستان زبانی است که صاف می‌رود سر اصل مطلب. فرم داستان با موضوع که همان پارانویاست همخوانی دارد. اگر چه آلن پو خودش هم مثل قلبی که می‌زند با پلات هم‌دستی دارد تا مچ راوی را در این بازی شیطانی بگیرد، نقش زمان هم پیوسته در داستان مطرح است. به نظر می‌آید که راوی روی زمان وسواس دارد. او به ما دقیقا می‌گوید که چه مدت زمان پیرمرد را نگاه کرده یا سرش را توی در کرده و وقتی که می‌خواهد پیرمرد را بکشد می‌گوید، وقتش رسیده است. یا صدای تیک تیک شاهدان مرگ را از توی دیوار می‌شنود. منظور همان موریانه‌هایی‌اند که در چوب‌های خانه‌های کهنه و قدیمی زندگی می‌کنند و وقتی با سر ضربه می‌زنند به سطح چوب که غالبا مراسمی برای جفت‌گیری‌ ست، بقیه هم صدایی از خودشان در می‌آورند که شبیه به تیک تیک ساعت است. و البته سمبل مرگ هم هستند. او تیک تیک ساعت را هم می‌شنود و تپش‌های قلب پیرمرد را هم می‌شنود.

💭 در این داستان پارانویا و مونومانیا از زاویه‌ی سایکولوژی نشان داده می‌شود (مونومانیا: مونوس از ریشه یونانی به معنای یک گرفته شده و مانیا هم یعنی دیوانه یا کسی که خیلی وحشی و هیجانی و آشفته رفتار می‌کند. این بیماری یعنی فیکس‌شدن روی یک چیز. شخص در چیزهای دیگرِ زندگی نرمال است ولی روی یک چیز فیکس‌شدگی دارد).

💭 البته پارانویایی که در بخش جنایت قرار می‌گیرد. برای مثال راوی در جمله‌ی اول اعتراف می‌کند که خیلی بیمار است، ولی نمی‌تواند درک کند که چرا دیگران فکر می‌کنند او دیوانه است. اولین اعتراف او که می‌گوید: «حقیقت دارد.» یعنی که گناه خود را پذیرفته است. داستان مروری بر وحشت است، ولی بیشتر اختصاص دارد به خاطراتی از وحشت که راوی را به وقایع گذشته ربط می‌دهد و با همین اولین واژه، راوی خواننده را با خود می‌کشد. این داستان در حقیقت داستانی روانشناسی است راجع به مرد دیوانه‌ای که پیرمردی را می‌کشد. داستانِ وحشت است که با اول شخص بیان می‌شود. این داستان، از نقطه‌ نظر توجهِ خوانندگان و تاثیرگذاری، بسیار ستوده شده است و نمونه‌ی بهترین داستان کوتاه در زمان خودش است. در این داستان آلن پو توانایی بیرون‌ آوردن بخش تاریک انسانی را داشته است. این داستان جلودار نووِل مدرن [رمان مدرن] و فیلم‌هایی است که با مسایل رئالِ سایکولوژیکی سر و کار دارند.

💭 راوی داستان برای دفاع از دیوانه‌ نبودن خودش، از بالاترین ظرفیت حس‌هایش استفاده می‌کند. می‌گوید گوش‌هام خیلی تیز شده‌اند. از این قابلیت به عنوان دلیلی برای دیوانه‌ نبودنش استفاده می‌کند و با این تواناییِ خاص، رفتار و منشِ خودش را با دقت فراوان بازگو می‌کند و از ابزارهایی مطابق با سلیقه‌ی روز خودش، برای اثبات نرمال‌ بودنش استفاده می‌کند. به‌ هر حال، آن چیزی که این راوی را دیوانه نشان می‌دهد این است که فهم متصل‌ بودنِ فرم و موضوع را در داستانی که می‌گوید، ندارد. یعنی فرمِ بسیار خاصی را آفریده، اما ناخواسته داستانِ جنایت‌ کاری را می‌گوید که به دیوانه‌ بودن خودش که نمی‌خواهد بپذیردش خیانت می‌کند. یعنی نشان می‌دهد که اتفاقا چقدر هم دیوانه است. مسئله‌ی دیگری که در داستان مرکزیت دارد درگیری استرس و اضطراب میان عشق و نفرت است. پو در اینجا در یک رازِ روانشناسی سفر می‌کند، که راجع به مردمی است که کسی را دوست دارند ولی آزارش می‌دهند.

💭 پو به این تناقضْ پنجاه سال قبل از آن که زیگموند فروید آن را در تئوریِ ذهن بگنجاند و بررسی کند، نگاه کرده است. راوی داستان، پیرمرد را دوست دارد، پول و ثروتش را نمی‌خواهد و هیچ انتقامی هم برای تلافی در کار نیست، بلکه انگیزه‌ای را مطرح می‌کند که معمولا یک جنایتکار بی رحم را برانگیخته می‌کند. از یک طرف دیوانه‌ نبودن خود را مطرح می‌کند و از طرف دیگر روی چشمِ کرکسیِ پیرمرد ثابت مانده یا فیکس شده است.

💭 او پیرمرد را فقط به یک چشمِ آبی‌رنگ تقلیل می‌دهد و دیگر هیچ. او می‌خواهد که پیرمرد را با چشمِ شیطانیش یکی نبیند، اما نمی‌تواند. اگر می‌توانست مرد را و سنگینی احساسی که آن چشم بر او می‌انداخت را رها می‌کرد. او نمی‌تواند آن چشم آبی را چشمِ خودش و بخشی از هویت خودش در پیرمرد ببیند و با تصورات معیوبی که دارد نمی‌تواند چشم را از هویت پیرمرد جدا کند. پس به این نتیجه می‌رسد که او را بکشد با آن که دوستش هم دارد. خواسته‌ی راوی این است که چشم پیرمرد را که انگیزه‌ی قتل اوست از بین ببرد، ولی نمی‌تواند درک کند که این به معنای از بین بردنِ حیات پیرمرد هم هست و بعد با تکه تکه کردنش او را از انسان بودن هم پاک می‌کند.
یعنی اول می‌آید چشم پیرمرد را از باقی هویت او جدا می‌کند و بعد همه بدنش را از هم جدا می‌کند. همین کار علیه او بلند می‌شود. چنانچه می‌بینیم بعدا در تصوراتش بخشی از بدن پیرمرد که همان قلبش است، علیه او برمی خیزد.

💭 بعدا بیش از حد تیز و حساس بودنِ حس شنواییِ راوی بر او غلبه می‌کند و او دیگر نمی‌تواند مرز بین واقعیت و تصور را تشخیص بدهد. نمی‌داند این صدا از بیرون است یا از درون تصورات او. چون او با حس تشخیص واقعیت مشکل دارد، نسبت به صدای خفیف ضربه‌ها هم وسواس پیدا می‌کند.

💭 در حقیقت پارانویای راوی عاملی است که باعث دور شدنش از دنیای اطراف می‌شود. وقتی پلیس وارد صحنه می‌شود، (البته در این داستان پلیس یک نقش سنتی و قضاوت‌ کننده یا مرکز قدرت و خشونت ندارد. کلا توجهِ آلن پو به قدرتْ بیشتر به قدرتِ آسیب‌شناسیِ ذهن بطور اخص در فردیت است تا به فرم‌های بیرونی قدرت.) راوی خودش را خونسرد نشان می‌دهد و بی‌خیال رفتار می‌کند تا آن که دیگر عاجز می‌شود و از صدای ضربان قلب خودش فرار می‌کند. ضربان قلبی که آن را با ضربان قلب پیرمرد اشتباه می‌گیرد. اصولا طنز در داستان‌های پو بیشتر هیستریک و ریشخندآمیز است.

💭 داستان با اعتراف راوی به جرمش در مقابل دیگران بسته نمی‌شود. خواننده می‌تواند هنوز آن را کش بدهد. در این داستان تاکید راوی بیشتر از این که بر جرمِ انجام‌ یافته باشد یا عواقبِ جرمی که مرتکب شده، بر این است که می‌خواهد ثابت کند که سالم است و دیوانه نیست.
#بررسی #ادگار_آلن_پو

📚 قلب خبرچین (افشاگر)

▫️درسته! عصبی بودم، خیلی وحشتناک عصبی بودم و هستم. اما چرا می گویید دیوانه ام؟ بیماری حس هایم را قوی کرده بود تخریب و یا گنگ نکرده بود. ازهمه بیشتر حس شنیدن را. همه چیز آسمان و زمین را می شنیدم. چیزهای زیادی از جهنم می شنیدم. چطور می توانم دیوانه باشم؟ گوش کنید! و ببینید که چطور در سلامتی و آرامش می توانم کل داستان را برایتان تعریف کنم.

▫️ممکن نیست بتوانم بگویم که چطور این فکر به ذهن ام رسید و شب و روزم را شکار کرد.
منظور خاصي نداشتم. خشم نبود. پیر مرد را دوست داشتم. هیچ وقت با من بد رفتاری نکرد. هیچوقت به من توهین نکرد. اشتیاقی به طلاهایش نداشتم. فکر کنم مسئله چشم اش بود! بله همین!

▫️یکی از چشم هایش من را یاد لاشخور می انداخت. چشمی به رنگ آبی روشن با پرده ای نازک روی آن. هر وقت به من دوخته می شد خون ام یخ می زد. به تدریج تصمیم گرفتم او را بکشم تا برای همیشه از شر نگاه اش خلاص شوم.

▫️حالا نکته این جاست. شما فکر می کنید دیوانه ام. دیوانه ها هیچ چیز نمی دانند. اما باید مرا می دیدید. باید می دیدید که چقدر عاقلانه کارها را پیش بردم. با چه احتیاطی، چه دور اندیشي و چه دو رویی ای این کار را انجام دادم. هیچ وقت به اندازه ی هفته ی قبل از کشتن اش به او مهربان نبودم. نیمه های شب قفل در اتاق اش را باز می کردم و وقتی به حد کافی به اندازه ای که سرم از لای آن رد شود، باز می شد فانوس را در اتاق می گذاشتم آنقدر که هیچ نوری از آن بیرون نزند و بعد به سرم اعتماد می کردم. از این که چقدر مکارانه به سرم اعتماد می کردم خنده تان می گیرد. به آرامی وارد می شدم طوری که مزاحم خواب پیرمرد نشوم. یک ساعت طول می کشید سرم را کاملا" از لای در تو ببرم تا بتوانم او را در حال خوابیدن ببینم. چطور یک دیوانه می تواند اینقدر حساب شده این کار را انجام دهد؟ وقتی کاملا" سرم را داخل اتاق می بردم فتیله فانوس را پایین می کشیدم اینقدر که فقط تابش ضعیفی روی چشم لاشخور بیفتد و این کار را هفت شب طولانی انجام دادم، اما چشم همیشه بسته بود در نتیجه این کار غیر ممکن بود چون این پیر مرد نبود که من را آزار می داد بلکه چشم شیطانی او بود. هر صبح وقتی خورشید طلوع می کرد وارد اتاق می شدم. با او حرف می زدم. صمیمانه نام اش را صدا می زدم و می پرسیدم که شب را چطور گذرانده. پس می بینید که پیرمرد باید خیلی تیز بود تا شک می کرد که هر شب درست ساعت دوازده وقتی خواب بود به او نگاه می کردم.

▫️شب هشتم در باز کردن در اتاق خیلی احتیاط کردم. دقیقه شمار ساعت سریع تر از من حرکت می کرد. هیچ وقت قبل از آن شب به توانایی هایم پی نبرده بودم. ازفکر این که در را آرام آرام باز می کردم و او نمی توانست حتی اعمال و افکار من را تصور کند، احساس درايت مي كردم.
از این فکر با دهان بسته خندیدم و شاید شنید چون ناگهان تکان خورد مثل این که از خواب پریده باشد. حالا شاید فکر کنید من برگشتم اما نه. اتاق او به سیاهی قیر بود (چون کرکره ها از ترس دزد کاملا" بسته بود) به خاطر همین می دانستم که نمی تواند باز شدن در را ببیند، پس به هل دادن در ادامه دادم.

▫️سرم را تو بردم، داشتم فانوس را روشن می کردم که انگشت شستم روی چفت حلبی سر خورد و پیرمرد از خواب پرید وروی تخت نشست.

«کی اونجاست؟»
▫️ساکت ماندم. برای یک ساعت حتی پلک هم نزدم و در عین حال صدای دراز کشیدن اش را نشنیدم. هنوز روی تخت نشسته بود و گوش می داد درست مثل من که هر شب گوش می دادم به صدای مرگ که از روی دیوار همه چیز را نظاره می کرد.

▫️خیلی زود صدای ناله ی خفیفی شنیدم. می دانستم که این ناله از وحشت مرگ است. نه از سردرد یا غصه. نه! این صدای خفیف و سرکوب شده ای است که از اعماق روح بر می خیزد وقتی که از ترس لبریز شده است. صدا را خوب می شناختم. خیلی شب ها، درست در نیمه شب وقتی همه ی دنیا خواب بود از سینه ی من خارج شده بود و با آن انعکاس هولناک اش عمق گرفته بود، ترسهایی که من را پریشان می کرد. گفتم که آن را خوب می شناختم.

▫️احساس پیرمرد را می دانستم و هر چند که در دل ام می خندیدم اما دل ام به حال او می سوخت. می دانستم که با شنیدن اولین صدای خفیف روی تخت بیدار می شود. وقتی که روی تخت غلت مي زد ترس هایش بزرگ تر می شد. بی سبب سعی می کرد آن ها را تصور کند اما نمی توانست. به خودش می گفت (چیزی جز صدای باد در دودکش بخاری نیست. فقط یک موش است که از روی زمین رد می شود یا زنجره ای که فقط یک بار جیرجیر مي كند). بله سعی می کرد با این فرضیات خودش را آرام کند. اما بیهوده بود. بیهوده، چون مرگ، سايه ي سياه اش را برافراشته و او را احاطه كرده بود و این تاثیر حزن آور آن سایه ی غير قابل ادراك بود که باعث می شد که هر چند چیزی نمی شنود و نمی بیند باز هم حضور من را در اتاق احساس کند.

▫️وقتی زمان زیادی را در نهایت بردباري بدون شنیدن صداي تخت صبر کردم، تصمیم گرفتم شکاف خیلی خیلی کوچكی روی فانوس باز کنم و نمی توانید تصور کنید چطور مخفیانه شكاف را باز كردم تا باریکه نوري مثل تار عنکبوت روی چشم لاشخور افتاد. پلك هايش باز بود و وقتی به آن خیره شدم بد جوري ترسيدم. با دقت آن را می دیدم، آبی مرده با حجابی پنهاني که مغز استخوان من را منجمد کرد. اما نمی توانستم چیزي از صورت یا بدن پیرمرد ببینم چرا که تابش نور را درست در نقطه ی مورد نظر تنظیم کرده بودم و حالا به شما نگفتم آن چه که شما اشتباها" دیوانگی می دانید چیزی نیست جز قدرت احساس. صدای بم كش داري مثل صدای ساعتی که لای پنبه پیچیده باشی شنیدم. آن صدا را به خوبی می شناختم. صدای ضربان قلب پیر مرد بود. خشم مرا افزایش می داد درست مثل ضربات روی طبل که جسارت سربازها را تحریک می کند.

▫️اما حتی در این لحظه هم آرام ماندم. به سختی نفس می کشیدم. فانوس را بی حرکت نگه داشتم. سعی کردم تا جایی که ممکن است نور را روی چشم اش نگه دارم. در این وقت صدای ضربه های جهنمی قلب بالا گرفت. تندتر و تندتر شد و هر لحظه بلندتر و بلندتر. باید وحشت زیادی به جان اش افتاده باشد. بلندتر شد، هر لحظه بلندتر! می توانید کاملا" بفهمید که چه می گویم؟ گفتم که عصبی ام و حالا در ساعت پایانی شب در میان سکوت هولناک آن خانه ی قدیمی چنین صدای عجیبی در من با وحشت غیر قابل کنترلی ایجاد هیجان می کرد. باز برای چند دقیقه ای آرام ماندم. اما ضربان بلندتر و بلندتر می شد فکر کردم این قلب باید منفجر شود و حالا نگرانی تازه ای به دل ام چنگ انداخت. شاید این صدا را همسایه ای می شنید.

▫️وقت پیر مرد سر رسیده بود. با نعره ای بلند فانوس روشن را رها کردم و پریدم وسط اتاق. یک بار فریاد کشید فقط یک بار. ظرف یک ثانیه انداختم اش روی زمین و تخت سنگین را روی اش برگرداندم. بعد با خوشحالی لبخند زدم اما برای چند دقیقه قلب با صدای خفه ای تپید. در هر صورت ناراحت ام نکرد. از پشت دیوار هم که شنيده نمي شد. آخر سر متوقف شد. پیرمرد مرده بود. تخت را جا به جا کردم و لاشه را معاینه کردم. بله سنگ شده بود. دست ام را روی قلب اش گذاشتم چند دقیقه نگاه داشتم. هیچ حرکتی نبود. او مرده بود. دیگر چشم هایش نمی توانست مرا آزار دهد. اگر هنوز فکر می کنید دیوانه ام وقتی کارهای عاقلانه ای را که برای پنهان کردن جسد انجام دادم تعریف کنم دیگر این طور فکر نخواهید کرد. شب به پایان می رسید و من با شتاب کار می کردم اما در سکوت.

▫️سه قطعه از تخته های کف زمین اتاق را برداشتم و جسد را آن جا گذاشتم و تخته ها را با مکر و هوشمندی کامل سر جایشان برگرداندم. هیچ کس قادر به دیدن چیز مشکوکی در اتاق نبود. هیچ چیز شستني وجود نداشت. نه لکه ای و نه خون.

▫️وقتی کارم تمام شد ساعت 4 بود. زنگ ساعت كه به صدا در آمد، تقه ای به در خورد. هنوز هوا تاریک بود. با خوشحالی رفتم که در را باز کنم؟ موردی برای ترس نبود. سه مرد که خود را پلیس معرفی کردند وارد شدند. همسایه ها در طول شب صدای فریاد مشكوكي شنيده و گزارش کرده بودند. پلیس برای تحقیق آمده بود.
لبخند زدم چرا باید می ترسیدم؟ به‌ آن ها خوش آمد گفتم.

بله، من در رویا فریاد کشیدم. پیرمرد ساکن این خانه خارج از کشور است. آن ها را در همه ی خانه چرخاندم. گذاشتم خوب بگردند و آخر سر هم به اتاق پیر مرد بردم. من گنجینه ی او را دست نخورده و سالم به آن ها نشان دادم. در نهايت اعتماد به نفس صندلی ها را به داخل اتاق آوردم و خواستم که آن جا استراحت کنند و صندلی خودم را هم با شجاعت وحشیانه ای از این پیروزی درست روی نقطه ای که لاشه را زیر آن پنهان کرده بودم گذاشتم. پلیس ها قانع شده بودند. رفتارم آن ها را متقاعد کرده بود. راحت بودم. نشستند و درحالی که با خوشحالی به سوال هایشان پاسخ می دادم موارد مشابهی را مورد بحث قرار دادند. اما طولی نکشید احساس کردم که رنگ ام پریده و آرزو دارم که بروند. سرم درد گرفت و صدای زنگی در گوش هایم پیچید. اما هنوز نشسته بودند و گپ می زدند. صدای زنگ در گوش ام مشخص تر شد. با رها شدن از این احساس راحت تر حرف زدم اما ادامه پیدا کرد و قطعیت گرفت تا بالاخره فهمیدم که صدا در گوش هایم نيست. شکی نبود که حالا دیگر خیلی رنگ ام پریده بود. اما خیلی راحت حرف می زدم و با صدایی رسا حرف می زدم. اما صدا بالا گرفت. چکار می تونستم بکنم؟ صدای تیز بم و کندی بود بیشتر مثل صدایی که ساعت می دهد وقتی که لای پنبه پیچیده شده باشد. به سختی می شد نفس بکشم اما هنوز آن ها نمی شنیدند. من تندتر حرف می زدم. مشتاق تر اما صدا بلند تر می شد. بلند شدم و درباره ی موارد جزیی حرف زدم. با صدای بلند و حرکات عصبی، اما صدا باز بلند تر شد. چرا نمی رفتند؟ قدم زدم. با گام های سنگین قدم زدم، مثل این که از دیدن آن ها مضطرب باشم اما صدا باز بلند تر شد و خدای من چه کار می توانستم بکنم.

▫️کف کردم. هذیان گفتم. قسم خوردم. صندلی ای که روی اش نشسته بودم تاب دادم و روی تخته ها کشیدم اما صدا بلند تر شد و به طور ممتد بلند ترشد، بلندتر بلندتر بلندتر و هنوز مردها با خشنودی گپ می زدند و می خندیدند. ممکن بود صدا را نشنوند؟ خدای بزرگ. نه نه شنیده بودند. مشکوک شده بودند می دانستند. با استفاده از ترسم مسخره ام می کردند. هرچیزی از این رنج بهتر بود! هرچیزی را می شد بهتر از این تمسخر تحمل کرد. آن لبخند های ریاکارانه قابل تحمل نبود. حس کردم یا باید فریاد بزنم با بمیرم! و حالا باز گوش بدهید بلندتر، بلند بلندتر، بلندتر!
فریاد زدم بی شرف ها بیشتر از این تظاهر نکنید:

(( من مجرم ام. الوار ها را برداشتم! این جا! این جا، این ضربان قلب پنهان شده ی اوست! ))

✍ مترجم: مهناز دقیق نیا
#ترجمه #داستان_کوتاه #ادبیات_انگلیسی

🔹Edgar Allan Poe
American short-story writer, poet, critic, and editor who is famous for his cultivation of mystery and the macabre. His tale “The Murders in the Rue Morgue” (1841) initiated the modern detective story, and the atmosphere in his tales of horror is unrivaled in American fiction. His “The Raven” (1845) numbers among the best-known poems in the national literature.
#Englishliterature #literature